brak obowiązku stosowania oznaczeń GTU „12” w prowadzonej ewidencji dla celów podatku od towarów i usług - Interpretacja

Interpretacja indywidualna z dnia 4.05.2021, sygn. 0114-KDIP4-3.4012.30.2021.2.KM, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Temat interpretacji

brak obowiązku stosowania oznaczeń GTU „12” w prowadzonej ewidencji dla celów podatku od towarów i usług

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 14 stycznia 2021 r. (data wpływu 20 stycznia 2021 r.), uzupełnionym pismem z dnia 29 marca 2021 r. (data wpływu 1 kwietnia 2021 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. Organu z dnia 16 marca 2021 r. (skutecznie doręczone 22 marca 2021 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku stosowania oznaczeń GTU „12” w prowadzonej ewidencji dla celów podatku od towarów i usług – jest prawidłowe.

Uzasadnienie

W dniu 20 stycznia 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku stosowania oznaczeń GTU „12” w prowadzonej ewidencji dla celów podatku od towarów i usług. Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 29 marca 2021 r. (data wpływu 1 kwietnia 2021 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. Organu z dnia 16 marca 2021 r. (skutecznie doręczone 22 marca 2021 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Sp. z o.o. jest wydawnictwem specjalizującym się w branży poligraficznej, koncentrującym się na rynku druku i opakowań. W ramach swojej działalności wydaje dwa czasopisma - „A” i „B”. Czasopismo „A” obejmuje całokształt problematyki badań, produkcji i stosowania materiałów opakowaniowych, opakowań oraz maszyn pakujących. Zawiera także informacje na temat marketingu, ochrony środowiska, kodów kreskowych, badań naukowych w dziedzinie opakowalnictwa oraz współpracy międzynarodowej.

Czasopismo przeznaczone jest głównie dla producentów i użytkowników opakowań. „B” zaś jest miesięcznikiem przeznaczonym dla osób pracujących w szeroko pojętej branży poligraficznej: drukarzy, wydawców, producentów maszyn, urządzeń i materiałów, a także właścicieli i pracowników agencji reklamowych, studiów graficznych oraz producentów opakowań.

W wydawanych czasopismach Spółka zamieszcza odpłatnie reklamy firm, prowadząc we własnym zakresie sprzedaż miejsc reklamowych w ww. dwóch wydawanych przez siebie czasopismach.

Sp. z o.o. nie świadczy żadnych usług w zakresie opracowania reklamy, doradztwa marketingowego czy też usług w zakresie public relations.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, że jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług.

Wnioskodawca umieszcza reklamę na podstawie zamówienia lub zgłoszenia nadesłanego przez firmę zainteresowaną publikacją reklamy w odpowiednim miejscu w czasopiśmie "A" i/lub "B" i/lub kanałach elektronicznych.

Wnioskodawca otrzymuje od klienta zainteresowanego publikacją reklamy w czasopiśmie lub na stronie internetowej wiadomość email bądź telefon.

Wnioskodawca uzgadnia warunki publikacji reklamy w rozmowie telefonicznej bądź w korespondencji e-mail.

Wnioskodawca nie ma wpływu na wygląd i treść umieszczanych reklam.

Materiał do umieszczenia nadsyłany jest w postaci cyfrowej w formacie pdf (wersja papierowa) lub jpg (online).

Wnioskodawca drukuje czasopismo "A" i/lub "B" z nadesłaną przez zamawiającego reklamą bądź publikuje reklamę w kanałach elektronicznych.

Świadczone usługi mają charakter materialny w przypadku reklamy publikowanej w wydaniu papierowym czasopisma.

W przypadku reklamy publikowanej w wydaniu elektronicznym czasopisma lub w kanałach elektronicznych świadczone usługi mają charakter niematerialny.

Klasyfikacja statystyczna dla świadczonych usług to: 58.13.31.0 sprzedaż miejsca reklamowego w gazetach drukowanych, 58.13.32.0 sprzedaż miejsca reklamowego w gazetach ukazujących się w formie elektronicznej.

Wnioskodawca zamierza wystąpić ze stosownym wnioskiem do rejestru przedsiębiorców KRS aby uzupełnić przedmiot działalności spółki o powyższe kody PKWiU.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy faktury dokumentujące sprzedaż reklamy rozumianej jako odpłatne zamieszczanie reklam, dostarczonych od reklamodawców, w wydawanych przez Spółkę czasopismach, powinny zawierać oznaczenie GTU_12 i czy oznaczenie to powinno być uwzględniane w ewidencji sprzedaży VAT oraz w plikach JPK-VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, Spółka z o.o. nie powinna zamieszczać na fakturach dokumentujących usługę odpłatnego zamieszczania reklam, dostarczonych od reklamodawców, w wydawanych przez Spółkę czasopismach, oznaczenia GTU_12 i oznaczenie to nie powinno być uwzględniane w ewidencji sprzedaży VAT oraz w plikach JPK-VAT.

Ministerstwo Finansów w informacji zamieszczonej na swojej stronie internetowej wyjaśniło, że w ustawie o podatku od towarów i usług jak i w obowiązujących na jej podstawie rozporządzeniach, w szczególności rozporządzeniu Ministra Finansów Inwestycji i Rozwoju z dnia 15 października 2019 r. w sprawie szczegółowego zakresu danych zawartych w deklaracjach podatkowych i w ewidencji w zakresie podatku od towarów i usług brak jest definicji usług o charakterze niematerialnym, których świadczenie wiąże się z powinnością zamieszczania kodu GTU_12 na fakturach i w plikach JPK-VAT. Zapis ten należy rozumieć względnie szeroko, uwzględniając faktyczną treść świadczonej usługi. Ministerstwo Finansów jako pomocne w tym zakresie wskazuje następujące kody PKWiU:

doradcze (w tym doradztwo prawne i podatkowe, doradztwo związane z zarządzaniem): 62.02.1, 62.02.2, 66.19.91, 69.10.11, 69.10.12, 69.10.13, 69.10.14, 69.20.3, 70.22.11, 70.22.12, 70.22.13, 70.22.14, 70.22.15, 70.22.16, 70.22.3, 71.11.24, 71.11.42, 71.12.11, 71.12.31, 74.90.13, 74.90.15, 74.90.19,

księgowe: 69.20.2,

prawne: 69.1,

zarządcze: 62.03.11, 62.03.12, 63.11.12, 66.11.19, 66.30.11, 66.30.12, 68.32.11, 68.32.12, 68.32.13, 69.20.4, 70.22.17, 70.22.2, 90.02.19.1,

marketingowe: 73.11.12,

firm centralnych: 70.1,

reklamowych 73.1,

badania rynku i opinii publicznej: 73.2,

badań naukowych i prac rozwojowych: 72,

usług szkoleniowych: 85.

Zgodnie natomiast ze schematem klasyfikacji, będącym załącznikiem do Rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) z dnia 4 września 2015 r., w skład katalogu usług reklamowych wchodzą:

73.11.11 - kompleksowe usługi reklamowe,
73.11.12 - marketing bezpośredni i reklama bezpośrednia,
73.11.13 - usługi związane z rozwijaniem koncepcji reklamowych,
73.11.19 - pozostałe usługi reklamowe,
73.12 - usługi związane z reprezentowaniem mediów,
73.12.11 - pośrednictwo w sprzedaży miejsca na cele reklamowe w mediach drukowanych,
73.12.12 - pośrednictwo w sprzedaży miejsca lub czasu na cele reklamowe w radio i telewizji,
73.12.13 - pośrednictwo w sprzedaży miejsca lub czasu na cele reklamowe w internecie,
73.12.14 - pośrednictwo w sprzedaży miejsca na cele reklamowe powiązane z wydarzeniami,
73.12.19 - pośrednictwo w sprzedaży miejsca lub czasu na cele reklamowe w pozostałych mediach,
73.12.20 - pośrednictwo w odsprzedaży miejsca lub czasu na cele reklamowe.

Dział 73.1 obejmuje zatem szeroko rozumiane pośrednictwo w sprzedaży miejsc na cele reklamowe, projektowanie i realizowanie kampanii reklamowych i ich umieszczanie w czasopismach, gazetach, radiu i telewizji, lub innych mediach, jak również realizowanie kompleksowych usług reklamowych.

Nie sposób uznać, jakoby Spółka była w jakimkolwiek stopniu pośrednikiem w sprzedaży miejsc reklamowych. Działalność wydawnictwa w zakresie materiałów reklamowych opiera się bowiem, jedynie na umieszczaniu reklam w wydawanych przez siebie czasopismach. Działalność Wnioskodawcy daleka jest także od świadczenia kompleksowych usług reklamowych, czy usług związanych z rozwijaniem koncepcji reklamowych.

Ponadto Sp. z o.o. wskazuje, że jej zdaniem, działalność wydawnicza dotycząca materiałów reklamowych (wydawanie materiałów reklamowych) sklasyfikowana jest w dziale 58 PKWiU.

Reasumując, biorąc pod uwagę, że umieszczanie reklam dostarczanych przez reklamodawców, w wydawanych przez Spółkę czasopismach, nie mieści się w pojęciu reklamy w rozumieniu PKWiU 73.1 a zatem, zdaniem Wnioskodawcy, w opisanym stanie faktycznym Spółka z o.o. nie powinna umieszczać oznaczenia GTU_12 na fakturach dokumentujących sprzedaż miejsc reklamowych ani nie powinna umieszczać tego oznaczenia w swojej ewidencji sprzedaży VAT ani w plikach JPK-VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Natomiast z art. 8 ust. 1 ustawy wynika, że przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Z tak szeroko sformułowanej definicji wynika, że przez świadczenie usług należy przede wszystkim rozumieć określone zachowanie podatnika na rzecz odrębnego podmiotu, które zasadniczo wynika z dwustronnego stosunku zobowiązaniowego, zakładającego istnienie podmiotu będącego odbiorcą (nabywcą usługi), jak również podmiotu świadczącego usługę.

Podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności – art. 15 ust. 1 ustawy.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych – art. 15 ust. 2 ustawy.

Zgodnie z art. 99 ust. 1 ustawy podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym deklaracje podatkowe za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym miesiącu, z zastrzeżeniem ust. 2-10, art. 130c i art. 133.

Deklaracje podatkowe, o których mowa w ust. 1-3, zawierają dane niezbędne do rozliczenia podatku, obliczenia jego wysokości, w tym wysokości podstawy opodatkowania, podatku należnego i podatku naliczonego, a także dane dotyczące podatnika – art. 99 ust. 7c ustawy.

Deklaracje, o których mowa w ust. 1–3, 3c–6, 8–9 i 11a, składa się wyłącznie za pomocą środków komunikacji elektronicznej (ust. 11b ww. przepisu).

Zgodnie z art. 99 ust. 11c ustawy o VAT, deklaracje podatkowe, o których mowa w ust. 1-3, są składane zgodnie z wzorem dokumentu elektronicznego w rozumieniu ustawy z dnia 17 lutego 2005 r. o informatyzacji działalności podmiotów realizujących zadania publiczne (Dz. U. z 2020 r. poz. 346, 568, 695, 1517 i 2320), który obejmuje deklarację i ewidencję, o której mowa w art. 109 ust. 3. Dokument elektroniczny, o którym mowa w zdaniu pierwszym, jest przesyłany w sposób określony w przepisach wydanych na podstawie art. 193a § 3 Ordynacji podatkowej i zgodnie z wymaganiami określonymi w tych przepisach.

Minister właściwy do spraw finansów publicznych określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowy zakres danych, o których mowa w ust. 7c, wraz z objaśnieniami co do sposobu wypełniania i miejsca składania deklaracji podatkowych, o których mowa w ust. 1-3, oraz niezbędnymi pouczeniami, uwzględniając konieczność prawidłowego rozliczenia podatku oraz kontroli tego obowiązku przez organ podatkowy – art. 99 ust. 13b ustawy.

Natomiast zgodnie z art. 109 ust. 3 ustawy, podatnicy, z wyjątkiem podatników wykonujących wyłącznie czynności zwolnione od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3 oraz podatników, u których sprzedaż jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 lub 9, są obowiązani prowadzić ewidencję zawierającą dane pozwalające na prawidłowe rozliczenie podatku i sporządzenie informacji podsumowującej, w szczególności dane dotyczące:

rodzaju sprzedaży i podstawy opodatkowania, wysokości kwoty podatku należnego, w tym korekty podatku należnego, z podziałem na stawki podatku;
kwoty podatku naliczonego obniżającego kwotę podatku należnego, w tym korekty podatku naliczonego;
kontrahentów;
dowodów sprzedaży i zakupów.

Podatnicy, o których mowa w art. 99 ust. 1, są obowiązani przesyłać, na zasadach określonych w art. 99 ust. 11c, za każdy miesiąc do urzędu skarbowego, za pomocą środków komunikacji elektronicznej, ewidencję, o której mowa w ust. 3, łącznie z deklaracją podatkową, w terminie do złożenia tej deklaracji – art. 109 ust. 3b ustawy.

Minister właściwy do spraw finansów publicznych określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowy zakres danych, o których mowa w ust. 3, oraz sposób wykazywania danych w ewidencji przesyłanej zgodnie z ust. 3b i 3c, uwzględniając konieczność zapewnienia prawidłowości rozliczeń podatników oraz kontroli obowiązków podatników przez organ podatkowy, identyfikowania obszarów, w których występują nadużycia w podatku lub narażonych na te nadużycia, oraz możliwości techniczno-organizacyjne prowadzenia przez podatników ewidencji – art. 109 ust. 14 ustawy.

Na podstawie art. 99 ust. 13b oraz art. 109 ust. 14 ustawy 15 października 2019 r. Minister Finansów, Inwestycji i Rozwoju wydał rozporządzenie w sprawie szczegółowego zakresu danych zawartych w deklaracjach podatkowych i w ewidencji w zakresie podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2019, poz. 1988 z późn. zm.), którego przepisy weszły w życie z dniem 1 października 2020 r.

Stosownie do § 10 ust. 3 pkt 1 i 2 ww. rozporządzenia Ministra Finansów, Inwestycji i Rozwoju z 15 października 2019 r. w sprawie szczegółowego zakresu danych zawartych w deklaracjach podatkowych i w ewidencji w zakresie podatku od towarów i usług GTU to klasyfikacja grupy towarowej, określająca przynależność sprzedawanych dóbr i świadczonych usług do jednej z trzynastu grup towarowo-usługowych.

Zgodnie natomiast z § 10 ust. 3 pkt 2 lit. b ww. rozporządzenia w części ewidencyjnej JPK_VAT z deklaracją oznaczenie GTU_12 odnosi się do usług o charakterze niematerialnym – wyłącznie: doradczych, księgowych, prawnych, zarządczych, szkoleniowych, marketingowych, firm centralnych (head offices), reklamowych, badania rynku i opinii publicznej, w zakresie badań naukowych i prac rozwojowych.

W ustawie o podatku od towarów i usług, jak i w obowiązujących na jej podstawie rozporządzeniach, brak jest definicji usług o charakterze niematerialnym, które należy oznaczać GTU_12. Zapis ten należy rozumieć względnie szeroko, uwzględniając faktyczną treść świadczonej usługi.

Wskazać również należy, że zgodnie z Encyklopedią PWN (wydanie internetowe: https://encyklopedia.pwn.pl/haslo/reklama;3966917.html) reklama [łac.], to rodzaj komunikowania perswazyjnego obejmujący techniki i działania podejmowane w celu zwrócenia uwagi na produkt, usługę lub ideę;

pierwotną funkcją reklamy było udzielanie informacji o towarach i źródłach zakupu; obecnie reklama spełnia funkcje: prezentacji, kształtowania popytu, tworzenia i utrzymywania rynków zbytu; reklama, z założenia i jawnie subiektywna, posługuje się środkami wizualnymi (wydawnictwa, ogłoszenia prasowe, plakaty, filmy, telewizja, neony, a także opakowania, wystawy itp.) oraz audioakustycznymi (radio, uliczne gigantofony, informacja telefoniczna itp.); w krajach o rozwiniętej gospodarce reklama jest zjawiskiem powszechnym, wydatki na nią stanowią znaczny odsetek nakładów przedsiębiorcy; reklamą zajmują się najczęściej wyspecjalizowane przedsiębiorstwa — agencje reklamowe; częstym zjawiskiem jest kryptoreklama.

Z kolei zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego (wydanie internetowe: https://sjp.pwn.pl/sjp/;2573777) reklama to:

«działanie mające na celu zachęcenie potencjalnych klientów do zakupu konkretnych towarów lub do skorzystania z określonych usług»
«plakat, napis, ogłoszenie, krótki film itp. służące temu celowi».

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca, będący czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług, jest wydawnictwem specjalizującym się w branży poligraficznej, koncentrującym się na rynku druku i opakowań. W ramach swojej działalności wydaje dwa czasopisma - „A” i „B”. Czasopismo „A” obejmuje całokształt problematyki badań, produkcji i stosowania materiałów opakowaniowych, opakowań oraz maszyn pakujących. Zawiera także informacje na temat marketingu, ochrony środowiska, kodów kreskowych, badań naukowych w dziedzinie opakowalnictwa oraz współpracy międzynarodowej.

W wydawanych czasopismach Spółka zamieszcza odpłatnie reklamy firm, prowadząc we własnym zakresie sprzedaż miejsc reklamowych w ww. dwóch wydawanych przez siebie czasopismach.

Sp. z o.o. nie świadczy żadnych usług w zakresie opracowania reklamy, doradztwa marketingowego czy też usług w zakresie public relations.

Wnioskodawca otrzymuje od klienta zainteresowanego publikacją reklamy w czasopiśmie lub na stronie internetowej wiadomość email bądź telefon.

Wnioskodawca uzgadnia warunki publikacji reklamy w rozmowie telefonicznej bądź w korespondencji e-mail.

Wnioskodawca nie ma wpływu na wygląd i treść umieszczanych reklam.

Materiał do umieszczenia nadsyłany jest w postaci cyfrowej w formacie pdf (wersja papierowa) lub jpg (online).

Wnioskodawca drukuje czasopismo "A" i/lub "B" z nadesłaną przez zamawiającego reklamą bądź publikuje reklamę w kanałach elektronicznych.

Świadczone usługi mają charakter materialny w przypadku reklamy publikowanej w wydaniu papierowym czasopisma. W przypadku reklamy publikowanej w wydaniu elektronicznym czasopisma lub w kanałach elektronicznych świadczone usługi mają charakter niematerialny.

W związku z tak przedstawionym opisem sprawy, wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą obowiązku stosowania oznaczeń GTU w ewidencji sprzedaży VAT oraz w plikach JPK-VAT.

Jak wynika z powołanej powyżej definicji reklama, to w ujęciu słownikowym działanie mające na celu zachęcenie klientów do zakupu konkretnych towarów bądź skorzystania z określonych usług, ale też np. plakat czy krótki film służący temu celowi. Reklama to więc informacja, która zazwyczaj ma na celu skłonienie do nabycia lub korzystania z określonych towarów czy usług, popierania określonych spraw lub idei (np. promowanie marki).

Wnioskodawca wskazał we wniosku, że nie świadczy usług w zakresie opracowania reklamy, doradztwa marketingowego czy usług w zakresie public relations. Spółka nie ma wpływu na treść i wygląd umieszczanych reklam – uzgadnia warunki publikacji reklamy w rozmowie telefonicznej bądź korespondencji mailowej, materiał do umieszczenia nadsyłany jest w postaci cyfrowej w formacie pdf bądź jpg (w zależności od tego, gdzie materiał będzie publikowany).

Zatem, w analizowanym przypadku mamy do czynienia z usługami polegającymi na bezpośredniej sprzedaży powierzchni reklamowych w prasie (zarówno w wydaniach drukowanych jak i elektronicznych). Nie można uznać, że sama sprzedaż miejsca reklamowego, czy to w czasopismach drukowanych, czy w czasopismach ukazujących się w formie elektronicznej, spełnia cechy usług reklamowych.

Przytoczone wyżej przepisy ww. rozporządzenia Ministra Finansów, Inwestycji i Rozwoju, wskazując na usługi reklamowe nie odnoszą się do klasyfikacji statystycznych. Zapisy w rozporządzeniu należy rozumieć względnie szeroko, uwzględniając faktyczną treść świadczonej usługi. Klasyfikacje statystyczne świadczonych usług mogą być stosowane pomocniczo.

Wnioskodawca klasyfikuje świadczone usługi w grupowaniu PKWiU 58.13.31.0 ‘sprzedaż miejsca reklamowego w gazetach drukowanych’, oraz 58.13.32.0 ‘sprzedaż miejsca reklamowego w gazetach ukazujących się w formie elektronicznej’. Natomiast wg PKWiU usługi reklamowe obejmuje grupowanie PKWiU 73.1, w tym: 73.11 usługi reklamowe świadczone przez agencje reklamowe, 73.12 pośrednictwo w sprzedaży miejsca lub czasu na cele reklamowe. Zatem wskazane przez Wnioskodawcę grupowania świadczonych usług nie mieszczą się w ww. grupowaniu 73.1. Tym samym, stwierdzić należy, że przedstawione w opisie sprawy usługi nie stanowią usług o charakterze niematerialnym, o których mowa w ww. rozporządzeniu.

Mając na względzie okoliczności sprawy należy uznać, że Wnioskodawca nie jest zobowiązany do stosowania oznaczenia GTU_12 w odniesieniu do usług opisanych w stanie faktycznym, przepis § 10 ust. 3 pkt 2 lit. b) rozporządzenia w sprawie szczegółowego zakresu danych zawartych w deklaracjach podatkowych i w ewidencji w zakresie podatku od towarów i usług, nie znajduje tu bowiem zastosowania.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

prawidłowe

Źródło: INFOR

Newsletter

Drukuj

Skopiuj link

Zgłoś błąd na stronie