W zakresie kwestii prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego z tytułu wystawionej faktury przez kontrahenta.

Interpretacja indywidualna

– stanowisko nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku od towarów i usług jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

16 września 2022 r. wpłynął Państwa wniosek z 16 września 2022 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy kwesti prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego z tytułu faktury wystawionej przez kontrahenta.

Zakres wniosku jest następujący:

Opis stanu faktycznego

Spółka (Wnioskodawca) jest polskim rezydentem podatkowym, którego dochody podlegają w całości opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych w Polsce. Spółka jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług (dalej VAT).

Przedmiotem działalności Spółki jest m.in. prowadzenie robót budowlanych związanych ze wznoszeniem budynków mieszkalnych i niemieszkalnych, budową dróg i autostrad.

Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej 18 grudnia 2012 r. zawarł ze spółką A. S.A. (dalej: „A”) kontrakt podwykonawczy na dostawę (…) oczyszczania spalin. Inwestorem był B. sp. z o.o. (dalej: „B”).

14 czerwca 2016 r. Wnioskodawca złożył B oświadczenie o odstąpieniu od umowy z winy B. W związku z powyższym 15 czerwca 2016 r. Wnioskodawca złożył A. oświadczenie o odstąpieniu od kontraktu podwykonawczego (w części niewykonanej). A. wystawił Wnioskodawcy fakturę 25 listopada 2016 r. nr (…) (kwota brutto (…) zł).

Powyższa faktura wpłynęła do Wnioskodawcy 23 grudnia 2016 r., po czym 3 stycznia 2017 r. została odesłana do A. bez księgowania. W styczniu 2017 r. faktura ponownie została przesłana do Wnioskodawcy, po czym 3 lutego 2017 r. również odesłana bez księgowania. Wnioskodawca nie zaksięgował powyższej faktury, w tym nie odliczył podatku naliczonego z faktury. Wnioskodawca nie dokonał odliczenia podatku naliczonego z tytułu ww. faktury (pomimo tego, iż był on związany ze sprzedażą opodatkowaną Spółki), gdyż zdaniem Wnioskodawcy faktura ta podawała kwoty niezgodne z rzeczywistością. W opinii Wnioskodawcy faktura nr (...) została wystawiona przez A przedwcześnie, tj. przed inwentaryzacją wykonanych prac. Bez przeprowadzenia inwentaryzacji prac Wnioskodawca nie był w stanie zweryfikować prawidłowości wystawionej przez A faktury. Zdaniem Spółki faktura została wystawiona w sposób nieuprawniony.

W konsekwencji, Spółka nie uiściła kwoty zobowiązania wynikającego z ww. faktury. Powyższe znajduje również potwierdzenie w treści korespondencji pomiędzy stronami, tj. z odpowiedzi Wnioskodawcy z 3 stycznia 2017 r. oraz 3 lutego 2017 r. W przedmiotowej korespondencji Wnioskodawca wskazywał, iż faktura A. została wystawiona przedwcześnie, tj. przed zakończeniem prowadzonej przez biegłego sądowego inwentaryzacji, na którą składają się oględziny placu budowy oraz sporządzenie opinii. Inwentaryzacja prac wpływa natomiast bezpośrednio na wynagrodzenie należne kontrahentowi. Jednocześnie Wnioskodawca podkreśla, iż kwestionował sporną fakturę w całości.

A. skierowało sprawę do sądu. Finalnie 17 maja 2022 r. sąd I instancji - Sąd Okręgowy w (…) - wydał wyrok nakazujący w całości zapłatę kwoty wynikającej z wystawionej 25 listopada 2016 r. przez A. faktury. Wnioskodawca złożył apelację na powyższy wyrok. W związku z tym, że 8 lipca 2022 r. strony zawarły ugodę w sprawie rozliczenia roszczeń wynikłych z wyroku Sądu Okręgowego w (...) apelacja została wycofana. W konsekwencji, po otrzymaniu wyroku Wnioskodawca uznał fakturę za zasadną.

Pytanie

Czy wobec powyżej przedstawionego stanu faktycznego, Wnioskodawcy przysługuje prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego z tytułu faktury wystawionej przez kontrahenta?

Państwa stanowisko w sprawie

W Państwa opinii, mają Państwo prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu spornej faktury otrzymanej od A.

Odliczeniu nie stoi na przeszkodzie fakt, iż od doręczenia spornej faktury upłynął 5 letni okres, o którym mowa w art. 86 ust. 13 ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy VAT w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Zgodnie z art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy VAT, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikająca z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Zgodnie z art. 86 ust. 10 ustawy o VAT, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego powstaje w rozliczeniu za okres, w którym w odniesieniu do nabytych lub importowanych przez podatnika towarów i usług powstał obowiązek podatkowy.

Przy czym w myśl art. 86 ust. 10b pkt 1 ustawy o VAT, prawo to powstaje nie wcześniej niż w rozliczeniu za okres, w którym podatnik otrzymał fakturę lub dokument celny.

Dodatkowo, zgodnie z art. 86 ust. 13 ustawy o VAT, jeżeli podatnik nie dokonał obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w terminie, o którym mowa w ust. 10, może on obniżyć kwotę podatku należnego przez dokonanie korekty deklaracji podatkowej za okres, w którym wystąpiło prawo do obniżenia podatku należnego, nie później jednak niż w ciągu 5 lat, licząc od początku roku, w którym wystąpiło prawo do obniżenia podatku należnego.

Mając na uwadze powyższe regulacje, należy stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie, Wnioskodawca otrzymał fakturę pierwotną w grudniu 2016 r. i co do zasady, był uprawniony do wykazania podatku VAT naliczonego najpóźniej do upływu terminu 5-letniego, o którym jest mowa w art. 86 ust. 13 ustawy o VAT (tj. do końca 2021 r.).

W odniesieniu do powyższego, należy jednak wskazać, że samo określenie terminu prawa do odliczenia nie może być rozpatrywane w oderwaniu od ogólnych zasad dotyczących prawa do odliczenia, wynikających z art. 86 ust. 1 oraz art. 88 ustawy o VAT.

Pierwszy z ww. przepisów wskazuje na dwa podstawowe warunki, tj. wykorzystywanie nabywanych towarów i usług do działalności opodatkowanej oraz status nabywcy jako podatnika VAT. W przedmiotowej sprawie, oba te warunki zostały spełnione.

Art. 88 ustawy o VAT obejmuje natomiast tzw. katalog negatywny, tj. katalog przypadków, w których podatnikowi prawo do odliczenia nie przysługuje.

Z Państwa perspektywy, w niniejszej sprawie kluczowe znaczenie mają natomiast ograniczenia wynikające z art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. a oraz lit. b ustawy o VAT.

Zgodnie z pierwszym z ww. przepisów, nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku, gdy wystawione faktury, faktury korygujące lub dokumenty celne stwierdzają czynności, które nie zostały dokonane - w części dotyczącej tych czynności.

W myśl natomiast art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. b ustawy o VAT, nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku, gdy wystawione faktury, faktury korygujące lub dokumenty celne podają kwoty niezgodne z rzeczywistością - w części dotyczącej tych pozycji, dla których podane zostały kwoty niezgodne z rzeczywistością.

W tym miejscu należy wskazać, że przedmiotowa faktura była przedmiotem sporu pomiędzy Państwem a kontrahentem. W Państwa opinii faktura nr (...)została wystawiona przez A. przedwcześnie, tj. przed inwentaryzacją wykonanych prac. Państwa zdaniem ustalenie sum należnych podwykonawcy (A) było możliwe dopiero po zakończeniu prowadzonej przez biegłego sądowego inwentaryzacji. Państwa zdaniem jednostronna dokumentacja sporządzona przez A., bez udziału Państwa, była w świetle zapisów łączącej strony umowy niewiążąca i nie mogła stanowić podstawy do określenia zakresu i rodzaju oraz wartości prac wykonanych przez A. Na moment weryfikacji prawa do odliczenia podatku naliczonego, w Państwa opinii, faktura otrzymana od A wypełniała przesłanki z art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. a VAT (w zakresie wykonanych usług) oraz przesłanki określone w art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. b VAT (w zakresie wysokości należnego wynagrodzenia).

Jak wskazano w stanie faktycznym wniosku powyższe znajduje również potwierdzenie w treści Państwa odpowiedzi z 3 stycznia 2017 r. oraz 3 lutego 2017 r. W przedmiotowej korespondencji wskazywaliście Państwo, iż faktura A została wystawiona przedwcześnie, tj. przed zakończeniem prowadzonej przez biegłego sądowego inwentaryzacji, na którą składają się oględziny placu budowy oraz sporządzenie opinii. Inwentaryzacja prac wpływa natomiast bezpośrednio na wynagrodzenie należne kontrahentowi.

W tym miejscu należy podkreślić, że sama faktura nie tworzy prawa do odliczenia VAT na niej wykazanego i nie można utożsamiać faktu otrzymania faktury (tu: podającej kwoty niezgodne z rzeczywistością) z automatycznym powstaniem prawa do odliczenia po stronie nabywcy. Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie C-342/87 (Genius Holding BV v. Staatssecretaris van Financien) wprost stwierdził, że wynikające z przepisów dyrektywy prawo do odliczenia nie znajduje zastosowania do podatku, który jest należny wyłącznie z powodu, że został wykazany na fakturze.

W orzecznictwie sądów administracyjnych wskazuje się natomiast, że: ,,(…) podstawę do dokonania odliczenia podatku naliczonego może stanowić wyłącznie faktura odzwierciedlająca faktyczne zdarzenie gospodarcze w aspekcie podmiotowym, przedmiotowym oraz ilościowym. Zatem faktura musi potwierdzać, że w rzeczywistości doszło do dostawy towarów lub świadczenia usług pomiędzy konkretnymi podmiotami, w zakresie ściśle określonego towaru lub usługi oraz w zakresie ilości danego towaru lub usługi” (tak m.in.: wyrok NSA z 19 maja 2017 r., sygn. I FSK 1790/15). „Sam fakt posiadania faktury nie gwarantuje jej odbiorcy prawa do odliczenia (...), gdy choć jeden z elementów udokumentowanego nią stosunku prawnego nie odpowiada stanowi rzeczywistemu, organy podatkowe mają prawo by taką fakturę kwestionować, a w konsekwencji pozbawić podatnika prawa do odliczenia z takiej faktury” (tak m.in. wyrok NSA z 6 czerwca 2018 r. sygn. I FSK 1610/16).

W podobnym tonie wypowiadają się organy podatkowe, wskazując że: „Należy w tym miejscu podkreślić, że w świetle unormowań zawartych w ustawie podstawę do dokonania odliczenia podatku naliczonego może stanowić wyłącznie faktura odzwierciedlająca faktyczne zdarzenie gospodarcze w aspekcie podmiotowym, przedmiotowym oraz ilościowym. Zatem faktura musi potwierdzać, że w rzeczywistości doszło do dostawy towarów lub świadczenia usług pomiędzy konkretnymi podmiotami, w zakresie ściśle określonego towaru lub usługi oraz w zakresie ilości danego towaru lub usługi. Niezgodność któregokolwiek z tych aspektów eliminuje możliwość odliczenia podatku naliczonego, zawartego w fakturze, która nie odzwierciedla rzeczywistego zdarzenia gospodarczego. Zatem w zakresie w jakim faktura nie odzwierciedla rzeczywistych zdarzeń gospodarczych, nie może stanowić podstawy do dokonania odliczenia podatku naliczonego wynikającego z takiej faktury” (tak: Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z 31 października 2018 r. nr 0113-KDIPT1-2.4012.602.2018.2.KW).

W orzecznictwie wskazuje się, że w przypadku obiektywnego stwierdzenia, iż zakwestionowane faktury nie dokumentują żadnych rzeczywistych transakcji w sensie materialnym (dostawy), nie dają one podstawy do odliczenia podatku naliczonego na podstawie art. 86 ust. 1 i 2 u.p.t.u. w zw. z art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. a u.p.t.u. i nie ma jakichkolwiek przesłanek do uznania, że podatnik w takiej sytuacji może korzystać z tzw. domniemania „dobrej wiary”, gdyż rzetelny i staranny nabywca nie powinien przyjmować faktur i dokonywać w oparciu o nie odliczenia podatku, mając świadomość, że nie dokumentują one rzeczywistych transakcji (por. wyrok NSA z 7 marca 2019 r., sygn. akt I FSK 540/17, sygn. akt I FSK 545/17).

Podkreślić w tym miejscu należy, iż prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego jest podstawowym i fundamentalnym prawem podatnika, wynikającym z samej konstrukcji podatku od towarów i usług. System odliczeń - jak wielokrotnie podkreślił Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (m.in. wyrok z 21 marca 2018 r. C-533/16, EU:C:2018:204, pkt 38 i przytoczone tam orzecznictwo) - ma na celu całkowite uwolnienie podatnika od ciężaru VAT należnego lub zapłaconego w ramach całej prowadzonej przez niego działalności gospodarczej.

Analizując kwestię zastosowania terminów dla realizacji danego uprawnienia, TSUE wielokrotnie odwoływał się do koncepcji „wystarczająco starannego podatnika” oraz „zasady skuteczności”, zgodnie z którą termin zawity nie może w praktyce uniemożliwiać lub nadmiernie utrudniać wykonywania prawa do odliczenia (m.in. wyroki w sprawach: C-327/00 (Santex), C-241/06 (Lammerzahl), C-95/07 i C-96/07 (Ecotrade SpA), C-284/11 (EMS- Bulgaria Transport).

Natomiast przykładem orzeczenia TSUE, w którym sąd ten przyznał prawo do zwrotu podatnikowi posiadającemu siedzibę na terytorium UE w oparciu o zasadę proporcjonalności i neutralności pomimo ewidentnych naruszeń przepisów o charakterze formalnym regulujących, kwestie wystawiania/otrzymywania faktur jest wyrok z 21 marca 2018 r., Volkswagen AG, sygn. C-533/16, EU:C:2018:166:11. W orzeczeniu tym TSUE wskazał, że naruszanie wymogów formalnych w postaci otrzymania przez podmiot ubiegający się o zwrot faktur dokumentujących dokonanie transakcji, w okresie przydającym na długo po upływie terminu zawitego, o którym mowa art. 15 ust. 1 Dyrektywy 2008/9/WE, w sytuacji kiedy podmiotowi temu nie można czynić zarzutu braku starannego działania w dochowaniu tego zawitego terminu, ani też stronom transakcji nie można czynić zarzutu uczestniczenia w zmowie o znamionach oszustwa, nie może przemawiać za pozbawieniem tego podmiotu prawa do wnioskowanego zwrotu podatku VAT.

Z kolei w wyroku z 12 kwietnia 2018 r. C-8/17, Biosafe (EU:C:2018:249), Trybunał stanął na stanowisku, że artykuły 63, 167, 168, 178-180, 182 i 219 Dyrektywy 112 oraz zasadę neutralności podatkowej należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwiają się one przepisom państwa członkowskiego, na podstawie których, w okolicznościach takich jak będące przedmiotem postępowania głównego, w których w wyniku decyzji określającej wysokość zobowiązania podatkowego uzupełniająca kwota podatku od wartości dodanej (VAT) została wpłacona do skarbu państwa i uwzględniona w dokumentach korygujących pierwotne faktury kilka lat po dostawie spornych towarów, odmówiono skorzystania z prawa do odliczenia VAT na tej podstawie, że termin przewidziany przez owe przepisy do wykonania tego prawa rozpoczął bieg od dnia wystawienia rzeczonych pierwotnych faktur i upłynął. W okolicznościach tej sprawy podmiot nie mógł obiektywnie wykonać swojego prawa do odliczenia podatku VAT przed korektą dokonaną przez swojego kontrahenta, bowiem nie dysponował wówczas dokumentami korygującymi pierwotne faktury (na których wykazano VAT w stawce 0%) i w związku z tym nie wiedział, że należna jest uzupełniająca kwota VAT. TSUE akcentuje zatem realną możliwość wykonania prawa do odliczenia VAT przez podatnika i jeżeli wykonanie tego prawa jest praktycznie niemożliwe lub nadmiernie utrudnione (zasada skuteczności), to uznaje, że termin zawity, z którego upływem wiąże się sankcja w postaci utraty prawa do odliczenia, jest w takiej sytuacji niezgodny z Dyrektywą 112.

W okolicznościach niniejszej sprawy, na tle powyżej przedstawionych argumentacji TSUE stwierdzić należy, iż odmowa prawa do odliczenia podatku naliczonego przez Państwa stanowiłaby naruszenie prawa wspólnotowego. Jak podkreślano w powołanych powyżej wyrokach TSUE (w sprawie C-533/16 i C-8/17), oceniając możliwość ograniczenia prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego, każdorazowo należy brać pod uwagę wszystkie okoliczności sprawy, w tym przede wszystkim kwestie odnoszące się do spełnienia przesłanek o charakterze materialnym, oraz dobrą wolę stron konkretnej transakcji. Odmowa prawa do odliczenia podatku naliczonego jest wyjątkiem od podstawowej zasady, jaką jest istnienie takiego prawa, i jedynie w szczególnych przypadkach można przyjąć, że braki formalne pozwalają organom podatkowym w sposób zgodny z prawem odmówić skorzystania z tego prawa przez podatnika. Z orzeczenia TSUE w sprawie C-533/16 wynika, że utrata prawa do odliczenia VAT może wystąpić w dwóch przypadkach. Po pierwsze, gdy naruszenie wymogów formalnych skutkowało uniemożliwieniem dostarczenia pewnych dowodów na spełnienie wymagań materialnych dla przyznania prawa do odliczenia VAT. Po drugie, zasadniczo, można odmówić prawa do odliczenia VAT w razie ustalenia na podstawie obiektywnych okoliczności, że podmiot powołuje się na nie bezprawnie lub w celu nadużycia swoich uprawnień oraz, że podatnik wiedział lub mógł wiedzieć, iż w ramach danej czynności dopuszczono się przestępstwa.

Przenosząc powyższe na grunt rozpatrywanego stanu faktycznego wskazać należy, iż Wnioskodawca wykazując się należytą starannością nie odliczył podatku naliczonego ze spornych faktur. Powodem braku odliczenia podatku naliczonego było przekonanie Wnioskodawcy, iż faktury otrzymane od kontrahenta nie odzwierciedlają rzeczywistego zdarzenia gospodarczego. Rzeczywista możliwość dokonania przedmiotowego odliczenia pojawiła się dopiero po wydaniu wyroku przez Sąd Okręgowy w (...).

Dopiero po wydaniu ww. wyroku i przeprowadzeniu stosownego postępowania dowodowego potwierdzone zostało, iż kontrahent wystawił fakturę zgodnie z umową. W opinii Wnioskodawcy w sprawie istniały obiektywne przesłanki uzasadniające powzięcie przez Spółkę - na moment realizacji prawa do odliczenia - wątpliwości dotyczących rzetelności faktury otrzymanej przez A. Mając natomiast na uwadze przepisy ustawy o VAT (art. 86 ust. 1 i 2 u.p.t.u. w zw. z art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. a u.p.t.u.) wyłączające prawo do odliczenia podatku naliczonego w przypadku obiektywnego stwierdzenia, iż faktury nie dokumentują żadnych rzeczywistych transakcji w sensie materialnym (dostawy), Wnioskodawca nie dokonał odliczenia podatku naliczonego ujętego na fakturze.

Jak wskazano w cytowanym wyroku TSUE w sprawie C-533/16 prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego nad należnym jest uzależnione od spełnienia przesłanek natury materialnej oraz formalnej, jednak zasada neutralności podatkowej wymaga, aby prawo to zostało przyznane podatnikom w sytuacji spełnienia przesłanek materialnych, nawet gdy te o charakterze formalnym nie zostały wypełnione. Z takim przypadkiem mamy niewątpliwie do czynienia na gruncie rozpatrywanego stanu faktycznego. Niewątpliwie Wnioskodawca spełnia materialne przesłanki prawa do odliczenia, tj. jest podatnikiem podatku VAT, nabyte od kontrahenta usługi związane są ze sprzedażą opodatkowaną, usługi zostały nabyte od innego podatnika podatku VAT. Jeżeli chodzi zaś o zasady wykonywania prawa do odliczenia, które odpowiadają wymogom lub przesłankom o charakterze formalnym, to przepisy wspólnotowe przewidują, że podatnik w celu dokonania odliczenia musi mieć fakturę (wyrok TSUE z 19 października 2017 r. C-101/16, SC Paper Consult). Oznacza to, że - co do zasady - prawo to powstaje w momencie otrzymania prawidłowej faktury. Wnioskodawca przedmiotową fakturę otrzymał w 2016 r. W analizowanej sprawie wykazaliście Państwo się należytą starannością i nie odliczyliście podatku naliczonego z faktury, która w Państwa opinii nie dokumentowała prawidłowo zdarzenia gospodarczego. W efekcie dopiero po wyroku Sądu Okręgowego w (...) przesłanki materialne i formalne (tj. otrzymanie faktury) dające prawo do odliczenia VAT zostały spełnione.

Dodatkowo, jak podkreślono w punkcie 49 uzasadnienia wyroku TSUE w sprawie C-533/16, „w niniejszym przypadku z postanowienia odsyłającego wynika, że chociaż rozpatrywane dostawy towarów zostały dokonane w latach 2004-2010, spółki Hella przeprowadziły korektę VAT dopiero w 2010 r. wystawiając faktury zawierające VAT, składając uzupełniające deklaracje podatkowe do właściwych organów krajowych i uiszczając do skarbu państwa kwotę podatku należnego. Wynika stąd również, że ryzyko oszustwa podatkowego lub braku zapłaty VAT zostało wykluczone”. W podobnym tonie wypowiedział się TSUE w wyroku w sprawie C-8/17: ,,W konsekwencji ze względu na to, że Flexipiso nie wykazała braku staranności przed otrzymaniem not obciążeniowych, oraz wobec braku nadużycia lub zmowy z Biosafe o znamionach oszustwa termin, który rozpoczął bieg od dnia wystawienia pierwotnych faktur i który dla niektórych transakcji upłynął przed dokonaniem tej korekty, nie może zostać skutecznie przeciwstawiony prawu do zwrotu VAT” (punkt 43 uzasadnienia wyroku).

Powyższe wskazuje na to, że - co do zasady - prawo do odliczenia VAT może być co prawda ograniczone, jednak to ograniczenie musi być podyktowane walką z oszustwami podatkowymi i unikaniem opodatkowania oraz musi być dokonane z poszanowaniem zasady neutralności podatkowej. Odnosząc powyższe na grunt rozpatrywanej sprawy, po wtóre podkreślić należy, iż z takimi działaniami nie mamy do czynienia. Odliczenie podatku naliczonego z tytułu przedmiotowej faktury nie jest podyktowane oszustwem podatkowym ani unikaniem opodatkowania, lecz realizacją zasady neutralności podatku VAT. Wykluczone jest również narażenie Skarbu Państwa na uszczuplenie - podatek VAT należny z faktury został zapłacony. Pozbawienie podatnika (Wnioskodawcy) prawa do odliczenia podatku naliczonego na gruncie przedstawionego stanu faktycznego (w szczególności wobec uiszczenia podatku należnego przez kontrahenta) stanowiłoby naruszenie fundamentalnej zasady podatku VAT, jaką jest zasada neutralności.

W Państwa opinii, powołując się na przepisy prawa wspólnotowego oraz podkreślaną przez TSUE zasadę neutralności, przepisy dotyczące prawa do odliczenia należy interpretować w sposób umożliwiający podatnikowi (Wnioskodawcy) pełne skorzystanie z tego prawa. Tym samym uznać należy, iż prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu spornej faktury powstało w okresie, w którym Wnioskodawca otrzymał fakturę w efekcie przedmiotowego wyroku.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Podstawowe zasady odliczenia podatku naliczonego zostały sformułowane w art. 86 ustawy z 11 marca 2004 r o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2022 r. poz. 931 ze zm.), zwanej dalej ustawą.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy:

W zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Stosownie do art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy:

Kwotę podatku naliczonego stanowi:

1) suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

a) nabycia towarów i usług,

b) dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.

Zgodnie z art. 86 ust. 10 ustawy:

Prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego powstaje w rozliczeniu za okres, w którym w odniesieniu do nabytych lub importowanych przez podatnika towarów i usług powstał obowiązek podatkowy.

Natomiast stosownie do art. 86 ust. 10b pkt 1:

Prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w przypadkach, o których mowa w ust. 2 pkt 1 oraz pkt 2 lit. a – powstaje nie wcześniej niż w rozliczeniu za okres, w którym podatnik otrzymał fakturę lub dokument celny.

Na podstawie art. 86 ust. 11 ustawy:

Jeżeli podatnik nie dokonał obniżenia kwoty podatku należnego w terminach określonych w ust. 10, 10d i 10e, może obniżyć kwotę podatku należnego w deklaracji podatkowej za jeden z trzech następnych okresów rozliczeniowych, a w przypadku podatnika, o którym mowa w art. 99 ust. 2 i 3, w deklaracji podatkowej za jeden z dwóch następnych okresów rozliczeniowych.

Na podstawi art. 86 ust. 13 ustawy:

Jeżeli podatnik nie dokonał obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w terminach, o których mowa w ust. 10, 10d, 10e i 11, może on obniżyć kwotę podatku należnego przez dokonanie korekty deklaracji podatkowej:

1)za okres, w którym powstało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, albo

2)za jeden z trzech następnych okresów rozliczeniowych, a w przypadku podatnika, o którym mowa w art. 99 ust. 2 i 3, za jeden z dwóch następnych okresów rozliczeniowych, po okresie rozliczeniowym, w którym powstało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego-

- nie później jednak niż w ciągu 5 lat, licząc od początku roku, w którym powstało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego.

Prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje zatem wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego.

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi.

Ustawodawca przyznał podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Z okoliczności sprawy wynika, że jesteście Państwo czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Przedmiotem Państwa działalności gospodarczej jest m.in. prowadzenie robót budowlanych związanych ze wznoszeniem budynków mieszkalnych i niemieszkalnych, budową dróg i autostrad. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej 18 grudnia 2012 r. zawarli Państwo ze spółką A. S.A. kontrakt podwykonawczy na dostawę (...) oczyszczania spalin, którego inwestorem był B. sp. z o.o. 14 czerwca 2016 r. złożyli Państwo do B. oświadczenie o odstąpieniu od umowy. W związku z powyższym 15 czerwca 2016 r. złożyli Państwo A. S.A. oświadczenie o odstąpieniu od kontraktu podwykonawczego (w części niewykonanej). Kontrahent wystawił Państwu 25 listopada 2016 r. fakturę nr (...) na kwotę brutto (…) zł. Powyższa faktura wpłynęła do Państwa 23 grudnia 2016 r., po czym 3 stycznia 2017 r. została przez Państwa odesłana do kontrahenta bez księgowania. W styczniu 2017 r. faktura ponownie została przesłana do Państwa, po czym 3 lutego 2017 r. również została przez Państwa odesłana bez księgowania, jak również nie odliczyliście Państwo podatku VAT naliczonego z ww. faktury. Państwa zdaniem przedmiotowa faktura podawała kwoty niezgodne z rzeczywistością. W Państwa opinii faktura nr (...) została wystawiona przez kontrahenta przedwcześnie, tj. przed inwentaryzacją wykonanych prac. Bez przeprowadzenia inwentaryzacji prac nie byliście Państwo w stanie zweryfikować prawidłowości wystawionej przez kontrahenta faktury. W konsekwencji, nie uiściliście Państwo kwoty zobowiązania wynikającego z ww. faktury. Powyższe znajduje potwierdzenie w treści korespondencji pomiędzy stronami, tj. z odpowiedzi z 3 stycznia 2017 r. oraz 3 lutego 2017 r. Wskazali Państwo w opisie sprawy, iż sporna faktura została wystawiona przedwcześnie przez kontrahenta - A. S.A., tj. przed zakończeniem prowadzonej przez biegłego sądowego inwentaryzacji, na którą składają się oględziny placu budowy oraz sporządzenie opinii.

W efekcie powyższego Państwa kontrahent skierował sprawę do sądu. 17 maja 2022 r. sąd I instancji - Sąd Okręgowy w (...) - wydał wyrok nakazujący w całości zapłatę kwoty wynikającej z wystawionej 25 listopada 2016 r. przez kontrahenta faktury. 8 lipca 2022 r. zawarliście Państwo ugodę w sprawie rozliczenia roszczeń wynikłych z wyroku Sądu Okręgowego w (...). W konsekwencji, po otrzymaniu wyroku uznali Państwo fakturę za zasadną.

Państwa wątpliwości w przedmiotowej sprawie dotyczą prawa do odliczenia podatku naliczonego wykazanego z faktury wystawionej przez kontrahenta, tj. w okresie, w którym otrzymają Państwo fakturę w efekcie otrzymanego wyroku Sądu.

W analizowanej sprawie konieczne jest odniesienie się również do regulacji prawnych wynikających z ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacji podatkowej (Dz. U 2021 r. poz. 1540 ze zm.) odnoszących się do przedawnienia zobowiązań podatkowych.

Zgodnie z art. 70 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa:

Zobowiązanie podatkowe przedawnia się z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku.

W myśl art. 70 § 2 ustawy Ordynacja podatkowa:

Bieg terminu przedawnienia nie rozpoczyna się, a rozpoczęty ulega zawieszeniu:

1) od dnia wydania decyzji, o których mowa w art. 67a § 1 pkt 1 lub 2, do dnia terminu płatności odroczonego podatku lub zaległości podatkowej, ostatniej raty podatku lub ostatniej raty zaległości podatkowej;

2) od dnia wejścia w życie rozporządzenia w sprawie przedłużenia terminu płatności podatku, wydanego przez ministra właściwego do spraw finansów publicznych, do dnia upływu przedłużonego terminu.

Zgodnie z art. 70 § 3 ustawy Ordynacja podatkowa:

Bieg terminu przedawnienia przerywa ogłoszenie upadłości. Po przerwaniu biegu terminu przedawnienia biegnie on na nowo od dnia następującego po dniu uprawomocnienia się postanowienia o zakończeniu lub umorzeniu postępowania upadłościowego.

Jak stanowi art. 70 § 4 ustawy Ordynacja podatkowa:

Bieg terminu przedawnienia zostaje przerwany wskutek zastosowania środka egzekucyjnego, o którym podatnik został zawiadomiony. Po przerwaniu biegu terminu przedawnienia biegnie on na nowo od dnia następującego po dniu, w którym zastosowano środek egzekucyjny.

W myśl art. 70 § 6 ustawy Ordynacja podatkowa:

Bieg terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego nie rozpoczyna się, a rozpoczęty ulega zawieszeniu, z dniem:

1) wszczęcia postępowania w sprawie o przestępstwo skarbowe lub wykroczenie skarbowe, o którym podatnik został zawiadomiony, jeżeli podejrzenie popełnienia przestępstwa lub wykroczenia wiąże się z niewykonaniem tego zobowiązania;

2) wniesienia skargi do sądu administracyjnego na decyzję dotyczącą tego zobowiązania;

3) wniesienia żądania ustalenia przez sąd powszechny istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa;

4) doręczenia postanowienia o przyjęciu zabezpieczenia, o którym mowa w art. 33d § 2, lub doręczenia zarządzenia zabezpieczenia w trybie przepisów o postępowaniu egzekucyjnym w administracji;

5) doręczenia zawiadomienia o przystąpieniu do zabezpieczenia w przypadkach określonych w art. 32a § 3 i art. 35 § 2 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz.U. z 2020 r. poz. 1427, z późn. zm.38));

6) wystąpienia przez Szefa Krajowej Administracji Skarbowej, na wniosek strony, o którym mowa w art. 119h § 2, o opinię Rady do Spraw Przeciwdziałania Unikaniu Opodatkowania, zwanej dalej "Radą", co do zasadności zastosowania art. 119a lub środków ograniczających umowne korzyści.

Istotą przedawnienia uregulowanego w art. 70 Ordynacji podatkowej jest to, że na skutek upływu czasu zobowiązanie podatkowe wygasa z mocy prawa, zobowiązanie podatkowe bowiem przestaje istnieć. Zatem, termin początkowy i końcowy przedawnienia zobowiązania podatkowego wyznacza termin płatności zobowiązania podatkowego (z zastrzeżeniem instytucji zawieszenia i przerwania biegu przedawnienia, które wpływają na końcowy termin przedawnienia).

W odniesieniu do podatku VAT, w orzecznictwie sądowym jednolicie przyjęty jest podgląd, iż instytucja przedawnienia ma zastosowanie do każdego z osobna rozliczenia w podatku od towarów i usług – niezależnie od jego wyniku (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 26 marca 2013 r., sygn. I FSK 744/12, podobnie Naczelny Sąd Administracyjny w uchwale z 29 czerwca 2009 r., sygn. I FPS 9/08), tj. zarówno do rozliczeń, w których obowiązek podatkowy w podatku VAT przekształcił się w zobowiązanie podatkowe, jak i w kwotę zwrotu różnicy podatku lub nadwyżkę podatku naliczonego nad należnym, która może być zadeklarowana przez podatnika do przeniesienia na następny miesiąc. Przedawnienie zobowiązań podatkowych dotyczy wszystkich zobowiązań, bez względu na sposób ich powstania. Przedawnieniu podlegają zarówno zobowiązania powstałe po doręczeniu decyzji ustalającej, jak i zobowiązania powstające z mocy prawa.

Analiza przywołanych wyżej przepisów wskazuje, że prawa i obowiązki m.in. w zakresie wystawiania faktur i rozliczenia podatku na ich podstawie, obowiązują podatników dopóty, dopóki zobowiązanie podatkowe określone w tych fakturach nie uległo przedawnieniu. Okres przedawnienia - zgodnie z art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej - co do zasady - wynosi 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku. Termin przedawnienia zobowiązania podatkowego zaczyna biec od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku, a kończy się z upływem 5 lat. Zatem, termin początkowy i końcowy przedawnienia podatkowego wyznacza termin płatności tegoż zobowiązania (z zastrzeżeniem instytucji zawieszenia i przerwania biegu przedawnienia, które wpływają na końcowy termin przedawnienia). Przedawnienie oznacza, że po upływie określonego czasu od momentu powstania zobowiązania podatkowego zobowiązanie to wygasa, a organ podatkowy, po upływie terminu przedawnienia, nie może domagać się uregulowania (nie ma możliwości wyegzekwowania) należnego świadczenia. Należy przy tym zauważyć, że przedawnienie następuje z mocy prawa.

Instytucja przedawnienia ma to do siebie, że w odniesieniu do okresu, który uległ przedawnieniu, nie mogą być dokonywane żadne czynności, ani zwiększające zobowiązanie podatkowe, ani zmniejszające zobowiązanie podatkowe. Podatnik nie jest również zobowiązany do posiadania dokumentów oraz ewidencji prowadzonych dla celów rozliczania podatku za okresy, które uległy przedawnieniu. Z chwilą upływu terminu przedawnienia nie jest możliwa ani modyfikacja już dokonanego rozliczenia podatkowego przez podatnika, ani też kontrola (weryfikacja) jego prawidłowości przez organ podatkowy. Nie ma też możliwości złożenia korekty deklaracji za okresy, w stosunku do których w podatku VAT nastąpiło przedawnienie.

W komentowanym przepisie określony jest jeden termin przedawnienia - wynoszący 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku. Termin ten nie może być ani odroczony (art. 48 Ordynacji podatkowej) przez organ podatkowy, ani też przedłużony przez Ministra właściwego do spraw finansów publicznych (art. 50 Ordynacji podatkowej). W związku z powyższym należy przyjąć, że jeżeli przedawnia się zobowiązanie podatkowe, to wraz z nim przedawnieniu ulegają także inne elementy danego stosunku prawno-podatkowego.

W kwestii przedawnienia wypowiedział się również Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w orzeczeniu z dnia 21 stycznia 2010 r. w sprawie C-472/08 wskazując, że: artykuł 18 ust. 4 szóstej dyrektywy 77/388 w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych należy interpretować w ten sposób, że nie stoi on na przeszkodzie przepisom państwa członkowskiego, wyznaczającym trzyletni termin przedawnienia na wystąpienie z wnioskiem o zwrot nadpłaty VAT nienależnie pobranej przez organy administracji skarbowej tego państwa. Termin taki sam w sobie nie jest w stanie praktycznie uniemożliwić lub nadmiernie utrudnić wykonywania prawa do odliczenia, ponieważ trzyletni termin przedawnienia może w zasadzie umożliwić każdemu przeciętnie uważnemu podatnikowi skuteczne dochodzenie uprawnień przysługujących mu w porządku prawnym Unii. Zatem skoro TSUE za zgodny z zasadami uznał 3-letni okres przedawnienia, to tym bardziej za taki należy uznać termin 5-letni przewidziany w polskich przepisach podatkowych.

W tym miejscu konieczne jest wyjaśnienie, że przedstawione we wniosku okoliczności sprawy nie wskazują, że w przedmiotowej sprawie wystąpiło zawieszenie lub przerwanie biegu terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego, o których mowa w art. 70 § 2-8 Ordynacji podatkowej.

W sprawie podkreślić należy, że przepis art. 86 ust. 1 ustawy, tworzy istotne, kluczowe wręcz konsekwencje dla konstrukcji podatku naliczonego. Wynika z niego uprawnienie, a nie obowiązek odliczenia podatku naliczonego. Ponadto, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego powstaje w rozliczeniu za okres, w którym w odniesieniu do nabytych lub importowanych przez podatnika towarów i usług powstał obowiązek podatkowy, w konsekwencji prawo do odliczenia podatku naliczonego skorelowane jest z momentem, w którym ten podatek VAT staje się wymagalny.

Jednakże, aby podatnik nabył prawo do odliczenia VAT muszą zostać spełnione jeszcze dwie przesłanki, tj. transakcja faktycznie zaistniała i podatnik posiada fakturę dokumentującą tę transakcję. Oznacza to, że odliczenia podatku naliczonego, w odniesieniu do nabytych towarów lub wyświadczonych usług, co do zasady można dokonać dopiero w rozliczeniu za okres, w którym spełnione są łącznie następujące przesłanki:

‒ powstał obowiązek podatkowy w odniesieniu do nabywanych towarów i usług,

‒ doszło do faktycznego nabycia tych towarów i usług,

‒ podatnik jest w posiadaniu faktury dokumentującej tę transakcję.

Z okoliczności sprawy wynika, że wszystkie ww. przesłanki zostały spełnione, tj. powstał obowiązek podatkowy, doszło do wykonania usługi, posiadali Państwo fakturę, tym samym mieli Państwo uprawnienie do odliczenia podatku VAT naliczonego z faktury wystawionej przez kontrahenta, jednakże nie skorzystaliście Państwo z tego prawa w tamtym momencie. Podkreślić należy, że nie kwestionowaliście Państwo samego faktu wystawienia faktury (wykonanie usługi) przez kontrahenta, lecz to, że w Państwa ocenie została ona wystawiona przedwcześnie, tj. przed inwentaryzacją wykonanych prac. Fakt, że dokonali Państwo dwukrotnego odesłania faktury bez jej księgowania, nie daje podstaw do uznania, że nie mogli Państwo skorzystać z możliwości odliczenia podatku naliczonego z przedmiotowej faktury. Nadmienić należy, że obowiązek podatkowy za wykonaną usługę na rzecz Państwa przez kontrahenta powstał ponad 5 lat temu (tj. 2016 r.) i w sprawie nie nastąpiły również żadne przesłanki, które spowodowały przerwanie/zawieszenie przedawnienia zobowiązania podatkowego wynikające z art. 70 Ordynacji podatkowej. Tym samym, również po Państwa stronie od momentu uzyskania prawa do odliczenia podatku VAT upłynął 5-letni termin, w którym powstało prawo do obniżenia kwoty podatku naliczonego.

Podsumowując, skoro jak wykazano powyżej, w przedmiotowej sprawie nie nastąpiły żadne okoliczności przerywające lub zawieszające bieg terminu przedawnienia, to Państwu nie przysługuje prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego z faktury nr (...) z 25 listopada 2016 r. wystawionej przez kontrahenta, gdyż minęło już 5 lat, licząc od początku roku, w którym powstało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, na podstawie art. 86 ust. 13 ustawy.

Tym samym nie można zgodzić się z Państwem, że prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego z tytułu spornej faktury powstało w okresie, w którym Państwo otrzymali fakturę w efekcie wyroku Sądu Okręgowego, pomimo upływu 5-letniego okresu do korekty podatku naliczonego.

Zatem, Państwa stanowisko należy uznać je za nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Końcowo, odnosząc się do powołanych przez Państwa wyroków sądów, wskazać należy, że dotyczą one konkretnych, indywidualnych spraw podatników. Zostały wydane w określonym stanie faktycznym i w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące. Nie mogą one zatem przesądzać o niniejszym rozstrzygnięciu. Natomiast organy podatkowe mimo, że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów podatkowych, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, że nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Zaznaczenia wymaga, że Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem stanu faktycznego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu opisu sprawy przedstawionego we wniosku, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

‒Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosują się Państwo do interpretacji.

‒Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

‒w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

‒w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).