Interpretacja indywidualna z dnia 16.01.2020, sygn. 0111-KDIB3-2.4012.800.2019.2.MD, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Temat interpretacji

zwolnienie od podatku VAT sprzedaży udziału w nieruchomości (działki zabudowanej nr 1) na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 13 listopada 2019 r. (data wpływu 2 grudnia 2019 r.) uzupełnionym pismem z 23 grudnia 2019 r. (data wpływu 30 grudnia 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 grudnia 2019 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku VAT sprzedaży udziału w nieruchomości (działki zabudowanej nr 1) na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy. Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 23 grudnia 2019 r. (data wpływu 30 grudnia 2019 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie Organu z 13 grudnia 2019 r. znak: 0111-KDIB3-2.4012.800.2019.1.MD.

W przedmiotowym wniosku uzupełnionym pismem z 23 grudnia 2019 r., przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Po uregulowaniu postępowań spadkowych przez obecną współwłaścicielkę działki nr 1 okazało się, że 2/32 udziału w tej nieruchomości przypada w spadku Skarbowi Państwa. Współwłaścicielka działki złożyła wniosek o uregulowanie stanu prawnego nieruchomości. Na podstawie złożonego wniosku Gmina rozpoczęła postępowanie stwierdzające nabycie spadku po zmarłej P.B. Postanowieniem z 9 maja 2018 r. Sąd Rejonowy stwierdził, że spadek po zmarłej P.B., na podstawie ustawy nabył w całości Skarb Państwa.

Następnie Gmina wraz ze współwłaścicielką działki nr 1 złożyła do sądu wniosek o zamknięcie Wykazu 57 dawnej księgi wieczystej i założenie nowej księgi wieczystej z wpisem własności na obecną właścicielkę w części 30/32 oraz z wpisem na Skarb Państwa w części 2/32.

Po uregulowaniu własności, Gmina w ramach zadań zleconych rozpoczęła procedurę zbycia udziału przypadającego na Skarb Państwa części w tej nieruchomości na rzecz obecnej właścicielki. Wówczas okazało się, że działka podlega komunalizacji z mocy prawa. Decyzją z 9 sierpnia 2019 r., Wojewoda stwierdził nabycie przez Gminę nieodpłatnie udziału Skarbu Państwa wynoszącego 2/32 części prawa własności nieruchomości zabudowanej oznaczonej jako działka nr 1.

W związku z powyższym Gmina kontynuuje procedurę zbycia i zleca wycenę udziału 2/32 części w tej nieruchomości.

Teren nie jest objęty miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego. Działka nr 1 o powierzchni 0,0430 ha nie była również przedmiotem decyzji ustalającej warunki zabudowy i zagospodarowania terenu. Na działce posadowiony jest budynek mieszkalny o powierzchni zabudowy 101 m2 (wg ewidencji budynków) i powierzchni użytkowej 98,40 m2 (pomieszczenia o wysokości powyżej 2,20 m) oraz 6,40 m2 (pomieszczenia o wys. 1,40-2,20 m). Brak informacji o dokładnej dacie wybudowania budynku. Prawdopodobnie wzniesiony został przed II wojną światową, czyli ponad 80 lat temu. W operacie szacunkowym z 6 września 2019 r., rzeczoznawca majątkowy określił stan budynku jako w stanie do rozbiórki i nie szacował jego wartości. Oszacował jedynie wartość samej nieruchomości gruntowej i koszty likwidacji części składowych. Wartość nieruchomości pomniejszył o koszty likwidacji. Określił, że budynek jest niezamieszkały, znajduje się w bardzo złym stanie technicznym. Strop nad jednym z pokoi parteru jest zarwany, gruz zalega w pokoju. Istnieje niebezpieczeństwo zarwania się pozostałej części stropu. Na ścianach są widoczne spękania. Instalacje są odłączone. Rzeczoznawca majątkowy ocenił remont budynku jako niecelowy i nieopłacalny (budynek nadaje się do rozbiórki).

Gmina w ramach swojego udziału w nieruchomości nie ponosiła żadnych wydatków na jej ulepszenie, od których przysługiwałoby prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, jak również nie wykorzystywała nieruchomości do czynności opodatkowanych.

Zgodnie z ewidencją ludności, w budynku położonym na działce nr 1 zameldowanych jest obecnie 7 osób, z czego najstarszy meldunek jest z 1959 r., a ostatni z 2014 r.

W uzupełnieniu do wniosku udzielono następujących wyjaśnień.

Sprzedaż przez Gminę udziału 2/32 części nieruchomości zabudowanej położonej w T. przy ul. W., oznaczonej jako działka nr 1, będzie dokonana po uzyskaniu opinii Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej w zakresie złożonego wniosku.

Na dzień dokonania sprzedaży na działce nr 1 będzie posadowiony budynek mieszkalny bowiem Gmina, jako właściciel 2/32 części nieruchomości nie zamierza usuwać, rozbierać, ani wyburzać budynku posadowionego na nieruchomości.

Rozbiórka znajdującego się na przedmiotowej działce budynku nie rozpocznie się i nie zostanie dokonana przed dostawą nieruchomości.

Na moment planowanej sprzedaży, budynek znajdujący się na nieruchomości będzie spełniał definicję budynku w rozumieniu art. 3 pkt 2 ustawy z 7 lipca 1994 roku Prawo budowlane, w świetle której budynek to obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach.

W stosunku do budynku posadowionego na nieruchomości oznaczonej, jako działka nr 1, nie wydano decyzji o pozwoleniu na rozbiórkę.

Przed dniem dokonania sprzedaży:

• nie zostanie przez Wnioskodawcę założony dziennik rozbiórki,
• na wskazanej nieruchomości nie zostanie umieszczona tablica informacyjna oraz ogłoszenie zawierające dane dotyczące bezpieczeństwa pracy i ochrony zdrowia,
• teren przed sprzedażą nie zostanie w żaden sposób odpowiednio zabezpieczony.

Przy nabyciu udziału w nieruchomości, Gminie, jako Wnioskodawcy, nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Gmina przejęła majątek w ramach komunalizacji, która nie jest czynnością opodatkowaną.

Pierwsze zasiedlenie budynku odbyło się w latach 50 ubiegłego wieku, co potwierdzają meldunki w tym budynku. Zameldowanie jest możliwe dopiero po uprzednim nadaniu numeru budynkowi. Wobec tego, pomiędzy pierwszym zasiedleniem, a dostawą budynku upłynął okres dłuższy niż 2 lata.

Gmina, od dnia przejęcia udziału w nieruchomości, oznaczonej jako działka nr 1, nie ponosiła żadnych nakładów na jej ulepszenie w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiącym co najmniej 30% wartości początkowej danego obiektu. Gmina nie posiada wiedzy w zakresie ponoszonych nakładów na budynek mieszkalny przez poprzedniego właściciela bądź obecnego współwłaściciela.

Gmina, w ramach swojego udziału w nieruchomości, oznaczonej jako działka nr 1, nie ponosiła żadnych wydatków na jej ulepszenie w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, nie wykorzystywała części swojego udziału do czynności opodatkowanych, jak również nie wykorzystywała wskazanej nieruchomości na potrzeby własne. Od przejęcia nieruchomości do dnia dokonania sprzedaży upłynie okres dłuższy niż 2 lata.

Udział w nieruchomości, należący do Gminy, będący przedmiotem dostawy, nie był wykorzystywany do działalności gospodarczej zwolnionej od podatku od towarów i usług. Gmina nabyła udział 2/32 części nieruchomości dopiero na podstawie decyzji Wojewody z 9 sierpnia 2019 roku jednak z datą wsteczną tj. 27 maja 1990 roku. Od 9 sierpnia 2019 roku do dzisiaj Gmina nie wydzierżawiała tej nieruchomości, ani jej nie wynajmowała. W nieruchomości nikt nie mieszka i nikt z niej nie korzysta.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy biorąc pod uwagę opisany wyżej stan faktyczny, Gmina powinna zastosować zwolnienie z podatku od towarów i usług korzystając z obowiązującego art. 43 ust. 1 pkt 9, czy też art. 43 ust. 1 pkt 10, a w związku z art. 29a pkt 8?

Zdaniem Wnioskodawcy, przy sprzedaży udziału w nieruchomości, Gmina powinna zastosować zwolnienie od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT, ponieważ działka nie jest objęta miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego oraz nie została dla niej wydana decyzja ustalająca warunki zabudowy i zagospodarowania terenu. Budynek jest w stanie do rozbiórki, a wartość gminnego udziału przeznaczonego do sprzedaży została pomniejszona o koszty rozbiórki. Wobec tego, celem ekonomicznym nie jest budynek, a grunt, który w tej sytuacji można potraktować, jako niezabudowany.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174 ze zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej podatkiem, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ().

Natomiast przez świadczenie usług w świetle art. 8 ust. 1 ww. ustawy rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ().

Towarami, w myśl art. 2 pkt 6 ustawy, są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zatem zgodnie z powołanymi przepisami, grunt, jak i budynki i budowle spełniają definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a ich sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Prawo dopuszcza, aby własność tej samej rzeczy przysługiwała niepodzielne kilku osobom. Na tym polega współwłasność w świetle art. 195 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r., poz. 1145). Współwłasność nie jest instytucją samodzielną, lecz stanowi odmianę własności i charakteryzuje się tym, że własność rzeczy (ruchomej lub nieruchomej) przysługuje kilku podmiotom. Do współwłasności stosuje się jeśli co innego nie wynika z przepisów poświęconych specjalnie tej instytucji przepisy odnoszące się do własności.

W świetle art. 196 § 1 ww. Kodeksu, współwłasność jest albo współwłasnością w częściach ułamkowych, albo współwłasnością łączną. W przypadku współwłasności nieruchomości określonej w częściach ułamkowych, każdy ze współwłaścicieli ma określony ułamkiem udział w nieruchomości. Podkreślić należy, że współwłaściciel ma względem swego udziału pozycję wyłącznego właściciela. Ze względu na charakter udziału, każdy ze współwłaścicieli może rozporządzać swoim udziałem bez zgody pozostałych współwłaścicieli (art. 198 Kodeksu cywilnego). Rozporządzanie udziałem polega na tym, że współwłaściciel może zbyć swój udział. Współwłaściciele są zatem odrębnymi podmiotami prawa.

W ujęciu cywilistycznym istotą umowy sprzedaży jest to, że sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę. Art. 45 K.c. definiuje rzeczy jako przedmioty materialne.

Zatem, w zakresie pojęcia towarów, jako rzeczy oraz ich części, mieści się współwłasność jako prawo do rzeczy wspólnej. W konsekwencji, towarem jest część budynku lub budowli, a także udział w prawie własności nieruchomości.

Należy więc przyjąć, że w oparciu o definicję zawartą w art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, zbycie udziału w prawie własności nieruchomości, dokonywane przez podatnika, traktowane jest jako czynność odpłatnej dostawy towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT. Powyższe potwierdził NSA w uchwale 7 sędziów z dnia 24 października 2011 r., sygn. I FPS 2/11.

W sytuacji, gdy przedmiotem dostawy są towary w rozumieniu powołanego wyżej przepisu i gdy czynność ta prowadzi do przeniesienia prawa do rozporządzania tymi towarami jak właściciel, mamy do czynienia z dostawą w ujęciu art. 7 ust. 1 ustawy, podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy o VAT działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Należy zauważyć, że zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy o VAT, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Nie ulega wątpliwości, że w okolicznościach niniejszej sprawy Gmina dokonując zbycia opisanej nieruchomości działki zabudowanej budynkiem nadającym się do rozbiórki nr 1 działa w charakterze podatnika, a czynność ta dokonywana będzie w ramach działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Podkreślić należy, że dokonywana czynność, która podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług może albo być opodatkowana właściwą stawką podatku, albo może korzystać ze zwolnienia od tego podatku.

Na mocy art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednocześnie należy zaznaczyć, że w świetle art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż -6% stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

Stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

W myśl art. 2 pkt 33 ustawy, przez tereny budowlane rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Opodatkowane są zatem dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe niezabudowane, będące terenami budowlanymi w rozumieniu ww. art. 2 pkt 33 ustawy, pozostałe natomiast dostawy gruntów niezabudowanych, innych niż tereny budowlane są zwolnione od podatku.

W art. 43 ust. 1 pkt 10 i pkt 10a ustawy, ustawodawca przewidział zwolnienie od podatku VAT dla dostawy budynków, budowli lub ich części spełniających określone w tych przepisach warunki.

Stosownie do treści art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

1. dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
2. pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Z powyższego uregulowania wynika, że dostawa budynków, budowli lub ich części jest co do zasady zwolniona od podatku od towarów i usług. Wyjątek stanowi dostawa w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim oraz jeżeli pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Zatem dla ustalenia zasad opodatkowania dostawy budynków, budowli lub ich części kluczowym jest ustalenie, kiedy nastąpiło pierwsze zasiedlenie i jaki upłynął okres od tego momentu.

Przez pierwsze zasiedlenie według art. 2 pkt 14 ustawy rozumie się oddanie do użytkowania pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi lub rozpoczęcie użytkowania na potrzeby własne budynków, budowli lub ich części, po ich:

1. wybudowaniu lub
2. ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

W przypadku nieruchomości niespełniających przesłanek do zwolnienia od podatku na podstawie powołanego wyżej przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, ustawodawca umożliwia podatnikom po spełnieniu określonych warunków skorzystanie ze zwolnienia wskazanego w pkt 10a tego przepisu.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem, że:

1. w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,
2. dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.

Z analizy powołanych wyżej przepisów wynika, że jeżeli dostawa budynków, budowli lub ich części będzie mogła korzystać ze zwolnienia z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, wówczas badanie przesłanek wynikających z przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10a stanie się bezzasadne.

Jeżeli nie zostaną spełnione przesłanki zastosowania zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 i pkt 10a ustawy należy przeanalizować możliwość skorzystania ze zwolnienia od podatku w oparciu o przepis art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zwolnienie od podatku, określone w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dotyczy wszystkich towarów zarówno nieruchomości, jak i ruchomości przy nabyciu (imporcie lub wytworzeniu) których nie przysługiwało podatnikowi prawo do odliczenia podatku VAT i wykorzystywanych niezależnie od okresu ich używania przez podatnika (kilka dni, miesięcy czy lat) wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku VAT.

Jak wskazano wyżej, aby zastosować zwolnienie od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dla dostawy towarów, spełnione muszą być łącznie dwa warunki wskazane w tym przepisie, tj.:

1. towary od momentu ich nabycia do momentu ich zbycia muszą służyć wyłącznie działalności zwolnionej, w żadnym momencie ich posiadania nie można zmienić ich przeznaczenia oraz sposobu wykorzystywania,
2. przy nabyciu (imporcie, wytworzeniu) tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Dodatkowo wskazać należy, że zgodnie z art. 29a ust. 8 ustawy, w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli, z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

Wobec powyższego, przy sprzedaży budynków lub budowli, dokonywanej wraz z dostawą gruntu, na którym są one posadowione, grunt dzieli byt prawny budynków w zakresie opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Oznacza to, że do dostawy gruntu stosuje się analogiczną stawkę podatku jak przy dostawie budynków, budowli lub ich części trwale z gruntem związanych. Jeżeli dostawa budynków albo budowli lub ich części korzysta ze zwolnienia od podatku, ze zwolnienia takiego korzysta również dostawa gruntu, na którym obiekt jest posadowiony.

Analiza przepisów ustawy, regulujących wyżej wskazane prawo do zwolnienia od podatku dostaw budynków, budowli lub ich części, prowadzi do konkluzji, że w odniesieniu do tych towarów może wystąpić jedna z kilku podstaw do zastosowania zwolnienia od tego podatku. Istotne jest wobec tego każdorazowe kompleksowe zbadanie okoliczności towarzyszących dostawie ww. obiektów. Zauważyć bowiem należy, że stosowanie zwolnień od podatku ma charakter wyjątkowy i nie podlega ani wykładni rozszerzającej, ani zawężającej, natomiast możliwość wychodzenia poza wykładnię literalną jest niedopuszczalna. W efekcie podatnik uprawniony będzie do zastosowania ww. preferencji, gdy charakter świadczonych przez niego czynności, w sposób jednoznaczny i niebudzący wątpliwości, wyczerpuje znamiona ujęte w treści przepisu statuującego jego prawo do zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług.

Z opisu sprawy wynika, że decyzją z 9 sierpnia 2019 r., Wojewoda stwierdził nabycie przez Wnioskodawcę nieodpłatnie udziału Skarbu Państwa wynoszącego 2/32 części prawa własności nieruchomości zabudowanej oznaczonej jako działka nr 1 z datą 27 maja 1990 r. Teren nie jest objęty miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego. Działka nie była również przedmiotem decyzji ustalającej warunki zabudowy i zagospodarowania terenu. Na działce posadowiony jest budynek mieszkalny. Wnioskodawca nie posiada informacji o dokładnej dacie wybudowania budynku, jednak podał, że prawdopodobnie wzniesiony został przed II wojną światową, czyli ponad 80 lat temu. Rzeczoznawca majątkowy określił stan budynku jako w stanie do rozbiórki i nie szacował jego wartości. Oszacował jedynie wartość samej nieruchomości gruntowej i koszty likwidacji części składowych. Wartość nieruchomości pomniejszył o koszty likwidacji. Określił, że budynek jest niezamieszkały, znajduje się w bardzo złym stanie technicznym. Strop nad jednym z pokoi parteru jest zarwany, gruz zalega w pokoju. Istnieje niebezpieczeństwo zarwania się pozostałej części stropu. Na ścianach są widoczne spękania. Instalacje są odłączone. Rzeczoznawca majątkowy ocenił remont budynku jako niecelowy i nieopłacalny (budynek nadaje się do rozbiórki).

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą czy przy sprzedaży udziału w nieruchomości Gmina powinna zastosować zwolnienie z podatku od towarów i usług korzystając z obowiązującego art. 43 ust. 1 pkt 9, czy też art. 43 ust. 1 pkt 10, a w związku z art. 29a pkt 8.

W tym miejscu należy w pierwszej kolejności przeanalizować, czy przedmiotowa działka, na której znajduje się budynek przeznaczony do rozbiórki, w chwili zbycia przez Gminę swojego udziału będzie zabudowana, czy też niezabudowana.

W kwestii opodatkowania dostawy gruntów zabudowanych budynkami/budowlami do rozbiórki wypowiedział się Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE) w wyroku z dnia 19 listopada 2009 r. w sprawie C-461/08 Don Bosco Onroerend Goed BV przeciwko Staatssecretaris van Financiën. W wyroku tym TSUE orzekł, że: Artykuł 13 część B lit. g szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku w związku z art. 4 ust. 3 lit. a) tej dyrektywy powinien być interpretowany w ten sposób, że przewidzianym w pierwszym z tych przepisów zwolnieniem z podatku VAT nie jest objęta dostawa działki, na której wciąż stoi stary budynek, który ma zostać rozebrany w celu wzniesienia na jego miejscu nowej konstrukcji i którego rozbiórka, do jakiej zobowiązał się sprzedający, rozpoczęła się przed tą dostawą. Takie transakcje dostawy i rozbiórki stanowią w świetle podatku VAT transakcję jednolitą mającą na celu jako całość dostawę nie tyle istniejącego budynku i gruntu, na którym stoi, co niezabudowanej działki, niezależnie od stanu zaawansowania robót rozbiórkowych starego budynku w momencie rzeczywistej dostawy działki.

Natomiast w wyroku z dnia 19 czerwca 2015 r. sygn. akt I FSK 818/14, Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że (...) skoro rozbiórka budynków nawet nie rozpoczęła się przed dokonaniem dostawy, to wnioskodawca nabył nieruchomość zabudowaną, a nie sam grunt. Zgodzić się należy z konkluzją, że dla oceny charakteru takiej transakcji nie ma znaczenia fakt, że została wydana decyzja udzielająca pozwolenia na budowę, dla realizacji którego konieczna była rozbiórka istniejących na działkach obiektów. Słusznie sąd I instancji podkreślił, że bez znaczenia dla kwalifikacji tej czynności na gruncie podatku VAT jest okoliczność, że nabywca w przyszłości, po dokonaniu dostawy zamierza zburzyć budynki i wznieść nowe (...).

Odnosząc tezy wynikające z przytoczonych orzeczeń do sprawy będącej przedmiotem wniosku należy stwierdzić, że w sytuacji gdy rozbiórka budynku rozpocznie się dopiero po dniu sprzedaży udziału w nieruchomości przedmiotem dostawy będzie działka zabudowana.

W konsekwencji w niniejszej sprawie kluczowe jest ustalenie czy rozbiórka budynku zostanie dokonana (bądź rozpocznie się) przed planowaną dostawą.

Z przedstawionych okoliczności sprawy jednoznacznie wynika, że na dzień dokonania sprzedaży na działce nr 1 będzie posadowiony budynek mieszkalny. Gmina, jako właściciel 2/32 części nieruchomości nie zamierza usuwać, rozbierać, ani wyburzać budynku posadowionego na nieruchomości. Rozbiórka znajdującego się na przedmiotowej działce budynku nie rozpocznie się i nie zostanie dokonana przed dostawą nieruchomości. W stosunku do budynku, nie wydano decyzji o pozwoleniu na rozbiórkę. Przed dniem dokonania sprzedaży udziału w nieruchomości nie zostanie przez Wnioskodawcę założony dziennik rozbiórki, na wskazanej nieruchomości nie zostanie umieszczona tablica informacyjna oraz ogłoszenie zawierające dane dotyczące bezpieczeństwa pracy i ochrony zdrowia. Teren przed sprzedażą nie zostanie w żaden sposób odpowiednio zabezpieczony.

Zatem z opisu sprawy wynika, że na moment sprzedaży udziału w nieruchomości, nieruchomość będzie zabudowana budynkiem mieszkalnym. Tym samym planowaną dostawę części nieruchomości (2/32) należy rozpatrywać jako dostawę gruntu zabudowanego. Jak wskazał Wnioskodawca na moment planowanej sprzedaży udziału w nieruchomości budynek mieszkalny będzie stanowić budynek w rozumieniu ustawy Prawo budowlane.

Skoro przedmiotem transakcji będzie budynek (2/32 udziału), którego rozbiórka fizycznie nie rozpocznie się przed transakcją i który na dzień sprzedaży będzie stanowić budynek w rozumieniu Prawa budowlanego, uznać należy, że przedmiotem sprzedaży będzie sprzedaż gruntu zabudowanego.

O statusie sprzedawanej nieruchomości nie decydują bowiem przyszłe plany dotyczące znajdujących się na niej budynków/budowli, lecz okoliczności faktyczne, w szczególności nie rozpoczęty fizycznie na moment transakcji proces rozbiórki wszystkich usytuowanych na działce obiektów. Dopóki dany obiekt budowlany spełnia przesłanki do uznania go za budynek/budowlę w rozumieniu Prawa budowlanego, teren na którym jest on usytuowany jest terenem zabudowanym. Dopiero w sytuacji, gdy na skutek podjętych prac rozbiórkowych przestanie on spełniać kryteria przewidziane dla budynku/budowli, teren na którym taki obiekt się uprzednio znajdował, staje się gruntem niezabudowanym.

W konsekwencji powyższych rozważań nie można zgodzić się z Gminą, która argumentuje że powinna zastosować zwolnienie od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT ponieważ budynek jest w stanie do rozbiórki, a wartość gminnego udziału przeznaczonego do sprzedaży została pomniejszona o koszty rozbiórki.

Mając jednakże na uwadze przedstawione okoliczności sprawy oraz obowiązujące przepisy prawa uznać należy, że sprzedaż budynku mieszkalnego (udziału) będzie spełniała przesłanki do zastosowania zwolnienia od podatku o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy. Z informacji wskazanych przez Wnioskodawcę wynika, że od momentu rozpoczęcia wykorzystywania (użytkowania) budynku mieszkalnego do momentu sprzedaży udziału w nieruchomości upłynął okres dwóch lat i jednocześnie nie ponoszono nakładów na ulepszenie tego budynku stanowiących co najmniej 30% wartości początkowej obiektu.

W konsekwencji, w związku z faktem, że planowana transakcja dostawy budynku mieszkalnego (udziału) nastąpi po upływie dwóch lat od pierwszego zasiedlenia w rozumieniu art. 2 pkt 14 ustawy o VAT, dostawa ta będzie korzystać ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT. Zgodnie z cytowanym wcześniej art. 29a ust. 8 ustawy, sprzedaż gruntu (udziału) na którym znajduje się przedmiotowy budynek również będzie korzystała ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

Podsumowując, przy sprzedaży 2/32 udziału w zabudowanej nieruchomości oznaczonej jako działka 1 Gmina powinna zastosować zwolnienie wynikającego z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy w związku z art. 29a ust. 8 ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, że przy sprzedaży udziału w nieruchomości powinien zastosować zwolnienie od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT jest nieprawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

nieprawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej