Wnioskodawca rozwija inwestycję pod nazwą … (dalej jako: „Projekt”), polegającą na budowie morskiej elektrowni wiatrowej wraz z infrastrukturą towarzyszącą. Projekt obejmuje w szczególności budowę morskiej elektrowni wiatrowej (turbin wiatrowych), infrastruktury przyłączeniowej....

Morska farma wiatrowa zlokalizowana będzie w całości w obszarze polskiej wyłącznej strefy ekonomicznej (dalej jako: „PWSE”) w rozumieniu ustawy z dnia 21 marca 1991 r. o obszarach morskich Rzeczypospolitej Polskiej i administracji morskiej (t.j. Dz.U. z 2022 r., poz. 457; dalej jako: „ustawa o obszarach morskich”), tj. w obszarze 44.E.1 określonym w załączniku nr 2 do ustawy z dnia 17 grudnia 2020 r. o promowaniu wytwarzania energii elektrycznej w morskich farmach wiatrowych (t.j. Dz.U. z 2022 r., poz. 1050).

Rozwój Projektu został podzielony na fazę rozwoju, fazę budowy oraz fazę operacyjną.

Faza rozwoju jest początkowym etapem Projektu, podczas którego Spółka m.in. wykonuje prace koncepcyjne związane z przygotowaniem morskiej farmy wiatrowej, kompletuje niezbędne dokumentacje techniczne i projektowe, uzyskuje wymagane decyzje administracyjne (m.in. decyzje środowiskowe, pozwolenia). Podczas fazy rozwoju Spółka nabywa i będzie nabywać m.in.:

W chwili złożenia niniejszego wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej Projekt znajduje się w fazie rozwoju.

Kolejnym etapem Projektu jest faza budowy, podczas której trwa konstrukcja morskiej farmy wiatrowej oraz jej infrastruktury towarzyszącej. Podczas fazy budowy, w zależności od potrzeb biznesowych i przebiegu procesu inwestycyjnego, Spółka będzie nabywać m.in.:

Ostatnim etapem realizacji Projektu jest faza operacyjna, podczas której wybudowana morska farma wiatrowa będzie generować energię elektryczną. Podczas fazy operacyjnej, w zależności od potrzeb biznesowych, Spółka będzie nabywać m.in.:

Nabycia poszczególnych usług lub towarów mogą stanowić odrębne, niezależne od siebie świadczenia lub świadczenia kompleksowe. Spółka będzie nabywała usługi i towary związane z rozwojem morskiej farmy wiatrowej zarówno od kontrahentów krajowych, jak i zagranicznych.

Spółka nabywa (w odniesieniu do wydatków ponoszonych w fazie rozwoju) oraz będzie nabywać (w odniesieniu do wydatków ponoszonych w fazie budowy oraz fazie operacyjnej) usługi i towary w celu skutecznego przeprowadzenia procesu inwestycyjnego, wybudowania i doprowadzenia morskiej farmy wiatrowej do operacyjności, a także zapewnienia właściwego funkcjonowania morskiej farmy wiatrowej.

Biorąc pod uwagę, że Projekt znajduje się obecnie w fazie rozwoju, na moment złożenia wniosku Spółka dokonywała już nabyć usług i towarów związanych z prowadzeniem inwestycji, a także w przyszłości zamierza dokonywać nabyć usług i towarów związanych z prowadzeniem inwestycji oraz funkcjonowaniem morskiej farmy wiatrowej.

Transakcje objęte niniejszym wnioskiem dotyczą lub będą dotyczyć:

Po ukończeniu fazy rozwoju i fazy budowy Projektu, w ramach fazy operacyjnej, Spółka będzie sprzedawać wygenerowaną energię elektryczną w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Pytania

1.Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym PWSE powinna być traktowana jako terytorium kraju, o którym mowa w art. 2 pkt 1 ustawy o VAT, w zakresie czynności obejmujących dostawy towarów i świadczenie usług nabywanych przez Spółkę w związku z realizacją Projektu, których miejscem świadczenia będzie PWSE?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy:

Zdaniem Spółki, PWSE powinna być traktowana jako terytorium kraju, o którym mowa w art. 2 pkt 1 ustawy o VAT, w zakresie czynności obejmujących dostawy towarów i świadczenie usług, których miejscem świadczenia będzie PWSE.

Zgodnie z art. 2 pkt 1 ustawy o VAT, ilekroć w przepisach ustawy o VAT jest mowa o terytorium kraju, rozumie się przez to terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 12 października 1990 r. o ochronie granicy państwowej (tj. Dz.U. z 2022 r., poz. 295; dalej jako: „ustawa o granicy państwowej”), granicą Rzeczypospolitej Polskiej jest powierzchnia pionowa przechodząca przez linię graniczną, oddzielająca terytorium państwa polskiego od terytoriów innych państw i od morza pełnego. Granica państwowa rozgranicza również przestrzeń powietrzną, wody i wnętrze ziemi.

W myśl art. 2 ustawy o granicy państwowej, przebieg granicy państwowej na lądzie oraz rozgraniczenia morskich wód wewnętrznych i morza terytorialnego z państwami sąsiednimi są określone w umowach międzynarodowych, zawartych przez Rzeczpospolitą Polską.

Zgodnie z art. 3 przedmiotowej ustawy, granica państwowa na morzu przebiega w odległości 12 mil morskich od linii podstawowej, określonej w odrębnych przepisach lub po zewnętrznej granicy red włączonych do morza terytorialnego.

Jednocześnie na podstawie art. 2 ust. 1 ustawy o obszarach morskich, obszarami morskimi Rzeczypospolitej Polskiej są:

- zwane dalej „polskimi obszarami morskimi”.

Zgodnie z art. 15 ustawy o obszarach morskich, wyłączna strefa ekonomiczna jest położona na zewnątrz morza terytorialnego i przylega do tego morza. Obejmuje ona wody, dno morza i znajdujące się pod nim wnętrze ziemi.

W myśl art. 16 ust. 1 ustawy o obszarach morskich, granice wyłącznej strefy ekonomicznej określają umowy międzynarodowe.

Ustawa o obszarach morskich wskazuje w art. 17 oraz art. 22 szereg uprawnień przysługujących Polsce w jej wyłącznej strefie ekonomicznej, w szczególności:

Powyższe regulacje ustawy o obszarach morskich w znacznej mierze stanowią odzwierciedlenie treści Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza sporządzonej w Montego Bay w dniu 10 grudnia 1982 r. (dalej jako: „Konwencja o prawie morza”), która jest podstawowym aktem prawa międzynarodowego regulującym kwestie z zakresu prawa morza.

Jak wskazano w art. 55 Konwencji o prawie morza, wyłączna strefa ekonomiczna to obszar znajdujący się poza granicami morza terytorialnego i przylegający do tego morza, który podlega specjalnemu reżimowi prawnemu ustalonemu w niniejszej części, zgodnie z którym prawa i jurysdykcja państwa nadbrzeżnego oraz prawa i wolności innych państw regulowane są przez stosowne postanowienia niniejszej konwencji.

Zgodnie z treścią art. 56 ust. 1 oraz art. 60 ust. 1 i 2 Konwencji o prawie morza, państwo nadbrzeżne ma w wyłącznej strefie ekonomicznej:

- wyłączną jurysdykcję nad takimi sztucznymi wyspami, instalacjami i konstrukcjami, łącznie z jurysdykcją w zakresie wydawania ustaw i innych przepisów prawnych w sprawach celnych, skarbowych, sanitarnych i imigracyjnych, a także w sprawach bezpieczeństwa.

Konwencja o prawie morza została ratyfikowana przez Polskę w dniu 6 listopada 1998 r. oraz przez Unię Europejską (Decyzja Rady z dnia 23 marca 1998 r. dotycząca zawarcia przez Wspólnotę Europejską Konwencji Narodów Zjednoczonych z dnia 10 grudnia 1982 r. o prawie morza i Porozumienia z dnia 28 lipca 1994 r. odnoszącego się do stosowania jego części XI (Dz.Urz. UE L 179 z 23.6.1998, str. 1).

Ratyfikowane umowy międzynarodowe są źródłem prawa powszechnie obowiązującego w Polsce, wymienionym w art. 87 ust. 1 Konstytucji RP z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz.U. z 1997 r., Nr 78, poz. 483).

Wobec tego Polska posiada suwerenne prawo wykonywania w PWSE ww. czynności wymienionych w ustawie o obszarach morskich oraz Konwencji o prawie morza. W tym zakresie Polska sprawuje wyłączną władzę nad terytorium PWSE. Powyższe prowadzi do wniosku, że PWSE, pomimo iż nie jest wymieniona wprost jako terytorium Polski w ustawie o granicy państwowej, to powinna być uważana za podlegającą polskiej jurysdykcji w zakresie VAT. Polsce przysługuje bowiem m.in. wyłączne prawo wznoszenia, udzielania pozwoleń na wznoszenie i wykorzystywanie w wyłącznej strefie ekonomicznej sztucznych wysp, jak również w odniesieniu do innych przedsięwzięć w zakresie gospodarczego badania i eksploatacji wyłącznej strefy ekonomicznej, w szczególności wykorzystania w celach energetycznych np. wiatru. Ponadto Polska posiada wyłączną jurysdykcję nad takimi sztucznymi wyspami, instalacjami i konstrukcjami, łącznie z jurysdykcją w zakresie wydawania ustaw i innych przepisów prawnych w sprawach celnych, skarbowych (art. 60 ust. 2 Konwencji o prawie morza).

Powyższe stanowisko znajduje również potwierdzenie w wyroku Trybunału Sprawiedliwości UE z dnia 29 marca 2007 r. w sprawie Aktiebolaget NN (sygn. C-111/05), w którym wskazano, że: „(59) Z kolei suwerenność państwa nadbrzeżnego w wyłącznej strefie ekonomicznej oraz w odniesieniu do szelfu kontynentalnego ma charakter tylko funkcjonalny i jako taka, ogranicza się do prawa prowadzenia badań i eksploatacji, o którym mowa w art. 56 i 77 konwencji o prawie morza. Skoro dostawy i układania podmorskiego kabla nie ma pośród rodzajów działalności wymienionych enumeratywnie w tych przepisach, część czynności wykonywana w wyłącznej strefie ekonomicznej i na szelfie kontynentalnym nie jest objęta zakresem suwerenności państwa nadbrzeżnego. Wniosek ten znajduje potwierdzenie w art. 58 ust. 1 i art. 79 powyższej konwencji, które zastrzegają na rzecz wszystkich innych państw, pod pewnymi warunkami, prawo układania podmorskich kabli na tych obszarach.

W powyższym wyroku TSUE stwierdził, że jeżeli dana czynność wykonywana w wyłącznej strefie ekonomicznej nie jest objęta zakresem suwerenności państwa nadbrzeżnego, to taka transakcja nie może być uznawana za wykonywaną na terytorium kraju w rozumieniu prawa unijnego.

Zatem jeżeli zakresem suwerenności Polski w wyłącznej strefie ekonomicznej objęto m.in. wyłączne prawo wznoszenia, udzielania pozwoleń na wznoszenie i wykorzystywanie w wyłącznej strefie ekonomicznej sztucznych wysp, jak również w odniesieniu do innych przedsięwzięć w zakresie gospodarczego badania i eksploatacji wyłącznej strefy ekonomicznej, w szczególności wykorzystania w celach energetycznych np. wiatru oraz wyłączną jurysdykcję nad takimi sztucznymi wyspami, instalacjami i konstrukcjami, łącznie z jurysdykcją w zakresie wydawania ustaw i innych przepisów prawnych w sprawach celnych, skarbowych – wnioskując a contrario należy uznać, że transakcje dotyczące ww. obszarów aktywności objętych polską jurysdykcją, dla których miejscem opodatkowania jest polska wyłączna strefa ekonomiczna, powinny być traktowane jako opodatkowane na terytorium Polski.

Do analogicznego wniosku na kanwie ww. sprawy doszedł Rzecznik Generalny P. Leger, który wskazał, że „(93) Można również przewidzieć taką sytuację, w której państwo członkowskie podejmie decyzję o opodatkowaniu rozpatrywanej transakcji w odniesieniu do części kabla znajdującej się w jego wyłącznej strefie ekonomicznej lub na jego szelfie kontynentalnym, ponieważ może ono wykonywać również na tym obszarze swe suwerenne prawa, mimo iż są one ograniczone, w szczególności w zakresie eksploatacji dna morskiego i jego podziemia. W tej kwestii Trybunał orzekł już, że prawo wspólnotowe, w szczególności dyrektywa Rady 92/43/EWG, ma zastosowanie na obszarze wyłącznej strefy ekonomicznej i szelfu kontynentalnego danego państwa członkowskiego, jeżeli wykonuje ono na tym obszarze swoje suwerenne prawa. Trybunał wywiódł z tego ponadto, że państwo członkowskie uchybiło swoim zobowiązaniom poprzez niepodjęcie środków niezbędnych do spełnienia wymogów tej dyrektywy”.

Uznanie PWSE za terytorium kraju dla potrzeb VAT w zakresie w jakim Polska wykonuje na tym obszarze swoje suwerenne prawa, zostało potwierdzone w praktyce polskich organów podatkowych. Przykładowo, w interpretacji indywidualnej z dnia 31 maja 2021 r., sygn. 0114-KDIP1-2.4012.184.2021.2.PC, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej wskazał, że: „Z orzeczenia tego [wyrok TSUE w sprawie C-111/05 Aktiebolaget NN - przyp. Wnioskodawcy] należy wyciągnąć zatem wniosek, że dla celów dostaw i świadczenia usług bezpośrednio związanych z rodzajami działalności, o których mowa w Konwencji o prawie morza, a do których państwa członkowskie mają suwerenne prawo, wyłączna strefa ekonomiczna jest uznawana za część ich terytorium. Zatem z powołanych powyżej przepisów wynika, że w zakresie działalności dotyczącej budowy i wykorzystania m.in. morskich farm wiatrowych, wykonanie jurysdykcji odbywa się na podstawie przepisów obowiązujących w prawie krajowym, a tym samym w zakresie tej działalności wyłączną strefę ekonomiczną należy uznać za część terytorium Rzeczypospolitej Polskiej”.

Zbieżne wnioski wynikają także m.in. z:

Traktowanie terenów wyłącznej strefy ekonomicznej na gruncie VAT było również przedmiotem rozważań Komisji Europejskiej oraz działającego przy niej Komitetu ds. VAT. W dokumencie z dnia 19 lutego 2015 r., dotyczącym zakresu stosowania przepisów dyrektywy 2006/112/EC pt. „Stosowanie Dyrektywy VAT dla czynności wykonywanych w wyłącznej strefie ekonomicznej przylegającej do morza terytorialnego państwa członkowskiego - ciąg dalszy” (ang. „Application of the VAT Directive when activities are carried out in the exclusive economic zone adjacent to the territorial sea of a Member State-follow-up” sygn. taxud.c.1(2015)799403), Komisja powołując orzeczenie TSUE w sprawie C-111/05 wskazała, że „W odniesieniu do czynności, do których przybrzeżne Państwo Członkowskie posiada suwerenne prawa, wyłączna strefa ekonomiczna przyległa do morza terytorialnego tego państwa powinna być traktowana jako część terytorium tego Państwa Członkowskiego”. (ang. „In respect of activities, to which the coastal Member State has sovereign rights, the exclusive economic zone adjacent to its territorial sea shall be regarded as a part of the territory of that Member State”.)

W nawiązaniu do powyższych rozważań Komisji Europejskiej, Komitet ds. VAT sporządził wytyczne po 103 spotkaniu Komitetu z dnia 20 kwietnia 2015 r. (DOCUMENT C - taxud.c.1 (2015)4499050 - 871), w których wskazał, że: „Komitet ds. VAT uznał zdecydowaną większością głosów, że w zakresie dostaw towarów i świadczenia usług związanych z czynnościami w wyłącznej strefie ekonomicznej, co do których państwo nadbrzeżne ma suwerenne prawa, taką strefę uznać należy za część terytorium tego państwa członkowskiego w świetle definicji z art. 5 ust 2 Dyrektywy VAT”. (ang. „The VAT Committee by a large majority agrees that in respect of the supplies of goods and services related with activities in the exclusive economic zone on which the coastal Member State has sovereign rights, such a zone shall be regarded as part of the territory of that Member State as defined under point (2) of Article 5 of the VATDirective”.)

Mając na uwadze powyższe, jeżeli zostanie ustalone, że miejscem świadczenia w odniesieniu do dostawy towarów lub świadczenia usług jest PWSE, to dostawa towarów lub świadczenie usług podlega opodatkowaniu polskim VAT, jako dostawa towarów lub świadczenie usług mające miejsce w nadbrzeżnym państwie członkowskim, do którego należy wyłączna strefa ekonomiczna, tj. w Polsce. Polska ma bowiem suwerenne prawa do PWSE w zakresie wyłącznego prawa wznoszenia, udzielania pozwoleń na wznoszenie i wykorzystywanie w wyłącznej strefie ekonomicznej sztucznych wysp, jak również w odniesieniu do innych przedsięwzięć w zakresie gospodarczego badania i eksploatacji wyłącznej strefy ekonomicznej, w szczególności wykorzystania w celach energetycznych np. wiatru oraz wyłączną jurysdykcję nad takimi sztucznymi wyspami, instalacjami i konstrukcjami, łącznie z jurysdykcją w zakresie wydawania ustaw i innych przepisów prawnych w sprawach celnych, skarbowych, a więc w obszarach, które pokrywają realizację Projektu.

Podsumowując, PWSE powinna być traktowana jako terytorium kraju, o którym mowa w art. 2 pkt 1 ustawy o VAT, w zakresie czynności obejmujących dostawy towarów i świadczenie usług nabywanych przez Spółkę w związku z realizacją Projektu, których miejscem świadczenia będzie PWSE.

Zgodnie z art. 28e ustawy o VAT, miejscem świadczenia usług związanych z nieruchomościami, w tym usług świadczonych przez rzeczoznawców, pośredników w obrocie nieruchomościami, usług zakwaterowania w hotelach lub obiektach o podobnej funkcji, takich jak ośrodki wczasowe lub miejsca przeznaczone do użytku jako kempingi, użytkowania i używania nieruchomości oraz usług przygotowywania i koordynowania prac budowlanych, takich jak usługi architektów i nadzoru budowlanego, jest miejsce położenia nieruchomości.

W ramach realizacji Projektu – w fazie rozwoju, fazie budowy i fazie operacyjnej – Spółka nabywa i zamierza nabywać usługi mające związek z nieruchomością (morską elektrownią wiatrową) zlokalizowaną w PWSE, m.in. usługi przeprowadzania badań środowiska morskiego i oceny oddziaływania morskiej farmy wiatrowej na środowisko morskie, wykonania geotechnicznych i geofizycznych badań terenu dna morskiego, usługi o charakterze techniczno-projektowym i nadzorczym w trakcie procesu planowania i budowy morskiej farmy wiatrowej.

Jak wskazano w uzasadnieniu do pytania nr 1, w odniesieniu do tego rodzaju działalności Polska posiada suwerenne prawa do PWSE. Wobec tego, dla celów VAT, za miejsce świadczenia tego rodzaju usług związanych z nieruchomością (morską elektrownią wiatrową) zlokalizowaną w PWSE powinna zostać uznana Polska. Taka konkluzja powinna obejmować zarówno sytuacje, w których podatnikiem z tytułu świadczenia usług jest usługodawca, jak i sytuacje, w których podatnikiem jest Spółka jako usługobiorca (tj. usług traktowanych jako import usług, rozliczanych na zasadach z art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT).

Zgodnie z zasadami dotyczącymi ustalenia miejsca dostawy towarów wyrażonymi w art. 22 ustawy o VAT, miejscem dostawy towarów jest w przypadku:

W myśl art. 25 ust. 1 ustawy o VAT, wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów uznaje się za dokonane na terytorium państwa członkowskiego, na którym towary znajdują się w momencie zakończenia ich wysyłki lub transportu.

Zgodnie z art. 26a ustawy o VAT, miejscem importu towarów jest terytorium państwa członkowskiego, na którym towary znajdują się w momencie ich wprowadzenia na terytorium Unii Europejskiej.

Na podstawie powyższych przepisów może więc wystąpić sytuacja, w której miejscem dostawy towarów nabywanych przez Spółkę dla celów realizacji Projektu (zasadniczo nabycie komponentów na potrzeby farmy wiatrowej, w tym turbin, urządzeń lub wyposażenia uzupełniającego, podmorskich kabli przesyłowych) będzie PWSE.

Jak wskazano w uzasadnieniu do pytania nr 1, w odniesieniu do tego rodzaju działalności Polska posiada suwerenne prawa do PWSE. Wobec tego, dla celów VAT, za miejsce dostawy towarów dostarczanych na teren PWSE powinna zostać uznana Polska. Taka konkluzja powinna dotyczyć wszelkich towarów dostarczanych na teren PWSE, w tym towarów dostarczanych wraz z ich montażem (dostawa z montażem w rozumieniu regulacji VAT), oraz towarów dostarczanych do PWSE bez ich montażu przez krajowych dostawców (dostawa towarów na terytorium kraju - także w przypadkach, w których podatnikiem jest Spółka jako nabywca, na zasadach określonych w art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy o VAT), jak i przez zagranicznych dostawców (wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów lub import towarów).

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Jak wynika z ugruntowanej linii orzeczniczej TSUE, prawo do odliczenia VAT naliczonego stanowi podstawową zasadę systemu podatku od wartości dodanej. Przykładowo, w wyroku w sprawach połączonych C-80/11 Mahageben i C-142/11 David, TSUE wskazał, iż „prawo podatników do odliczenia od podatku VAT, który są zobowiązani zapłacić, podatku VAT należnego lub zapłaconego z tytułu towarów i usług otrzymanych przez nich stanowi zasadę podstawową wspólnego systemu podatku VAT ustanowionego przez ustawodawcę Unii Europejskiej [...] prawo do odliczenia przewidziane w art. 167 i nast. dyrektywy 2006/112 stanowi integralną część mechanizmu podatku VAT i co do zasady nie podlega ograniczeniu. W szczególności przysługuje ono natychmiast w stosunku do całego podatku obciążającego transakcje powodujące naliczenie podatku [...]. System odliczeń ma bowiem na celu całkowite uwolnienie przedsiębiorcy od ciężaru podatku VAT należnego lub zapłaconego w ramach jego całej działalności gospodarczej. Wspólny system podatku VAT gwarantuje w ten sposób w zakresie ciężaru podatku neutralność wszystkich rodzajów działalności gospodarczej – niezależnie od jej celu lub wyników – pod warunkiem że co do zasady ona sama podlega opodatkowaniu podatkiem VAT”.

Z regulacji ustawy o VAT wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje w przypadku łącznego spełnienia następujących przesłanek:

Spółka będzie samodzielnie nabywać będące przedmiotem niniejszego wniosku usługi i towary związane z rozwojem Projektu.

Jak wskazano w opisie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, po ukończeniu budowy, Spółka zamierza sprzedawać energię elektrycznej produkowaną przez farmę wiatrową w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Zgodnie z art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, wszelkie postacie energii (w tym także energia elektryczna) są uważane za towar. Zatem sprzedaż energii elektrycznej przez Spółkę będzie stanowić czynności opodatkowane VAT, w szczególności dostawę towarów wymienioną w art. 5 ust. 1 ustawy o VAT. Mając na uwadze powyższe należy uznać, że zakupy dokonywane w związku z realizacją Projektu są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, gdyż posłużą one do budowy morskiej elektrowni wiatrowej (morskiej farmy wiatrowej), która ma produkować energię a czynność ta będzie opodatkowana VAT.

Jednocześnie, w odniesieniu do nabywanych towarów i usług nie znajdą zastosowania ograniczenia prawa do odliczenia VAT naliczonego, wynikające z art. 88 ustawy o VAT.

Jak wykazano powyżej, miejscem świadczenia usług oraz miejscem dostaw towarów nabywanych dla potrzeb realizacji Projektu będzie PWSE, traktowana w tym zakresie jako terytorium Polski dla celów VAT. Wobec tego podatek z tytułu tych dostaw towarów i świadczenia usług będzie należny w Polsce.

W konsekwencji Spółce powinno przysługiwać prawo do odliczenia VAT z tytułu nabycia towarów i usług związanych z realizacją Projektu. Prawo to obejmuje odliczenie VAT od nabywanych towarów i usług na wszystkich etapach realizacji Projektu, w tym w fazie rozwoju i w fazie budowy, pomimo że morska farma wiatrowa będzie generować energię dopiero w fazie operacyjnej, a co za tym idzie, Spółka będzie sprzedawać energię w wykonaniu czynności opodatkowanych dopiero w fazie operacyjnej. Ustawa o VAT nie ogranicza bowiem prawa do odliczenia VAT naliczonego jedynie do towarów i usług nabywanych w czasie, kiedy podatnik dokonuje już czynności opodatkowanych.

W odniesieniu do wydatków związanych z realizacją inwestycji polegającej na budowie morskiej farmy wiatrowej, taka konkluzja została potwierdzona m.in. w interpretacji indywidualnej z dnia 30 września 2019 r., sygn. 0114-KDIP1-2.4012.417.2019.2.PC, w której za prawidłowe zostało uznane stanowisko, zgodnie z którym „w ocenie Spółki, dla ww. uprawnienia Zleceniodawcy [prawa do odliczenia VAT naliczonego - przyp. Wnioskodawcy] nie powinien mieć istotnego znaczenia fakt, że Zleceniodawca na etapie realizacji fazy projektowej nie dokonuje lub nie będzie jeszcze dokonywać czynności opodatkowanych z wykorzystaniem MFW. Przedmiotowe czynności opodatkowane mogą być wykonywane dopiero po realizacji Projektu, czyli w fazie eksploatacji, utrzymania i konserwacji. Oznacza to, że na moment realizacji prawa do odliczenia podatku naliczonego przez Zleceniodawcę istotny jest nie tylko dostatecznie ścisły związek usług Spółki z czynnościami opodatkowanymi Zleceniodawcy, ale także zamiar Zleceniodawcy do wykonywania czynności opodatkowanych z wykorzystaniem MFW w przyszłości (sprzedaż energii elektrycznej). Mając powyższe na uwadze, w przypadku uznania stanowiska Spółki za prawidłowe w odniesieniu do pytania oznaczonego nr 1, tj. potwierdzenia, że usługi świadczone przez Spółkę na rzecz Zleceniodawcy podlegają opodatkowaniu VAT w Polsce, w świetle przedstawionego stanu faktycznego i opisu zdarzenia przyszłego, zdaniem Spółki Zleceniodawca ma i będzie mieć prawo do odliczenia podatku naliczonego z faktur dokumentujących nabycie usług od Spółki wskutek realizacji umowy”.

Spółka będzie uprawniona do odliczenia VAT naliczonego zarówno w przypadkach, gdy podatnikiem z tytułu świadczenia usług/dostawy towarów jest usługodawca/dostawca, a kwota VAT jest bezpośrednio wykazana na fakturze, jak i w przypadkach, gdy podatnikiem jest Spółka jako nabywca.

Zgodnie z art. 86 ust. 2 ustawy o VAT, kwotę podatku naliczonego stanowi bowiem:

Prawo do odliczenia VAT naliczonego z tytułu nabycia usług i towarów związanych z realizacją inwestycji, polegającej na budowie morskiej farmy wiatrowej w polskiej wyłącznej strefie ekonomicznej, zostało potwierdzone w interpretacjach indywidualnych wydanych przez organy podatkowe, przykładowo w:

W konsekwencji, zdaniem Spółki:

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku w zakresie podatku od towarów i usług jest prawidłowe.

Odstępuję od uzasadnienia prawnego tej oceny.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy:

-stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawców i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

-zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Organ informuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zadanych pytań) Wnioskodawcy, w odniesieniu do opisanego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego. Zauważyć bowiem należy, że to wyłącznie Wnioskodawca, w treści składanego wniosku, kształtuje jego zakres przedmiotowy. Zatem kwestie, które nie zostały objęte pytaniami wskazanymi we wniosku, nie mogą być rozpatrzone – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.

Odnosząc się do faktu, że na poparcie własnej argumentacji Wnioskodawca powołał się na funkcjonujące w obrocie prawnym interpretacje indywidualne, Organ pragnie zauważyć, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i odnoszą się wyłącznie do okoliczności przedstawionych w inicjujących te sprawy wnioskach. Podkreślenia w tym miejscu bowiem wymaga, że interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane są w indywidualnych sprawach podatników i niewątpliwie kształtują sytuację prawną tych podmiotów w wyniku rozstrzygnięć, dotyczących konkretnych stanów faktycznych/zdarzeń przyszłych. Interpretacje indywidualne nie mają mocy prawa powszechnie obowiązującego, co oznacza, że należy je traktować indywidualnie (por. prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z 27 marca 2015 r., sygn. akt III SA/Łd 109/15).

Zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu sprawy. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy lub stanu prawnego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność. Równocześnie w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2021 r., poz. 1540, ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego. Z funkcji ochronnej będą mogli skorzystać Ci z Państwa, którzy zastosują się do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2022 r., poz. 329, ze zm.; dalej jako: „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a i art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2021 r., poz. 1540, ze zm.).

Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej.