Interpretacja indywidualna z dnia 17.07.2020, sygn. 0114-KDIP1-1.4012.231.2020.2.EW, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Temat interpretacji

Sprzedaż przedmiotowych budowli (urządzeń oświetlenia ulicznego w Gminie) będzie objęta zwolnieniem od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 4 kwietnia 2020 r. (data wpływu 14 kwietnia 2020 r.), uzupełnionym pismem Strony z dnia 8 czerwca 2020 r. (data wpływu 16 czerwca 2020 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. Organu z dnia 2 czerwca 2020 r. (skutecznie doręczone Stronie w dniu 2 czerwca 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia z opodatkowania sprzedaży majątku oświetleniowego w Gminie () jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 kwietnia 2020 r. wpłynął do tut. Organu wniosek z dnia 4 kwietnia 2020 r. uzupełniony pismem Strony z dnia 8 czerwca 2020 r. (data wpływu 16 czerwca 2020 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. Organu z dnia 2 czerwca 2020 r. (skutecznie doręczone Stronie w dniu 2 czerwca 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienie z opodatkowania sprzedaży majątku oświetleniowego w Gminie ().

We wniosku przedstawiono zaistniały stan faktyczny:

W dniu 1 lipca 2019 r. w () pomiędzy Spółka A. S.A. jako Wynajmującym, a Gminą () jako Najemcą została zawarta umowa najmu nr (). Przedmiotem najmu są urządzenia oświetlenia ulicznego tj.: wysięgniki wraz z oprawami oświetleniowymi, słupy oraz wydzielone przewody linii zasilających zlokalizowana na terenie Gminy (), których wyłącznym właścicielem jest Spółka A. S.A.

Wynajmujący wyraził Najemcy zgodę na likwidację części swojego majątku tj. opraw oświetleniowych wraz z wysięgnikami w ilości () wysięgników i () opraw.

W związku z wyrażeniem zgody Wynajmującemu przysługuje wobec Najemcy prawo do żądania zapłaty jednorazowej kwoty w wysokości 237.338,35 złotych (słownie: dwieście trzydzieści siedem tysięcy trzysta trzydzieści osiem złotych trzydzieści pięć groszy) netto wynikającej z wartości księgowej likwidowanego majątku.

Do ceny netto zostanie doliczony podatek VAT zgodnie z obowiązującymi przepisami podatkowymi (jeżeli brak jest podstaw do zwolnienia z podatku VAT, w szczególności na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług).

Kwota ta zostanie zapłacona przez Najemcę w terminie 30 dni od wystawienia przez Wynajmującego faktury VAT. Wynajmujący będzie uprawniony do wystawienia faktury VAT najwcześniej z datą wejścia w życie niniejszej umowy.

W dniu 19 lipca 2019 roku Wynajmujący wystawił Najemcy fakturę VAT nr () na kwotę 237.338.35 złotych (słownie: dwieście trzydzieści siedem tysięcy trzysta trzydzieści osiem złotych trzydzieści pięć groszy) netto powiększoną o podatek VAT w wysokości 23 %, tj. o kwotę 54.587,82 złote (słownie: pięćdziesiąt cztery tysiące pięćset osiemdziesiąt siedem złotych osiemdziesiąt dwa grosze), co łącznie stanowi kwotę do zapłaty w wysokości 291.926.17 złotych (słownie: dwieście dziewięćdziesiąt jeden tysięcy dziewięćset dwadzieścia sześć złotych siedemnaście groszy).

W związku z powyższym Najemca stoi na stanowisku, iż koniecznym jest wypełnienie zapisów umowy o doliczeniu do ceny netto podatku VAT zgodnie z obowiązującymi przepisami podatkowymi (jeżeli brak jest podstaw do zwolnienia z podatku VAT, w szczególności na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług)

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca poinformował, że przedmiotem jego wątpliwości jest opodatkowanie odpłatnej sprzedaży majątku oświetleniowego. Nabywca majątku ma prawo dysponować Nim jak właściciel.

Wskazany przez Wnioskodawcę symbol PKOB dla urządzeń oświetlenia ulicznego będącego przedmiotem wniosku to 2112. Wnioskodawca w uzupełnieniu wskazał również, że urządzenia oświetlenia ulicznego stanowią budowlę w rozumieniu przepisów ustawy Prawo budowlane.

Budowle te wybudowane zostały na przełomie lat siedemdziesiątych i osiemdziesiątych ubiegłego wieku przez ówczesny Zakład (). Wobec nieobowiązywania w tym czasie regulacji dotyczących podatku od towarów i usług nie odliczono podatku związanego z ich budową; nie ponoszono nakładów na ulepszenie urządzeń; urządzenia były wykorzystywane do czynności opodatkowanych właściwą stawką VAT od momentu wejścia w życie właściwych przepisów.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy likwidacja majątku oświetleniowego w stanie faktycznym opisanym powyżej korzysta ze zwolnienia w zakresie podatku od towarów i usług o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 i 10a ustawy z dnia 11 marca 2004 r.?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

1. dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim;
2. pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Kolejno, definicja budynku i budowli znajduje się w ustawie z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane. Zgodnie z art. 3 ilekroć w ustawie jest mowa o:

1. budynku - należy przez to rozumieć taki obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach;
2. budowli - należy przez to rozumieć każdy obiekt budowlany nie będący budynkiem lub obiektem małej architektury, jak: obiekty liniowe, lotniska, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem tablice reklamowe i urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni jądrowych, elektrowni wiatrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową.

Budynek, którego definicja znajduje się w art. 3 pkt 2. to taki obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz ma fundamenty i dach. Obiekt budowlany zaprojektowany (wykonany) bez przegród zewnętrznych, fundamentów bądź dachu lub nietrwale związany z gruntem nie odpowiada określonym w art. 3 pkt 2 warunkom i w związku z tym nie może być uznawany za budynek. O związaniu trwałym decyduje konstrukcja techniczna budynku (wyrok NSA z 11 grudnia 2007 r., II OSK 1636/06, LEX nr 432989) (Plucińska-Filipowicz).

Obiektem budowlanym jest również budowla, przez które to pojęcie, zgodnie z pkt 3 art. 3 w brzmieniu ustalonym ustawą o przygotowaniu i realizacji inwestycji w zakresie obiektów energetyki jądrowej oraz inwestycji towarzyszących, należy rozumieć każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, jak: obiekty liniowe: lotniska; mosty; wiadukty: estakady, tunele; przepusty; sieci techniczne; wolno stojące maszty antenowe: wolno stojące trwale związane z gruntem tablice reklamowe i urządzenia reklamowe; budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne; zbiorniki: wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne: oczyszczalnie ścieków; składowiska odpadów: stacje uzdatniania wody; konstrukcje oporowe; nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych; sieci uzbrojenia terenu; budowle sportowe; cmentarze: pomniki; części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni wiatrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową.

Definicja budowli zbudowana została na podstawie dwóch zaprzeczeń oraz przykładowego, a więc otwartego, wyliczenia obiektów stanowiących budowle. Oznacza to. że obiekt, mimo że nie jest budynkiem ani obiektem małej architektury, może stanowić budowlę, a tym samym zostać zakwalifikowany jako obiekt budowlany, co przesądza o tym, że podlega Prawu budowlanemu.

Zawarte w komentowanym przepisie wyliczenie wyznacza zakres znaczeniowy definiowanego pojęcia. Dlatego w przypadkach nastręczających trudności przy zakwalifikowaniu wytworu ludzkiej działalności oceny należy dokonać także na podstawie ustaleń, czy dany obiekt ma cechy wspólne z wymienionymi w przepisie przykładami, czy jest do nich podobny. Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 27 stycznia 2010 r., II OSK 186/09. LEX nr 597412, stwierdził, że budowlą jest każdy inny obiekt, który nie jest budynkiem lub obiektem małej architektury, ale który jest podobny do wymienionych w art. 3 pkt 3 wytworów ludzkiej działalności.

W wyroku z 28 kwietnia 2006 r II OSK 777/05, LEX nr 211843, NSA stwierdził, że zgodnie z wykładnią art. 3 pkt 3 każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury jest budowlą, a użyty tam zaimek jak świadczy o tym, że jest to przykładowe wyliczenie różnych budowli i me jest to katalog zamknięty. W ustawie - Prawo budowlane obiekty budowlane nie są klasyfikowane w zależności od tego, w jakiej technice czy też technologii zostały wzniesione, nie ma więc znaczenia, że obiekt jest o konstrukcji drewnianej czy innej, i nie ma to wpływu na to, czy obiekt wymaga pozwolenia na budowę, czy zgłoszenia (Alicja (red.), Wierzbowski Marek (red.), Prawo budowlane. Komentarz aktualizowany; Opublikowano: LEX/el. 2019).

Dla przykładu należy przeanalizować kwestię transformatorów energetycznych znajdujących się na słupach energetycznych lub na fundamentach jako budowle w rozumieniu Prawa budowlanego.

W judykaturze zarysowała się rozbieżność stanowisk w przedmiocie ustalenia czy transformatory energetyczne znajdujące się na słupach energetycznych lub na fundamentach stanowią budowle, a co za tym idzie czy w związku z tym ich wartość zwiększa podstawę opodatkowania podatkiem od nieruchomości. Według jednego z poglądów transformatory nie są budowlą, natomiast niewątpliwie stanowią element sieci uzbrojenia terenu, sieci energetycznej oraz dostarczają energię elektryczną od producenta do konsumenta. Transformatory stanowią zarówno w sensie funkcjonalnym, jak i technicznym element sieci. W konsekwencji spełniona jest definicja budowli zawarta w art. 3 pkt 3 ustawy z 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane. Oznacza to, że wartość podstawy opodatkowania w podatku od nieruchomości powinna zostać powiększona o wartość transformatorów. Przeciwnicy tego poglądu wskazują, iż transformator jest urządzeniem technicznym, zabezpieczającym prawidłowy proces dystrybuowania energii elektrycznej, a zatem nie może podlegać opodatkowaniu. Budowlę podlegającą opodatkowaniu stanowią więc jedynie fundamenty i słupy.

Pogląd nr 1: Transformatory stanową element sieci energetycznej wyczerpując jednocześnie wszystkie desygnaty definicji budowli w myśl art. 3 pkt 3 ustawy prawo budowlane, przez co należy je uwzględnić do wyliczeniu podstawy opodatkowania podatku od nieruchomości.

Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie z 9 grudnia 2015 r., I SA/OI 817/14, LEX nr 1973097: Z akt administracyjnych wynika, że będące przedmiotem oceny organów na gruncie przepisów o podatku od nieruchomości, obiekty stanowią całość techniczno-użytkową, będącą częścią sieci elektroenergetycznej (...). Z tego względu, zdaniem Sądu rozpoznającego sprawę, przedstawione przez organy podatkowe stanowisko w kwestii opodatkowania stacji transformatorowych i rozdzielni jako budowli, uznać należy za słuszne. Obiekty te nie są bowiem ani instalacjami wewnętrznymi, ani urządzeniami technicznymi budynków. Wszystkie elementy z rozdzielni i stacji transformatorowych tworzą jedną funkcjonalną całość techniczno-użytkową w ramach sieci elektroenergetycznej, której zadaniem jest przesył i przekształcanie prądu. Część tych elementów została umieszczona w budynkach, pełniących funkcję ochronną, pozostając nadal w trwałym fizycznym połączeniu z elementami sieci znajdujących się na zewnątrz budynków.

Pogląd nr 2: Transformatory energetyczne znajdujące się na słupach energetycznych lub na fundamentach nie stanowią budowli w rozumieniu ustawy o prawo budowlane i nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości.

Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 7 lipca 2015 r., II FSK 3184/13, LEX nr 1783684: Transformatory umieszczone na słupach oraz fundamentach nie stanowią budowli podlegającej opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości. To słupy oraz fundamenty stanowiące podstawę dla transformatorów mieszczą się odpowiednio w zakresie pojęcia części budowlane urządzeń technicznych oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia. Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 7 lipca 2015 r.. II FSK 1672/13. LEX nr 1750040:

Ponieważ transformatory z niniejszej sprawy zostały posadowione na słupach oraz fundamentach, to urządzenia te bez uszczerbku dla budowli można wymieniać na inne, zamieniać, zmieniać ich parametry techniczne, wymontowywać i zastępować innymi urządzeniami bez zmiany całości użytkowej budowli, która pozostaje ta sama. W konsekwencji to słupy oraz fundamenty stanowiące podstawę dla transformatorów mieszczą się odpowiednio w zakresie pojęcia części budowlane urządzeń technicznych oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia. Tym samym tylko one wypełniają definicję budowli zawartej w art. 3 pkt 3 Prawa budowlanego. W konsekwencji to one podlegają opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości. O ile bowiem dopuszczalne jest na gruncie Prawa budowlanego posługiwanie się przez Ustawodawcę otwartymi definicjami takich pojęć, jak budowla albo urządzenie budowlane, o tyle w prawie podatkowym, w którym obowiązują podwyższone standardy określania przedmiotu normowania, tj. m.in. przedmiotu opodatkowania, definicje te są niewystarczające i nie mogą przez to funkcjonować w identyczny sposób. Trafnie zatem oceniła spółka już w początkowej części uzasadnienia skargi kasacyjnej, że () transformatory nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości (...), bowiem budowlę stanowią wyłącznie ich fundamenty lub części budowlane (słupy), co wynika z literalnego brzmienia przepisów () (pkt II uzasadnienia skargi kasacyjnej - Przedmiot sporu). Uznać więc należy, analizując relację art. 3 pkt 3, art. 3 pkt 1 lit b Prawa budowlanego do art. 1a ust. 1 pkt 2 ustawy, że transformatory stanowią część szerokiego zakresowe pojęcia technicznego, które można określić mianem struktura sieci elektroenergetycznej, ale nie są częścią pojęcia jurydycznego sieć uzbrojenia terenu lub sieć techniczna (art. 3 pkt 1 lit. b Prawa budowlanego, art. 2 pkt 11 Prawa geodezyjnego i kartograficznego), czyli nie stanowią części budowli w postaci sieci elektroenergetycznej, jak przyjął to Sąd Wojewódzki. Transformatory nie są bowiem częściami budowlanymi tej sieci ani nie wykazują wystarczającego podobieństwa do obiektów wymienionych w definicji zakresowej cząstkowej, jaką stanowi art. 3 pkt 3 Prawa budowlanego.

Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 27 września 2013 r., II FSK 2493/12, LEX nr 1557985: Na podstawie art. 3 pkt 3 Prawa budowlanego do którego odwołują się pojęciowo zarówno art. 3 pkt 1 lit. b tej ustawy, jak i art. 1a ust. 1 pkt 2 u.p.o.l, ilekroć w ustawie jest mowa o budowli, należy rozumieć przez to między innymi: części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni wiatrowych i innych urządzeń). Zgodnie z art. 3 pkt 9 Prawa budowlanego, ilekroć w ustawie mowa jest o urządzeniach budowlanych - należy przez to rozumieć urządzenia techniczne związane z obiektem budowlanym, zapewniające możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, jak przyłącza i urządzenia instalacyjne, w tym służące oczyszczaniu lub gromadzeniu ścieków, a także przejazdy, ogrodzenia, place postojowe i place pod śmietniki. Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego sporny co do oceny prawnopodatkowej w sprawie przedmiot (transformator) jest tak różny od przedmiotów, przykładowo wprawdzie, ale i dosłownie, wymienionych w art. 3 pkt 9 Prawa budowlanego, że zaliczenie go do urządzeń budowlanych, czy składnika sieci technicznej, o których mowa w niedefiniującym tego pojęcia i konkludentnie odwołującym się w tym zakresie do definicji prawa budowlanego art. 1a ust. 1 pkt 2 u.p.o.l, w świetle zasady ustawowej określoności przedmiotu opodatkowania jest całkowicie nieuprawnione. Ponadto transformator, stanowiący w istocie rzeczy urządzenie elektroenergetyczne umożliwiające funkcjonowanie stacji elektroenergetycznej nie jest w jakikolwiek sposób podobny do przykładów budowli przestawionych w art. 3 pkt 3 Prawa budowlanego, takich jak: lotniska, drogi, linie kolejowe, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolnostojące maszty antenowe, wolnostojące trwale związane z gruntem urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolnostojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni wiatrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się ca całość użytkową. Ponownie podkreślić należy, iż w rozpatrywanej sprawie transformatory zostały posadowione na słupach oraz fundamentach co oznacza, że urządzenia te bez uszczerbku dla budowli można wymieniać na inne, zamieniać, zmieniać ich parametry techniczne, wymontowywać i zastępować innymi urządzeniami bez zmiany całości użytkowej budowli, która pozostaje ta sama. W konsekwencji to słupy oraz fundamenty stanowiące podstawę dla transformatorów, mieszczą się odpowiednio w zakresie pojęcia części budowlane urządzeń technicznych oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia. Tym samym tylko one wypełniają definicję budowli zawartej w art. 3 pkt 3 Prawa budowlanego. W konsekwencji to one podlegają opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości.

Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z 18 grudnia 2013 r., I SA/Łd 1340/13, LEX nr 1483530: W rozpatrywanej sprawie transformatory zostały posadowione na słupach oraz fundamentach co oznacza, że urządzenia te bez uszczerbku dla budowli można wymieniać na inne, zamieniać, zmieniać ich parametry techniczne, wymontowywać i zastępować innymi urządzeniami bez zmiany całości użytkowej budowli, która pozostaje ta sama. W konsekwencji, to słupy oraz fundamenty stanowiące podstawę dla transformatorów, mieszczą się odpowiednio w zakresie pojęcia części budowlane urządzeń technicznych oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia. Tym samym tylko one wypełniają definicję budowli z art. 3 pkt 3 Prawa budowlanego i to one podlegają opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości.

Podsumowanie

W orzecznictwie za dominujący uznać należy pogląd, zgodnie z którym posadowione na słupach lub na fundamentach transformatory, nie stanowią budowli w rozumieniu art. 3 pkt 3 ustawy Prawo budowlane. W konsekwencji nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości. W judykaturze podkreśla się, iż usytuowane na słupach czy fundamentach transformatory nie są z nimi integralnie powiązane, mogą być one dowolnie demontowane, wymieniane, czy też konserwowane bez szkody dla istniejącej sieci przesyłowej. Specyfika i charakter urządzeń prowadzi do wniosku, iż to słupy oraz fundamenty stanowiące podstawę dla transformatorów mieszczą się odpowiednio w zakresie pojęcia części budowlane urządzeń technicznych oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia. Nie zasługuje zatem na uznanie pogląd, zgodnie z którym opodatkowaniu powinna podlegać budowla łącznie z powiązanymi z nią urządzeniami, a w szczególności takimi, które warunkują jej prawidłowe działanie.

Reasumując, stwierdzić należy iż zdaniem Wnioskodawcy likwidacja oprawy oświetleniowej wraz z wysięgnikami nie korzysta ze zwolnienia od podatku od towarów i usług i transakcja winna być opodatkowania.

Potwierdzenie prawidłowości stanowiska Wnioskodawcy (względnie wskazanie jego nieprawidłowości) wypełni zapisy umowy zawartej między Wynajmującym a Najemcą w kwestii doliczenia do ceny netto podatku VAT zgodnie z obowiązującymi przepisami podatkowymi, bądź w sposób jednoznaczny i niebudzący wątpliwości ustali podstawę zwolnienia z podatku VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej zaistniałego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary na podstawie art. 2 pkt 6 ustawy rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zgodnie z art. 2 pkt 22 ustawy, przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Natomiast art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ().

W świetle ww. przepisów, nieruchomości (grunty, budynki, budowle) spełniają definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a ich sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Należy wskazać, że nie każda czynność, która stanowi dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ustawy lub świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Określona czynność będzie opodatkowana podatkiem VAT, jeśli zostanie wykonana przez podatnika, a więc osobę prowadzącą działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza na mocy art. 15 ust. 2 ustawy obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednocześnie należy zaznaczyć, że na podstawie art. 146aa ust. 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż -6%, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Zgodnie art. 146aa ust. 2 ustawy, Minister właściwy do spraw finansów publicznych ogłosi, w drodze obwieszczenia, w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej Monitor Polski, koniec okresu obowiązywania stawek podatku, o których mowa w ust. 1, w terminie do dnia 31 października roku następującego po roku, dla którego zostały spełnione warunki określone w ust. 1.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dla dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

Stosownie do treści art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

1. dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
2. pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Z powyższego uregulowania wynika, że dostawa budynków, budowli lub ich części jest co do zasady zwolniona od podatku od towarów i usług. Wyjątek stanowi dostawa w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim oraz jeżeli pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Zatem, dla ustalenia zasad opodatkowania dostawy budynków, budowli lub ich części kluczowym jest ustalenie, kiedy nastąpiło pierwsze zasiedlenie i jaki upłynął okres od tego momentu.

Zgodnie z art. 2 pkt 14 ustawy, przez pierwsze zasiedlenie rozumie się oddanie do użytkowania pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi lub rozpoczęcie użytkowania na potrzeby własne budynków, budowli lub ich części, po ich:

1. wybudowaniu lub
2. ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

W tym miejscu należy zauważyć, że w przypadku nieruchomości niespełniających przesłanek do zwolnienia od podatku na podstawie powołanego wyżej przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, ustawodawca umożliwia podatnikom po spełnieniu określonych warunków skorzystanie ze zwolnienia wskazanego w pkt 10a tego przepisu.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem, że:

1. w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,
2. dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.

Analiza przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, regulujących wyżej wskazane prawo do zwolnienia od podatku dostaw budynków, budowli lub ich części, prowadzi do konkluzji, że w odniesieniu do tych towarów może wystąpić jedna z kilku podstaw do zastosowania zwolnienia od tego podatku. Istotne jest wobec tego każdorazowe kompleksowe zbadanie okoliczności towarzyszących dostawie ww. obiektów. Zauważyć bowiem należy, że stosowanie zwolnień od podatku ma charakter wyjątkowy i nie podlega ani wykładni rozszerzającej, ani zawężającej, natomiast możliwość wychodzenia poza wykładnię literalną jest niedopuszczalna. W efekcie podatnik uprawniony będzie do zastosowania ww. preferencji, gdy charakter świadczonych przez niego czynności, w sposób jednoznaczny i niebudzący wątpliwości, wyczerpuje znamiona ujęte w treści przepisu statuującego jego prawo do zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług.

Odnosząc powyższe uregulowania do niniejszej sprawy należy wskazać, że stosowanie zwolnień od podatku ma charakter wyjątkowy i nie podlega ani wykładni rozszerzającej, ani zawężającej, natomiast możliwość wychodzenia poza wykładnię literalną jest niedopuszczalna. W efekcie, podatnik uprawniony jest do zastosowania ww. preferencji, jedynie w sytuacji, gdy charakter dokonywanych przez niego czynności, w sposób jednoznaczny i niebudzący wątpliwości, wyczerpuje znamiona ujęte w treści przepisu statuującego jego prawo do zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług.

Jednocześnie należy wskazać, iż w myśl art. 3 pkt 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2019 r., poz. 1186, z późn. zm.), ilekroć w ustawie jest mowa o obiekcie budowlanym należy przez to rozumieć budynek, budowlę bądź obiekt małej architektury, wraz z instalacjami zapewniającymi możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, wzniesiony z użyciem wyrobów budowlanych.

W myśl art. 3 pkt 3 ww. ustawy Prawo budowlane, pod pojęciem budowli należy rozumieć każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, jak: obiekty liniowe, lotniska, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem tablice reklamowe i urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni jądrowych, elektrowni wiatrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową.

Stosownie do Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych wprowadzonej do stosowania rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (Dz.U. Nr 112, poz. 1316 ze zm.) przez obiekty budowlane rozumie się konstrukcje połączone z gruntem w sposób trwały, wykonane z materiałów budowlanych i elementów składowych, będące wynikiem prac budowlanych.

Według podziału obiektów budowlanych na sekcje, działy i grupy w PKOB dział 21 PKOB obejmuje m. in. grupy 211 - Autostrady, drogi ekspresowe, ulice i drogi pozostałe. Grupa ta obejmuje m.in. klasę 2112 - Ulice i drogi pozostałe. Klasa obejmuje: drogi na obszarach miejskich i zamiejskich, w tym: skrzyżowania, węzły komunikacyjne i parkingi, np.: drogi, ulice, aleje, ronda, drogi gruntowe, drogi boczne, drogi dojazdowe, drogi wiejskie i leśne, ścieżki dla pieszych, ścieżki rowerowe, ścieżki dojazdy konnej, drogi i strefy dla pieszych, wraz z: instalacjami do oświetlenia dróg i sygnalizacji, nasypami, rowami, słupkami bezpieczeństwa, przepustami pod drogami i urządzeniami odwadniającymi drogi.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca w dniu 1 lipca 2019 r. w () pomiędzy Spółka A. S.A. (obecnie ()) jako Wynajmującym, a Gminą () jako Najemcą została zawarta umowa najmu nr (). Przedmiotem najmu są urządzenia oświetlenia ulicznego tj.: wysięgniki wraz z oprawami oświetleniowymi, słupy oraz wydzielone przewody linii zasilających zlokalizowana na terenie Gminy (), których wyłącznym właścicielem jest Spółka A. S.A.

Wnioskodawca wyraził Najemcy zgodę na likwidację części swojego majątku tj. opraw oświetleniowych wraz z wysięgnikami w ilości () wysięgników i () opraw.

Jak wskazał Wnioskodawca symbol PKOB dla urządzeń oświetlenia ulicznego będącego przedmiotem wniosku to 2112. Urządzenia oświetlenia ulicznego stanowią budowlę w rozumieniu przepisów ustawy Prawo budowlane.

Zgodnie z informacją zawartą we wniosku budowle te wybudowane zostały na przełomie lat siedemdziesiątych i osiemdziesiątych ubiegłego wieku przez ówczesny Zakład ().

Wobec nieobowiązywania w tym czasie regulacji dotyczących podatku od towarów i usług nie odliczono podatku związanego z ich budową; nie ponoszono nakładów na ulepszenie urządzeń; urządzenia były wykorzystywane do czynności opodatkowanych właściwą stawką VAT od momentu wejścia w życie właściwych przepisów.

Przedmiotem wątpliwości Wnioskodawcy ostatecznie sprecyzowanym w nadesłanym uzupełnieniu - jest kwestia opodatkowania odpłatnej sprzedaży majątku oświetleniowego na rzecz Gminy (), które zgodnie ze wskazaniem Wnioskodawcy wypełniają definicję budowli w rozumieniu ustawy Prawo budowlane i są sklasyfikowane do PKOB 2112.

Odnosząc się do opodatkowania dokonanej sprzedaży oświetlenia ulicznego, należy zauważyć, że decydujące dla rozstrzygnięcia, czy w przedmiotowej sprawie dla opisanej dostawy zastosowanie znajdzie zwolnienie z opodatkowania jest w pierwszej kolejności rozstrzygnięcie kwestii, czy i kiedy względem ww. budowli nastąpiło pierwsze zasiedlenie.

W świetle przedstawionych we wniosku okoliczności sprawy należy stwierdzić, że sprzedaż budowli (urządzeń oświetlenia ulicznego) zostanie dokonana w ramach pierwszego zasiedlenia gdyż jak wynika z okoliczności sprawy ww. budowle zostały zasiedlone, a od pierwszego zasiedlenia upłynął okres dłuższy niż 2 lata.

Zatem, z uwagi na fakt, że od pierwszego zasiedlenia do chwili sprzedaży upłynął okres dłuższy niż 2 lata i jednocześnie nie ponoszono nakładów na ulepszenie przedmiotowych budowli, to w odniesieniu do tych budowli (urządzeń oświetlenia ulicznego) zostaną spełnione przesłanki do zastosowania zwolnienia od podatku określone w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

Reasumując, sprzedaż przedmiotowych budowli (urządzeń oświetlenia ulicznego w Gminie ()) będzie objęta zwolnieniem od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT.

Tym samym, w analizowanej sprawie bezzasadne stało się badanie przesłanek do zastosowania zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a.

Mając na uwadze powyższe, stanowisko Wnioskodawcy zgodnie z którym sprzedaż urządzeń oświetlenia ulicznego nie korzysta ze zwolnienia z podatku VAT należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Końcowo należy podkreślić, że tut. Organ nie jest uprawniony do przyporządkowywania formalnego urządzeń oświetlenia ulicznego do grupowania klasyfikacyjnego zgodnego z Polską Klasyfikacją Obiektów Budowlanych. Kwestie dotyczące zaklasyfikowania towaru lub usługi do właściwego grupowania statystycznego nie mieszczą się w ramach określonych w art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, zgodnie, z którym Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Tak więc niniejszą interpretację wydano w oparciu o grupowanie PKOB wskazane przez Wnioskodawcę we wniosku.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem zaistniałego stanu faktycznego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Ponadto wskazać należy, iż interpretacje rozbieżne bądź wątpliwe mogą być poddane weryfikacji w trybie art. 14e § 1 Ordynacji podatkowej, zgodnie z którym Szef Krajowej Administracji Skarbowej może z urzędu zmienić wydaną interpretację indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Oznacza to, że interpretacje indywidualne wydane przez upoważniony do tego organ, każdorazowo podlegają analizie i weryfikacji, a w przypadku stwierdzenia nieprawidłowości, Szef Krajowej Administracji Skarbowej może zmienić nieprawidłową interpretację indywidualną.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku.

W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2019 r., poz. 2325).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP lub /KIS/wnioski (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

nieprawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej