Temat interpretacji

Stawka podatku VAT na sprzedaż lokalu mieszkalnego w budynku mieszkalnym jednorodzinnym (dwulokalowym), posiadającego osobne wejście z poziomu gruntu, osobne instalacje oraz wykorzystywanego oddzielnie, o powierzchni użytkowej powyżej 150 m2, ale nie większej niż 300 m2, wraz z udziałem we współwłasności części wspólnych budynku (takich jak np. garaż, kotłownia lub strych) i współwłasności działki gruntu zabudowanej tym budynkiem, wraz z wyłącznym prawem korzystania z określonej części nieruchomości wspólnej, podlega w całości opodatkowaniu stawką 8% od podatku od towarów i usług.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900 ze zm.), w zw. z art. 15zzs ust. 7 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. z 2020 r. poz. 374 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 24 lutego 2020 r. (data wpływu 26 luty 2020 r.), uzupełnionym pismem z dnia 16 kwietnia 2020 r. (data wpływu 16 kwietnia 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dostawy lokalu mieszkalnego jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 lutego 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w ww. zakresie. Dnia 16 kwietnia 2020 r. wniosek został uzupełniony o doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest spółką prawa handlowego (sp. z o.o.). W ramach prowadzonej działalności wykonuje działalność deweloperską tzn. jest deweloperem w rozumieniu ustawy z dnia 16 września 2011 r. o ochronie praw nabywcy lokalu mieszkalnego lub domu jednorodzinnego (t.j. w Dz. U. z 2019 r., poz. 1805) i realizuje przedsięwzięcia deweloperskie na zasadach opisanych w tej ustawie. Wnioskodawca jest zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym. Wnioskodawca nie korzysta ze zwolnienia od podatku, określonego w art. 113 ust. 1 i 9 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2020 r., poz.106).

Spółka jako deweloper jest inwestorem w odniesieniu do przedsięwzięć deweloperskich polegających na zaprojektowaniu, budowie i sprzedaży domów jednorodzinnych lub lokali mieszkalnych w domach jednorodzinnych wraz z prawem własności gruntu. O ile umożliwiają to zapisy miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, każdy dom jednorodzinny lub lokal mieszkalny w domu jednorodzinnym niezależnie od typu zabudowy (szeregowej, bliźniaczej lub wolnostojącej) projektowany jest na wydzielonej geodezyjnie działce gruntu. Niestety z uwagi na specyficzne zapisy niektórych miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego lub wydanych decyzji o warunkach zabudowy, dla niektórych terenów inwestycji Spółka nie ma możliwości podziału nieruchomości w taki sposób, aby dla każdego odrębnego lokalu mieszkalnego (segmentu) w domu jednorodzinnym przynależna była jedna działka geodezyjna. W takich przypadkach Spółka planuje realizować dwa, niżej wskazane scenariusze, mające na dzień złożenia niniejszego wniosku charakter zdarzeń przyszłych.

Zdarzenie przyszłe nr 1

W ramach Zdarzenia przyszłego nr 1 budynki jednorodzinne będą projektowane, budowane i sprzedawane przez Wnioskodawcę w zabudowie wolnostojącej, bliźniaczej lub szeregowej jako budynki mieszkalne jednorodzinne dwulokalowe. Jest to zgodne nie tylko z utrwaloną praktyką rynkową, lecz przede wszystkim z definicją budynku mieszkalnego jednorodzinnego wg. art. 3 pkt 2a ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (tj. w Dz. U. z 2019 r., poz. 1186), w myśl której budynek mieszkalny jednorodzinny to budynek wolnostojący albo budynek w zabudowie bliźniaczej, szeregowej lub grupowej, służący zaspokajaniu potrzeb mieszkaniowych, stanowiący konstrukcyjnie samodzielną całość, w którym dopuszcza się wydzielenie nie więcej niż dwóch lokali mieszkalnych albo jednego lokalu mieszkalnego i lokalu użytkowego o powierzchni całkowitej nieprzekraczającej 30% powierzchni całkowitej budynku.

W wypadku zaprojektowania budynku mieszkalnego jednorodzinnego spełniającego powyższe kryterium liczby nie więcej niż dwóch lokali mieszkalnych, każdy z lokali będzie zaprojektowany jako samodzielna mieszkaniowo część, z osobnym wejściem z poziomu gruntu oraz z instalacjami. Każdy lokal mieszkalny będzie mógł być odrębnie wykorzystywany, jednakże w zależności od konkretnego projektu cały budynek mieszkalny jednorodzinny dwulokalowy może dodatkowo posiadać określone części wspólne, takie jak np. wspólny garaż, kotłownia albo strych. W zakresie tychże części wspólnych wraz z umową przenoszącą własność samodzielnego lokalu mieszkalnego, wraz z odpowiednim udziałem w nieruchomości wspólnej, obliczonym zgodnie z postanowieniami art. 3 ust. 5 ustawy z dnia 24 czerwca roku 1994 o własności lokali (t.j. w Dz. U. z 2019 r., poz. 737), zawierana będzie umowa o podział do korzystania (tzw. umowa quoad usum), skutkująca przypisaniem każdoczesnemu właścicielowi danego lokalu mieszkalnego fragmentu powierzchni części wspólnej budynku do wyłącznego korzystania (równego połowie lub zbliżonego do połowy łącznej powierzchni wspólnej w budynku), oraz podziałem do korzystania działki gruntu zabudowanej tym budynkiem. Wnioskodawca zakłada, że powierzchnie wspólne wewnątrz budynku zostaną zaprojektowane w sposób umożliwiający niezależne wykorzystane ich części przez właścicieli każdego z lokali, zgodnie z umową o podział do korzystania. W szczególności, kotłownia będzie wyposażona w dwa odrębne zestawy grzewcze, a garaż w odrębne dwa miejsca postojowe z odrębnymi bramami wjazdowymi po jednym dla każdego lokalu mieszkalnego.

W aspekcie podatkowym, w ramach Zdarzenia przyszłego nr 1, Spółka planuje zaprojektowanie, wybudowanie i sprzedaż wspomnianych budynków mieszkalnych jednorodzinnych (dwulokalowych) odpowiednio w zabudowie bliźniaczej, szeregowej lub wolnostojącej przy czym przedmiotem sprzedaży pojedynczemu nabywcy byłby wyodrębniony lokal mieszkalny w dwulokalowym budynku mieszkalnym jednorodzinnym, z odrębnym wejściem z poziomu gruntu oraz instalacjami, wraz z odpowiednim udziałem w nieruchomości wspólnej, obejmującej działkę i część wspólną budynku (np. garaż, kotłownię lub strych), obliczonym zgodnie z postanowieniami art. 3 ust. 5 ustawy z dnia 24 czerwca roku 1994 o własności lokali, przy czym nieruchomość wspólna zostanie podzielona do wyłącznego korzystania przez właścicieli dwóch wydzielonych lokali mieszkalnych na podstawie umowy quoad usum. Sens ekonomiczno-funkcjonalny takiego podziału budynku mieszkalnego jednorodzinnego dla każdego lokalu byłby zbliżony do zabudowy szeregowej lub bliźniaczej. Sprzedaży każdego z dwóch wyodrębnionych lokali mieszkalnych w budynku mieszkalnym jednorodzinnym w ramach odrębnego aktu notarialnego towarzyszyłaby sprzedaż udziału w nieruchomości gruntowej zabudowanej tym budynkiem, wraz z udziałem w istniejących częściach wspólnych oraz zawarcie umowy o podział do korzystania z tych części (zarówno w ramach budynku, jak i nieruchomości gruntowej). Z punktu widzenia funkcjonalności produktu dla nabywcy, chodzi o sprzedaż lokalu mieszkalnego jednorodzinnego w zabudowie szeregowej lub bliźniaczej (często popularnie nazywanego segmentem), z oddzielnym wejściem z poziomu gruntu i z przeznaczoną do wyłącznego korzystania częścią działki gruntu z jego przodu, tyłu i boku (o ile jest to lokal skrajny). Powierzchnia użytkowa poszczególnych lokali mieszkalnych mieścić się będzie w przedziale pomiędzy 150 m² a 300 m².

Uwzględniając statystykę publiczną (rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. o Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych, Dz. U. Nr 112, poz. 1316 ze zm.) Wnioskodawca deklaruje, że planowany budynek mieszkalny jednorodzinny (dwulokalowy) można zaliczyć do grupowania działu 11 Klasyfikacji Obiektów Budowlanych budynki mieszkalne (grupa 111: Budynki mieszkalne jednorodzinne; Klasa: 1110: Budynki mieszkalne jednorodzinne), przy czym w ramach Klasy 1110 wyszczególnia się: domy bliźniacze lub szeregowe, w których każde mieszkanie ma swoje własne wejście z poziomu gruntu. Wnioskodawca planuje zaprojektować, wybudować i sprzedać budynek mieszkalny jednorodzinny (dwulokalowy) w zabudowie wolnostojącej, bliźniaczej lub szeregowej, przy czym każdy wyodrębniany i sprzedawany lokal mieszkalny będzie miał jak wskazuje powyższa pozycja w klasyfikacji PKOB własne wejście z poziomu gruntu, a także własne instalacje i możliwość odrębnego wykorzystania. Dodatkowo nabywca lokalu będzie posiadał możliwość wyłącznego i niezależnego od nabywcy drugiego lokalu korzystania z fragmentu (równego lub zbliżonego do połowy) części wspólnej budynku (takiej jak np. garaż, kotłownia lub strych) oraz części nieruchomości gruntowej nim zabudowanej (z przodu, tyłu i ewentualnie boku lokalu, jeśli jest on lokalem skrajnym), zgodnie z umową o podział do korzystania. A zatem w sensie ekonomicznym, marketingowym i funkcjonalnym, jak również z punktu widzenia układu własności (tworzonego przez własność wyodrębnionego lokalu mieszkalnego w budynku mieszkalnym jednorodzinnym, posiadającego odrębne wejście z poziomu gruntu, wraz ze współwłasnością zabudowanej nieruchomości gruntowej z wyłącznym prawem do korzystania z połowy części wspólnej budynku oraz części działki gruntu), sprzedawane lokale mieszkalne będą tworzyć zabudowę jednorodzinną o charakterze segmentowym.

Każdy ze sprzedawanych lokali mieszkalnych wraz z udziałem w nieruchomości wspólnej oraz prawem do wyłącznego korzystania z części nieruchomości wspólnej, w tym odpowiednio garażu, strychu lub kotłowni w budynku będzie objęty jedną księgą wieczystą odrębną od księgi wieczystej drugiego lokalu mieszkalnego oraz od księgi wieczystej nieruchomości gruntowej zabudowanej całym budynkiem mieszkalnym jednorodzinnym dwulokalowym. Wpis prawa do wyłącznego korzystania z określonych części nieruchomości wspólnej, w tym części budynku takich jak garaż, kotłownia bądź strych, umieszczony będzie w dziale I-Sp księgi wieczystej prowadzonej dla danego lokalu mieszkalnego (Dział I Sp - spis praw związanych z własnością).

Zdarzenie przyszłe nr 2

Scenariusz Zdarzenia przyszłego nr 2 obejmuje okoliczności wymienione w opisie Zdarzenia przyszłego nr 1, jednakże z tą różnicą że w ramach projektowanych budynków mieszkalnych jednorodzinnych dwulokalowych niezależnie od rodzaju zabudowy (szeregowej, bliźniaczej lub wolnostojącej) nie przewiduje się żadnych powierzchni wspólnych budynków, takich jak np. garaż, kotłownia bądź strych. W związku z tym, Nabywca lokalu mieszkalnego nabywać będzie w ramach jednego aktu notarialnego wyodrębniony, samodzielny lokal (o powierzchni użytkowej w przedziale 150 m² do 300 m²), posiadający odrębne instalacje i wejście z poziomu gruntu, wraz ze związanym z nim udziałem we współwłasności nieruchomości gruntowej zabudowanej budynkiem i wyłącznym prawem korzystania z jej określonej części.

Ad. 1

W momencie składania wniosku, tj. w dniu 26 lutego br., stan faktyczny w nim opisany dotyczył zdarzeń przyszłych, jednakże w marcu br. zostały sprzedane 2 lokale mieszkalne takie, jak opisano we wniosku. Tym nie mniej w toku prac budowlanych znajdują się następne lokale mieszkalne, takie jak opisane we wniosku, których dostawa będzie miała miejsce już po 31 marca 2020 r.

Przy sprzedaży 2 lokali mieszkalnych, takich jak opisane we wniosku z dnia 24 lutego br., która nastąpiła w marcu br., Wnioskodawca z ostrożności zastosował stawkę podatku od towarów i usług w wysokości 23% do tej części powierzchni użytkowej sprzedawanego lokalu mieszkalnego, która przekroczyła 150 m².

Ad. 2

Przynależne do lokali mieszkalnych pomieszczenia gospodarcze i garaże (Przypadek 1 i Przypadek 2) znajdują się w jednej bryle budynku i stanowią jego integralną część.

Ad. 3

Sprzedaż i przekazanie własności lokalu wraz z przynależnym garażem i/lub pomieszczeniem gospodarczym nastąpi w ramach jednej czynności prawnej, tj. przy podpisaniu jednej umowy notarialnej z nabywcą.

Lokal mieszkalny wraz z przynależnym garażem i/lub pomieszczeniem gospodarczym będzie objęty jedną księgą wieczystą, odrębną od księgi wieczystej drugiego lokalu mieszkalnego wraz z przynależnym do niego garażem i/lub pomieszczeniem gospodarczym.

Ad. 4

Części wspólne, jeśli występują, nie mogą być częścią niezależnego obrotu. Wynika z to z zapisów umowy o sposobie korzystania z części wspólnych, zawartych w umowie notarialnej dotyczącej sprzedaży lokalu mieszkalnego (przekazania jego własności). Ponadto części wspólne nie mogą fizycznie być wykorzystywane oddzielnie. Stanowią one funkcjonalnie jedną całość z lokalem mieszkalnym.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy w zdarzeniu przyszłym opisanym w punkcie 1 niniejszego Wniosku (Zdarzenie przyszłe nr 1), sprzedaż lokalu mieszkalnego w budynku mieszkalnym jednorodzinnym (dwulokalowym), posiadającego osobne wejście z poziomu gruntu, osobne instalacje oraz wykorzystywanego oddzielnie, o powierzchni użytkowej powyżej 150 m², ale nie większej niż 300 m², wraz z udziałem we współwłasności części wspólnych budynku (takich jak np. garaż, kotłownia lub strych) i współwłasności działki gruntu zabudowanej tym budynkiem, wraz z wyłącznym prawem korzystania z określonej części nieruchomości wspólnej, podlega w całości opodatkowaniu stawką 8% od podatku od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy:

1. W zdarzeniu przyszłym opisanym w punkcie 1 niniejszego Wniosku (Zdarzenie przyszłe nr 1), według Wnioskodawcy sprzedaż lokalu mieszkalnego w budynku mieszkalnym jednorodzinnym (dwulokalowym), posiadającego osobne wejście z poziomu gruntu, osobne instalacje oraz wykorzystywanego oddzielnie, o powierzchni użytkowej powyżej 150 m², ale nie większej niż 300 m², wraz z udziałem we współwłasności części wspólnych budynku (takich jak np. garaż, kotłownia lub strych) współwłasności działki gruntu zabudowanej tym budynkiem, wraz z wyłącznym prawem korzystania z określonej części nieruchomości wspólnej, podlega w całości opodatkowaniu stawką 8% od podatku od towarów i usług.
2. W zdarzeniu przyszłym opisanym w punkcie 2 niniejszego Wniosku (Zdarzenie przyszłe nr 2), według Wnioskodawcy sprzedaż lokalu mieszkalnego w budynku mieszkalnym jednorodzinnym (dwulokalowym), posiadającego osobne wejście z poziomu gruntu, osobne instalacje oraz wykorzystywanym oddzielnie, o powierzchni użytkowej powyżej 150 m², ale nie większej niż 300 m², wraz z udziałem we współwłasności działki gruntu zabudowanej tym budynkiem oraz z wyłącznym prawem korzystania z określonej części nieruchomości wspólnej, podlega w całości opodatkowaniu stawką 8% od podatku od towarów i usług.

UZASADNIENIE wspólne dla Stanowiska pkt 1 i 2

Podstawowe znaczenie dla zaprezentowanego stanowiska zarówno dla zdarzenia przyszłego nr 1, jak i zdarzenia przyszłego nr 2 ma brzmienie i interpretacja przepisów art. 5a, art. 29a ust. 8, art. 41 ust. 12-12c i art. 146aa pkt 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. w Dz. U. z 2020 r., poz.106), zwanej dalej ustawą VAT. Zgodnie z art. 5a ustawy VAT (w brzmieniu obowiązującym do 31.03.2020 r.), towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów łub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne. Zgodnie z art. 29a ust. 8 ustawy, w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

Zgodnie z art. 41 ust. 12 ustawy VAT stawkę podatku, o której mowa w ust. 2 (z uwzględnieniem art. 146aa pkt 2, zgodnie z którym od dnia 1 stycznia 2019 r. stawka wynosi 8%), stosuje się do dostawy, budowy, remontu, modernizacji, termomodemizacji lub przebudowy obiektów budowlanych lub ich części zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym. Pojęcie budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym zgodnie z art. 41 ust. 12a ustawy VAT oznacza obiekty budownictwa mieszkaniowego lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych, oraz lokale mieszkalne w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12, a także obiekty sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w klasie ex 1264 ... Przepis art. 41 ust. 12b ustawy VAT wyłącza z zakresu budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym budynki jednorodzinne, których powierzchnia użytkowa przekracza 300 m² oraz lokale mieszkalne, których powierzchnia użytkowa przekracza 150 m². Zgodnie z art. 41 ust. 12c ustawy VAT, w przypadku budownictwa mieszkaniowego o powierzchni przekraczającej ww. limity powierzchni użytkowej, stawkę podatku, o której mowa w ust. 2 (obecnie 8%), stosuje się tylko do części podstawy opodatkowania odpowiadającej udziałowi powierzchni użytkowej kwalifikującej do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym w całkowitej powierzchni użytkowej.

Dla uzasadnienia stanowiska Wnioskodawcy kluczowe znaczenie posiada definicja i zakres przedmiotowy obiektów budownictwa mieszkaniowego, a następnie budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym w rozumieniu ustawy VAT, która w tym zakresie odwołuje się do Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych, wprowadzając dodatkowo ograniczenie związane z limitem powierzchni użytkowej budynku jednorodzinnego lub lokalu mieszkalnego. W przypadku obydwu zdarzeń przyszłych, w wyniku realizacji zamierzenia Wnioskodawcy, przedmiotem dostawy będą opisane szczegółowo w tych zdarzeniach samodzielne lokale mieszkalne w budynkach jednorodzinnych (dwulokalowych), klasyfikowanych w dziale 11 Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych, tym samym spełniające kryterium obiektu budownictwa mieszkaniowego.

Limity powierzchniowe określone w art. 41 ust. 12b ustawy VAT odnoszą się do pojęcia obiektów budownictwa mieszkaniowego lub ich części będących przedmiotem dostawy w rozumieniu art. 41 ust. 12a ustawy VAT. Biorąc pod uwagę klasyfikację PKOB, dostawa lokalu mieszkalnego z oddzielnym wejściem z poziomu gruntu, o powierzchni użytkowej powyżej 150 m², ale nie większej niż 300 m² w budynku mieszkalnych jednorodzinnym (dwulokalowym) sklasyfikowana w klasie 1110 PKOB stanowi w istocie w sensie ekonomicznym i podatkowym dostawę domu jednorodzinnego z osobnym własnym wejściem z poziomu gruntu, do którego zastosowanie znajduje limit powierzchni użytkowej, o którym mowa w art. 41 ust. 12b pkt 1 (300 m²), a nie limit, o którym mowa w art. 41 ust. 12b pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług (150 m²).

Potwierdzenie zaprezentowanego powyżej stanowiska można znaleźć, np. w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 5 grudnia 2013, sygn. akt. I FSK 1721/12, w którym stwierdzono, że pojęcie budynku jednorodzinnego mieszkalnego a jako przedmiotu dostawy w rozumieniu art. 41 ust. 12b pkt 1 ustawy VAT powinno być interpretowane zgodnie z opisem zawartym w dziale 11 grupa 111 PKOB. Natomiast lokalem mieszkalnym w rozumieniu art. 41 ust. 12b pkt 2 ustawy VAT będzie taki obiekt budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym, w rozumieniu art. 41 ust. 12a ustawy, który nie mieści się w opisie budynku jednorodzinnego mieszkalnego zawartym w dziale 11 grupa 111 PKOB, czyli np. lokale mieszkalne w budynkach wielomieszkaniowych (dział 11 grupa 112 PKOB). W uzasadnieniu ww. wyroku, Sąd podkreślił, iż dokonując kwalifikacji danej czynności na potrzeby podatku od towarów i usług należy skoncentrować się na aspekcie ekonomicznym, ze szczególnym uwzględnieniem tego, czy w ramach danej czynności zrealizowany został obrót podlegający opodatkowaniu VAT, a także co jest przedmiotem tego obrotu.

Pogląd ten potwierdzają również wydane interpretacje indywidualne, m.in. Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 14 listopada 2014 r., sygn. IPPP1/443-669/11/14-7/S/BS, z dnia 8 lutego 2017, sygn. 1462-IPPP3/4512/960.2016.1.IG oraz Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 28 stycznia 2019 r. sygn. 0114-KDIP1-1.4012.710.2018.2.MMA. We wszystkich ww. interpretacjach za prawidłowe uznane zostały stanowiska wnioskodawców stwierdzające, że powinni oni stosować w analogicznym stanie faktycznym stawkę podatku 8% VAT. W oparciu o przytoczone wyżej interpretacje indywidualne, dla obydwu scenariuszy zdarzeń przyszłych, Wnioskodawca stoi również na stanowisku, iż opodatkowanie udziałów we współwłasności nieruchomości wspólnej obejmującej w szczególności w wypadku zdarzenia przyszłego nr 1 części wspólne budynku takie jak np. garaż, kotłownia lub strych podlega w całości opodatkowaniu stawką 8% od podatku od towarów i usług. W wypadku zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej w żadnym ze scenariuszy zdarzeń przyszłych (nr 1 bądź nr 2), części wspólne nieruchomości nie będą przedmiotem niezależnego obrotu. Pomimo różnic w przedmiocie dostawy pomiędzy scenariuszami zdarzenia przyszłego nr 1 i nr 2, Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż różnice te nie mają wpływu na prawidłowość opodatkowania obydwu przedmiotów dostaw stawką 8% od podatku od towarów i usług. Obydwa przedmioty dostaw posiadają cechy dające możliwość ich zaklasyfikowania do klasy 1110 PKOB, co skutkuje identycznym sensem ekonomicznym i podatkowym tych zdarzeń, sprowadzającym się w obydwu wypadkach do sprzedaży domu jednorodzinnego. Ewentualne istnienie w ramach budynku mieszkalnego jednorodzinnego (dwulokalowego) części wspólnych takich jak garaż, kotłownia lub strych, w opisanym zdarzeniu przyszłym, nie zmienia sensu ekonomicznego i podatkowego zdarzenia związanego z jego sprzedażą (dostawą).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Według art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ().

Natomiast stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Z kolei przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się w świetle art. 8 ust. 1 ustawy każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ().

Zgodne z art. 5a ustawy towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 213, art. 122 i art. 129 ust. 1.

W myśl art. 41 ust. 2 ustawy, dla towarów i usług, wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i ar. 114 ust. 1.

Natomiast zgodnie z art. 146aa ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż -6%:

1. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%;
2. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8%.

W myśl art. 41 ust. 12 pkt 1 ustawy, stawkę podatku, o której mowa w ust. 2, stosuje się do dostawy, budowy, remontu, modernizacji, termomodernizacji lub przebudowy obiektów budowlanych lub ich części zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym.

Przez budownictwo objęte społecznym programem mieszkaniowym rozumie się obiekty budownictwa mieszkaniowego lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych, lokale mieszkalne w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12, oraz obiekty sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w klasie ex 1264 wyłącznie budynki instytucji ochrony zdrowia świadczących usługi zakwaterowania z opieką lekarską i pielęgniarską, zwłaszcza dla ludzi starszych i niepełnosprawnych, a także mikroinstalację, o której mowa w art. 2 pkt 19 ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. o odnawialnych źródłach energii (Dz. U. z 2018 r. poz. 2389, z późn. zm.), funkcjonalnie z nimi związaną, z zastrzeżeniem ust. 12b (art. 41 ust. 12a ustawy).

Przepis art. 41 ust. 12b ustawy stanowi, że do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym określonego w ust. 12a nie zalicza się:

1. budynków mieszkalnych jednorodzinnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 300 mMsup>2,
2. lokali mieszkalnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 150 m².

W przypadku budownictwa mieszkaniowego o powierzchni przekraczającej limity określone w ust. 12b stawkę podatku, o której mowa w ust. 2, stosuje się tylko do części podstawy opodatkowania odpowiadającej udziałowi powierzchni użytkowej kwalifikującej do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym w całkowitej powierzchni użytkowej, z zastrzeżeniem ust. 12 pkt 2 (art. 41 ust. 12c ustawy).

Obiekty budownictwa mieszkaniowego to jak wynika z art. 2 pkt 12 ustawy budynki mieszkalne stałego zamieszkania sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 11.

Z powyższych regulacji wynika, że obiekty budownictwa mieszkaniowego, będące częścią budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym, o którym mowa w art. 41 ust. 12a ustawy, to budynki mieszkalne stałego zamieszkania sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 11.

Z przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych - PKOB (Dz. U. Nr 112, poz. 1316, z pózn. zm.) wynika zaś, że w dziale 11 sklasyfikowane są budynki mieszkalne z podziałem na trzy grupy: budynki mieszkalne jednorodzinne (grupa 111), budynki o dwóch mieszkaniach i wielomieszkaniowe (grupa 112) oraz budynki zbiorowego zamieszkania (113).

Klasa budynki mieszkalne jednorodzinne obejmuje: (1) samodzielne budynki takie jak: pawilony, wille, domki wypoczynkowe, leśniczówki, domy mieszkalne w gospodarstwach rolnych, rezydencje wiejskie, domy letnie itp. (2) domy bliźniacze lub szeregowe, w których każde mieszkanie ma swoje własne wejście z poziomu gruntu.

Ponadto, zgodnie z objaśnieniami do PKOB budynki to zadaszone obiekty budowlane wraz z wbudowanymi instalacjami i urządzeniami technicznymi, wykorzystywane dla potrzeb stałych.

W przypadku budynków połączonych między sobą (np. domy bliźniacze lub szeregowe), budynek jest budynkiem samodzielnym, jeśli jest oddzielony od innych jednostek ścianą przeciwpożarową od fundamentu po dach. Gdy nie ma ściany przeciwpożarowej, budynki połączone między sobą uważane są za budynki odrębne, jeśli mają własne wejścia, są wyposażone w instalacje i są oddzielnie wykorzystywane.

Zgodnie z objaśnieniami Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych - budynki mieszkalne są to obiekty budowlane, których co najmniej połowa całkowitej powierzchni użytkowej jest wykorzystywana do celów mieszkalnych. W przypadkach, gdy mniej niż połowa całkowitej powierzchni użytkowej wykorzystywana jest na cele mieszkalne, budynek taki klasyfikowany jest jako niemieszkalny, zgodnie z jego przeznaczeniem.

Całkowita powierzchnia użytkowa budynku obejmuje całą powierzchnię budynku z wyjątkiem:

• powierzchni elementów budowlanych m.in. podpór, kolumn, filarów, szybów, kominów;
• powierzchni zajmowanych przez pomieszczenia techniczne instalacji ogólnobudowlanych;
• powierzchni komunikacji, np. klatki schodowe, dźwigi, przenośniki.

Część mieszkaniowa budynku mieszkalnego obejmuje pomieszczenia mieszkalne (kuchnie, pokoje wypoczynkowe, sypialnie), pomieszczenia pomocnicze, piwnice oraz pomieszczenia ogólnego użytkowania (np. wózkarnie, suszarnie itp.).

Należy zauważyć, że budynek mieszkalny jednorodzinny, zgodnie z art. 3 pkt 2a ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2018 r., poz. 1202, z późn. zm.), to budynek wolno stojący albo budynek w zabudowie bliźniaczej, szeregowej lub grupowej, służący zaspokajaniu potrzeb mieszkaniowych, stanowiący konstrukcyjnie samodzielną całość, w którym dopuszcza się wydzielenie nie więcej niż dwóch lokali mieszkalnych albo jednego lokalu mieszkalnego i lokalu użytkowego o powierzchni całkowitej nieprzekraczającej 30% powierzchni całkowitej budynku.

Zatem pod pojęciem lokal mieszkalny, w rozumieniu art. 41 ust. 12b pkt 2 ustawy należy rozumieć taki obiekt budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym, w rozumieniu art. 41 ust. 12a ustawy, który nie mieści się w opisie budynku jednorodzinnego mieszkalnego zawartym w dziale 11 grupa 111 PKOB.

Ustawa o podatku od towarów i usług oraz przepisy wykonawcze do ustawy nie zawierają również definicji lokalu mieszkalnego i lokalu użytkowego, dlatego też należy posiłkować się w tym zakresie przepisami ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (Dz. U. z 2018 r., poz. 716, z późn. zm.).

Ustawa o własności lokali w art. 2 wyróżnia dwie kategorie pomieszczeń, których istnienie i kwalifikacja mają istotne znaczenie dla posiadania przez dany lokal charakteru samodzielnej nieruchomości.

W myśl art. 2 ust. 1 ww. ustawy o własności lokali, samodzielny lokal mieszkalny, a także lokal o innym przeznaczeniu, zwane dalej lokalami, mogą stanowić odrębne nieruchomości.

W świetle art. 2 ust. 2 tej ustawy, samodzielnym lokalem mieszkalnym jest wydzielona trwałymi ścianami w obrębie budynku izba lub zespół izb przeznaczonych na stały pobyt ludzi, które wraz z pomieszczeniami pomocniczymi służą zaspokajaniu ich potrzeb mieszkaniowych.

Stosownie natomiast do ust. 4 powołanego artykułu, do lokalu mogą przynależeć, jako jego części składowe, pomieszczenia, choćby nawet do niego bezpośrednio nie przylegały lub były położone w granicach nieruchomości gruntowej poza budynkiem, w którym wyodrębniono dany lokal, a w szczególności: piwnica, strych, komórka, garaż, zwane dalej pomieszczeniami przynależnymi.

Według art. 3 ust. 1 ustawy o własności lokali, w razie wyodrębnienia własności lokali właścicielowi lokalu przysługuje udział w nieruchomości wspólnej jako prawo związane z własnością lokali. Nie można żądać zniesienia współwłasności nieruchomości wspólnej, dopóki trwa odrębna własność lokali.

W myśl art. 3 ust. 2 ustawy o własności lokali, nieruchomość wspólną stanowi grunt oraz części budynku i urządzenia, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli lokali.

Jednocześnie należy zwrócić uwagę na definicję pojęcia lokal użytkowy zawartą w § 3 pkt 14 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. z 2015 r., poz. 1422, z późn. zm.).

Zgodnie z tym przepisem, pod pojęciem lokalu użytkowego należy rozumieć jedno pomieszczenie lub zespół pomieszczeń, wydzielone stałymi przegrodami budowlanymi, niebędące mieszkaniem, pomieszczeniem technicznym albo pomieszczeniem gospodarczym.

Mieszkaniem stosownie do § 3 pkt 9 ww. rozporządzenia jest zespół pomieszczeń mieszkalnych i pomocniczych, mający odrębne wejście, wydzielony stałymi przegrodami budowlanymi, umożliwiający stały pobyt ludzi i prowadzenie samodzielnego gospodarstwa domowego.

Z kolei, przez pomieszczenie techniczne należy rozumieć pomieszczenie przeznaczone dla urządzeń służących do funkcjonowania i obsługi technicznej budynku (§ 3 pkt 12 powołanego rozporządzenia).

Natomiast, pomieszczeniem gospodarczym jest pomieszczenie znajdujące się poza mieszkaniem lub lokalem użytkowym, służące do przechowywania przedmiotów lub produktów żywnościowych użytkowników budynku, materiałów lub sprzętu związanego z obsługą budynku, a także opału lub odpadów stałych § 3 pkt 13 cyt. rozporządzenia.

Na podstawie powyższych uregulowań można m.in. stwierdzić, że kondygnacja budynku mieszkalnego, w części, w której znajdują się konkretne garaże lub miejsca postojowe, nie mieści się ani w pojęciu pomieszczenia technicznego, ani pomieszczenia gospodarczego, w związku z czym, stanowi lokal użytkowy

W tym miejscu zaznaczyć także należy, że na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług, co do zasady każde świadczenie powinno być uznawane za odrębne i niezależne, jednak w sytuacji, gdy kilka świadczeń obejmuje z ekonomicznego punktu widzenia jedną czynność (usługę lub dostawę), to nie powinna ona być sztucznie dzielona dla celów podatkowych. Jeżeli zatem dwa lub więcej niż dwa świadczenia dokonane przez podatnika na rzecz konsumenta są tak ściśle związane, że obiektywnie tworzą one w aspekcie gospodarczym jedną całość, której rozdzielenie miałoby sztuczny charakter, to wszystkie te świadczenia lub czynności stanowią jednolite świadczenie dla celów stosowania przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.

Zauważa się, że stanowisko to potwierdza orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, m.in. wyrok w sprawie pomiędzy Card Protection Plan Ltd (CPP) a Commissioners of Customs and Excise (sygn. C-349/96), wyrok w sprawie pomiędzy Levob Verzekeringen BV, OV Bank NV przeciwko Statssecretaris van Financien (C-41/04).

W orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego ukształtował się pogląd, zgodnie z którym, dla określenia właściwej stawki podatku dla sprzedaży na odrębną własność lokalu mieszkalnego wraz z miejscem postojowym w garażu wielostanowiskowym istotnym jest precyzyjne wskazanie przedmiotu tej czynności. NSA w wydanych orzeczeniach (por. wyroki z dnia 11 maja 2010 r., sygn. akt I FSK 724/09; z dnia 6 grudnia 2012 r., sygn. akt I FSK 156/12) dokonuje podziału stanów faktycznych, w ramach którego wyróżnia:

1. uznanie lokalu garażu wielostanowiskowego jako elementu nieruchomości wspólnej (podobnie jak ciągów komunikacyjnych, strychów, itp.) z określeniem korzystania z poszczególnych miejsc postojowych w ramach podziału quoad usum,
2. wyodrębnienie garażu na odrębną własność i sprzedaż udziału we współwłasności na rzecz właścicieli lokali korzystających z miejsc postojowych w ramach podziału quoad usum.

Z orzecznictwa NSA wynika, że jeżeli w ramach jednej nieruchomości następuje sprzedaż na odrębną własność lokalu mieszkalnego wraz z przynależnym udziałem w częściach wspólnych nieruchomości, w ramach którego określono sposób korzystania z części nieruchomości wspólnej w ten sposób, że przydzielono nabywcy prawo do wyłącznego korzystania z określonego miejsca postojowego, dla którego nie zostaną założone odrębne księgi wieczyste, znajdującego się wewnątrz budynku lub na zewnątrz budynku, integralnie związanego z prawem własności lokalu mieszkalnego, to sprzedaż ta stanowi jednolite świadczenie. Miejsca postojowe nie mogą być wówczas odrębnym od lokalu mieszkalnego przedmiotem obrotu. Tylko w takim przypadku sprzedaż ta ma charakter jednej transakcji zbycia lokalu mieszkalnego wraz z prawem do wyłącznego korzystania z określonego miejsca postojowego i w całości stanowi przedmiot jednej czynności cywilnoprawnej, tj. umowy sprzedaży opodatkowanej obniżoną stawką podatku VAT w wysokości 8%.

Zgodnie z art. 29a ust. 8 ustawy, w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

Wątpliwości Zainteresowanego dotyczą kwestii możliwości zastosowania stawki 8% (Zdarzenie przyszłe nr 1) do sprzedaży lokalu mieszkalnego w budynku mieszkalnym jednorodzinnym (dwulokalowym), posiadającego osobne wejście z poziomu gruntu, osobne instalacje oraz wykorzystywanego oddzielnie, o powierzchni użytkowej powyżej 150 m², ale nie większej niż 300 m², wraz z udziałem we współwłasności części wspólnych budynku (takich jak np. garaż, kotłownia lub strych) i współwłasności działki gruntu zabudowanej tym budynkiem, wraz z wyłącznym prawem korzystania z określonej części nieruchomości wspólnej oraz (Zdarzenie przyszłe nr 2), do sprzedaży lokalu mieszkalnego w budynku mieszkalnym jednorodzinnym (dwulokalowym), posiadającego osobne wejście z poziomu gruntu, osobne instalacje oraz wykorzystywanego oddzielnie, o powierzchni użytkowej powyżej 150 m², ale nie większej niż 300 m², wraz z udziałem we współwłasności działki gruntu zabudowanej tym budynkiem oraz wyłącznym prawem korzystania z określonej części nieruchomości wspólnej.

Wskazane okoliczności sprawy prowadzą do wniosku, że zamiarem Wnioskodawcy jest sprzedaż lokali mieszkalnych w budynkach mieszkalnych jednorodzinnych (dwulokalowych) wraz z udziałem we współwłasności części wspólnych budynku (takich jak np. garaż, kotłownia lub strych), objętych jedną księgą wieczystą i współwłasności działki gruntu zabudowanej tym budynkiem, wraz z wyłącznym prawem korzystania z określonej części nieruchomości wspólnej oraz sprzedaży lokali mieszkalnych w budynkach mieszkalnych jednorodzinnych (dwulokalowych) wraz z udziałem we współwłasności działki gruntu zabudowanej tym budynkiem oraz z wyłącznym prawem korzystania z określonej części nieruchomości wspólnej, jednak z przyczyn wynikających z warunków określonych w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego dla tego obszaru wynika, że Wnioskodawca dokonuje sprzedaży wyszczególnionych w budynkach lokali mieszkalnych. Wskazane lokale mieszkalne w ww. budynku jednorodzinnym dwulokalowym będą miały własne wejścia z poziomu gruntu oraz osobne instalacje.

Należy tym samym zgodzić się z Wnioskodawcą, że przedmiotem sprzedaży w aspekcie ekonomicznym będą domy mieszkalne jednorodzinne co potwierdza klasyfikacja PKOB gdyż zgodnie z oświadczeniem Wnioskodawcy budynki opisane we wniosku klasyfikowane są do klasy 1110.

Zatem opis sprawy prowadzi do uznania, że dla sprzedaży opisanych we wniosku lokali mieszkalnych w budynkach jednorodzinnych dwulokalowych, sklasyfikowanych w grupowaniu 1110 PKOB o powierzchni przekraczającej 150 m², ale nieprzekraczających 300 m² wraz z udziałem we współwłasności części wspólnych budynku (takich jak np. garaż, kotłownia lub strych), objętych jedną księgą wieczystą i współwłasności działki gruntu zabudowanej tym budynkiem, wraz z wyłącznym prawem korzystania z określonej części nieruchomości wspólnej (zdarzenie przyszłe nr 1), a także dla sprzedaży lokali mieszkalnych wraz z udziałem we współwłasności działki gruntu zabudowanej tym budynkiem oraz z wyłącznym prawem korzystania z określonej części nieruchomości wspólnej (zdarzenie przyszłe nr 2) objętych jedną księgą wieczystą, zastosowanie znajdzie obniżona 8% stawka podatku VAT zgodnie z art. 41 ust. 12-12c w zw. z art. 146a pkt 2 i art. 146aa pkt 2 ustawy.

Uwzględniając powyższe okoliczności w kontekście wyżej powołanych przepisów stwierdzić należy, że dla dostawy opisanych we wniosku lokali mieszkalnych w budynkach jednorodzinnych dwulokalowych opisanych w przedstawionym Zdarzeniu przyszłym nr 1 i nr 2, sklasyfikowanych w grupowaniu 1110 PKOB o powierzchni przekraczającej 150 m2, ale nieprzekraczających 300 m2 objętych jedną księgą wieczystą, zastosowanie znajdzie obniżona 8% stawka podatku VAT zgodnie z art. 41 ust. 12-12c w zw. z art. 146aa pkt 2 ustawy.

W tym miejscu wskazać należy, że na podstawie art. 29a ust. 8 ustawy, stawką podatku w wysokości 8% podlega również zbycie współwłasności działki gruntu, z którym przedmiotowe lokale są związane.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie zdarzenia nr 1 i 2 należało uznać za prawidłowe.

Należy zaznaczyć, że na podstawie ustawy z dnia 9 sierpnia 2019 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2019 r., poz. 1751 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą nowelizującą dokonano zmian przepisów m.in. ustawy o VAT.

I tak, zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy nowelizującej, przepisy art. 2 pkt 15, 20, 21 i 30, art. 5a, art. 19a ust. 5 pkt 3 lit. b i c i pkt 4 lit. b tiret drugie, art. 29a ust. 15 pkt 3, art. 41 ust. 2, 2a, 12, 12c-12f, 13 i ust. 14e pkt 3, art. 43 ust. 20, art. 83 ust. 1 pkt 1, 14 i 15, art. 113 ust. 13 pkt 1 lit. b tiret pierwsze i art. 120 ust. 1 pkt 1 lit. a-d i pkt 4 ustawy zmienianej w art. 1 oraz załączników nr 3, 10 i 12 do ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, stosuje się od dnia 1 lipca 2020 r., z zastrzeżeniem ust. 3.

Przy czym w myśl art. 7 ust. 2 ustawy nowelizującej, w okresie od dnia 1 listopada 2019 r. do dnia 30 czerwca 2020 r. przepisy art. 2 pkt 15, 20, 21 i 30, art. 5a, art. 19a ust. 5 pkt 3 lit. b i c i pkt 4 lit. b tiret drugie, art. 29a ust. 15 pkt 3, art. 41 ust. 2, 2a, 12, 12c, 13 i ust. 14e pkt 3, art. 43 ust. 20, art. 83 ust. 1 pkt 1, 2, 14 i 15, art. 113 ust. 13 pkt 1 lit. b tiret pierwsze i art. 120 ust. 1 pkt 1 lit. a-d i pkt 4 ustawy zmienianej w art. 1 oraz załącznika nr 2, załącznika nr 3, z wyłączeniem poz. 72 75, załącznika nr 10, z wyłączeniem poz. 32-35, oraz załącznika nr 12 do ustawy zmienianej w art. 1 stosuje się w brzmieniu dotychczasowym.

Ponadto, należy wskazać, że kwestia ustalenia wysokości stawki podatku od towarów i usług dla dostawy towarów lub świadczenia usług od dnia 1 lipca 2020 r. może być określona tylko i wyłącznie w ramach wydania wiążącej informacji stawkowej określonej w art. 42a ustawy o VAT.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem zdarzenia przyszłego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu zdarzenia przyszłego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Ponadto, zauważyć należy, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. Ponadto, w sytuacji zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku w opisie sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Należy zauważyć ponadto, że powołane przez Wnioskodawcę interpretacje indywidualne są rozstrzygnięciami w indywidualnych sprawach, osadzonych w określonym stanie faktycznym i tylko do nich się zawężają, w związku z tym nie mają mocy powszechnie obowiązującego prawa.

Odnosząc się do powołanego przez Zainteresowanego w przedmiotowym wniosku wyroku sądu tutejszy organ wyjaśnia, że powołany wyrok jest rozstrzygnięciem w indywidualnej sprawie, osadzonej w określonym stanie faktycznym i tylko do niej się zawęża. Zatem wskazany we wniosku wyrok sądu nie ma wpływu na podjęte w niniejszej interpretacji rozstrzygnięcie.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w () w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Bieg powyższego terminu nie rozpoczyna się do dnia zakończenia okresu stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID (art. 15zzs ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID- 19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz.U. z 2020r. poz. 374, z późn. zm.).

Jednocześnie, stosownie do art. 15zzs ust. 7 ww. ustawy z dnia 2 marca 2020 r., czynności dokonane w postępowaniach, o których mowa w ust. 1, w okresie stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID są skuteczne. Tym samym, Strona może skutecznie wnieść skargę pomimo wstrzymania biegu powyższego terminu

Skargę wnosi się na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP. W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej