Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy:

Jak stanowi art. 2 pkt 6 ustawy:

Jak wynika z art. 8 ust. 1 ustawy:

Przyjęcie podziału na dostawę towaru oraz świadczenie usług oznacza w praktyce, że wolą ustawodawcy było określenie maksymalnie szeroko przedmiotu opodatkowania podatkiem od towarów i usług, jeżeli nawet wykazane zostałoby w konkretnym przypadku, że nie występuje dostawa towarów, to i tak z reguły należy opodatkować czynność kwalifikowaną wówczas jako świadczenie usług.

W przypadku świadczenia usług, istotnym dla prawidłowego rozliczenia podatku od towarów i usług jest określenie miejsca świadczenia danej usługi. Od poprawności określenia miejsca świadczenia zależy, czy dana usługa podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce, czy też nie.

Miejsce świadczenia przy świadczeniu usług regulują przepisy art. 28a do 28o ustawy.

Stosownie do art. 28a ustawy:

Na mocy art. 15 ust. 2 ustawy:

Art. 28a ustawy wprowadza drugą definicję podatnika do ustawy. Definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku ustalania miejsca świadczenia usług. Podatnikiem według tej regulacji, jest podmiot wykonujący samodzielnie działalność gospodarczą. Ustawodawca odwołuje się w tym celu do definicji działalności gospodarczej ustalonej w art. 15 ust. 2 ustawy. Za podatników są uznawane również podmioty wykonujące działalność gospodarczą zgodnie z regulacjami innych państw członkowskich oraz państw trzecich.

Ogólna zasada dotycząca określania miejsca świadczenia usług na rzecz podatników zawarta została w art. 28b ust. 1 ustawy, zgodnie z którym:

Według art. 28b ust. 2 ustawy:

Miejsce świadczenia usług na rzecz podmiotów niebędących podatnikami reguluje art. 28c ustawy.

I tak art. 28c ust. 1 ustawy:

Ww. przepisy wiążą miejsce świadczenia usług z siedzibą:

-usługobiorcy – gdy jest świadczona dla podatnika tj. podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą – a w sytuacji gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności usługobiorcy to z tym miejscem,

-usługodawcy – gdy jest świadczona dla podmiotów niebędących podatnikami w ww. rozumieniu.

Szczególny sposób określanie miejsca świadczenia usług przewidziano dla usług związanych z nieruchomością.

Zgodnie z art. 28e ustawy:

Zgodnie z powyższymi przepisami jedynie świadczenie usług które pozostaje w wystarczająco bezpośrednim związku z nieruchomością, mieści się w zakresie jego stosowania. Konieczne jest aby przedmiotem świadczenia usług była sama nieruchomość. Tak dzieje się  w szczególności wówczas, gdy nieruchomość określoną w sposób wyraźny należy uznać za konstytutywny element świadczenia usług, jako że stanowi ona centralny i nieodzowny element tego świadczenia. Norma art. 28e ma zastosowanie gdy nieruchomość sama stanowi przedmiot świadczenia.

Ustawa o VAT nie zawiera definicji pojęcia „nieruchomość” oraz pojęcia „usługi związanej  z nieruchomościami”. Niemniej jednak ustawodawca unijny wprowadził rozporządzeniem wykonawczym Rady (UE) nr 1042/2013 z 7 października 2013 r. (Dz. Urz. UE L Nr 284  z 26 października 2013 r.), zmieniającym rozporządzenie wykonawcze Rady (UE) nr 282/2011 z 15 marca 2011 r. ustanawiające środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 77 z 23 marca 2011 r. ze  zm.), pojęcie „nieruchomości”, jak również wyjaśnił, na czym polegają „usługi związane  z nieruchomościami”. Cytowane poniżej art. 13b i 31a rozporządzenia 282/2011 obowiązują od 1 stycznia 2017 r. Niniejsze rozporządzenie podlega bezpośredniemu stosowaniu we wszystkich państwach członkowskich.

Na podstawie art. 13b ww. rozporządzenia:

Zgodnie z art. 31a ust. 1 ww. rozporządzenia:

Stosownie do art. 31a ust. 2 lit. h ww. rozporządzenia:

Natomiast w myśl art. 31a ust. 3 lit. b rozporządzenia:

Zgodnie z przepisami rozporządzenia za usługi związane z nieruchomością nie mogą być uznane usługi związane z przechowywaniem (magazynowaniem) towarów jeżeli usługobiorcy nie przysługuje wyłączne prawo do używania części nieruchomości, w której przechowuje towar.

Powyższe potwierdził TSUE w sprawie C-215/19, gdzie stwierdził, że „Artykuł 47 dyrektywy 2006/112, zmienionej dyrektywą 2008/8, oraz art. 31a rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112, zmienionego rozporządzeniem wykonawczym Rady (UE) nr 1042/2013  z 7 października 2013 r., należy interpretować w ten sposób, że usługi przechowywania  w centrum danych, w ramach których świadczący je usługodawca udostępnia swoim klientom szafy serwerowe, by mogli oni zainstalować w nich własne serwery, oraz dostarcza im dodatkowe towary i świadczy na ich rzecz dodatkowe usługi, takie jak energia elektryczna i różne usługi w celu zapewnienia użytkowania tych serwerów w optymalnych warunkach, nie stanowią usług związanych z nieruchomością w rozumieniu tych przepisów, jeżeli owym klientom nie przysługuje – czego zbadanie należy do sądu odsyłającego – wyłączne prawo do używania części nieruchomości, w której zainstalowano szafy”.

Kwestia określania miejsca świadczenia usług magazynowania była także przedmiotem rozstrzygnięcia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. W wyroku w polskiej sprawie  C-155/12 RR Donnelley Global Turnkey Solutions Poland, TSUE uznał, że jedynie świadczenie usług, które pozostaje w wystarczająco bezpośrednim związku z nieruchomością, mieści się w zakresie stosowania wskazanego art. 47 dyrektywy 2006/112. Aby świadczenie usług było objęte zakresem stosowania art. 47 dyrektywy 2006/112, konieczne jest, by owo świadczenie było związane z wyraźnie określoną nieruchomością. Jednakże, mając na uwadze, że wiele usług jest w ten lub inny sposób związanych z nieruchomościami, konieczne jest ponadto, aby przedmiotem świadczenia usług była sama nieruchomość. Tak dzieje się w szczególności wówczas, gdy nieruchomość określoną w sposób wyraźny należy uznać za konstytutywny element świadczenia usług, jako że stanowi ona centralny  i nieodzowny element tego świadczenia.

Zdaniem TSUE, świadczenia usług wyliczone w art. 47 dyrektywy 2006/112, które dotyczą bądź używania lub urządzania nieruchomości, bądź zarządzania włącznie z użytkowaniem oraz wyceny tego rodzaju nieruchomości, charakteryzują się tym, że sama nieruchomość stanowi przedmiot świadczenia. Wynika z tego, że usługa magazynowania, tego rodzaju jak usługa sporna w postępowaniu głównym, której nie można uznać za związaną  z urządzaniem, zarządzaniem lub wyceną nieruchomości, może być objęta zakresem stosowania wskazanego art. 47 jedynie pod warunkiem, że usługobiorcy jest przyznane prawo używania całości lub części wyraźnie określonej nieruchomości.

W opinii TSUE, jeżeli usługobiorcy w przypadku usługi magazynowania nie mają jakiegokolwiek prawa wstępu do części nieruchomości, w której były magazynowane ich towary lub nieruchomość, na której lub w której mają one być magazynowane, nie stanowi centralnego i nieodzownego elementu usługi, co podlega ocenie sądów krajowych, wówczas usługa tego rodzaju jak usługa sporna w postępowaniu głównym nie może być objęta art. 47 dyrektywy 2006/112.

Uwzględniając powyższe, należy zwrócić uwagę, że w powyższej sprawie nieruchomość (pomieszczenia magazynowe banku Anglii) nie jest przedmiotem świadczenia.  W szczególności powierzchnia magazynowa (skarbiec) nie jest wynajmowana, ze stanu faktycznego nie wynika również, że usługobiorcy jest przyznane prawo używania całości lub części wyraźnie określonej i wyodrębnionej części skarbca w banku. Z przedstawionego stanu faktycznego nie wynika, że zawarta umowa nie stanowi, aby określona część skarbca Banku Anglii przeznaczona była do wyłącznego użytku usługobiorcy.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca, dalej zwany „Stroną” jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem VAT i fizycznie świadczy swoje usługi na terenie Polski.

Klient Strony, dalej zwany „Spółką”, ma siedzibę w Wielkiej Brytanii, jest w tym kraju zarejestrowanym podatnikiem podatku od wartości dodanej, nie jest zarejestrowanym podatnikiem VAT w Polsce, nie posiada w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności  i nie wykonuje w Polsce czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów  i usług.

Strona zawarła ze Spółką umowę, na mocy której będzie świadczyła tej ostatniej kompleksową usługę (dalej zwaną także: „Usługą”) obejmującą przyjmowanie i wydawanie towarów wysłanych do magazynów Strony przez Spółkę lub w jej imieniu w celu składowania i ogólnego zarządzania strumieniami produktów.

Elementami składowymi Usługi są:

1.Przyjmowanie towarów: rozładunek, inspekcja, zgodność ze specyfikacją pakowania i inną dokumentacją, sortowanie i układanie w miejscach składowania, udokumentowanie problemów z otrzymanymi towarami, uaktualnienie salda zapasów.

2.Przechowywanie towarów obejmuje umieszczanie ich na paletach w regałach lub odpowiednich półkach, zapobieganie ich utracie lub uszkodzeniu oraz zapewnienie dostępności.

3.Wysyłka towarów, dokonywana na podstawie otrzymanych od Spółki informacji, obejmuje odpowiednie dla danego towaru pakowanie, terminową wysyłkę do adresatów (klientów Spółki) zapewnienie zgodności tych czynności z otrzymanymi od Spółki dyspozycjami oraz przekazywanie Spółce raportów z ich wykonywania. Przekazywaniem towarów klientom Spółki zajmować się będą, na zlecenie Strony i przez Stronę opłacane, podmioty trzecie (firmy kurierskie/transportowe).

4.Obsługa zwrotów obejmuje odbiór zwracanych przez klientów Spółki towarów, sprawdzanie ich fizycznego stanu, weryfikowanie ich zgodności z otrzymywanymi od Spółki autoryzacjami zwrotów oraz przekazywanie Spółce raportów z wykonanych czynności.

Wynagrodzenie Strony obliczane będzie jako suma następujących elementów:

1.Iloczyn ilości przechowywanych towarów Spółki oraz stawek określonych dla poszczególnych kategorii towarów.

2.Iloczyn ilości wysłanych przez Stronę towarów Spółki oraz stawek określonych dla poszczególnych kategorii towarów.

3.Iloczyn ilości towarów transportowanych na zlecenie Strony przez podmioty trzecie oraz stawek określonych dla poszczególnych kategorii towarów, miejsca przeznaczenia i rodzaju transportu.

4.Iloczyn ilości przyjętych przez Stronę zwrotów towarów od klientów Spółki oraz stawek określonych dla poszczególnych kategorii towarów.

5.Suma wartości incydentalnych usług dodatkowych (np. etykietowanie towarów lub robienie niestandardowych paczek) albo wysokości poniesionych dodatkowych kosztów (np. zakup lub modyfikacja oprogramowania na potrzeby realizacji usług dla Spółki).

Zgodnie z umową, Strona nie uzyskuje prawa własności towarów i nie może nimi dysponować w jakikolwiek inny sposób niż uzgodniony ze Spółką.

Strona ma obowiązek korzystania z oprogramowania do kontroli zapasów w celu świadczenia usług Spółce związanych z otrzymywaniem, składowaniem, kompletowaniem, pakowaniem i wysyłaniem towarów w sposób uzgodniony ze Spółką. Strona odpowiada za zapewnienie, zarządzanie i wsparcie dla odpowiedniego sprzętu komputerowego  i oprogramowania do obsługi systemu kontroli zapasów i gwarantuje dokładność wszystkich informacji wprowadzanych przez siebie do systemu kontroli zapasów oraz dostęp Spółki do tych danych. Przy pomocy tego sytemu, Strona będzie przekazywała Spółce raporty zawierające m.in. saldo zapasów, ruch zapasów obejmujący towary przychodzące i towary wychodzące, informacje o obsłudze zwrotów i uszkodzeń. Raz w roku Strona ma też obowiązek dokonania inwentaryzacji zapasów.

Strona zobowiązana jest do świadczenia swoich usług w konkretnej lokalizacji magazynowej. Strona ma jednak prawo do zmiany miejsca świadczenia usług pod warunkiem zapewnienia, że nowe miejsce nie spowoduje obniżenia jakości świadczonych Spółce usług.

Umowa nie przewiduje wynajmowania Spółce określonych powierzchni magazynowych, ani jakiegokolwiek innego prawa dysponowania takowymi. Jedyny wyjątek polega na tym, że Spółka lub jej upoważnieni przedstawiciele mają prawo, za pisemnym zawiadomieniem złożonym co najmniej na jeden dzień roboczy wcześniej, do wejścia i dokonania, w godzinach pracy, inspekcji magazynu, w którym Strona umieściła towary Spółki, samych towarów oraz prowadzonego przez Stronę systemu kontroli zapasów.

W analizowanej sprawie wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii, czy świadczona przez Stronę Usługa podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce.

Przenosząc powyższe na grunt przywołanych przepisów należy stwierdzić, że opisana wyżej Usługa świadczona przez Wnioskodawcę nie jest usługą związaną z nieruchomościami dla której określa się miejsce świadczenia na podstawie art. 28e ustawy.

Z opisu sprawy wynika, że Umowa nie przewiduje wynajmowania Spółce określonych powierzchni magazynowych, ani jakiegokolwiek innego prawa dysponowania takowymi, jak również Wnioskodawca nie udzieli Spółce prawa do kontrolowania lub ograniczania używania magazynów albo ich części (por. wyrok TSUE w sprawa C-215/19 oraz C-155/12). Niewątpliwie Strona wykorzystuje nieruchomość do świadczenia usługi, jednak nieruchomość (magazyny), jako taka, nie jest w tym przypadku przedmiotem umowy (nieruchomość nie jest przedmiotem świadczenia). Inaczej mówiąc ani usługobiorca, ani też usługodawca, nie są zainteresowani (odpowiednio) uzyskaniem i udzieleniem jakichkolwiek praw do nieruchomości.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że w tej sytuacji nie występuje wystarczająco bezpośredni związek pomiędzy świadczoną Usługą i nieruchomością – o którym mowa  w art. 31a rozporządzenia.

W konsekwencji powyższego świadczona przez Wnioskodawcę Usługa na rzecz usługobiorcy (Spółki) będącego podatnikiem w rozumieniu art. 28a ustawy, nieposiadającego siedziby, ani stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium Polski, niezarejestrowanego dla celów VAT w Polsce – nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Jednocześnie należy zauważyć, że zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym,  w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawyz dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z 30 sierpnia 2002 r. Prawo  o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329; dalej jako „PPSA”).  

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy  z  29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).