Opodatkowanie usług dozoru geologicznego w trakcie wierceń i badań geologicznych podłoża wykonywanych przez Usługobiorcę w związku z budową (...)farm wiatrowych na (...), w wyłącznej strefie ekonomicznej Polski.

Interpretacja indywidualna – stanowisko nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

18 sierpnia 2022 r. wpłynął Państwa wniosek z 12 sierpnia 2022 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy opodatkowania usług dozoru geologicznego w trakcie wierceń i badań geologicznych podłoża wykonywanych przez Usługobiorcę w związku z budową (...) farm wiatrowych (...), w wyłącznej strefie ekonomicznej Polski. Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Państwa Spółka jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług.

Zamierzają Państwo zawrzeć umowę o świadczenie usług dozoru geologicznego w trakcie wykonywania przez podmiot trzeci wierceń i badań geologicznych podłoża, dla Inwestycji budowy (...) farm wiatrowych na obszarach zlokalizowanych w wyłącznej strefie ekonomicznej Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu ustawy z dnia 21 marca 1991 r. o obszarach morskich Rzeczypospolitej Polskiej i administracji morskiej.

Zleceniodawcą dla Państwa jest spółka z ograniczoną odpowiedzialnością(...) (dalej również: „Usługobiorca”), która prowadzić będzie na ww. terenach wiercenia i badania geologiczne podłoża. Usługobiorca nie posiada na terenie Polski stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, które miałoby uczestniczyć w transakcjach objętych niniejszym wnioskiem.

Cała inwestycja, tj. budowa (...) farm wiatrowych, będzie realizowana przez podmiot polski.

Zadaniem Usługobiorcy jest rozpoznanie warunków geologiczno-inżynierskich posadowienia elementów, budowli i urządzeń, morskiej farmy wiatrowej na wskazanym przez projekt robót geologicznych terenie.

W ramach zawartej umowy, Państwa Spółka zobowiązana będzie do wykonywania na rzecz Usługobiorcy czynności dozoru geologicznego, zgodnie z wymogami prawa geologicznego i górniczego, tj. nadzoru i kontroli zgodności wykonywania robót wiertniczych i badań z zatwierdzonym przez organy administracji geologicznej projektem robót geologicznych przez osobę posiadającą polskie uprawnienia geologiczne.

W ramach zleconych zadań Państwa Spółka zobowiązana będzie do następujących czynności na rzecz kontrahenta:

‒   dozór i kontrola nad realizacją robót geologicznych (wierceń i badań), tj. stała obecność uprawnionego geologa podczas wytyczania punktów badawczych i wykonywania wierceń oraz kontrola ich wykonywania z wymogami zatwierdzonego przez administrację geologiczną projektu robót geologicznych,

‒   sporządzanie profili wierceń opis przewiercanych warstw,

‒   współpraca z Usługobiorcą w zakresie korekty lokalizacji wierceń w przypadku kolizji z przeszkodami zalegającymi na dnie morza,

‒   sporządzanie profili wierceń (polowej karty otworu wiertnicznego), tj. pierwszego opisu przewiercanych warstw, przy czym bez oceny próbek, które to badania wykonywane są przez laboratorium Usługobiorcy,

‒   wsparcie specjalistyczne wiertaczy w zakresie metod wiercenia w przypadku konieczności zmiany metody dotychczasowej z uwagi na warunki polowe,

‒   raportowanie prac i wsparcie merytoryczne Zleceniodawcy.

Państwa Spółka nie będzie przy tym wykonywała ani odwiertów ani pobierania próbek, ani też jakichkolwiek badań próbek.

Bez czynności dozoru geologicznego wykonywanych (tu) przez Państwa, Usługobiorca nie jest w stanie wykonać przyjętych na siebie zobowiązań w zakresie rozpoznania warunków geologiczno-inżynierskich posadowienia elementów, budowli i urządzeń, morskiej farmy wiatrowej na wskazanym przez projekt robót geologicznych terenie na potrzeby budowy przez podmiot polski na (...) farm wiatrowych, ponieważ wiercenia i badania mogą być wykonywane jedynie pod dozorem geologicznym uprawnionego geologa.

W zamian za wykonanie ww. usług Wykonawca otrzyma wynagrodzenie ustalone w zawartej umowie z Usługobiorcą. Wynagrodzenie to obejmie wszystkie czynności Wykonawcy wynikające z umowy oraz związane z tym koszty, w tym wszelkie koszty usług Wykonawcy, jego podwykonawców, koszty pozyskania, pracy, podróży, zakwaterowania i diet personelu Wykonawcy, materiałów i sprzętu oraz niezbędnych certyfikatów, licencji i ubezpieczeń oraz koszt wszystkich opłat, podatków, ceł i innych płatności, do jakich ew. zobowiązany byłby, w związku z wykonaniem umowy, Wykonawca.

Podane w umowie wynagrodzenie nie zawiera podatku od towarów i usług (dalej również: „podatek VAT”).

Pytanie

Czy wykonanie opisanych powyżej usług dozoru geologicznego w trakcie wykonywania przez podmiot trzeci wierceń i badań geologicznych podłoża dla Inwestycji budowy (...) farm wiatrowych na obszarach zlokalizowanych w wyłącznej strefie ekonomicznej Rzeczypospolitej Polskiej, będzie stanowiło opodatkowane podatkiem od towarów i usług w Polsce odpłatne świadczenie usług w rozumieniu ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. 2004 nr 54 poz. 535 z późn. zm.)?

Państwa stanowisko w sprawie

Państwa zdaniem, wykonanie opisanych powyżej usług, tj. dozoru geologicznego w trakcie wykonywania przez podmiot trzeci wierceń i badań geologicznych podłoża dla Inwestycji budowy (...) farm wiatrowych na obszarach zlokalizowanych w wyłącznej strefie ekonomicznej Rzeczypospolitej Polskiej, nie będzie stanowiło opodatkowanego podatkiem od towarów i usług w Polsce odpłatnego świadczenia usług, w rozumieniu ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. 2004 nr 54 poz. 535 z późn. zm.) (dalej: „Ustawa VAT”).

Zgodnie z art. 5 ust. 1 Ustawy VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają m.in. odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Przepisom Ustawy VAT podlega zatem świadczenie usług, pod warunkiem iż jest ono odpłatne i tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia (określanym na podstawie przepisów ustawy) jest terytorium kraju.

Zgodnie z art. 2 pkt 1 Ustawy VAT, przez terytorium kraju rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Pojęcie „terytorium Rzeczypospolitej Polskiej” nie zostało zdefiniowane wprost w żadnym akcie prawnym. Ustalenie jego zakresu wymaga zatem posłużenia się kilkoma aktami prawnymi.

Ustawa z dnia 12 października 1990 r. o ochronie granicy państwowej, nie definiuje co prawda wprost pojęcia „terytorium Rzeczypospolitej Polskiej”, jednak określa jego granice, a tym samym wyznacza obszar wchodzący w skład terytorium kraju.

W świetle regulacji zawartej w art. 1 tej ustawy, granicą Rzeczypospolitej Polskiej jest powierzchnia pionowa przechodząca przez linię graniczną, oddzielająca terytorium państwa polskiego od terytoriów innych państw i od morza pełnego. Granica państwowa rozgranicza również przestrzeń powietrzną, wody i wnętrze ziemi.

(...)

Zgodnie z art. 17 Ustawy o obszarach morskich, Rzeczypospolitej Polskiej przysługują w wyłącznej strefie ekonomicznej:

1)  suwerenne prawa w celu rozpoznawania, zarządzania i eksploatacji zasobów naturalnych, zarówno żywych, jak i mineralnych, dna morza i wnętrza ziemi pod nim oraz pokrywających je wód, a także ochrona tych zasobów oraz suwerenne prawa w odniesieniu do innych gospodarczych przedsięwzięć w strefie;

2)władztwo w zakresie:

a)budowania i użytkowania sztucznych wysp, konstrukcji i innych urządzeń,

b)badań naukowych morza,

c)ochrony i zachowania środowiska morskiego;

d)inne uprawnienia przewidziane w prawie międzynarodowym.

Natomiast art. 22 ust. 1 ww. ustawy stanowi, że Rzeczpospolita Polska ma wyłączne prawo wznoszenia, udzielania pozwoleń na wznoszenie i wykorzystywanie w wyłącznej strefie ekonomicznej sztucznych wysp, wszelkiego rodzaju konstrukcji i urządzeń przeznaczonych do przeprowadzania badań naukowych, rozpoznawania lub eksploatacji zasobów, jak również w odniesieniu do innych przedsięwzięć w zakresie gospodarczego badania i eksploatacji wyłącznej strefy ekonomicznej, w szczególności wykorzystania w celach energetycznych wody, prądów morskich i wiatru.

Z powyższych przepisów Ustawy o obszarach morskich wynika, że wyłączna strefa ekonomiczna znajdująca się na obszarze morskim RP nie wchodzi w skład terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Rzeczypospolitej Polskiej przysługują w niej jedynie ograniczone prawa m.in. w zakresie budowania i użytkowania sztucznych wysp, konstrukcji i innych urządzeń, badań naukowych morza, ochrony i zachowania środowiska morskiego, oraz wyłączne prawo wznoszenia, udzielania pozwoleń na wznoszenie i wykorzystywanie w wyłącznej strefie ekonomicznej sztucznych wysp, wszelkiego rodzaju konstrukcji i urządzeń przeznaczonych do przeprowadzania badań naukowych, rozpoznawania lub eksploatacji zasobów, jak również w odniesieniu do innych przedsięwzięć w zakresie gospodarczego badania i eksploatacji wyłącznej strefy ekonomicznej, w szczególności wykorzystania w celach energetycznych wody, prądów morskich i wiatru. Mimo to nie stanowi jej obszaru.

Innych uprawnień nie przewidują również przepisy prawa międzynarodowego.

Przez terytorium państwa członkowskiego rozumie się terytorium państwa wchodzące w skład terytorium Unii Europejskiej.

W świetle Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (dalej: „Dyrektywa VAT”), „państwo członkowskie” i „terytorium państwa członkowskiego” oznaczają terytorium każdego państwa członkowskiego Wspólnoty, do którego ma zastosowanie Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, zgodnie z jego art. 299, z wyłączeniem terytoriów wymienionych w Dyrektywie.

Orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej („TSUE”) wskazuje, iż brak w Traktatach dokładniejszej definicji terytorium objętego zakresem suwerenności każdego państwa członkowskiego, a skoro tak, to do każdego z państw członkowskich należy określenie zakresu i granic tego terytorium w zgodzie z zasadami prawa międzynarodowego publicznego (wyrok z dnia 29 marca 2007 r. w sprawie Aktiebolaget NN przeciwko Skatteverket (C-111/05).

Zgodnie zaś z art. 2 Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza sporządzonej w Montego Bay w dniu 10 grudnia 1982 r., która weszła w życie w dniu 16 listopada 1994 r. i została zatwierdzona decyzją Rady 98/392A/VE z dnia 23 marca 1998 r., suwerenność państwa nadbrzeżnego rozciąga się na morze terytorialne, na jego dno i podglebie. Terytorium państw członkowskich w rozumieniu art. 299 WE obejmuje zatem również morze terytorialne, jego dno i podglebie, przy czym do każdego z państw członkowskich należy określenie szerokości swego morza terytorialnego do granicy nieprzekraczającej 12 mil morskich, zgodnie z art. 3 Konwencji o prawie morza.

Zgodnie z art. 55 Konwencji o prawie morza, wyłączna strefa ekonomiczna to obszar znajdujący się poza granicami morza terytorialnego i przylegający do tego morza, który podlega specjalnemu reżimowi prawnemu ustalonemu w tej konwencji, zgodnie z którym prawa i jurysdykcja państwa nadbrzeżnego oraz prawa i wolności innych państw regulowane są przez stosowne postanowienia konwencji.

Suwerenność państwa nadbrzeżnego w wyłącznej strefie ekonomicznej oraz w odniesieniu do szelfu kontynentalnego ma charakter tylko funkcjonalny i jako taka ogranicza się do obszarów działalności, o których mowa w art. 56 i 77 Konwencji o prawie morza, tj.:

Zgodnie z treścią art. 56 ust. 1 Konwencji o prawie morza, państwo nadbrzeżne ma w wyłącznej strefie ekonomicznej:

1)  suwerenne prawa w celu badania, eksploatacji i ochrony zasobów naturalnych, zarówno żywych, jak i nieożywionych, wód morskich pokrywających dno, a także dna morskiego i jego podziemia oraz w celu gospodarowania tymi zasobami, jak również w odniesieniu do innych przedsięwzięć w zakresie gospodarczego badania i eksploatacji strefy, takich jak wytwarzanie energii poprzez wykorzystanie wody, prądów i wiatrów;

2)jurysdykcję przewidzianą w odpowiednich postanowieniach Konwencji o prawie morza w odniesieniu do:

a)budowania i wykorzystywania sztucznych wysp, instalacji i konstrukcji;

b)badań naukowych morza;

c)ochrony i zachowania środowiska morskiego;

d)inne prawa i obowiązki przewidziane w niniejszej konwencji.

Ponadto, na podstawie art. 60 ust. 1 Konwencji o prawie morza, państwo nadbrzeżne ma w wyłącznej strefie ekonomicznej wyłączne prawo budowania oraz wydawania pozwoleń i przepisów dotyczących budowy, eksploatacji i wykorzystywania:

1)sztucznych wysp;

2)instalacji i konstrukcji dla celów przewidzianych w artykule 56 i dla innych celów gospodarczych;

3)instalacji i konstrukcji, które mogą zakłócać wykonywanie przez państwo nadbrzeżne swoich uprawnień w strefie.

Stosownie do ust. 2 tego artykułu, państwo nadbrzeżne posiada wyłączną jurysdykcję nad takimi sztucznymi wyspami, instalacjami i konstrukcjami, łącznie z jurysdykcją w zakresie wydawania ustaw i innych przepisów prawnych w sprawach celnych, skarbowych, sanitarnych i imigracyjnych, a także w sprawach bezpieczeństwa.

Z drugiej strony wszystkie państwa, zarówno nadbrzeżne, jak i śródlądowe, korzystają w wyłącznej strefie ekonomicznej zainteresowanego państwa z wymienionych konwencji wolności żeglugi i przelotu, układania podmorskich kabli i rurociągów oraz innych, zgodnych z prawem międzynarodowym, sposobów korzystania z morza, jakie wiążą się z tymi wolnościami w związku z używaniem statków morskich i powietrznych oraz podmorskich kabli i rurociągów, o ile jest to zgodne z innymi postanowieniami konwencji.

Konwencja o prawie morza została ratyfikowana przez Polskę w dniu 6 listopada 1998 r. Jej postanowienia zostały implementowane do prawa krajowego.

Tym samym, również prawo międzynarodowe nie pozwala na automatyczne włączenie wyłącznej strefy ekonomicznej danego państwa do jego terytorium (obszaru).

Ustawodawca w Polsce zdecydował się na to, by zakres terytorialny obowiązywania Ustawy VAT ograniczyć do czynności wykonywanych na terytorium RP, co wynika z literalnego brzmienia przepisów Ustawy VAT w powiązaniu z przepisami prawa międzynarodowego i krajowego dotyczącego terytorium państwa. Zasada racjonalnego ustawodawcy wskazuje, że gdyby ustawodawca ten miał zamiar rozszerzyć zakres stosowania Ustawy VAT także na terytorium wyłącznej strefy ekonomicznej, to wskazałby to w treści odpowiednich przepisów. Ustawodawca polski nie zdecydował się jednak na takie rozwiązanie i ograniczył zakres stosowania Ustawy VAT do terytorium RP, które nie obejmuje morskiej wyłącznej strefy ekonomicznej Polski.

Konkluzja taka znajduje także uzasadnienie w treści najwyższego aktu w hierarchii aktów prawa, jakim jest Konstytucja Rzeczpospolitej Polskiej.

Zgodnie z art. 217 Konstytucji, nakładanie podatków, innych danin publicznych, określanie podmiotów, przedmiotów opodatkowania i stawek podatkowych, a także zasad przyznawania ulg i umorzeń oraz kategorii podmiotów zwolnionych od podatków następuje w drodze ustawy. Oznacza to, że treść ustawy rozstrzyga o zakresie opodatkowania, także w sensie terytorialnym, i nie może być on rozszerzany na podstawie wykładni przepisów, których literalne brzmienie nie budzi wątpliwości.

Jednocześnie należy podnieść, iż Ustawa VAT w Rozdziale 3 wskazuje sposób określania miejsca spełnienia świadczenia w przypadku świadczenia usług.

Zgodnie z art. 28b ust. 1 Ustawy VAT, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem (m.in.) art. 28e.

W myśl art. 28e Ustawy o VAT, miejscem świadczenia usług związanych z nieruchomościami, w tym usług świadczonych przez rzeczoznawców, pośredników w obrocie nieruchomościami, usług zakwaterowania w hotelach lub obiektach o podobnej funkcji, takich jak ośrodki wczasowe lub miejsca przeznaczone do użytku jako kempingi, użytkowania i używania nieruchomości oraz usług przygotowywania i koordynowania prac budowlanych, takich jak usługi architektów i nadzoru budowlanego, jest miejsce położenia nieruchomości.

Przepis ten odpowiada art. 47 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (zwana także: „Dyrektywa VAT-owska”), który stanowi, że miejscem świadczenia usług związanych z nieruchomością, w tym usług rzeczoznawców i agentów nieruchomości, usług zakwaterowania w sektorze hotelarskim lub sektorach o podobnej funkcji, takich jak ośrodki wczasowe lub miejsca przeznaczone do użytku jako kempingi, przyznawanie prawa użytkowania nieruchomości oraz usług związanych z przygotowywaniem i koordynacją prac budowlanych, takich jak usługi architektów i biur nadzoru budowlanego, jest miejsce, w którym znajduje się dana nieruchomość.

Od dnia 1 stycznia 2017 r. obowiązuje również rozporządzenie wykonawcze Rady (UE) nr 1042/2013 z dnia 7 października 2013 r. zmieniające rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 282/2011 w odniesieniu do miejsca świadczenia usług.

Zgodnie z art. 31a ust. 1 podsekcji 6a tego Rozporządzenia, usługi związane z nieruchomościami, o których mowa w art. 47 Dyrektywy VAT, obejmują jedynie te usługi, które mają wystarczająco bezpośredni związek z daną nieruchomością.

Usługi uważa się zaś za mające wystarczająco bezpośredni związek z nieruchomością w następujących przypadkach:

1)  gdy wywodzą się z nieruchomości, a dana nieruchomość stanowi element składowy usługi i jest elementem centralnym oraz niezbędnym z punktu widzenia świadczonych usług;

2)  gdy są świadczone w odniesieniu do nieruchomości lub dla niej przeznaczone i mają na celu zmianę prawnego lub fizycznego stanu danej nieruchomości.

Wynika z tego, że dla ustalania czy usługa opodatkowana jest podatkiem VAT w miejscu położenia nieruchomości kluczową przesłanką jest ustalenie, że dane usługi nie są związane z bliżej nieokreślonym miejscem, lecz z góry znaną lokalizacją.

Natomiast zgodnie z dodanym w sekcji 1 rozdziału V art. 13b ww. Rozporządzenia, do celów stosowania dyrektywy 2006/112/WE za „nieruchomość” uznaje się:

1)  każdą określoną część ziemi, na jej powierzchni lub pod jej powierzchnią, która może stać się przedmiotem własności i posiadania;

2)  każdy budynek lub każdą konstrukcję przytwierdzone do gruntu lub w nim osadzone powyżej lub poniżej poziomu morza, których nie można w łatwy sposób zdemontować lub przenieść;

3)  każdy zainstalowany element stanowiący integralną część budynku lub konstrukcji, bez którego budynek lub konstrukcja są niepełne, taki jak drzwi, okna, dachy, schody i windy;

4)  każdy element, sprzęt lub maszynę zainstalowane na stałe w budynku lub konstrukcji, które nie mogą być przeniesione bez zniszczenia lub zmiany budynku lub konstrukcji.

Artykuł 31a ust. 2 Rozporządzenia Wykonawczego zawiera otwarty katalog przykładowych usług, który należy uznać za związane z nieruchomościami. Katalog ten nie ma charakteru wyczerpującego, a ujęte w nim przypadki wyznaczają kierunek kwalifikacji zdarzeń uznawanych za związane z nieruchomościami. Jako przykład zdarzeń powiązanych z nieruchomościami Rozporządzenie wymienia m.in. badanie i ocenę ryzyka dla nieruchomości i jej stanu.

Jako przykład zwracają Państwo uwagę, że na podstawie wskazanych wyżej przepisów Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej uznał w interpretacji z dnia 17 listopada 2017 r. sygn. 0114-KDIP1- 2.4012.477.2017.2.PC, iż usługi analizy kierunku przepływu wód podziemnych, badania przepuszczalności wód, pobrania próbek wód podziemnych do analizy oraz instalacja studzienek kontrolnych są związane z konkretną nieruchomością (wyraźnie określonym lub możliwym do określenia obszarem ziemi). Właśnie m.in. z uwagi na ten fakt, zdaniem organu podatkowego miejsce opodatkowania tych usług znajduje się w miejscu położenia nieruchomości.

Biorąc powyższe pod uwagę uznać należy, że wykonywanie badań geologicznych dna morskiego oraz związane z nimi badania laboratoryjne i dokumentację geologiczną, należy tratować jako związane z konkretną lokalizacją, która uwarunkowana jest m.in. specyfiką wykorzystania zasobu naturalnego danego, konkretnego, miejsca, (w tym przypadku wiatru), a co za tym idzie samo położenie planowanej inwestycji determinuje w ogóle zasadność całego przedsięwzięcia. Nadto, punkty badawcze wskazane są konkretnie w projekcie robót geologicznych, którego postanowienia realizowane są przez podmioty prowadzące wiercenia. Wiercenia te zaś i badania mają na celu rozpoznanie warunków geologicznych danego i określonego miejsca, i służyć mają ocenie przydatności tego właśnie miejsca (nieruchomości) do celów inwestycyjnych. Tym samym, usługi te związane są z konkretną i ściśle sprecyzowaną nieruchomością.

Jednocześnie istnieje ścisły i nierozerwalny związek pomiędzy wykonywaniem badań geologicznych (tu: dna morskiego) oraz związanych z nimi badań laboratoryjnych a usługami wykonywania dozoru geologicznego nad nimi. Z formalnego bowiem punktu widzenia, badania geologiczne by móc je wykorzystać na potrzeby jakiejkolwiek inwestycji muszą być prowadzone pod dozorem geologicznym, zaś wykonywanie dozoru geologicznego bez wskazania konkretnych wierceń i badań geologicznych jest bezprzedmiotowe. Uznać zatem należy, iż zasady obowiązujące dla badań geologicznych należy odnieść bezpośrednio również do usług dozoru geologicznego.

Tym samym, skoro usługi badań geologicznych związane są z nieruchomością, na których są wykonywane, również usługi dozoru geologicznego taki związek będą posiadały, a co za tym idzie, dla celów opodatkowania podatkiem VAT, miejscem ich świadczenia będzie miejsce położenia nieruchomości, zgodnie z postanowieniami art. 28e Ustawy VAT.

Reasumując powyższe w Państwa ocenie:

1)  Usługi dozoru geologicznego związane są ściśle i nierozerwalnie z usługami badań geologicznych, a co za tym idzie zasady (w zakresie opodatkowania podatkiem VAT) stosowane do badań geologicznych muszą być stosowane również do usług dozoru geologicznego.

2)  Usługi badań gruntowych i dozoru geologicznego związane są z nieruchomościami, na których są wykonywane (w rozumieniu ustawy VAT).

3)  Pomiot, na rzecz którego świadczone mają być usługi dozoru geologicznego (Usługobiorca) ma siedzibę i miejsce prowadzenia działalności gospodarczej poza Rzeczpospolitą Polską i Unią Europejską (Szwajcaria).

4)  Nieruchomości (obszary) położone w wyłącznej strefie ekonomicznej RP nie należą do jej obszaru, mimo iż RP przysługują liczne uprawnienia na ich obszarze, w tym również uprawnienia w zakresie wznoszenia budowli i urządzeń, a także jurysdykcja.

5)  Jakiekolwiek usługi, w tym usługi wiertnicze i badawcze, a zwłaszcza dozoru geologicznego, których miejscem świadczenia będzie obszar wyłącznej strefy ekonomicznej RP, nie będą objęte zakresem opodatkowania VAT w Polsce, gdyż obszar ten nie stanowi terytorium RP.

W związku z powyższym, Państwa zdaniem, wykonanie usług dozoru geologicznego w trakcie wykonywania przez podmiot trzeci wierceń i badań geologicznych podłoża, dla Inwestycji budowy na (...) farm wiatrowych na obszarach zlokalizowanych w wyłącznej strefie ekonomicznej Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu ustawy z dnia 21 marca 1991 r. o obszarach morskich Rzeczypospolitej Polskiej i administracji morskiej, nie będzie stanowiło opodatkowanego VAT w Polsce odpłatnego świadczenia usług w rozumieniu Ustawy VAT, a co za tym idzie nie będą Państwo zobowiązani do rozliczenia podatku VAT z tytułu wykonywania ww. usług.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z 11  marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2022 r. poz. 931 ze zm.) – zwanej dalej ustawą:

Opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

1)odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;

2)eksport towarów;

3)import towarów na terytorium kraju;

4)wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;

5)wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie, z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają określone czynności, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia (określanym na podstawie przepisów ustawy) jest terytorium kraju.

Stosownie do definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy:

Przez terytorium kraju rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej - z zastrzeżeniem art. 2a.

W myśl art. 2 pkt 3 ustawy:

Przez terytorium Unii Europejskiej rozumie się terytoria państw członkowskich Unii Europejskiej (…).

Jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy:

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy:

Przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Kwestie dotyczące miejsca świadczenia przy świadczeniu usług uregulowane zostały w rozdziale 3 działu V ustawy.

Stosownie do art. 28a ustawy, na potrzeby stosowania ww. rozdziału:

1)  Ilekroć jest mowa o podatniku - rozumie się przez to:

a)  podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,

b)  osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana lub obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej;

2)  podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.

Wskazany powyżej art. 28a ustawy wprowadza drugą definicję podatnika do ustawy. Definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku ustalenia miejsca świadczenia usług. Podatnikiem według tej regulacji jest osoba wykonująca samodzielnie działalność gospodarczą. Ustawodawca odwołuje się w tym celu do definicji działalności gospodarczej ustalonej w art. 15 ust. 2 ustawy. Za podatników są uznawane również podmioty wykonujące działalność gospodarczą zgodnie z regulacjami innych państw członkowskich oraz państw trzecich.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy:

Miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

W myśl art. 28e ustawy:

Miejscem świadczenia usług związanych z nieruchomościami, w tym usług świadczonych przez rzeczoznawców, pośredników w obrocie nieruchomościami, usług zakwaterowania w hotelach lub obiektach o podobnej funkcji, takich jak ośrodki wczasowe lub miejsca przeznaczone do użytku jako kempingi, użytkowania i używania nieruchomości oraz usług przygotowywania i koordynowania prac budowlanych, takich jak usługi architektów i nadzoru budowlanego, jest miejsce położenia nieruchomości.

Jednocześnie w myśl art. 13b rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 77 z 23.03.2011 str. 1 ze zm.) – zwanego dalej rozporządzeniem 282/2011:

Do celów stosowania dyrektywy 2006/112/WE za „nieruchomość” uznaje się:

a)  każdą określoną część ziemi, na jej powierzchni lub pod jej powierzchnią, która może stać się przedmiotem własności i posiadania;

b)  każdy budynek lub każdą konstrukcję przytwierdzone do gruntu lub w nim osadzone powyżej lub poniżej poziomu morza, których nie można w łatwy sposób zdemontować lub przenieść;

c)  każdy zainstalowany element stanowiący integralną część budynku lub konstrukcji, bez którego budynek lub konstrukcja są niepełne, taki jak drzwi, okna, dachy, schody i windy;

d)  każdy element, sprzęt lub maszynę zainstalowane na stałe w budynku lub konstrukcji, które nie mogą być przeniesione bez zniszczenia lub zmiany budynku lub konstrukcji.

Natomiast zgodnie z art. 31a ust. 1 rozporządzenia 282/2011:

Usługi związane z nieruchomościami, o których mowa w art. 47 dyrektywy 2006/112/WE, obejmują jedynie te usługi, które mają wystarczająco bezpośredni związek z daną nieruchomością. Usługi uważa się za mające wystarczająco bezpośredni związek z nieruchomością w następujących przypadkach:

a)  gdy wywodzą się z nieruchomości, a dana nieruchomość stanowi element składowy usługi i jest elementem centralnym oraz niezbędnym z punktu widzenia świadczonych usług;

b)  gdy są świadczone w odniesieniu do nieruchomości lub dla niej przeznaczone i mają na celu zmianę prawnego lub fizycznego stanu danej nieruchomości.

Zatem szczególne miejsce świadczenia określone w art. 28e ustawy dotyczy wyłącznie usług, które ściśle odnoszą się do konkretnej określonej co do miejsca położenia nieruchomości. W konsekwencji usługą związaną z nieruchomością nie jest każda dowolna usługa wykazująca chociażby najmniejszy związek z daną nieruchomością, lecz jedynie usługa która wprost odnosi się do konkretnej (określonej co do położenia) nieruchomości będącej też centralnym punktem usługi bądź też, ma na celu zmianę prawnego lub fizycznego stanu konkretnej (określonej co do położenia) nieruchomości.

Przy czym, art. 31a ust. 2 lit. b) rozporządzenia 282/2011, wskazuje, że:

Ustęp 1 obejmuje w szczególności świadczenie usług nadzoru budowlanego lub ochrony na miejscu.

Ustawa z 12 października 1990 r. o ochronie granicy państwowej (Dz.U. z 2022 r. poz. 295) dalej jako: „ustawa o ochronie granic”) nie definiuje wprost pojęcia terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, jednak określa jej granice, a tym samym wyznacza obszar wchodzący w skład terytorium kraju.

Jak stanowi art. 1 ustawy o ochronie granic:

Granicą Rzeczypospolitej Polskiej, zwaną dalej „granicą państwową”, jest powierzchnia pionowa przechodząca przez linię graniczną, oddzielająca terytorium państwa polskiego od terytoriów innych państw i od morza pełnego. Granica państwowa rozgranicza również przestrzeń powietrzną, wody i wnętrze ziemi.

Zgodnie z art. 3 ustawy o ochronie granic:

Granica państwowa na morzu przebiega w odległości 12 mil morskich od linii podstawowej, określonej w odrębnych przepisach, lub po zewnętrznej granicy red włączonych do morza terytorialnego.

Natomiast stosownie do art. 2 ust. 1 ustawy z 21 marca 1991 r. o obszarach morskich Rzeczypospolitej Polskiej i administracji morskiej (Dz. U. z 2022 r. poz. 457 ze zm.; dalej jako: „ustawa o obszarach morskich”):

Obszarami morskimi Rzeczypospolitej Polskiej są:

1)morskie wody wewnętrzne,

2)morze terytorialne,

3)strefa przyległa,

4)wyłączna strefa ekonomiczna

- zwane „polskimi obszarami morskimi”.

Z art. 2 ust. 2 ustawy o obszarach morskich wynika, że:

Morskie wody wewnętrzne i morze terytorialne wchodzą w skład terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W myśl art. 15 ustawy o obszarach morskich:

Wyłączna strefa ekonomiczna jest położona na zewnątrz morza terytorialnego i przylega do tego morza. Obejmuje ona wody, dno morza i znajdujące się pod nim wnętrze ziemi.

Zgodnie z art. 17 ustawy o obszarach morskich:

Rzeczypospolitej Polskiej przysługują w wyłącznej strefie ekonomicznej:

1)  suwerenne prawa w celu rozpoznawania, zarządzania i eksploatacji zasobów naturalnych, zarówno żywych, jak i mineralnych, dna morza i wnętrza ziemi pod nim oraz pokrywających je wód, a także ochrona tych zasobów oraz suwerenne prawa w odniesieniu do innych gospodarczych przedsięwzięć w strefie;

2)  władztwo w zakresie:

a)budowania i użytkowania sztucznych wysp, konstrukcji i innych urządzeń,

b)badań naukowych,

c)ochrony i zachowania środowiska morskiego;

3)  inne uprawnienia przewidziane w prawie międzynarodowym.

Jak stanowi art. 22 ust. 1 ustawy o obszarach morskich:

Rzeczpospolita Polska ma wyłączne prawo wznoszenia, udzielania pozwoleń na wznoszenie i wykorzystywanie w wyłącznej strefie ekonomicznej sztucznych wysp, wszelkiego rodzaju konstrukcji i urządzeń przeznaczonych do przeprowadzania badań naukowych, rozpoznawania lub eksploatacji zasobów, jak również w odniesieniu do innych przedsięwzięć w zakresie gospodarczego badania i eksploatacji wyłącznej strefy ekonomicznej, w szczególności wykorzystania w celach energetycznych wody, prądów morskich i wiatru.

Art. 22 ust. 2 ustawy o obszarach morskich stanowi, że:

Sztuczne wyspy, konstrukcje i urządzenia, o których mowa w ust. 1, podlegają prawu polskiemu.

Natomiast, zgodnie art. 23 ust. 1 ustawy o obszarach morskich:

Wznoszenie lub wykorzystywanie sztucznych wysp, konstrukcji i urządzeń w polskich obszarach morskich wymaga uzyskania pozwolenia ustalającego ich lokalizację oraz określającego warunki ich wykorzystania na tych obszarach.

Z kolei stosownie do art. 56 ust. 1 Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza sporządzonej w Montego Bay 10 grudnia 1982 r. (Dz. U. z 2002 r. 59 poz. 543; dalej jako: „Konwencja o prawie morza”) ratyfikowanej przez Polskę 6 listopada 1998 r.:

Państwo nadbrzeżne ma w wyłącznej strefie ekonomicznej:

a)  suwerenne prawa w celu badania, eksploatacji i ochrony zasobów naturalnych, zarówno żywych, jak i nieożywionych, wód morskich pokrywających dno, a także dna morskiego i jego podziemia oraz w celu gospodarowania tymi zasobami, jak również w odniesieniu do innych przedsięwzięć w zakresie gospodarczego badania i eksploatacji strefy, takich jak wytwarzanie energii poprzez wykorzystanie wody, prądów i wiatrów;

b)  jurysdykcję przewidzianą w odpowiednich postanowieniach Konwencji o prawie morza w odniesieniu do:

‒budowania i wykorzystywania sztucznych wysp, instalacji i konstrukcji;

‒badań naukowych morza;

‒ochrony i zachowania środowiska morskiego;

c)inne prawa i obowiązki przewidziane w niniejszej konwencji.

W myśl art. 60 ust. 1 Konwencji o prawie morza:

Państwo nadbrzeżne ma w wyłącznej strefie ekonomicznej wyłączne prawo budowania oraz wydawania pozwoleń i przepisów dotyczących budowy, eksploatacji i wykorzystywania:

a.sztucznych wysp;

b.instalacji i konstrukcji dla celów przewidzianych w artykule 56 i dla innych celów gospodarczych;

c.instalacji i konstrukcji, które mogą zakłócać wykonywanie przez państwo nadbrzeżne swoich uprawnień w strefie.

Na podstawie art. 60 ust. 2 Konwencji o prawie morza:

Państwo nadbrzeżne posiada wyłączną jurysdykcję nad takimi sztucznymi wyspami, instalacjami i konstrukcjami, łącznie z jurysdykcją w zakresie wydawania ustaw i innych przepisów prawnych w sprawach celnych, skarbowych, sanitarnych i imigracyjnych, a także w sprawach bezpieczeństwa.

Z opisu sprawy wynika, że planują Państwo zawrzeć umowę dotyczącą świadczenia usług (...) w trakcie wykonywanych przez podmiot trzeci wierceń i badań geologicznych podłoża dla Inwestycji polegającej na budowie na (...) farm wiatrowych na obszarach zlokalizowanych w wyłącznej strefie ekonomicznej Rzeczypospolitej Polskiej, w rozumieniu ustawy z dnia 21 marca 1991 r. o obszarach morskich Rzeczypospolitej Polskiej i administracji morskiej.

Przedmiotowe usługi będą Państwo świadczyć na rzecz spółki z (...) (Usługobiorca), której zadaniem jest rozpoznanie warunków geologiczno-inżynierskich posadowienia elementów, budowli i urządzeń morskiej farmy wiatrowej na terenie wskazanym w projekcie robót geologicznych.

Usługobiorca będzie prowadził wiercenia i badania geologiczne podłoża. Państwa Spółka nie będzie wykonywała odwiertów, nie będzie pobierała próbek i nie będzie ich badała.

Państwa Spółka jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług.

Usługobiorca nie posiada na terenie Polski stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, które miałoby uczestniczyć w transakcjach objętych niniejszym wnioskiem.

Państwa wątpliwości dotyczą ustalenia czy realizowane przez Państwa usługi dozoru geologicznego będą podlegać w Polsce opodatkowaniu podatkiem VAT jako odpłatne świadczenie usług.

Państwa zdaniem, usługi dozoru geologicznego odnoszące się do wykonywanych przez Usługobiorcę wierceń i badań geologicznych podłoża w związku z Inwestycją polegającą na budowie(...) farm wiatrowych (...) w wyłącznej strefie ekonomicznej Polski należy uznać za usługi związane z nieruchomością, w rozumieniu art. 28e ustawy. Przy czym, w Państwa opinii obszar ten nie stanowi terytorium kraju, w związku z czym opisane usługi nie będą podlegały opodatkowaniu na terytorium Polski.

Mając na uwadze przedstawione we wniosku okoliczności sprawy oraz obowiązujące przepisy prawa podatkowego zgadzamy się z Państwem, że miejsce świadczenia wykonywanych przez Państwa usług należy powiązać z nieruchomością jednakże w przedmiotowej sprawie istotna jest kwestia jak należy traktować obszar wyłącznej strefy ekonomicznej.

W analizowanej sprawie, Państwa Spółka będzie wykonywać na rzecz Usługobiorcy dozór geologiczny, tj. będzie nadzorować i kontrolować zgodność wykonywanych robót wiertniczych i badań z projektem robót geologicznych zatwierdzonym przez organy administracji geologicznej. Państwa zadaniem będzie kontrola wykonywania ww. czynności, sporządzanie profili wierceń opis przewiercanych warstw, sporządzanie profili wierceń (polowej karty otworu wiertnicznego), tj. pierwszego opisu przewiercanych warstw (bez oceny próbek - takie badania wykonywane są przez laboratorium Usługobiorcy). W przypadku kolizji z przeszkodami zalegającymi na dnie morza, będą Państwo współpracować z Usługobiorcą w zakresie korekty lokalizacji wierceń. Ponadto, będą Państwo zapewniać wsparcie merytoryczne Zleceniodawcy, wsparcie specjalistyczne wiertaczy w zakresie metod wiercenia w przypadku konieczności zmiany dotychczasowej metody jak również będą Państwo raportować prace. Zatem, realizowany przez Państwa nadzór geologiczny ma na celu zapewnienie poprawnego i zgodnego z wymogami prawnymi (zgodnie z wymogami prawa geologicznego i górniczego) wykonania prac przez Usługobiorcę i ich dokumentowanie. Elementem realizowanych przez Państwa usług dozoru geologicznego jest stała obecność specjalisty na miejscu - uprawniony geolog będzie stale obecny podczas wytyczania punktów badawczych oraz wykonywania wierceń. Jednocześnie, jak Państwo wskazują - bez wykonywanego przez Państwa dozoru geologicznego, Usługobiorca nie jest w stanie wywiązać się z zobowiązań dotyczących rozpoznania warunków geologiczno-inżynierskich posadowienia elementów, budowli i urządzeń morskiej farmy wiatrowej na terenie wskazanym przez projekt robót geologicznych ponieważ wiercenia i badania mogą być wykonywane jedynie pod dozorem geologicznym uprawnionego geologa.

Przy czym, należy zauważyć, że jak wskazują powołane przepisy, wyłączna strefa ekonomiczna stanowi obszar znajdujący się poza terytorium państwa, w którym jednak państwo może wykonywać ograniczoną jurysdykcję (określone prawa suwerenne). Wyłączna strefa ekonomiczna jest obszarem o specjalnym statusie prawnym, który z jednej strony polega na sprawowaniu w niej przez państwa nadbrzeżne praw suwerennych, zaś z drugiej strony na równoległym istnieniu praw innych państw (w tym państw trzecich), a konkretnie praw wynikających z postanowień Konwencji o prawie morza, odnoszących się do morza otwartego i mówiących o wolności mórz. W wyłącznej strefie ekonomicznej obowiązuje określony reżim prawny, wskazujący zakres jurysdykcji i praw państwa nadbrzeżnego oraz praw i wolności innych państw w tym obszarze. Zgodnie z art. 56 ust. 1 lit. b Konwencji o prawie morza, państwo nadbrzeżne ma w wyłącznej strefie ekonomicznej jurysdykcję przewidzianą w odpowiednich postanowieniach tej Konwencji, w odniesieniu do budowania i wykorzystania sztucznych wysp, instalacji i konstrukcji. Zakres tej jurysdykcji został natomiast sprecyzowany m.in. w art. 60 ust. 1 Konwencji o prawie morza. Z kolei w prawie krajowym uprawnienia przyznane państwu nadbrzeżnemu w tym przepisie Konwencji zostały dookreślone w art. 23 ust. 1 ustawy o obszarach morskich. Jednocześnie należy uznać, że morska farma wiatrowa zalicza się do konstrukcji, o których mowa w art. 60 ust. 1 Konwencji o prawie morza i art. 23 ust. 1 ustawy o obszarach morskich. Tym samym, realizowanie przez państwo nadbrzeżne uprawnień w zakresie przyznanej mu jurysdykcji wobec sztucznych wysp, instalacji i konstrukcji zlokalizowanych w wyłącznej strefie ekonomicznej, uzależnione jest od obowiązywania w prawie krajowym odpowiednich przepisów, mających zastosowanie w jego wyłącznej strefie ekonomicznej.

Należy zauważyć, że kwestia opodatkowania czynności wykonywanych na terenie wyłącznej strefy ekonomicznej była przedmiotem orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, w sprawie C-111/05 Aktiebolaget NN. W wyroku z 29 marca 2007 r. w sprawie C-111/05 TSUE ocenił traktowanie do celów podatku VAT położenia kabla światłowodowego, którego część przebiegała przez wyłączną strefę ekonomiczną i szelf kontynentalny. TSUE stwierdził, że suwerenność państwa nadbrzeżnego w wyłącznej strefie ekonomicznej oraz w odniesieniu do szelfu kontynentalnego ma charakter tylko funkcjonalny i jako taki ogranicza się do prawa prowadzenia badań i eksploatacji, o których mowa w art. 56 i 77 Konwencji o prawie morza. Skoro dostawy i układania podmorskiego kabla nie ma pośród rodzajów działalności wymienionych enumeratywnie w tych przepisach, część czynności wykonywana w wyłącznej strefie ekonomicznej i na szelfie kontynentalnym nie jest objęta zakresem suwerenności państwa nabrzeżnego. Z powyższego wynika, że ta część transakcji nie może być uznana za wykonaną na terytorium kraju, w rozumieniu art. 2 pkt 1 Szóstej dyrektywy.

Zatem, z ww. orzeczenia wynika, że dla celów dostaw i świadczenia usług bezpośrednio związanych z rodzajami działalności, o których mowa w Konwencji o prawie morza, a do których państwa członkowskie mają suwerenne prawo, wyłączna strefa ekonomiczna jest uznawana za część ich terytorium. Analiza powołanych regulacji wskazuje, że w zakresie działalności dotyczącej budowy i wykorzystania m.in. morskich farm wiatrowych wykonanie jurysdykcji odbywa się na podstawie przepisów obowiązujących w prawie krajowym, a tym samym w zakresie tej działalności wyłączną strefę ekonomiczną należy uznać za część terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Powyższa zasada odnosi się do wszelkich działań związanych z realizacją inwestycji w postaci budowy morskich farm wiatrowych, a zatem odnosi się również do świadczonych przez Państwa usług dozoru geologicznego. Jak bowiem wynika z art. 22 ust. 1 ustawy o obszarach morskich, wyłączne prawo Rzeczpospolitej Polskiej w wolnej strefie ekonomicznej dotyczy nie tylko wznoszenia i udzielania pozwoleń na wznoszenie i wykorzystanie określonych obiektów do przeprowadzania badań naukowych, rozpoznawania lub eksploatacji zasobów, ale dotyczy również przedsięwzięć w zakresie gospodarczego badania i eksploatacji wyłącznej strefy ekonomicznej (np. wykorzystania wiatru w celach energetycznych).

Świadczone przez Państwa usługi dozoru geologicznego związane są z wierceniami i badaniami geologicznymi podłoża prowadzonymi przez Usługobiorcę w związku z inwestycją wykonywaną przez polski podmiot polegającą na budowie farm wiatrowych na obszarach zlokalizowanych na (...) w wyłącznej strefie ekonomicznej Polski. Bez wykonywanego przez Państwa dozoru geologicznego, Usługobiorca nie mógłby rozpoznać warunków geologiczno-inżynierskich posadowienia elementów, budowli i urządzeń morskiej farmy wiatrowej na terenie wskazanym w projekcie robót geologicznych. Tym samym, w zakresie miejsca świadczenia przez Państwa usług dozoru geologicznego, wyłączna strefa ekonomiczna powinna być uważana za terytorium kraju, o którym mowa w art. 2 pkt 1 ustawy.

W konsekwencji należy uznać, że usługi dozoru geologicznego świadczone przez Państwa na rzecz Usługobiorcy, stanowią usługi związane z nieruchomościami, zgodnie z art. 28e ustawy, dla których miejscem świadczenia będzie terytorium kraju i w związku z tym będą one podlegać opodatkowaniu VAT na terytorium Polski.

Tym samym, należy zgodzić się z Państwem, że usługi dozoru geologicznego związane są z nieruchomością, na której są wykonywane, w związku z czym miejscem ich świadczenia będzie miejsce położenia nieruchomości, zgodnie z art. 28e ustawy. Niemniej jednak, jak wynika z rozstrzygnięcia przyjętego w niniejszej interpretacji, wbrew Państwa opinii - w zakresie miejsca świadczenia przez Państwa usług dozoru geologicznego, wyłączna strefa ekonomiczna powinna być uważana za terytorium kraju, o którym mowa w art. 2 pkt 1 ustawy. W związku z tym, świadczone przez Państwa usługi dozoru geologicznego będą podlegały opodatkowaniu VAT na terytorium Polski.

Zatem oceniając całościowo Państwa stanowisko, z którego wynika, że wykonanie usług dozoru geologicznego w trakcie wykonywania przez podmiot trzeci wierceń i badań geologicznych podłoża, dla Inwestycji budowy (...) farm wiatrowych na obszarach zlokalizowanych w wyłącznej strefie ekonomicznej Polski nie będzie stanowiło opodatkowanego podatkiem VAT w Polsce odpłatnego świadczenia usług, w związku z czym nie będą Państwo zobowiązani do rozliczenia podatku VAT z tytułu wykonywania ww. usług należy uznać za nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·   Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawyz dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

·   Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

‒z zastosowaniem art. 119a;

‒w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

‒z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.; dalej jako „PPSA”).  

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·    w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·    w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).