oW przypadku, gdy Pojazdy są sprzedawane przez Dystrybutora do podmiotów mających siedzibę w Polsce i Pojazdy nie są przedmiotem wywozu poza Polskę, transakcja stanowi dla Spółki dostawę krajową – zgodnie z ustalonymi warunkami dostaw (kwestia klasyfikacji tej transakcji dla potrzeb VAT nie jest przedmiotem niniejszego wniosku).

oW przypadku, gdy Pojazdy są sprzedawane przez Dystrybutora do lokalnych spółek dystrybucyjnych – podmiotów mających siedzibę w innych niż Polska krajach Unii Europejskiej (dalej jako: „Nabywcy”), którzy w niektórych przypadkach mogą sprzedawać Pojazdy do kolejnych podmiotów mających siedzibę w innych niż Polska krajach Unii Europejskiej (dalej jako: „Odbiorcy”) i Pojazdy te są wywożone do tych krajów do Nabywcy lub do Odbiorcy, transakcja zasadniczo stanowi WDT dla Spółki – zgodnie z ustalonymi warunkami dostaw (kwestia klasyfikacji tej transakcji dla potrzeb VAT nie jest przedmiotem niniejszego wniosku). Transakcja WDT dla Spółki ma również miejsce w przypadku, gdy Dystrybutor odbiera Pojazdy od Spółki w Polsce i wywozi je dla potrzeb dokonania ich zabudowy w innym kraju UE, aby następnie odsprzedać je Nabywcy, który może albo nie musi odsprzedać go Odbiorcy (również klasyfikacja tej transakcji dla potrzeb VAT nie jest przedmiotem niniejszego wniosku).

oW przypadku, gdy Pojazdy są sprzedawane przez Dystrybutora do podmiotów mających siedzibę poza Unią Europejską (dalej jako: „UE”) i są wywożone poza UE, transakcja zasadniczo stanowi eksport dla Spółki – zgodnie z ustalonymi warunkami dostaw (kwestia klasyfikacji tej transakcji dla potrzeb VAT nie jest przedmiotem niniejszego wniosku).

oW przypadku, gdy Dystrybutor spełnia definicję podmiotu pośredniczącego zgodnie z art. 22 ust. 2d ustawy o VAT i poda dla potrzeb transakcji ze Spółką swój polski numer NIP, Spółka rozpoznaje dostawę do Dystrybutora jako dostawę krajową (kwestia klasyfikacji tej transakcji dla potrzeb VAT nie jest przedmiotem niniejszego wniosku).

·dla potrzeb VAT oraz transakcji wewnątrzwspólnotowych w Polsce,

·dla potrzeb podatku od wartości dodanej oraz transakcji wewnątrzwspólnotowych w wielu innych krajach UE, w których taka rejestracja była wymagana.

·podany przez Dystrybutora numer dla potrzeb transakcji wewnątrzwspólnotowych nadany mu w innym niż Polska kraju UE,

·opis przedmiotu transakcji (specyfikacja dostarczonych Pojazdów), w szczególności:

Dokumenty akceptowane jako dowód wysyłki lub transportu to:

Grupa A:

W świetle powyższego, dla zastosowania przez Spółkę stawki VAT 0% do WDT wystarczające jest, aby Spółka dysponowała jednym z dowodów wskazanych w przepisie art. 42 ust. 3 ustawy o VAT i uzupełniła go dodatkowo dowodem wskazanym w treści przepisu art. 42 ust. 11 ustawy o VAT.

Jak wskazano w opisie zdarzenia przyszłego, Spółka każdorazowo będzie w posiadaniu faktury zawierającej specyfikację poszczególnych sztuk ładunku (Pojazdów). W takiej sytuacji należy uznać, że:

Przepisy ustawy o VAT nie zawierają wymogu, aby dokumenty potwierdzające WDT były sporządzone i zgromadzone wyłącznie w formie papierowej. Dopuszczalne jest zatem, aby dokumenty te miały formę elektroniczną oraz były przesyłane również w tej formie elektronicznej, przy równoczesnym zachowaniu autentyczności takich dokumentów.

Możliwość posługiwania się dokumentami elektronicznymi dla zastosowania stawki 0% VAT potwierdza jednolite stanowisko sądów administracyjnych oraz organów podatkowych. Przykładowo:

Obowiązujące od 1 stycznia 2020 r. rozporządzenie wykonawcze 2018/1912, w art. 45a wprowadziło domniemanie wzruszalne odnoszące się do dowodów wymaganych do zastosowania zwolnienia z prawem do odliczenia (stawki 0%) z tytułu wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów. Na mocy rozporządzenia 2018/1912, od 1 stycznia 2020 r. domniemanie to stanowi, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów zostały przemieszczone z Polski do innego kraju UE (dostawa może korzystać ze stawki 0%), jeżeli podatnik dokonujący wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów posiadać będzie co najmniej dwa niebędące ze sobą w sprzeczności dowody, które zostały wydane przez dwie różne strony, które są niezależne od siebie nawzajem i niezależne od sprzedawcy i nabywcy.

Przy czym Organ pragnie zauważyć, że dokonując wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, dla zastosowania stawki 0% podatku VAT, od 1 stycznia 2020 r. Wnioskodawca powinien dążyć do gromadzenia takich dowodów dokumentujących tę dostawę, o których jest mowa w art. 45a rozporządzenia 2018/1912. Równocześnie niespełnienie warunków wprowadzonych art. 45a rozporządzenia 2018/1912, tj. brak zgromadzenia wymaganej tym przepisem dokumentacji, nie oznacza, że stawka 0% nie będzie miała zastosowania. W takiej sytuacji Wnioskodawca musi udowodnić w inny sposób, zgodnie z przepisami ustawy o VAT, że warunki zastosowania stawki 0% zostały spełnione.

Stosownie do art. 41 ust. 3 ustawy:

W wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów stawka podatku wynosi 0%, z zastrzeżeniem art. 42.

Jak stanowi art. 42 ust. 1 ustawy:

Wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem że:

1)podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej, który nabywca podał podatnikowi;

2)podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju;

3)podatnik składając deklarację podatkową, w której wykazuje tę dostawę towarów, jest zarejestrowany jako podatnik VAT UE.

Warunki te muszą być spełnione łącznie. Spełnienie pierwszego z nich ma zagwarantować, że czynność zostanie potraktowana jako wewnątrzwspólnotowe nabycie w kraju odbiorcy i zostanie tam faktycznie opodatkowana, a drugi wskazuje że istotnie nastąpił wywóz towarów z jednego państwa członkowskiego (z kraju) i jego transport (przemieszczenie) do innego państwa członkowskiego. Istotą transakcji wewnątrzwspólnotowych jest faktyczne opodatkowanie dostawy towaru w państwie przeznaczenia (do którego towar jest docelowo przemieszczany). Dostawa, która następuje na terytorium państwa dostawcy towarów, jest opodatkowana stawką 0%, a w państwie nabywcy następuje opodatkowanie tej dostawy według stawki podatku tam właściwej. Transakcja opodatkowana w ten sposób ma na celu uniknięcie zakłócania konkurencji, powodowanego podwójnym opodatkowaniem lub brakiem opodatkowania. Jednak zastosowanie stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów uzależnione jest także od zarejestrowania podatnika jako podatnika VAT UE, najpóźniej w momencie składania deklaracji uwzględniającej daną dostawę.

W myśl art. 42 ust. 1a ustawy:

Stawka podatku, o której mowa w ust. 1, nie ma zastosowania, jeżeli:

1)podatnik nie dopełnił obowiązku, o którym mowa w art. 100 ust. 1 pkt 1 lub ust. 3 pkt 1, lub

2)złożona informacja podsumowująca nie zawiera prawidłowych danych dotyczących wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów zgodnie z wymogami, o których mowa w art. 100 ust. 8

- chyba że podatnik należycie na piśmie wyjaśnił uchybienie naczelnikowi urzędu skarbowego.

Zgodnie z art. 42 ust. 3 ustawy:

Dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

1)dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju - w przypadku gdy przewóz towarów jest zlecany przewoźnikowi (spedytorowi),

2)(uchylony),

3)specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku

4)(uchylony)

- z zastrzeżeniem ust. 4 i 5.

Jak stanowi art. 42 ust. 11 ustawy:

W przypadku gdy dokumenty, o których mowa w ust. 3-5, nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa, w szczególności:

1)korespondencja handlowa z nabywcą, w tym jego zamówienie;

2)dokumenty dotyczące ubezpieczenia lub kosztów frachtu;

3)dokument potwierdzający zapłatę za towar, z wyjątkiem przypadków, gdy dostawa ma charakter nieodpłatny lub zobowiązanie jest realizowane w innej formie, w takim przypadku inny - dokument stwierdzający wygaśnięcie zobowiązania;

4)dowód potwierdzający przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Wątpliwość Wnioskodawcy dotyczy uznania, że posiadane przez Spółkę Dokumenty stanowią dowody uprawniające Spółkę do zastosowania stawki VAT 0% do wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.

Przedstawione w opisie zdarzenia przyszłego okoliczności sprawy wskazują, że Spółka sprzedaje Pojazdy wyłącznie Dystrybutorowi, zarejestrowanemu dla potrzeb VAT w kraju swojej siedziby, posiadającemu ważny numer VAT UE. Z kolei transport Pojazdów odbywa się do Dystrybutora (jeżeli jest wykonywana zabudowa Pojazdu), Nabywcy lub Odbiorcy. Nabywcy oraz Odbiorcy są podmiotami mającymi siedzibę w innych niż Polska krajach Unii Europejskiej. Powyższe okoliczności wskazują więc, że dojdzie – w przypadku transportu Pojazdów do Nabywcy lub Odbiorcy – do transakcji łańcuchowych.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy:

Miejscem dostawy towarów jest w przypadku towarów wysyłanych lub transportowanych przez dokonującego ich dostawy, ich nabywcę lub przez osobę trzecią - miejsce, w którym towary znajdują się w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu do nabywcy.

Jak stanowi art. 22 ust. 2 ustawy:

W przypadku gdy te same towary są przedmiotem kolejnych dostaw oraz są wysyłane lub transportowane bezpośrednio od pierwszego dostawcy do ostatniego w kolejności nabywcy, wysyłkę lub transport przyporządkowuje się wyłącznie jednej dostawie.

W myśl art. 22 ust. 2b ustawy:

W przypadku towarów, o których mowa w ust. 2, które są wysyłane lub transportowane z terytorium jednego państwa członkowskiego na terytorium innego państwa członkowskiego, wysyłka lub transport tych towarów są przyporządkowane wyłącznie dostawie dokonanej do podmiotu pośredniczącego.

Stosownie do art. 22 ust. 2c ustawy:

W przypadku gdy podmiot pośredniczący przekazał swojemu dostawcy numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych nadany mu przez państwo członkowskie, z którego towary są wysyłane lub transportowane, wysyłkę lub transport przypisuje się wyłącznie dostawie dokonanej przez ten podmiot.

Zgodnie z art. 22 ust. 2d ustawy:

Przez podmiot pośredniczący, o którym mowa w ust. 2b i 2c, rozumie się innego niż pierwszy w kolejności dostawcę towarów, który wysyła lub transportuje towar samodzielnie albo za pośrednictwem osoby trzeciej działającej na jego rzecz.

Jak stanowi art. 22 ust. 2e ustawy:

W przypadku towarów, o których mowa w ust. 2, które są wysyłane lub transportowane z terytorium kraju na terytorium państwa trzeciego albo z terytorium jednego państwa członkowskiego na terytorium innego państwa członkowskiego przez:

1)pierwszego dostawcę - wysyłkę lub transport przyporządkowuje się jego dostawie;

2)ostatniego nabywcę - wysyłkę lub transport przyporządkowuje się dostawie dokonanej do tego nabywcy.

Z powyższych przepisów wynika, że w przypadku tzw. transakcji łańcuchowych, kiedy ten sam towar jest przedmiotem kolejnych dostaw, lecz faktycznie przemieszczany jest tylko od pierwszego dostawcy do finalnego nabywcy, wówczas przyjmuje się, że ma miejsce tylko jedna wysyłka (transport), więc tylko w odniesieniu do jednej z transakcji można ustalić miejsce świadczenia w oparciu o art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy (dostawa ruchoma). W odniesieniu do pozostałych dostaw, którym nie można przypisać wysyłki (transportu), ustalenie miejsca świadczenia odbywa się jak dla towarów niewysyłanych, a więc według miejsca, w którym towary znajdowały się w momencie dostawy (dostawa nieruchoma).

W opisanej we wniosku transakcji uczestniczyć będą w kolejności: Wnioskodawca, Dystrybutor z innego kraju Unii Europejskiej niż Polska, Nabywca – jako trzeci w łańcuchu podmiot. W niektórych transakcjach będzie uczestniczył jeszcze czwarty w kolejności podmiot – Odbiorca, któremu pojazdy będzie sprzedawał Nabywca. Z opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca będzie dokonywał dostawy Pojazdów do Dystrybutora, natomiast sam transport tych Pojazdów (poza transportem Pojazdów do zabudowy, do Dystrybutora) – na wniosek Dystrybutora – będzie następował bezpośrednio do innego podmiotu na terytorium Unii Europejskiej (Nabywcy lub Odbiorcy).

Jednocześnie okoliczności wskazują, że wysyłka towarów (Pojazdów) z terytorium kraju na terytorium innego państwa członkowskiego nie jest dokonywana przez ostatni w łańcuchu podmiot (Nabywcę lub Odbiorcę). Nie znajdzie zatem w tym wypadku zastosowania art. 22 ust. 2e pkt 2 ustawy.

Ponadto z przedstawionych okoliczności sprawy wynika, że opis zdarzenia przyszłego nie dotyczy sytuacji, gdy Dystrybutor (działający jako podmiot pośredniczący, który sprzedaje Pojazdy do Nabywców) podał swojemu dostawcy (Wnioskodawcy) numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych nadany mu przez państwo członkowskie, z którego towary są wysyłane, czyli przez Polskę. Oznacza to, że wysyłki towarów nie można przypisać wyłącznie dostawie dokonanej przez podmiot pośredniczący (Dystrybutora) do trzeciego w łańcuchu kontrahenta (Nabywcy). Nie znajdzie w tym wypadku więc zastosowania art. 22 ust. 2c ustawy.

Zatem transport Pojazdów należy przyporządkować dostawie Wnioskodawcy do Dystrybutora.

Wnioskodawca podał w opisie zdarzenia przyszłego, że Spółka oraz Dystrybutor korzystają z Systemu, którego częścią jest Moduł umożliwiający monitorowanie faktycznego przemieszczania Pojazdów. Dzięki temu Spółka oraz Dystrybutor mogą na bieżąco śledzić etapy produkcji i dostawy Pojazdu. Z kolei Dystrybutor udostępnia Przewoźnikowi Portal, który jest połączony z Modułem. Portal służy monitorowaniu transportu Pojazdu, począwszy od zlecenia transportu, aż do dostawy i odbioru. Spółka ma bieżący dostęp do Modułu i danych w nim zawartych, także danych wprowadzonych do Portalu.

Dzięki dostępowi do Modułu, Spółka może wygenerować dane w formie raportu potwierdzającego dostarczenie Pojazdu do kraju UE innego niż Polska, w ramach dostawy dokonanej na rzecz Dystrybutora. Potwierdzenie generowane jest w formacie nieedytowalnym PDF i zawiera: miejsce podjęcia transportu, status transportu (określony kod), informacje dot. Pojazdu (numer Pojazdu zawarty w numerze zlecenia wskazanym na fakturze, numer VIN, typ Pojazdu, masa, wymiary), dane kierowcy Przewoźnika, nazwa Przewoźnika, numer zlecenia transportowego/transportu, klucz kraju przeznaczenia, nazwa Dystrybutora/Nabywcy/Odbiorcy, informacje o miejscu przeznaczenia (adres dostawy), przewidywaną oraz rzeczywistą datę oraz godzinę odbioru Pojazdu od Spółki przez kierowcę Przewoźnika, rzeczywistą datę oraz godzinę dostawy Pojazdu do Dystrybutora/Nabywcy/ Odbiorcy. Ponadto dla wszystkich wewnątrzwspólnotowych dostaw Spółka posiada fakturę ze specyfikacją poszczególnych sztuk ładunku oraz dowód płatności za Pojazd.

Powyższe oznacza, że Spółka będzie posiadała dokumentację wymienioną w art. 42 ust. 3 oraz art. 42 ust. 11 pkt 3 ustawy. Przy tym te dokumenty Wnioskodawca będzie posiadał przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, jak wymaga tego przepis art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy. Ponadto Wnioskodawca wypełni również obowiązek w zakresie terminowego złożenia informacji podsumowującej, zawierającej prawidłowe dane dotyczące dostawy wewnątrzwspólnotowej.

Zatem, wypełniając prawidłowo obowiązki w zakresie posiadania dokumentacji dostawy oraz obowiązki sprawozdawcze, Wnioskodawca będzie miał prawo do zastosowania stawki podatku w wysokości 0% dla dokonywanych wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Organ informuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zadanego pytania) Wnioskodawcy, w odniesieniu do opisanego zdarzenia przyszłego. Zauważyć bowiem należy, że to wyłącznie Wnioskodawca, w treści składanego wniosku, kształtuje jego zakres przedmiotowy. Zatem kwestie, które nie zostały objęte pytaniem wskazanym we wniosku, nie mogą być rozpatrzone – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Odnosząc się do faktu, że na poparcie własnej argumentacji Wnioskodawca powołał się na funkcjonujące w obrocie prawnym interpretacje indywidualne, Organ pragnie zauważyć, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i odnoszą się wyłącznie do okoliczności przedstawionych w inicjujących te sprawy wnioskach. Podkreślenia w tym miejscu bowiem wymaga, że interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane są w indywidualnych sprawach podatników i niewątpliwie kształtują sytuację prawną tych podmiotów w wyniku rozstrzygnięć, dotyczących konkretnych stanów faktycznych/zdarzeń przyszłych. Interpretacje indywidualne nie mają mocy prawa powszechnie obowiązującego, co oznacza, że należy je traktować indywidualnie (por. prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z 27 marca 2015 r. sygn. akt III SA/Łd 109/15).

Zgodnie z art.  14b §  3 Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu sprawy. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy lub stanu prawnego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność. Równocześnie w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanów faktycznych i zdarzeń przyszłych i zastosują się Państwo do interpretacji.

·W przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

•w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

•w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).