-adres wysyłki,

-nazwę/opis/kod towaru,

-ilość i wagę netto towaru,

-numer i datę zamówienia oraz dokumentu dostawy albo sprzedaży (delivery note/ sales order),

-warunki i sposób dostawy w zależności od zastosowanych reguł Incoterms.

Spółka informuje, że powyższe faktury są wystawiane przez Wnioskodawcę zgodnie z wymogami wskazanymi w art. 106e ustawy o VAT.

(ii) Międzynarodowy List Przewozowy – CMR

Wnioskodawca wyjaśnia, iż każdorazowo jest on w posiadaniu dokumentu przewozowego CMR, który zawiera w szczególności:

-dane nadawcy, tj. Spółki,

-dane Nabywcy,

-podpis pracownika Wnioskodawcy wydającego towary, a także pracownika przewoźnika otrzymującego towary, który potwierdza wydanie towarów będących przedmiotem konkretnego WDT do przewozu z terytorium Polski na terytorium innego kraju Unii Europejskiej,

-miejsce przeznaczenia,

-opis/specyfikację towarów.

(iii) Specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku – packing list

Wnioskodawca sporządza również do każdej dostawy dokument packing list, stanowiący specyfikację poszczególnych sztuk ładunku zawierającą:

-nazwę i ilość towarów,

-liczbę opakowań,

-wagę netto i brutto towarów.

(iv) Potwierdzenie dokonania dostawy – korespondencja handlowa z Nabywcą

Spółka kieruje do Nabywców drogą elektroniczną korespondencję handlową, dotyczącą dokonanych dostaw na rzecz Nabywcy i otrzymuje informacje zwrotne, w których Nabywcy potwierdzają otrzymanie towarów. Celem korespondencji jest uzyskanie potwierdzenia, że towary zostały dostarczone do ich miejsca przeznaczenia na terytorium innego niż Polska państwa członkowskiego. Korespondencja może odnosić się do pojedynczej dostawy lub większej ilości dostaw dokonanych w danym okresie, zidentyfikowanych korespondującymi do nich numerami faktur.

Dodatkowo Spółka zaznacza, że informacje o dokonywanych transakcjach wewnątrzwspólnotowych są prawidłowo i terminowo wykazywane przez nią w informacji podsumowującej, o której mowa w art. 100 ust. 1 ustawy o VAT oraz każdorazowo Wnioskodawca uzyskuje numer identyfikacyjny VAT Nabywcy.

Wnioskodawca świadom jest zmian w przepisach unijnych w zakresie VAT, mających wpływ na rozliczenie transakcji wewnątrzwspólnotowych. Przedmiotowe zmiany, które weszły w życie 1 stycznia 2020 r. dotyczą w szczególności warunków korzystania ze stawki 0% VAT dla WDT i wynikają z dwóch aktów prawnych (tzw. pakietu Quick fixes):

-Dyrektywy Rady (UE) 2018/1910 z dnia 4 grudnia 2018 r. zmieniającej Dyrektywę 2006/112/WE – w odniesieniu do harmonizacji i uproszczenia niektórych przepisów w systemie podatku od wartości dodanej dotyczących opodatkowania handlu między państwami członkowskimi (dalej: Dyrektywa zmieniająca),

-Rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2018/1912 z dnia 4 grudnia 2018 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 282/2011 – w odniesieniu do niektórych zwolnień związanych z transakcjami wewnątrzwspólnotowymi (dalej: Rozporządzenie zmieniające).

Wnioskodawca wskazuje, że Rozporządzenie zmieniające w Polsce obowiązuje od 1 stycznia 2020 r. bezpośrednio i wprost (tak więc bez potrzeby dostosowania przepisów krajowych).

Natomiast przepisy Dyrektywy zmieniającej zostały wprowadzone do krajowego porządku prawnego 1 lipca 2020 r. na mocy ustawy z 28 maja 2020 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy o podatku od towarów i usług, ustawy o wymianie informacji podatkowych z innymi państwami oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2020 r. poz. 1106 ze zm.; dalej: Ustawa nowelizująca).

Spółka powzięła wątpliwość, czy gromadzone przez nią dokumenty wskazane powyżej, są wystarczające dla celów stosowania 0% stawki VAT do dokonywanych transakcji WDT.

Pytanie

W świetle powyższego Wnioskodawca zwraca się do organu podatkowego z pytaniem, czy w opisanym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym dostawy wewnątrzwspólnotowe udokumentowane przy pomocy dokumentów wskazanych w opisie stanu faktycznego powinny zostać opodatkowane, zgodnie z art. 42 ust. 1 pkt 2 w związku z art. 42 ust. 3 i ust. 11 ustawy o VAT stawką VAT 0%?

Państwa stanowisko w sprawie

Spółka stoi na stanowisku, że w opisanym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym dostawy wewnątrzwspólnotowe udokumentowane przy pomocy dokumentów wskazanych w opisie stanu faktycznego powinny zostać opodatkowane stawką VAT 0%., zgodnie z art. 42 ust. 1 pkt 2 w związku z art. 42 ust. 3 i ust. 11 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2022 poz. 931 ze zm.), zwanej dalej ustawą.

Uzasadnienie:

1.Zmiany w przepisach unijnych w zakresie VAT.

Dyrektywa zmieniająca i Rozporządzenie zmieniające, wprowadziły pakiet zmian naprawczych do Dyrektywy Rady 2006/112/WE z 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (dalej: Dyrektywa VAT), mających na celu wdrożenie środków mających charakter upraszczający w zakresie aspektów dyrektywy VAT, które dotyczą transakcji transgranicznych.

Jedną z najistotniejszych kwestii objętych zmianami było uregulowanie na szczeblu unijnym warunków uprawniających do skorzystania z 0% stawki VAT z tytułu WDT. Zgodnie z postanowieniami Dyrektywy i Rozporządzenia zmieniającego, aby móc zastosować stawkę 0% VAT z tytułu WDT konieczne jest w szczególności:

a)uzyskanie numeru identyfikacyjnego VAT nabywcy,

b)złożenie informacji podsumowującej, zawierającej prawidłowe dane na temat dostawy,

c)posiadanie dokumentów potwierdzających WDT.

Wnioskodawca podkreśla, że warunki wskazane w pkt a-b) wynikają z Dyrektywy zmieniającej, którą polski ustawodawca musiał wdrożyć do krajowego porządku prawnego.

Przepisy Dyrektywy zmieniającej zostały wprowadzone do polskiego porządku prawnego na podstawie Ustawy nowelizującej, jednakże nie dokonują one zmian w zakresie dokumentów uprawniających do zastosowania 0% stawki VAT w wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów.

Kwestie dokumentacji wymaganej dla zastosowania stawki 0% VAT z tytułu WDT zostały uregulowane w Rozporządzeniu zmieniającym, które stosowane jest bezpośrednio (nie wymaga implementacji do krajowego porządku prawnego). Rozporządzenia unijne to bowiem akty prawne, które od momentu wejścia w życie mają zastosowanie do wszystkich państw członkowskich Unii Europejskiej w sposób automatyczny i jednolity, bez konieczności transpozycji na grunt prawa krajowego. Są w pełni wiążące dla wszystkich krajów Unii Europejskiej.

2.Przepisy Rozporządzenia zmieniającego.

Rozporządzenie zmieniające dokonało modyfikacji w Rozporządzeniu wykonawczym Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającym środki wykonawcze do Dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (dalej: Rozporządzenie wykonawcze) wprowadzając m.in. regulacje w zakresie dowodów potwierdzających dokonanie WDT.

I tak, zgodnie z art. 1 pkt 1) Rozporządzenia zmieniającego w Rozporządzeniu wykonawczym dodany zostaje art. 45a stanowiący, iż:

„1. Do celów stosowania zwolnień ustanowionych w art. 138 dyrektywy 2006/112/WE domniemywa się, że towary zostały wysłane lub przetransportowane z państwa członkowskiego do miejsca przeznaczenia znajdującego się poza jego terytorium, ale na terytorium Wspólnoty, w którymkolwiek z następujących przypadków:

a)sprzedawca wskazuje, że towary zostały wysłane lub przetransportowane przez niego lub przez osobę trzecią działającą na jego rzecz, oraz sprzedawca jest w posiadaniu co najmniej dwóch niebędących ze sobą w sprzeczności dowodów, o których mowa w ust. 3 lit. a), które zostały wydane przez dwie różne strony, które są niezależne od siebie nawzajem, od sprzedawcy i od nabywcy, albo sprzedawca jest w posiadaniu jakichkolwiek pojedynczych dowodów, o których mowa w ust. 3 lit. a), wraz z jakimikolwiek pojedynczymi niebędącymi ze sobą w sprzeczności dowodami, o których mowa w ust. 3 lit. b), potwierdzających wysyłkę lub transport, które zostały wydane przez dwie różne strony, które są niezależne od siebie nawzajem, od sprzedawcy i od nabywcy;

b)sprzedawca jest w posiadaniu następujących dokumentów:

(i)pisemnego oświadczenia nabywcy potwierdzającego, że towary zostały wysłane lub przetransportowane przez nabywcę lub przez osobę trzecią działającą na rzecz nabywcy, oraz wskazującego państwo członkowskie przeznaczenia towarów; takie pisemne oświadczenie określa: datę wystawienia; nazwę lub imię i nazwisko oraz adres nabywcy, ilość i rodzaj towarów; datę i miejsce przybycia towarów; w przypadku dostawy środków transportu, numer identyfikacyjny środków transportu; oraz identyfikację osoby przyjmującej towary na rzecz nabywcy; oraz

(ii)co najmniej dwóch niebędących ze sobą w sprzeczności dowodów, o których mowa w ust. 3 lit. a), które zostały wydane przez dwie różne strony, które są niezależne od siebie nawzajem, od sprzedawcy i nabywcy, lub jakichkolwiek pojedynczych dowodów, o których mowa w ust. 3 lit. a), wraz z jakimikolwiek pojedynczymi niebędącymi ze sobą w sprzeczności dowodami, o których mowa w ust. 3 lit. b), potwierdzających transport lub wysyłkę, które zostały wydane przez dwie różne strony, które są niezależne od siebie nawzajem, od sprzedawcy i od nabywcy.

Nabywca dostarcza sprzedawcy pisemne oświadczenie, o którym mowa w lit. b) ppkt (i), do dziesiątego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym nastąpiła dostawa.

2.Organ podatkowy może obalić domniemanie przyjęte na podstawie ust. 1.

3.Do celów ust. 1 następujące dokumenty są akceptowane jako dowód wysyłki lub transportu:

a)dokumenty odnoszące się do wysyłki lub transportu towarów, takie jak podpisany list przewozowy CMR, konosament, faktura za towarowy przewóz lotniczy lub faktura od przewoźnika towarów;

b)następujące dokumenty:

(i)polisa ubezpieczeniowa w odniesieniu do wysyłki lub transportu towarów lub dokumenty bankowe potwierdzające zapłatę za wysyłkę lub transport towarów;

(ii)dokumenty urzędowe wydane przez organ władzy publicznej, na przykład notariusza, potwierdzające przybycie towarów do państwa członkowskiego przeznaczenia;

(iii)poświadczenie odbioru wystawione przez prowadzącego magazyn w państwie członkowskim przeznaczenia, potwierdzające składowanie towarów w tym państwie członkowskim”.

W świetle powyższego, Rozporządzenie zmieniające wprowadziło instytucję domniemania, które pozwala przyjąć, że towary będące przedmiotem WDT zostały wywiezione z terytorium jednego państwa członkowskiego na terytorium innego państwa członkowskiego. Domniemanie to ma zastosowanie, gdy:

·sprzedawca posiada:

-co najmniej dwa dokumenty odnoszące się do wysyłki lub transportu towarów, o których mowa w art. 45a ust. 3 lit. a) Rozporządzenia wykonawczego w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2020 r. (np. podpisany CMR oraz fakturę od przewoźnika towarów), albo

-jakikolwiek pojedynczy dowód, o którym mowa w ust. 3 lit. a cytowanej regulacji (np. CMR) wraz z jakimkolwiek pojedynczym dowodem, o którym mowa w ust. 3 lit. b (np. polisą ubezpieczeniową).

Powyższe dowody nie powinny być ze sobą w sprzeczności i powinny być wydane przez dwie niezależne od siebie – jak również od sprzedawcy i nabywcy – strony.

Dodatkowo, w przypadku gdy za transport odpowiada nabywca – sprzedawca powinien posiadać pisemne oświadczenie nabywcy potwierdzające, że towary zostały wywiezione do innego państwa członkowskiego (wraz ze wskazaniem tego państwa) przez tego nabywcę lub osobę trzecią działającą na jego rzecz.

Co istotne, w świetle nowych przepisów organy podatkowe mogą obalić ww. domniemanie np. w toku kontroli podatkowej ustalając, że towary nie zostały w rzeczywistości przetransportowane poza Polskę i znajdują się nadal na terytorium kraju. W wyniku podważenia domniemania organy podatkowe mogą zakwestionować możliwość zastosowania stawki 0%. Jednakże, jak zostało wskazane w uzasadnieniu do projektu Ustawy nowelizującej (Rozporządzenie zmieniające nie wymaga co prawda implementacji, jednak projektodawca uznał za zasadne omówić wprowadzane zmiany w uzasadnieniu projektu), to na organach podatkowych będzie spoczywał ciężar udowodnienia, że wywóz towarów nie nastąpił.

3.Prawo do stosowania 0% stawki VAT przez Spółkę po wejściu w życie Rozporządzenia Zmieniającego.

Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż po wejściu w życie Rozporządzenia zmieniającego, tj. od 1 stycznia 2020 r. oraz biorąc pod uwagę, że na podstawie Ustawy nowelizującej art. 42 ust. 1 pkt 2 w związku z art. 42 ust. 3 i ust. 11 ustawy o VAT, zachowały dotychczasowe brzmienie, Spółka zachowuje prawo do stosowania 0% stawki VAT na podstawie dokumentów wskazanych w stanie faktycznym i zdarzeniu przyszłym, analogicznie do stosowanych uprzednio zasad związanych z możliwością stosowania 0% stawki VAT do WDT.

W szczególności, w ocenie Wnioskodawcy, dla celów stosowania 0% stawki VAT nie będzie on musiał posiadać wszystkich wskazanych w Rozporządzeniu zmieniającym dokumentów. W ocenie Spółki, niespełnienie warunków dokumentacyjnych wynikających z Rozporządzenia zmieniającego nie oznacza automatycznie, że stawka 0% nie będzie miała zastosowania dla danego WDT. Należy zauważyć, że Rozporządzenie zmieniające wprowadza pojęcie domniemania wywiezienia towaru, natomiast nie wpływa bezpośrednio na kształt warunków stosowania stawki 0% VAT dla transakcji WDT sformułowanych w polskiej ustawie o VAT.

Jak bowiem wynika z Ustawy nowelizującej, krajowe regulacje w tym zakresie nie zostały zmienione. W szczególności przepisy art. 42 ust. 1 pkt 2 oraz ust. 3 i ust. 11 ustawy o VAT, dotyczące warunków dokumentacyjnych nie uległy uchyleniu i obowiązują nadal w brzmieniu identycznym do brzmienia sprzed 1 stycznia 2020 r. Biorąc pod uwagę taki stan rzeczy, w przypadku niespełnienia warunków domniemania dostawca towarów może udowodnić w inny sposób – tj. zgodnie z przepisami ustawy o VAT, że warunki zastosowania stawki 0% zostały spełnione.

Mając powyższe na uwadze, zdaniem Wnioskodawcy, w Rozporządzeniu zmieniającym wskazany jest katalog dowodów, których posiadanie przez sprzedawcę pozwoli na domniemanie, że towary zostały wysłane lub przetransportowane z państwa członkowskiego do miejsca przeznaczenia znajdującego się poza jego terytorium (przy czym domniemanie to może zostać obalone), nie zaś minimalny zakres dokumentów uprawniających do zastosowania 0% stawki VAT, których brak będzie jednoznacznie wiązał się z koniecznością opodatkowania dostawy stawką krajową.

O powyższym świadczy fakt, iż unijny prawodawca posłużył się terminem domniemania. Zgodnie ze słownikiem języka polskiego PWN pojęcie to oznacza: „1. »Domysł lub przypuszczenie« 2. Praw. »Uznanie istnienia niestwierdzonego faktu na podstawie innych faktów, których istnienie jest stwierdzone«”. W świetle powyższego, w ocenie Wnioskodawcy, oznacza to jedynie, że wskazane w Rozporządzeniu zmieniającym dokumenty, co do zasady powinny być wystarczające dla celów udowodnienia, że WDT miało miejsce (o ile organ ich skutecznie nie podważy). Co istotne, prawodawca nie użył określenia, iż dokumentacja ta jest „wymagana” lub „jest warunkiem koniecznym” do skorzystania ze stawki 0%. Zdaniem Wnioskodawcy, gdyby celem nowych przepisów było nałożenie na podatników obowiązku gromadzenia powyższych dowodów, racjonalny prawodawca posłużyłby się wskazanymi powyżej, bardziej precyzyjnymi pojęciami.

Jednocześnie w Rozporządzeniu zmieniającym nie zostały wprowadzone sankcje za brak posiadania przedmiotowej dokumentacji – ani wprost ani pośrednio nie wskazano bowiem, że konsekwencją niespełnienia przesłanek zawartych w Rozporządzeniu zmieniającym jest zakwestionowanie prawa do zastosowania 0% stawki VAT z tytułu WDT. Również sformułowanie użyte w Rozporządzeniu zmieniającym „następujące dokumenty są akceptowane, jako dowód wysyłki lub transportu” nie świadczy bynajmniej o tym, że tylko wymienione w tym przepisie dokumenty mają moc dowodową. W ocenie Spółki, dostawca może powoływać się również na inne dokumenty potwierdzające wywóz towarów zgodnie z polskimi przepisami ustawy o VAT, a powyższy przepis stanowi jedynie wskazówkę w tym zakresie.

Stanowisko to znajduje również poparcie w uzasadnieniu do projektu Ustawy nowelizującej. Jak bowiem wskazuje treść uzasadnienia, Rozporządzenie zmieniające wprowadza instytucję domniemania pozwalającą uznać, że „towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów zostały wywiezione z terytorium jednego państwa członkowskiego do innego państwa członkowskiego (...) Organ podatkowy może obalić przyjęte domniemanie, poprzez przedstawienie dowodów świadczących o tym, że towary w rzeczywistości nie zostały wysłane lub przetransportowane z terytorium kraju na terytorium innego państwa członkowskiego. Taka sytuacja może mieć miejsce, gdy podczas kontroli organy podatkowe stwierdzą, że towary nadal znajdują się w magazynie dostawcy. Przepis skonstruowany w taki sposób przenosi ciężar dowodowy na organ podatkowy. Konsekwencją obalenia tego domniemania jest niemożliwość zastosowania stawki 0%. Nie jest możliwe stosowanie domniemania w odwrotny sposób. Niespełnienie warunków domniemania nie oznacza automatycznie, że stawka 0% nie będzie miała zastosowania. W takiej sytuacji na dostawcy ciąży obowiązek udowodnienia w inny sposób, zgodnie z przepisami ustawy o VAT, że warunki do zastosowania stawki 0% zostały spełnione”.

Potwierdzeniem powyższego jest fakt, iż Ustawa nowelizująca nie wprowadza zmian w zakresie art. 42 ust. 1 pkt 2 oraz ust. 3 i ust. 11 ustawy o VAT (szerzej nt. tych przepisów Wnioskodawca wypowie się w dalszej części uzasadnienia), który dotyczy warunków dokumentacyjnych dla celów stosowania 0% stawki VAT.

W rezultacie, biorąc pod uwagę, że wspomniany przepis ustawy o VAT nie uległ zmianie, w ocenie Wnioskodawcy, taka konstrukcja przepisów unijnych pozwala na przyjęcie tezy, iż brak spełnienia przesłanek wskazanych w Rozporządzeniu nie będzie wiązał się z koniecznością zastosowania stawki właściwej dla dostawy danego towaru na terytorium kraju, w przypadku gdy dostawca będzie posiadał inne dowody potwierdzające, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa na podstawie przepisów ustawy o VAT.

Mając powyższe na uwadze, w ocenie Spółki, od momentu wejścia w życie Rozporządzenia zmieniającego, posiadanie wszystkich dowodów wskazanych w Rozporządzeniu zmieniającym nie jest warunkiem koniecznym dla zastosowania 0% stawki VAT. Dla celów spełnienia warunku posiadania w dokumentacji dowodów, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju (o którym mowa w art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT), wystarczające będzie posiadanie dokumentów zgodnych z art. 42 ust. 3 oraz ust. 11 ustawy o VAT.

W dalszej części uzasadnienia Wnioskodawca wykazuje, iż dokumentacja gromadzona przez niego – opisana w stanie faktycznym i zdarzeniu przyszłym – na podstawie przepisów ustawy o VAT potwierdza dokonanie WDT i w związku z tym w odniesieniu do dostaw udokumentowanych w sposób wskazany w opisie stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego, Spółka uprawniona jest do zastosowania 0% stawki VAT (przy założeniu, że pozostałe warunki są spełnione).

4.Objaśnienia.

Wnioskodawca zwraca również uwagę na Objaśnienia podatkowe Ministra Finansów z 17 grudnia 2020 r. w sprawie dokumentowania WDT dla celów VAT (dalej: Objaśnienia), w których wskazano, że „Niespełnienie przez podatnika warunków domniemania wprowadzonych w art. 45a ust. 1 Rozporządzenia 282/2011 nie oznacza jednocześnie, że zostanie on pozbawiony możliwości zastosowania stawki 0% z tytułu dokonanej WDT. W takiej sytuacji podatnik będzie musiał udowodnić, zgodnie z obowiązującymi przepisami ustawy o VAT (art. 42 ust. 3-5 i 11), że warunek zastosowania stawki 0% polegający na tym, aby towary zostały dostarczone do nabywcy w innym państwie członkowskim, został przez niego spełniony. Innymi słowy, jeżeli podatnik nie spełni warunków określonych w art. 45a ust. 1 lit. a) lub b) Rozporządzenia 282/2011 i domniemanie nie znajdzie zastosowania, sytuacja podatnika pozostaje taka sama jak przed wejściem w życie art. 45a Rozporządzenia 282/2011. (...) W takim przypadku dostawca jest obowiązany udowodnić, zgodnie z wymogami organów podatkowych, że warunki zwolnienia określone w art. 138 Dyrektywy VAT są spełnione. Podsumowując, od 1 stycznia 2020 r. z uwagi na ujednolicenie zasad dokumentowania WDT na obszarze całej Unii Europejskiej, podatnik może posługiwać się dokumentami określonymi w art. 45a Rozporządzenia 282/2011 i w tym zakresie korzystać z domniemania przewidzianego w tym przepisie. Powyższe nie jest jednak obowiązkiem podatnika, co oznacza, że w celu skorzystania ze zwolnienia (stawki 0%) z tytułu WDT podatnik nie jest bezwzględnie zobowiązany do gromadzenia wszystkich dokumentów zgodnie z warunkami wskazanymi w art. 45a ust. 1 Rozporządzenia 282/2011. W celu zastosowania zwolnienia (stawki 0%) dla WDT, podatnik nadal może udowodnić zgodnie z art. 42 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 42 ust. 3-5 i 11 ustawy o VAT, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, na zasadach i na podstawie dowodów wskazanych w tych przepisach”.

W ocenie Wnioskodawcy, powyższe Objaśnienia stanowią potwierdzenie stanowiska Spółki zaprezentowanego w pkt 3 uzasadnienia.

5.Wyjaśnienia Group on the future VAT na temat „2020 Quick Fixes”.

Dnia 20 grudnia 2019 r. Komisja Europejska opublikowała wyjaśnienia dotyczące przepisów Rozporządzenia zmieniającego, również w zakresie obowiązków dokumentacyjnych (dalej: Wyjaśnienia).

W opublikowanych Wyjaśnieniach, w punkcie 5.3.2. wskazano, że w przypadku spełnienia warunków określonych w przepisach Rozporządzenia zmieniającego, dostawca będzie miał prawo do korzystania z określonego domniemania prawnego. Ponadto, w Wyjaśnieniach wskazano, że państwa członkowskie mogłyby również w przepisach krajowych ustanowić podobny kształt domniemania prawnego, którego ciężar obalenia spoczywa na organie podatkowym. Dodatkowo, w Wyjaśnieniach wskazano, że dostawcy mogą nadal stosować przepisy krajowe dotyczące VAT, które ustanawiają warunki dotyczące dowodu przewozu w bardziej elastyczny sposób, niż te określone w Rozporządzeniu zmieniającym.

Jednocześnie, w Wyjaśnieniach wskazano, że brak spełnienia warunków, o których mowa w Rozporządzeniu wykonawczym nie świadczy automatycznie, że do danej transakcji stawka 0% VAT nie będzie miała zastosowania.

Wnioskodawca ma przy tym na uwadze, że przytoczone Wyjaśnienia nie mają mocy wiążącej, jednakże mają wspomagać podatników w zakresie wypełniania określonych obowiązków w sposób rzetelny. Odnosząc się do fragmentów Wyjaśnień, celem Wnioskodawcy było wskazanie kierunków interpretacyjnych przepisów Rozporządzenia zmieniającego. Należy zatem stwierdzić, że spełnienie obowiązków dokumentacyjnych, o których mowa w Rozporządzeniu zmieniającym ma na celu umożliwienie dostawcy skorzystanie z określonego domniemania prawnego, jednakże w przypadku jeśli krajowe przepisy ustanawiają warunki w bardziej elastyczny sposób zastosowanie powinny mieć przepisy krajowe.

Stosownie do treści art. 13 ust. 1 ustawy o VAT, przez WDT „rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju”, z pewnymi zastrzeżeniami, które nie mają znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy.

Mając na uwadze powyższe, wskazane w opisie stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego transakcje realizowane przez Spółkę na rzecz Nabywców spełniają powyższą definicję.

Jednocześnie należy zwrócić uwagę, iż w odniesieniu do opodatkowania VAT transakcji WDT co do zasady znajduje zastosowanie 0% stawka VAT. Jednakże w art. 42 ustawy o VAT określone zostały warunki, które muszą zostać spełnione, aby podatnik był uprawniony do zastosowania 0% stawki podatku. I tak, zgodnie z treścią ust. 1 pkt 2 przywołanego przepisu, „Wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem że (...) 2) podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju (...)”.

Odnosząc się do powyższego należy zaznaczyć, że wskazana możliwość stosowania w odniesieniu do WDT stawki 0% nie stanowi wyjątku od reguły, ale powinna być postrzegana jako reguła, od której wyjątkiem jest obowiązek zastosowania stawki krajowej (w przypadku niespełnienia warunków określonych w przywołanym przepisie). Powyższe stanowisko jest aprobowane przez krajowe sądy administracyjne. Na uwagę w tym przedmiocie zasługuje przykładowo wyrok z dnia 16 stycznia 2012 r. o sygn. akt III SA/Wa 1220/11, w którym Wojewódzki Sąd Administracyjny (dalej: WSA) w Warszawie podkreślił, że „dokonanie dostaw skutkować powinno stawką podatkową 0%, która – wbrew stanowisku Organów – w ramach WDT nie jest żadną stawką preferencyjną, lecz jedyną i podstawową”. Z uwagi na powyższe należy więc przyjąć, że zasadą jest opodatkowanie dostaw wewnątrzwspólnotowych stawką VAT 0%, nie zaś stawką krajową.

Dla oceny, czy Spółka jest uprawniona do stosowania w odniesieniu do realizowanych dostaw stawki 0% VAT, konieczne jest dokonanie analizy spełnienia przez Wnioskodawcę warunku określonego w art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, w zakresie posiadania przez Spółkę dokumentacji potwierdzającej wywóz towarów z terytorium Polski i ich dostarczenie do Nabywcy (lub do miejsca wskazanego przez Nabywcę) na terytorium innego państwa członkowskiego.

Jak wynika z art. 42 ust. 3 ustawy o VAT, za dowody potwierdzające powyższe czynności uznaje się:

-otrzymane od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju dokumenty przewozowe, które jednoznacznie wskazują, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;

-w przypadku, gdy przewóz towarów jest zlecany przewoźnikowi (spedytorowi) – specyfikację poszczególnych sztuk ładunku.

Ponadto, zgodnie z treścią przepisu art. 42 ust. 11 ustawy o VAT, jeżeli powyższe dokumenty nie potwierdzają w sposób jednoznaczny, że towary zostały dostarczone do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, dowodami, o których mowa w art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, mogą być również inne dokumenty potwierdzające, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa, przede wszystkim takie jak:

-korespondencja handlowa z nabywcą, w tym złożone przez niego zamówienie,

-dokumenty dotyczące ubezpieczenia lub kosztów frachtu,

-dokument potwierdzający dokonanie zapłaty za towar, z wyjątkiem przypadków, gdy dostawa ma charakter nieodpłatny lub zobowiązanie jest realizowane w innej formie, wówczas będzie to inny dokument stwierdzający wygaśnięcie zobowiązania,

-dowód potwierdzający, że nabywca przyjął towar na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Zdaniem Spółki, powyższy katalog tzw. dokumentów pomocniczych jest katalogiem otwartym, co pozwala podatnikowi na udowodnienie faktu dokonania dostawy na rzecz podatnika w innym państwie członkowskim również dokumentami, które nie zostały wymienione wprost w art. 42 ust. 11 ustawy o VAT.

W tym miejscu Spółka zauważa, iż jak zostało wcześniej wskazane w pkt 3 tego uzasadnienia, przepisy Rozporządzenia zmieniającego zawierają jedynie wytyczne, którymi należy kierować się w procesie gromadzenia dokumentacji potrzebnej do potwierdzenia prawa podmiotu do zastosowania stawki 0% VAT. Świadczy o tym fakt, że sam przepis skonstruowany jest na kształt domniemania prawnego, którego ciężar obalenia spoczywa na organie podatkowym. Pozwala to wywieść argument – słusznie zresztą wskazany w uzasadnieniu do Projektu ustawy nowelizującej, wprowadzającej pakiet Quick Fixes, iż niespełnienie warunków domniemania nie oznacza dla podatnika automatycznie, że stawka 0% nie będzie miała zastosowania. W takiej sytuacji na dostawcy ciąży obowiązek udowodnienia w inny sposób, zgodnie z przepisami ustawy o VAT, że warunki zastosowania stawki 0% zostały spełnione.

7. Uchwała Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 11 października 2010 r. (sygn. akt I FPS 1/10)

Zdaniem Spółki – w kontekście rozpatrywanej sprawy – należy zwrócić szczególną uwagę na uchwałę Naczelnego Sądu Administracyjnego (dalej: NSA) z 11 października 2010 r., sygn. akt sprawy I FPS 1/10.

W powołanej uchwale poszerzony skład siedmiu sędziów NSA – odnosząc się do wykładni gramatycznej, celowościowej i prounijnej art. 42 ust. 1 pkt 2, ust. 3 i ust. 11 ustawy o VAT – stwierdził, że: „dla zastosowania stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów wystarczającym jest aby podatnik posiadał jedynie niektóre dowody, o jakich mowa w art. 42 ust. 3 ustawy, uzupełnione dokumentami, wskazanymi w art. 42 ust. 11 ustawy lub innymi dowodami w formie dokumentów, o których mowa w art. 180 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), o ile łącznie potwierdzają fakt wywiezienia i dostarczenia towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju”.

W przedmiotowej uchwale NSA również jednoznacznie wskazał, że określony w art. 42 ust. 3 i 11 ustawy o VAT katalog dokumentacji nie jest zamknięty i tym samym należy go stosować z uwzględnieniem art. 180 § 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2017 r. poz. 201 ze zm.), w świetle którego „jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem”.

Dodatkowo NSA wyraźnie podkreślił, że określone w art. 42 ust. 3 i 4 ustawy dowody nie maję charakteru bezwzględnie obligatoryjnych. W konsekwencji – jeżeli posiadane przez podatnika dokumenty wskazane w tych przepisach zawierają pewne braki formalne lub jeżeli podatnik nie dysponuje wszystkimi z wymienionych dokumentów – podatnik ma prawo posłużyć się innymi dowodami, które potwierdzają dokonanie wewnątrzwspólnotowej dostawy.

Mając na uwadze powyższe, Spółka jest zdania, że dla zastosowania stawki 0% VAT w odniesieniu do WDT nie jest konieczne posiadanie wszystkich dokumentów wymienionych w art. 42 ust. 3 ustawy o VAT. Za wystarczające, w opinii Wnioskodawcy, należy uznać posiadanie jednego z dowodów wymienionych we wskazanym przepisie wraz z innymi dokumentami wyliczonymi w art. 42 ust. 11 ustawy (bądź też innymi dowodami, nieprzedstawionymi w tym przepisie), jeżeli łącznie potwierdzają one w sposób jednoznaczny dokonanie dostawy towarów do finalnego nabywcy na terytorium państwa członkowskiego innego niż Polska.

8.Analiza dokumentacji zgromadzonej przez Spółkę.

a)Dokumenty otrzymywane drogą elektroniczną

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że art. 42 ust. 11 ustawy o VAT nie wprowadza wymogu gromadzenia dokumentacji potwierdzającej dokonanie WDT wyłącznie w formie papierowej. W konsekwencji, zdaniem Spółki, akceptowalne jest, aby niektóre z dokumentów dodatkowych przyjmowały formę dokumentów elektronicznych lub też były Wnioskodawcy przesyłane w formie elektronicznej. Na zasadność powyższego wniosku wskazuje m.in. analiza wyroku z 25 lutego 2006 r. o sygn. akt III SA/WA 2140/07, w którym WSA w Warszawie wskazał, iż: „nie ma wymogu, aby dokumenty potwierdzające wewnątrzwspólnotowy charakter transakcji miały formę »papierową«. Biorąc pod uwagę, że nigdzie nie stanowi się o formie dokumentów, dopuszczalna będzie każda forma, byle uprawdopodobniona była autentyczność tych dokumentów. Dowodem może być także dokument w formie elektronicznej lub przesłany faksem”.

Powyższe podejście jest również aprobowane przez organy podatkowe. Przykładowo, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z 15 kwietnia 2010 r. o sygn. IPPP3/443-154/10-4/KC podkreślił, iż w sytuacji, gdy: „po dokonanej dostawie, kontrahenci odsyłają podpisany i opieczętowany dokument do Wnioskodawcy, faxem lub drogą elektroniczną. (...) nie ma podstaw do odmawiania mocy dowodowej wskazanym dokumentom, które dostarczone są w formie elektronicznej lub za pomocą faxu do Wnioskodawcy. Zasadniczo, na tle uregulowań art. 42, dopuszczalna jest każda forma dokumentu, byle uprawdopodobniona była autentyczność dokumentu”.

Stanowisko to zostało także zaakceptowane w interpretacji indywidulanej z 2 listopada 2009 r. sygn. IBPP3/443-596/09/IK, w której Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach zaznaczył, że „dowodami potwierdzającymi, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju są: kopia faktury, specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku oraz dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika odpowiedzialnego za wywóz towarów. Jeżeli te dokumenty łącznie w sposób jednoznaczny nie potwierdzają dostarczenia towarów do miejsca przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, istnieje możliwość stosowania dodatkowych dowodów, określonych w art. 42 ust. 11 ustawy. Dokumenty te mogą być również przesłane faksem lub mailem, jeżeli łącznie z dokumentami określonymi w art. 42 ust. 3 pkt 1-3 potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju”.

Powyższe, w ocenie Spółki, wskazuje, że otrzymywane przez nią drogą elektroniczną potwierdzenia, że dostawa została dokonana są prawidłowe i stanowią dowód, o którym mowa w art. 42 ust. 11 ustawy o VAT.

b)Dokumentacja gromadzona przez Spółkę

Wnioskodawca w odniesieniu do dokonanej WDT, jak wskazano w opisie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, każdorazowo posiada kopię faktury, dokument CMR podpisany przez pracownika Spółki wydającego towary, a także pracownika przewoźnika otrzymującego towary oraz specyfikację poszczególnych sztuk ładunku. Spółka gromadzi również dodatkową dokumentację, o której mowa w przepisie art. 42 ust. 11 ustawy o VAT, która w jej ocenie w sposób jednoznaczny potwierdza dokonanie dostawy towarów, tj. korespondencję handlową, która zawiera potwierdzenie nabywcy o doręczeniu mu towarów będących przedmiotem WDT.

W ocenie Spółki, mając na uwadze treść uchwały NSA z 11 października 2010 r. o sygn. akt I FPS 1/10, dla zastosowania w odniesieniu do WDT stawki VAT 0% nie jest konieczne zgromadzenie przez podatnika wszystkich dokumentów wymienionych w art. 42 ust. 3 ustawy o VAT. Konieczne jest jedynie posiadanie jednego ze wskazanych w tym przepisie dowodów wraz z innymi dokumentami, które zostały wymienione w art. 42 ust. 11 ustawy o VAT – dokumenty te łącznie bowiem jednoznacznie potwierdzają dokonanie dostawy towarów do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego innego niż Polska.

Wobec powyższego, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że brak podpisanego przez Nabywcę dokumentu przewozowego, o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy, nie pozbawia Spółki prawa do zastosowania 0% stawki VAT, jeżeli jednocześnie gromadzi ona dokumentację dodatkową, o której mowa w art. 42 ust. 11 ustawy o VAT i zebrane dokumenty łącznie w sposób jednoznaczny potwierdzają dokonanie dostawy towarów do nabywcy na terytorium innego niż Polska państwa członkowskiego.

W świetle powyższego, Wnioskodawca zaznacza, iż w jego ocenie, gromadzone dokumenty jednoznacznie potwierdzają, iż towary będące przedmiotem WDT opisanych w stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym zostały wywiezione z terytorium Polski i dostarczone do Nabywcy (lub miejsca wskazanego przez Nabywcę) w innym państwie członkowskim.

Zgodnie z informacjami wskazanymi w opisie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, Spółka w odniesieniu do dokonywanych WDT posiada każdorazowo określone w art. 42 ust. 3 pkt 3 ustawy o VAT dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju i specyfikację poszczególnych sztuk ładunku, które wskazują jednoznacznie, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju oraz określają jakie towary były przedmiotem dostawy.

Wnioskodawca wyjaśnia, iż z brzmienia art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy wynika, że posiadana przez niego dokumentacja powinna w sposób jednoznaczny wskazywać, iż towary będące przedmiotem dostawy zostały (i) wywiezione z terytorium Polski, a następnie (ii) dostarczone do Nabywcy na terytorium innego państwa członkowskiego. Tym samym konieczne jest wykazanie, iż towary, które zostały dostarczone do Nabywcy w innym niż Polska kraju członkowskim stanowią te same towary, które zostały wydane z miejsca znajdującego się na terytorium Polski.

Należy mieć przy tym na uwadze, iż co do zasady przebieg transportu towarów prezentowany jest za pomocą dokumentu przewozowego CMR, który zawiera dane pozwalające na identyfikację towarów, miejsce ich załadunku oraz miejsce przeznaczenia. Spółka jest w posiadaniu takiego dokumentu. Ponadto gromadzi inne dowody pozwalające na stwierdzenie spełnienia powyższych przesłanek.

Przede wszystkim bowiem należy zaznaczyć, iż towary są każdorazowo wysyłane przez Wnioskodawcę z magazynu Spółki znajdującego się na terytorium Polski oraz dostarczane do Nabywcy lub miejsca wskazanego przez Nabywcę znajdującego się na terytorium innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej. Pomimo, iż mogą zdarzyć się sytuacje, w których list przewozowy nie będzie zawierał podpisu Nabywcy, będzie zawierał jednak podpisy Wnioskodawcy oraz przewoźnika, które – w opinii Spółki – potwierdzają pośrednio dostarczenie towarów do ich miejsca przeznaczenia (tj. do Nabywcy lub miejsca wskazanego przez Nabywcę znajdującego się w państwie członkowskim innym niż Polska). Przewoźnik, podpisując dokument przewozowy, daje bowiem rękojmię prawidłowego wykonania umowy, której przedmiotem niewątpliwie jest dostarczenie towaru do miejsca wskazanego przez nadawcę (Wnioskodawcę).

Spółka zwraca przy tym uwagę, iż będzie również w posiadaniu korespondencji z Nabywcami, w których Nabywcy potwierdzą fakt dostarczenia towarów do wskazanej lokalizacji. Zatem z treści korespondencji jednoznacznie wynika, iż oznaczone wymienionymi numerami faktur dostawy towarów zostały zrealizowane, tj. towary te zostały otrzymane przez Nabywcę na terytorium innego niż Polska państwa członkowskiego.

9.Stanowisko organów podatkowych oraz sądów administracyjnych.

Stanowisko Wnioskodawcy znajduje odzwierciedlenie w stanowiskach sądów administracyjnych oraz organów podatkowych. Przykładowo, w stanowisku wyrażonym w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej (dalej: DKIS) z 18 września 2020 r., sygn. 0112-KDIL1-3.4012.295.2020.1.MR, w której organ w analogicznym stanie faktycznym zgodził się z wnioskodawcą, że posiadane przez niego dokumenty, tj. kopia faktury, CMR, potwierdzenia zapłaty za towar „łącznie będą potwierdzały dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, a w konsekwencji będą upoważniały Wnioskodawcę (przy spełnieniu pozostałych warunków z art. 42 ust. 1 ustawy) do zastosowania stawki podatku w wysokości 0% w odniesieniu do wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów”.

Również w interpretacji indywidualnej z 17 sierpnia 2020 r., 0114-KDIP1-2.4012.277.2020.1.ŁN DKIS rozstrzygnął, że w przypadku 2, gdy wnioskodawca będzie dysponował kopią faktury, dokumentem dostawy (delivery note), kopią listu przewozowego (CMR) z podpisem kierowcy, lecz bez podpisu Nabywcy, zamówieniem systemowym, dokumenty te „stanowią/będą stanowiły dowody dokonania dostawy wewnątrzwspólnotowej, które zgodnie z art. 42 ust. 3 i ust. 11 ustawy, łącznie potwierdzają/będą potwierdzały dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do Nabywcy na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju i tym samym (przy spełnieniu pozostałych warunków z art. 42 ust. 1 ustawy) upoważniają/będą upoważniały Wnioskodawcę do stosowania stawki podatku w wysokości 0% w odniesieniu do tych wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów”.

Także w interpretacji indywidualnej z 30 marca 2020 r., sygn. 0112-KDIL1-1.4012. 8.2020.2.HW, DKIS wskazał, że: „(...) dowody (komplet dokumentów), w posiadaniu których co do zasady każdorazowo znajduje się Wnioskodawca dokonując dostaw towarów na rzecz kontrahentów z Unii Europejskiej, tj. dowody w postaci: (...) B. w przypadku dostawy części zamiennych do pojazdów, gdy przewóz towarów jest zlecany przewoźnikowi: faktura, zawierająca dodatkowo specyfikację poszczególnych sztuk ładunku; list przewozowy CMR z potwierdzeniem otrzymania przesyłki przez odbiorcę, a w przypadku posiadania listu przewozowego CMR bez potwierdzenia otrzymania przesyłki przez odbiorcę uzupełniająco takie dokumenty jak (i) korespondencja handlowa z nabywcą, w tym zamówienia, (...) stanowią w świetle przedstawionego przez Wnioskodawcę opisu zdarzenia przyszłego dowody z art. 42 ust. 3 i ust. 11 ustawy, które (jak wynika z opisu sprawy) łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju. (...) Zatem od 1 stycznia 2020 r. dokumenty wymienione przez Spółkę w opisie zdarzenia przyszłego (...) stanowią dowody dostarczenia towarów w ramach dostawy wewnątrzwspólnotowej, o których mowa w art. 42 ust. 1 pkt 2, ust. 3 oraz ust. 11 ustawy, a tym samym, w oparciu o te dokumenty – przy spełnieniu pozostałych warunków określonych w art. 42 ust. 1 ustawy, w przypadku dostaw wewnątrzwspólnotowych udokumentowanych w ten sposób Wnioskodawca może zastosować stawkę VAT w wysokości 0%”.

Dodatkowo, w interpretacji indywidualnej z 20 marca 2020 r., sygn. 0112-KDIL3.4012.80. 2019.1.MŁ, DKIS stwierdził, że: „Wnioskodawca jest/będzie uprawniony do zastosowania stawki podatku w wysokości 0% dla dokonanej wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, jeśli przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, będzie posiadał komplety dokumentów wskazanych w opisie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego w Przypadkach od 1 do 5”.

Wnioskodawca w opisie stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego wskazał, że będzie on w posiadaniu: kopii faktury, specyfikacji poszczególnych sztuk ładunku (packing list), dokumentu przewozowego CMR niepodpisanego przez klienta, potwierdzenia dokonania dostawy (w formie email) od klienta, iż otrzymał on towary będące przedmiotem dostawy (tj. korespondencji handlowej).

Ponadto w interpretacji indywidualnej z 11 lutego 2020 r., sygn. 0112-KDIL1-3.4012.533. 2019.2.TK, DKIS stwierdził, że: „(...) dowody (komplet dokumentów), w posiadaniu których będzie Wnioskodawca, dokonując wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów w ramach obydwu opisanych zdarzeń przyszłych, tj. dowody w postaci (...) w ramach drugiego zdarzenia przyszłego komplet: 1. faktura VAT (zawierająca specyfikację poszczególnych sztuk ładunku), oraz CMR lub list przewozowy, podpisany przez kierowcę, który towar zabiera lub nota dostawy (delivery note) zawierająca specyfikację ładunku, z którego będzie wynikał fakt rozpoczęcia transportu towarów na terytorium kraju, oraz co najmniej jeden z poniższych dokumentów: zamówienie od klienta w formie elektronicznej lub korespondencja handlowa (mailowa) z klientem dotycząca szczegółów zamówienia, które będą zawierać następujące informacje: rodzaj zamówionych towarów, ilość towarów, cena i kierunek dostawy (...) stanowią w świetle przedstawionego przez Wnioskodawcę opisu zdarzenia przyszłego dowody z art. 42 ust. 3 i ust. 11 ustawy, które (jak wynika z opisu sprawy) łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju. W konsekwencji należy stwierdzić, że po 31 grudnia 2019 r. Wnioskodawca będzie uprawniony do zastosowania stawki podatku w wysokości 0% dla dokonanych wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów, jeśli przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, będzie posiadał komplet wskazanych w opisie pierwszego zdarzenia przyszłego oraz drugiego zdarzenia przyszłego konkretnych dokumentów”.

Co więcej, stanowisko Spółki znajduje potwierdzenie w pismach organów podatkowych i wyrokach sądów administracyjnych powołanych poniżej:

-w interpretacji indywidualnej z 22 czerwca 2017 r., sygn. 0114-KDIP1-2.4012.182. 2017.1.PC, w której DKIS wskazał, że „skoro, pomimo braku dokumentu przewozowego, Spółka posiada/będzie posiadała zbiorcze zestawienie potwierdzające otrzymanie towarów wyszczególnionych na fakturach w danym miesiącu [potwierdzone również poprzez tzw. milczącą akceptację – przyp. Wnioskodawcy], kopię faktur zawierającą specyfikację dostarczanego towaru, potwierdzony przez firmę transportową z chwilą załadunku towaru dokument WZ zawierający specyfikację towaru wydanego z magazynu Spółki, oraz potwierdzenie zapłaty za towar, należy uznać, że jest/będzie uprawniona do opodatkowania dostaw towarów stanowiących wewnątrzwspólnotową dostawę towarów 0% stawką VAT”;

-w interpretacji indywidualnej z 13 czerwca 2017 r., sygn. 0112-KDIL1-3.4012.94. 2017.1.AP, w której DKIS zgodził się ze stanowiskiem wnioskodawcy, że: „zgodnie z prawidłową wykładnią przepisów ustawy o VAT dotyczących dokumentacji WDT, dla udowodnienia prawa podatnika do stosowania stawki 0% VAT wystarczające jest posiadanie dokumentów łącznie potwierdzających, że dostawa wewnątrzwspólnotowa faktycznie nastąpiła. Takimi dokumentami mogą być w szczególności przedstawione w opisie stanu faktycznego (...) i zdarzenia przyszłego (...) wniosku dokumenty potwierdzające fakt wywiezienia i dostarczenia do innego kraju UE towarów będących przedmiotem WDT, tj. zbiorcze zestawienia faktur dokumentujących dostawy dokonane na rzecz Nabywcy w danym okresie rozliczeniowym, które będą przesyłane do Nabywcy drogą elektroniczną, po zakończeniu okresu rozliczeniowego, którego dotyczą – w praktyce, zazwyczaj będzie to okres miesięczny, a Wnioskodawca będzie przesyłał to zestawienie w ciągu 8-10 dni od zakończenia okresu rozliczeniowego. Zgodnie z ustaleniami pomiędzy Spółką a Nabywcą oraz informacją zawartą w przedmiotowym zestawieniu, w przypadku braku dokonania potwierdzenia do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, którego dotyczy przesłane zestawienie, Spółka będzie uprawniona by przyjąć, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego innego niż Polska. Możliwe są zatem sytuacje, w których Nabywca nie będzie zgłaszał zastrzeżeń w odniesieniu do otrzymanego zestawienia”;

-w interpretacji indywidualnej z 1 grudnia 2016 r. o sygn. 3063-ILPP1-3.4512.162. 2016.1.KM, w której DKIS – odnosząc się do analogicznej sprawy, jak będąca przedmiotem interpretacji przywołanej powyżej – również podzielił stanowisko wnioskodawcy w zakresie możliwości stosowania stawki VAT 0% w przypadku posiadania zbiorczego zestawienia faktur potwierdzającego, że WDT rzeczywiście miało miejsce, przy czym zestawienie to może zostać zaakceptowane przez nabywcę w drodze tzw. milczącej akceptacji;

-w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Poznaniu z 24 marca 2016 r., sygn. ILPP4/4512-1-38/16-2/PR, w której w analogicznym stanie faktycznym organ zgodził się z wnioskodawcą, że posiadane przez niego dokumenty, tj. kopia faktury, specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku, zbiorcze zestawienie faktur dokumentujących dokonane dostawy „jednoznacznie potwierdzają, że towary zostały wywiezione z terytorium Polski oraz dostarczone do Nabywcy na terytorium innego państwa członkowskiego. Tym samym nie ulega wątpliwości, iż warunek zastosowania 0% stawki VAT z tytułu dokonanych przez Spółkę dostaw wewnątrzwspólnotowych został w analizowanym przypadku spełniony i Spółka powinna być uprawniona do zastosowania 0% stawki VAT”.

Ten sam organ podobnie wypowiedział się w interpretacji z 26 listopada 2015 r., sygn. ILPP4/4512-1-329/15-2/PR, w interpretacji z 14 września 2015 r., sygn. ILPP4/4512-1-208/15-2/HW oraz w interpretacji z 10 marca 2015 r., sygn. ILPP4/443-646/14-2/BA;

-w interpretacji indywidualnej z 15 listopada 2013 r., sygn. IBPP4/443-399/13/LG, w której Dyrektor Izby Administracji Skarbowej w Katowicach wskazał, iż: „w świetle wyżej powołanych przepisów z uwzględnieniem uchwały NSA sygn. akt. I FPS 1/10 stwierdzić należy, że jeśli przed dniem złożenia deklaracji podatkowej VAT Wnioskodawca będzie posiadał wskazane dokumenty i dowody o jakich mowa w art. 42 ust. 3 ustawy uzupełnione dokumentami wskazanymi w art. 42 ust. 11 ustawy, w tym pisemne oświadczenie nabywcy, że towar został dostarczony do miejsca jego przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju. (...)Tym samym, będzie on uprawniony do uznania tak udokumentowanej transakcji za WDT i zastosowania preferencyjnej stawki opodatkowania w wysokości 0% względem dokonanej wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów”;

-w interpretacji indywidualnej z 18 czerwca 2013 r., sygn. ILPP4/443-108/13-4/BA, w której Dyrektor Izby Administracji Skarbowej w Poznaniu uznał, iż: „Zainteresowany nie posiada kompletu dowodów wymienionych w art. 42 ust. 3 ustawy. (...) Wnioskodawca nie posiada dokumentu przewozowego (CMR). Posiada jednak kopię faktury, specyfikację poszczególnych sztuk ładunku (packing list) oraz Oświadczenie Nabywcy, które potwierdza fakt dostarczenia towarów do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju. Z oświadczenia Nabywcy nie wynika, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium Polski. Fakt, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium Polski wynika z dokumentu magazynowego znajdującego się w dokumentacji Zainteresowanego. (...) Przenosząc powyżej opisaną sytuację na grunt przepisów ustawy o podatku od towarów i usług dotyczących uprawnienia do zastosowania preferencyjnej stawki 0% dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, należy uznać posiadane przez Zainteresowanego dokumenty wskazane powyżej za dokumenty, które wystarczająco uprawdopodobniają przemieszczenie towarów z terytorium kraju na terytorium innego państwa członkowskiego”;

-w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z 20 stycznia 2010 r. (sygn. I SA/Bd 926/09), dotyczącego sytuacji, w której wnioskodawca dokonujący WDT nie dysponował żadnym dokumentem przewozowym, a jedynie potwierdzeniem od kontrahenta, w którym ten poświadczał, że otrzymał towar udokumentowany daną fakturą oraz wskazywał miejsce, gdzie nastąpiło wydanie przedmiotowego towaru (na terytorium danego państwa członkowskiego Unii Europejskiej). WSA w Bydgoszczy uznał wówczas, iż: „(...) w przypadku podjęcia przez stronę starań dla uzyskania potwierdzenia dostawy towarów od przewoźnika odpowiadającego (...) warunkom dokumentu przewozowego i niemożliwości jego otrzymania, sam brak tego dokumentu nie może być podstawą pozbawienia spółki, niejako automatycznie, prawa do stosowania stawki 0% z tytułu wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, jeżeli inne posiadane przez nią dokumenty (kopia faktury, specyfikacja sztuk załadunku, pismo od kontrahenta zawierające stwierdzenie, że otrzymał on towar oraz wskazanie miejsca wydania towaru) potwierdzają fakt, że dostawa wewnątrzwspólnotowa miała miejsce”.

Stanowisko WSA w Bydgoszczy zostało potwierdzone przez Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z 18 maja 2011 r. (sygn. akt I FSK 639/10).

W świetle powyższego Spółka stoi na stanowisku, iż posiadane przez nią, wskazane w opisie stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego dokumenty w sposób jednoznaczny potwierdzają, że towary zostały wywiezione z terytorium Polski oraz dostarczone do Nabywcy na terytorium innego państwa członkowskiego. W konsekwencji, nie ulega wątpliwości, iż warunek zastosowania stawki VAT 0% z tytułu dokonanych przez Wnioskodawcę dostaw wewnątrzwspólnotowych został w analizowanym przypadku spełniony i tym samym Spółka powinna być uprawniona do zastosowania dla tych dostaw stawki VAT 0%.

Mając na względzie przedstawioną powyżej argumentację Spółka wnosi o potwierdzenie, że w opisanym stanie faktycznym i zdarzeniu przyszłym dostawy wewnątrzwspólnotowe udokumentowane przy pomocy dokumentów wskazanych w opisie stanu faktycznego i opisie zdarzenia przyszłego powinny zostać opodatkowane, zgodnie z art. 42 ust. 1 pkt 2 w związku z art. 42 ust. 3 i ust. 11 ustawy o VAT, stawką VAT 0%.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Odstępuję od uzasadnienia prawnego tej oceny.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy:

-stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia;

-zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Należy także zauważyć, że zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Odnośnie natomiast powołanych interpretacji indywidualnych, należy zauważyć, że interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane są w indywidualnych sprawach podatników i niewątpliwie kształtują sytuację prawną tych podatników w sprawach będących przedmiotem rozstrzygnięcia, lecz dotyczą konkretnych stanów faktycznych i nie mają mocy prawa powszechnie obowiązującego co oznacza, że należy je traktować indywidualnie. Zatem powołane interpretacje indywidualne nie mogą mieć wpływu na ocenę prawną rozpatrzonej sprawy.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.; dalej jako „PPSA”.

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).

Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej.