Uznanie sprzedaży towarów używanych za czynność niepodlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT.

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

18 stycznia 2022 r. wpłynął Państwa wniosek z 17 stycznia 2022 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy uznania sprzedaży towarów używanych za czynność niepodlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT. Uzupełnili go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie – pismami z 22 marca 2022 r. (wpływ 25 marca 2022 r.). Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Wnioskodawca w ramach działalności statutowej nabył środki trwałe, takie jak samochody, meble, telefony, wyposażenie biura czy sprzęt do zimowego utrzymania dróg. Z tytułu nabycia przedmiotowego sprzętu i wyposażenia Wnioskodawcy nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego, ponieważ zostały nabyte z przeznaczeniem do realizacji zadań, do których Wnioskodawca został powołany.

Po okresie przydatności ww. sprzętu, Wnioskodawca zamierza sprzedać go zainteresowanym podmiotom zewnętrznym.

Obecnie Wnioskodawca za sprzedaż używanych środków trwałych wystawia faktury VAT z zastosowaniem odpowiedniej stawki.

Ponadto w uzupełnieniu wniosku wskazano:

Ad I.

NIP Wnioskodawcy:

Ad II.

Ad 1)Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku od towaru i usług.

Ad 2)Działalność statutowa Wnioskodawcy realizowana jest na podstawie art. 18 i 20 ustawy z dnia 21 marca 1985 roku o drogach publicznych (PKD).

Centralnym organem administracji rządowej właściwym w sprawach dróg krajowych jest Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad, do którego należy:

1)wykonywanie zadań zarządcy dróg krajowych;

2)realizacja budżetu państwa w zakresie dróg krajowych;

2a) nadzór nad przygotowaniem innych niż określone w pkt 2 dróg publicznych na potrzeby obrony państwa zgodnie z zaleceniami ministra właściwego do spraw transportu.

Zgodnie z art. 18a ustawy o drogach publicznych, Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad realizuje swoje zadania przy pomocy Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad. Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych i Autostrad wykonuje również zadania zarządu dróg krajowych.

W skład Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad wchodzą oddziały w województwach.

Do działalności statutowej Wnioskodawcy, stosownie do art. 20 ustawy o drogach publicznych, należy m.in.:

1)opracowywanie projektów planów rozwoju sieci drogowej oraz bieżące informowanie o tych planach organów właściwych do sporządzania miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego;

2)opracowywanie projektów planów finansowania budowy, przebudowy, remontu, utrzymania i ochrony dróg oraz drogowych obiektów inżynierskich;

3)pełnienie funkcji inwestora;

4)utrzymanie nawierzchni drogi, chodników, drogowych obiektów inżynierskich, urządzeń zabezpieczających ruch i innych urządzeń związanych z drogą, z wyjątkiem części pasa drogowego, o których mowa w art. 20f pkt 2;

5)realizacja zadań w zakresie inżynierii ruchu;

6)przygotowanie infrastruktury drogowej dla potrzeb obronnych oraz wykonywanie innych zadań na rzecz obronności kraju;

7)koordynacja robót w pasie drogowym;

8)wydawanie zezwoleń na zajęcie pasa drogowego i zjazdy z dróg oraz pobieranie opłat i kar pieniężnych;

9)prowadzenie ewidencji dróg, obiektów mostowych, tuneli, przepustów i promów oraz udostępnianie ich na żądanie uprawnionym organom;

9a) sporządzanie informacji o drogach publicznych oraz przekazywanie ich Generalnemu Dyrektorowi Dróg Krajowych i Autostrad;

10)przeprowadzanie okresowych kontroli stanu dróg i drogowych obiektów inżynierskich oraz przepraw promowych, ze szczególnym uwzględnieniem ich wpływu na stan bezpieczeństwa ruchu drogowego, w tym weryfikację cech i wskazanie usterek, które wymagają prac konserwacyjnych lub naprawczych ze względu na bezpieczeństwo ruchu drogowego;

10a) badanie wpływu robót drogowych na bezpieczeństwo ruchu drogowego;

11)wykonywanie robót interwencyjnych, robót utrzymaniowych i zabezpieczających;

12)przeciwdziałanie niszczeniu dróg przez ich użytkowników;

13)przeciwdziałanie niekorzystnym przeobrażeniom środowiska mogącym powstać lub powstającym w następstwie budowy lub utrzymania dróg;

14)wprowadzanie ograniczeń lub zamykanie dróg i drogowych obiektów inżynierskich dla ruchu oraz wyznaczanie objazdów drogami różnej kategorii, gdy występuje bezpośrednie zagrożenie bezpieczeństwa osób lub mienia;

15)dokonywanie okresowych pomiarów ruchu drogowego;

16)utrzymywanie zieleni przydrożnej, w tym sadzenie i usuwanie drzew oraz krzewów;

17)nabywanie nieruchomości pod pasy drogowe dróg publicznych i gospodarowanie nimi w ramach posiadanego prawa do tych nieruchomości;

18)nabywanie nieruchomości innych niż wymienione w pkt 17 na potrzeby zarządzania drogami i gospodarowanie nimi w ramach posiadanego do nich prawa;

19)zarządzanie i utrzymywanie kanałów technologicznych i pobieranie opłat, o których mowa w art. 39 ust. 7;

20)zarządzanie bezpieczeństwem dróg w transeuropejskiej sieci drogowej.

Ad 3)Wnioskodawca dokonywał nabycia sprzętu wskazanego w opisie sprawy w ramach realizacji swoich celów statutowych wymienionych w pkt II ppkt 2.

Ad 4)Wnioskodawca nie dokonywał odliczenia podatku naliczonego z tytułu wydatków eksploatacyjnych ponoszonych w związku z używaniem przedmiotowego sprzętu.

Pytanie

Czy sprzedaż towarów używanych, nabytych w celu realizacji zadań statutowych Wnioskodawcy będzie stanowiła czynność niepodlegającą opodatkowaniu VAT?

Państwa stanowisko w sprawie

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r., poz. 2105, ze zm.) - dalej ustawa o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza, na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody.

Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy o VAT, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad jest organem administracji rządowej, powołanym do realizacji zadań określonych w art. 18 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2021 r., poz. 1595 ze zm.).

Zgodnie bowiem z art. 18 ust. 1 centralnym organem administracji rządowej właściwym w sprawach dróg krajowych jest Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad, do którego należy:

1)wykonywanie zadań zarządcy dróg krajowych;

2)realizacja budżetu państwa w zakresie dróg krajowych.

W myśl art. 19 ust. 1 tej ustawy, organ administracji rządowej lub jednostki samorządu terytorialnego, do którego właściwości należą sprawy z zakresu planowania, budowy, przebudowy, remontu, utrzymania i ochrony dróg, jest zarządcą drogi. Stosownie zaś do art. 19 ust. 2 pkt 1 u.d.p., Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad jest zarządcą dróg krajowych.

Zgodnie zaś z art. 18a ust. 1 i 2 ww. ustawy Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad realizuje swoje zadania przy pomocy Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad, w skład której wchodzą oddziały w województwach (art. 18a ust. 2).

Z powyższych przepisów prawa wynika, że Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad, wykonujący swoje zadania przy pomocy oddziałów Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad, realizując zadania nałożone przepisami prawa, tj. ustawą o drogach publicznych, nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Jak zostało wskazane w stanie faktycznym wniosku (poz. 74), Wnioskodawca nabył środki trwałe, które były używane wyłącznie w ramach realizacji zadań statutowych Wnioskodawcy i nie zostały nabyte na potrzeby prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Wyjaśnić należy, że w niniejszym przypadku sprzedaż środków trwałych następuje z uwagi na upływ okresu przydatności sprzętu i wyposażenia. Środki te sprzedawane są po cenie znacznie niższej niż cena ich nabycia z uwagi na ich stan. Dodać również należy, że Wnioskodawca nie reklamuje tego rodzaju działalności, nie wybiera towarów nabywanych celem pozyskania większych dochodów, nie nabywa towarów celem odsprzedaży, nie angażuje środków tak jak przedsiębiorca.

W niniejszym przypadku zbycie majątku następuje w oparciu o Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 21 października 2019 r. w sprawie szczegółowego sposobu gospodarowania składnikami rzeczowymi majątku ruchomego Skarbu Państwa (Dz. U. z 2021 r., poz. 578). Zbędne lub zużyte składniki rzeczowe majątku ruchomego mogą być przedmiotem sprzedaży, oddania w najem lub dzierżawę, nieodpłatnego przekazania lub darowizny. Decyduje o tym komisja do spraw oceny przydatności składników do dalszego użytkowania, powołana przez Dyrektora Oddziału. W niniejszym stanie faktycznym, wobec stanu mienia, podjęto decyzję o jego sprzedaży (wobec nieprzydatności do wykonywania zadań związanych z działalnością zarządcy drogi).

Przy sprzedaży przedmiotowych środków trwałych, zdaniem Wnioskodawcy, nie będzie on działał w charakterze podatnika VAT w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług. Potwierdzenie powyższego stanowiska odnaleźć można w stanowisku prezentowanym przez Izbę Skarbową w Katowicach w piśmie z dnia 5 czerwca 2015 r. IBPP3/4512-236/15/JP, zgodnie z którym „skoro środek trwały, tj. autobus, używany przez Gminę w ramach realizacji zadań własnych Gminy, nie został nabyty na potrzeby działalności gospodarczej w rozumieniu VAT, autobus był faktycznie użytkowany dla realizacji celów, które stanowią działalność publicznoprawną (pozostającą poza VAT), to w świetle orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej należy uznać, że Gmina sprzedając przedmiotowy autobus nie działa w charakterze podatnika, w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, zatem sprzedaż autobusu nie podlega opodatkowaniu VAT”.

Stanowisko Wnioskodawcy znajduje także potwierdzenie w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 26 maja 2014 r., sygn. IPTPP4/443-134/14-4/UNR, w której Organ wskazał, że „należy stwierdzić, że składniki rzeczowe majątku ruchomego, tj. samochody pożarnicze, używane przez straż pożarną w ramach realizacji zadań własnych Gminy, nie zostały nabyte na potrzeby działalności gospodarczej w rozumieniu VAT, w związku z tym Gminie nie przysługiwało z tytułu ich nabycia prawo do odliczenia podatku VAT. W kontekście okoliczności, że samochody pożarnicze były faktycznie użytkowane dla realizacji celów, które stanowią działalność publiczno-prawną (pozostającą poza VAT), w świetle orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej należy uznać, że Gmina sprzedając przedmiotowe samochody nie działa w charakterze podatnika, w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, zatem ich sprzedaż nie podlega opodatkowaniu VAT”.

Również w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 24 października 2014 r., sygn. IPPP2/443-770/14-2/AO, wskazano, że „skoro autobus nie został nabyty na potrzeby działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o VAT, lecz jako służący do wykonywania działalności publiczno-prawnej to Wnioskodawca sprzedając ww. autobus nie działa dla tej czynności w charakterze podatnika. Zamierzonej sprzedaży przedmiotowego autobusu wykorzystywanego do wykonywania zadań własnych nie sposób traktować w kategorii działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług. Oznacza to, że sprzedaż tego autobusu nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT”.

Identyczne stanowisko zajął Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w piśmie z dnia 15 maja 2018 r. 0112-KDIL2-2.4012.90.2018.2.MŁ wyjaśniając, że „skoro środki trwałe mające być przedmiotem sprzedaży, tj. samochody, meble, komputery, telefony i biurka oraz wyposażanie biura nie zostały nabyte przez Wnioskodawcę na potrzeby działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o VAT, lecz jako służące do wykonywania jego celów statutowych, to sprzedając ww. towary nie będzie działał on dla tej czynności w charakterze podatnika VAT. Sprzedaży ww. środków trwałych - wykorzystywanych jak wskazał Wnioskodawca przez niego do realizacji celów statutowych, do których zgodnie z ustawa z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych został powołany - nie należy traktować, więc w kategorii działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług”. Z uwagi na powyższe, w ocenie Wnioskodawcy sprzedaż używanych środków trwałych wykorzystywanych wyłącznie na potrzeby działalności statutowej Wnioskodawcy, będzie stanowiła czynność niepodlegającą opodatkowaniu VAT.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2021 r., poz. 685 z późn.zm.), zwanej dalej „ustawą”:

Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na mocy art. 2 pkt 6 ustawy:

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy:

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ( ).

W świetle art. 2 pkt 22 ustawy:

Sprzedaż to odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę w rozumieniu art. 7 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu musi być wykonana przez podatnika działającego w takim charakterze.

Na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy:

Podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Natomiast zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy:

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Według art. 15 ust. 6 ustawy:

Nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Powyższy zapis jest odzwierciedleniem art. 13 obowiązującej od dnia 1 stycznia 2007 r. Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej – (Dz. Urz. UE.L. Nr 347 z 11.12.2006 s. 1, z późn. zm.), zgodnie z którym:

Krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami.

Jednakże w przypadku gdy podejmują one takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań lub transakcji, gdyby wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji.

W każdych okolicznościach podmioty prawa publicznego są uważane za podatników w związku z czynnościami określonymi w załączniku I, chyba że niewielka skala tych działań sprawia, że mogą być one pominięte.

Oznacza to, że organ będzie uznany za podatnika podatku od towarów i usług w dwóch przypadkach, tj. gdy wykonuje czynności inne niż te, które mieszczą się w ramach jego zadań oraz, gdy wykonuje czynności mieszczące się w ramach jego zadań, ale czyni to na podstawie umów cywilnoprawnych.

Jak wynika z powyższego, wyłączenie organów władzy publicznej z kategorii podatnika ma charakter wyłącznie podmiotowo-przedmiotowy.

Kryterium podziału stanowi charakter wykonywanych czynności: czynności o charakterze publicznoprawnym wyłączają te podmioty z kategorii podatników, natomiast czynności o charakterze cywilnoprawnym skutkują uznaniem tych podmiotów za podatników podatku od towarów i usług, a realizowane przez nie odpłatne dostawy towarów i świadczenie usług podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Rozstrzygnięcie, czy dana czynność stanowi realizację zadania nałożonego przepisami prawa, dla wypełniania których organ czy też urząd zostały powołane, będzie następować przede wszystkim w oparciu o prawo ustrojowe, tj. przepisy powołujące dany organ (urząd) i określające zakres jego działania.

W tym miejscu należy wskazać na art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2021 r., poz. 1376, z późn. zm.), zgodnie z którym:

Centralnym organem administracji rządowej właściwym w sprawach dróg krajowych jest Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad, do którego należy:

1)wykonywanie zadań zarządcy dróg krajowych;

2)realizacja budżetu państwa w zakresie dróg krajowych.

W świetle art. 18 ust. 2 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych:

Do Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad należy również:

1)współudział w realizacji polityki transportowej w zakresie dróg;

1a) gromadzenie danych i sporządzanie informacji o sieci dróg publicznych;

2)przygotowanie dróg krajowych, których jest zarządcą, na potrzeby obrony państwa;

2a) nadzór nad przygotowaniem innych niż określone w pkt 2 dróg publicznych na potrzeby obrony państwa zgodnie z zaleceniami ministra właściwego do spraw transportu;

3)wydawanie zezwoleń na przejazd pojazdów nienormatywnych;

4)współpraca z administracjami drogowymi innych państw i organizacjami międzynarodowymi;

5)współpraca z organami samorządu terytorialnego w zakresie rozbudowy i utrzymania infrastruktury drogowej;

6)zarządzanie ruchem na drogach krajowych;

6a) ochrona zabytków drogownictwa;

7)wykonywanie zadań związanych z przygotowywaniem i koordynowaniem budowy i eksploatacji albo wyłącznie eksploatacji, autostrad płatnych, w tym:

a)prowadzenie prac studialnych dotyczących autostrad płatnych, przygotowywanie dokumentów wymaganych w postępowaniu w sprawie oceny oddziaływania na środowisko - na etapie wydania decyzji o ustaleniu lokalizacji autostrady, o którym mowa w przepisach o ochronie środowiska,

b)współpraca z organami właściwymi w sprawach zagospodarowania przestrzennego, obrony narodowej, geodezji i gospodarki gruntami, ewidencji gruntów i budynków, scalania i wymiany gruntów, melioracji wodnych, ochrony gruntów rolnych i leśnych, ochrony środowiska oraz ochrony zabytków,

c)nabywanie, w imieniu i na rzecz Skarbu Państwa, nieruchomości pod autostrady i gospodarowanie nimi w ramach posiadanego prawa do nieruchomości,

d)opracowywanie projektów kryteriów oceny ofert w postępowaniu przetargowym i przeprowadzanie postępowań przetargowych,

e)(uchylona)

f)uzgadnianie projektu zagospodarowania działki lub terenu, projektu architektonicznobudowlanego oraz technicznego autostrady lub jej odcinka w zakresie zgodności z przepisami techniczno-budowlanymi dotyczącymi autostrad płatnych,

g)kontrola budowy i eksploatacji autostrady w zakresie przestrzegania warunków umowy o budowę i eksploatację albo wyłącznie eksploatację autostrady,

h)wykonywanie innych zadań, w sprawach dotyczących autostrad, określonych przez ministra właściwego do spraw transportu;

8)(uchylony)

8a) (uchylony)

9)(uchylony)

9a) dostosowywanie autostrad płatnych do poboru opłat za przejazd autostradą zgodnie z przepisami wydanymi na podstawie art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 27 października 1994 r. o autostradach płatnych oraz o Krajowym Funduszu Drogowym;

9b) współpraca z Szefem KAS w zakresie dostosowania infrastruktury dróg krajowych do poboru opłaty elektronicznej i kontroli oraz opłaty za przejazd autostradą;

10)wykonywanie zadań wynikających z ustawy z dnia 12 stycznia 2007 r. o drogowych spółkach specjalnego przeznaczenia oraz umowy zawartej w trybie art. 6 ust. 1 tej ustawy.

Jak stanowi art. 18a ust. 1-3 ustawy o drogach publicznych:

1.Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad realizuje swoje zadania przy pomocy Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad. Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych i Autostrad wykonuje również zadania zarządu dróg krajowych.

2.W skład Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad wchodzą, z zastrzeżeniem ust. 3a, oddziały w województwach.

3.Obszar działania oddziału pokrywa się, z zastrzeżeniem ust. 3a, z obszarem województwa.

W myśl art. 19 ust. 1 ustawy o drogach publicznych:

Organ administracji rządowej lub jednostki samorządu terytorialnego, do którego właściwości należą sprawy z zakresu planowania, budowy, przebudowy, remontu, utrzymania i ochrony dróg, jest zarządcą drogi.

Na mocy art. 19 ust. 2 ustawy o drogach publicznych:

Zarządcami dróg, z zastrzeżeniem ust. 3, 5, 5a i 8, są dla dróg:

1)krajowych - Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad;

2)wojewódzkich - zarząd województwa;

3)powiatowych - zarząd powiatu;

4)gminnych - wójt (burmistrz, prezydent miasta).

Z powyższych przepisów wynika, że GDDKiA jest aparatem pomocniczym, obsługującym Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad jako organ centralny.

Treść przepisu art. 18a ust. 1 ustawy o drogach publicznych, wskazuje na dwie zasadnicze grupy zadań realizowane przez GDDKiA, a mianowicie: zadania należące do właściwości Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad i zadania zarządu dróg w odniesieniu do dróg krajowych.

Jak to zostało przedstawione wcześniej, Generalny Dyrektor posiada status centralnego organu administracji rządowej, zatem mieści się pod pojęciem organów władzy publicznej w rozumieniu art. 15 ust. 6 ustawy. Także GDDKiA jako urząd obsługujący organ władzy publicznej, tj. Generalnego Dyrektora, jest objęty zakresem podmiotowym art. 15 ust. 6 ustawy. W konsekwencji oznacza to, że Generalny Dyrektor (oraz GDDKiA) realizując zadania nałożone odrębnymi przepisami prawa, tj. ustawą o drogach publicznych, w szczególności dokonując czynności zarządu drogami krajowymi oraz realizacji budżetu państwa w zakresie dróg krajowych nie jest podatnikiem VAT.

Przedstawione okoliczności sprawy na tle przywołanych przepisów pozwalają stwierdzić, że skoro środki trwałe mające być przedmiotem sprzedaży, tj. samochody, meble, telefony, wyposażanie biura oraz sprzęt do zimowego utrzymania dróg, nie zostały nabyte przez Państwa na potrzeby działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług, lecz jako służące do wykonywania Państwa celów statutowych, to sprzedając ww. towary nie będą Państwo działali dla tej czynności w charakterze podatnika VAT. Sprzedaży ww. środków trwałych – wykorzystywanych jak wynika z wniosku do realizacji celów statutowych, do których zostali Państwo powołani – nie należy traktować, więc w kategorii działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług. W konsekwencji sprzedaż używanych środków trwałych (takich jak samochody, meble, telefony, wyposażenie biura oraz sprzęt do zimowego utrzymania dróg) nie będzie czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT.

Tym samym, Państwa stanowisko należało uznać za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

‒Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r., poz. 1540, z późn. zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem zdarzenia przyszłego i zastosuje się Państwo do interpretacji.

‒Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

‒w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA),

albo

‒w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).