Interpretacja indywidualna z dnia 17.02.2020, sygn. 0112-KDIL1-3.4012.538.2019.2.TK, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Temat interpretacji

Obowiązek zapłaty podatku od transakcji sprzedaży dwóch niezabudowanych działek.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 24 listopada 2019 r. (data wpływu 29 listopada 2019 r.), uzupełnionym pismem z dnia 5 lutego 2020 r. (data wpływu 12 lutego 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zapłaty podatku od transakcji sprzedaży dwóch niezabudowanych działek jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 listopada 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zapłaty podatku od transakcji sprzedaży dwóch niezabudowanych działek. Wniosek uzupełniono pismem z dnia 5 lutego 2020 r. (data wpływu 12 lutego 2020 r.) o doprecyzowanie opisu sprawy oraz o brakującą opłatę.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

W dniu 14 maja 1987 r. aktem notarialnym rodzice przekazali Wnioskodawcy nieodpłatnie własność gospodarstwa rolnego składającego się z nieruchomości rolnej z zabudowaniami o powierzchni () ha w skład której wchodziła działka nr 1. Nieruchomość stanowi własność prywatną Wnioskodawcy. W 2005 r. zgodnie z planem zagospodarowania przestrzennego Gminy działka ta została przeznaczona pod budownictwo mieszkaniowe z dopuszczeniem drobnego rzemiosła. Na działce tej Wnioskodawca zamierzał wybudować dom dla siebie i swojej rodziny. Z uwagi na niskie dochody, a w konsekwencji brak środków na kontynuację budowy domu, w 2006 r. działkę nr 1 podzielono na siedem mniejszych działek (sześć działek budowlanych i drogę dojazdową), a następnie trzy z nich Wnioskodawca sprzedał. Pozyskane w ten sposób środki w całości wykorzystał do pokrycia kosztów budowy. Na jednej z pozostałych działek znajduje się dom, w którym obecnie mieszka. Pozostałe dwie działki zamierzał przekazać swoim córkom. Ponieważ obie córki nie zamierzają budować domów w rodzinnej miejscowości, Wnioskodawca chciałby sprzedać dwie pozostałe niezabudowane działki, a pieniądze uzyskane z ich sprzedaży przeznaczyć na zakup mieszkania dla jednej z nich. Poza tymi trzema działkami (dwiema niezabudowanymi i jednej, na której stoi dom Wnioskodawcy) nie posiada on żadnych działek budowlanych lub przeznaczonych pod budownictwo mieszkaniowe. Poza sprzedażą trzech z wydzielonych działek, w dniu 27 września 1997 r. Wnioskodawca sprzedał jedną działkę, na której stał stary (poniemiecki) budynek. Od 1998 r. Wnioskodawca prowadził jednoosobową działalność gospodarczą pod nazwą (), natomiast od lutego 2019 r. działalność zmieniła nazwę na (), którą prowadzi wraz z małżonką. Przedmiotem prowadzonej działalności nie jest handel nieruchomościami ani gruntami.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, że:

• Działki będące przedmiotem sprzedaży (przedmiot zapytania) posiadają następujące numery ewidencyjne: 1/2 i 1/6.
• Nie posiada on informacji, kto występował o sporządzenie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Przy czym Wnioskodawca, jako obecny właściciel działek, nie występował o stosowne dokumenty. Pierwotnie Wnioskodawca otrzymał do majątku prywatnego jedną nieruchomość (działka nr 1), którą w 2006 r. podzielił na 7 mniejszych działek (6 działek i drogę dojazdową) ze względu na potrzebę pozyskania środków finansowych na pokrycie kosztów budowy domu Wnioskodawcy. Następnie (jak zostało wskazane w treści wniosku) 3 działki zostały zbyte.
• Przedmiotowe działki nigdy nie były wykorzystywane przez Wnioskodawcę do prowadzonej działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o VAT. Działka (pierwotna, przed podziałem) nabyta została do majątku prywatnego i znajduje się w nim do tej pory. Nieruchomości po wydzieleniu także te nie stanową środków trwałych Wnioskodawcy.
• Przedmiotowe działki nie były/nie są wykorzystywane przez Wnioskodawcę na cele działalności rolniczej.
• Na działkach będących przedmiotem wniosku dawniej znajdował się sad, gdzie jego urodzaje (owoce) nie podlegały jakiejkolwiek sprzedaży. Jednakże działki w pewnej części były obsiewane zbożem, które było przeznaczone do skupu. Obecnie na jednej z działek prowadzony jest ogród warzywny w celach własnego użytku Wnioskodawcy i jego rodziny.
• Wnioskodawca prowadził działalność gospodarczą od 3 kwietnia 1998 r. Przy czym działalność Wnioskodawcy korzystała ze zwolnienia podmiotowego, o którym mowa w art. 113 ust. 1 ustawy o VAT. Wnioskodawca zarejestrował się do VAT, w konsekwencji stając się czynnym podatnikiem VAT z chwilą przekroczenia progu wartości sprzedaży kwoty 200.000 zł, co nastąpiło w listopadzie 2018 r.
• Działki były wykorzystywane do uprawy sadu czy obsiewane zbożem. Przy czym plony (zboże) były przeznaczone do skupu. Obecnie na jednej z działek prowadzony jest ogród warzywny w celach własnego użytku Wnioskodawcy i jego rodziny.
• Nie udostępniał on innym osobom działek będących przedmiotem zapytania.
• Nie poniósł on żadnych nakładów związanych z planowanym zbyciem działek, poza ich podziałem.
• Nie ma on zamiaru ogłaszać w środkach masowego przekazu informacji o sprzedaży działek (będących przedmiotem zapytania). Wnioskodawca najprawdopodobniej zdecyduje się na zamieszczenie takiego ogłoszenia na terenie zbywanych działek.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy od transakcji sprzedaży dwóch niezabudowanych działek Wnioskodawca jest zobowiązany zapłacić podatek VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, w związku z faktem, że prowadzona przez niego działalność gospodarcza nie jest związana z handlem nieruchomościami, ani też nie nabył on posiadanych działek z zamiarem dalszej ich sprzedaży Wnioskodawca uważa, iż nie jest podatnikiem w rozumieniu art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE i tym samym nie jest zobowiązany do odprowadzania podatku VAT od sprzedaży działek.

Jednocześnie Wnioskodawca w dniu 4 lipca 2006 r., przed sprzedażą trzech działek, wystąpił z wnioskiem o udzielenie informacji w zakresie stosowania prawa podatkowego do Urzędu Skarbowego. Sprawie został nadany numer (). W załączeniu Wnioskodawca przekazał kopię skierowanego wniosku z dnia 4 lipca 2006 r., wezwanie z dnia 1 sierpnia 2006 r. oraz odpowiedź z dnia 15 sierpnia 2006 r. Organ podatkowy podzielił argumentację i uznał wówczas, iż Wnioskodawca nie jest zobowiązany do odprowadzenia podatku VAT. Wnioskodawca nie posiada odpisu tej decyzji.

Zachowane działki miały na celu zaspokojenie potrzeb mieszkaniowych dzieci. Środki uzyskane z ich sprzedaży zostaną wykorzystane na zakup mieszkania, a więc cel ten zostanie spełniony.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ().

Przez towary na podstawie art. 2 pkt 6 ustawy rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zgodnie zatem z ww. przepisami grunty spełniają definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a ich sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Zauważyć należy, że samo stwierdzenie, że podmiot dokonuje czynności podlegających opodatkowaniu (w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy) nie jest wystarczającą przesłanką, aby daną czynność opodatkować podatkiem od towarów i usług. Istotnym jest, aby w ramach określonych transakcji podmiot działał w charakterze podatnika, a więc osoby prowadzącej działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

W świetle art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Jak wynika natomiast z art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności działa jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem podatnik tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Analizując powyższe przepisy należy stwierdzić, że dostawa towarów podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana jest przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działający w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Właściwym zatem jest wykluczenie osób fizycznych z grona podatników w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży, bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej.

W kontekście powyższego nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej, a tylko np. wyzbywa się majątku osobistego. Dokonywanie określonych czynności poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Przyjęcie, że dany podmiot sprzedając grunt działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, czy jego działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną). Przejawem zaś takiej aktywności określonej osoby w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną może być np.: nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług deweloperskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność handlową wskazywać musi ciąg powyżej przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

W kwestii opodatkowania dostawy gruntów istotne jest, czy w świetle zaprezentowanego opisu sprawy Wnioskodawca w celu dokonania sprzedaży działek podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez handlowca w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania go za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż następuje w ramach zarządu majątkiem prywatnym. Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu w rozumieniu art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej Dz. Urz. UE L 347 z 11.12.2006, str. 1, z późn. zm. (a tym samym art. 15 ust. 2 ustawy), jako że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy.

Z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10) oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C-181/10) wynika, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Podobnie zdaniem Trybunału okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.

W powołanym wyżej orzeczeniu TSUE wskazał, że inaczej jest w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy 2006/112/WE. Zatem za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje podobne środki wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność handlową wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

W podobny sposób kwestię tę rozstrzygnął Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w orzeczeniu z dnia 29 października 2007 r., sygn. akt I FPS 3/07, w myśl którego formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, a także okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, czy w odniesieniu do konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika podatku VAT.

Z opisu sprawy wynika, że w dniu 14 maja 1987 r. aktem notarialnym rodzice przekazali Wnioskodawcy nieodpłatnie własność gospodarstwa rolnego składającego się z nieruchomości rolnej z zabudowaniami o powierzchni () ha, w skład której wchodziła działka nr 1. Nieruchomość stanowi własność prywatną Wnioskodawcy. W 2005 r. zgodnie z planem zagospodarowania przestrzennego Gminy działka ta została przeznaczona pod budownictwo mieszkaniowe z dopuszczeniem drobnego rzemiosła. Na działce tej Wnioskodawca zamierzał wybudować dom dla siebie i swojej rodziny. Z uwagi na niskie dochody, a w konsekwencji brak środków na kontynuację budowy domu, w 2006 r. działka nr 1 została podzielona na siedem mniejszych działek (sześć działek budowlanych i drogę dojazdową), a następnie trzy z nich Wnioskodawca sprzedał. Pozyskane w ten sposób środki w całości wykorzystał do pokrycia kosztów budowy. Na jednej z pozostałych działek znajduje się dom, w którym obecnie mieszka. Pozostałe dwie działki zamierzał przekazać swoim córkom. Ponieważ obie córki nie zamierzają budować domów w rodzinnej miejscowości, Wnioskodawca chciałby sprzedać dwie pozostałe niezabudowane działki o numerach ewidencyjnych 1/2 i 1/6, a pieniądze uzyskane z ich sprzedaży przeznaczyć na zakup mieszkania dla jednej z nich. Poza tymi trzema działkami (dwiema niezabudowanymi i jednej, na której stoi dom Wnioskodawcy) nie posiada on żadnych działek budowlanych lub przeznaczonych pod budownictwo mieszkaniowe. Poza sprzedażą trzech z wydzielonych działek, w dniu 27 września 1997 r. Wnioskodawca sprzedał jedną działkę, na której stał stary (poniemiecki) budynek. Od 1998 r. Wnioskodawca prowadził jednoosobową działalność gospodarczą pod nazwą (), natomiast od lutego 2019 r. działalność zmieniła nazwę na (), którą prowadzi wraz z małżonką. Przedmiotem prowadzonej działalności nie jest handel nieruchomościami ani gruntami.

Wnioskodawca nie posiada informacji, kto występował o sporządzenie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Przy czym Wnioskodawca, jako obecny właściciel działek, nie występował o stosowne dokumenty. Przedmiotowe działki nigdy nie były wykorzystywane przez Wnioskodawcę do prowadzonej działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy. Działka (pierwotna, przed podziałem) nabyta została do majątku prywatnego i znajduje się w nim do tej pory. Nieruchomości po wydzieleniu także te nie stanową środków trwałych Wnioskodawcy. Przedmiotowe działki nie były/nie są wykorzystywane przez Wnioskodawcę na cele działalności rolniczej. Wnioskodawca prowadził działalność gospodarczą od 3 kwietnia 1998 r. Przy czym działalność Wnioskodawcy korzystała ze zwolnienia podmiotowego, o którym mowa w art. 113 ust. 1 ustawy. Wnioskodawca zarejestrował się do VAT, w konsekwencji stając się czynnym podatnikiem VAT z chwilą przekroczenia progu wartości sprzedaży kwoty 200.000 zł, co nastąpiło w listopadzie 2018 r. Wnioskodawca nie udostępniał innym osobom działek będących przedmiotem zapytania, nie poniósł żadnych nakładów związanych z planowanym zbyciem działek, poza ich podziałem, nie ma zamiaru ogłaszać w środkach masowego przekazu informacji o sprzedaży działek. Wnioskodawca najprawdopodobniej zdecyduje się na zamieszczenie takiego ogłoszenia na terenie zbywanych działek.

Wnioskodawca ma wątpliwości, czy od transakcji sprzedaży dwóch niezabudowanych działek jest zobowiązany zapłacić podatek VAT.

Uznanie, że dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług, wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.

Z przedstawionego opisu sprawy nie wynika natomiast taka aktywność Wnioskodawcy, która wykraczałaby poza ramy czynności związanych ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. Wnioskodawca nie podjął ciągu działań, które wskazywałyby na aktywność w zakresie obrotu nieruchomościami. Co prawda w 2006 r. działka nr 1 została podzielona na siedem mniejszych działek (sześć działek budowlanych i drogę dojazdową), a następnie trzy z nich Wnioskodawca sprzedał, jednakże samych tych czynności nie można uznać za podjęcie środków zbliżonych do tych, jakie podejmują podmioty zajmujące się profesjonalnie obrotem nieruchomościami. Tym samym dokonując sprzedaży dwóch działek Wnioskodawca nie będzie zachowywał się jak handlowiec, a podejmowane przez niego czynności będą stanowiły jedynie racjonalny sposób zagospodarowania posiadanego majątku prywatnego.

W przedmiotowej sprawie brak jest zatem przesłanek pozwalających uznać Wnioskodawcę za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzącego działalność gospodarczą, w myśl art. 15 ust. 2 ustawy, polegającą na handlu nieruchomościami. Jak wcześniej wyjaśniono, aby uznać określoną sprzedaż za opodatkowaną podatkiem VAT nie wystarcza stwierdzić jedynie dostawę towarów, lecz wymagane jest określenie podmiotu dokonującego dostawy za występującego w związku ze sprzedażą jako podatnika podatku od towarów i usług.

Podsumowując, w związku z dostawą działek posiadających numery ewidencyjne 1/2 i 1/6 Wnioskodawca będzie korzystał z przysługującego prawa do rozporządzania własnym majątkiem, ponieważ nie wypełni przesłanek zdefiniowanych w art. 15 ust. 1 ustawy i nie wystąpi w roli podatnika podatku od towarów i usług. Sprzedaż przez Wnioskodawcę przedmiotowych działek nie będzie stanowić działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy i nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Mając na uwadze powołane przepisy prawa oraz okoliczności analizowanej sprawy należy stwierdzić, że od transakcji sprzedaży dwóch niezabudowanych działek posiadających numery ewidencyjne 1/2 i 1/6 Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do zapłaty podatku VAT.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Tutejszy organ informuje, że zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Natomiast w myśl art. 14c § 1 tej ustawy, interpretacja indywidualna zawiera ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny. Z powyższych przepisów wynika zatem, że przedmiotem interpretacji może być jedynie ocena stanowiska Wnioskodawcy dotyczącego przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego. Organ wydający interpretację nie jest natomiast uprawniony do analizowania i oceny załączonych do wniosku o interpretację dokumentów.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej