Zastosowanie stawki podatku VAT w wysokości 0% w związku z eksportem towarów, w odniesieniu do towarów będących przedmiotem dostawy do podmiotu z siedzibą w (...), na podstawie posiadanych dokumentów.

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku od towarów i usług jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

26 września 2022 r. wpłynął za pośrednictwem ePuap Państwa wniosek z 16 września 2022 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy zastosowania stawki podatku VAT w wysokości 0% w związku z eksportem towarów, w odniesieniu do towarów będących przedmiotem dostawy do podmiotu z siedzibą w (...), na podstawie posiadanych dokumentów. Uzupełniony w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 5 grudnia 2022 r. przesłanym za pośrednictwem ePUAP.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Jesteście Państwo, spółką z siedzibą w Niemczech, zarejestrowaną w Polsce jako czynny podatnik VAT zgodnie z art. 96 ust. 4 ustawy VAT, zajmujecie się głównie produkcją i sprzedażą urządzeń przemysłowych. Sprzedajecie Państwo towary do odbiorców na terytorium Unii Europejskiej, a także w krajach trzecich. Państwa działalność w Polsce polega na zakupie towarów od podmiotów powiązanych i ich dalszej odsprzedaży do odbiorców w Unii Europejskiej oraz w krajach trzecich. Sprzedaż towarów do odbiorców w krajach trzecich jest klasyfikowany przez Państwa jako eksport.

W 2018 r. Państwo dokonaliście dostawy towarów z Polski na rzecz podmiotu z siedzibą w (...). Przedmiotowa dostawa odbyła się w oparciu o regułę Incoterms EXW. Ta reguła oznacza, że Państwo zobowiązani byliście jedynie za podstawienie towarów do dyspozycji kupującego w określonym miejscu. W konsekwencji, kupujący był odpowiedzialny za załadunek towarów i dokonanie odprawy celnej wywozowej.

W przypadku tej dostawy, Państwo nie otrzymaliście od kupującego komunikatu IE-599 ani innego dokumentu wydanego przez władze celne, potwierdzającego wywóz towaru poza terytorium Unii Europejskiej.

Niemniej, w zakresie przedmiotowej transakcji, posiadacie Państwo w oryginale:

a)Zamówienie (Purchase Order) nr (...) podpisane elektronicznie przez nabywcę,

b)Faktura sprzedaży,

c)Specyfikacja towarów (Packing list),

d)Protokół odbioru (Acceptance Report) podpisany przez (...) odbiorcę w dniu (...) 2018 r.

e)Prośba o potwierdzenie otrzymania towarów przez Odbiorcę - podpisana przez przedstawiciela (...) odbiorcy w dniu (...) 2021 r.

f)List przewozowy CMR, z którego wynika, że przewoźnik wskazany przez kupującego odebrał od Państwa towar z magazynu w Polsce.

Dokumenty wymienione w poz. od b) do e) odwołują się do numeru zamówienia wskazanego w poz. a). Ponadto, w dokumentach wymienionych w poz. a), b), c), e) oraz f) tożsamy jest opis towaru, natomiast w dokumencie wskazanym w poz. d) opis towaru jest spójny co do znaczenia, jednak posługuje się nieco odmiennymi słowami niż w pozostałych dokumentach, zachowując jednak tożsamość typu towaru. W dokumentach wymienionych w poz. c) oraz f) wskazana jest również waga towarów, która jest tożsama w obu dokumentach. Dokumenty te potwierdzają zatem jednoznacznie, że towary będące przedmiotem dostawy zostały wywiezione z terytorium Unii Europejskiej i dostarczone do nabywcy na terytorium (...).

Posiadacie Państwo również potwierdzenie zapłaty za towary będące przedmiotem dostawy.

W uzupełnieniu wniosku wskazaliście Państwo, że:

Posiadacie w swojej dokumentacji dowody jednoznacznie wskazujące, że towary będące przedmiotem eksportu zostały wywiezione z terytorium kraju (tj. Polska) i dostarczone do nabywcy na terytorium (...) w lipcu 2018 r. Niemniej otrzymaliście Państwo te dokumenty (...) 2021 r. Dokumenty dotyczące otrzymania towarów przez nabywcę otrzymali Państwo za pośrednictwem poczty elektronicznej wysyłanej z adresu mailowego pracownika nabywcy.

Doprecyzowaliście Państwo, że dokonaliście dostawy towarów z terytorium Polski.

Z posiadanych przez Państwa informacji wynika, że dostawa miała miejsce w lipcu 2018 r. Natomiast Protokół odbioru (Acceptance Report) podpisany przez (...) odbiorcę w dniu (...) 2018 r.

Faktura sprzedaży została wystawiona z zerową stawką podatku VAT w dniu (...) 2018 r. Jako nabywca widnieje na niej odbiorca, podmiot z (...).

Pytanie

Czy jesteście Państwo uprawnieni do zastosowania stawki VAT 0% właściwej dla eksportu, w odniesieniu do towarów będących przedmiotem dostawy do podmiotu z siedzibą w (...), na podstawie posiadanych dokumentów potwierdzających, że te towary zostały wywiezione z terytorium Unii Europejskiej i dostarczone do nabywcy?

Państwa stanowisko w sprawie

Państwa zdaniem, w przedstawionych okolicznościach faktycznych jesteście uprawnieni do zastosowania stawki VAT 0% właściwej dla eksportu, w odniesieniu do towarów będących przedmiotem dostawy do podmiotu z siedzibą w (...), na podstawie posiadanych dokumentów potwierdzających, że te towary zostały wywiezione z terytorium Unii Europejskiej i dostarczone do nabywcy.

Uzasadnienie stanowiska:

Zgodnie z art. 2 pkt 8 ustawy o VAT przez eksport towarów rozumie się dostawę towarów wysyłanych lub transportowanych z terytorium kraju poza terytorium Unii Europejskiej przez dostawcę lub na jego rzecz (tzw. eksport bezpośredni), lub nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju lub na jego rzecz (tzw. eksport pośredni) - jeżeli wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej jest potwierdzony przez właściwy organ celny określony w przepisach celnych.

Definiując pojęcie eksportu towarów ustawodawca dokonał rozróżnienia sytuacji, gdy będący przedmiotem wywozu towar jest wywożony przez dostawcę lub na jego rzecz oraz gdy wywóz dokonywany jest przez nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju lub na jego rzecz.

Sytuacja, kiedy dostawca sam dokonuje wywozu towarów z Polski poza terytorium Unii Europejskiej lub za pośrednictwem podmiotu działającego na jego rzecz, stanowi tzw. eksport bezpośredni. W takim przypadku zgłoszenie towarów do procedury celnej dokonywane jest przez dostawcę towarów lub na jego rzecz.

Eksport pośredni natomiast ma miejsce wówczas, gdy wywóz towarów z Polski poza terytorium Unii Europejskiej, w wykonaniu dostawy towarów, jest dokonywany przez nabywcę mającego siedzibę poza terytorium Polski lub na jego rzecz. W takim przypadku zgłoszenie towarów do procedury celnej dokonywane jest przez nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju lub na jego rzecz.

W przedmiotowym przypadku eksport miał charakter eksportu pośredniego, o którym mowa w art. 2 pkt 8 lit. b ustawy o VAT, gdyż dostawa towarów z terytorium kraju poza terytorium Unii Europejskiej była realizowana przez odbiorcę lub podmiot działający na jego rzecz.

Na podstawie art. 41 ust. 4 ustawy o VAT, w eksporcie towarów, o którym mowa w art. 2 pkt 8 lit. a, stawka podatku wynosi 0%. Z kolei, zgodnie z ust. 6 powołanego art. 41, stawkę podatku 0% stosuje się w eksporcie towarów, o którym mowa w ust. 4, pod warunkiem że podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy otrzymał dokument potwierdzający wywóz towaru poza terytorium Unii Europejskiej. Z kolei zgodnie z art. 41 ust. 11 ustawy o VAT, przepisy ust. 4 (stawka VAT 0%) stosuje się odpowiednio w eksporcie towarów, o którym mowa w art. 2 pkt 8 lit. b (eksport pośredni), jeżeli podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za okres rozliczeniowy, w którym dokonał dostawy towarów, otrzymał dokument, o którym mowa w ust. 6, z którego wynika tożsamość towaru będącego przedmiotem dostawy i wywozu.

Natomiast zgodnie z art. 41 ust. 6a powołanej ustawy, dokumentem, o którym mowa w ust. 6, jest w szczególności:

1)dokument w formie elektronicznej otrzymany z systemu teleinformatycznego służącego do obsługi zgłoszeń wywozowych albo potwierdzony przez właściwy organ celny wydruk tego dokumentu;

2)dokument w formie elektronicznej pochodzący z systemu teleinformatycznego służącego do obsługi zgłoszeń wywozowych, otrzymany poza tym systemem, jeżeli zapewniona jest jego autentyczność;

3)zgłoszenie wywozowe na piśmie utrwalonym w postaci papierowej złożone poza systemem teleinformatycznym służącym do obsługi zgłoszeń wywozowych albo jego kopia potwierdzona przez właściwy organ celny.

Jak wynika z opisu stanu faktycznego, nie posiadacie Państwo żadnego ze wskazanych wyżej dokumentów. Niemniej, co należy podkreślić, w powołanym przepisie użyto zwrotu „w szczególności”. Oznacza to, że przepis ten nie wprowadza zamkniętego katalogu dowodów potwierdzających wywóz towaru poza terytorium Unii Europejskiej. W konsekwencji, każdy wiarygodny dokument potwierdzający faktyczny wywóz towaru poza terytorium Unii Europejskiej powinien uprawniać do zastosowania stawki VAT 0% w eksporcie towarów. Jak wskazał wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w wyroku z dnia 23 lutego 2021 r., sygn. akt I SA/Gl 1459/20 „katalog dokumentów wskazany w art. 41 ust. 6a u.p.t.u. jest katalogiem otwartym, co oznacza, że podatnik dla wykazania eksportu może posłużyć się każdym dokumentem, który jednoznacznie i w sposób niebudzący wątpliwości potwierdza wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej. Podatnik powinien więc posiadać w swojej dokumentacji dowód wiarygodny, potwierdzający faktyczne dokonanie wywozu towarów poza terytorium Unii Europejskiej, z którego musi wynikać tożsamość towaru będącego przedmiotem dostawy i wywozu”.

Powołany wyżej przepisy ustawy o VAT stanowią implementacje art. 146 ust. 1 w związku z art. 131 dyrektywy VAT.

W tym kontekście należy wskazać, że art. 146 ust. 1 lit. b) dyrektywy VAT nie przewiduje przesłanki takiej jak ustanowiona w art. 2 pkt 8 ustawy o VAT, zgodnie z którą dla uznania danej dostawy za eksport fakt wywozu towarów poza terytorium Unii Europejskiej powinien być potwierdzony przez właściwy organ celny określony w przepisach celnych (por. pkt 25 wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: TSUE”) z dnia 28 marca 2019 r., sygn. C-275/18 w postępowaniu Milan Vins przeciwko Odvolaci financni reditelstvi).

Zatem zakwalifikowanie transakcji jako dostawy na eksport na podstawie art. 146 ust. 1 lit. b) dyrektywy VAT nie zależy od objęcia danych towarów procedurą celną wywozu ani od potwierdzenia tego wywozu przez organ celny, których nieprzestrzeganie skutkuje pozbawieniem podatnika prawa do zwolnienia w eksporcie. Podobne stanowisko zajął TSUE w wyrokach z dnia 19 grudnia 2013 r., BDV Hungary Trading (C-563/12, pkt 27) i z dnia 28 marca 2019 r., Milan Vins (C-257/18, pkt 27).

W powołanym wyroku z dnia 28 marca 2019 r., Milan Vins (C-257/18) w pkt 29, TSUE stwierdził również, że „przepis krajowy wykracza poza to, co jest niezbędne dla zapewnienia prawidłowego poboru podatku, jeśli w istocie uzależnia on prawo do zwolnienia z VAT od spełnienia obowiązków formalnych, nie uwzględniając przesłanek materialnoprawnych, a w szczególności nie biorąc pod uwagę kwestii, czy zostały one spełnione. Owe transakcje powinny być bowiem opodatkowane przy uwzględnieniu ich cech obiektywnych (wyrok z dnia 8 listopada 2018 r., Cartrans Spedition, C-495/17, EU:C:2018:887, pkt 38)”.

Trybunał w swoich orzeczeniach wielokrotnie przypominał, że wprawdzie do państw członkowskich należy określenie, zgodnie z art. 131 dyrektywy VAT, przesłanek warunkujących zwolnienie przez te państwa transakcji eksportu w celu zapewnienia prawidłowego i prostego stosowania zwolnień przewidzianych przez tę dyrektywę oraz zapobieżenia wszelkim możliwym przypadkom uchylania się od opodatkowania, unikania opodatkowania i nadużyć. Jednakże, zgodnie z tym orzecznictwem, przy wykonywaniu swoich kompetencji państwa członkowskie powinny przestrzegać ogólnych zasad prawa, które stanowią część porządku prawnego Unii, do których należy w szczególności zasada proporcjonalności.

W tym kontekście należy stwierdzić, że przesłanka przewidziana w art. 2 pkt 8 ustawy o VAT, stojąca na przeszkodzie zastosowania stawki VAT 0% w eksporcie, których wywóz nie został potwierdzony przez organ celny, podczas gdy jest bezsporne, że towary te zostały faktycznie wywiezione, a zatem ze względu na swe cechy ogólne dostawa ta spełnia przesłanki zwolnienia przewidziane w art. 146 ust. 1 lit. b) dyrektywy VAT, nie zachowuje zasady proporcjonalności.

W pkt 31 powołanego wyroku TSUE stwierdził, że „Wprowadzenie takiej przesłanki oznaczałoby uzależnienie prawa do odliczenia od spełnienia obowiązków formalnych, w rozumieniu orzecznictwa przypomnianego w pkt 29 niniejszego wyroku, bez zbadania, czy ustanowione przez prawo Unii przesłanki materialnoprawne zostały rzeczywiście spełnione. Sama okoliczność, że eksporter nie objął danych towarów procedurą wywozu, nie oznacza, że taki wywóz faktycznie nie nastąpił (zob. analogicznie wyrok z dnia 8 listopada 2018 r., Cartrans Spedition, C-495/17, EU:C:2018:887,pkt 50)”.

Z kolei w pkt 24 tego wyroku Trybunał wskazuje, że z przepisów art. 146 ust. 1 oraz art. 14 ust. 1 dyrektywy VAT wynika, że „eksport towarów następuje, a zwolnienie dostawy na eksport ma zastosowanie, gdy prawo do rozporządzania tym towarem jak właściciel zostało przeniesione na nabywcę, a dostawca wykaże, że towar został wysłany lub przetransportowany poza terytorium Unii i że w następstwie tej wysyłki lub tego transportu opuścił fizycznie terytorium Unii (zob. podobnie wyrok z dnia 28 lutego 2018 r., Pieńkowski, C-307/16, EU:C:2018:124, pkt 25)”.

Z kolei w pkt 32, 33 oraz 35 tego orzeczenia Trybunał przypomniał, że „istnieją tylko dwie sytuacje, w których niedopełnienie wymogów formalnych może doprowadzić do utraty prawa do zwolnienia z VAT (wyrok z dnia 8 listopada 2018 r., Cartrans Spedition, C-495/17, EU:C:2018:887, pkt 40). Po pierwsze, na zasadę neutralności podatkowej do celów zwolnienia z VAT nie może powoływać się podatnik, który umyślnie uczestniczył w oszustwie podatkowym i naraził na niebezpieczeństwo funkcjonowanie wspólnego systemu VAT. Zgodnie z orzecznictwem Trybunału nie jest sprzeczne z prawem Unii wymaganie, by podmiot gospodarczy działał w dobrej wierze i podejmował wszelkie działania, jakich można racjonalnie wymagać w celu upewnienia się, że dokonywana przezeń czynność nie prowadzi do udziału w oszustwie podatkowym. W przypadku gdy dany podatnik wiedział lub mógł wiedzieć, że dokonywana przez niego transakcja może stanowić oszustwo, którego dopuszcza się nabywca, i nie przedsięwziął wszelkich racjonalnych i będących w jego dyspozycji środków celem uniknięcia tego oszustwa, należy mu odmówić skorzystania ze zwolnienia z podatku (wyrok z dnia 8 listopada 2018 r., Cartrans Spedition, C-495/17, EU:C:2018:887, pkt 41)”.

Tylko dla porządku Państwo wskazujecie, że w okolicznościach stanu faktycznego, ani kiedykolwiek, nie uczestniczyliście w oszustwie podatkowym.

Po drugie, jak wskazał Trybunał, „naruszenie wymogu formalnego może prowadzić do odmowy zwolnienia z VAT, jeżeli naruszenie to skutkuje uniemożliwieniem przedstawienia przekonywającego dowodu spełnienia wymogów materialnych (wyrok z dnia 8 listopada 2018 r., Cartrans Spedition, C-495/17, EU:C:2018:887, pkt 42).”.

W Państwa ocenie, w okolicznościach faktycznych niniejszej sprawy, posiadane przez Państwa dokumenty w sposób jednoznaczny wskazują, że towary będące przedmiotem dostawy do podmiotu z siedzibą w (...) zostały wywiezione z terytorium Unii Europejskiej i dostarczone do nabywcy na terytorium (...). A zatem zostały spełnione przesłanki materialne do zastosowanie stawki VAT 0% w eksporcie pośrednim towarów, o których mowa w art. 41 ust. 11 w zw. z ust. 6 ustawy o VAT.

Jedynie na marginesie wskazujecie Państwo, że w okolicznościach stanu faktycznego dla zastosowania stawki VAT 0% w eksporcie nie ma obowiązku retrospektywnego złożenia zgłoszenia wywozowego, o którym mowa w art. 337 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2015/2447 z dnia 24 listopada 2015 r. ustanawiające szczegółowe zasady wykonania niektórych przepisów rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 952/2013 ustanawiającego unijny kodeks celny. Jak wynika z pkt 39 powołanego wyroku TSUE z dnia 28 marca 2019 r., Milan Vins (C-257/18), „takie objęcie [procedurą wywozu - przypis], czy dokonane przed wywozem, czy po nim, stanowi obowiązek formalny, który ponadto nie wchodzi w zakres wspólnego systemu VAT, lecz procedury celnej. Jednakże samo w sobie nieprzestrzeganie tego obowiązku nie wyklucza, że spełnione są przesłanki materialnoprawne uzasadniające przyznanie zwolnienia”.

Podsumowując powyższe rozważania należy stwierdzić, że w przypadku eksportu towarów nie jest kluczowe posiadanie określonych dokumentów czy też objęcie towarów określoną procedurą, lecz sam fakt wywozu towarów poza granice Unii Europejskiej. Tak też stwierdził Naczelny Sąd Administracyjny w orzeczeniu z dnia 21 lipca 2020 r., sygn. akt I FSK 2032/17: „w świetle cytowanego szeroko wyżej orzeczenia TSUE, dla zastosowania stawki VAT 0% w eksporcie kluczowy jest fakt wywozu poza terytorium UE (przesłanka materialna), a nie zgromadzenie określonych dokumentów w konkretnej procedurze (przesłanka formalna). W konsekwencji, nie można odmówić podatnikowi prawa do zastosowania stawki 0% VAT wyłącznie na tej podstawie, że nie posiada on określonego dokumentu potwierdzającego eksport towarów poza UE, jeśli eksport ten faktycznie nastąpił”.

Analogiczne stanowisko zajął NSA w orzeczeniu z 18 maja 2021 r., sygn. akt I FSK 649/21, stwierdzając m.in., że „TSUE podkreślił, że kwalifikacja danej transakcji jako „dostawy na eksport” w rozumieniu art. 146 ust. 1 lit. b) dyrektywy VAT nie może zależeć od przestrzegania formalności celnych mających zastosowanie do wywozu”. Podobnie orzekał NSA także w wyrokach z 13 maja 2021 r., sygn. akt I FSK 728/18 oraz z dnia 21 lipca 2020 r., sygn. akt I FSK 2005/17.

Takie samo stanowisko zajął również Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w prawomocnym wyroku z 24 czerwca 2021 r., sygn. akt I SA/Rz 385/21. W powołanym orzeczeniu WSA stwierdził m.in.: „W zakresie sposobu potwierdzania wywozu towarów, przeciwko stanowisku organu przemawia także pogląd wyrażany przez TSUE we wskazanym między innymi przez stronę wyroku TSUE z 28 marca 2019 r., sygn. C-275/18, w których podkreślono decydujące znaczenie samego faktu wywozu towarów, którego prawnopodatkowe skutki, na gruncie podatku od wartości dodanej, nie mogą być uzależnione od objęcia towaru procedurą wywozu (wynikającą z odpowiednich przepisów celnych)”.

Końcowo wskazujecie Państwo, że zgodnie ze stanowiskiem zajętym przez Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 21 maja 2014 r., sygn. akt I FSK 904/13 organ, wydając interpretację, powinien uwzględniać orzecznictwo TSUE. Po wejściu Polski do Unii Europejskiej nie tylko sądy, ale też inne organy przy interpretacji przepisów krajowych opartych na regulacjach unijnych powinny brać pod uwagę wykładnię prawa dokonaną przez TSUE w tym zakresie.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawiliście Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tj. Dz. U. z 2022 r., poz. 931 ze zm.), zwanej dalej ustawą,

Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają:

1) odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;

2) eksport towarów;

3) import towarów na terytorium kraju;

4) wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;

5) wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie, z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają określone czynności, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia (określanym na podstawie przepisów ustawy) jest terytorium kraju.

W myśl art. 2 pkt 1 ustawy, przez:

Terytorium kraju rozumie się przez to terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a.

Na mocy art. 2 pkt 5 ustawy, przez:

Terytorium państwa trzeciego rozumie się terytorium państwa niewchodzące w skład terytorium Unii Europejskiej, z zastrzeżeniem art. 2a ust. 1 i 3.

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy, przez:

Dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez:

 Towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Stosownie do art. 2 pkt 22 ustawy, przez:

Sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Z kolei zgodnie z art. 2 pkt 8 ustawy:

Przez eksport towarów rozumie się dostawę towarów wysyłanych lub transportowanych z terytorium kraju poza terytorium Unii Europejskiej przez:

a) dostawcę lub na jego rzecz, lub

b) nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju lub na jego rzecz, z wyłączeniem towarów wywożonych przez samego nabywcę do celów wyposażenia lub zaopatrzenia statków rekreacyjnych oraz turystycznych statków powietrznych lub innych środków transportu służących do celów prywatnych

- jeżeli wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej jest potwierdzony przez właściwy organ celny określony w przepisach celnych.

Definiując pojęcie eksportu towarów, ustawodawca dokonał rozróżnienia sytuacji, w zależności od tego czy towar będący przedmiotem eksportu jest wywożony przez dostawcę lub na jego rzecz, albo czy jest dokonywany przez nabywcę mającego siedzibę poza terytorium Polski lub na jego rzecz. Sytuacja, kiedy dostawca lub podmiot przez niego upoważniony dokonuje wywozu towarów z Polski poza terytorium UE, stanowi, tzw. eksport bezpośredni (art. 2 pkt 8 lit. a ustawy). Natomiast wówczas, gdy wywóz towarów z terytorium Polski poza terytorium UE, w wykonaniu dostawy towarów, jest dokonywany przez nabywcę mającego siedzibę poza terytorium Polski lub podmiot przez niego upoważniony ma miejsce eksport pośredni (art. 2 pkt 8 lit. b ustawy).

W myśl art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy:

Miejscem dostawy towarów jest - w przypadku towarów wysyłanych lub transportowanych przez dokonującego ich dostawy, ich nabywcę lub przez osobę trzecią - miejsce, w którym towary znajdują się w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu do nabywcy.

Natomiast stosownie do art. 22 ust. 1 pkt 3 ustawy:

Miejscem dostawy towarów jest - w przypadku towarów niewysyłanych ani nietransportowanych miejsce, w którym towary znajdują się w momencie dostawy.

Podkreślić należy, że zarówno w treści ustawy, jak i przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi.

Jedną z czynności, która korzysta z obniżonej stawki podatku od towarów i usług jest eksport towarów.

Stosownie do art. 41 ust. 4 ustawy:

W eksporcie towarów, o którym mowa w art. 2 pkt 8 lit. a, stawka podatku wynosi 0%.

Przy czym, zgodnie z art. 41 ust. 6 ustawy:

Stawkę podatku 0% stosuje się w eksporcie towarów, o którym mowa w ust. 4 i 5, pod warunkiem że podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy otrzymał dokument potwierdzający wywóz towaru poza terytorium Unii Europejskiej.

W myśl art. 41 ust. 6a ustawy:

Dokumentem, o którym mowa w ust. 6, jest w szczególności:

1) dokument w formie elektronicznej otrzymany z systemu teleinformatycznego służącego do obsługi zgłoszeń wywozowych albo potwierdzony przez właściwy organ celny wydruk tego dokumentu;

2) dokument w formie elektronicznej pochodzący z systemu teleinformatycznego służącego do obsługi zgłoszeń wywozowych, otrzymany poza tym systemem, jeżeli zapewniona jest jego autentyczność;

3) zgłoszenie wywozowe w formie papierowej złożone poza systemem teleinformatycznym służącym do obsługi zgłoszeń wywozowych albo jego kopia potwierdzona przez właściwy organ celny.

Zgodnie z art. 41 ust. 7 ustawy:

Jeżeli warunek, o którym mowa w ust. 6, nie został spełniony, podatnik nie wykazuje tej dostawy w ewidencji, o której mowa w art. 109 ust. 3, za dany okres rozliczeniowy, lecz w okresie następnym, stosując stawkę podatku 0%, pod warunkiem otrzymania dokumentu wymienionego w ust. 6 przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za ten następny okres. W przypadku nieotrzymania tego dokumentu w terminie określonym w zdaniu poprzednim mają zastosowanie stawki właściwe dla dostawy tego towaru na terytorium kraju.