Interpretacja indywidualna z dnia 14.02.2020, sygn. 0111-KDIB3-1.4012.839.2019.1.IK, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Temat interpretacji

Czy w związku z zawarciem Umowy dzierżawy, podstawę opodatkowania podatkiem od towarów i usług stanowi kwota czynszu powiększona o kwotę podatku od nieruchomości, którym obciążany jest Dzierżawca?

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 9 grudnia 2019 r. (data wpływu 16 grudnia 2019 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie podstawy opodatkowania z tytułu wykonania czynności dzierżawy - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 grudnia 2019 r. do tut. organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie podstawy opodatkowania z tytułu wykonania czynności dzierżawy.

We wniosku przedstawiono następujący zaistniały stan faktyczny:

F. (Wnioskdoawca) prowadzi działalność statutową w zakresie organizowania i spierania inicjatyw oraz przedsięwzięć na rzecz utrzymania substancji i rozwoju regionu Polski w dziedzinach:

• ochrona środowiska,
• ochrony zdrowia i pomocy społecznej,
• działalności oświatowej,
• działalności kulturalnej,
• kultury fizycznej i sportu.

F. posiada osobowość prawną.

Działalność F. prowadzona jest jako:

• działalność statutowa nieodpłatna,
• działalność statutowa odpłatna,
• działalność statutowa gospodarcza.

Również zgodnie ze Statutem F. prowadzić ona może działalność gospodarczą. Dochody z działalności gospodarczej F. przeznacza na realizację jej celów wskazanych powyżej. F. zawarła Umowę dzierżawy (dalej: Umowa dzierżawy) z podmiotem prowadzącym działalność gospodarczą (dalej: Dzierżawca). Przedmiotem umowy dzierżawy jest nieruchomość wraz z urządzeniami i inwentarzem. Zgodnie z treścią Umowy dzierżawy Wydzierżawiający (F.) oddaje Dzierżawcy nieruchomość wraz urządzeniami i inwentarzem do używania i pobierania pożytków.

Na podstawie Umowy dzierżawy Dzierżawca zobowiązuję się płacić Wydzierżawiającemu czynsz dzierżawny. Jednocześnie, Dzierżawca oprócz czynszu dzierżawnego uiszczać będzie terminowo podatki i inne ciężary związane z własnością lub posiadaniem przedmiotu dzierżawy oraz ponosić będzie koszty ubezpieczenia mienia i odpowiedzialności z tytułu prowadzonej działalności oraz odpowiedzialności cywilnej a także inne opłaty związane z eksploatacją przedmiotu dzierżawy.

W praktyce, F. obciąża Dzierżawcę m.in. kwotą podatku nieruchomości, który ciąży na niej jako podatniku podatku od nieruchomości. F. obciąża Dzierżawcę kwotą podatku od nieruchomości w kwocie, którą jest zobowiązana zapłacić (bez doliczania dodatkowego wynagrodzenia).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w związku z zawarciem Umowy dzierżawy, podstawę opodatkowania podatkiem od towarów i usług stanowi kwota czynszu powiększona o kwotę podatku od nieruchomości, którym obciążany jest Dzierżawca?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Zdaniem Wnioskodawcy, podstawę opodatkowania podatkiem od towarów i usług stanowić będzie kwota czynszu powiększona o kwotę podatku od nieruchomości, którym obciążany jest Dzierżawca.

Uzasadnienie

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT przedmiotem opodatkowania podatkiem od towarów i usług jest m.in. odpłatne świadczenie usług. W myśl art. 8 ust. 1 ustawy o VAT Przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7. Udostępnienie nieruchomości wraz urządzeniami i inwentarzem stanowić będzie zatem odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na podstawie art. 29a ust. 1 ustawy o VAT podstawą opodatkowania, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Jak wynika z powyższego, podstawą opodatkowania VAT jest świadczenie, które stanowi zapłatę za świadczoną usługę. Jednocześnie, ustawa o VAT nie zawiera definicji zapłaty". Zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego zapłata to: uiszczenie należności za coś, należność za coś, odpłacenie komuś za coś.

Jednocześnie, z powyższego przepisu wynika, że podstawę opodatkowania stanowi wszystko co stanowi zapłatę, czyli wszelkie należności związane ze sprzedażą (tj. dostawą towaru lub świadczeniem usługi).

W związku z tym w celu ustalenia podstawy opodatkowania dla świadczonej usługi podatkiem od towarów i usług konieczne jest zidentyfikowanie wszelkich należności składających się na zapłatę z tytułu sprzedaży (świadczenia usługi). Wynagrodzenie z tytułu świadczenia usługi, a tym samym zapłata, może być bowiem ustalone w sposób bardziej złożony, tj. w jego skład może wchodzić kwota podstawowa oraz dodatkowe kwoty (np. kwota podatku od nieruchomości poniesiona przez podatnika).

Zgodnie z Umową dzierżawy: Dzierżawca oprócz czynszu dzierżawnego uiszczać będzie terminowo podatki i inne ciężary związane z własnością lub posiadaniem przedmiotu dzierżawy oraz ponosić będzie koszty ubezpieczenia mienia i odpowiedzialności z tytułu prowadzonej działalności oraz odpowiedzialności cywilnej a także inne opłaty związane z eksploatacją przedmiotu dzierżawy. W przedstawionym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym, na wynagrodzenie (zapłatę) na rzecz F. składa się nie tylko czynsz ale i również kwota podatku od nieruchomości, którym obciążany jest kontrahent.

Jak wynika z art. 29a ust. 1 ustawy o VAT w podstawie opodatkowania należy uwzględnić zapłaty z tytułu sprzedaży. W przedstawionym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym dodatkowe wynagrodzenie w postaci podatku od nieruchomości nie funkcjonuje w oderwaniu od świadczonej usługi (udostępniania nieruchomości i infrastruktury). Brak jest jakiegokolwiek innego świadczenia (innego tytułu), które można by powiązać z ponoszeniem kosztów podatku od nieruchomości, do którego zapłaty zobowiązany jest prawnie inny podmiot (właściciel).

W szczególności nie można uznać, że kwota podatku stanowi zobowiązanie publicznoprawne, które przenoszone jest na kontrahenta. Kwota podatku od nieruchomości, którą obciążany jest Dzierżawca na moment jej przeniesienia nie stanowi już podatku od nieruchomości ale wynagrodzenie z tytułu dzierżawy. Podstawą dokonania zapłaty jest bowiem umowa cywilnoprawna (umowa dzierżawy) a nie przepisy regulujące kwestie podatku od nieruchomości. Za uznaniem kwoty podatku od nieruchomości za element podstawy opodatkowania przemawia również fakt, że o tym, co jest wynagrodzeniem (a tym samym zapłatą) z tytułu świadczenia usługi decydują strony umowy. To one ustalają jaka kwota będzie satysfakcjonująca dla stron transakcji biorąc pod uwagę ponoszone koszty świadczenia usługi oraz dodatkowe związane z tym obciążenia. W praktyce celem takich zapisów jest rozszerzenie wynagrodzenia świadczeniodawcy w ten sposób aby ewentualne koszty związane ze świadczeniem usługi nie obniżały korzyści (zysku) świadczeniodawcy. Nie zmienia to jednak faktu, że opłaty takie stanowią zapłatę za świadczoną usługę. Biorąc pod uwagę wskazane powyżej zapisy umowne oraz przedstawione argumenty należy uznać, że kwota podatku od nieruchomości, którą obciążany będzie Dzierżawca, jako zapłata, którą świadczący usługę (Wydzierżawiający) otrzymuje w związku ze sprzedażą (odpłatnym świadczeniem usługi na terytorium kraju) stanowi część podstawy opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

Stanowisko powyższe potwierdzają również organy podatkowe w wydanych interpretacjach indywidualnych:

• Interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 12 lipca 2013 r. (sygn. IPTPP4/443-244/13-7/JM);
• Interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 18 lipca 2013 r. (sygn. ILPP1/443-333/13-4/AW)
• Interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 4 sierpnia 2015 r. (sygn. IPTPP1/4512-369/15-2/IG)
• Interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej z dnia 3 czerwca 2016 r. (sygn. IBPP2/4512-213/16/KO):

Odnosząc się do opisanego przez Wnioskodawcę opisu sprawy stwierdzić należy, że pomimo tego, że podatek od nieruchomości i opłata za użytkowanie wieczyste stanowi odrębny element rozliczeń z biorącym nieruchomość w najem, są one należnościami wynikającymi z odpłatnego świadczenia usługi najmu i podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na zasadach właściwych dla wiążącego strony stosunku cywilnoprawnego. W przedmiotowej sprawie kwota odpowiadająca wysokości podatku od nieruchomości i opłacie za użytkowanie wieczyste, którym Wnioskodawca obciąża biorącego nieruchomość w najem - stanowią wynagrodzenie za usługę udostępnienia nieruchomości (usługę najmu). Zatem, podstawę opodatkowania stanowić będzie wszystko co stanowi zapłatę z tytułu używania nieruchomości, obejmująca oprócz czynszu za najem również kwotę odpowiadającą wysokości podatku od nieruchomości i opłacie za użytkowanie wieczyste. W związku z powyższym, dokumentowanie notą księgową podatku od nieruchomości i opłaty za użytkowanie wieczyste nie jest działaniem poprawnym, ponieważ koszt ten jest nierozerwalnie związany ze świadczoną usługą najmu. Tak, więc Wnioskodawca w przypadku obciążania najemcy podatkiem od nieruchomości i opłatą wieczystego użytkowania, jest zobowiązany do wystawienia na jego rzecz faktur VAT.

Na uwagę zasługuje również wyrok WSA w Warszawie z dnia 17 maja 2013 r. (sygn. III SA/Wa 2954/12): (...) Sąd podzielił w całości przedstawione przez organ interpretacyjny stanowisko, a w szczególności twierdzenie, że nie można sztucznie wyodrębniać z jednej kompleksowej dostawy, jaką stanowi sprzedaż nieruchomości, kwot odpowiadających określonym kosztom, jak np. części podatku od nieruchomości czy innych świadczeń publicznoprawnych bezpośrednio związanych z taką transakcją, w celu ich przeniesienia na nabywcę bez opodatkowania. Ustalone z uwzględnieniem odrębnych przepisów daniny publiczne stanowią element cenotwórczy kosztów posiadania nieruchomości, który w przypadku jej sprzedaży wpływa bezpośrednio na jej cenę (wartość rynkową) . Dlatego też niezależnie czy wskazane składniki będą elementem umowy sprzedaży nieruchomości, czy też odrębnie wskazanym w umowie kosztem (świadczeniem) przenoszonym na nabywcę w związku z dokonaną transakcją, stanowią w istocie jedno niepodzielne świadczenie. Ich zapłata stanowi obrót w rozumieniu art. 29 ust. 1 u.p.t.u. i tym samym element podstawy opodatkowania dostawy towarów.

Zdaniem Wnioskodawcy, w związku z zawarciem Umowy dzierżawy podstawę opodatkowania podatkiem od towarów i usług stanowić będzie kwota czynszu powiększona o kwotę podatku od nieruchomości, którym obciążany jest Dzierżawca.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ().

Jak stanowi art. 8 ust. 1 cyt. ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, ().

Na podstawie art. 29a ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a, 30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Z powyższego przepisu wynika, że art. 29a ust. 1 ustawy odnosi się do wszystkiego, co stanowi zapłatę obejmując swym zakresem każdą formę zapłaty otrzymaną przez sprzedawcę z tytułu dostawy towarów lub wykonania usługi.

Stosownie do art. 29a ust. 6 ustawy, podstawa opodatkowania obejmuje:

1. podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku;
2. koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dokonującego dostawy lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.

W myśl art. 29a ust. 7 ustawy, podstawa opodatkowania nie obejmuje kwot:

1. stanowiących obniżkę cen w formie rabatu z tytułu wcześniejszej zapłaty;
2. udzielonych nabywcy lub usługobiorcy opustów i obniżek cen, uwzględnionych w momencie sprzedaży;
3. otrzymanych od nabywcy lub usługobiorcy jako zwrot udokumentowanych wydatków poniesionych w imieniu i na rzecz nabywcy lub usługobiorcy i ujmowanych przejściowo przez podatnika w prowadzonej przez niego ewidencji na potrzeby podatku.

Przepis art. 29a ust. 6 ustawy wyjaśnia, jakie elementy uwzględnia się przy ustalaniu wynagrodzenia, stanowiącego podstawę opodatkowania i wymienia przykładowo kilka rodzajów kosztów mieszczących się w pojęciu podstawy opodatkowania. Dotyczy on kosztów bezpośrednio związanych z zasadniczą dostawą towarów lub usług, które zwiększają łączną kwotę należną z tytułu transakcji. Zgodnie z tą regulacją, każdy koszt bezpośrednio związany z dostawą towarów lub świadczeniem usług, którym dostawca obciążył nabywcę lub klienta, powinien być włączony do podstawy opodatkowania. Zasada włączenia tych świadczeń do podstawy opodatkowania oznacza, że wartości tego typu kosztów, których ciężar przerzucany jest na nabywcę, nie wykazuje się jako odrębnego świadczenia, lecz traktuje jako element świadczenia zasadniczego, z zastosowaniem stawki podatku właściwej dla świadczenia zasadniczego.

W przedmiotowej sprawie należy rozstrzygnąć, czy przenoszone na Dzierżawcę opłaty dotyczące podatku od nieruchomości stanowią element kalkulacyjny czynszu dzierżawnego.

Zgodnie z art. 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2019 r., poz. 900 z późn. zm.) Ordynacja podatkowa podatkiem jest publicznoprawne, nieodpłatne, przymusowe oraz bezzwrotne świadczenie pieniężne na rzecz Skarbu Państwa, województwa, powiatu lub gminy, wynikające z ustawy podatkowej.

Jest to więc świadczenie pieniężne nieekwiwalentne (w zamian za wpłacony podatek od nieruchomości podatnikowi nie przysługuje wzajemne świadczenie ze strony gminy). Z tych też względów podatek od nieruchomości nie może być przedmiotem sprzedaży lub innej czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, a w efekcie nie podlega refakturowaniu. Podatek ten ma charakter majątkowy i związany jest z posiadanym majątkiem, a nie wynagrodzeniem uzyskiwanym z tytułu posiadania nieruchomości.

Koszty podatku od nieruchomości są należnościami bezpośrednio związanymi z odpłatnym świadczeniem usługi dzierżawy i podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na zasadach właściwych dla wiążącego strony stosunku cywilnoprawnego tak jak czynsz.

Zobowiązanie podatkowe w podatku od nieruchomości ciąży na wydzierżawiającym, jako właścicielu i nie może być w drodze umowy przeniesione na osobę dzierżawcy ze skutkiem zwalniającym wydzierżawiającego z obowiązku podatkowego. Strony stosunku cywilnoprawnego mogą jednak w ramach swobody w kształtowaniu łączących je stosunków zobowiązaniowych, zawrzeć w umowie postanowienie co do zwrotu (refundacji) należności z tytułu ponoszonych przez dzierżawcę opłat lub kosztów związanych z utrzymaniem nieruchomości, a więc również z tytułu podatku od nieruchomości. Niezależnie jednak od tego, czy zwracana wydzierżawiającemu przez dzierżawcę kwota podatku od nieruchomości została włączona do czynszu i stanowi jego element kalkulacyjny, czy jest wyodrębniona z czynszu, zawsze jest należnością obciążającą wydzierżawiającego, wynikającą z odpłatnego świadczenia usługi dzierżawy.

Jak wynika z dokonanej wyżej analizy przepisów, sam podatek od nieruchomości, jako że nie może być przedmiotem odsprzedaży, nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Nie jest zatem dopuszczalne wystawianie przez Wydzierżawiającego faktury, na której jako przedmiot sprzedaży będzie wykazany sam podatek od nieruchomości.

Jeżeli jednak strony umowy dzierżawy postanowią, że Wnioskodawca przerzuca koszt podatku od nieruchomości na dzierżawcę wówczas koszt ten stanowi element cenotwórczy usługi dzierżawy.

W tej sytuacji, przedmiotem opodatkowania jest skategoryzowana usługa, a nie zbiór wyodrębnionych w jej ramach kosztów. Z uwagi na powyższe, opodatkowaniu nie podlega koszt podatku od nieruchomości, ale usługa dzierżawy, w której jako element kalkulacyjny znajduje się koszt ww. podatku.

W tym miejscu można przytoczyć prawomocny wyrok WSA w Warszawie znak III SA/WA 2954/12 z 17 maja 2013 r., który co prawda dotyczy sytuacji przeniesienia na nabywcę gruntu (prawa wieczystego użytkowania gruntu) m.in. kosztów dodatkowej opłaty z tytułu użytkowania wieczystego lub rocznej opłaty z użytkowania wieczystego, podatku od nieruchomości niemniej jednak może on mieć zastosowanie w niniejszej sprawie. W wyroku tym Sąd podzielił w całości przedstawione przez organ interpretacyjny stanowisko, a w szczególności twierdzenie, że nie można sztucznie wyodrębniać z jednej kompleksowej dostawy, jaką stanowi sprzedaż nieruchomości, kwot odpowiadających określonym kosztom, jak np. części podatku od nieruchomości czy innych świadczeń publicznoprawnych bezpośrednio związanych z taką transakcją, w celu ich przeniesienia na nabywcę bez opodatkowania. Ustalone z uwzględnieniem odrębnych przepisów daniny publiczne stanowią element cenotwórczy kosztów posiadania nieruchomości, który w przypadku jej sprzedaży wpływa bezpośrednio na jej cenę (wartość rynkową). Dlatego też niezależnie czy wskazane składniki będą elementem umowy sprzedaży nieruchomości, czy też odrębnie wskazanym w umowie kosztem (świadczeniem) przenoszonym na nabywcę w związku z dokonaną transakcją, stanowią w istocie jedno niepodzielne świadczenie. Ich zapłata stanowi obrót w rozumieniu art. 29 ust. 1 u.p.t.u. i tym samym element podstawy opodatkowania dostawy towarów.

Reasumując koszty podatku od nieruchomości są należnością bezpośrednio związaną z odpłatnym świadczeniem usługi dzierżawy i podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na zasadach właściwych dla wiążącego strony stosunku cywilnoprawnego tak jak czynsz. Zobowiązanie podatkowe jak wskazano wyżej w podatku od nieruchomości ciąży na Wydzierżawiającym - jako właścicielu nieruchomości i nie może być w drodze umowy przeniesione na osobę Dzierżawcy ze skutkiem zwalniającym Właściciela nieruchomości z obowiązku podatkowego.

Odnosząc się do opisanego przez Wnioskodawcę opisu sprawy stwierdzić należy, że podatek od nieruchomości stanowi element rozliczeń z biorącym nieruchomość w dzierżawę, jest on należnością wynikającą z odpłatnego świadczenia usługi dzierżawy i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na zasadach właściwych dla wiążącego strony stosunku cywilnoprawnego.

W przedmiotowej sprawie kwota odpowiadająca wysokości podatku od nieruchomości, którym Wnioskodawca obciąża biorącego nieruchomość w dzierżawę stanowi wynagrodzenie za usługę udostępnienia nieruchomości (usługę dzierżawy). Zatem, podstawę opodatkowania stanowić będzie wszystko co stanowi zapłatę z tytułu dzierżawienia nieruchomości, obejmującą oprócz czynszu za dzierżawę również kwotę odpowiadającą wysokości podatku od nieruchomości.

Wobec powyższego z uwagi na fakt, że koszt podatku od nieruchomości jest elementem świadczenia należnego z tytułu umowy dzierżawy stanowi wraz z czynszem zapłatę będącą podstawą opodatkowania, w rozumieniu art. 29a ust. 1 ustawy o podatku VAT, z tytułu świadczenia usługi dzierżawy.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego).

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2019 r., poz. 2325). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej