Interpretacja indywidualna z dnia 12.05.2020, sygn. 0112-KDIL3.4012.183.2020.1.WB, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Temat interpretacji

Określenie stawki podatku VAT dla świadczonych przez Wnioskodawcę usług najmu na rzecz Spółki.

Na podstawie art. 13 § 2a , art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900 z późn. zm.), w zw. z art. 15zzs ust. 7 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. z 2020 r. poz. 374 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 13 marca 2020 r. (data wpływu 13 marca 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia stawki podatku VAT dla świadczonych przez Wnioskodawcę usług najmu na rzecz Spółki jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 marca 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia stawki podatku VAT dla świadczonych przez Wnioskodawcę usług najmu na rzecz Spółki.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem VAT. Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej zajmuje się wynajmem nieruchomości mieszkalnych, których jest właścicielem. Wynajem lokali mieszkalnych dokonywany jest na dwa sposoby:

• wynajem najemcy osobie fizycznej na cele mieszkaniowe;
• wynajem innej Spółce z o.o., która to spółka dokonuje na własny rachunek dalszego wynajmu lokali mieszkalnych na cele krótkoterminowego zakwaterowania.

W przypadku wynajmu lokali mieszkalnych przez Wnioskodawcę innej Spółce z o.o., umowa najmu pomiędzy Wnioskodawcą a inną Spółką z o.o. określa jako przedmiot umowy podnajem osobom trzecim w ramach najmu krótkoterminowego. Umowę zawarto na okres 3 lat. Zarówno Wnioskodawca jak inna Spółka z o.o. wynajmująca od Wnioskodawcy mieszkania w celu dalszego podnajmu w ramach podnajmu krótkoterminowego, prowadzą działalność gospodarczą w zakresie PKWiU 55. Wnioskodawca usługę najmu lokali mieszkalnych na rzecz innej Spółki z o.o. opodatkował stawką podatku VAT w wysokości 23%.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Według jakiej stawki podatku VAT (8% czy 23%) Wnioskodawca powinien opodatkowywać sprzedaż usług najmu na rzecz innej Spółki z o.o., która to Spółka wynajmuje od Wnioskodawcy lokalne mieszkalne w celu dalszego podnajmu krótkoterminowego?

Zdaniem Wnioskodawcy, właściwą stawką podatku VAT dla wynajmu lokali mieszkalnych innemu podmiotowi gospodarczemu w celu dalszego krótkoterminowego podnajmu lokali mieszkalnych, jest stawka 8%. Zgodnie z art. 41 ust. 2 ustawy o podatku od towarów usług, usługi wymienione w załączniku nr 3 do ustawy opodatkowane są wg stawki 7% (w roku 2019 wg stawki 8%). Załącznik nr 3 w poz. nr 163 wymienia usługi związane z zakwaterowaniem (PKWiU 55). Usługi wymienione w poz. 163 załącznika nr 3 do ustawy o podatku od towarów i usług są przedmiotem umowy pomiędzy Wnioskodawcą a inną Spółką z o.o., najmującą lokale mieszkalne w celu dalszego krótkoterminowego wynajmu. Za zastosowaniem preferencyjnej stawki podatku VAT w wysokości 8% przemawia stanowisko Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 2 września 2015 r. w interpretacji indywidualnej (sygn. IBPP2/4512-509/15/JJ), gdzie czytamy: (...) usługę wynajmu przez Wnioskodawcę lokalu mieszkalnego podmiotowi prowadzącemu działalność gospodarczą, którego przedmiotem jest krótkotrwały wynajem apartamentów w celach mieszkaniowych, należy opodatkować 8% stawką podatku VAT zgodnie z art. 41 ust. 2 w związku z art. 146a pkt 2 oraz poz. 163 załącznika nr 3 do ustawy jeśli z umowy zawartej między stronami jednoznacznie wynika, że lokal mieszkalny będzie przeznaczany na cele mieszkaniowe w celu krótkotrwałego zakwaterowania (usługa sklasyfikowana wg PKWiU w grupowaniu 55) (...).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ().

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie). Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do katalogu usług każde świadczenie, które nie jest dostawą w myśl art. 7 ustawy.

Na podstawie art. 5a ustawy, towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Zauważyć należy, że przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz wydane na jej podstawie rozporządzenia w wielu wypadkach odwołują się do grupowań PKWiU przy ustalaniu preferencyjnych stawek podatkowych. Prawidłowa pod względem klasyfikacji statystycznych identyfikacja towarów i usług stanowi warunek niezbędny do określenia wysokości opodatkowania podatkiem VAT w stosunku do towarów i usług, dla których przepisy powołują stosowną klasyfikację statystyczną.

Należy wskazać, że do celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług do dnia 30 czerwca 2020 r. stosuje się Polską Klasyfikację Wyrobów i Usług wprowadzoną rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) (Dz. U. Nr 207, poz. 1293, z późn. zm.), dalej: PKWiU.

W tym miejscu wskazać należy, że umowa najmu jest cywilnoprawną umową nakładającą na strony zarówno wynajmującego, jak i najemcę określone przepisami obowiązki.

Jak wynika z art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r., poz. 1145, z późn. zm.) przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Najem jest więc umową dwustronnie zobowiązującą i wzajemną, odpowiednikiem świadczenia wynajmującego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie najemcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu. Z powyższego wynika, że umówiony między stronami czynsz jest wynagrodzeniem za możliwość korzystania z cudzej rzeczy i stanowi świadczenie wzajemne należne za używanie lokalu przez jego najemcę.

Na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług najem stanowi świadczenie usług zdefiniowane w art. 8 ust. 1 ustawy i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem VAT. Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej zajmuje się wynajmem nieruchomości mieszkalnych, których jest właścicielem. Wynajem lokali mieszkalnych dokonywany jest na dwa sposoby:

• wynajem najemcy osobie fizycznej na cele mieszkaniowe;
• wynajem innej spółce z o.o., która to spółka dokonuje na własny rachunek dalszego wynajmu lokali mieszkalnych na cele krótkoterminowego zakwaterowania.

W przypadku wynajmu lokali mieszkalnych przez Wnioskodawcę innej spółce z o.o., umowa najmu pomiędzy Wnioskodawcą a inną spółką z o.o. określa jako przedmiot umowy podnajem osobom trzecim w ramach najmu krótkoterminowego. Umowę zawarto na okres 3 lat. Zarówno Wnioskodawca jak inna spółka z o.o. wynajmująca od Wnioskodawcy mieszkania w celu dalszego podnajmu w ramach podnajmu krótkoterminowego, prowadzą działalność gospodarczą w zakresie PKWiU 55. Wnioskodawca usługę najmu lokali mieszkalnych na rzecz innej spółki z o.o. opodatkował stawką podatku VAT w wysokości 23%.

W przedmiotowej sprawie wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii określenia stawki podatku VAT świadczonych przez niego usług w zakresie najmu na rzecz Spółki, która to spółka wynajmuje od Wnioskodawcy lokale mieszkalne w celu dalszego podnajmu krótkoterminowego.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jak wynika z art. 146aa ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż -6%:

1. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%;
2. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8%.

Jednakże zarówno w treści ustawy o podatku od towarów i usług, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi bądź zwolnienie od podatku.

Należy podkreślić, że zastosowanie obniżonej stawki podatku lub zwolnienia od podatku, jako odstępstwo od zasady powszechności i równości opodatkowania, możliwe jest jedynie w przypadku wykonywania czynności ściśle określonych w ustawie oraz w przepisach wykonawczych wydanych na podstawie jej upoważnienia.

Pod poz. 163 załącznika nr 3 do ustawy, stanowiącego Wykaz towarów i usług opodatkowanych stawką podatku w wysokości 8%, wymienione zostały usługi sklasyfikowane w dziale 55 Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług Usługi związane z zakwaterowaniem.

Zauważyć w tym miejscu trzeba, że zgodnie z Polską Klasyfikacją Wyrobów i Usług (PKWiU) wprowadzoną rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r., PKWiU 55 zawiera usługi związane z zakwaterowaniem.

Wg wyjaśnień Głównego Urzędu Statystycznego do PKWiU dział obejmuje:

• usługi w zakresie zapewnienia krótkotrwałego pobytu turystom i pozostałym podróżnym,
• usługi w zakresie zakwaterowania na dłuższy okres studentów, osób pracujących i pozostałych osób.

Niektóre usługi dotyczą zapewnienia miejsca zakwaterowania lub zakwaterowania łącznie z wyżywieniem i/lub możliwością korzystania z obiektów rekreacyjnych.

Dział ten nie obejmuje:

• usług w zakresie zapewnienia długotrwałego zakwaterowania jako głównego miejsca pobytu w obiektach takich jak: apartamenty, zazwyczaj w cyklu miesięcznym lub rocznym, sklasyfikowanego w odpowiednich grupowaniach Sekcji L.

Ponadto ustawodawca przewidział dla niektórych czynności zwolnienie od podatku.

Stosownie do treści art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy, zwalnia się od podatku usługi w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe.

Należy ponadto zauważyć, że stosownie do art. 43 ust. 20 ustawy, zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 36, nie ma zastosowania do usług wymienionych w poz. 47 załącznika nr 3 do ustawy.

Przepis art. 43 ust. 20 ustawy w ww. brzmieniu obowiązuje od 1 listopada 2019 r. i został wprowadzony przez art. 1 pkt 9 ustawy z 9 sierpnia 2019 r. ustawy o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych ustaw (Dz. U. z 2019 r., poz. 1751, z późn. zm.). Jednakże z zgodnie z art. 7 ust. 2 ww. ustawy w okresie od 1 listopada 2019 r. do 31 marca 2020 r. przepis art. 43 ust. 20 stosuje się w brzmieniu obowiązującym dotychczas, tj. w następującym brzmieniu: zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 36, nie ma zastosowania do usług wymienionych w poz. 163 załącznika nr 3 do ustawy. Z kolei zgodnie z art. 63 pkt 1 lit. b ustawy z dnia 31 marca 2020 r. (Dz. U. z 2020 r., poz. 568, z późn. zm) o zmianie ustawy o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych oraz niektórych innych ustaw, w ustawie z dnia 9 sierpnia 2019 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 1751 i 2200) wprowadza się następujące zmiany: w ust. 2 wyrazy do dnia 31 marca 2020 r. zastępuje się wyrazami do dnia 30 czerwca 2020 r.. Tym samym do dnia 30 czerwca 2020 r. obowiązuje brzmienie art. 43 ust. 20 ustawy z przed zmiany z dnia 1 listopada 2019 r., tj. zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 36, nie ma zastosowania do usług wymienionych w poz. 163 załącznika nr 3 do ustawy.

Wobec powyższego w tym miejscu wskazać należy, że w pozycji nr 163 tego załącznika, stanowiącego wykaz towarów i usług, opodatkowanych stawką podatku w wysokości obecnie 8%, znajdują się usługi związane z zakwaterowaniem, oznaczone symbolem PKWiU 55.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że ze zwolnienia od podatku od towarów i usług korzysta wyłącznie świadczenie usług wynajmu nieruchomości (lub jej części) o charakterze mieszkalnym na cele mieszkaniowe. Zastosowanie zwolnienia jest więc uzależnione od spełnienia przesłanek obiektywnych dotyczących charakteru wynajmowanego lokalu (lokal mieszkalny) oraz subiektywnych dotyczących przeznaczenia wynajmowanego lokalu (cel mieszkaniowy). W związku z tym ze zwolnienia nie może korzystać wynajem nieruchomości o charakterze mieszkalnych na cel inny niż mieszkaniowy. Przy czym przepis nie uzależnia zastosowania zwolnienia od rodzaju czy formy prawnej podmiotu świadczącego usługę, jak i podmiotu nabywającego tę usługę.

Powyższe wskazuje, że przesłanki do zastosowania zwolnienia są następujące:

• świadczenie usług na własny rachunek,
• charakter mieszkalny nieruchomości,
• mieszkaniowy cel najmu lub dzierżawy.

Zaistnienie wszystkich powyższych przesłanek skutkuje zastosowaniem zwolnienia od podatku. Podatnik będzie mógł zatem skorzystać ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem od towarów i usług ww. usługi, jeśli umowa najmu w swojej treści zawiera między innymi postanowienia, z których w sposób niebudzący wątpliwości wynika, że dotyczy ona lokalu mieszkalnego i lokal ten może być wykorzystany przez najemcę tylko w celach mieszkaniowych.

W tym miejscu podkreślić należy, że zwolnienie, które znajduje się w art. 43 ust. 1 pkt 36 stanowi implementację art. 135 ust. 1 lit. 1 Dyrektywy 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L 347 z 11.12.2006, str. 1, z późn. zm.). Przepis powyższy stanowi, że Państwa członkowskie zwalniają następujące transakcje () dzierżawę i wynajem nieruchomości. Krajowe ustawodawstwo stanowi o zwolnieniu z opodatkowania usługi najmu pod warunkiem jego mieszkaniowego przeznaczenia.

Odnosząc powyższe do sytuacji Wnioskodawcy stwierdzić należy, że świadczone przez Niego usługi najmu lokali mieszkalnych na rzecz Spółki która to Spółka wynajmuje przedmiotowe lokale mieszkalne od Wnioskodawcy w celu dalszego najmu krótkoterminowego nie wypełniają celu mieszkaniowego bezpośrednio u Spółki będącej stroną umowy z Wnioskodawcą, lecz ma na celu realizację jego celu gospodarczego w tym zarobkowego.

W przedmiotowej sytuacji prowadzony przez Wnioskodawcę wynajem lokali mieszkalnych na rzecz Spółki nie służy zaspakajaniu potrzeb mieszkaniowych, lecz prowadzeniu działalności gospodarczej z wykorzystaniem przedmiotowych lokali. Tym samym w przedmiotowej sprawie nie zostanie spełniona przesłanka celu mieszkaniowego ww. umowy najmu na rzecz Spółki, tym samym przedmiotowe usługi nie korzystają ze zwolnienia od podatku od towarów i usług, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy.

Odnosząc się natomiast do możliwości zastosowania obniżonej 8% stawki VAT dla świadczonych przez Wnioskodawcę usług najmu lokali mieszkalnych na rzecz Spółki zauważyć należy, że z informacji przedstawionych we wniosku wynika, iż Zainteresowany dokonuje wynajmu lokali mieszkalnych na rzez Spółki, która to Spółka dokonuje na własny rachunek dalszego wynajmu lokali na cele krótkoterminowego zakwaterowania. Wnioskodawca zaznaczył przy tym, że umowa najmu określa przedmiot najmu jako podnajem osobom trzecim w ramach najmu krótkoterminowego oraz że przedmiotowa umowa między Wnioskodawcą a Spółką została zawarta na okres 3 lat.

Mając na uwadze powyższe informacje w kontekście przywołanych wyżej przepisów prawa wskazać należy, że w przedmiotowej sprawie do świadczonych przez Wnioskodawcę usług najmu na rzecz Spółki nie ma zastosowania stawka podatku VAT w wysokości 8% na podstawie art. 41 ust. 2 w zw. z art. 146aa ust. 1 pkt 2 ustawy oraz poz. 163 załącznika nr 3 do ustawy. Należy zauważyć, że fakt iż Wnioskodawca właściciel lokali mieszkalnych, wynajmuje je Spółce podmiotowi, który wykorzystuje te lokale mieszkalne do świadczenia usług krótkoterminowego zakwaterowania na rzecz innych podmiotów, nie przesądza, o tym że Wnioskodawca sam staje się przez to podmiotem świadczącym tego typu usługi, tj. krótkoterminowego zakwaterowania.

W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca świadczy jedynie usługi najmu lokali mieszkalnych na rzecz podmiotu, który świadczy w dalszym etapie na własny rachunek usługi najmu krótkoterminowego.

Ponadto przedstawione we wniosku informacje nie wskazują wbrew twierdzeniom Wnioskodawcy na to że świadczone przez Niego usługi najmu mieszczą się w jakiejkolwiek podklasie PKWiU oznaczonej symbolem 55 w tym również usług krótkoterminowego zakwaterowania. Powyższe potwierdza także fakt, iż jak wskazał we wniosku Wnioskodawca umowa najmu zawarta ze Spółką obowiązuje przez okres 3 lat co przesądza de facto, że Wnioskodawca nie świadczy usług zakwaterowania krótkoterminowego.

Wobec powyższego, w przedstawionym stanie faktycznym wynajem lokali mieszkalnych przez Wnioskodawcę na rzecz Spółki, która to Spółka wynajmuje przedmiotowe lokale mieszkalne w celu dalszego ich podnajmu krótkoterminowego, jest opodatkowany stawką podstawową w wysokości 23% w oparciu o art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy. Do usług najmu świadczonych przez Wnioskodawcę nie ma zastosowania stawka podatku w wysokości 8% na podstawie art. 41 ust. 2 w zw. z art. 146aa ust. 1 pkt 2 oraz poz. 163 załącznika nr 3 do ustawy.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało ocenić jako nieprawidłowe.

Ponadto, zauważyć należy, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W konsekwencji w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych. Ponadto, w sytuacji zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku w opisie sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Natomiast, odnosząc się do powołanej przez Wnioskodawcę interpretacji należy wskazać, że została ona wydana w indywidualnej sprawie, w której indywidualnie oceniano stan faktyczny/zdarzenie przyszłe i stanowisko wnioskodawcy. Powołana interpretacja nie stanowi źródła prawa i tutejszy organ nie jest nią związany.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Bieg powyższego terminu nie rozpoczyna się do dnia zakończenia okresu stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID (art. 15zzs ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. z 2020 r. poz. 374, z późn. zm.).

Jednocześnie, stosownie do art. 15zzs ust. 7 ww. ustawy z dnia 2 marca 2020 r., czynności dokonane w postępowaniach, o których mowa w ust. 1, w okresie stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID są skuteczne. Tym samym, Strona może skutecznie wnieść skargę pomimo wstrzymania biegu powyższego terminu.

Skargę wnosi się na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP. W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

nieprawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej