Państwa stanowisko w zakresie podatku od towarów i usług

AD 4. NAPIWKI JAKO ŚWIADCZENIA NIEBĘDĄCE PODSTAWĄ OPODATKOWANIA W VAT

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawą z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U.2022.931 ze zm.) (dalej „Ustawa o VAT”), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 Ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Natomiast stosownie do treści art. 8 ust. 1 Ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również: 1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej; 2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji; 3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Przywołane przepisy wskazują, że pojęcie świadczenia usług należy rozumieć bardzo szeroko. Przy czym trzeba zaakcentować, że świadczenie usług obejmuje sytuacje, w których można wyróżnić usługodawcę (świadczącego usługę) oraz usługobiorcę (korzystającego ze świadczenia). Dodatkowo podkreślenia wymaga, iż dana czynność podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wówczas, gdy ma charakter odpłatny, a więc istnieje związek o charakterze przyczynowym pomiędzy świadczeniem jednej strony transakcji, a otrzymanym od drugiej strony świadczeniem wzajemnym.

O odpłatności można mówić zatem gdy zapłacone kwoty stanowią wynagrodzenie za usługę realizowaną w ramach stosunku prawnego lub gdy dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych. Innymi słowy w przypadku świadczeń odpłatnych otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia.

W kwestii związku wynagrodzenia z usługą wielokrotnie wypowiadał się Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej „TSUE”). Przykładowo w wyroku z 3 marca 1994 r. w sprawie R.J. Tolsma v. Inspecteur der Omzetbelasting Leeuwarden, sygn. C-16/93 , TSUE stwierdził, że: „Świadczenie usług następuje za wynagrodzeniem w rozumieniu art. 2 pkt 1 Szóstej Dyrektywy VAT i w związku z tym podlega opodatkowaniu podatkiem VAT wyłącznie wtedy, gdy istnieje stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a jej odbiorcą, w ramach którego świadczący usługę uzyskuje świadczenie wzajemne, przy czym otrzymane przez niego wynagrodzenie stanowi wartość przekazywaną w zamian za usługę wyświadczoną jej odbiorcy”.

Mając na uwadze powyższe, należy wskazać, iż aby dane świadczenie można było uznać za odpłatne, muszą zostać spełnione łącznie następujące warunki: a) istnieje stosunek prawny między świadczącym usługę a usługobiorcą, w ramach którego świadczenia stron uznawane są za ekwiwalentne; b) istnieje konsument danego świadczenia; c) między świadczeniem usługodawcy a wzajemnym świadczeniem usługobiorcy (wynagrodzeniem) istnieje bezpośredni związek o charakterze przyczynowym.

Stosownie do art. 29a ust. 1 Ustawy o VAT, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Ustalenie podstawy opodatkowania poprzedzać powinno ustalenie, czy dana transakcja mieści się w katalogu czynności opodatkowanych określonych w art. 5 ust. 1 ustawy o VAT. Bowiem podstawę opodatkowania można ustalać jedynie wówczas, gdy istnieje przedmiot opodatkowania.

Jak wskazano w stanie faktycznym, Wnioskodawca prowadzi działalność gastronomiczną. Spółka w swoich lokalach zatrudnia Pracowników. Zwyczajowo przyjętą, a przez to relatywnie często występującą sytuacją jest to, że Klienci, zadowoleni z zapewnionej przez Pracowników obsługi, decydują się na przekazanie dobrowolnej kwoty napiwku jako wyrazu podziękowania. Decyzja, co do samego przekazania napiwku, jak i co do jego kwoty jest autonomiczną decyzją każdego z Klientów. Przekazanie napiwku odbywa się w ten sposób, że przy zakończeniu wizyty danego Klienta w restauracji, określa on, czy chce pozostawić Pracownikowi napiwek, a jeśli tak, to określa jego wysokość.

W przypadku pozostawienia napiwku, Pracownik dolicza tę kwotę do rachunku Klienta, a płatność bezgotówkowa za pośrednictwem terminala płatniczego obejmuje łączną kwotę (tj. sumę wartości zamówienia i napiwku). Następnie napiwek (z określeniem jego kwoty/wartości procentowej rachunku) odnotowywany jest w terminalu POS. Odnotowanie napiwku w terminalu POS skutkuje w sposób automatyczny przypisaniem (alokacją) napiwku do konkretnego Pracownika, który obsługuje danego Klienta (dany rachunek). Obok opisanych wyżej napiwków, które są wręczane przez Klientów, w Spółce funkcjonują również dobrowolne napiwki w odniesieniu do rezerwacji potwierdzanych z Klientem za pośrednictwem działu sprzedaży i marketingu Spółki (rezerwacje zorganizowane, co obejmuje tzw. małe grupy, średnie grupy, duże grupy i imprezy zamknięte). Również w takim przypadku, na etapie wstępnych rozmów i zawarcia umowy potwierdzającej dokonanie rezerwacji, jak i po zakończeniu obsługi tej rezerwacji, Klient ma możliwość pozostawienia dobrowolnego napiwku w wysokości określonej kwoty lub wartości procentowej ceny zakupionych usług gastronomicznych Spółki.

Napiwek ten jest wpłacany w sposób bezgotówkowy i skierowany bezpośrednio do Pracownika, który będzie obsługiwał tę rezerwację. W takim przypadku kwota napiwku również jest przypisana od samego początku do indywidualnie oznaczonego Pracownika. Wypłata napiwków na rzecz Pracowników następuje pod koniec miesiąca, na rachunki bankowe poszczególnych Pracowników. Spółka zatem przechowuje środki pieniężne z tytułu napiwków, a następnie pod koniec miesiąca przekazuje (a de facto oddaje) danemu Pracownikowi. Przekazanie następuje w postaci przelewu na rachunek bankowy Pracownika. Spółka zawiera z każdym z Pracowników - zarówno z zatrudnionych na umowę o pracę, jak i na umowę zlecenia (umowę o świadczenie usług) ustną umowę nienazwaną (na zasadzie swobody kontraktowej), w ramach której przyjmuje ona rolę wyłącznie technicznego przekaziciela kwot napiwków, zobowiązując się wobec Pracowników, że otrzymywane przez nich kwoty napiwków od Klientów zostaną przekazane na ich rachunki bankowe dokładnie w takiej wysokości, w jakiej zostały uiszczone przez Klientów, a jednocześnie Spółka nie będzie uprawniona do dysponowania tymi środkami oraz nie będzie uprawniona do decydowania o dokonaniu bądź wstrzymaniu wypłaty napiwków.

Jak wcześniej wskazano dana czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Zdaniem Wnioskodawcy, kwoty dobrowolnych napiwków, uiszczanych przez Klientów na rzecz konkretnych Pracowników w sposób bezgotówkowy, jako niezwiązane bezpośrednio z wynagrodzeniem za wykonaną przez Spółkę usługę nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. W niniejszej sprawie między Spółką a Klientem nie powstaje stosunek prawny, w ramach którego za wykonanie usług przez Wnioskodawcę, Klient byłby zobowiązany uiścić wynagrodzenie w postaci napiwku.

Wynagrodzenie, które Spółka pobiera od Klientów jest określone w cenniku usług restauracyjnych. Przedmiotowy cennik nie dotyczy dobrowolnych napiwków uiszczanych przez Klientów na rzecz Pracowników. Pozostawienie przez Klienta napiwku zależy tylko i wyłącznie od jego dobrej woli. Co istotne adresatem napiwków nie jest Wnioskodawca. Napiwki są adresowane konkretnym Pracownikom i stanowią wyraz wdzięczności Klienta za dobrą obsługę. Zatem napiwek „łączy” wyłącznie Klienta, który decyduje się udzielić napiwku konkretnemu Pracownikowi. Rolą Spółki jest jedynie bycie czasowym przechowawcą środków należących do poszczególnych Pracowników.

W konsekwencji powyższego Wnioskodawca nie powinien uwzględniać wskazanych w stanie faktycznym dobrowolnych napiwków do podstawy opodatkowania, o której mowa w art. 29a ust. 1 ustawy o VAT.

Prawidłowość powyższego stanowiska potwierdzone zostało w interpretacji indywidualnej, wydanej w sprawie o zbliżonym stanie faktycznym - Pismo z dnia 17 czerwca 2021 r. Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, nr 0113-KDIPT1 3.40l2.275.2021.1.KS: „W ocenie tut. Organu, w przypadku, gdy kwoty napiwków są świadczeniem klienta całkowicie dobrowolnym, a stosowane przez Spółkę systemy sprzedażowe pozwalają określić i jednoznacznie przypisać kwoty poszczególnych przydzielonych napiwków konkretnym pracownikom oraz Spółka nie pobiera sobie żadnych kwot z napiwków, to kwoty te nie stanowią dla Wnioskodawcy obrotu będącego podstawą opodatkowania podatkiem od towarów i usług w myśl art. 29a ust. 1 ustawy o VAT. W konsekwencji powyższego Wnioskodawca nie ma obowiązku uwzględniać przekazywanych za swoim pośrednictwem pracownikom napiwków jako obrotu z tytułu świadczenia usług, bowiem w sytuacji przedstawionej w przedmiotowej sprawie napiwek nie stanowi wynagrodzenia za świadczenie usług”.

Wobec powyższego należy stwierdzić, że kwoty dobrowolnych napiwków, uiszczanych przez Klientów na rzecz konkretnych Pracowników w sposób bezgotówkowy, które trafiają na rachunek bankowy Spółki, a następnie pod koniec danego miesiąca są wypłacane na rachunki bankowe Pracowników w takiej samej kwocie, jak wpłacone przez Klientów powinny być wyłączone z podstawy opodatkowania, o której mowa w art. 29a ust. 1 Ustawy o VAT.

Ocena stanowiska

Stanowisko, w zakresie podatku od towarów i usług, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Odstępuję od uzasadnienia prawnego tej oceny.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Ocena Państwa stawnowiska w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych oraz w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych jest przedmiotem odrębnych rozstrzygnięć.

Należy zauważyć, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Jednocześnie należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu sprawy co oznacza, że w przypadku gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Państwa sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem zdarzenia przyszłego i muszą się Państwo zastosować do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Macie Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).

Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, który stanowi:

Interpretacja indywidualna zawiera wyczerpujący opis przedstawionego we wniosku stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego oraz ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny. Można odstąpić od uzasadnienia prawnego, jeżeli stanowisko wnioskodawcy jest prawidłowe w pełnym zakresie.