Interpretacja indywidualna z dnia 22.12.2020, sygn. 0111-KDIB3-3.4012.561.2020.3.WR, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Temat interpretacji

Sprzedaż budynku jednorodzinnego wykorzystywanego do prowadzenia działalności gospodarczej.

Na podstawie art. 13 § 2a pkt 1, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2020 r., poz. 1325 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 18 września 2020 r. (data wpływu 18 września 2020 r.), uzupełnionego pismem z 16 listopada 2020 r. (data wpływu: 16 listopada 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie zwolnienia z podatku VAT sprzedaży budynku jednorodzinnego wykorzystywanego do prowadzenia działalności gospodarczej jest:

• prawidłowe w zakresie w jakim planowana sprzedaż domu Wnioskodawcy dotyczy części budynku wykorzystywanej do działalności gospodarczej,
• nieprawidłowe w zakresie w jakim planowana sprzedaż domu Wnioskodawcy dotyczy części budynku wykorzystywanej na cele prywatne Wnioskodawcy.

UZASADNIENIE

W dniu 18 września 2020 r. wpłynął do Organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie zwolnienia z podatku VAT sprzedaży domu jednorodzinnego wykorzystywanego do prowadzenia działalności gospodarczej.

Powyższy wniosek został uzupełniony pismem z 16 listopada 2020 r. (data wpływu: 16 listopada 2020 r.), które stanowiło odpowiedź na wezwanie Organu, znak: 0111-KDIB3-3.4012.561.2020.2.WR.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Od []2017 roku Wnioskodawca jest osobą prowadzącą jednoosobową działalność gospodarczą pod nazwą [] oraz od tego dnia Wnioskodawca był i jest do dziś w zakresie prowadzonej działalności gospodarczej czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług - VAT. Sposób rozliczania przez Wnioskodawcę podatku dochodowego to podatek liniowy 19%. Status działalności firmy Wnioskodawcy cały czas jest aktywny. Wnioskodawca zarejestrował działalność pod adresem mojego prywatnego domu w []. Działalność Wnioskodawcy polega m in. na robotach budowlanych związanych ze wznoszeniem budynków mieszkalnych, realizacji projektów budowlanych związanych ze wznoszeniem budynków, wykonywaniem instalacji elektrycznych, działalności w zakresie inżynierii i związanym z nią doradztwie technicznym, kupnie oraz sprzedaży nieruchomości na własny rachunek, działalności w zakresie specjalistycznego projektowania oraz innych zgodnych z CEIDG. W 2009 roku jako osoba prywatna, Wnioskodawca kupił niezabudowany grunt z zamiarem zrealizowania na nim Inwestycji (czego rezultatem miało być wybudowanie domu jednorodzinnego i uzyskanie możliwości jego użytkowania), a następnie zamieszkanie w wybudowanym domu jednorodzinnym, który miał służyć celom prywatnym. Budynek na przedmiotowej działce Wnioskodawca postawił i oddał do użytkowania w 2013 roku. Dom w okresie 2009 do 2013 Wnioskodawca budował, jako osoba prywatna gdyż nie prowadził w tym czasie działalności gospodarczej. Na przedmiotowej działce stoi tylko jeden budynek który jest jednorodzinnym budynkiem mieszkalnym. Powierzchnia użytkowa całego budynku wynosi 241 m².

Po założeniu jednoosobowej działalności gospodarczej dnia [] 2017 roku pod tym adresem [] Wnioskodawca zarejestrował siedzibę swojej firmy pod nazwą []. Przedmiotowy dom oraz działka nigdy nie były oraz nie zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych firmy Wnioskodawcy, czyli Wnioskodawca nie dokonywał żadnych comiesięcznych odliczeń amortyzacyjnych.

W piśmie z 16 listopada 2020 r. (data wpływu 16 listopada 2020 r.) Wnioskodawca wskazał, że jego intencją w zakresie podatku od towarów i usług jest uzyskanie interpretacji indywidualnej prawa podatkowego dotyczącej opodatkowania, w tym możliwości korzystanie ze zwolnienia w związku z przyszłościową sprzedażą opisanego we wniosku budynku. W zakresie podatku od towarów i usług, Wnioskodawca uzupełnił również opis zdarzenia przyszłego o następujące elementy.

1. Przedmiotowy budynek który ma stanowić przedmiot sprzedaży od momentu wybudowania do momentu planowanego zbycia na rzecz kupującego nie był oraz nie będzie udostępniony osobom trzecim na podstawie umowy najmu/dzierżawy/użyczenia,
2. Przedmiotowy budynek od momentu oddania do użytkowania tj. 2013 roku do dnia [] 2017 roku Wnioskodawca użytkował tylko i wyłącznie w celach prywatnych na cele mieszkaniowe. Od dnia [] 2017 przedmiotowy budynek Wnioskodawca użytkuje w celach prywatnych (mieszkaniowych) oraz w celach prowadzenia działalności gospodarczej,
3. Na cele działalności gospodarczej Wnioskodawca wykorzystuje jeden pokój o powierzchni ok. 20 m² to jest niewiele ponad 8% powierzchni całego domu,
4. Przyczyną podjęcia decyzji sprzedaży budynku jest chęć zamieszkania bliżej centrum miasta, zamieszkanie w mniejszym domu/mieszkaniu oraz szykujący się w najbliższym czasie remont przedmiotowego budynku,
5. Do dnia dzisiejszego Wnioskodawca nie podjął żadnych działań marketingowych w celu sprzedaży budynku będącego przedmiotem wniosku. Wnioskodawca zasięgnął tylko opinii biur sprzedaży nieruchomości jakie w chwili obecnej jest zapotrzebowanie klienta na zakup budynków mieszkalnych,
6. W przyszłości Wnioskodawca zamierza pozyskać potencjalnego klienta na sprzedaż budynku Wnioskodawcy przez biuro nieruchomości lub indywidualne ogłoszenie sprzedaży zamieszczone w Internecie,
7. Na dzień dzisiejszy tj. 16.11.2020 Wnioskodawca jest właścicielem lub współwłaścicielem innych budynków i gruntów lecz żadne z nich nie jest przeznaczone na chwilę obecną do sprzedaży,
8. Wnioskodawcy nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o podatek naliczony w związku z wybudowaniem opisanego we wniosku budynku - zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 10a, podpunkt a, ustawy o podatku od towarów i usług,
9. Wnioskodawca oświadczył, iż w stosunku do przedmiotowego budynku nie poniósł wydatków na jego ulepszenie - zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 10a, podpunkt b, ustawy o podatku od towarów i usług.
   
   

W związku z powyższym opisem, w zakresie podatku od towarów i usług, zadano następujące pytanie

(ostatecznie sformułowane w piśmie z 16 listopada 2020 r.:
Czy przy przyszłościowej sprzedaży przedmiotowego budynku jednorodzinnego Wnioskodawca będzie zwolniony z podatku od towaru i usług?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Wnioskodawca, w zakresie podatku od towarów i usług, uważa, że przy przyszłościowej sprzedaży swojego domu nie będzie musiał płacić/zwracać podatku VAT w wysokości 8%.

W piśmie z 16 listopada 2020 r. Wnioskodawca wskazał również co następuje:

Zgodnie z treścią art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatków od towarów i usług zwalnia się dostawę budynków, budowli lub ich części, jeśli nie wystąpiły następujące przesłanki:

1. dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
2. pomiędzy pierwszym zasiedleniem, a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Zwolnienie sprzedaży nieruchomości na podstawie pkt 10a jest możliwe pod warunkiem, że:

1. w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,
2. dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.

Wnioskodawca stwierdził, iż będzie zwolniony z opłacenia podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest:

• prawidłowe w zakresie w jakim planowana sprzedaż domu Wnioskodawcy dotyczy części budynku wykorzystywanej do działalności gospodarczej,
• nieprawidłowe w zakresie w jakim planowana sprzedaż domu Wnioskodawcy dotyczy części budynku wykorzystywanej na cele prywatne Wnioskodawcy.

Na wstępie Organ informuje, że w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106, ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Stosownie do treści art. 2 pkt 6 ustawy przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zgodnie z art. 2 pkt 22 ustawy o podatku od towarów i usług przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Należy więc przyjąć, że na podstawie definicji zawartej w art. 2 pkt 6 ustawy, zbycie nieruchomości dokonywane przez podatnika, traktowane jest jako czynność odpłatnej dostawy towarów, o której stanowi art. 7 ust. 1 ustawy, podlegającej opodatkowaniu na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Wskazać w tym miejscu należy, że na mocy art. 29a ust. 8 ustawy, w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

Tak więc, co do zasady grunt będący przedmiotem sprzedaży podlega opodatkowaniu według takiej stawki podatku od towarów i usług, jaką opodatkowane są budynki lub budowle na nim posadowione.

Jednak nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów, w rozumieniu art. 7 ustawy o podatku od towarów i usług podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Stosownie do art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem podatnik tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Przy czym, w świetle przytoczonych wyżej przepisów status podatnika podatku od towarów i usług wynika z okoliczności dokonania czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem.

Dla ustalenia, czy osoba dokonująca transakcji sprzedaży nieruchomości jest podatnikiem podatku VAT istotne jest stwierdzenie, że prowadzi ona działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Zatem, kiedy osoba fizyczna dokonuje sprzedaży swojego majątku osobistego, a czynność ta wykonywana jest okazjonalnie i nie zmierza do nadania jej stałego charakteru, nie oznacza to prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Jednocześnie wykorzystywanie składników majątku, tj. takie wykorzystywanie majątku, które charakteryzuje się powtarzalnością lub długim okresem trwania, które polega na czerpaniu dochodów ze składnika majątku wskazuje na prowadzenie działalności gospodarczej. Należy stwierdzić, że każdy, kto dokonuje czynności, które zmierzają do wykorzystania nieruchomości dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy powinien być uznany za podatnika podatku od towarów i usług.

W konsekwencji, wykorzystywanie majątku należącego do danej osoby stanowi również działalność gospodarczą jeżeli jest dokonywane w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Podstawowym kryterium dla opodatkowania sprzedaży nieruchomości jest ustalenie, czy działanie to można uznać za wykorzystywanie majątku w sposób ciągły do celów zarobkowych, czy majątek nabyty został i faktycznie wykorzystany na potrzeby własne, czy też z przeznaczeniem do działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ustawy.

Stwierdzić należy, że uznanie, czy dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.

Z przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca od [] 2017 roku prowadzi działalność gospodarczą pod nazwą []. Od momentu rozpoczęcia działalności Wnioskodawca był i nadal jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Działalność została zarejestrowana pod adresem prywatnego domu Wnioskodawcy, przy ulicy []. Na cele działalności gospodarczej Wnioskodawca wykorzystuje jeden pokój o powierzchni 20 m², czyli niewiele ponad 8% powierzchni całego domu.

Wnioskodawca w 2009 roku, jako osoba prywatna, kupił niezabudowany grunt z zamiarem zrealizowania na nim inwestycji w postaci wybudowania domu jednorodzinnego, który miał służyć celom prywatnym. Budynek na tym gruncie został postawiony i oddany do użytkowania w 2013 r. W okresie budowy tj. od 2009 roku do 2013 roku Wnioskodawca nie prowadził jeszcze działalności gospodarczej. Przedmiotowy budynek oraz grunt, na którym jest on posadowiony nie zostały nigdy wprowadzone do ewidencji środków trwałych przedsiębiorstwa Wnioskodawcy.

Wskazany budynek od momentu wybudowania do momentu planowanego zbycia nie był oraz nie będzie udostępniony osobom trzecim na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub użyczenia. Budynek, który ma być przedmiotem sprzedaży Wnioskodawca użytkował od momentu oddania do użytkowania tj. od 2013 r. do dnia [] 2017 r. wyłącznie na prywatne cele mieszkaniowe.

Przyczyną podjęcia decyzji o sprzedaży budynku jest chęć zamieszkania bliżej centrum miasta, zamieszkanie w mniejszym domu lub mieszkaniu, a także przewidywany remont sprzedawanego budynku.

Do dnia dzisiejszego Wnioskodawca nie podjął żadnych działań marketingowych w celu sprzedaży budynku będącego przedmiotem wniosku. Wnioskodawca zasięgnął jedynie opinii biur sprzedaży nieruchomości jakie w chwili obecnej jest zapotrzebowanie klienta na zakup budynków mieszkalnych. Potencjalnego klienta na zakup opisanego we wniosku, budynku Wnioskodawca zamierza pozyskać przy pomocy biura nieruchomości lub z wykorzystaniem indywidualnego ogłoszenia o sprzedaży w Internecie.

Obecnie Wnioskodawca jest również właścicielem lub współwłaścicielem również innych budynków lub gruntów, lecz żadne z nich nie jest obecnie przeznaczone do sprzedaży.

Wnioskodawca wskazał, że nie przysługiwało mu prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o podatek naliczony w związku z wybudowaniem opisanego we wniosku budynku. Wnioskodawca nie ponosił również żadnych wydatków na ulepszenie budynku.

W przedmiotowej sprawie wątpliwości dotyczą kwestii, czy przy przyszłościowej sprzedaży opisanego we wniosku budynku Wnioskodawca będzie zwolniony z podatku od towarów i usług.

W celu rozstrzygnięcia powyższych wątpliwości Wnioskodawcy należy w pierwszej kolejności ustalić, czy dla opisanej transakcji Wnioskodawca występował będzie w roli podatnika, a w konsekwencji, czy przedmiotowa dostawa części lub całego budynku będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT.

Z przedstawionych okoliczności sprawy wynika, że Wnioskodawca zamierza sprzedać nieruchomość na której znajduje się budynek, w którym około 20 m² (niewiele ponad 8 % całej powierzchni) jest wykorzystywane na potrzeby prowadzonej, przez Wnioskodawcę, działalności gospodarczej. Pozostała część służy tylko i wyłącznie dla celów prywatnych, mieszkaniowych Wnioskodawcy.

W konsekwencji należy stwierdzić, że w tej konkretnej sytuacji ww. czynność sprzedaży nieruchomości w części budynku przeznaczonej na cele prywatne Wnioskodawcy stanowić będzie działanie w sferze prywatnej Wnioskodawcy, do której unormowania ustawy o podatku od towarów i usług nie mają zastosowania.

Zatem sprzedaż części budynku wykorzystywanej przez Wnioskodawcę do własnych potrzeb mieszkaniowych nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W konsekwencji, stosownie do art. 29a ust. 8 ustawy, również dostawa udziału w gruncie przypadającego na część budynku wykorzystywaną na potrzeby mieszkaniowe Wnioskodawcy nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT jako sprzedaż realizowana z majątku prywatnego Wnioskodawcy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości w części w jakiej jest ona wykorzystywana wyłącznie do celów prywatnych Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Natomiast inaczej przedstawia się sytuacja w związku ze sprzedażą pozostałej części budynku tj. ok. 20 m², które, jak wskazał Wnioskodawca, jest wykorzystywane przez Niego w prowadzonej działalności gospodarczej, z tytułu której Wnioskodawca jest podatnikiem podatku VAT. Tym samym sprzedaż tej części budynku będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT.

Podkreślić jednak należy, że zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku (podmiotowe lub przedmiotowe).

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

W art. 43 ust. 1 pkt 10 i pkt 10a ustawy, ustawodawca przewidział zwolnienie od podatku VAT dla dostawy nieruchomości zabudowanych spełniających określone w tych przepisach warunki.

Stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku od towarów i usług zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

1. dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
2. pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Zatem zwolnienie wynikające z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy stosuje się w odniesieniu do dostawy całości lub części budynków, budowli, jeżeli w stosunku do nich powstało pierwsze zasiedlenie, przy czym okres pomiędzy pierwszym zasiedleniem, a dostawą nie jest krótszy niż 2 lata. Wykluczenie z tego zwolnienia następuje w sytuacjach, gdy dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim oraz w sytuacji, gdy od momentu pierwszego zasiedlenia do chwili sprzedaży nie minęły co najmniej 2 lata.

Definicja pierwszego zasiedlenia została zamieszczona w art. 2 pkt 14 ustawy o podatku od towarów i usług. Zgodnie z wymienionym przepisem przez pierwsze zasiedlenie należy rozumieć oddanie do użytkowania pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi lub rozpoczęcie użytkowania na potrzeby własne budynków, budowli lub ich części, po ich:

1. wybudowaniu lub
2. ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Z powyższego przepisu wynika, że pierwszym zasiedleniem jest pierwsze zajęcie budynku, budowli lub ich części do używania. Zatem aby można było mówić o pierwszym zasiedleniu, musi dojść do zajęcia budynku, budowli lub ich części, ich używania, w tym na potrzeby własne. Pierwsze zasiedlenie budynku, budowli lub ich części ma więc miejsce zarówno w sytuacji, w której po wybudowaniu budynek, budowlę lub ich części oddano w najem, jak i w przypadku wykorzystywania budynku, budowli lub ich części na potrzeby własnej działalności gospodarczej podatnika czy też potrzeby własne osoby fizycznej bowiem w obydwu przypadkach dochodzi do korzystania z budynku, budowli lub ich części.

Podkreślić w tym miejscu należy, że termin ulepszenia zawarty w ustawie o podatku od towarów i usług, odwołuje się do przepisów o podatku dochodowym.

Stosownie do art. 22g ust. 17 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2020 r. poz. 1426) jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1, 3-9 i 11-15, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 10 000 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 10 000 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Powyższy przepis wskazuje, że na gruncie prawa podatkowego ulepszenie jest pojęciem, które dotyczy wyłącznie składników majątku będących środkami trwałymi. Pod pojęciem tym należy rozumieć takie czynności, jak przebudowa, rozbudowa, rekonstrukcja, adaptacja lub modernizacja środka trwałego, które podnoszą jego wartość techniczną, użytkową, jak i przystosowanie składnika majątkowego do wykorzystania go w innym celu, niż pierwotne przeznaczenie albo nadanie temu składnikowi innych cech użytkowych.

W tym miejscu należy zauważyć, że w przypadku nieruchomości niespełniających przesłanek do zwolnienia od podatku na podstawie powołanego wyżej przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy ustawodawca umożliwia podatnikom po spełnieniu określonych warunków skorzystanie ze zwolnienia wskazanego w pkt 10a tego przepisu.

Natomiast w myśl art. 43 ust. 1 pkt 10a zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem że:

1. w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,
2. dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.

Powyższe przepisy wskazują, jakie muszą zostać spełnione warunki aby sprzedaż budynków, budowli lub ich części mogła korzystać ze zwolnienia od podatku VAT. Z przepisów tych wynika, że prawo do zwolnienia przysługuje wówczas, gdy w stosunku do obiektów będących przedmiotem sprzedaży nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, oraz dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ulepszenie tych obiektów, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.

Z analizy powołanych wyżej przepisów wynika, że jeżeli dostawa budynków, budowli lub ich części będzie mogła korzystać ze zwolnienia z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, wówczas badanie przesłanek wynikających z przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10a stanie się bezzasadne.

Wskazać również należy na zwolnienie od podatku określone w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, które dotyczy wszystkich towarów zarówno nieruchomości, jak i ruchomości przy nabyciu (imporcie lub wytworzeniu) których nie przysługiwało podatnikowi prawo do odliczenia podatku VAT i wykorzystywanych niezależnie od okresu ich używania przez podatnika wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku VAT.

Jak wskazano wyżej, aby zastosować zwolnienie od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dla dostawy towarów, spełnione muszą być łącznie dwa warunki wskazane w tym przepisie, tj.:

1. towary od momentu ich nabycia do momentu ich zbycia muszą służyć wyłącznie działalności zwolnionej, w żadnym momencie ich posiadania nie można zmienić ich przeznaczenia oraz sposobu wykorzystywania,
2. przy nabyciu (imporcie, wytworzeniu) tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Niespełnienie jednego z powyższych warunków daje podstawę do wyłączenia dostawy towarów ze zwolnienia od podatku VAT przewidzianego w ww. art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Analiza przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, regulujących wyżej wskazane prawo do zwolnienia od podatku dostaw budynków, budowli lub ich części, prowadzi do wniosku, że w odniesieniu do tych towarów może wystąpić jedna z ww. podstaw do zastosowania zwolnienia od tego podatku. Istotne jest wobec tego każdorazowe kompleksowe zbadanie okoliczności towarzyszących dostawie danego obiektu/lokalu. Zauważyć bowiem należy, że stosowanie zwolnień od podatku ma charakter wyjątkowy i nie podlega ani wykładni rozszerzającej, ani zawężającej, natomiast możliwość wychodzenia poza wykładnię literalną jest niedopuszczalna. W efekcie, podatnik uprawniony jest do zastosowania ww. preferencji, gdy charakter dokonywanych przez niego czynności, w sposób jednoznaczny i niebudzący wątpliwości, wyczerpuje znamiona ujęte w treści przepisu statuującego jego prawo do zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług.

Jak wynika z wniosku, w przedmiotowej sprawie, w roku 2013, nastąpiło już pierwsze zasiedlenie jednorodzinnego budynku, który wybudował Wnioskodawca. Budynek ten nie został wprowadzony do ewidencji środków trwałych przedsiębiorstwa Wnioskodawcy, a zatem nie może być mowy o jego ulepszeniu. W związku z powyższym spełnione zostaną obydwa warunki umożliwiające zwolnienie z podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT. Dostawa ww. budynku jednorodzinnego nie zostanie bowiem dokonana w ramach pierwszego zasiedlenia ani przed nim, a ponadto od pierwszego zasiedlenia budynku jednorodzinnego upłynął okres dłuższy niż dwa lata. Tym samym dokonując dostawy budynku wskazanego we wniosku, Wnioskodawca będzie mógł skorzystać ze zwolnienia określonego w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT w stosunku do dostawy tej części budynku, którą Wnioskodawca przeznaczał na prowadzenie działalności gospodarczej.

W związku z powyższym, w myśl art. 29a ust. 8 ustawy, dostawa udziału w gruncie przypadającego na część budynku wykorzystywaną na potrzeby gospodarczej Wnioskodawcy będzie korzystała ze zwolnienia określonego w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT.

Mając zatem na uwadze powyższe, stanowisko Wnioskodawcy, w zakresie dostawy części budynku wykorzystywanego na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej należy uznać za prawidłowe.

Końcowo zaznacza się, że niniejsza interpretacja dotyczy wątpliwości Wnioskodawcy wyłącznie w zakresie podatku od towarów i usług. Odpowiedź na wątpliwości Wnioskodawcy w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych została zawarta w odrębnym rozstrzygnięciu.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu sprawy. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

w części prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej