Przy sprzedaży udziałów w 20 działkach, powstałych w wyniku podziału gruntu nr 1, Wnioskodawca nie wystąpi w charakterze podatnika podatku VAT.

Interpretacja indywidualna

– stanowisko prawidłowe

Szanowna Pani,

stwierdzam, że Pani stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług w zakresie nieuznania Pani za podatnika podatku od towarów i usług w związku ze sprzedażą udziałów w działkach – jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

19 maja 2022 r. wpłynął Pani wniosek z 13 maja 2022 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy nieuznania Pani za podatnika podatku od towarów i usług w związku ze sprzedażą udziałów w działkach oraz braku obowiązku odprowadzenia podatku VAT w stawce 23%.

Uzupełniła go Pani – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 15 lipca 2022 r. (wpływ 19 lipca 2022 r.).

Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Przedmiotem zapytania jest kwestia podatku VAT w przypadku sprzedaży gruntu niezabudowanego.

Opis nieruchomości będącej przedmiotem transakcji.

Przedmiotowa nieruchomość stanowi obecnie niezabudowaną działkę numer 1 o powierzchni 1.95.82 ha położoną w (...) oznaczoną w ewidencji symbolem R, Ls – grunty orne, lasy.

Kalendarium zdarzeń dotyczących nieruchomości.

(...)2004 r., (...)2005 r. – nieruchomość została nabyta na podstawie warunkowej umowy sprzedaży z (...) 2004 r. (akt notarialny rep. (...)), a następnie umową przeniesienia własności aktem notarialnym z (...)2005 r. (akt notarialny rep. (...)). Nabywającymi były dwa małżeństwa wieloletnich przyjaciół, Państwo A. i B. oraz Państwo C. i D. – we współudziale w częściach równych. Zarówno jedno jak i drugie małżeństwo nabywało współudział do majątku prywatnego, wspólnoty majątkowej małżeńskiej. Celem nabycia było usytuowanie na ww. działce nieruchomości mieszkalnych dla siebie, oraz swoich dzieci. Każde z małżeństw posiadało po dwoje dzieci, zatem w pierwotnych planach było posadowienie na nabytej działce łącznie 6 domów jednorodzinnych, po 3 dla każdego z małżeństw (każde małżeństwo po jednym dla siebie i dla każdego z dzieci).

(...)2005 r. – w Sądzie Rejonowym w (...) założono Księgę Wieczystą dla nieruchomości (KW (...), a obecnie (...)).

(...)2009 r. – współwłaściciele wystąpili o ustalenie warunków zabudowy dla 6 budynków jednorodzinnych wolnostojących.

(...)2010 r. – została wydana decyzja o warunkach zabudowy dla 6 budynków jednorodzinnych wolnostojących.

(...)2012 r. – współwłaściciele wystąpili z 6 wnioskami o zatwierdzenie projektów budowlanych i udzielenie pozwoleń na budowę.

(...)2012 r. – została wydana decyzja nr (...) o zmianie warunków zabudowy z dotychczasowej „realizacja sześciu budynków jednorodzinnych, wolnostojących” na „realizacja sześciu budynków jednorodzinnych, wolnostojących oraz sześciu garaży wolnostojących”.

(...)2012 r. – uzyskano decyzje o zatwierdzeniu projektów budowlanych i pozwolenie na budowę dla sześciu budynków wolnostojących.

(...)2012 r. – nagle umiera jeden ze współwłaścicieli – Pan B., spadek po Nim, w tym udziały w przedmiotowej nieruchomości obejmują żona A. oraz córki E. oraz F. Taki stan współudziałów pozostaje aż do dzisiaj, tj. ½ nieruchomości należy obecnie do Małżeństwa C. i D., ⁴∕₁₂ należą do Pani A. oraz po ⅟₁₂ posiadają Jej córki E. i F.

(...)2012 r. – decyzje o zatwierdzeniu projektów budowlanych stały się prawomocne, jednakże ze względu na sytuację życiową po śmierci Pana B. nie przystąpiono do żadnych prac, a plany co do budowy zostały zawieszone.

(...)2016 r. – wraz z upływem czasu i zmieniającą się sytuacją po śmierci Pana B. wspólne plany budowy domów rodzinnych zostały zupełnie porzucone, w związku z powyższym właściciele zaczęli myśleć o zbyciu nieruchomości. Wobec powyższego, ze względu na dużą powierzchnię działki celem zwiększenia ceny sprzedaży zaczęli rozważać podział terenu na większą ilość działek. (...)2016 r. chcąc sprawdzić, czy taki podział byłby w ogóle możliwy złożono wniosek o ustalenie warunków zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie 14 budynków jednorodzinnych wolnostojących wraz z podziałem działki.

(...)2016 r. – postępowanie zostało zawieszone do czasu uzyskania dokumentów. Dokumenty te nie zostały jednak dostarczone, gdyż współwłaściciele nadal nie mogli jednoznacznie zdecydować co do przyszłości działki i zrezygnowali z jakichkolwiek działań w zakresie podziału działki.

(...)2018 r. – ponownie wystąpiono z wnioskiem dla 14 budynków.

(...)2019 r. – następuje ponownie zawieszenie postępowania.

(...)2019 r. – wystąpiono do Burmistrza Miasta i Gminy (...) z wnioskiem o wydanie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach realizacji przedsięwzięcia wraz z KIP (Kartą Informacyjną Przedsięwzięcia).

(...)2020 r. – wystąpienie o ustalenie warunków zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie 20 budynków jednorodzinnych wraz z podziałem działki.

(...)2020 r. – została wydana decyzja nr (...) o warunkach zabudowy.

(...)2020 r. – decyzja stała się ostateczna, zatem właściciele zostali upewnieni przez właściwe organy, że podział przedmiotowej nieruchomości na 20 działek jest możliwy, ale nie dokonali jeszcze takiego podziału.

(...)2022 r. – współwłaściciele w związku z pozyskaną informacją, że podział jest możliwy rozważają przed sprzedażą, celem maksymalizacji uzyskanej ceny – dokonanie faktycznego podziału działki na 20 działek i ich zbycie. Ponieważ nie mają profesjonalnej wiedzy na temat zbywania działek planują, że sprzedaż zostanie powierzona biurze nieruchomości, które dokona wszelkich czynności zmierzających do sprzedaży w imieniu zbywających, by odciążyć ich od czynności, na których się nie znają.

Poza powyższymi czynnościami formalnymi współwłaścicieli, które de facto nie doprowadziły nawet jeszcze do faktycznego dokonania podziału (na dzień sporządzenia wniosku jest to nadal pojedyncza, niezabudowana działka) nie dokonali i nie planują dokonywać takich czynności jak np. wycinka drzew, opłotowanie, wykonanie przyłączy itp. Na nieruchomości nie znajdują się żadne budynki, budowle itp. Działka jest nieogrodzona i nieuzbrojona. Na nieruchomości nie prowadzono działalności gospodarczej, nie była przedmiotem najmu czy dzierżawy. Nie była również nabyta w celu odsprzedaży. Działka była nieuprawiana, nieużytkowana. Wyrosły na niej samosiejki sosny.

Doprecyzowanie opisu zdarzenia przyszłego

1.

Wnioskodawca nie poczynił innych działań dotyczących zwiększenia wartości nieruchomości niż wykazane we wniosku, tj. w szczególności nie wykonał i nie planuje wykonania czynności polegających na budowie drogi, uzbrojeniu terenu, wyposażeniu w urządzenia i sieci wodociągowe, kanalizacji sanitarnej oraz energetycznych, ogrodzenia działki itp. Natomiast czynności, które Wnioskodawca wykonał zmierzające do dokonania podziału działki, opisał we wniosku.

2.

Na tym etapie Wnioskodawca nie zawarł żadnej umowy przedwstępnej i choć zawarcia takich umów z przyczyn leżących po Jego stronie nie planuje, to nie wie, czy je w przyszłości zawrze czy nie. Każda umowa jest przecież wynikiem negocjacji pomiędzy sprzedającym a kupującym, a Wnioskodawca na dzień dzisiejszy nie ma żadnego kupującego. Jeśli się zgłosi taki kupujący, który będzie chciał umowę przedwstępną (np. celem uzyskania kredytu na zakup działki) i da dobrą cenę, to Wnioskodawca pewnie się zgodzi i taką umowę zawrze, i poczeka na uzyskanie kredytu przez kupującego. W innych przypadkach sprzedaż nie będzie pewnie wymagała takich umów przedwstępnych i ich Wnioskodawca raczej nie zawrze.

Zanim jednak Wnioskodawca zacznie jakiekolwiek negocjacje to musi najpierw wiedzieć o jakich cenach ma rozmawiać z kupującymi – czy do ceny będzie doliczać podatek VAT czy nie. To istotna niewiadoma, która uniemożliwia Wnioskodawcy na dzień dzisiejszy określanie ostatecznej ceny, a tym samym poszukiwanie potencjalnych kupujących. Jeśli tut. organ nie uzna Wnioskodawcy za podatnika, co w konsekwencji skutkować będzie tym, że działki nie podlegają podatkowi VAT, to ich cena dla prywatnych inwestorów będzie atrakcyjniejsza i prawdopodobnie tacy je kupią.

Natomiast jeśli tut. organ uzna Wnioskodawcę za podatnika, co będzie skutkować tym, że do ceny będzie musiał doliczać podatek VAT – to to istotnie ograniczy krąg kupujących (ze względu na wzrost ostatecznej ceny) i pewnie Wnioskodawca będzie musiał szukać kupujących pośród przedsiębiorców, dla których ten podatek VAT będzie w efekcie neutralny.

3.

Wnioskodawca nie planuje udzielenia pełnomocnictw w opisanym zakresie, tj. uzyskania przez pełnomocników zgód na rzecz potencjalnych nabywców w ramach umów przedwstępnych.

4.

Choć Wnioskodawca posiada inne nieruchomości (np. tą w której zamieszkuje), to nie są one obecnie przeznaczone do sprzedaży, choć nie wie, czy kiedyś sytuacja życiowa Go do tego nie zmusi. Wnioskodawca oświadcza, że nie ma żadnej innej nieruchomości rolnej, którą zamierzałby ewentualnie podzielić na działki i sprzedać.

5.

Wnioskodawca dokonał wcześniej sprzedaży ⅙ udziału w zabudowanej nieruchomości wspólnej w (...) (...)2014 r.

6.

Wnioskodawca nie zamierza we własnym zakresie prowadzić jakichkolwiek działań marketingowych, a jedynie zlecić sprzedaż biuru pośrednictwa, które się na tym zna i zajmie się sprzedażą.

7.

Z biurem nieruchomości Wnioskodawca nawiązał kontakt dla sprawdzenia zainteresowania potencjalnych nabywców (umowa dotycząca sprzedaży nieruchomości – poszukiwania potencjalnych klientów – bez udzielania jakichkolwiek pełnomocnictw). Po uzyskaniu jednoznacznej odpowiedzi co do podlegania/niepodlegania VAT Wnioskodawca zapewne zawrze umowę dotyczącą sprzedaży (bo będzie można określić cenę) i podejrzewa, że będzie to standardowa umowa biura nieruchomości. Wnioskodawca nie planuje udzielać żadnych innych pełnomocnictw.

8.

Nie było i nie ma miejscowego planu zagospodarowania dla tych terenów, dlatego też wystąpienie o decyzję o warunkach zabudowy było elementem koniecznym.

9.

Decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach realizacji przedsięwzięcia wraz z KIP (w związku z brakiem miejscowego planu zagospodarowania dla tych terenów) zażądał od Wnioskodawcy Urząd Gminy po złożeniu wniosku o warunki zabudowy, dlatego też był to element konieczny.

10.

Decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu została wydana dla działki nr 1 i Wnioskodawca nie wie, czy po dokonaniu podziału będzie konieczne uzyskanie nowych warunków czy też nie. Niektóre urzędy tego żądają, inne nie. W przypadku podziału działki nr 1 i sprzedaży poszczególnych działek Wnioskodawca wystąpi do urzędu gminy lub starostwa powiatowego z pytaniem czy to będzie konieczne.

11.

Prawdopodobnie na dzień sprzedaży nie będą one objęte planem zabudowy, ponieważ nie ma takiego planu i nie został on póki co wywołany.

Pytanie

Czy w przypadku sprzedaży udziałów w gruncie nr 1 nabytym w spadku po zmarłym (...)2012 r. Ojcu, który w celu maksymalizacji uzyskanej ceny zostanie przed sprzedażą podzielony i sprzedany w formie 20 działek Wnioskodawca wystąpi w charakterze podatnika podatku od towarów i usług?

Pani stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, zbywając przedmiotowy grunt po dokonaniu jego podziału Sprzedający nie są podatnikami w rozumieniu art. 15 ustawy o podatku od towarów i usług i transakcje te nie podlegają podatkowi VAT. Zamiast tego potencjalni nabywcy działek opłacą PCC (podatek od czynności cywilnoprawnych).

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają:

·odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;

·eksport towarów;

·import towarów;

·wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;

·wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Przez towary – w myśl art. 2 pkt 6 ustawy – rozumie się rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Przepis art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, iż przez dostawę, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę towarów w rozumieniu art 7 ust. 1 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby taką czynność opodatkować tym podatkiem musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku towarów i usług.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – mocą ust. 2 powołanego artykułu – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Powyższe przepisy pozwalają stwierdzić, że dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji.

W kwestii opodatkowania dostawy nieruchomości istotne jest, czy zbywca w celu dokonania sprzedaży podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania go za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpiła w ramach zarządu majątkiem prywatnym.

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik.

W świetle definicji zawartej w art. 15 ustawy, dla uznania określonych zachowań podmiotu za działalność gospodarczą istotne znaczenie ma ich zorganizowany charakter. Przy czym, taka działalność wystąpi również w przypadku wykorzystywania towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Zatem dostawa towarów (w tym gruntów) będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działaniom podmiotu dokonującego tej dostawy, można przypisać znamiona prowadzenia działalności gospodarczej, co w efekcie przesądza o uzyskaniu statusu podatnika.

Ponadto w kwestii opodatkowania dostawy gruntów istotne znaczenie ma fakt, czy Wnioskujący w celu dokonania sprzedaży działki podjęli aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawców w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania ich za podmioty prowadzące działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatników podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpiła w ramach zarządu majątkiem prywatnym.

Zdaniem Wnioskodawcy, zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu, jako że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy. Natomiast okoliczność łącznego podjęcia m.in. takich czynności jak uzbrojenie terenu, wydzielenie dróg wewnętrznych, uzyskanie przed sprzedażą decyzji o warunkach zagospodarowania terenu (zabudowy), wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru oraz działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działki, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, stanowią o takiej aktywności w zakresie obrotu nieruchomościami, które mogą wskazywać, że czynności sprzedającego przybierają formę zawodową (profesjonalną), a w konsekwencji zorganizowaną.

Problem odnoszący się do rozstrzygnięcia czy sprzedaż działki była sprzedażą majątku osobistego, czy też stanowi sprzedaż realizowaną przez podatnika prowadzącego w tym zakresie działalność gospodarczą, był przedmiotem orzeczenia z 15 września 2011 r. TSUE w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10.

Z tezy ww. orzeczenia wynika m in., że liczba i zakres transakcji sprzedaży nie ma charakteru decydującego i nie może stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Trybunał stwierdził, że dużych transakcji sprzedaży można dokonywać również jako czynności osobistych.

Zatem kryterium decydującym o zaliczeniu transakcji sprzedaży nieruchomości przez osoby fizyczne do działalności gospodarczej jest podejmowanie aktywnych działań angażujących środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców.

Zdaniem Wnioskodawców podjęte przez nich działania nie noszą takich znamion, szczególnie biorąc pod uwagę:

·nabycie w formie dziedziczenia, zatem niewskazujące na zaangażowanie jakichkolwiek środków własnych o charakterze „inwestycji”;

·czas pomiędzy nabyciem a sprzedażą – żaden profesjonalny handlowiec nie zamrażałby kapitału na tak długi okres (jedną z cech działalności handlowej jest chęć szybkiego uzyskania dochodu, szybkiej rotacji towarem);

·pomimo pozornie wielu czynności, które podejmowane były w związku ze zmieniającą się sytuacją, (w tym w szczególności śmiercią jednego z pierwotnych nabywców, będącego głównym żywicielem jednej z dwóch rodzin, a także upływem czasu) – w zasadzie jedyną zmianą jaka do tej pory została dokonana, to uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy dla 20 domów;

·podział gruntu na 20 działek dokonywany będzie wyłącznie w ramach przysługującego prawa do rozporządzania własnym majątkiem i maksymalizacji zysku na skutek podjęcia decyzji o jego sprzedaży, a zatem czynność ta nie będzie oznaczała wykonywania działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, a zgodnie ze stanowiskiem Trybunału sam fakt, że po podziale działek będzie dwadzieścia nie powoduje automatycznego uznania Wnioskodawców za podatników.

Co do zasady osoby fizyczne, które dokonują transakcji w ramach zarządu majątkiem prywatnym, wykluczone są z grona podatników VAT. W tym miejscu należy zaznaczyć, że pojęcie „majątku prywatnego” nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy, w której zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE w sprawie C-291/92, które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. „Majątek prywatny” to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Tak właśnie było przez niemal 18 lat.

Dodatkowo należy wskazać, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym. Nie jest natomiast działalnością handlową, a zatem i gospodarczą, sprzedaż majątku osobistego nabytego przed blisko 18 laty, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży i nie jest i nie był przez cały ten czas związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Wskazać też należy linię orzeczniczą w tym zakresie potwierdzającą stanowisko Wnioskodawców (m.in. w orzeczeniach sądów administracyjnych oraz interpretacjach podatkowych, w których zakres czynności podejmowanych przez sprzedających był często szerszy od czynności podjętych przez Wnioskodawców w przedmiotowej sprawie):

·       NSA w wyroku I FSK 1888/17 z 3 lipca 2020 r. takie czynności jak umieszczenie ogłoszenia na portalu internetowym lub skorzystanie z biura nieruchomości nie mogą zostać uznane za przejaw działalności gospodarczej, ponieważ są to zwykłe czynności, podejmowane przez sprzedających niezależnie od tego, czy dokonują sprzedaży w ramach działalności gospodarczej, czy poza nią;

·WSA w Opolu z 30 stycznia 2019 r. o sygn. I SA/Op 377/18, w którym sąd uznał, że „całokształt okoliczności przedstawionych we wniosku o udzielenie interpretacji przemawiał za uznaniem, że warunki, w jakich odbędzie się przyszła transakcja sprzedaży działek gruntu odbiegają zdecydowanie od występujących w profesjonalnym obrocie nieruchomościami. Z treści wniosku wynika, że skarżąca wraz z mężem nabyli przedmiotową nieruchomość do majątku wspólnego, za wspólne środki, z zamiarem wykorzystania na cele osobiste (z jednej strony jako lokatę kapitału, z drugiej w celu odgrodzenia się od sąsiedztwa osób trzecich). Od momentu zakupu nieruchomość nie była w żaden sposób wykorzystywana do czynności opodatkowanych bądź zwolnionych z podatku VAT.”;

·WSA w Bydgoszczy z 15 stycznia 2020 r. o sygn. I SA/Bd 688/19, w którym sąd uznał, że „warunkiem uznania osoby fizycznej za podatnika podatku od towarów i usług – w świetle przywołanego orzeczenia TSUE - jest to, czy ta osoba podejmuje aktywne działania w celu dokonania sprzedaży gruntu, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców. Co oznacza, że jeśli osoba fizyczna dokonuje sprzedaży swojego majątku osobistego, a czynność ta wykonywana jest okazjonalnie i osoba ta nie podejmuje aktywnych działań w celu dokonania sprzedaży, nie oznacza to prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 u.p.t.u.”;

·WSA w Łodzi z 14 stycznia 2020 r. o sygn. I SA/Łd 505/19, w którym sąd uznał, że „organ nie uwzględnił w swojej ocenie pozostałych, istotnych okoliczności sprawy. Organ pominął zatem, że skarżąca nie jest czynnym podatnikiem VAT, nie prowadzi działalności handlowej, usługowej czy wytwórczej, a nieruchomości, której dotyczy wniosek, nie oddała w najem czy dzierżawę, ani w inny sposób nie wykorzystywała, także do prowadzenia działalności rolniczej. Organ pominął też fakt, że skarżąca nie miała żadnego wpływu na nabycie nieruchomości (nabyła ją w drodze spadkobrania). (...) Na koniec Dyrektor nie uwzględnił także zakresu działań podejmowanych przez stronę w zakresie pozyskania ewentualnych nabywców działek. Zgodnie z treścią wniosku skarżąca miała zrezygnować z usług biur obrotu nieruchomościami i ograniczyć się do zwykłych ogłoszeń. Poszukiwanie nabywcy nieruchomości poprzez zamieszczenie zwykłych ogłoszeń na portalu ogłoszeniowym nie jest działaniem wyróżniającym podmioty prowadzące działalność gospodarczą. Powyższe argumenty świadczą, zdaniem Sądu, o wadliwej ocenie Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej o możliwości zastosowania w tej sprawie art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o VAT.”;

·NSA z 30 lipca 2020 r. o sygn. I FSK 357/19 (podjęte działania obejmowały m.in. podział działki, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy, sprzedaż kilku działek);

·WSA w Łodzi z 3 czerwca 2020 r. o sygn. I SA/Łd 155/20 (podjęte działania obejmowały m.in. udzielenie pełnomocnictwa w celu uzyskania przez nabywcę: (i) ostatecznej i prawomocnej decyzji o warunkach zabudowy, (ii) dwóch zjazdów z drogi publicznej, (iii) dostępu do mediów, (iv) badania stanu prawnego, badania geodezyjne oraz geotechniczne - dotyczące Nieruchomości, (v) pozwolenia na wycinkę drzew i krzewów, (vi) ostatecznej i prawomocnej decyzji o zatwierdzeniu projektu budowlanego i udzieleniu pozwolenia na budowę);

·WSA w Łodzi z 12 marca 2020 r. o sygn. I SA/Łd 777/19 (podjęte działania obejmowały m.in. podziały geodezyjne nieruchomości, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy, wykonanie zjazdu na drogę wewnętrzną z drogi powiatowej);

·WSA w Poznaniu z 18 grudnia 2019 r. o sygn I SA/Po 804/19 (podjęte działania obejmowały m.in. zawarcie umowy dzierżawy);

·WSA w Gliwicach z 18 grudnia 2019 r. o sygn. I SA/GI 798/19, a także

·interpretacji indywidualnej Dyrektora KIS z 8 lipca 2020 r. o sygn. 0114-KDIP4-2.4012.162.2020.2.AA;

·interpretacji indywidualnej Dyrektora KIS z 25 marca 2020 r. o sygn. 0111-KDIB3-3.4012.11.2020.2.MS;

·interpretacji indywidualnej Dyrektora KIS z 30 września 2019 r. o sygn. 0114-KDIP1-1.4012.414.2019.1.KOM.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawiła Pani we wniosku w zakresie nieuznania Pani za podatnika podatku od towarów i usług w związku ze sprzedażą udziałów w działkach – jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2022 r. poz. 931 ze zm.), zwanej dalej ustawą:

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy:

W świetle art. 2 pkt 6 ustawy:

Należy więc przyjąć, że w oparciu o definicję zawartą w art. 2 pkt 6 ustawy, zbycie nieruchomości gruntowej (działki), traktowane jest jako czynność odpłatnej dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy.

Zaznaczenia wymaga, że na gruncie przepisów ustawy, również zbycie udziału w towarze (np. współwłasności nieruchomości) stanowi odpłatną dostawę towarów. Powyższe potwierdził NSA w uchwale 7 sędziów z dnia 24 października 2011 r., sygn. akt I FPS 2/11.

Na mocy art. 2 pkt 22 ustawy:

Należy jednak wskazać, że nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów, w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy:

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy:

Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Dla ustalenia, czy osoba dokonująca transakcji sprzedaży nieruchomości (w tym udziałów w nieruchomości) jest podatnikiem podatku VAT istotne jest stwierdzenie, że prowadzi ona działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Z przytoczonych regulacji wynika, że podatnikiem podatku od towarów i usług może być każda osoba, która okazjonalnie dokonuje czynności opodatkowanych, przy czym czynności te powinny być związane z działalnością zdefiniowaną jako działalność gospodarcza, tj. wszelką działalnością producentów, handlowców i osób świadczących usługi, włącznie z działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie.

Warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług w świetle powyższych przepisów, jest spełnienie dwóch przesłanek łącznie: po pierwsze dana czynność ujęta jest w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie – czynność została wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Zatem dostawa towarów, w tym udziałów w gruncie podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotne dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy, mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Zasadne jest zatem wykluczenie osób fizycznych z grona podatników w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania, aportu, darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej.

Należy mieć na uwadze, że dla uznania danego majątku za prywatny, istotny jest sposób jego wykorzystania i charakter działań podejmowanych w odniesieniu do niego w całym okresie posiadania przez dany podmiot. Aby majątek uznać za prywatny musi być on w całym okresie posiadania wykorzystywany wyłącznie do celów prywatnych. Potwierdził to Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w orzeczeniu w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen v. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej wyłącznie do celów prywatnych. „Majątek prywatny”, to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Ze wskazanego orzeczenia wynika zatem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania części nieruchomości w ramach majątku osobistego. Przykładem takiego wykorzystania nieruchomości mogłoby być np. wybudowanie domu dla zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych. Potwierdzone to zostało również w wyroku TSUE z dnia 21 kwietnia 2005 r. sygn. akt C-25/03 Finanzamt Bergisch Gladbach v. HE, który stwierdził, że majątek prywatny, to mienie wykorzystywane dla zaspokojenia potrzeb własnych.

Każdy, kto dokonuje czynności, które zmierzają do wykorzystania towaru (np. nieruchomości) dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, powinien być uznany za podatnika tego podatku. Tym samym, wykorzystywanie majątku prywatnego stanowi również działalność gospodarczą, jeżeli jest dokonywane dla celów zarobkowych. Podstawowym kryterium dla opodatkowania sprzedaży, w tym również udziałów w nieruchomości, jest ustalenie m.in. czy majątek został nabyty i faktycznie wykorzystany na potrzeby osobiste, czy też z przeznaczeniem do działalności gospodarczej.

W kontekście powyższych rozważań nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej, a tylko np. wyzbywa się majątku osobistego. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Zatem w kwestii opodatkowania sprzedaży udziałów w działkach istotne jest, czy w danej sprawie Wnioskodawca w celu dokonania sprzedaży gruntów podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania Go za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpi w ramach zarządu majątkiem prywatnym. Przejawem takiej aktywności określonej osoby w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną może być np.: nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług deweloperskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym, na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

Dodatkowo należy wskazać, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym. Nie jest natomiast działalnością handlową, a zatem i gospodarczą, sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10) oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C‑181/10) wynika, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Podobnie – zdaniem Trybunału – okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.

Inaczej jest natomiast – wyjaśnił Trybunał – w przypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy.

Zatem za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów (w tym udziałów w gruncie) angażuje podobne środki wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości (udziałów w nieruchomości) porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym.

Ze wskazanych regulacji wynika, że w świetle definicji zawartej w art. 15 ustawy, dla uznania określonych zachowań danego podmiotu za działalność gospodarczą istotne znaczenie ma ich zorganizowany charakter. Przy czym, taka działalność wystąpi również w przypadku wykorzystywania towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Zatem dostawa towarów (w tym udziałów w gruncie) będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działaniom podmiotu dokonującego tej dostawy, można przypisać znamiona prowadzenia działalności gospodarczej, co w efekcie przesądza o uzyskaniu przez niego statusu podatnika.

Z opisu sprawy wynika, że w wyniku śmierci jednego ze współwłaścicieli przedmiotowej nieruchomości (działka niezabudowana), spadek po Nim, w tym udziały w ww. nieruchomości objął m.in. Wnioskodawca. Właściciele zaczęli myśleć o zbyciu nieruchomości, a celem zwiększenia ceny sprzedaży zaczęli rozważać podział terenu na większą ilość działek. Chcąc sprawdzić, czy taki podział byłby możliwy złożono wniosek o ustalenie warunków zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie 14 budynków jednorodzinnych wolnostojących wraz z podziałem działki. Postępowanie to zostało zawieszone. Następnie ponownie wystąpiono z wnioskiem dla 14 budynków, po czym ponownie zawieszono postepowanie. Ostatecznie wystąpiono o ustalenie warunków zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie 20 budynków jednorodzinnych wraz z podziałem działki i została wydana decyzja o warunkach zabudowy zapewniająca, że podział przedmiotowej nieruchomości na 20 działek jest możliwy. W związku z pozyskaną informacją, współwłaściciele rozważają przed sprzedażą – celem maksymalizacji uzyskanej ceny – dokonanie faktycznego podziału działki na 20 działek i ich zbycie. Nie było i nie ma miejscowego planu zagospodarowania dla tych terenów, dlatego też wystąpienie o decyzję o warunkach zabudowy było elementem koniecznym. W międzyczasie wystąpiono z wnioskiem o wydanie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach realizacji przedsięwzięcia wraz z KIP – ww. decyzji wraz z KIP (w związku z brakiem miejscowego planu zagospodarowania dla tych terenów) zażądał od Wnioskodawcy Urząd Gminy po złożeniu wniosku o warunki zabudowy, dlatego też był to element konieczny. Sprzedaż zostanie powierzona biuru nieruchomości, które dokona wszelkich czynności zmierzających do sprzedaży w imieniu zbywających. Z biurem nieruchomości Wnioskodawca nawiązał kontakt dla sprawdzenia zainteresowania potencjalnych nabywców (umowa dotycząca sprzedaży nieruchomości – poszukiwania potencjalnych klientów – bez udzielania jakichkolwiek pełnomocnictw). Wnioskodawca nie planuje udzielać żadnych innych pełnomocnictw. Wnioskodawca nie zamierza we własnym zakresie prowadzić jakichkolwiek działań marketingowych. Poza powyższymi czynnościami formalnymi Wnioskodawca nie dokonywał i nie planuje dokonywać takich czynności jak np. wycinka drzew, opłotowanie, wykonanie przyłączy itp. Działka jest nieogrodzona i nieuzbrojona. Na nieruchomości nie prowadzono działalności gospodarczej, nie była przedmiotem najmu czy dzierżawy. Nie była również nabyta w celu odsprzedaży. Działka była nieuprawiana, nieużytkowana. Wnioskodawca nie poczynił innych działań dotyczących zwiększenia wartości nieruchomości niż wykazane we wniosku, tj. w szczególności nie wykonał i nie planuje wykonania czynności polegających na budowie drogi, uzbrojeniu terenu, wyposażeniu w urządzenia i sieci wodociągowe, kanalizacji sanitarnej oraz energetycznych, ogrodzenia działki itp. Wnioskodawca nie zawarł żadnej umowy przedwstępnej. Wnioskodawca nie planuje udzielenia pełnomocnictw w opisanym zakresie, tj. uzyskania przez pełnomocników zgód na rzecz potencjalnych nabywców w ramach umów przedwstępnych. Choć Wnioskodawca posiada inne nieruchomości, to nie są one obecnie przeznaczone do sprzedaży. Wnioskodawca oświadcza, że nie ma żadnej innej nieruchomości rolnej, którą zamierzałby ewentualnie podzielić na działki i sprzedać.

Przy tak przedstawionym opisie sprawy wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą ustalenia, czy w przypadku sprzedaży udziałów w 20 działkach wystąpi w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.

Dostawa towarów (np. udziałów w gruntach) podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana jest przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działający w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy. Dopiero po zdefiniowaniu podmiotu jako podatnika VAT – co do zasady – mają dla określenia jego praw i obowiązków zastosowanie przepisy ustawy.

Należy ustalić, czy w odniesieniu do opisanej czynności sprzedaży udziałów w przedmiotowych działkach Wnioskodawca będzie spełniał przesłanki do uznania Go za podatnika podatku od towarów i usług.

Uznanie, że dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług, wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.

W kontekście powyższych rozważań istotna jest więc ocena, czy z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca podejmował działania charakterystyczne dla profesjonalnego obrotu nieruchomościami. Ocena ta powinna przy tym uwzględniać nie tylko samodzielne znaczenie poszczególnych kryteriów kwalifikacji określonych działań jako cech charakteryzujących działalność handlową, ale też brać pod uwagę całokształt tychże działań, ich wzajemne uzupełnianie się i przydatność z punktu widzenia tego rodzaju działalności gospodarczej.

Mając na uwadze powołane przepisy należy stwierdzić, że z zawartego we wniosku opisu sprawy nie wynika taka aktywność Wnioskodawcy, która wykraczałaby poza ramy czynności związanych ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. Nie wystąpił bowiem ciąg zdarzeń, które jednoznacznie przesądzają, że sprzedaż wskazanych we wniosku udziałów w działkach wypełnia przesłanki działalności gospodarczej. Wnioskodawca nie podjął takich aktywnych działań w zakresie obrotu nieruchomościami, które świadczyłyby o angażowaniu środków w sposób podobny do wykorzystywanych przez handlowców. Wnioskodawca nie podejmował żadnych czynności zmierzających do podniesienia wartości gruntu (udziałów).

Zatem brak jest przesłanek pozwalających uznać Wnioskodawcę za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzącego działalność gospodarczą w myśl art. 15 ust. 2 ustawy.

W konsekwencji dokonując planowanej sprzedaży udziałów w 20 działkach Wnioskodawca będzie jedynie korzystał z przysługującego Mu prawa do rozporządzania własnym majątkiem.

Podsumowując, przy sprzedaży udziałów w 20 działkach, powstałych w wyniku podziału gruntu nr 1 (nabytego w spadku po zmarłym (...)2012 r. Ojcu) dokonanego w celu maksymalizacji uzyskanej ceny, Wnioskodawca nie wystąpi w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Pani przedstawiła i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej:

W związku z powyższym, wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem Pani wniosku (pytania). Inne kwestie przedstawione w opisie zdarzenia przyszłego, bądź we własnym stanowisku, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być, zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, rozpatrzone.

Jednocześnie, mając na uwadze, że wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego został złożony przez Panią, zaznacza się, że interpretacja nie wywiera skutku prawnego dla pozostałych współwłaścicieli.

Należy zauważyć, że w myśl art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej:

Jestem ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem zdarzenia przyszłego. Ponosi Pani ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu zdarzenia przyszłego. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Panią w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Końcowo informuję, że niniejsza interpretacja rozstrzyga wniosek w części dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie nieuznania Pani za podatnika podatku od towarów i usług w związku ze sprzedażą udziałów w działkach.

Z kolei wniosek w części dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku odprowadzenia podatku VAT w stawce 23% w związku ze sprzedażą udziałów w działkach został załatwiony w postanowieniu (...).

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Pani sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pani do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pani prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.; dalej jako „PPSA”.

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).