Interpretacja indywidualna z dnia 10.09.2020, sygn. 0112-KDIL1-3.4012.213.2020.2.AKS, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Temat interpretacji

Stwierdzenie braku prawa do odliczenia podatku związanego z realizacją inwestycji oraz braku podlegania opodatkowaniu nieodpłatnego przekazania przez Spółkę nakładów poniesionych na inwestycję.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 2 czerwca 2020 r. (data wpływu 4 czerwca 2020 r.), uzupełnionym pismem z dnia 5 sierpnia 2020 r. (data wpływu 11 sierpnia 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

• braku prawa do odliczenia podatku naliczonego związanego z realizacją inwestycji,
• braku podlegania opodatkowaniu nieodpłatnego przekazania przez Spółkę nakładów poniesionych na inwestycję na rzecz A

jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 czerwca 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku prawa do odliczenia podatku naliczonego związanego z realizacją inwestycji oraz braku podlegania opodatkowaniu nieodpłatnego przekazania przez Spółkę nakładów poniesionych na inwestycję na rzecz Z. Przedmiotowy wniosek uzupełniono w dniu 11 sierpnia 2020 r. o doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca Sp. z o.o. (zwana dalej B) jest spółką komunalną, w której 100% udziałów posiada Gmina, wykonującą zadania z zakresu użyteczności publicznej. W szczególności Spółka wykonuje zadania własne gminy w zakresie rozwoju i modernizacji urządzeń wodociągowych, powierzone jej Uchwałą Rady Miasta ().

B jest właścicielem infrastruktury wodociągowo kanalizacyjnej znajdującej się na terenie m.in. Gmin 1, 2, 3 i 4.

Dzierżawcą i eksploatatorem ww. infrastruktury jest C S.A. Przedmiotem przeważającej działalności B jest wynajem i zarządzanie nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi, natomiast przedmiotem pozostałej działalności jest m.in. wynajem i dzierżawa pozostałych maszyn, urządzeń oraz dóbr materialnych, gdzie indziej niesklasyfikowanych; roboty związane z budową rurociągów przesyłowych i sieci rozdzielczych; roboty związane z budową obiektów inżynierii wodnej; pozostałe specjalistyczne roboty budowlane, gdzie indziej niesklasyfikowane.

W ramach tej działalności Spółka nabywa między innymi potrzebne grunty poprzez wniesienie aportem przez Gminę lub zakup czy zamianę.

W dniu 4 stycznia 2019 r. B podpisała umowę użyczenia z Gminą w imieniu i na rzecz której działa A (zwany dalej A), na użyczenie działek nr 5, 8, 4, 2, 3, które są własnością Gminy, a zostały oddane A w trwały zarząd.

Użyczenie działek na rzecz B było związane z realizacją inwestycji przez B polegającą na :

1. budowie toalety nr 1 wraz z przyłączem wodociągowym, kanalizacyjnym, elektrycznym i c.o.;
2. budowie toalety nr 2 wraz z przyłączem wodociągowym, kanalizacyjnym i elektrycznym;
3. budowie sieci kanalizacji sanitarnej DN200 i DN160 wraz z przyłączami od istniejących obiektów;
4. przebudowę istniejącej kanalizacji sanitarnej DN150 po trasie, ze zmianą średnicy na DN200 wraz z przyłączami do istniejących obiektów;
5. budowie sieci kanalizacji deszczowej wraz z przyłączami;
6. budowie przyłącza elektrycznego;
7. przebudowie istniejącej sieci kanalizacji sanitarnej.

Po realizacji inwestycji poniższe elementy docelowo miały zostać przekazane do eksploatacji i na majątek użyczającego czyli A:

1. budynek toalety nr 1 wraz z przyłączem wodociągowym, kanalizacyjnym i elektrycznym;
2. budynek toalety nr 2 wraz z przyłączem wodociągowym, kanalizacyjnym i elektrycznym;
3. przyłącze kanalizacji sanitarnej do obiektów istniejących od nowo wybudowanej/przebudowywanej kanalizacji sanitarnej;
4. sieci kanalizacji deszczowej wraz z przyłączami;
5. przyłącze elektryczne.

W umowie użyczenia zawarto postanowienie co do rozliczenia nakładów poniesionych przez B na przedmiocie użyczenia i docelowo przeznaczonych do eksploatacji A (wymienionych powyżej), które miało zostać uregulowane w odrębnym porozumieniu, przy czym docelowo poniesione nakłady miały podlegać zamianie na grunt lub urządzenia wod-kan będący/e własnością Gminy, a służący/e B do realizacji jego działalności gospodarczej polegającej na rozwoju i modernizacji urządzeń wodociągowych.

W trakcie realizacji inwestycji Gmina wycofała się ze wstępnie uzgodnionej koncepcji związanej z możliwością zamiany przedmiotowych nakładów na grunt/urządzenia wod-kan, jak również z innych propozycji B, między innymi z możliwości uzyskiwania przez B przychodów w postaci wynajmu przez A przedmiotowych toalet jak również uzyskiwania przychodów z tytułu pobierania odpłatności za korzystanie z toalet przez odwiedzających A.

W momencie uzyskania tych informacji budowa toalety nr 1 wraz z instalacjami wewnętrznymi, przyłączem wodociągowym DN90, przyłączem kanalizacji sanitarnej DN160, przyłączem c.o. DN125 i przyłączem elektrycznym, B była już w dużym zakresie zrealizowana i nie można było już zrezygnować z jej budowy z uwagi chociażby na ewentualne roszczenie od Wykonawcy z tytułu odstąpienia od umowy z winy B.

Docelowo wybudowana toaleta zostanie przekazana nieodpłatnie na rzecz A.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 5 sierpnia 2020 r. Wnioskodawca wskazał, że:

1. Jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług.
2. Przedmiotem wątpliwości Wnioskodawcy jest pytanie oznaczone we wniosku nr 2, tj. czy Wnioskodawca ma obowiązek wykazania podatku VAT należnego od przekazanych nakładów w przypadku ich nieodpłatnego przekazania w części dotyczącej toalety nr 1.
3. Nieodpłatne przekazanie przez Wnioskodawcę wybudowanej toalety nie odbędzie się w związku z działalnością gospodarczą ponieważ nie ma wpływu na uzyskiwanie przychodów lub zabezpieczenie źródła przychodów Spółki, nie wpłynie również w żaden sposób na ograniczenie kosztów działalności.
4. Faktury dokumentujące wydatki związane z budową toalety, która ma zostać przekazana na rzecz A były wystawiane na Wnioskodawcę i Wnioskodawca nie odliczył z nich VAT naliczonego.
5. Wydatki związane z budową toalety związane będą z czynnością jej nieodpłatnego przekazania i nie zostaną wykorzystane do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług, zwolnionych od podatku czy niepodlegających opodatkowaniu tym podatkiem.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy B miała prawo do odliczenia podatku VAT od nabycia towarów i usług związanych z realizacją przedmiotowej inwestycji?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad 1.

Nie miał on prawa do odliczenia podatku VAT od nabytych towarów i usług związanych z przedmiotową inwestycją.

Jedną z zasad konstrukcyjnych podatku VAT jest jego neutralność dla podatników, którzy wykonują działalność opodatkowaną podatkiem od towarów i usług. W polskim systemie prawnym niniejsza reguła została wyrażona w treści art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, w myśl którego to przepisu, w zakresie, w jakim towary są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124. Natomiast zgodnie art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy o VAT, kwotę podatku naliczonego stanowi, suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest niewątpliwy i bezsporny związek zakupów z wykonanymi czynnościami opodatkowanymi. Przedstawiona wyżej zasada wyklucza możliwość dokonania odliczenia podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku oraz niepodlegających temu podatkowi. Z przedstawionego stanu faktycznego nie wynika związek poniesionych kosztów budowy toalety z czynnościami opodatkowanymi. Taki związek mógłby zaistnieć, gdyby B dokonała z Gminą zamiany na grunt lub pobierała opłaty za wstęp do toalet lub też miała prawo do udziału w zyskach z opłat z tytułu wstępu do toalet lub wydzierżawiała na rzecz A wybudowaną toaletę.

Zatem w oparciu o przedstawiony stan faktyczny i prawny, należy stwierdzić, że nabywane towary i usługi, związane z realizacją ww. inwestycji, nie umożliwiały B odliczenia podatku VAT.

Ad 2.

W przypadku nieodpłatnego przekazania nakładów na rzecz A nie wystąpi obowiązek wykazania VAT należnego.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Z art. 2 pkt 6 ustawy wynika, że ilekroć w ustawie jest mowa o towarach rozumie się przez to rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii. Według art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

W myśl art. 8 ust. 2 ustawy, za odpłatne świadczenie usług uznaje się również:

1. użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych;
2. nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.

Przepisy ustawy formułują zatem zasadę, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają, co do zasady, odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług, a nieodpłatne ich świadczenie traktuje się jako odpłatne w przypadkach określonych m.in. w ww. art. 8 ust. 2 ustawy.

Regulacja art. 8 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług stanowi implementację do polskiego systemu prawnego art. 26 Dyrektywy 2006/112A/VE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11.12.2006 s. 1, z późn. zm.). Zgodnie z tym przepisem za odpłatne świadczenie usług uznaje się każdą z następujących czynności:

1. użycie towarów stanowiących część majątku przedsiębiorstwa do celów prywatnych podatnika lub jego pracowników lub, bardziej ogólnie, do celów innych niż działalność jego przedsiębiorstwa, w przypadkach kiedy VAT od takich towarów podlegał w całości lub w części odliczeniu;
2. nieodpłatne świadczenie usług przez podatnika na prywatny użytek jego lub jego pracowników, lub bardziej ogólnie, do celów innych niż działalność jego przedsiębiorstwa.

Jednocześnie zgodnie z art. 26 ust. 2 Dyrektywy 2006/112/WE, państwa członkowskie mogą odstąpić od stosowania przepisów ust. 1, pod warunkiem że takie odstępstwo nie będzie prowadzić do zakłóceń konkurencji.

Analiza przywołanych przepisów Dyrektywy 2006/112/WE prowadzi do wniosku, iż ratio legis tych regulacji stanowi zapobieżenie sytuacji, w której nieodpłatne świadczenie usług z uwagi na swój charakter bez wynagrodzenia stanowiłoby czynność pociągającą za sobą skutek w postaci naruszenia konkurencji, naruszenia zasady neutralności, naruszenia wynikającej z konstrukcji podatku VAT zasady faktycznego opodatkowania konsumpcji (podatek od wartości dodanej obciąża konsumpcję) oraz zasady powszechności opodatkowania.

Zgodnie z przepisem art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy o VAT, ustawodawca, jak się wydaje na pierwszy rzut oka, nie powiązał obowiązku opodatkowania podatkiem VAT nieodpłatnego świadczenia usług z prawem podatnika do odliczenia. Jednakże takie rozumienie art. 8 ust. 2 pkt 2 (czyli występowanie podatku VAT od nieodpłatnego świadczenia usług, gdzie nie towarzyszy temu żaden podatek naliczony) nie wytrzymuje krytyki na gruncie wykładni systemowej ustawy o VAT oraz dorobku ustawodawstwa i orzecznictwa wspólnotowego a tam dominuje pogląd, że kierując się zasadą neutralności podatku VAT w podstawie opodatkowania nieodpłatnego świadczenia usług nie należy uwzględniać tych kosztów związanych ze świadczeniem, w przypadku których podatnik w ogóle nie był uprawniony do odliczenia podatku naliczonego.

Skoro ta czynność jest uznana odpowiednio za świadczenie usług, to również zasada neutralności powinna znaleźć do nich zastosowanie. Dlatego, aby można było mówić o nieodpłatnym świadczeniu usług opodatkowanym podatkiem VAT muszą wystąpić zakupy z tym związane, gdzie fizycznie wystąpił podatek naliczony i była możliwość odliczenia tego podatku a w omawianym przypadku ich brak.

W wyroku z dnia 25 maja 1993 r., C-193/91, Gerhard Mohsche, zb. orz. 1993, s. 1-02615 TSUE potwierdził prawidłowość wyłączenia z podstawy opodatkowania z tytułu wykorzystania dla celów prywatnych dóbr należących do przedsiębiorstwa (przy nabyciu których podatnikowi przysługiwało prawo do odliczenia), wartości usług związanych z konserwacją tych dóbr, nabytych bez prawa do odliczenia podatku.

W wyroku z dnia 27 czerwca 1989 r. C-50/88, Heinz KOhne, zb. orz. 1989, s. 01925 TSUE orzekł, że podstawa opodatkowania z tytułu wykorzystywania samochodu dla celów prywatnych może w takiej sytuacji obejmować jedynie koszty, w związku z którymi podatnikowi przysługiwało prawo do odliczenia (a więc jedynie koszty eksploatacji z pominięciem kosztów związanych z nabyciem samochodu). Trybunał podkreślił, że takie rozwiązanie pozwala zarówno uniknąć podwójnego opodatkowania samych towarów, jak i braku opodatkowania ostatecznej konsumpcji.

Jak wskazują J. Martini, P. Skorupa, M. Wojda VAT 2010 Warszawa 2010 r., str. 431: W podstawie opodatkowania nieodpłatnego świadczenia usług nie należy natomiast uwzględniać tych kosztów związanych ze świadczeniem, w przypadku których podatnik w ogóle nie był uprawniony do odliczenia podatku naliczonego.

Również Gibasiewicz Dariusz w monografii Zasada neutralności podatku od wartości dodanej w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (WKP 2012) wskazał, że: Orzeczenia w sprawach Kohne oraz Mohsche uwidaczniają także kolejną i zasadniczą kwestię. Otóż zasada neutralności wspiera realizację zasady unikania podwójnego opodatkowania na gruncie podatku od wartości dodanej. Innymi słowy, wzmacnia ona cel tego podatku, jakim jest jednokrotność obciążenia tym podatkiem, pomimo jego wszech fazowości. W tych przypadkach, w których podatnik dokonywałby transakcji podlegających opodatkowaniu, których przedmiotem byłby towar, co do którego nie przysługiwałoby mu prawo do odliczenia podatku naliczonego, wystąpiłoby zjawisko podwójnego opodatkowania. Podatnik nie mógłby bowiem odliczyć podatku naliczonego i ponosiłby jego ekonomiczny ciężar. Działoby się tak, mimo że podatnik nie występowałby w roli ostatecznego konsumenta dokonującego zakupów w swojej prywatnej sferze. Oprócz tego, dokonywana przez niego transakcja miałaby charakter opodatkowany, co powodowałoby, że podstawa opodatkowania takiej transakcji zawierałaby w sobie kwotę podatku, która nie została odliczona na wcześniejszym etapie obrotu. Sytuacje takie występują m.in. wtedy, gdy w łańcuchu dystrybucji określonego towaru pojawia się podmiot niebędący podatnikiem, który powoduje przerwanie ciągu odliczeń podatku naliczonego dokonywanych przez poszczególne podmioty. Prowadzi to do sytuacji, w której określony towar przestaje być w profesjonalnym obrocie, po czym może do niego wrócić w przypadku nabycia go przez podatnika od podmiotu niemającego takiego statusu.

W wyroku z dnia 26 września 1996 r. w sprawie C-230/94 (Renate Enkler) ETS orzekł, że art. 11a ust. 1 lit. c VI Dyrektywy 4 należy interpretować w tym znaczeniu, że w podstawie opodatkowania podatkiem obrotowym od transakcji uznawanych za świadczenie usług na podstawie art. 8 ust. 2 lit. a VI Dyrektywy należy zawrzeć wydatki poniesione w trakcie kiedy towary pozostają do dyspozycji podatnika w taki sposób, że może on ich faktyczne używać w każdej chwili do celów innych niż związane z jego działalnością lub które dają podatnikowi prawo do odliczenia VAT.

Podsumowując, zdaniem Wnioskodawcy, w świetle opisanego zdarzenia przyszłego w oparciu o powyżej zaprezentowane uzasadnienie, nieodpłatne przekazanie nakładów na rzecz A nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Na wstępie tutejszy organ informuje, że dla spójności interpretacji w pierwszej kolejności udzielono odpowiedzi na pytanie nr 2, a następnie na pytanie nr 1.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez sprzedaż, w oparciu o art. 2 pkt 22 ustawy, rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ().

Z kolei, zgodnie z art. 7 ust. 2 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się również przekazanie nieodpłatnie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa, w szczególności:

1. przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia,
2. wszelkie inne darowizny

jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych.

Natomiast, w myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Z analizy przywołanego art. 8 ust. 1 ustawy wynika, że przez usługę należy rozumieć każde świadczenie na rzecz danego podmiotu. Przy czym, do uznania czynności za usługę konieczne jest istnienie odbiorcy usługi. Tak więc usługą jest tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący z niego korzyść. Usługa jest czynnością opodatkowaną co do zasady w sytuacji kiedy jest odpłatna. Związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie. Odpłatny to taki, który wymaga zapłacenia, zwrotu kosztów, płatny. Pod pojęciem odpłatności rozumieć należy prawo podmiotu dokonującego dostawy towarów lub świadczącego usługę do żądania od nabywcy towaru, odbiorcy usługi lub osoby trzeciej zapłaty ceny lub ekwiwalentu (np. w postaci świadczenia wzajemnego).

Uwzględniając powyższe stwierdzić należy, że każde świadczenie niebędące dostawą towarów polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czyjegoś zachowania stanowi, co do zasady, usługę w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Niemniej jednak muszą być przy tym spełnione następujące warunki:

• w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona (wierzyciel/nabywca) jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,
• świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).

Należy podkreślić, że oba ww. warunki powinny być spełnione łącznie, aby świadczenie podlegało, jako usługa, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Ponadto, zgodnie z unormowaniami zawartymi w art. 8 ust. 2 ustawy, w pewnych, ściśle określonych przypadkach, również nieodpłatne świadczenie usług należy uznać za spełniające definicję odpłatnego świadczenia usług, które na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 podlega opodatkowaniu ww. podatkiem.

Jak wynika z art. 8 ust. 2 ustawy, za odpłatne świadczenie usług uznaje się również:

1. użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych;
2. nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.

Interpretując ww. art. 8 ust. 2 pkt 1 ustawy, stwierdzić należy, że opodatkowaniu podlegać powinno, jako odpłatne świadczenie usług, użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza (w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia), jeżeli przysługiwało mu prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego, w całości lub w części, przy nabyciu, imporcie lub wytworzeniu tych towarów lub ich części składowych.

Tylko łączne zaistnienie ww. przesłanek umożliwia objęcie zakresem opodatkowania VAT usług świadczonych nieodpłatnie. Jeśli jeden z tych warunków nie jest spełniony, to wówczas takie świadczenie usług będzie nieopodatkowane podatkiem od towarów i usług.

Analizując natomiast treść powołanego art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy, należy zauważyć, że dla ustalenia, czy konkretne nieodpłatne świadczenie usług podlega opodatkowaniu na mocy cytowanego wyżej przepisu, istotne jest ustalenie celu takiego świadczenia. Jeżeli nieodpłatne świadczenie wpisywało się będzie w cel prowadzonej działalności gospodarczej, wtedy przesłanka uznania takiej nieodpłatnej czynności za odpłatne świadczenie usług, podlegające opodatkowaniu nie zostanie spełniona. Stwierdzenie takie uzależnione jednak jest od konkretnych okoliczności jakie w danej sprawie występują.

W związku z powyższym należy stwierdzić, że opodatkowaniu podlegają te nieodpłatne usługi, które nie mają związku z prowadzoną działalnością, a więc nie mają wpływu na przyszłe obroty przedsiębiorstwa, jego zyski, wizerunek, odbiór przez kontrahentów.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca (B) jest spółką komunalną, w której 100% udziałów posiada Gmina, wykonującą zadania z zakresu użyteczności publicznej. W szczególności Spółka wykonuje zadania własne gminy w zakresie rozwoju i modernizacji urządzeń wodociągowych, powierzone jej Uchwałą Rady Miasta.

B jest właścicielem infrastruktury wodociągowo kanalizacyjnej znajdującej się na terenie m.in. Gmin 1, 2, 3 i 4.

Przedmiotem przeważającej działalności B jest wynajem i zarządzanie nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi, natomiast przedmiotem pozostałej działalności jest m.in. wynajem i dzierżawa pozostałych maszyn, urządzeń oraz dóbr materialnych, gdzie indziej niesklasyfikowanych; roboty związane z budową rurociągów przesyłowych i sieci rozdzielczych; roboty związane z budową obiektów inżynierii wodnej; pozostałe specjalistyczne roboty budowlane, gdzie indziej niesklasyfikowane.

W ramach tej działalności Spółka nabywa między innymi potrzebne grunty poprzez wniesienie aportem przez Gminę lub zakup czy zamianę.

W dniu 4 stycznia 2019 r. B podpisała umowę użyczenia z Gminą w imieniu i na rzecz której działa A (zwany dalej A), na użyczenie działek nr 5, 8, 4, 2, 3, które są własnością Gminy, a zostały oddane A w trwały zarząd.

Użyczenie działek na rzecz B było związane z realizacją inwestycji przez B polegającą na :

1. budowie toalety nr 1 wraz z przyłączem wodociągowym, kanalizacyjnym, elektrycznym i c.o.;
2. budowie toalety nr 2 wraz z przyłączem wodociągowym, kanalizacyjnym i elektrycznym;
3. budowie sieci kanalizacji sanitarnej DN200 i DN160 wraz z przyłączami od istniejących obiektów;
4. przebudowę istniejącej kanalizacji sanitarnej DN150 po trasie, ze zmianą średnicy na DN200 wraz z przyłączami do istniejących obiektów;
5. budowie sieci kanalizacji deszczowej wraz z przyłączami;
6. budowie przyłącza elektrycznego;
7. przebudowie istniejącej sieci kanalizacji sanitarnej.

Po realizacji inwestycji poniższe elementy docelowo miały zostać przekazane do eksploatacji i na majątek użyczającego czyli A:

1. budynek toalety nr 1 wraz z przyłączem wodociągowym, kanalizacyjnym i elektrycznym;
2. budynek toalety nr 2 wraz z przyłączem wodociągowym, kanalizacyjnym i elektrycznym;
3. przyłącze kanalizacji sanitarnej do obiektów istniejących od nowo wybudowanej/przebudowywanej kanalizacji sanitarnej;
4. sieci kanalizacji deszczowej wraz z przyłączami;
5. przyłącze elektryczne.

W umowie użyczenia zawarto postanowienie co do rozliczenia nakładów poniesionych przez B na przedmiocie użyczenia i docelowo przeznaczonych do eksploatacji A (wymienionych powyżej), które miało zostać uregulowane w odrębnym porozumieniu, przy czym docelowo poniesione nakłady miały podlegać zamianie na grunt lub urządzenia wod-kan będący/e własnością Gminy, a służący/e B do realizacji jego działalności gospodarczej polegającej na rozwoju i modernizacji urządzeń wodociągowych.

W trakcie realizacji inwestycji Gmina wycofała się ze wstępnie uzgodnionej koncepcji związanej z możliwością zamiany przedmiotowych nakładów na grunt/urządzenia wod-kan, jak również z innych propozycji B, między innymi z możliwości uzyskiwania przez B przychodów w postaci wynajmu przez A przedmiotowych toalet jak również uzyskiwania przychodów z tytułu pobierania odpłatności za korzystanie z toalet przez odwiedzających A.

W momencie uzyskania tych informacji budowa toalety nr 1 wraz z instalacjami wewnętrznymi, przyłączem wodociągowym DN90, przyłączem kanalizacji sanitarnej DN160, przyłączem c.o. DN125 i przyłączem elektrycznym, B była już w dużym zakresie zrealizowana i nie można było już zrezygnować z jej budowy z uwagi chociażby na ewentualne roszczenie od Wykonawcy z tytułu odstąpienia od umowy z winy B.

Docelowo wybudowana toaleta zostanie przekazana nieodpłatnie na rzecz A.

Wnioskodawca wskazał również, że jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Nieodpłatne przekazanie przez Wnioskodawcę wybudowanej toalety nie odbędzie się w związku z działalnością gospodarczą ponieważ nie ma wpływu na uzyskiwanie przychodów lub zabezpieczenie źródła przychodów Spółki, nie wpłynie również w żaden sposób na ograniczenie kosztów działalności. Ponadto, faktury dokumentujące wydatki związane z budową toalety, która ma zostać przekazana na rzecz A były wystawiane na Wnioskodawcę i Wnioskodawca nie odliczył z nich VAT naliczonego.

Wydatki związane z budową toalety związane będą z czynnością jej nieodpłatnego przekazania i nie zostaną wykorzystane do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług, zwolnionych od podatku czy niepodlegających opodatkowaniu tym podatkiem.

Wątpliwości Wnioskodawcy w analizowanej sprawie dotyczą wskazania, czy w przypadku przekazania nieodpłatnie przedmiotowej inwestycji wystąpi obowiązek wykazania podatku VAT należnego od przekazanych nakładów.

W celu wyjaśnienia wątpliwości Wnioskodawcy w pierwszej kolejności należy przywołać przepis art. 46 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r., poz. 1145, z późn. zm.), zwanej dalej k.c., w myśl którego nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.

Stosownie natomiast do art. 47 § 1 i § 2 k.c., część składowa rzeczy nie może być odrębnym przedmiotem własności i innych praw rzeczowych. Częścią składową rzeczy jest wszystko, co nie może być od niej odłączone bez uszkodzenia lub istotnej zmiany całości albo bez uszkodzenia lub istotnej zmiany przedmiotu odłączonego.

W myśl art. 48 k.c., z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, do części składowych gruntu należą w szczególności budynki i inne urządzenia trwale z gruntem związane, jak również drzewa i inne rośliny od chwili zasadzenia lub zasiania.

Tak więc rzecz, która stała się częścią składową innej rzeczy (rzeczy nadrzędnej), traci samodzielny byt prawny i dzieli losy prawne rzeczy nadrzędnej.

Z punktu widzenia prawa cywilnego nakłady na nieruchomość (np. wybudowanie budynku lub budowli), poniesione na cudzym gruncie stanowią część składową gruntu, a tym samym własność właściciela gruntu. W konsekwencji podmiot, który wybudował taki obiekt posadowiony na cudzym gruncie, nie może go sprzedać, ponieważ nie ma do niego tytułu prawnego. Niemniej jednak dysponuje on pewnym prawem do poniesionych nakładów, i może to prawo przenieść na rzecz innego podmiotu.

Wprawdzie ustawa o podatku od towarów i usług w odniesieniu do dostawy towarów posługuje się sformułowaniem przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel (art. 7 ust. 1 ustawy), a więc nie uzależnia dostawy towarów od tytułu własności, jednak nakłady poniesione na nieruchomość nie stanowią odrębnych rzeczy, które mogłyby stanowić towar (w rozumieniu art. 2 pkt 6 ustawy), a więc ich przekazanie nie może uchodzić za dostawę towarów.

Analiza przedstawionego przez Wnioskodawcę opisu sprawy na tle powołanych powyżej przepisów prowadzi do wniosku, że przekazana przez Spółkę na rzecz użytkownika nieruchomości nakładów poniesionych na gruncie będącym w jego trwałym zarządzie, na realizację inwestycji będącej przedmiotem zapytania, nie można rozpatrywać w kategorii dostawy towarów. Z wniosku nie wynika, aby Wnioskodawcy przysługiwało prawo do rozporządzania jak właściciel gruntem, na którym Inwestycja jest/będzie realizowana. Jak wskazano w opisie sprawy, Inwestycja jest/będzie w całości realizowana na gruncie stanowiącym własność Gminy w imieniu i na rzecz której działa A. Na poczet wybudowania Inwestycji została zawarta umowa na użyczenie działek, które są własnością Gminy, a zostały oddane A w trwały zarząd. Po realizacji inwestycji powstałe elementy mają zostać przekazane do eksploatacji i na majątek użyczającego czyli A. Gmina staje się właścicielem poszczególnych elementów Inwestycji w momencie ich połączenia z gruntem, a tym samym czynności nieodpłatnego przekazania przez Wnioskodawcę nakładów poniesionych na Inwestycję nie można uznać za dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ustawy, gdyż nie będziemy mieć tu do czynienia z odrębną rzeczą, która mogłaby stanowić zdefiniowany w art. 2 pkt 6 ustawy towar.

Niemniej jednak podmiot będący w posiadaniu prawa do nakładów, może to prawo przenieść na rzecz innego podmiotu. Wskazać zatem należy, że nakłady są prawem majątkowym, które może być przedmiotem obrotu gospodarczego.

Zatem, czynność ta stanowić będzie świadczenie usług w rozumieniu powołanego art. 8 ustawy. Z uwagi natomiast na fakt, że opisane przekazanie nastąpi nieodpłatnie, kwestia uznania tej czynności za odpłatne świadczenie usług podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług powinna być rozważana na podstawie przepisów art. 8 ust. 2 ustawy.

Jak wskazano na wstępie przedmiotem opodatkowania podatkiem od towarów i usług są czynności odpłatne. Nieodpłatne świadczenie usług co do zasady nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, za wyjątkiem ściśle określonych sytuacji, wskazanych m.in. w art. 8 ust. 2 ustawy. Z przywołanego wyżej przepisu wynika, że w przypadku świadczenia usług, nieodpłatne świadczenie usług będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem VAT kiedy wykonywane będzie na cele osobiste podatnika. Opodatkowaniu podatkiem VAT podlegało będzie również wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika. Za usługi świadczone do celów innych niż działalność gospodarcza należy uznać wszelkie usługi, których świadczenie odbyło się bez związku z potrzebami prowadzonej działalności gospodarczej. Opodatkowaniu zgodnie z art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy podlegają te nieodpłatne usługi, które nie mają związku z prowadzoną działalnością, a więc nie mają wpływu na przyszłe obroty przedsiębiorstwa, jego zyski, wizerunek czy odbiór przez kontrahentów. Natomiast przez usługi związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa należy rozumieć te nieodpłatne usługi, które są wykonywane w związku z potrzebami prowadzonej działalności gospodarczej podmiotu, potrzebami związanymi z funkcjonowaniem prowadzonego przedsiębiorstwa. Jeśli podejmowane przez podmiot działania mają na celu przyniesienie korzyści prowadzonej działalności gospodarczej, to tym samym są związane z jej prowadzeniem, a więc, jak to określa art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy, są związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa.

W analizowanej sprawie Wnioskodawca wskazał, że nieodpłatne przekazanie przez niego wybudowanej toalety nie odbędzie się w związku z działalnością gospodarczą ponieważ nie ma wpływu na uzyskiwanie przychodów lub zabezpieczenie źródła przychodów Spółki, nie wpłynie również w żaden sposób na ograniczenie kosztów działalności.

Uwzględniając powyższe, przekazanie przez Wnioskodawcę bez wynagrodzenia nakładów poniesionych przez niego w związku z wybudowaniem toalety posadowionej na gruncie niebędącym własnością Spółki i przekazaniem jej do eksploatacji i na majątek użyczającego czyli A, należy traktować jako nieodpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy, zrównane z odpłatnym świadczeniem, podlegające opodatkowaniu na mocy art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy. Będziemy mieć tu bowiem do czynienia z nieodpłatnym świadczeniem usług (polegającym na przekazaniu ww. nakładów) na rzecz A, które nie będzie związane z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy.

W konsekwencji, mając na uwadze powołane wyżej przepisy prawa oraz przedstawiony opis sprawy należy stwierdzić, że w przypadku przekazania nieodpłatnie inwestycji w postaci: budynku toalety nr 1 wraz z instalacjami wewnętrznymi, przyłączem wodociągowym, kanalizacyjnym, c.o. i przyłączem elektrycznym, u Wnioskodawcy wystąpi obowiązek wykazania podatku VAT należnego od przekazanych nakładów, na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2 jest nieprawidłowe.

Ponadto, wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą stwierdzenia czy miał on prawo do odliczenia podatku VAT od nabycia towarów i usług związanych z realizacją przedmiotowej inwestycji.

Podstawowe zasady dotyczące odliczania podatku naliczonego zostały sformułowane w art. 86 ust. 1 ustawy. W świetle tego przepisu, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 ustawy, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Na mocy art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

1. nabycia towarów i usług,
2. dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.

Z powyższego wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi.

Ponadto podkreślić należy, że ustawodawca zapewnił podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Z powołanych powyżej przepisów wynika, że warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi. Przepisy ustawy o VAT nie precyzują jednak, jaki związek musi istnieć pomiędzy zakupami a sprzedażą, żeby podatnik mógł skorzystać z prawa do odliczenia. Związek ten może być bezpośredni lub pośredni.

Związek bezpośredni występuje wówczas, gdy nabywane towary służą dalszej odsprzedaży lub też w bezpośredni sposób wiążą się z czynnościami opodatkowanymi wykonywanymi przez podatnika. Natomiast o związku pośrednim mówimy wtedy, gdy ponoszone wydatki wiążą się z całokształtem funkcjonowania podmiotu, a więc w sposób pośredni wiążą się z działalnością gospodarczą i z osiąganymi przychodami.

Aby wskazać, czy określone zakupy mają związek pośredni musi istnieć związek przyczynowo-skutkowy między dokonanymi zakupami towarów i usług a powstaniem opodatkowanego obrotu. Pośredni związek dokonanych zakupów z działalnością gospodarczą występuje wówczas, gdy zakup towarów i usług nie przyczynia się bezpośrednio do uzyskania przychodu, lecz poprzez wpływ na ogólne funkcjonowanie przedsiębiorstwa jako całości, przyczynia się do generowania przez podmiot obrotu opodatkowanego VAT.

Należy zauważyć, że formułując w art. 86 ust. 1 ustawy warunek związku ze sprzedażą opodatkowaną, ustawodawca nie uzależnia prawa do odliczenia od związku zakupu z obecnie wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi. Wystarczającym jest, że z okoliczności towarzyszących nabyciu towarów lub usług, przy uwzględnieniu rodzaju prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej wynika, że zakupy te dokonane są w celu ich wykorzystania w ramach jego działalności opodatkowanej.

Zatem, podstawowym warunkiem, którego spełnienie należy analizować w aspekcie prawa do odliczenia podatku VAT, jest związek dokonywanych nabyć towarów i usług ze sprzedażą uprawniającą do dokonywania takiego odliczenia, czyli sprzedażą generującą podatek należny.

Jak wskazano wyżej, przekazanie przez Wnioskodawcę bez wynagrodzenia nakładów poniesionych przez niego w związku z wybudowaniem toalety posadowionej na gruncie niebędącym własnością Spółki i przekazaniem jej do eksploatacji i na majątek użyczającego czyli A, należy traktować, jako nieodpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy, zrównane z odpłatnym świadczeniem, podlegające opodatkowaniu na mocy art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Ponadto, ani przepisy ustawy, ani też rozporządzeń wykonawczych do ustawy nie przewidują zwolnienia dla czynności zbycia nakładów. Zatem czynność ta będzie opodatkowana podatkiem od towarów i usług przy zastosowaniu właściwej stawki podatku VAT.

Ze złożonego wniosku wynika, że faktury dokumentujące wydatki związane z budową toalety, która ma zostać przekazana na rzecz A, były wystawiane na Wnioskodawcę, ponadto wydatki związane z budową toalety związane będą z czynnością jej przekazania czyli jak wyżej rozstrzygnięto z czynnością opodatkowaną podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy.

Analiza opisu sprawy oraz przywołanych przepisów prowadzi zatem do wniosku, że w niniejszej sprawie zostanie spełniony podstawowy warunek wynikający z art. 86 ust. 1 ustawy, uprawniający do odliczenia podatku naliczonego, gdyż ponoszone wydatki na ww. nakłady, związane będą z wykonywaniem przez Wnioskodawcę czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług.

Wobec powyższego Spółka miała prawo do odliczenia podatku VAT od nabycia towarów i usług związanych z realizacją przedmiotowej inwestycji, na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy, z uwzględnieniem ograniczeń wynikających z art. 88 ustawy.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 jest nieprawidłowe.

Należy zauważyć, że zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy:

• zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia,
• zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

nieprawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej