Uznanie przekazania budynku Spółce za odpłatną dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy o VAT. Możliwość zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10-10a ustawy o VAT do czynności przekazania budynku Spółce. Niepodleganie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług konwersji wierzytelności przysługującej Wnioskodawcy na udziały, w wyniku której dojdzie do wygaśnięcia długu Spółki oraz podwyższenia jej kapitału zakładowego.

Interpretacja indywidualna – stanowisko w części prawidłowe i w części nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku od towarów i usług w zakresie:

-uznania przekazania budynku Spółce za odpłatną dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy o VAT - jest nieprawidłowe,

-możliwości zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10-10a ustawy o VAT do czynności przekazania budynku Spółce - jest nieprawidłowe,

-niepodlegania opodatkowaniu konwersji wierzytelności przysługującej Państwa Miastu na udziały w kapitale zakładowym Spółki - jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

6 lipca 2022 r. wpłynął wniosek Państwa Miasta z 5 lipca 2022 r., o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy:

-uznania przekazania budynku Spółce za odpłatną dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy o VAT (pytanie nr 1)

-możliwości zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10-10a ustawy o VAT do czynności przekazania budynku Spółce (pytanie nr 2)

-niepodlegania opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług konwersji wierzytelności przysługującej Wnioskodawcy na udziały, w wyniku której dojdzie do wygaśnięcia długu Spółki oraz podwyższenia jej kapitału zakładowego (pytanie nr 3).

Uzupełnili go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 22 września 2022 r.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Wnioskodawca jest jednostką samorządu terytorialnego (dalej: „JST”). JST zawarła z Zarządem ... Sp. z o.o. (dalej: „Spółka”) umowę na podstawie której Spółka przekazała JST do używania nieruchomości. JST jest jedynym udziałowcem Spółki.

W 2012 roku Wnioskodawca, na przekazanych mu nieruchomościach, wybudował budynek przy .....

Zgodnie z postanowieniami zawartej umowy, zmienionej m.in. aneksem nr 4 z dnia 17 lutego 2022 r., Strony postanowiły, że po rozwiązaniu lub wygaśnięciu umowy JST przysługuje roszczenie o zwrot nakładów poczynionych na nieruchomości, zastrzegając jednocześnie, że Strony dopuszczają zamianę wierzytelności na udziały, a więc konwersję wierzytelności z tytułu dokonanych nakładów na udziały w kapitale zakładowym Spółki przez co nastąpi podwyższenie kapitału zakładowego.

JST podjęła uchwałę o wyrażeniu zgody na podwyższenie kapitału zakładowego Spółki, a następnie została podjęta uchwała w sprawie podwyższenia kapitału zakładowego Spółki o kwotę równowartą wysokości wartości nakładów poczynionych przez Wnioskodawcę na nieruchomości Spółki.

Wszystkie nowoutworzone udziały zostały przeznaczone dla dotychczasowego jedynego wspólnika, tj. na rzecz Wnioskodawcy.

Zarówno Wnioskodawca jak i Spółka są czynnymi podatnikami VAT.

Spółce przekazano jeden budynek .... Na potrzeby ewidencyjne środka trwałego użyty symbol klasyfikacyjny to 109.

Pytania (ostatecznie przedstawione w uzupełnieniu wniosku):

1)Czy w opisanych okolicznościach faktycznych przekazanie Spółce budynku stanowi odpłatną dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy o VAT?

2)Czy w opisanych okolicznościach faktycznych znajdzie zastosowanie zwolnienie od podatku od towarów i usług, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10-10a ustawy o VAT?

3)Czy w opisanych okolicznościach faktycznych podwyższenie kapitału zakładowego poprzez konwersję wierzytelności przysługującej Wnioskodawcy na udziały, w wyniku której dojdzie do wygaśnięcia długu Spółki oraz podwyższenia jej kapitału zakładowego stanowi czynność opodatkowaną podatkiem od towarów i usług?

Państwa stanowisko w sprawie (ostatecznie przedstawione w uzupełnieniu wniosku)

Zdaniem Wnioskodawcy w opisanych okolicznościach faktycznych:

1)przekazanie Spółce budynku stanowi odpłatną dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy o VAT,

2)znajdzie zastosowanie zwolnienie od podatku od towarów i usług, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT,

3)podwyższenie kapitału zakładowego poprzez konwersję wierzytelności przysługującej Wnioskodawcy na udziały, w wyniku której dojdzie do wygaśnięcia długu Spółki oraz podwyższenie jej kapitału zakładowego nie stanowi czynności opodatkowanej podatkiem od towarów i usług zarówno po stronie Wnioskodawcy jak również Spółki.

Uzasadnienie

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Dostawą towarów jest przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (art. 7 ust. 1 ustawy o VAT).

Towarami są natomiast rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy o VAT).

Towar może stanowić również udział w prawie własności lub użytkowania wieczystego nieruchomości. Stanowisko takie wynika z Uchwały Składu Siedmiu Sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 24 października 2011 r. sygn. akt I FPS 2/11, która jest komplementarna w stosunku do art. 15 ust. 2 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U. L 347 z 11.12.2006, str. 1-118).

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o VAT świadczeniem usług jest każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów, w tym również:

1)przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;

2)zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;

3)świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Zgodnie z art. 8 ust. 2 ustawy o VAT, za odpłatne świadczenie usług uznaje się również:

1)użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych;

2)nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do  celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są m.in. osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalnością gospodarczą jest natomiast wszelka działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody i obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Ciągłość rozumiana jest jako takie wykorzystywanie składników majątku, które wykazuje cechy powtarzalności lub zachowania okresu trwania tego stanu.

Zgodnie z treścią art. 15 ust. 6 ustawy o VAT, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z  wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych. W związku z tym, że w opisanym stanie faktycznym Wnioskodawca dokonywał czynności na podstawie umowy cywilnoprawnej, stwierdzić należy, że na potrzeby przedmiotowej transakcji ma on status podatnika podatku VAT.

Z powyższego wynika, że dla objęcia określonej czynności opodatkowaniem podatkiem od  towarów i usług jest łącznie spełnienie dwóch przesłanek, tj.:

1)czynność musi być ujęta w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu VAT,

2)czynność jest wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy stwierdzić należy, że w przypadku przeniesienia własności budynku w toku rozliczania nakładów dochodzi w istocie do odpłatnej dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy o VAT.

Takie stanowisko znajduje oparcie w ukształtowanej linii orzeczniczej sądów administracyjnych, zgodnie z którym w sytuacji rozliczenia nakładów z tytułu wzniesienia budynku lub budowli na cudzym gruncie dochodzi w istocie do dostawy towarów w postaci tego budynku lub budowli (tak np.: wyrok WSA w Poznaniu z dnia 27 sierpnia 2020 r. sygn. akt I SA/Po 98/20; wyrok WSA w Gdańsku z dnia 28 lipca 2020 r. sygn. akt I SA/Gd 161/20; wyrok NSA z dnia 20 stycznia 2017 r. sygn. akt I FSK 1204/15).

Sądy administracyjne wskazują bowiem na konieczność szerokiego rozumienia pojęcia „rozporządzania towarami jak właściciel” w znaczeniu wynikającym z treści przepisów ustawy o VAT, tj. w sposób odmienny niż wynikający z przepisów prawa cywilnego. Kładzie się bowiem nacisk na ekonomicznym aspekcie władztwa prawnego związanego z  wybudowaniem budynku lub budowli, gdyż w takim przypadku na gruncie VAT należy rozdzielić stosowanie zasady superficies solo cedit od faktycznej możliwości rozporządzania towarami jak właściciel wynikającej z rzeczywistego władztwa związanego z wytworzeniem budynku lub budowli.

Albowiem w przypadku nakładów poczynionych na cudzej nieruchomości dochodzi w istocie do powstania obiektu, który może być przedmiotem obrotu, a jako taki wpisuje się w zakres definicji towaru, o której mowa w art. 2 pkt 6 ustawy o VAT. Tym samym, jeżeli dojdzie do zakończenia stosunku prawnego, który jest podstawą korzystania z nieruchomości gruntowej przez podmiot, który poczynił te nakłady, wówczas dochodzi do dostawy towaru w znaczeniu art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, która to czynność podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W przywołanym wyżej wyroku NSA z dnia 20 stycznia 2017 r. sygn. akt I FSK 1204/15, bezpośrednio wskazano, że:

„(…) przy interpretacji pojęć użytych w ustawie o podatku od towarów i usług decydujące znaczenia ma walor i skutki ekonomiczne danej czynności opodatkowanej, a nie jego definicja w prawie krajowym. Czynności opodatkowane na gruncie VAT zostały bowiem oderwane od ważności i skuteczności tych czynności na gruncie prawa cywilnego. Decydujące znaczenie zyskuje bowiem nie prawny (na gruncie prawa cywilnego), lecz ekonomiczny aspekt transakcji. Tym samym, czynność nieważna na gruncie prawa cywilnego może być uznana za wykonaną skutecznie na gruncie ustawy VAT (zob. wyrok NSA z 26.03.2015 r., sygn. akt I FSK 2174/13). Także w piśmiennictwie przyjmuje się, że oderwanie terminu "dostawa towarów" od skutków konwencjonalnych powstających na gruncie prawa prywatnego od ekonomicznych aspektów transakcji pozwala także na opodatkowanie czynności mających za przedmiot przeniesienie towarów, które to czynności były nieważne (przede wszystkim z uwagi na zachowanie niewłaściwej formy) czy też nieskuteczne na gruncie prawa cywilnego (zob. Adam Bartosiewicz, Komentarz do art. 7 ustawy o podatku od towarów i usług LEX). (…)

Nie budzi wątpliwości, że w świetle prawa cywilnego budynek posadowiony na gruncie jako część składowa tego gruntu dzieli jego los prawny. Powyższe nie oznacza jednak, że nierozłączność gruntu i budynku, który nie stanowi odrębnego przedmiotu własności, dla ustalenia prawidłowej stawki podatku od towarów i usług powoduje, że dostawę gruntu zawsze należy traktować jako jednorodną dostawę z budynkiem.”.

Analogiczne stanowisko wynika z orzecznictwa TSUE, w którym wskazuje się, że pojęcie dostawy towarów obejmuje swoim zakresem także przeniesienie prawa do dysponowania rzeczą jak właściciel nawet wówczas, gdy do przeniesienia własności nie dochodzi w sensie prawnym. Ten pogląd uwzględnia bowiem w szczególności fakt faktycznego dysponowania rzeczą jak właściciel, a więc własność w znaczeniu ekonomicznym, a nie wyłącznie zbycie prawa własności rzeczy (zob. wyrok TSUE z dnia 08 lutego 1990 r. sygn. C-320/88).

Podkreślić w tym miejscu należy, że sądy nie negują samej istoty cywilistycznej zasady superficies solo cedit, a wskazują wyłącznie na konieczność uwzględnienia w toku oceny danego przypadku odmiennych skutków określonego zdarzenia prawnego w kontekście przepisów prawa cywilnego oraz prawa podatkowego, które cechuje się pełną autonomią, jedynie pomocniczo korzystając z regulacji cywilnoprawnych w odniesieniu do zakresu, który nie jest odmiennie uregulowany w ustawie, a z taką sytuacją mamy do czynienia w przedmiotowej sprawie. Zdaniem judykatury należy bowiem odróżnić cywilnoprawną konstrukcję własności budynku, która przysługuje właścicielowi gruntu od prawa do rozporządzania tym budynkiem jak właściciel w rozumieniu ustawy o VAT, gdyż ta w tym zakresie nie odwołuje się do prawa własności a posługuje się właśnie pojęciem „rozporządzania jak właściciel”, co implikuje, iż ustawodawca wskazał w tym miejscu na konieczność oceny uprawnień właścicielskich w kontekście ekonomicznego, a nie prawnego władztwa nad danym przedmiotem świadczenia.

Pojęcie to bowiem odnosi się do władztwa „jak właściciel”, a nie do bezpośrednio do pojęcia własności, co powinno podlegać rozróżnieniu na gruncie prawa podatkowego.

W omawianym przypadku może bowiem dojść do konfuzji obu postaci władztwa, ale dopiero po ustaniu stosunku prawnego łączącego właściciela gruntu (władztwo prawne) z podmiotem korzystającym (władztwo faktyczno-ekonomiczne), który poczynił nakłady w postaci wzniesienia budynku lub budowli, a to w przypadku gdy ten właściciel podejmie decyzję o zatrzymaniu nakładów za wynagrodzeniem. Taka konstrukcja wskazuje, że do czasu przekazania nakładów, pozostają one pod władztwem podmiotu, który je poczynił, a nie właściciela nieruchomości.

Powyższe stanowisko jest także komplementarne z wyrażonym w wyroku NSA z dnia 17 grudnia 2014 r. sygn. akt I FSK 609/13, zgodnie z którym:

„(…) w art. 7 ust. 1 VATU (art. 14 ust. 1 dyrektywy 6/112/WE) chodzi przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Istotą dostawy towarów nie jest bowiem przeniesienie prawa własności; zwrotu "prawo do rozporządzania jak właściciel" nie można interpretować jako "prawa własności". W orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości pojawił się nawet w tym kontekście termin "własność ekonomiczna" (szerzej por. np. wyrok NSA z 9 listopada 2012 r., I FSK 1999/11; czy wyrok z 30 sierpnia 2011 r., I FSK 1149/10, CBOSA; zob. także wyrok TS w sprawie C-320/88, Shipping and Forwarding Safe B.V., pkt 10-12).”.

Sądy oraz TSUE podkreślają zatem pierwszorzędne znaczenie aspektów faktycznego oraz ekonomicznego rozporządzania towarem na gruncie ustawy o VAT nad aspektem prawnym wynikającym z regulacji cywilnoprawnych, a więc związany z władztwem faktycznoekonomicznym, a nie dysponowaniem w znaczeniu prawnym.

Zgodnie z powyższym Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż w przedstawionym stanie faktycznym przekazanie Spółce budynku stanowi odpłatną dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy o VAT.

Czynność, która podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług może być opodatkowana właściwą stawką podatku albo też może skorzystać ze zwolnienia od podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy o VAT.

W odniesieniu do nieruchomości, zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem, gdy:

1)dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,

2)pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Jak natomiast wynika z art. 2 pkt 14 ustawy o VAT, przez pierwsze zasiedlenie rozumie się oddanie do użytkowania pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi lub rozpoczęcie użytkowania na potrzeby własne budynków, budowli lub ich części, po ich:

1)wybudowaniu lub

2)ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Istotne jest zatem, aby każdorazowo ustalić czy istnieją podstawy do stwierdzenia spełnienia przesłanek do skorzystania z opisanego zwolnienia.

Przepis art. 43 ust. 10 ustawy o VAT wprowadza możliwość rezygnacji ze zwolnienia od podatku, o którym mowa wyżej, i wybranie opodatkowania dostawy budynków, budowli lub ich części, pod warunkiem, że dokonujący dostawy i nabywca budynku, budowli lub ich części:

1) są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni;

2) złożą:

a.przed dniem dokonania dostawy tych obiektów właściwemu dla ich nabywcy naczelnikowi urzędu skarbowego lub

b.w akcie notarialnym, do zawarcia którego dochodzi w związku z dostawą tych obiektów

-zgodne oświadczenie, że wybierają opodatkowanie dostawy budynku, budowli lub ich części.

Zdaniem Wnioskodawcy, uwzględniając wskazane okoliczności faktyczne, z których wynika spełnienie przesłanek określonych w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT, w stosunku do przedmiotowej dostawy omawiane zwolnienie znajdzie zastosowanie.

Odnosząc się do kolejnego zagadnienia, które wzbudziło wątpliwości Wnioskodawcy zauważyć należy, że w tym zakresie, tj. oceny charakteru wkładu w postaci wierzytelności w formie dokonania konwersji wierzytelności na kapitał dłużnika tej wierzytelności ukształtowała się ugruntowana linia orzecznicza sądów administracyjnych, zgodnie z którą taka konwersja stanowi wkład niepieniężny.

Za podstawę takiego stwierdzenia służy stanowisko wyrażone w uzasadnieniu uchwały NSA z dnia 06 grudnia 2021 r. sygn. akt I FPS 2/21, w której, powołując się na bogaty dorobek orzeczniczy w tym przedmiocie, wskazano, że:

„(…) konwersja wierzytelności na kapitał dłużnika nie jest wniesieniem wkładu w formie pieniężnej, bo ten można zrealizować tylko przez wpłatę gotówki lub przy użyciu pieniądza bankowego (por. wyroki NSA: z 28 lutego 2005 r. FSK 1434/04; z 24 września 2013 r., II FSK 2617; z 25 czerwca 2014 r., II FSK 1792/12; z 17 grudnia 2014 r., II FSK 2758/12; z 25 marca 2015 r., II FSK 349/13; z 10 listopada 2016 r., II FSK 1196/16). Na poparcie stanowiska co do niepieniężnego charakteru wkładu w przypadku konwersji wierzytelności na udziały (akcje) w spółce kapitałowej oraz rozumienia wkładu pieniężnego jako określonej liczby znaków pieniężnych wnoszonych w gotówce albo w formie transferu pieniądza bankowego, powołano się na poglądy wyrażane w tym zakresie w szeregu publikacji dotyczących prawa handlowego. W wyroku NSA z 28 lutego 2005 r., FSK 1434/04, opowiedziano się wprost za tezą, że "konwersja wierzytelności wspólnika (wierzyciela) oznacza jej zamianę na inne prawo majątkowe i nie jest wniesieniem wkładu w formie pieniężnej, albowiem tę można zrealizować tylko przez wpłatę pieniądza (gotówki) lub przy użyciu pieniądza bankowego”.

Biorąc pod uwagę tak sformułowaną tezę, żadnych wątpliwości nie budzi zatem oczywisty fakt, iż konwersja wierzytelności na udziały ma charakter niepieniężny. Kwestią do ustalenia pozostaje zatem kwalifikacja prawna pod względem objęcia takiej konwersji opodatkowaniem podatkiem VAT.

Definicja świadczenia usług, o której mowa w art. 8 ust. 1 ustawy o VAT ma charakter komplementarny w stosunku do definicji dostawy towarów wskazanej w art. 7 ust. 1 ustawy o VAT stanowiąc przejaw realizacji zasady powszechności opodatkowania wynikającej z treści art. 84 Konstytucji RP.

Świadczenie usług można scharakteryzować jako każde zachowanie, które może polegać zarówno na:

-działaniu (czynienie, wykonanie na rzecz innej osoby), jak również na

-zaniechaniu (nieczynienie lub tolerowanie).

Dokonując zatem oceny charakteru danego świadczenia jako usługi należy uwzględnić treść art. 7 ustawy o VAT, z którego wynika, że ustawa zalicza do katalogu usług każde świadczenie, które nie jest dostawą w myśl tego przepisu.

Co w tej kwestii istotne, za usługę można uznać wyłącznie takie świadczenie, które jest skierowane do bezpośredniego odbiorcy, który z tego tytułu odnosi wymierną korzyść o charakterze majątkowym. Stwierdzić zatem należy, że dana czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy jest dokonywana w ramach realizacji umowy zobowiązaniowej, a jednej ze stron takiej umowy można przypisać status jej bezpośredniego beneficjenta. Jednakże, w takim przypadku musi zaistnieć związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a wykonywanym świadczeniem, który to związek musi mieć charakter bezpośredni, tak aby nie było wątpliwości, że dana płatność jest dokonywana za to skonkretyzowane świadczenie.

Zatem, do uznania, iż dana czynność podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, należy stwierdzić ziszczenie się następujących przesłanek:

-istnienie związku prawnego pomiędzy usługodawcą i usługobiorcą, w ramach którego dochodzi do świadczenia wzajemnego,

-wynagrodzenie świadczącego stanowi wartość, która jest faktycznie otrzymana od świadczeniobiorcy w zamian za świadczone usługi,

-istnienie bezpośredniej i skonkretyzowanej korzyści,

-odpłatność dokonywana w zamian za świadczenie pozostaje w bezpośrednim związku z czynnością, która ma podlegać opodatkowaniu,

-wartość świadczenia wzajemnego daje się wyrazić w pieniądzu.

Jak wspomniano wyżej, świadczenie usług może polegać zarówno na działaniu jak i zaniechaniu.

Jednakże za świadczenie takie nie można uznawać przeniesienia na inny podmiot prawa do rozporządzania towarem jak właściciel, gdyż wówczas stanowi ono dostawę towarów. Aportem jest wkład niepieniężny, którego skutkiem jest utworzenie albo powiększenie majątku spółki, w zamian za prawo do udziału w zyskach. Wskutek konwersji wierzytelności na udziały dochodzi do podwyższenia kapitału zakładowego Spółki oraz przeniesienia prawa do wierzytelności na Spółkę, która jest dłużnikiem tej wierzytelności.

W ocenie Wnioskodawcy wierzytelność, która jest prawem majątkowym, nie może być uznana za towar w rozumieniu definicji zawartej w art. 2 pkt 6 ustawy o VAT. Tym samym, jeżeli wierzytelność stanowi przedmiot aportu, wówczas nie dochodzi do dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy o VAT.

Analogicznie, w ocenie Wnioskodawcy aport wierzytelności nie stanowi świadczenia usług, gdyż taka czynność nie wpisuje się także w zakres definicji świadczenia usług w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 8 ust. 1 i 2 ustawy o VAT. Jest to bowiem wyłącznie przejaw wykonywania prawa własności przysługującego do danej wierzytelności, której źródłem jest inny stosunek prawny.

Aport wierzytelności charakteryzuje się bowiem następującymi cechami:

a)jest formą uregulowania należności ściśle związaną z określonym zaistniałym stosunkiem prawnym i jako taki powinien być traktowany jako odrębna czynność,

b)jest wyłącznie faktyczną realizacją praw przysługujących wierzycielowi.

Powyższe wyklucza zatem aport wierzytelności z zakresu definicji wynikającej z treści art. 5 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 8 ust. 1 i 2 ustawy o VAT.

Podsumowując, zdaniem Wnioskodawcy aport wierzytelności wskutek konwersji wierzytelności na udziały nie stanowi zarówno dostawy towarów, jak też świadczenia usług w rozumieniu ustawy o VAT, w związku z jako czynność pozostająca poza zakresem ustawy, nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Wnioskodawca ubocznie wskazuje, że powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie w praktyce orzeczniczej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, np. w interpretacjach indywidualnych:

1)z dnia 28 października 2020 r. znak: 0114-KDIP4-3.4012.323.2020.5.MP,

2)z dnia 17 lipca 2020 r. znak: 0114-KDIP4-3.4012.180.2020.4.KM,

3)z dnia 26 marca 2019 r. znak: 0113-KDIPT1-1.4012.62.2019.1.ŻR,

4)z dnia 06 listopada 2018 r. znak: 0113-KDIPT1-1.4012.697.2018.1.MSU.

Wnioskodawca ma świadomość, iż wskazane przykłady interpretacji zostały wydane w sprawach indywidualnych, jednakże zauważa, że przedstawiona w nich wykładnia przepisów została przeprowadzona w odniesieniu do stanów faktycznych zawierających okoliczności zbieżne w relewantnym zakresie, a tym samym powinny one stanowić cenne źródło dotychczasowej wykładni przepisów, które należy uwzględnić w ramach przedmiotowego postępowania.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawiło we wniosku Państwa Miasto w zakresie:

-uznania przekazania budynku Spółce za odpłatną dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy o VAT - jest nieprawidłowe,

-możliwości zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10-10a ustawy o VAT do czynności przekazania budynku Spółce - jest nieprawidłowe,

-niepodlegania opodatkowaniu konwersji wierzytelności przysługującej Państwa Miastu na udziały w kapitale zakładowym Spółki - jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2022 r. poz. 931 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą:

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy:

Jak stanowi art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy:

Natomiast stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy:

Definicja „świadczenia usług” ma charakter dopełniający definicję „dostawy towarów” i jest wyrazem realizacji zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji wykonywanych przez podatników w ramach ich działalności gospodarczej.

Przez świadczenie usług należy zatem rozumieć każde zachowanie się na rzecz innej osoby niebędące dostawą. Na zachowanie to składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy). Usługą nie będzie natomiast takie świadczenie, którego treścią jest przeniesienie na inny podmiot prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Stanowi ono bowiem dostawę towarów.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę w rozumieniu art. 7 ustawy lub świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy:

Stosownie do art. 15 ust. 2 ustawy:

Stosownie do art. 15 ust. 6 ustawy:

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że jednostki samorządu terytorialnego są podatnikami podatku od towarów i usług jedynie w zakresie wszelkich czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są przez nie realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych. Będą to zatem wszystkie realizowane przez te jednostki czynności w sferze ich aktywności cywilnoprawnej, np. czynności sprzedaży, zamiany (nieruchomości i ruchomości), wynajmu, dzierżawy itp., umów prawa cywilnego (nazwanych i nienazwanych).

Oznacza to, że organ będzie uznany za podatnika podatku od towarów i usług w dwóch przypadkach, tj. gdy wykonuje czynności inne niż te, które mieszczą się w ramach jego zadań oraz, gdy wykonuje czynności mieszczące się w ramach jego zadań, ale czyni to na podstawie umów cywilnoprawnych.

Jak wskazano wyżej, rozpatrując w zakresie podatku VAT kwestie uprawnień i obowiązków podmiotów takich jak jednostki samorządu terytorialnego (np. gminy) należy mieć na względzie okoliczność, że podmioty te w odniesieniu do niektórych czynności występują jako organ władzy publicznej i nie są uznawane za podatników stosownie do ww. art. 15 ust. 6 ustawy.

Jednostki samorządu terytorialnego występują w charakterze podatników podatku od towarów i usług wyłącznie w zakresie, w jakim działają w ramach stosunku cywilnoprawnego. W przedmiotowej sprawie warunek ten jest spełniony, ponieważ zwrot dla JST nakładów poczynionych na nieruchomości na wybudowanie budynku przy … po rozwiązaniu lub wygaśnięciu umowy, na podstawie której Spółka przekazała JST do używania nieruchomości, ma charakter cywilnoprawny.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że dla ww. czynności Państwa Miasto nie będzie działało jako organ władzy publicznej i w konsekwencji nie może skorzystać z  wyłączenia, o którym mowa w art. 15 ust. 6 ustawy.

Ze złożonego wniosku wynika, że Państwa Miasto jest jednostką samorządu terytorialnego („JST”). JST zawarła z Zarządem … Sp. z o.o. („Spółka”) umowę na podstawie której Spółka przekazała JST do używania nieruchomości. JST jest jedynym udziałowcem Spółki. W 2012 roku Wnioskodawca, na przekazanych mu nieruchomościach, wybudował budynek przy …. Zgodnie z postanowieniami zawartej umowy Strony postanowiły, że po rozwiązaniu lub wygaśnięciu umowy JST przysługuje roszczenie o zwrot nakładów poczynionych na nieruchomości, zastrzegając jednocześnie, że Strony dopuszczają zamianę wierzytelności na udziały, a więc konwersję wierzytelności z tytułu dokonanych nakładów na udziały w kapitale zakładowym Spółki przez co nastąpi podwyższenie kapitału zakładowego. Zarówno Wnioskodawca jak i Spółka są czynnymi podatnikami VAT.

Zakres pytania nr 1 dotyczy ustalenia, czy przekazanie budynku Spółce stanowi odpłatną dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 46 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2022 r., poz. 1360, z późn. zm.):

Z powyższej definicji wynika, że na gruncie polskiego prawa można wyodrębnić trzy rodzaje nieruchomości w sensie prawnym:

-grunty (stanowiące część powierzchni ziemskiej),

-budynki trwale z gruntem związane (tzw. nieruchomości budynkowe),

-części tych budynków (tzw. nieruchomości lokalowe).

Stosownie do treści art. 47 § 1 ww. ustawy Kodeks cywilny:

Zgodnie z art. 47 § 2 ww. ustawy Kodeks cywilny:

W myśl z art. 47 § 3 ww. ustawy Kodeks cywilny:

Jak stanowi art. 48 ww. ustawy Kodeks cywilny:

Tak więc rzecz, która stała się częścią składową innej rzeczy (rzeczy nadrzędnej), traci samodzielny byt prawny i dzieli losy prawne rzeczy nadrzędnej.

Zgodnie zatem z zasadą „superficies solo cedit”, gdy władający gruntem poniósł nakłady na tę nieruchomość, stają się one własnością właściciela gruntu.

Jak wynika z przywołanych wyżej przepisów, z punktu widzenia prawa cywilnego, nakłady poniesione na nieruchomość (np.: wybudowanie budynku lub budowli, stanowią część składową gruntu i tym samym własność właściciela gruntu. Wszystko to, co zostało trwale z gruntem złączone, stanowi bowiem jego część składową. W związku z tym, w sytuacji, gdy Państwa Miasto wykonało inwestycję polegającą na wybudowaniu budynku przy … na cudzym gruncie (na gruncie Spółki), tj. poniosło nakłady na majątku, który nie stanowi jego własności, nakłady te stały się częścią nieruchomości i przypadły właścicielowi.

W świetle powyższych przepisów należy zwrócić uwagę, że nakłady jakie poniosło Państwa Miasto na użytkowanym majątku nie stanowią towaru w rozumieniu art. 2 pkt 6 ustawy (tj. w szczególności rzeczy oraz ich części). Przedmiotem przekazania na rzecz Spółki są poniesione nakłady stanowiące inwestycję na obcej nieruchomości. Nakłady nie stanowią zatem odrębnej rzeczy, a jedynie skutkują powstaniem po stronie Państwa roszczenia o zwrot poniesionych kosztów. Roszczenie to nie stanowi natomiast prawa rzeczowego, a jedynie prawo o charakterze zobowiązaniowym, uprawniające do żądania zwrotu dokonanych nakładów. W konsekwencji, w przypadku przekazania na rzecz Spółki nakładów, nie dochodzi do przeniesienia prawa do dysponowania towarami jak właściciel. Biorąc pod uwagę powołane wcześniej regulacje ustawy należy w związku z tym przyjąć, że przeniesienie nakładów poniesionych na cudzym gruncie nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy, gdyż nie mamy tu do czynienia z odrębną rzeczą, która mogłaby stanowić towar. Niemniej jednak podmiot, który poniósł nakłady, dysponuje pewnym prawem do poniesionych nakładów i może to prawo przenieść na rzecz innego podmiotu. Wskazać zatem należy, że nakłady są prawem majątkowym, które może być przedmiotem obrotu gospodarczego.

Uwzględniając powyższe w powiązaniu z przedstawionym we wniosku opisem sprawy wskazać należy, że w sytuacji przeniesienia na rzecz Spółki z o.o. za wynagrodzeniem nakładów poniesionych przez Państwa Miasto – na gruncie Spółki z o.o., dokonywanym w momencie rozwiązania umowy o której mowa we wniosku, mamy do czynienia ze świadczeniem wzajemnym, bezpośrednim i ekwiwalentnym, polegającym na zbyciu tych nakładów przez Państwa Miasto na rzecz Spółki z o.o. Skoro w ustawie o podatku od towarów i usług określono, iż przez usługę należy rozumieć każde świadczenie na rzecz danego podmiotu, to poniesione przez Państwa Miasto nakłady na gruncie Spółki są świadczeniem na rzecz właściciela. Jak powyżej wskazano, nakłady są prawem majątkowym, które mogą być przedmiotem obrotu gospodarczego. Odpłatnością za ww. świadczenie są udziały w kapitale zakładowym Spółki. Zatem, odpłatna czynność zwrotu nakładów, jako przekazanie za wynagrodzeniem ulepszeń na cudzą rzecz, stanowi odpłatne świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy, a tym samym podlega opodatkowaniu tym podatkiem na podstawie art. 5  ust. 1 ww. ustawy.

Tym samym, Państwa stanowisko w zakresie pytania nr 1, iż przekazanie budynku Spółce stanowi odpłatną dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, należało uznać za nieprawidłowe.

Kwestią objętą zakresem pytania nr 2 jest zastosowanie zwolnienia od podatku od towarów i usług, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10-10a ustawy o VAT do przedmiotowej transakcji zbycia przez Państwa Miasto na rzecz Spółki z o.o. nakładów na wybudowanie budynku.

Na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy:

Według art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy:

Jak wynika z ww. przepisów, zwolnienia, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 i art. 43 ust. 1 pkt 10a dotyczą sprzedaży budynków, budowli lub ich części, natomiast Państwa Miasto dokonało przeniesienia za wynagrodzeniem nakładów poniesionych na gruncie Spółki z o.o., które - jak wyżej wskazano - stanowi odpłatne świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy.

W świetle powyższego, przeniesienie za wynagrodzeniem nakładów poniesionych na gruncie Spółki z o.o., stanowiące w istocie odpłatne świadczenie usług, nie podlega zwolnieniu z opodatkowania podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10, ani też na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy.

Tym samym Państwa stanowisko w zakresie pytania nr 2, zgodnie z którym w opisanych okolicznościach znajdzie zastosowanie zwolnienie od podatku od towarów i usług, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, również należało uznać za nieprawidłowe.

Zakres pytania nr 3 dotyczy opodatkowania podatkiem od towarów i usług czynności konwersji wierzytelności przysługującej Wnioskodawcy na udziały, w wyniku której dojdzie do wygaśnięcia długu Spółki oraz podwyższenia jej kapitału zakładowego.

Odnosząc się do wątpliwości Państwa Miasta dotyczących ustalenia czy konwersja przysługującej Państwa Miastu na udziały, w wyniku której dojdzie do wygaśnięcia długu Spółki oraz podwyższenia jej kapitału zakładowego stanowi czynność opodatkowaną podatkiem od towarów i usług, należy odnieść się do instytucji przelewu wierzytelności, która została uregulowana przepisami art. 509-517 ww. ustawy Kodeks cywilny.

Stosownie do treści art. 509 § 1 ustawy Kodeksu cywilnego:

W myśl art. 509 § 2 cyt. ustawy Kodeks cywilny:

Z kolei art. 510 § 1 ww. ustawy Kodeks cywilny stanowi, że:

W wyniku przelewu wierzytelności, prawa przysługujące dotychczasowemu wierzycielowi przechodzą na nabywcę wierzytelności, przy czym sam stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie. Celem i skutkiem przelewu jest przejście wierzytelności na nabywcę. W wyniku przelewu przechodzi na nabywcę ogół uprawnień przysługujących dotychczasowemu wierzycielowi, który zostaje wyłączony ze stosunku zobowiązaniowego, jaki go wiązał z dłużnikiem. Wierzytelność przechodzi na nabywcę w takim stanie, w jakim była w chwili zawarcia umowy o przelew, a więc ze wszystkimi związanymi z nią prawami i brakami (np. przedawnieniem).

Ze wskazanych uregulowań wynika, że wierzytelność jest prawem jednego podmiotu do żądania od drugiego podmiotu pewnego zachowania się zwanego świadczeniem (wyrażalnym pieniężnie). Wobec tego wierzytelność jest prawem majątkowym, będącym przedmiotem obrotu gospodarczego. Przeniesienie wierzytelności z majątku dotychczasowego wierzyciela do majątku nabywcy wierzytelności jest skutkiem rozporządzania tą wierzytelnością przez dotychczasowego wierzyciela i stanowi wykonanie przez niego przysługującego mu prawa własności.

Z treści wniosku wynika, że zgodnie z postanowieniami zawartej umowy, Wnioskodawca („JST”) i Zarząd Sp. z o.o. postanowili, że po rozwiązaniu lub wygaśnięciu umowy JST przysługuje roszczenie o zwrot nakładów poczynionych na nieruchomości, zastrzegając jednocześnie, że Strony dopuszczają zamianę wierzytelności na udziały, a więc konwersję wierzytelności z tytułu dokonanych nakładów na udziały w kapitale zakładowym Spółki przez co nastąpi podwyższenie kapitału zakładowego. JST podjęła uchwałę o wyrażeniu zgody na podwyższenie kapitału zakładowego Spółki, a następnie została podjęta uchwała w sprawie podwyższenia kapitału zakładowego Spółki o kwotę równowartą wysokości wartości nakładów poczynionych przez Wnioskodawcę na nieruchomości Spółki. Wszystkie nowoutworzone udziały zostały przeznaczone dla dotychczasowego jedynego wspólnika, tj. na rzecz Wnioskodawcy.

W tym stanie rzeczy stwierdzić należy, iż konwersja wierzytelności Państwa Miasta względem Spółki na udziały w kapitale zakładowym tej Spółki jest jedynie formą wygaszenia wierzytelności, jaka przysługuje Państwa Miastu względem Spółki, inaczej mówiąc jest formą zapłaty kwoty należnej Państwa Miastu, o której mowa w art. 29a ust. 1 ustawy, z tytułu dokonanych nakładów na udziały w kapitale zakładowym Spółki, przez co nastąpi podwyższenie kapitału zakładowego.

Jak wynika z ww. przepisów, wierzytelność jest prawem majątkowym i nie stanowi towaru w rozumieniu art. 2 pkt 6 ustawy, tym samym konwersji wierzytelności na udziały nie należy rozpatrywać w kontekście dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy.

Konwersja wierzytelności przysługującej Państwa Miastu na udziały jest skutkiem rozporządzenia tą wierzytelnością przez dotychczasowego wierzyciela i stanowi wykonanie przez niego przysługującego mu prawa własności. Nie można w takim razie utożsamiać jej ze świadczeniem usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy.

Zatem, konwersja wierzytelności w zamian za objęcie przez Państwa Miasto udziałów w podwyższonym kapitale Spółki nie stanowi dla Państwa Miasta czynności, o których mowa w art. 7 i art. 8 ustawy, a więc nie mieści się w powołanym wcześniej art. 5 ust. 1 ustawy.

W konsekwencji, konwersja wierzytelności przysługującej Państwa Miastu na udziały w kapitale zakładowym Spółki, w wyniku której dojdzie do wygaśnięcia długu Spółki oraz podwyższenia jej kapitału zakładowego, nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Tym samym stanowisko Państwa Miasta w zakresie niepodlegania opodatkowaniu konwersji wierzytelności przysługującej Wnioskodawcy Państwa Miastu na udziały w kapitale zakładowym Spółki, należało uznać za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego, który Państwo Miasto przedstawiło i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania). Inne kwestie przedstawione we wniosku, które nie zostały objęte pytaniem, nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Odnosząc się do powołanych przez Państwa w przedmiotowym wniosku wyroków sądów, tutejszy organ wyjaśnia, że powołane wyroki są rozstrzygnięciami w indywidualnych sprawach, osadzonych w określonych stanach faktycznych i tylko do nich się zawężają. Zatem wskazane we wniosku wyroki sądów nie mają wpływu na podjęte w niniejszej interpretacji rozstrzygnięcie.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy  z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: sytuacja Państwa Miasta musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i Państwa Miasto musi się zastosować do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Państwa Miasto ma prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w ..... Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329 z późn.zm.; dalej jako „PPSA”).  

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).