Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa o podatku od towarów i usług zalicza do grona usług każde świadczenie niebędące dostawą towarów.

Z powyższego jednoznacznie wynika, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania, podlegają wszelkie transakcje, których przedmiotem jest dostawa towarów lub świadczenie usług, pod warunkiem, że są one realizowane przez podatników w rozumieniu ustawy i wykonywane w ramach działalności gospodarczej.

Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy zatem rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy), w tym również przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych.

Aport to wkład na utworzenie lub powiększenie majątku spółki, który daje prawo do udziału w jej zyskach. Przedmiotem aportu mogą być pieniądze (aport pieniężny), rzeczy lub prawa (aport rzeczowy) oraz umiejętności, kompetencje techniczne czy zawodowe.

Czynność wniesienia aportu (w zależności od jego przedmiotu) może spełniać przesłanki uznania jej za dostawę towarów na podstawie art. 7 (przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel) lub za świadczenie usług w świetle art. 8 (każde świadczenie, które nie jest dostawą towarów, w tym np. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych).

Z treści art. 15 ust. 1 ustawy wynika, że:

Na mocy art. 15 ust. 2 ustawy:

Pana wątpliwości dotyczą tego, czy wniesienie wkładu niepieniężnego w postaci wkładu (Patentów) do Spółki w zamian za objęcie w niej udziałów będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem VAT.

Przepisy umożliwiające uzyskanie ochrony patentowej na terytorium RP są zawarte w ustawie Prawo własności przemysłowej, oraz dodatkowo w Konwencji o udzielaniu patentów europejskich z dnia 5 października 1973 r., zmienionej aktem zmieniającym art. 63 Konwencji z dnia 17 grudnia 1991 r. oraz aktem rewidującym Konwencję z dnia 29 listopada 2000 (ratyfikowana ustawą o ratyfikacji z dnia 19 września 2003 r., Dz.U. Nr 193, poz. 1885, ze zm.; dalej: „Konwencja o udzielaniu patentów europejskich”) oraz ustawie z dnia 14 marca 2003 r. o dokonywaniu europejskich zgłoszeń patentowych oraz skutkach patentu europejskiego w Rzeczypospolitej Polskiej (Dz.U. z 2016 r. poz. 2).

Zgodnie z art. 10 ust. 1 i ust. 2 ustawy Prawo własności przemysłowej:

W myśl art. 11 ust. 1 ustawy Prawo własności przemysłowej:

Stosownie do art. 20 ustawy Prawo własności przemysłowej:

Jednakże samo stwierdzenie, że podmiot dokonuje czynności podlegających opodatkowaniu nie jest wystarczającą przesłanką, aby daną czynność opodatkować podatkiem od towarów i usług. Istotne jest, aby podmiot działał w charakterze podatnika, a więc osoby prowadzącej działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Z przedstawionej wyżej definicji działalności gospodarczej, zawartej w art. 15 ust. 2 ustawy, wynika w pierwszej kolejności, że dotyczy ona podmiotów, które zajmują się działalnością w sposób profesjonalny. Świadczy o tym użycie między innymi takich sformułowań jak: producent, czyli ten kto produkuje jakieś dobra materialne; handlowiec, tj. osoba zajmująca się handlem, tj. działalnością polegającą na nabywaniu jakiś dóbr, usług, walorów, w celu sprzedaży, wynajmowania, ich odstępowania za jakąś cenę; usługodawca – podmiot świadczący usługi, tj. działalność mającą na celu zaspokojenie wielorakich ludzkich potrzeb, mający odpowiednie kwalifikacje i dysponujący odpowiednim sprzętem, lokalem itp. Są to osoby, które mają zamiar stałego prowadzenia określonej działalności. Działają w sposób powtarzalny, wielokrotny czyli częstotliwy.

Powołane przepisy stanowią implementację art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347, s. 1, z późn. zm.), zgodnie z którym:

Jednocześnie w art. 12 ust. 1 lit. b) powołanej Dyrektywy wskazano, że państwa członkowskie mogą uznać za podatnika każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością, o której mowa w art. 9 ust. 1 akapit drugi, w szczególności dostawy terenu budowlanego.

Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” te wszystkie podmioty, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

W orzecznictwie TSUE wskazuje się, że działalność gospodarczą stanowią również czynności, w wyniku których poczyniono nakłady na poczet jej prowadzenia, mimo że działalności tej nie rozpoczęto. Z orzecznictwa TSUE wynika, że sam zamiar prowadzenia działalności gospodarczej, potwierdzony obiektywnymi dowodami przesądza o potrzebie traktowania danego podmiotu jako podatnika VAT nawet wtedy, gdy organ skarbowy wie, że przewidywana działalność gospodarcza, która miała prowadzić do transakcji opodatkowanych, nie zostanie zrealizowana (zob. orzeczenie w sprawie C-400/98 pomiędzy Finanzamt Goslar a Brigitte Breitsohl).

Prawo wspólnotowe wskazuje zatem, że podatnikiem podatku od towarów i usług może być każda osoba, która okazjonalnie dokonuje czynności opodatkowanych, przy czym czynności te winny być związane z działalnością zdefiniowaną jako działalność gospodarcza, tj. wszelką działalnością producentów, handlowców i osób świadczących usługi, włącznie z górnictwem i działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie.

Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie majątku rzeczowego i wartości niematerialnych w celu uzyskiwania z tego tytułu dochodu.

Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 29 lutego 2012 r., sygn. akt I FSK 704/11, w którym Sąd stwierdził: „(...) zgodnie ze wskazanym art. 15 ust. 2 zdanie drugie ustawy o VAT, »działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu (...) wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych«. Tym samym to nie szeroko rozumiane okoliczności nabycia know-how (towarzyszący mu zamiar), a późniejsze wykorzystanie tej wiedzy ma kluczowe znaczenie dla kwalifikacji normatywnej czynności z nią związanych jako działalności gospodarczej, czego strona nie dostrzega, niejako utożsamiając przesłanki określone w zdaniu pierwszym i drugim ww. przepisu (...). Oceniając natomiast spełnienie ww. przesłanki »wykorzystywania (...) wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych«, przez wniesienie aportu w postaci know-how do spółki komandytowej (przez komandytariusza), uznać należy, że nie nasuwa ono zastrzeżeń. Przy tym w zasadzie nie budzi wątpliwości żadnej ze stron zarobkowy cel ww. działania; jest on w stanie faktycznym sprawy oczywisty, bowiem w zamian za wniesiony aport komandytariusz nabywa udział w spółce, który uprawnia go do uczestniczenia w zysku spółki (art. 123 § 1 Kodeksu spółek handlowych). Spór koncentruje się natomiast wokół kwestii »ciągłości wykorzystywania« know-how. W tym zakresie wyjaśniono z kolei stronie w zaskarżonym wyroku, że nie można podzielić poglądu, iż ww. czynność (wniesienia aportem know-how do spółki komandytowej) ma skutek jednorazowy (s. 14 uzasadnienia) i jest to stanowisko (Sądu) zasługujące na aprobatę. Niewątpliwie bowiem mamy w tej sytuacji do czynienia z udostępnieniem ww. wiedzy (know-how) do działalności spółki; innymi słowy działalność ta opiera się m.in. na wykorzystywaniu tej wartości niematerialnej i prawnej. Stosownie też do powyższego, komandytariusz uzyskuje w sposób ciągły dochody z tytułu wykorzystywania know-how w działalności spółki, tj. co do zasady w każdym kolejnym roku obrotowym  (art. 123 § 2 Kodeksu spółek handlowych). Z tych powodów nie można uwzględnić poglądu strony, że wniesienie ww. wkładu niepieniężnego do spółki należy traktować jako element zarządu majątkiem prywatnym wspólnika – komandytariusza (...). Twierdzeniu temu sprzeciwia się zarówno art. 8 ust. 1 pkt 1, jak i art. 15 ust. 2 zdanie drugie ustawy o VAT. Przepisy te nakazują bowiem traktować jako świadczenie usług podlegające opodatkowaniu przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, jeżeli następuje ono w ramach działalności gospodarczej, tj. ma charakter ciągły i zarobkowy. Nie budzi zaś wątpliwości w niniejszej sprawie, że wskazane przesłanki spełnia wniesienie aportem know-how do spółki komandytowej (...)”.

Z opisu sprawy wynika, że  jest Pan osobą fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą oraz jest Pan zarejestrowany jako podatnik VAT czynny.

Stworzył Pan i jest właścicielem następujących patentów i wzorów użytkowych objętych:

1.Niemieckim Certyfikatem rejestracji nr …,

2.Niemieckim Certyfikatem rejestracji nr …,

3.Włoskim Certyfikatem rejestracji nr …,

4.Francuskim Certyfikatem rejestracji nr …,

5.Hiszpańskim Certyfikatem nr …,

6.Chińskim Certyfikatem rejestracji nr…,

7.Polskim Dokumentem patentowym,       Patentem nr …,

8.Polskim Dokumentem patentowym,       Patentem nr …,

9.Polskim Dokumentem patentowym,       Patentem nr …,

10.Rosyjskim Certyfikatem rejestracji nr …,

11.Rosyjskim Certyfikatem rejestracji nr ….

12.Chińskim Certyfikatem rejestracji nr ….

Patenty i wzory użytkowe jw. stworzył Pan jako osoba prywatna, poza prowadzoną działalnością gospodarczą. Nie były one także wniesione i użytkowane w Pana działalności gospodarczej. Ma Pan zamiar wnieść do spółki kapitałowej (istniejącej sp. z o.o. lub nowo zawiązanej sp. z o.o.), wkład w postaci w szczególności ww. patentów i wzorów użytkowych w zamian za objęcie udziałów mających odpowiadać wartości tych patentów i wzorów użytkowych. Jest Pan w trakcie procesów rejestracyjnych kolejnych patentów i wzorów użytkowych i zakres przedmiotowy wkładu może ostatecznie ulec rozszerzeniu o te patenty i wzory, przy czym wartość objętych udziałów będzie w każdym wypadku odpowiadała ostatecznej wartości wnoszonego wkładu (patentów i wzorów użytkowych).

Z wniosku wynika, że Patenty, które chce Pan wnieść do Spółki w zamian za objęcie w niej udziałów, nadają się do przemysłowego stosowania. Ponadto wskazał Pan, że zamierza wnieść Patenty do utworzonej spółki kapitałowej (nowo zawiązanej sp. z o.o.) w celu objęcia udziałów w tej spółce. Planuje się, że Spółka będzie wykorzystywała Patenty do prowadzenia działalności gospodarczej związanej z tymi Patentami.

Tym samym, czynność – wniesienia aportem Patentów do spółki z o.o. – nie ma skutku jednorazowego. Niewątpliwie bowiem mamy w tej sytuacji do czynienia z wniesieniem ww. Patentów do działalności spółki, zatem działalność ta będzie opierała się m.in. na wykorzystywaniu tych wartości niematerialnych i prawnych. Stosownie też do powyższego, wspólnikowi z tytułu udziału w spółce, będzie przysługiwało prawo do udziału w dochodach z tytułu wykorzystywania Patentów w działalności spółki.

W konsekwencji, czynność wniesienia przez Pana wkładu do Spółki w postaci Patentów, w zamian za objęcie w niej udziałów, będzie nosiła znamiona działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy, zaś Pan dla tej czynności będzie występował w charakterze podatnika VAT w rozumieniu art. 15 ust. 1 tej ustawy.

Patenty mieszczą się w kategorii wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy. Zatem aport patentu zalicza się do świadczenia usług.

W związku z tym, czynność wniesienia przez Pana wkładu do Spółki w postaci Patentów w zamian za objęcie w niej udziałów będzie nosiła znamiona działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy, zaś Pan dla tej czynności będzie występował w charakterze podatnika VAT w rozumieniu art. 15 ust. 1 tej ustawy, dokonującego odpłatnego świadczenia usług, o których mowa art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy, podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Niniejszą interpretacją załatwiono wniosek w zakresie podatku od towarów i usług, natomiast w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych oraz podatku od czynności cywilnoprawnych zostaną wydane odrębne rozstrzygnięcia.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy  z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 z późn. zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pan do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329 z późn. zm.; dalej jako „PPSA”).  

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).