Prawa Wnioskodawcy do wystawienia faktury do paragonu, którego kwota należności ogółem z danej sprzedaży nie przekracza kwoty w wysokości 450,00 zł lu... - Interpretacja

Zmiana interpretacji indywidualnej z dnia 20 grudnia 2021 r., Szef Krajowej Administracji Skarbowej, sygn. DOP7.8101.41.2021.APBD

Temat interpretacji

Prawa Wnioskodawcy do wystawienia faktury do paragonu, którego kwota należności ogółem z danej sprzedaży nie przekracza kwoty w wysokości 450,00 zł lub 100 EURO.

Na podstawie art. 14e § 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540, z późn. zm.) – dalej: Ordynacja podatkowa, Szef Krajowej Administracji Skarbowej, w związku ze stwierdzeniem nieprawidłowości interpretacji indywidualnej z dnia 28 maja 2020 r. nr 0114-KDIP1-3.4012.160.2020.2.ISK, wydanej przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej dla Wnioskodawcy, zmienia z urzędu wyżej wymienioną interpretację stwierdzając, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 6 marca 2020 r. (data wpływu 9 marca 2020 r.) uzupełnionym pismem z dnia 5 maja 2020 r. (data wpływu 7 maja 2020 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie prawa Wnioskodawcy do wystawienia faktury do paragonu, którego kwota należności ogółem z danej sprzedaży nie przekracza kwoty w wysokości 450,00 zł lub 100 EURO w sytuacji gdy:

·nabywcą jest osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej i niebędąca podatnikiem VAT czynnym oraz rolnik ryczałtowy nieposiadający numeru identyfikacji podatkowej (NIP), a paragon nie zawiera numeru identyfikacji podatkowej (NIP), ale zawiera numer Pesel nabywcy – jest prawidłowe;

·nabywcą jest podatnik VAT czynny lub podatnik podatku od wartości dodanej, a paragon zawiera numer identyfikacji podatkowej (NIP) lub numer podatnika podatku od wartości dodanej nabywcy – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 marca 2020 r. wpłynął do Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, uzupełniony pismem z dnia 5 maja 2020 r. (data wpływu 7 maja 2020 r.), dotyczący podatku od towarów i usług w zakresie prawa Wnioskodawcy do wystawienia faktury do paragonu, którego kwota należności ogółem z danej sprzedaży nie przekracza kwoty w wysokości 450,00 zł lub 100 EURO.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Spółka jawna prowadząca działalność gospodarczą pod firmą…, zwana dalej w skrócie Wnioskodawcą, Stroną, podatnikiem lub Spółką, jest podatnikiem VAT czynnym, zobowiązanym w zakresie podatku od towarów i usług do składania miesięcznych deklaracji. Głównym przedmiotem działalności gospodarczej prowadzonej przez Spółkę jest sprzedaż benzyn silnikowych, oleju napędowego i gazu przeznaczonego do napędu silników spalinowych, zwanych dalej paliwami silnikowymi, tj. towarów wymienionych w pozycji 92 załącznika numer 15 do ustawy o podatku od towarów i usług, która to sprzedaż paliw silnikowych jest prowadzona na stacji paliw w miejscowości …, zwanej dalej w skrócie stacją paliw.

Niejednokrotnie po dniu 1 stycznia 2020 r. żądania wystawienia faktury dokumentującej nabycie paliw silnikowych do paragonu fiskalnego zgłaszają rolnicy ryczałtowi nieposiadający numeru NIP oraz osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej zarejestrowanej i niebędące podatnikami VAT czynnymi oraz nieposiadające numeru identyfikacji (NIP), między innymi osoby fizyczne zajmujące się dorywczo dowożeniem na zlecenie gminy do szkół publicznych. W takim przypadku na paragonie fiskalnym wpisywany jest numer Pesel. Większość nabywców, w tym podatnicy VAT czynni lub podatnicy podatku od wartości dodanej nabywają w stacji paliw jednostkowo paliwa silnikowe w kwocie brutto nieprzekraczającej 450,00 zł lub 100 EURO.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie ostatecznie doprecyzowane w piśmie z dnia 5 maja 2020 r. (data wpływu 7 maja 2020 r.):

Czy Spółce przysługuje prawo wystawienia faktury, dokumentującej nabycie paliw silnikowych udokumentowanych paragonem fiskalnym nie zawierającym numeru identyfikacji podatkowej (NIP), ale zawierającym numer Pesel nabywcy, które to paliwa silnikowe są nabywane przez osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej i niebędące podatnikami VAT czynnymi oraz rolnikami ryczałtowymi nieposiadającymi numer identyfikacji podatkowej (NIP) oraz czy stronie przysługuje prawo wystawienia faktury do paragonów fiskalnych dokumentujących nabycie paliw silnikowych przez podatników VAT czynnych i podatników podatku od wartości dodanej zawierających numer identyfikacji podatkowej (NIP) lub numer podatnika podatku od wartości dodanej wskazany na paragonie fiskalnym, gdy kwota należności ogółem z danej sprzedaży nie przekracza kwoty 450,00 zł lub 100 EURO (brutto)?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 145b ust. 1 pkt. 1 lit. a ustawy o podatku od towarów i usług, w brzmieniu nadanym art. 1 pkt 3 ustawy z dnia 15 marca 2019 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów oraz ustawy - Prawo o miarach (Dz. U. z 2019 r. poz. 675), Spółce do dnia 31 grudnia 2019 r. przysługiwało prawo ewidencji sprzedaży na rzecz osób fizycznych paliw silnikowych na kasie fiskalnej zainstalowanej na stacji paliw przed dniem 31 października 2019 r. Powyższe stanowi, iż na Wnioskodawcy od dnia 1 stycznia 2020 r. spoczywa obowiązek ewidencji sprzedaży ww. paliw silnikowych między innymi osobom fizycznym i rolnikom za pośrednictwem kasy fiskalnej online. Wskazać należy, iż obowiązek powyższy Spółka wykonała nabywając i instalując opisaną powyżej drukarkę fiskalną oraz ewidencjonując całość sprzedaży paliw silnikowych za pośrednictwem ww. drukarki fiskalnej. Z uwagi na powyższe należy uznać, iż stosując się do art. 106d ust. 1 ustawy o VAT Spółka ma prawo udokumentowania na żądanie nabywcy sprzedaży paliw silnikowych fakturami wystawionymi na zasadach określonych w art. 106e ust. 1 - 12 ustawy o podatku od towarów i usług, z tym że paragon fiskalny ma obowiązek dołączyć do egzemplarza faktury pozostającego u Wnioskodawcy.

Zdaniem Wnioskodawcy powyższa zasada dotyczy także paragonów dokumentujących nabycie paliw silnikowych przez podatnika VAT czynnego lub podatnika podatku od wartości dodanej w kwocie nie wyższej niż 450,00 zł lub kwocie 100 EURO oraz zawierających numer NIP lub numer podatnika podatku od wartości dodanej.

Resumując powyższe należy uznać, iż Spółce przysługuje prawo wystawienia faktury, bez narażania się na obowiązek zapłacenia w przyszłości sankcji, o których mowa w art. 106b ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług lub też sankcji karnych skarbowych, dokumentującej nabycie paliw silnikowych udokumentowanych paragonem fiskalnym niezawierającym numeru

identyfikacji podatkowej (NIP) nabywcy, ale zawierającym numer Pesel nabywcy, które to paliwa silnikowe są nabywane przez osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej i niebędące podatnikami VAT czynnymi oraz przez rolników ryczałtowych nieposiadających numeru identyfikacji podatkowej (NIP) oraz Wnioskodawcy przysługuje prawo wystawienia faktury do paragonów fiskalnych dokumentujących nabycie paliw silnikowych przez podatników VAT czynnych i podatników podatku od wartości dodanej zawierających numer identyfikacji podatkowej (NIP) lub numer podatnika podatku od wartości dodanej wskazany na paragonie fiskalnym, gdy jednostkowa wartość nabywanych przez ww. klienta paliw silnikowych nie przekracza kwoty 450,00 zł lub 100,00 EURO.

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej działając na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), w interpretacji z dnia z dnia 28 maja 2020 r. nr, 0114-KDIP1-3.4012.160.2020.2.ISK stwierdził, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 6 marca 2020 r. (data wpływu 9 marca 2020 r.) uzupełnionym pismem z dnia 5 maja 2020 r. (data wpływu 7 maja 2020 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa Wnioskodawcy do wystawienia faktury do paragonu, którego kwota należności ogółem z danej sprzedaży nie przekracza kwoty w wysokości 450,00 zł lub 100 EURO w sytuacji gdy:

Po zapoznaniu się z aktami sprawy, Szef Krajowej Administracji Skarbowej stwierdza, że interpretacja indywidualna z dnia 28 maja 2020 r. nr 0114-KDIP1-3.4012.160.2020.2.ISK wydana przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej nie jest prawidłowa, dlatego też uzasadnione jest dokonanie jej zmiany.

Zdaniem Szefa Krajowej Administracji Skarbowej stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny

prawnej przedstawionego stanu faktycznego wyrażone we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej w zakresie prawa Wnioskodawcy do wystawienia faktury do paragonu, którego kwota należności ogółem z danej sprzedaży nie przekracza kwoty w wysokości 450,00 zł lub 100 EURO w sytuacji gdy:

Szef Krajowej Administracji Skarbowej wskazuje co następuje.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106 z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą o VAT”, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. W myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Jak wynika z art. 2 pkt 22 ustawy o VAT, przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Obowiązek stosowania kas rejestrujących wynika bezpośrednio z art. 111 ustawy o VAT. W myśl ust. 1 tego przepisu, podatnicy dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych są obowiązani prowadzić ewidencję sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Stosownie do art. 111 ust. 1b ustawy VAT, w ewidencji, o której mowa w ust. 1, wykazuje się dane o sprzedaży, zawarte w dokumentach wystawianych przy zastosowaniu kas rejestrujących, w tym określające przedmiot opodatkowania, wysokość podstawy opodatkowania i podatku należnego oraz dane służące identyfikacji poszczególnych sprzedaży, w tym numer, za pomocą którego podatnik jest zidentyfikowany na potrzeby podatku albo podatku od wartości dodanej.

W myśl art. 111 ust. 3a pkt 1 ustawy o VAT, podatnicy prowadzący ewidencję sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących są obowiązani dokonywać wydruku paragonu fiskalnego lub faktury z każdej sprzedaży oraz wydawać wydrukowany dokument nabywcy. Sposób prowadzenia przez podatników ewidencji oraz warunki używania kas rejestrujących określono w rozporządzeniu Ministra Rozwoju i Finansów z dnia 29 kwietnia 2019 r. w sprawie kas rejestrujących (Dz. U. z 2019 r., poz. 816 z późn. zm.) zwanego dalej „rozporządzeniem”.

Przez paragon fiskalny albo fakturę rozumie się dokument fiskalny wystawiany przy użyciu kasy dla nabywcy, potwierdzający dokonanie sprzedaży (§ 2 pkt 16 rozporządzenia).

Zgodnie z § 3 ust. 1 ww. rozporządzenia, podatnicy prowadzą ewidencję każdej czynności sprzedaży, w tym sprzedaży zwolnionej od podatku, przy użyciu kas, które zostały nabyte w okresie obowiązywania potwierdzenia, że kasa spełnia funkcje wymienione odpowiednio w art. 111 ust. 6a lub w art. 145a ust. 2 ustawy o VAT oraz wymagania techniczne (kryteria i warunki techniczne) dla kas, wyłącznie w trybie fiskalnym pracy tej kasy, po dokonaniu jej fiskalizacji.

Natomiast w myśl § 6 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia, podatnicy, prowadząc ewidencję wystawiają i wydają nabywcy, bez jego żądania, paragon fiskalny podczas dokonywania sprzedaży, nie później niż z chwilą przyjęcia należności, bez względu na formę płatności, z zastrzeżeniem § 12.

Jak wynika z § 25 ust. 1 rozporządzenia w przypadku prowadzenia przez podatnika ewidencji przy użyciu kas z elektronicznym lub papierowym zapisem kopii paragon fiskalny zawiera co najmniej:

1) imię i nazwisko lub nazwę podatnika, adres punktu sprzedaży, a w przypadku sprzedaży

prowadzonej w miejscach niestałych - adres siedziby lub miejsca zamieszkania podatnika;

2) numer identyfikacji podatkowej (NIP) podatnika;

3) numer kolejny wydruku;

4) datę oraz godzinę i minutę sprzedaży;

5) oznaczenie „PARAGON FISKALNY”;

6) nazwę towaru lub usługi pozwalającą na jednoznaczną ich identyfikację;

7) cenę jednostkową towaru lub usługi;

8) ilość i wartość sumaryczną sprzedaży danego towaru lub usługi z oznaczeniem literowym

przypisanej stawki podatku;

9) wartość opustów, obniżek lub narzutów, o ile występują;

10) wartość sprzedaży brutto i wysokość podatku według poszczególnych stawek podatku

z oznaczeniem literowym po uwzględnieniu opustów, obniżek lub narzutów;

11) wartość sprzedaży zwolnionej od podatku z oznaczeniem literowym;

12) łączną wysokość podatku;

13) łączną wartość sprzedaży brutto;

14) oznaczenie waluty, w której jest zapisywana sprzedaż, przynajmniej przy łącznej wartości

sprzedaży brutto;

15) kolejny numer paragonu fiskalnego;

16) numer kasy i oznaczenie kasjera - przy więcej niż jednym stanowisku kasowym;

17) numer identyfikacji podatkowej (NIP) nabywcy - na żądanie nabywcy;

18) logo fiskalne i numer unikatowy.

Z cytowanego wyżej art. 111 ust. 1 ustawy o VAT jednoznacznie wynika, że obowiązek ewidencjonowania sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej ciąży na podatnikach dokonujących sprzedaży na rzecz dwóch rodzajów podmiotów, mianowicie osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych. Należy podkreślić, że obowiązek ten dotyczy wyłącznie sprzedaży, która została dokonana na rzecz tych wyżej wymienionych podmiotów. Tym samym obowiązek ewidencjonowania sprzedaży za pomocą kasy rejestrującej nie wystąpi w przypadku sprzedaży na rzecz innych podmiotów, bowiem sprzedaż na rzecz podmiotów prowadzących działalność gospodarczą (w tym osób fizycznych prowadzących działalność gospodarczą) należy udokumentować fakturą. Jednocześnie przepisy ustawy o VAT nie zabraniają ewidencjonowania sprzedaży za pomocą kas rejestrujących na rzecz ww. podmiotów. W takim przypadku należy pamiętać, że ustawodawca do takiej sprzedaży przewidział określone warunki ewidencyjne.

Zgodnie z art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej

podatnikiem.

Zgodnie z art. 106b ust. 2 ustawy o VAT, podatnik nie jest obowiązany do wystawienia faktury w odniesieniu do sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie art. 43 ust. 1, art. 113 ust. 1 i 9 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3.

Jak stanowi art. 106b ust. 3 ustawy o VAT, na żądanie nabywcy towaru lub usługi podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

1)czynności, o których mowa w ust. 1 pkt 1, z wyjątkiem czynności, o których mowa w art. 19a ust. 5 pkt 4, oraz otrzymanie całości lub części zapłaty przed wykonaniem tych czynności, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów – jeżeli obowiązek wystawienia faktury nie wynika z ust. 1,

2)sprzedaż zwolnioną, o której mowa w ust. 2, z zastrzeżeniem art. 117 pkt 1 i art. 118

− jeżeli żądanie jej wystawienia zostało zgłoszone w terminie 3 miesięcy, licząc od końca miesiąca, w którym dostarczono towar lub wykonano usługę bądź otrzymano całość lub część zapłaty.

Jak wynika z przywołanych wyżej przepisów – co do zasady – podatnik VAT jest zobowiązany wystawiać fakturę dokumentującą sprzedaż towarów i usług na rzecz innego podatnika. Zatem ustawodawca nie nakłada na podatników obowiązku wystawiania faktur dokumentujących sprzedaż realizowaną na rzecz podmiotów niebędących podatnikami VAT.

Niemniej jednak, stosownie do art. 106b ust. 3 pkt 1 ustawy o VAT, na zgłoszone w odpowiednim terminie żądanie nabywcy (niebędącego podatnikiem), podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż. Zasada ta nie dotyczy czynności wymienionych w art. 19a ust. 5 pkt 4 ustawy o VAT.

W tym miejscu należy wskazać, że na podstawie art. 1 pkt 21 ustawy z dnia 4 lipca 2019 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2019 r. poz. 1520) do art. 106b dodano ust. 5-7, które obowiązują od 1 stycznia 2020 r.

W myśl art. 106b ust. 5 ustawy o VAT w przypadku sprzedaży zaewidencjonowanej przy zastosowaniu kasy rejestrującej potwierdzonej paragonem fiskalnym fakturę na rzecz podatnika podatku lub podatku od wartości dodanej wystawia się wyłącznie, jeżeli paragon potwierdzający dokonanie tej sprzedaży zawiera numer, za pomocą którego nabywca towarów lub usług jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej.

Ww. przepis art. 106b ust. 5 ustawy o VAT, wprowadza zasadę, zgodnie z którą w przypadku sprzedaży zarejestrowanej przy zastosowaniu kasy rejestrującej, fakturę do paragonu fiskalnego na rzecz nabywcy posługującego się NIP (lub numerem podatku od wartości dodanej) wystawia się tylko w przypadku, gdy paragon dokumentujący tę sprzedaż zawiera ten numer.

Należy podkreślić, że przepisy art. 106b ust. 5 ustawy o VAT regulują szczegółowo kwestie dokumentowania transakcji, które zostały uprzednio zewidencjonowane przy zastosowaniu kasy rejestrującej. Ww. przepisy wymuszają pewną konsekwencję podatnika. To znaczy, jeżeli dokonuje on zakupu jako podatnik, a nie jako konsument, to powinien o tym fakcie poinformować sprzedawcę w momencie dokonywania zakupu i przedstawić sprzedawcy swój numer identyfikujący go na potrzeby podatku w taki sposób, aby sprzedaż towarów lub usług była właściwie udokumentowana – albo fakturą VAT albo paragonem z tym numerem pozwalającym na ewentualne późniejsze prawidłowe wystawienie do tego paragonu faktury zawierającej ten numer.

Zgodnie z brzmieniem art. 106e ust. 1 ustawy o VAT, faktura powinna zawierać m.in.:

1) datę wystawienia;

2) kolejny numer nadany w ramach jednej lub więcej serii, który w sposób jednoznaczny

identyfikuje fakturę;

3) imiona i nazwiska lub nazwy podatnika i nabywcy towarów lub usług oraz ich adresy;

4) numer, za pomocą którego podatnik jest zidentyfikowany na potrzeby podatku,

z zastrzeżeniem pkt 24 lit. a;

5) numer, za pomocą którego nabywca towarów lub usług jest zidentyfikowany na potrzeby

podatku lub podatku od wartości dodanej, pod którym otrzymał on towary lub usługi,

z zastrzeżeniem pkt 24 lit. b;

6) datę dokonania lub zakończenia dostawy towarów lub wykonania usługi lub datę

otrzymania zapłaty, o której mowa w art. 106b ust. 1 pkt 4, o ile taka data jest określona

i różni się od daty wystawienia faktury;

7) nazwę (rodzaj) towaru lub usługi;

8) miarę i ilość (liczbę) dostarczonych towarów lub zakres wykonanych usług;

9) cenę jednostkową towaru lub usługi bez kwoty podatku (cenę jednostkową netto);

10) kwoty wszelkich opustów lub obniżek cen, w tym w formie rabatu z tytułu wcześniejszej

zapłaty, o ile nie zostały one uwzględnione w cenie jednostkowej netto;

11) wartość dostarczonych towarów lub wykonanych usług, objętych transakcją, bez kwoty

podatku (wartość sprzedaży netto);

12) stawkę podatku;

13) sumę wartości sprzedaży netto, z podziałem na sprzedaż objętą poszczególnymi stawkami

podatku i sprzedaż zwolnioną od podatku;

14) kwotę podatku od sumy wartości sprzedaży netto, z podziałem na kwoty dotyczące

poszczególnych stawek podatku;

15) kwotę należności ogółem (…).

Z kolei art. 106g ust. 1 ustawy o VAT stanowi, że faktury wystawia się co najmniej w dwóch egzemplarzach, z których jeden otrzymuje nabywca, a drugi zachowuje w swojej dokumentacji podatnik dokonujący sprzedaży.

Zgodnie z art. 106e ust. 5 pkt 3 ustawy o VAT, faktura może nie zawierać, w przypadku gdy kwota należności ogółem nie przekracza kwoty 450 zł albo kwoty 100 euro, jeżeli kwota ta określona jest w euro - danych określonych w ust. 1 pkt 3 dotyczących nabywcy i danych określonych w ust. 1 pkt 8, 9 i 11-14, pod warunkiem, że zawiera dane pozwalające określić dla poszczególnych stawek podatku kwoty podatku.

Z powyższego przepisu wynika zatem, że faktura, gdy jej wartość brutto nie przekracza 450 zł,

może nie zawierać danych dotyczących:

·nabywcy, tj. imion i nazwisk lub nazw nabywców towarów lub usług oraz ich adresów (art. 106e ust. 1 pkt 3 ustawy o VAT),

·miary i ilości (liczby) dostarczonych towarów lub zakresu wykonanych usług (art. 106e ust. 1 pkt 8 ustawy o VAT),

·ceny jednostkowej towaru lub usługi bez kwoty podatku (ceny jednostkowej netto) (art. 106e ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT),

·wartości dostarczonych towarów lub wykonanych usług, objętych transakcją, bez kwoty podatku (wartości sprzedaży netto) (art. 106e ust. 1 pkt 11 ustawy o VAT),

·stawki podatku (art. 106e ust. 1 pkt 12 ustawy o VAT),

·sumy wartości sprzedaży netto, z podziałem na sprzedaż objętą poszczególnymi stawkami podatku i sprzedaż zwolnioną od podatku (art. 106e ust. 1 pkt 13 ustawy o VAT),

·kwoty podatku od sumy wartości sprzedaży netto, z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku (art. 106e ust. 1 pkt 14 ustawy o VAT).

Wskazany wyżej przepis art. 106e ust. 5 pkt 3 ustawy o VAT, reguluje więc sytuację, w której dokument (paragon fiskalny), ewidencjonujący sprzedaż na kwotę nie wyższą niż 450 zł lub 100 euro brutto, niezawierający pełnych danych wskazanych w art. 106e ust. 1 ustawy o VAT, może być uznany za fakturę określaną w praktyce jako faktura uproszczona.

Konsekwencją uznania paragonu za fakturę uproszczoną jest możliwość skorzystania z prawa do odliczenia podatku naliczonego, jak również zaliczenia wydatków do kosztów uzyskania przychodów na podstawie takiego paragonu.

Należy także zwrócić uwagę na art. 106h ust. 1 ustawy o VAT, który stanowi, iż w przypadku gdy faktura dotyczy sprzedaży zaewidencjonowanej przy zastosowaniu kasy rejestrującej, do egzemplarza faktury pozostającego u podatnika dołącza się paragon dokumentujący tę sprzedaż.

Na mocy art. 106h ust. 2 ustawy o VAT, przepis ust. 1 nie dotyczy sprzedaży dokumentowanej fakturą wystawianą przy zastosowaniu kasy rejestrującej, w przypadkach gdy wartość sprzedaży i kwota podatku są zaewidencjonowane w raporcie fiskalnym dobowym kasy.

W przypadku gdy faktura w formie elektronicznej dotyczy sprzedaży zaewidencjonowanej przy zastosowaniu kasy rejestrującej, podatnik zostawia w dokumentacji paragon dotyczący tej sprzedaży z danymi identyfikującymi tę fakturę (art. 106h ust. 3 ustawy o VAT).

Zgodnie z art. 106h ust. 4 ustawy o VAT – przepisu ust. 1 nie stosuje się w przypadku, gdy paragon został uznany za fakturę wystawioną zgodnie z art. 106e ust. 5 pkt 3.

Jednocześnie należy zauważyć, iż przepisy ustawy o VAT nie zabraniają ewidencjonowania sprzedaży za pomocą kas rejestrujących na rzecz podmiotów prowadzących działalność gospodarczą. W takim przypadku należy jednak pamiętać, że ustawa o VAT zawiera określone warunki ewidencyjne do takiej sprzedaży.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1995 r. o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników (Dz. U. 2019 r., poz. 63, z późn. zm.) identyfikatorem podatkowym jest:

1) numer PESEL - w przypadku podatników będących osobami fizycznymi objętymi rejestrem PESEL nieprowadzących działalności gospodarczej lub niebędących zarejestrowanymi podatnikami podatku od towarów i usług;

2) NIP - w przypadku pozostałych podmiotów podlegających obowiązkowi ewidencyjnemu, o którym mowa w art. 2.

W myśl art. 5 ust. 2a ustawy o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników, zgłoszenia identyfikacyjnego nie dokonują podatnicy będący osobami fizycznymi objętymi rejestrem PESEL nieprowadzący działalności gospodarczej lub niebędący zarejestrowanym podatnikami podatku od towarów i usług.

Z przedstawionych okoliczności sprawy wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą i jest podatnikiem VAT czynnym. Głównym przedmiotem działalności gospodarczej prowadzonej przez Spółkę jest sprzedaż benzyn silnikowych, oleju napędowego i gazu przeznaczonego do napędu silników spalinowych, zwanych dalej paliwami silnikowymi, tj. towarów wymienionych w pozycji 92 załącznika numer 15 do ustawy o podatku od towarów i usług.

Od dnia 1 stycznia 2020 r. Spółka rozpoczęła ewidencję całości sprzedaży paliw silnikowych za pośrednictwem drukarki fiskalnej on-line dla wszystkich nabywców, w tym na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych. W przypadku gdy nabywca żąda wystawienia faktury dokumentującej nabycie paliw silnikowych, Spółka żąda od nabywcy podania numeru identyfikacji podatkowej (NIP), który jest wpisywany w treści paragonu fiskalnego, natomiast nie sprawdza czy nabywca jest zarejestrowany jako podatnik VAT czynny lub podatnik podatku od wartości dodanej. Po wystawieniu faktury paragon fiskalny zgodnie z art. 106h ust. l ustawy o VAT jest dołączany do egzemplarza faktury pozostającego u Wnioskodawcy. Niejednokrotnie po dniu 1 stycznia 2020 r. żądania wystawienia faktury dokumentującej nabycie paliw silnikowych do paragonu fiskalnego zgłaszają rolnicy ryczałtowi nieposiadający numeru NIP oraz osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej zarejestrowanej i niebędące podatnikami VAT czynnymi oraz nieposiadające numeru identyfikacji (NIP), między innymi osoby fizyczne zajmujące się dorywczo dowożeniem na zlecenie gminy do szkół publicznych. W takim przypadku na paragonie fiskalnym jest wpisywany jest numer Pesel. Większość nabywców w tym podatnicy VAT czynni lub podatnicy podatku od wartości dodanej nabywają w stacji paliw jednostkowo paliwa silnikowe w kwocie brutto nieprzekraczającej 450,00 zł lub 100 EURO.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą prawa Wnioskodawcy do wystawienia faktury do paragonu, którego kwota należności ogółem z danej sprzedaży nie przekracza kwoty w wysokości 450,00 zł lub 100 EURO w sytuacji gdy:

·nabywcą jest podatnik VAT czynny lub podatnik podatku od wartości dodanej, a paragon zawiera numer identyfikacji podatkowej (NIP) lub numer podatnika podatku od wartości dodanej nabywcy.

Wskazać w tym miejscu należy, że paragon dokumentujący sprzedaż do kwoty 450 zł brutto lub 100 euro, zawierający numer NIP nabywcy oraz pozostałe dane wymagane dla faktury z wyłączeniem danych wskazanych w art. 106e ust. 5 pkt 3 ustawy o VAT, stanowi fakturę uproszczoną, traktowaną jak zwykła faktura. W praktyce oznacza to, że nabywca otrzymuje paragon fiskalny dokumentujący sprzedaż, stanowiący jednocześnie fakturę uproszczoną.

Odnosząc powyższe na grunt przedmiotowej sprawy, należy uznać, że Wnioskodawca dokumentując sprzedaż dokonywaną na rzecz podmiotu będącego podatnikiem podatku VAT lub podatnikiem podatku od wartości dodanej na kwotę nieprzekraczającą 450 zł lub 100 euro (jeżeli kwota ta określona jest w euro) paragonem fiskalnym zawierającym numer identyfikacji

podatkowej (NIP) lub numer podatnika podatku od wartości dodanej nabywcy oraz pozostałe

dane wymagane ustawą o VAT, nie ma prawa do wystawienia tzw. „zwykłej” faktury do takiego paragonu fiskalnego, albowiem Wnioskodawca wystawiając fakturę uproszczoną, tj. paragon do kwoty 450 zł brutto lub 100 euro, zawierający numer NIP nabywcy oraz pozostałe dane wymagane dla faktury z wyłączeniem danych wskazanych w art. 106e ust. 5 pkt 3 ustawy o VAT, wypełnił obowiązek wynikający z art. 106b ust. 1 ustawy o VAT.

Tym samym poprzez wystawienie ww. paragonu z NIP nabywcy będącego jednocześnie fakturą uproszczoną został zrealizowany obowiązek udokumentowania fakturą dokonanej sprzedaży na rzecz innego podatnika (podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą).

Zatem, jeżeli Wnioskodawca dokonuje sprzedaży na kwotę nieprzekraczającą 450 zł lub 100 euro (jeżeli kwota ta określona jest w euro) dokumentowanej paragonem fiskalnym zawierającym NIP nabywcy oraz pozostałe dane wymagane ustawą o VAT (faktura uproszczona), to Wnioskodawca nie może z tytułu tej sprzedaży wystawiać dla nabywcy kolejnej faktury. W takiej sytuacji Wnioskodawca musi odmówić nabywcy wystawienia zwykłej faktury. Jedna sprzedaż nie może bowiem być dokumentowana dwoma fakturami (fakturą uproszczoną – paragonem z NIP, oraz fakturą zwykłą).

Jeżeli nabywca chce otrzymać fakturę zwykłą dokumentująca sprzedaż na kwotę nieprzekraczającą 450 zł albo 100 euro, wówczas nabywca powinien wyrazić swoje żądanie zanim Wnioskodawca zafiskalizuje sprzedaż za pośrednictwem kasy fiskalnej on-line. W takim przypadku Wnioskodawca nie powinien ujmować sprzedaży na kasie rejestrującej, tylko powinien wystawić nabywcy fakturę zwykłą, według przepisów dotyczących wystawienia faktur.

W konsekwencji należy stwierdzić, iż stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym przysługuje Wnioskodawcy prawo wystawienia faktury do paragonów fiskalnych dokumentujących nabycie paliw silnikowych przez podatników VAT czynnych i podatników podatku od wartości dodanej zawierających numer identyfikacji podatkowej (NIP) lub numer podatnika podatku od wartości dodanej wskazany na paragonie fiskalnym, gdy jednostkowa wartość nabywanych przez ww. klienta paliw silnikowych nie przekracza kwoty 450,00 zł lub 100,00 EURO – jest nieprawidłowe.

W odniesieniu natomiast do sprzedaży dokonywanej na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych, stosownie do art. 106b ust. 3 ustawy na żądanie tych podmiotów podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą dokonaną sprzedaż. Faktury te mogą służyć do udokumentowania poniesionych wydatków i nie będą zawierały numeru identyfikacji podatkowej (NIP) nabywcy.

Zatem w sytuacji, gdy sprzedaż dokumentowana jest paragonem gdzie kwota należności ogółem z danej sprzedaży nie przekracza kwoty 450,00 zł lub 100 EURO, a nabywcą jest osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej i niebędąca podatnikiem VAT czynnym oraz rolnik ryczałtowy nieposiadający numeru identyfikacji podatkowej (NIP), które dla tej transakcji nie posłużyły się numerem identyfikacji podatkowej (NIP), na żądanie tych podmiotów, Wnioskodawca nie tylko ma prawo, lecz obowiązek wystawienia faktury do paragonu dokumentującego tą sprzedaż.

W konsekwencji należy stwierdzić, iż stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym przysługuje Spółce prawo wystawienia faktury (…) dokumentującej nabycie paliw silnikowych udokumentowanych paragonem fiskalnym niezawierającym numeru identyfikacji podatkowej (NIP) nabywcy, ale zawierającym numer Pesel nabywcy, które to paliwa silnikowe są nabywane przez osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej i niebędące podatnikami VAT czynnymi oraz przez rolników ryczałtowych nieposiadających numeru identyfikacji podatkowej (NIP) – jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 14e § 1 pkt 1 ustawy Ordynacja podatkowa, Szef Krajowej Administracji Skarbowej może, z urzędu, zmienić wydaną interpretację indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Przepis ten nie zawiera ograniczeń czasowych, co oznacza, że jeśli stwierdzona zostanie nieprawidłowość wydanej interpretacji indywidualnej, Szef Krajowej Administracji Skarbowej może, z urzędu, zmienić ją w dowolnym czasie.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego w opisie sprawy, udzielona odpowiedź straci swą aktualność.

Należy wskazać, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionych we wniosku stanów faktycznych lub zdarzeń przyszłych, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź kontroli celno-skarbowej zostanie ustalony odmienny stan faktyczny, to interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych. Interpretacja dotyczy stanów faktycznych lub zdarzeń przyszłych przedstawionych

przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stosownie do art. 14k § 1 ustawy – Ordynacja podatkowa zastosowanie się przez wnioskodawcę do otrzymanej interpretacji indywidualnej przed jej zmianą, stwierdzeniem jej wygaśnięcia lub przed doręczeniem organowi podatkowemu odpisu prawomocnego orzeczenia sądu administracyjnego uchylającego interpretację indywidualną nie może szkodzić wnioskodawcy, jak również w przypadku nieuwzględnienia jej w rozstrzygnięciu sprawy podatkowej. Powołany przepis ustanawia tzw. zasadę nieszkodzenia, która jest wyrazem funkcji gwarancyjnej (ochronnej) instytucji interpretacji indywidualnej i której szczegółowa treść została uregulowana w art. 14k-14n ww. ustawy. Skorzystanie z mocy ochronnej interpretacji indywidualnej oznacza: brak odpowiedzialności z kodeksu karnego skarbowego, brak naliczania odsetek za zwłokę, oraz w przypadku, gdy zobowiązanie nie zostało prawidłowo wykonane w wyniku zastosowania się do interpretacji oraz skutki podatkowe związane ze zdarzeniem, któremu odpowiada stan faktyczny będący przedmiotem interpretacji, miały miejsce po doręczeniu interpretacji indywidualnej - zwolnienie z obowiązku zapłaty podatku w zakresie wynikającym ze zdarzenia będącego przedmiotem interpretacji. Z mocy ochronnej interpretacji indywidualnej, która została zmieniona, wnioskodawca może nadal korzystać w odniesieniu do rozliczeń podatkowych dokonywanych za okres do końca roku, kwartału następującego po kwartale lub miesiąca następującego po miesiącu (w zależności od okresu rozliczenia podatku), w którym doręczono wnioskodawcy zmienioną interpretację indywidualną lub stwierdzono jej wygaśnięcie albo doręczono organowi podatkowemu odpis orzeczenia sądu administracyjnego uchylającego interpretację indywidualną ze stwierdzeniem jego prawomocności (por. art. 14m § 2 ustawy – Ordynacja podatkowa).

Warunkiem skorzystania z ww. ochrony jest zastosowanie się do interpretacji (zob. art. 14k § 1 i art. 14m § 1 ustawy – Ordynacja podatkowa) oraz złożenie przez podatnika wniosku, o którym mowa w art. 14m § 3 ustawy – Ordynacja podatkowa, w trakcie trwania postępowania podatkowego. Organy podatkowe bowiem nie uwzględniają z urzędu interpretacji prawa podatkowego.

Zgodnie z art. 14na ustawy – Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1) z zastosowaniem art. 119a;

2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy – Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustaw o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

POUCZENIE

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w terminie 30 dni od dnia jej doręczenia (art. 3 § 2 pkt 4a, art. 13 § 1 i § 2 i art. 53 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325, z późn. zm.).

Skargę wnosi się za pośrednictwem Szefa Krajowej Administracji Skarbowej (którego działanie jest przedmiotem skargi):

·w dwóch egzemplarzach, na adres: Ministerstwo Finansów, ul. Świętokrzyska 12, 00-916 Warszawa (art. 47 § 1 i art. 54 § 1 ww. ustawy)

lub

·w formie dokumentu elektronicznego bez dołączania odpisów, zawierającą adres elektroniczny oraz podpisaną kwalifikowanym podpisem elektronicznym, podpisem zaufanym albo podpisem osobistym, na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Ministerstwa Finansów na platformie ePUAP: /bx1qpt265q/SkrytkaESP (art. 46 § 2a, art. 47 § 3 i art. 54 § 1a ww. ustawy). Datą wniesienia skargi w formie dokumentu elektronicznego jest określona w urzędowym poświadczeniu odbioru data jej wprowadzenia do systemu teleinformatycznego Ministerstwa Finansów (art. 83 § 5 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Źródło: INFOR

Newsletter

Drukuj

Skopiuj link

Zgłoś błąd na stronie