Zwolnienie od podatku dostawy budynku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

Interpretacja indywidualna

– stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo:

1)  ponownie rozpatruję sprawę Państwa wniosku z 25 października 2017 r. o wydanie interpretacji indywidualnej – uwzględniam przy tym wyroki Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z 20 czerwca 2018 r., sygn. akt III SA/Gl 377/18 oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego z 1 kwietnia 2022 r., sygn. akt I FSK 2067/18; i

2)  stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku dostawy budynku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy – jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

8 listopada 2017 r. wpłynął Państwa wniosek z 25 października 2017 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy zwolnienia od podatku dostawy budynku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 lub 10a ustawy. Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 9 stycznia 2018 r. (wpływ 15 stycznia 2018 r.). Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Gmina (…) jest podatnikiem w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r. poz. 1221 z późn. zm.); dalej: ustawa o VAT, pozostającym w rejestrze podatników VAT czynnych.

Gmina zamierza sprzedać w drodze przetargu ograniczonego należące do niej prawo własności nieruchomości położonej na terenie miasta (…) w rejonie ulic (…) i (…), oznaczonej geodezyjnie jako działki nr: X, Y, Z, obręb (…) o powierzchni łącznej (…), zapisanej w księdze wieczystej prowadzonej przez Sąd Rejonowy w (…) Wydział Ksiąg Wieczystych nr (…). Dla przedmiotowej nieruchomości nie obowiązuje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, nie zostały wydane żadne decyzje dotyczące warunków zabudowy i zagospodarowania terenu czy lokalizacji inwestycji celu publicznego. W studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego miasta (…) nieruchomość została oznaczona symbolem (…), tj. teren produkcyjny. W dniu 27 kwietnia 2017 r. Rada Miejska w (…) podjęła uchwałę (nr (…)) w sprawie przystąpienia do sporządzenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego miasta (…) dla obszaru w rejonie ulic: (…), (…) i (…), która obejmuje również przedmiotową nieruchomość. Na podstawie posiadanej dokumentacji Gmina (…) jest w stanie ustalić, że przedmiotowa nieruchomość, określana jako teren i oznaczona dawniej m.in. jako działka nr (…) była objęta decyzją z dnia (…) znak (…) o zwiększeniu od dnia (…) opłat rocznych za użytkowanie. Z treści wspomnianej powyżej decyzji wynika, że teren jako własność Skarbu Państwa był oddany w użytkowanie na rzecz (…) z siedzibą w (...) na podstawie decyzji (…) w (…) z dnia (…).

Kolejna wzmianka o przedmiotowej nieruchomości pojawia się w decyzji Wojewody (…) wydanej dnia (…) stwierdzającej nabycie przez Gminę (…) z mocy prawa z dniem (…) nieodpłatnie prawa własności nieruchomości niezabudowanej stanowiącej w dniu (…) własność (…). Nabycie nastąpiło w drodze tzw. komunalizacji wprowadzonej przepisami art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 10 maja 1990 r. Przepisy wprowadzające ustawę o samorządzie terytorialnym i ustawę o pracownikach samorządowych (Dz. U. z 1990 r. nr 32, poz. 191 ze zm.), który stanowił, iż mienie ogólnonarodowe (państwowe) należące do rad narodowych i terenowych organów administracji państwowej stopnia podstawowego stawało się w dniu wejścia w życie niniejszej ustawy z mocy prawa mieniem właściwych gmin. Co więcej w decyzji Wojewody czytamy iż: „W niniejszej sprawie stwierdzono, że przedmiotowa nieruchomość stanowiła mienie ogólnonarodowe (własność Skarbu Państwa), które nie było obciążone prawem zarządu lub użytkowania na rzecz istniejących wówczas przedsiębiorstw państwowych oraz nie służyła podmiotom i zadaniom wymienionym w art. 11 i 12 wyżej cyt. ustawy wobec czego należała do podmiotów wymienionych w art. 5 ust. 1 pkt 1 cyt. ustawy”.

W roku 2008 na zlecenie Gminy (…) zewnętrzny podmiot sporządził operat geodezyjny, na którego podstawie w dniu 18 czerwca 2009 r. ujawniono w operacie ewidencji gruntów i budynków znajdujący się na przedmiotowym gruncie budynek niemieszkalny o powierzchni 26 m². Gmina nie posiada informacji oraz dokumentacji stwierdzającej, jaki podmiot i w jakich latach mógł wybudować ten budynek oraz w jaki sposób był on wykorzystywany od dnia wybudowania do dnia nabycia go przez Gminę z mocy prawa. W dniu 22 maja 2017 r. działający na zlecenie tutejszego Urzędu rzeczoznawca majątkowy przeprowadził wizję lokalną na terenie przedmiotowej nieruchomości i następnie dnia 23 maja 2017 r. sporządził operat szacunkowy wyceny przedmiotowej nieruchomości na kwotę (…) zł, w tym budynek niemieszkalny (…) zł oraz ustalił, że budynek posiada powierzchnię zabudowy 31,80 m². Następnie został dokonany wpis przedmiotowego budynku w ewidencji środków trwałych oraz ujawniono go w księdze wieczystej.

Podczas wizji lokalnej na terenie nieruchomości rzeczoznawca majątkowy stwierdził, że budynek znajduje się obecnie w bardzo złym stanie technicznym, jest parterowy, niepodpiwniczony murowany z cegły ceramicznej składa się z dwóch pomieszczeń. Budynek najprawdopodobniej służył do obsługi istniejącej kiedyś bocznicy kolejowej, jego stan wskazuje, że został on wzniesiony co najmniej kilkadziesiąt lat wcześniej.

Od roku 2008, kiedy to Wojewoda (…) w swojej decyzji stwierdził nabycie przedmiotowej nieruchomości przez Gminę (…), Gmina nie wykorzystywała w żaden sposób ani gruntu ani budynku, nie dokonywano tam żadnych ulepszeń ani remontów. Przedmiotowa nieruchomość nie była nigdy wykorzystywana w ramach działalności gospodarczej, czy pozagospodarczej Gminy.

Pytanie

W związku z zaistniałym stanem faktycznym Gmina powzięła wątpliwość jak postąpić w sytuacji, gdy nie jest znana kompletna historia budynku znajdującego się na przedmiotowym gruncie:

a)  czy można przyjąć, iż został on wzniesiony dla celów jakiejkolwiek działalności gospodarczej i był w ten sposób przez jakiś czas wykorzystywany, co dawałoby przesłankę, by stwierdzić, iż doszło w stosunku do niego do pierwszego zasiedlenia i móc zastosować do dostawy zwolnienie z opodatkowania na mocy art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT?

b)  czy też należy uwzględnić tylko „znaną” historię budynku – tj. od roku 1990 – i uznać, że skoro nabycie nastąpiło bez prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a następnie Gmina nie dokonywała na przedmiotowym budynku żadnych ulepszeń, w stosunku do których miałaby prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, to dostawa może korzystać ze zwolnienia z art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o VAT?

Państwa stanowisko w sprawie

Ad. a)

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu VAT podlegają m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Z kolei art. 7 ust. 1 tej ustawy stanowi, że przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, przez towary należy rozumieć rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii. Niewymienienie w tej definicji gruntów nie oznacza, że nieruchomości gruntowe nie są towarami w rozumieniu cytowanego przepisu, gdyż rzeczy, które są towarami to ruchomości oraz nieruchomości, którymi są również grunty. W konsekwencji obrót nieruchomościami realizowany przez podatników podlega opodatkowaniu VAT.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, za podatników uznaje się osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Zgodnie natomiast z ust. 6 tej regulacji, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że jednostki samorządu terytorialnego są podatnikami podatku od towarów i usług jedynie w zakresie wszelkich czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są przez nie realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych.

Stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

a)dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,

b)pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Natomiast, zgodnie z art. 2 pkt 14 ustawy o VAT, przez pierwsze zasiedlenie należy rozumieć oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

a)wybudowaniu lub

b)ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

W pierwszej kolejności należy wskazać, iż zakres przedmiotowy pojęcia pierwszego zasiedlenia budzi wątpliwości zarówno w orzecznictwie sądów administracyjnych jak i rozstrzygnięciach organów podatkowych. Należy w tym miejscu zwrócić szczególną uwagę, na postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie (dalej: „NSA”) z dnia 23 lutego 2016 r. sygn. akt I FSK 1573/14, w którym NSA zwrócił się do Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z wnioskiem o wydanie rozstrzygnięcia w trybie prejudycjalnym w sprawie badanego zagadnienia. W uzasadnieniu wskazanego postanowienia NSA stwierdził, że: „Przyjęta przez polskiego ustawodawcę w art. 2 pkt 14 u.p.t.u. definicja powoduje w praktyce wyłączenie z pierwszego zasiedlenia przypadków wybudowania budynku (budowli) lub ich modernizacji we własnym zakresie w celu rozpoczęcia ich użytkowania. Chociaż następuje faktyczne zasiedlenie budynku (budowli) przez jego pierwszego użytkownika po wybudowaniu lub ulepszeniu, to skoro oddanie budynku lub budowli do takiego użytkowania nie nastąpiło w wykonaniu czynności opodatkowanej (dostawy lub usługi), nie doszło do pierwszego zasiedlenia w rozumieniu art. 2 pkt 14 ustawy, a w konsekwencji nie jest możliwe zastosowanie zwolnienia z VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 u.p.t.u, w przypadku np. jego sprzedaży po 10 latach od oddania go do faktycznego użytkowania”.

Podobnie orzekł również NSA w wyroku I FSK 382/14 z dnia 14 maja 2015 r., w którym wskazał, że „Polski ustawodawca nie miał uprawnienia do precyzowania warunków zastosowania kryterium pierwszego zasiedlenia w odniesieniu do sytuacji zaistniałych po wybudowaniu budynku. Polski ustawodawca zdecydował się na doprecyzowanie ww. pojęcia celem wyjaśnienia zakresu zwolnienia z VAT. Porównując zakresy definicji „pierwszego zasiedlenia” wynikające z ustawy o VAT i dyrektywy 112 należy stwierdzić, że ustawodawca polski dokonał zawężenia ww. definicji w porównaniu do definicji unijnej. (...) Należy stwierdzić, że polski ustawodawca przekroczył granice swobodnego uznania pozbawiając podatników – takich jak w okolicznościach przedmiotowej sprawy – zwolnienia z VAT. Spółka użytkując w części budynek dla celów działalności gospodarczej spełniła warunki przewidziane dla zwolnienia w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT. W sprawie doszło do pierwszego zasiedlenia w rozumieniu wyżej wskazanym i nie można twierdzić, że przedmiotowa dostawa dokonywana jest w ramach pierwszego zasiedlenia, zaś od wspomnianej okoliczności upłynął okres 8 lat”.

W tym samym wyroku NSA stwierdził również, że „Wykładnia językowa, systematyczna i celowościowa dyrektywy 112 wskazuje wyraźnie, że ww. pojęcie należy rozumieć szeroko jako »pierwsze zajęcie budynku, używanie«. Zatem w taki sposób powinna być odczytywana definicja przewidziana w treści art. 2 pkt 14 ustawy o VAT. Sąd krajowy celem zapewnienia skuteczności normom dyrektywy 112 stwierdził zatem częściową niezgodność art. 2 pkt 14 lit. a ustawy o VAT z art. 12 ust. 1 lit. a i 2 dyrektywy 112, jak też art. 135 ust. 1 lit. j dyrektywy 112. Mowa tu o części dotyczącej użytego w treści art. 2 pkt 14 lit. a ustawy o VAT warunku »wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu«. Warunek ten w istocie doprowadza do sztucznego różnicowania sytuacji podmiotu gospodarczego, który po wybudowaniu budynku część oddał w najem a część budynku wykorzystywał na potrzeby własnej działalności gospodarczej albowiem w obydwóch przypadkach doszło do korzystania z budynku. W pozostałym zaś zakresie należy dokonać wykładni prounijnej art. 2 pkt 14 lit. a ustawy o VAT i skorygować treść w następujący sposób: pod pojęciem pierwszego zasiedlenia – rozumie się przez to użytkowanie przez pierwszego nabywcę lub użytkownika budynków, budowli lub ich części, po ich wybudowaniu”.

Należy w tym miejscu także zwrócić uwagę na treść opinii rzecznika generalnego F. G. Jacobs a w sprawie Błasi EU:C: 1997:432: „pkt 15 i 16 dostawa nowego budynku wskazuje na koniec procesu produkcji. Natomiast późniejsze opodatkowanie VAT każdej dostawy takiej nieruchomości nie byłoby usprawiedliwione. Używana już nieruchomość nie jest rezultatem procesu produkcyjnego. Po początkowym uzbrojeniu terenu i wzniesieniu budynku korzystanie z nieruchomości z reguły następuje w sposób pasywny i nie powstaje tu żadna wartość dodana. Z tego powodu jedynie pierwotne nabycie uzbrojonej nieruchomości budowlanej oraz budynku przed pierwszym oddaniem go do użytku jest opodatkowane VAT, natomiast dalsze przeniesienie własności takiego budynku oraz jego wynajem nie są objęte tym podatkiem (por. też opinię rzecznika generalnego Vericy Trstenjak do sprawy RLRE Tellmer Property sro, EU:C:2008:697, pkt 50)." (cyt. za postanowieniem NSA z 23 lutego 2016 r. sygn. akt I FSK 1573/14)”.

Dyrektywa 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej posługuje się pojęciem pierwszego zasiedlenia, lecz go nie definiuje jak również nie wprowadza żadnych przesłanek konstytuujących analizowanego pojęcia. Zaś definicja legalna przyjęta przez krajowego ustawodawcę zawęża zakres przedmiotowy pierwszego zasiedlenia i w praktyce powoduje wyłączenie z obszaru jego stosowania wykorzystywania nieruchomości na potrzeby własnej działalności.

Zgodnie z powyższym, Gmina stoi na stanowisku, iż budynek ujawniony w operacie ewidencji gruntów i budynków w roku 2009 na przedmiotowym gruncie został po raz pierwszy zasiedlony wiele lat temu przez przedsiębiorstwo, które go wybudowało, bowiem zarówno wygląd jak i stan techniczny wskazują, że był on kiedyś wykorzystywany w celach gospodarczych (bez względu na fakt, że miało to miejsce w latach, w których nie obowiązywała jeszcze ustawa o podatku od towarów i usług), a na przestrzeni ostatnich kilkudziesięciu lat nie były w nim wykonywane żadne prace remontowo-budowlane.

W konsekwencji wskazana w zdarzeniu przyszłym dostawa przedmiotowej nieruchomości zabudowanej, będzie, zdaniem Gminy, korzystać ze zwolnienia z opodatkowania VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT, gdyż pomiędzy dostawą nieruchomości a pierwszym zasiedleniem upłynął bezsprzecznie okres dłuższy niż dwa lata.

Ad. b)

Jeżeli powyższe stanowisko jest błędne, bowiem w związku z brakiem wiedzy na temat historii budynku, który razem z gruntem ma być przedmiotem dostawy, należy brać pod jedynie dane rzetelne, kompletne i poparte odpowiednią dokumentacją, to Gmina powinna opierać się w ustaleniu stanu faktycznego na dokumentach dostępnych w Gminie począwszy od decyzji Wojewody (…). Ten dokument stwierdza nabycie przez Gminę nieodpłatnie z mocy prawa nieruchomości niezabudowanej. Ale ponieważ Gmina od nigdy nie wznosiła na tym gruncie żadnych nieruchomości, można przypuszczać, że zawarta w decyzji Wojewody (…) informacja o nieruchomości niezabudowanej wynika najprawdopodobniej z braku ujawnienia w tamtym czasie przedmiotowego budynku niemieszkalnego w operacie ewidencji gruntów i budynków. Tym samym, jeżeli na przedmiotowym gruncie istniał już w roku 1990 budynek niemieszkalny, to biorąc pod uwagę okoliczności nabycia go w tym roku przez Gminę nieodpłatnie z mocy ustawy bez prawa do odliczenia i późniejszy brak jakichkolwiek działań (ulepszeń czy remontów) na tej nieruchomości oraz brak wykorzystywania go w celach działalności gospodarczej czy niegospodarczej Gminy, można uznać, że w sytuacji planowanej dostawy Gmina będzie miała prawo skorzystać ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie przepisów art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o VAT.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem, że:

a)  w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,

b)  dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.

Ponadto, jak wynika z art. 43 ust. 7a ustawy, warunku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10a lit. b, nie stosuje się, jeżeli budynki, budowle lub ich części w stanie ulepszonym były wykorzystywane przez podatnika do czynności opodatkowanych przez co najmniej 5 lat.

Analizując powyższe przepisy stwierdzić należy, że w przypadku nieruchomości niespełniających przesłanek do zwolnienia od podatku na podstawie przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, ustawodawca umożliwia podatnikom – po spełnieniu określonych warunków – skorzystanie ze zwolnienia wskazanego w pkt 10a tego przepisu. W zaistniałej sytuacji nie można jednoznacznie stwierdzić, że po wybudowaniu opisanego w stanie faktycznym wniosku budynku gospodarczego i w trakcie ewentualnego wykorzystywania go dla celów jakiejkolwiek działalności gospodarczej nie dochodziło do ulepszeń, które mogłyby „zatrzeć” pierwsze zasiedlenie, jakim było wykorzystywanie go w ramach działalności gospodarczej po wybudowaniu. Tym samym, niemożliwość precyzyjnego określenia możliwości skorzystania ze zwolnienia z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT nakazuje analizowanie stanu faktycznego pod kątem prawa do zwolnienia przewidzianego w pkt 10a. Dopiero wykluczenie zwolnienia z pkt 10a obligowałoby Gminę do opodatkowania transakcji dostawy przedmiotowej nieruchomości stawką podstawową.

Interpretacja indywidualna

Rozpatrzyłem Państwa wniosek – 17 stycznia 2018 r. wydałem postanowienia o odmowie wszczęcia postepowania znak 0112-KDIL4.4012.602.2017.2.HW.

Ww. postanowienie doręczono Państwu 17 stycznia 2018 r.

Państwo pismem z 23 stycznia 2018 r. wnieśliście zażalenie na postanowienie Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 17 stycznia 2018 r. nr 0112-KDIL4.4012.602.2017.2.HW.

Utrzymałem w mocy zaskarżone postanowienie z 17 stycznia 2018 r. znak 0112-KDIL4.4012.602.2017.2.HW wydając postanowienie z 14 lutego 2018 r. znak 0112-KDIL4.4012.602.2017.3.HW.

Skarga na interpretację indywidualną

16 marca 2018 r. wnieśli Państwo skargę na postanowienie z 14 lutego 2018 r. znak 0112-KDIL4.4012.602.2017.3.HW utrzymujące w mocy postanowienie z 17 stycznia 2018 r. nr 0112-KDIL4.4012.602.2017.2.HW do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach. Skarga wpłynęła do mnie 21 marca 2018 r.

Wnieśli Państwo o:

1)uchylenie w całości zaskarżonego postanowienia oraz skierowanie sprawy do ponownego rozpoznania przez organ I instancji,

2)zasądzenie na rzecz Strony kosztów postępowania sądowego.

Postępowanie przed sądami administracyjnymi

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach uchylił zaskarżone postanowienie i poprzedzające je postanowienie z dnia 17 stycznia 2018 r. znak 0112-KDIL4.4012.602.2017.2.HW – wyrokiem z 20 czerwca 2018 r. sygn. akt III SA/Gl 377/18.

Pismem z 29 sierpnia 2018 r., nr 0110-KWR2.4022.129.2018.2.AB wniosłem skargę kasacyjną od tego wyroku do Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Wyrokiem z 1 kwietnia 2022 r., sygn. akt I FSK 2067/18 Naczelny Sąd Administracyjny oddalił ww. skargę kasacyjną.

Wyrok, który uchylił zaskarżone postanowienie i poprzedzające je postanowienie z dnia 17 stycznia 2018 r. znak 0112-KDIL4.4012.602.2017.2.HW stał się prawomocny od 1 kwietnia 2022 r.

Akta sprawy wpłynęły do mnie 19 września 2022 r.

Ponowne rozpatrzenie wniosku – wykonanie wyroku

Zgodnie z art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.):

Wykonuję obowiązek, który wynika z tego przepisu, tj.:

•    uwzględniam ocenę prawną i wskazania dotyczące postępowania, które wyraził Wojewódzki Sąd Administracyjny i Naczelny Sąd Administracyjny w ww. wyrokach;

•    ponownie rozpatruję Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej – stwierdzam, że stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku w zakresie zwolnienia od podatku dostawy budynku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy – jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r. poz. 1221 ze zm.), zwanej dalej ustawą:

Na podstawie art. 2 pkt 6 ustawy:

W myśl art. 2 pkt 22 ustawy:

Jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy:

Natomiast zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy:

W świetle powyższych przepisów, nieruchomość gruntowa, jak i zabudowana spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jej sprzedaż stanowi dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy.

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług musi być wykonana przez podatnika.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy:

Na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy:

Jak stanowi natomiast art. 15 ust. 6 ustawy:

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że jednostki samorządu terytorialnego są podatnikami podatku od towarów i usług jedynie w zakresie wszelkich czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są przez nie realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych. Będą to zatem wszystkie realizowane przez te jednostki (urzędy) czynności w sferze ich aktywności cywilnoprawnej, np. czynności sprzedaży, zamiany (nieruchomości i ruchomości), wynajmu, dzierżawy, itp., umów prawa cywilnego (nazwanych i nienazwanych). Tylko bowiem w tym zakresie ich czynności mają charakter działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Ponadto, działalność gospodarczą stanowi wykorzystywanie towarów w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Podkreślić należy, że dokonywana czynność, która podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług może albo być opodatkowana właściwą stawką podatku, albo może korzystać ze zwolnienia od tego podatku.

Na mocy art. 41 ust. 1 ustawy:

Jednocześnie należy zaznaczyć, że w oparciu o art. 146a pkt 1 ustawy:

Przy czym zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Zastosowanie obniżonej stawki podatku lub zwolnienia od podatku, jako odstępstwo od zasady powszechności i równości opodatkowania, możliwe jest jedynie w przypadku wykonywania czynności ściśle określonych w ustawie oraz w przepisach wykonawczych wydanych na podstawie jej upoważnienia.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

W art. 43 ust. 1 pkt 10 i pkt 10a ustawy, ustawodawca przewidział zwolnienie od podatku dla dostawy nieruchomości zabudowanych spełniających określone w przepisach warunki.

Stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy:

Według art. 2 pkt 14 ustawy:

Z kolei przepisy Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11.12.2006, str. 1, ze zm.) zwanej dalej Dyrektywą 2006/112/WE Rady, posługują się pojęciem „pierwszego zasiedlenia”, jednakże nie definiują tego pojęcia oraz nie wprowadzają dodatkowych warunków go określających.

W konsekwencji zarówno zgodnie z przepisami Dyrektywy 2006/112/WE Rady oraz w świetle utrwalonego w tej materii orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, pierwsze zasiedlenie budynku należy rozumieć szeroko jako „pierwsze zajęcie budynku, używanie”.

W efekcie, aby w tej sytuacji można było mówić o pierwszym zasiedleniu, musi dojść do zajęcia budynku, jego używania, w tym również na potrzeby własnej działalności gospodarczej.

Zgodnie jednak z art. 12 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady:

Jak stanowi art. 12 ust. 2 zdanie drugie Dyrektywą 2006/112/WE Rady:

Tym samym państwa członkowskie mają możliwość określenia szczegółowych zasad stosowania kryterium pierwszego zasiedlenia jedynie w odniesieniu do sprecyzowanej kategorii czynności, tj. przebudowy budynków.

Należy zauważyć, że w kwestii rozumienia definicji pierwszego zasiedlenia wypowiedział się NSA w wyroku z dnia 14 maja 2014 r. o sygn. I FSK 382/14. Sąd w wyroku tym stwierdził, że „Wykładnia językowa, systematyczna i celowościowa dyrektywy 112 wskazuje wyraźnie, że ww. pojęcie należy rozumieć szeroko jako „pierwsze zajęcie budynku, używanie”. Zatem w taki sposób powinna być odczytywana definicja przewidziana w treści art. 2 pkt 14 ustawy o VAT. W świetle wykładni językowej, jak i celowościowej systemu VAT, w ocenie NSA, należy więc przyjąć, że jeżeli podatnik użytkował dany budynek, budowlę lub ich części i spełnia warunek korzystania z budynku, budowli lub ich części przez wymagany czas, to do sprzedaży prawa własności tego budynku, budowli lub ich części zastosowanie znajdzie fakultatywne zwolnienie przewidziane w przepisach ustawy o podatku od towarów i usług”.

W kwestii rozumienia definicji pierwszego zasiedlenia wypowiedział się również Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w orzeczeniu z dnia 16 listopada 2017 r. w sprawie C-308/16. W wyroku tym Trybunał stwierdził, że kryterium „pierwszego zasiedlenia” budynku (jako odpowiadające kryterium pierwszego użytkowania budynku przez jego właściciela lub lokatora) zostało uznane za określające moment, w którym kończy się proces produkcji budynku i budynek ów staje się przedmiotem konsumpcji (pkt 41 ww. wyroku TSUE z dnia 16 listopada 2017 r.).

W tym miejscu należy zauważyć, że w przypadku nieruchomości niespełniających przesłanek do zwolnienia od podatku na podstawie powołanego wyżej przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, ustawodawca umożliwia podatnikom – po spełnieniu określonych warunków – skorzystanie ze zwolnienia wskazanego w pkt 10a tego przepisu.

Stosownie do treści art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy:

Z kolei, jak wynika z art. 43 ust. 7a ustawy:

Jak wynika z powyższego, prawo do zwolnienia od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy przysługuje wówczas, gdy w stosunku do obiektów, będących przedmiotem sprzedaży, nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego oraz dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ulepszenie tych obiektów, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów, chyba że budynki, budowle lub ich części w stanie ulepszonym były wykorzystywane przez podatnika do czynności opodatkowanych przez co najmniej 5 lat. Zatem wykorzystywanie obiektu przez okres co najmniej 5 lat do czynności opodatkowanych pozwala podatnikowi na zastosowanie zwolnienia od podatku nawet w sytuacji, gdy ponosił on wydatki wyższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów, w związku z którymi to wydatkami miał prawo do odliczenia podatku VAT.

Ponadto w przypadku towarów (do których zaliczają się również nieruchomości) może znaleźć zastosowanie inne zwolnienie przewidziane w art. 43 ustawy, o ile zostaną spełnione warunki wskazane w tym przepisie.

Ponadto w myśl art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy:

Zwolnienie od podatku, określone w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dotyczy wszystkich towarów – zarówno nieruchomości, jak i ruchomości – przy nabyciu (imporcie lub wytworzeniu) których nie przysługiwało podatnikowi prawo do odliczenia podatku VAT i wykorzystywanych – niezależnie od okresu ich używania przez podatnika (kilka dni, miesięcy czy lat) – wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku VAT.

Analiza przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, regulujących wyżej wskazane prawo do zwolnienia od podatku dostaw budynków, budowli lub ich części, prowadzi do wniosku, że w odniesieniu do tych towarów może wystąpić jedna z ww. podstaw do zastosowania zwolnienia od tego podatku. Istotne jest wobec tego każdorazowe kompleksowe zbadanie okoliczności towarzyszących dostawie danego obiektu. Zauważyć bowiem należy, że stosowanie zwolnień od podatku ma charakter wyjątkowy i nie podlega ani wykładni rozszerzającej, ani zawężającej, natomiast możliwość wychodzenia poza wykładnię literalną jest niedopuszczalna. W efekcie, podatnik uprawniony jest do zastosowania ww. preferencji, gdy charakter dokonywanych przez niego czynności, w sposób jednoznaczny i niebudzący wątpliwości, wyczerpuje znamiona ujęte w treści przepisu statuującego jego prawo do zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług.

Analizując powyższe przepisy stwierdzić należy, że jeżeli dostawa budynków, budowli lub ich części będzie mogła korzystać ze zwolnienia z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, wówczas badanie przesłanek wynikających z przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy stanie się bezzasadne.

Należy również wskazać, że w myśl art. 43 ust. 10 ustawy:

Zgodnie z art. 43 ust. 11 ustawy:

Tak więc ustawodawca daje podatnikom, dokonującym dostawy budynków spełniających przesłanki do korzystania ze zwolnienia od podatku wskazanego w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy – po spełnieniu określonych warunków – możliwość rezygnacji ze zwolnienia i opodatkowania transakcji na zasadach ogólnych. Powyższe prawo zostało zawężone tylko do rezygnacji ze zwolnienia wynikającego z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

Należy ponadto wskazać, że kwestię opodatkowania dostawy gruntu, na którym posadowione zostały budynki lub budowle, rozstrzyga przepis art. 29a ust. 8 ustawy, zgodnie z którym w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

W świetle tego przepisu, przy sprzedaży budynków lub budowli, dokonywanej wraz z dostawą gruntu, na którym są one posadowione, grunt dzieli byt prawny budynków w zakresie opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Oznacza to, że do dostawy gruntu stosuje się analogiczną stawkę podatku, jak przy dostawie budynków, budowli lub ich części trwale z gruntem związanych. Jeżeli dostawa budynków albo budowli lub ich części korzysta ze zwolnienia od podatku, ze zwolnienia takiego korzysta również dostawa gruntu, na którym obiekt jest posadowiony.

Z opisu sprawy wynika, że Gmina jest podatnikiem w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, pozostającym w rejestrze podatników VAT czynnych. Gmina zamierza sprzedać w drodze przetargu ograniczonego należące do niej prawo własności nieruchomości położonej na terenie miasta, oznaczonej geodezyjnie jako działki nr: X, Y, Z, obręb (…) o powierzchni łącznej 26.821 m². Dla przedmiotowej nieruchomości nie obowiązuje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, nie zostały wydane żadne decyzje dotyczące warunków zabudowy i zagospodarowania terenu czy lokalizacji inwestycji celu publicznego. W studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Miasta nieruchomość została oznaczona symbolem (…), tj. teren produkcyjny. W dniu 27 kwietnia 2017 r. Rada Miejska podjęła uchwałę w sprawie przystąpienia do sporządzenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Miasta dla obszaru w rejonie ulic: (…), (…) i (…), która obejmuje również przedmiotową nieruchomość. Na podstawie posiadanej dokumentacji Gmina jest w stanie ustalić, że przedmiotowa nieruchomość, określana jako teren i oznaczona dawniej m.in. jako działka nr (...) była objęta decyzją z dnia 15 lutego 1977 r. znak (…) o zwiększeniu od dnia 1 stycznia 1977 r. opłat rocznych za użytkowanie. Z treści wspomnianej powyżej decyzji wynika, że teren jako własność Skarbu Państwa był oddany w użytkowanie na rzecz (…) na podstawie decyzji (…) z dnia 12 grudnia 1968 r. Kolejna wzmianka o przedmiotowej nieruchomości pojawia się w decyzji Wojewody (…) wydanej dnia 18 sierpnia 2008 r. stwierdzającej nabycie przez Gminę z mocy prawa z dniem 27 maja 1990 r. nieodpłatnie prawa własności nieruchomości niezabudowanej stanowiącej w dniu 27 maja 1990 r. własność Skarbu Państwa. Nabycie nastąpiło w drodze tzw. komunalizacji wprowadzonej przepisami art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 10 maja 1990 r. Przepisy wprowadzające ustawę o samorządzie terytorialnym i ustawę o pracownikach, który stanowił, iż mienie ogólnonarodowe (państwowe) należące do rad narodowych i terenowych organów administracji państwowej stopnia podstawowego stawało się w dniu wejścia w życie niniejszej ustawy z mocy prawa mieniem właściwych gmin. Co więcej z decyzji Wojewody (…) wynika iż: „W niniejszej sprawie stwierdzono, że przedmiotowa nieruchomość stanowiła mienie ogólnonarodowe (własność Skarbu Państwa), które nie było obciążone prawem zarządu lub użytkowania na rzecz istniejących wówczas przedsiębiorstw państwowych oraz nie służyła podmiotom i zadaniom wymienionym w art. 11 i 12 wyżej cyt. ustawy wobec czego należała do podmiotów wymienionych w art. 5 ust. 1 pkt 1 cyt. ustawy”. W roku 2008 na zlecenie Gminy zewnętrzny podmiot sporządził operat geodezyjny, na którego podstawie w dniu 18 czerwca 2009 r. ujawniono w operacie ewidencji gruntów i budynków znajdujący się na przedmiotowym gruncie budynek niemieszkalny o powierzchni 26 m². Gmina nie posiada informacji oraz dokumentacji stwierdzającej jaki podmiot i w jakich latach mógł wybudować ten budynek oraz w jaki sposób był on wykorzystywany od dnia wybudowania do dnia nabycia go przez Gminę z mocy prawa. W dniu 22 maja 2017 r. działający na zlecenie tutejszego Urzędu rzeczoznawca majątkowy przeprowadził wizję lokalną na terenie przedmiotowej nieruchomości i następnie dnia 23 maja 2017 r. sporządził operat szacunkowy wyceny przedmiotowej nieruchomości na kwotę (…) zł, w tym budynek niemieszkalny (...) zł oraz ustalił, że budynek posiada powierzchnię zabudowy 31,80 m². Następnie został dokonany wpis przedmiotowego budynku w ewidencji środków trwałych oraz ujawniono go w księdze wieczystej. Podczas wizji lokalnej na terenie nieruchomości rzeczoznawca majątkowy stwierdził, że budynek znajduje się obecnie w bardzo złym stanie technicznym, jest parterowy, niepodpiwniczony murowany z cegły ceramicznej składa się z dwóch pomieszczeń. Budynek najprawdopodobniej służył do obsługi istniejącej kiedyś bocznicy kolejowej, jego stan wskazuje, że został on wzniesiony co najmniej kilkadziesiąt lat wcześniej. Od roku 2008, kiedy to Wojewoda (…) w swojej decyzji stwierdził nabycie przedmiotowej nieruchomości przez Gminę (…), Gmina nie wykorzystywała w żaden sposób ani gruntu ani budynku, nie dokonywano tam żadnych ulepszeń ani remontów. Przedmiotowa nieruchomość nie była nigdy wykorzystywana w ramach działalności gospodarczej, czy pozagospodarczej Gminy.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą ustalenia, czy w związku z zaistniałym stanem faktycznym w sytuacji, gdy nie jest znana kompletna historia budynku znajdującego się na przedmiotowym gruncie czy można przyjąć, iż został on wzniesiony dla celów jakiejkolwiek działalności gospodarczej i był w ten sposób przez jakiś czas wykorzystywany, co dawałoby przesłankę, by stwierdzić, iż doszło w stosunku do niego do pierwszego zasiedlenia i móc zastosować do dostawy zwolnienie z opodatkowania na mocy art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy; czy też należy uwzględnić tylko „znaną” historię budynku – tj. od roku 1990 – i uznać, że skoro nabycie nastąpiło bez prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a następnie Gmina nie dokonywała na przedmiotowym budynku żadnych ulepszeń, w stosunku do których miałaby prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, to dostawa może korzystać ze zwolnienia z art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy.

Jak wyjaśniono wyżej, dla ustalenia kwestii opodatkowania VAT dostawy budynków lub ich części w pierwszej kolejności należy określić, czy i kiedy nastąpiło pierwsze zasiedlenie obiektu.

Wnioskodawca wskazał w opisie sprawy, że budynek najprawdopodobniej służył do obsługi istniejącej kiedyś bocznicy kolejowej, jego stan wskazuje, że został on wzniesiony co najmniej kilkadziesiąt lat wcześniej. Od roku 2008, kiedy to Wojewoda w swojej decyzji stwierdził nabycie przedmiotowej nieruchomości przez Gminę, Gmina nie wykorzystywała w żaden sposób ani gruntu ani budynku, nie dokonywano tam żadnych ulepszeń ani remontów. Przedmiotowa nieruchomość nie była nigdy wykorzystywana w ramach działalności gospodarczej, czy pozagospodarczej Gminy.

Zatem mając na uwadze przywołane powyżej przepisy prawa należy stwierdzić, że w rozpatrywanej sprawie nastąpiło pierwsze zasiedlenie ww. budynku – zarówno w rozumieniu art. 2 pkt 14 ustawy, jak i Dyrektywy 2006/112/WE Rady – co więcej pomiędzy pierwszym zasiedleniem, a dostawą budynku upłynie okres dłuższy niż 2 lata, a ponadto Gmina nie dokonywała żadnych ulepszeń ww. obiektu, a zatem sprzedaż ww. budynku będzie korzystała ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy. Konsekwentnie – zgodnie z art. 29a ust. 8 ustawy – również sprzedaż gruntu, na którym posadowiony jest ww. budynek będzie korzystać ze zwolnienia od podatku od towarów i usług.

Podsumowując, w odpowiedzi na zadane pytanie, należy stwierdzić, że pomimo, że nie jest znana kompletna historia budynku znajdującego się na przedmiotowym gruncie należy przyjąć, że doszło w odniesieniu do niego do pierwszego zasiedlenia, gdyż wynika to z okoliczności sprawy, i że miało one miejsce ponad 2 lata od planowanej dostawy oraz z uwagi na fakt, że Gmina nie dokonywała ulepszeń ww. budynku, jego dostawa będzie korzystała ze zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

W konsekwencji dostawa gruntu, na którym znajduje się ww. budynek również będzie korzystała ze zwolnienia od podatku, co wynika z treści art. 29a ust. 8 ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy z zakresie zadanego pytania w części a) jest prawidłowe.

Z uwagi na powyższe rozstrzygnięcie, tj. wskazanie, że dostawa ww. budynku będzie korzystała ze zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy oraz sposób zredagowania pytania w części b), odpowiedź na to pytanie jest niezasadna.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania postanowienia o odmowie wszczęcia postępowania, tj. w dniu 17 stycznia 2018 r.

Należy zauważyć, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku zdarzenia przyszłego. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione w opisywanym stanie sprawy, które nie zostały objęte pytaniem – nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·   Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem zdarzenie przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

·   Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·    w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·    w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).