Interpretacja indywidualna

– stanowisko jest prawidłowe

Szanowna Pani,

stwierdzam, że Pani stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

16 lipca 2025 r. wpłynął Pani wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług.

Uzupełniła go Pani - w odpowiedzi na wezwanie - pismem z 19 sierpnia 2025 r. oraz pismem 9 września 2025 r.

Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Wnioskodawczyni jest osobą fizyczną prowadzącą jednoosobową działalność gospodarczą wpisaną do CEIDG. Posiada nieograniczony obowiązek podatkowy w Polsce w rozumieniu art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2025 r. poz. 163).

W chwili składania wniosku działalność jest zawieszona. Wnioskującą prowadzącą działalność gospodarczą i 2CS spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością (następnie przekształconą w spółkę komandytową), realizującą usługi pn. X łączyła pierwotnie pisemna umowa o współpracy zawarta 1 kwietnia 2015 r., a następnie ustna umowa. Przedmiotem wskazanej umowy było odpłatne świadczenie przez wnioskującą (określaną w treści umowy współpracy jako „Ajent”) na rzecz Spółki czynności polegających na:

a)pozyskiwaniu biur sprzedaży nieruchomości mieszkalnych do współpracy z X (dalej:)

b)współpracy z biurami sprzedaży nieruchomości mieszkalnych (…) mieszkaniowych objętych współpracą X.;

c)zarządzaniu realizacjami projektów aranżacji wnętrz (…);

d)wykonywaniu wycen realizacji wnętrz oraz elementów wyposażenia wnętrz (…);

e)prowadzenia negocjacji handlowych z klientami X, zmierzających do zawarcia umów w imieniu Spółki, sprzedaży usług i produktów X;

f)realizacji oraz sprawowania nadzoru nad realizacjami zawartych umów w imieniu Spółki.

Z tytułu realizacji umowy zawartej ze Spółką Wnioskodawczyni miała otrzymywać wynagrodzenie, które ostatecznie było ustalone ustnie dwutorowo, tj.: (…).

Zgodnie zaś z zawartymi z klientami i aneksowanymi umowami, po zakończeniu realizacji wykończenia wnętrza i spełnieniu przez klienta końcowej zapłaty, projektant wraz z wnioskującą protokolarnie oddawali klientowi lokal, a osoba działająca w imieniu Spółki wystawiała klientowi fakturę końcową oraz przygotowywała rozliczenia przychodów i kosztów celem wyliczenia uzyskanej marży do wyliczenia prowizji przysługującej wnioskującej i projektantkom.

Z tytułu prowizji za realizację przedmiotowej umowy na rzecz Spółki, w okresie od lipca do 31 października 2017 r., wnioskująca wystawiała na rzecz ww. Spółki trzy faktury VAT, które przez Spółką nie zostały zapłacone, co spowodowało wniesienie pozwu do Sądu. Spółka, pomimo wezwań ze strony wnioskującej, w tym ostatecznego przedsądowego wezwania do zapłaty z dnia 12 lutego 2018 r., nie rozliczyła również ani w całości, ani chociażby w części, należnego wnioskującej wynagrodzenia z tytułu realizacji innych umów zawartych przez wnioskującą w imieniu Spółki z pozostałymi klientami, z którymi Spółka w okresie od 7 marca do 27 października 2017 r. zawarła umowy na realizację projektów.

Spółka począwszy od listopada 2017 r. całkowicie zaniechała wypłacania wnioskującej wynagrodzenia przysługującego jej, za wszystkie usługi będące również przedmiotem zawartej pomiędzy stronami ww. umowy.

Wnioskująca na podstawie zawartych przez nią umów z klientami wyliczyła należne wynagrodzenie w wysokości (…) zł brutto tytułem niezapłaconej prowizji o wartości (…) przy podpisanych przez wnioskującą umowach z klientami jaka należna była wnioskującej od uzyskanej marży netto wyliczonej zgodnie z zawartą umową ze Spółką.

Oświadczeniem Spółki z dnia 27 października 2017 r. umowa współpracy z dnia 1 kwietnia 2015 r. została wnioskującej wypowiedziana z zachowaniem miesięcznego okresu wypowiedzenia, tj. ze skutkiem na dzień 30 listopada 2017 r.

Ponieważ Spółka nie dokonała akceptacji, ani nie rozliczyła z wnioskującą z wyliczonych należnych prowizji, w dniu 29 marca 2018 r. został złożony do Sądu Okręgowego (…) pozew o zapłatę w postępowaniu upominawczym. Pierwotny pozew obejmował zarówno niezapłacone kwoty z tytułu wystawionych faktur, jak i wyliczoną przez wnioskującą prowizję w wysokości (…) zł brutto, która nie została przez Spółkę zaakceptowana, a umowa o współpracy wypowiedziana. Na mocy wyroku Sądu Okręgowego z dnia 2 czerwca 2025 r. Spółka zobowiązana została do zapłaty na rzecz wnioskującej kwoty (…) zł (należność główna) wraz z ustawowymi odsetkami, w tym z tytułu niezapłaconych faktur, należnych prowizji i odszkodowania (które było objęte w rozszerzeniu powództwa). Do dnia składania niniejszego wniosku nie jest wiadomym, czy Spółka od wyroku Sądu Okręgowego wniesie apelację.

Pismem z 19 sierpnia 2025 r. oraz pismem z 9 września 2025 r. uzupełniała Pani opis sprawy w następujący sposób:

Ad. 1.1.

Wykonywane przez Panią czynności wymienione w opisie stanu faktycznego z punktu widzenia Kontrahenta tworzyły jedną całość. Do Pani obowiązków typowych dla agenta należało pozyskiwanie biur sprzedaży nieruchomości mieszkalnych do współpracy oraz prowadzenie negocjacji handlowych z klientami zmierzających do zawarcia umów w imieniu 2CS, a zakres obowiązków sprowadzający się do realizacji oraz sprawowania nadzoru nad wykonaniem zawartych z klientami umów był z kolei charakterystyczny dla umowy o świadczenie usług.

Ad. 1.2.

Na podstawie zawartej umowy Kontrahenta nabywał On od Pani jedno (złożone) świadczenie. Pisemną umowę o współpracy z 1 kwietnia 2015 r., jak i jej analogiczną ustną umowę z Kontrahentem (jedynie ze zmianą ustalonych stawek Pani wynagrodzenia) należy zdaniem Sądu kwalifikować jako umowę mieszaną z elementami umowy agencyjnej oraz umowy o świadczenie usług.

Ad.1.3.

Wykonywane przez Panią czynności wskazane w opisie stanu faktycznego składały się na jedno świadczenie kompleksowe prowadzące do realizacji określonego celu Kontrahenta: zaprojektowania, wykończenia/remontu lokalu klienta z wybranych materiałów i uzyskania jak najwyższej marży z realizacji kontraktu.

Ad. 1.4.

Kompleksowa usługa polegała na pozyskaniu klienta dla Kontrahenta i nadzorze nad zaprojektowaniem i wykończeniem/remontem jego lokalu. Celem i świadczeniem głównym zobowiązania wnioskującej było zawieranie umów na rachunek i w imieniu Kontrahenta, którego spełnienie było powiązane z utworzeniem zobowiązania i bez spełnienia, którego wszelkie inne czynności traciłyby sens.

Ad. 1.5.

Wszystkie wykonywane czynności w procesie obsługi klienta: sprzedaż, projektowanie, dostawa materiałów do wykończenia i usługa wykończenia/remontu lokalu tworzyły z ekonomicznego punktu widzenia jedną całość, którą jedynie sztucznie można byłoby podzielić. Zadania, za które odpowiadała Wnioskodawczyni stwarzały warunki powstania innych zdarzeń, za które odpowiadały też inne współpracujące z Kontrahentem osoby (projektanci, wykonawcy, stolarze, szklarz itd.), jak również sam Kontrahent odpowiedzialny za realizację zawartych umów o dzieło w Jego imieniu i na jego rzecz wobec osób trzecich.

Ad. 2

Zgodnie z ustną umową, za zrealizowaną sprzedaż oraz obsługę klienta Kontrahenta przysługiwało Pani wynagrodzenie prowizyjne w wysokości: (..) netto (przy zawarciu umowy z klientem przez Panią) i (..) netto (przy zawarciu umowy przez promotora, którego była Pani przełożoną, szkoliła Pani i sprawowała Pani nad jego pracą nadzór) wartości uzyskanej marży netto rozumianej jako różnica pomiędzy sumaryczną kwotą sprzedaży zrealizowanej z jednego kontraktu, a sumaryczną kwotą zakupu materiałów i usług zewnętrznych koniecznych do realizacji tego kontraktu.

Ad. 3

Pani wynagrodzenie było prowizją wyliczoną na podstawie informacji od Kontrahenta o uzyskanej marży (przychody minus koszty) na zrealizowanym i zakończonym kontrakcie z klientem.

Ad. 4.

Wynagrodzenie ustalone z kontrahentem obejmowało całość świadczenia. Pani wynagrodzenie było uzależnione od doprowadzenia do zawarcia umowy z klientem na wykończenie pod klucz mieszkania/domu, a przede wszystkim od tego, czy umowy te dla Kontrahenta mają jakąkolwiek wartość. Prawo do wynagrodzenia prowizyjnego uzyskiwała Pani bowiem z chwilą, gdy warunek ten został spełniony, czyli gdy wskutek Pani zabiegów, przyrzekający Pani wynagrodzenie zawarł ważne umowy z osobami trzecimi, a następnie je zrealizował i uzyskał marżę dodatnią na kontrakcie.

Ad.5.

Zakończenie świadczenia na rzecz Kontrahenta następowało z chwilą wykonania całości świadczenia jako jedna usługa - wszystkie elementy tego świadczenia musiały zostać wykonane, zarówno przez Panią, jak i inne osoby współpracujące z Kontrahentem, i klienci spełnili swoje świadczenia wobec Kontrahenta.

Ad.6.

W okresie od 7 marca 2017 r. była Pani czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług.

Ad.7.

Wykonanie przeze Panią usług w okresie od 7 marca 2017 r. do 27 października 2017 r. zostało zakwestionowane przez zleceniodawcę, nie wypłacono Pani wynagrodzenia za ich wykonanie, co jest przedmiotem postępowania przed sądem. Począwszy od listopada 2017 r. Kontrahent całkowicie zaniechał wypłacania Pani wynagrodzenia przysługującego, zarówno za wystawione przez Panią faktury (…) z dnia 30 listopada 2017 r. w kwocie (…) zł brutto, (…) z dnia 14 grudnia 2017 r. w kwocie (…) zł brutto oraz (…) z dnia 31 stycznia 2018 r., opiewającą na kwotę (…) zł brutto, które Pani rozliczyła i odprowadziła wszelkie należne podatki, jak i za kolejno zrealizowane umowy, za które nie wystawiła Pani faktur, ale to wynikało z tego w jakiej sytuacji się Pani znalazła. Po rozwiązaniu umowy współpracy miała Pani już świadomość, że Kontrahent całkowicie uchyla się od obowiązku zapłaty Pani wynagrodzenia oraz całkowicie zaprzestał udzielać Pani informacji o zakończonych realizacjach i uzyskanej marży na danym kontrakcie. Co zresztą, trwało podczas procesu i trwa do dnia dzisiejszego. Zatem, część wykonanych usług (przedmiot sporu) nie były przez Panią opodatkowane podatkiem od towarów i usług i z tego tytułu nie zadeklarowała Pani i nie odprowadziła podatku należnego do urzędu skarbowego.

Ad.8.

W odniesieniu do usług wykonanych w okresie od 7 marca 2017 r. do 27 października 2017 r., nie nastąpiło przerwanie biegu przedawnienia zobowiązań podatkowych na podstawie żadnego z przepisów ustawy Ordynacja podatkowa: art. 70 § 2, § 3, § 4. § 6. § 7, nie ma również zastosowania § 8.

Ad.9.

Obecnie nie jest jeszcze wiadome, czy na wyrok Sądu Okręgowego (…) zostały bądź zostaną wniesione środki zaskarżenia.

Pytania ostatecznie sformułowane w piśmie uzupełniającym z 19 sierpnia 2025 r.

1)Kiedy powstał obowiązek podatkowy z tytułu usług, które zostały wykonane w okresie od 7 marca 2017 r. do 27 października 2017 r. a zostały zasądzone wyrokiem Sądu w 2025 r.?

2)Czy w związku z faktem, że obowiązek podatkowy z tytułu usług wykonanych w okresie od 7 marca 2017 r. do 27 października 2017 r., powstał w 2017 r. a ich wykonanie nie zostało potwierdzone wystawieniem faktury i nie zostało opodatkowane podatkiem od towarów i usług, to zobowiązanie w podatku VAT uległo przedawnieniu?

Pani stanowisko w sprawie

Ad. I

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy o VAT opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

1) odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;

2) eksport towarów;

3) import towarów na terytorium kraju;

4) wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;

5) wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, rozumie się, zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy, każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ustawy o podatku towarów i usług.

Zgodnie z zasadą ogólną uregulowaną w art. 19a ustawy o podatku od towarów i usług w brzmieniu obowiązującym w roku 2017 obowiązek podatkowy w zakresie podatku od towarów i usług powstaje z chwilą wydania towaru lub wykonania usługi z zastrzeżeniem ust. ust. 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Zgodnie z art. 106b ustawy VAT Podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

W art. 106i ust. 1 ustawy VAT została określona zasada ogólna regulująca termin wystawienia faktury: nie później niż 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano dostawy towaru lub wykonano usługę, z zastrzeżeniem ust. 2-8, które nie dotyczą wnioskującej. Stąd zgodnie ze wskazanym wyżej przepisem wnioskująca zobowiązana była do wystawienia faktury VAT w terminie nie później niż do 15 dnia następnego miesiąca od daty wykonania usługi.

Na podstawie wskazanych wyżej przepisów obowiązek podatkowy z tytułu usług wykonanych w okresie od 7 marca 2017 r. do 27 października 2017 r., powstał w 2017 r. (w dacie ich zakończenia), zaś termin wystawienia faktury najpóźniej 15 listopada 2017 r.

Ad.2.

Przepisy nie regulują kwestii przedawnienia obowiązku podatnika w zakresie wystawienia faktury VAT. Należy w tym względzie odnieść się do regulacji art. 70 i następnych Ordynacji podatkowej

W myśl art. 70 § 1 ustawmy - Ordynacja podatkowa zobowiązanie podatkowe przedawnia się z upływem 5 lat. licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku.

Istotą instytucji przedawnienia uregulowanego w art. 70 Ordynacji podatkowej jest to. że upływ czasu powoduje, że zobowiązanie podatkowe wygasa z mocy prawa i przestaje istnieć.

W art. 70 ustawy - Ordynacja podatkowa wskazano przesłanki, których wystąpienie powoduje zawieszenie lub przerwanie biegu terminu przedawnienia. W sprawie będącej przedmiotem wniosku nie wystąpiły żadne okoliczności powodujące przerwanie lub zawieszenie terminu przedawnienie zobowiązania podatkowego.

Istotą przedawnienia uregulowanego w art. 70 Ordynacji podatkowej jest to, że na skutek upływu czasu zobowiązanie podatkowe wygasa z mocy prawa, zobowiązanie podatkowe bowiem przestaje istnieć. Organ podatkowy, po upływie terminu przedawnienia, nie może domagać się uregulowania (nie ma możliwości wyegzekwowania) należnego świadczenia.

Zgodnie z linią interpretacyjną organów podatkowych instytucja przedawnienia ma to do siebie, że w odniesieniu do okresu, który uległ przedawnieniu nie mogą być dokonywane żadne czynności ani zwiększające zobowiązanie podatkowe, ani zmniejszające zobowiązanie podatkowe. Podatnik nie jest tym samym zobowiązany do posiadania dokumentów oraz ewidencji prowadzonych dla celów rozliczania podatku za okresy, które uległy przedawnieniu.

Tym samym w stanie faktycznym opisanym we wniosku zobowiązanie w podatku od towarów i usług z tytułu należny od usług wykonanych w okresie od 7 marca 2017 r. do 27 października 2017 r., uległo przedawnieniu z końcem 2023 r.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawiła Pani we wniosku, w kwestii objętej pytaniami nr 1 i 2 – jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2025 r., poz. 775 ze zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT:

Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy:

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, należy rozumieć przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary, stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy:

Rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Stosownie do art. 2 pkt 22 ustawy:

Przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Natomiast w myśl art. 8 ust. 1 powołanej ustawy:

Przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 w tym również:

1) przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej,

2) zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji,

3) świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Zgodnie z zasadą ogólną wyrażoną w art. 19a ust. 1 ustawy:

Obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Analiza przywołanych wyżej przepisów wskazuje, że przepis art. 19a ust. 1 ustawy o VAT formułuje zasadę ogólną, zgodnie z którą obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towaru bądź wykonania usługi co oznacza, że podatek staje się wymagalny w rozliczeniu za okres, w którym dokonana została dostawa towarów bądź świadczenie usług i powinien być rozliczony za ten okres.

Ustawa o VAT nie definiuje tego momentu ani w żaden sposób nie precyzuje jakimi kryteriami należy posługiwać się dla jego określenia.

Wskazać jednak należy, że o faktycznym wykonaniu usługi decyduje jej charakter. Dla celów powstania obowiązku podatkowego dokonanie czynności następuje z chwilą faktycznego jej dokonania, za wyjątkiem przypadków, w których przepisy ustawy o VAT określają wprost ten moment. W konsekwencji postanowienia umów cywilnoprawnych o uznaniu dostawy towarów za dokonaną lub usługi za wykonaną np. przyjęcie jej wykonania dopiero z chwilą podpisania dokumentu potwierdzającego odbiór usługi pozostają bez znaczenia dla ww. celów, mogą pełnić jedynie funkcję pomocniczą w przypadku zaistnienia wątpliwości.

Dodatkowo, na podstawie art. 19a ust. 8 ustawy:

Jeżeli przed dokonaniem dostawy towaru lub wykonaniem usługi otrzymano całość lub część zapłaty, w szczególności: przedpłatę, zaliczkę, zadatek, ratę, wkład budowlany lub mieszkaniowy przed ustanowieniem spółdzielczego prawa do lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą jej otrzymania w odniesieniu do otrzymanej kwoty, z zastrzeżeniem ustępu 5 pkt 4.

W myśl art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT:

Podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentująca sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

W myśl art. 106i ustawy o VAT:

Fakturę wystawia się nie później niż 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano dostawy towaru lub wykonano usługę, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

Z opisu sprawy wynika, że od 1 kwietnia 2015 r na podstawie umowy realizowała Pani na rzecz Kontrahenta usługi pn. X polegających na:

-pozyskiwaniu biur sprzedaży nieruchomości mieszkalnych do współpracy z X we Wrocławiu;

-współpracy z biurami sprzedaży nieruchomości mieszkalnych polegającej na czynnym uczestnictwie w dniach otwartych oraz wydarzeniach handlowych inwestycji mieszkaniowych objętych współpracą X,

-zarządzaniu realizacjami projektów aranżacji wnętrz, w tym inwentaryzacjami wnętrz (…);

-wykonywaniu wycen realizacji wnętrz oraz elementów wyposażenia wnętrz wyłącznie na bazie elektronicznej platformy obsługi sprzedaży udostępnionej Ajentowi przez Spółkę;

-prowadzenia negocjacji handlowych z klientami X;

-realizacji oraz sprawowania nadzoru nad realizacjami zawartych umów w imieniu Spółki.

Z tytułu realizacji umowy zawartej ze Spółką miała Pani otrzymywać wynagrodzenie, które ostatecznie było ustalone ustnie dwutorowo, tj.: według stawki (…) marży netto - stawka wynagrodzenia w zakresie umów z klientami zawieranych w imieniu Spółki przez wnioskującą oraz według stawki (…) netto - stawka wynagrodzenia w zakresie umów z klientami zawieranych w imieniu pozwanej Spółki przez jej pracownika, współpracującego z wnioskującą.

Spółka począwszy od listopada 2017 r. całkowicie zaniechała wypłacania Pani wynagrodzenia przysługującego, za wszystkie usługi będące również przedmiotem zawartej pomiędzy Panią a Kontrahentem umowy.

Powyższe spowodowało wniesienie pozwu do Sądu.

Pani wątpliwości, objęte pytaniem nr 1, dotyczą kwestii, kiedy powstał obowiązek podatkowy z tytułu usług, które zostały wykonane w okresie od 7 marca 2017 r. do 27 października 2017 r.

Odnosząc się do Pani wątpliwości należy w pierwszej kolejności ustalić czy wykonywane przez Panią czynności na podstawie Umowy zawartej z Kontrahentem stanowią kompleksowe świadczenie.

Ustawodawca opodatkowanie podatkiem VAT, na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług, powiązał z wystąpieniem określonych zdarzeń, tj. np. z dostawą towaru lub ze świadczeniem usługi.

Dla opodatkowania danej czynności istotne jest czy w danym przypadku mamy do czynienia z jedną z czynności enumeratywnie wymienionych w art. 5 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Bez znaczenia dla opodatkowania pozostaje natomiast treść stosunku cywilnoprawnego łączącego strony. Niezależnie bowiem od tego, jak strony określiły przedmiot umowy, o opodatkowaniu danej czynności podatkiem VAT będzie decydować faktyczna czynność, z którą ustawa wiąże obowiązek podatkowy, a nie ustalenia co do tego, jak zakres tych czynności został oznaczony przez strony w umowie.

Powyższe stanowisko potwierdza treść art. 5 ust. 2 ustawy, który stanowi, że opodatkowanie podatkiem od towarów i usług następuje niezależnie od tego, czy czynności podlegające opodatkowaniu zostały wykonane z zachowaniem warunków oraz form określonych przepisami prawa. Prawnopodatkowe skutki opodatkowania czynności, o jakich mowa w art. 5 ust. 1 ustawy są zatem „oderwane” od stosunku cywilnoprawnego, z którego wynikają, albowiem nawet jego wadliwość pozostaje bez wpływu na zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

Przechodząc do oceny Pani wątpliwości w zakresie powstania obowiązku podatkowego z tytułu świadczenia usług opisanych we wniosku stanowiących jak Pani wskazała usługę kompleksową, należy wyjaśnić, że ustawodawca w art. 19a ust. 1 ustawy nie uzależnia powstania obowiązku podatkowego od wynagrodzenia, lecz od faktycznego wykonania usługi.

Z konstrukcji podatku od towarów i usług wynika, że podatnik, który wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, zobowiązany jest opodatkować daną czynność w momencie powstania obowiązku podatkowego. Powołany wyżej przepis art. 19a ust. 1 ustawy formułuje zasadę ogólną, zgodnie z którą obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towaru bądź wykonania usługi co oznacza, że podatek staje się wymagalny w rozliczeniu za okres, w którym dokonana została dostawa towarów bądź świadczenie usług i powinien być rozliczony za ten okres. Jednakże, w sytuacji, gdy dana usługa jest przyjmowana częściowo - obowiązek podatkowy powstaje w chwili wykonania części usługi, dla której to części określono zapłatę. Jeżeli przed wykonaniem usługi podatnik otrzyma całość lub część zapłaty, obowiązek podatkowy powstanie z chwilą jej otrzymania w odniesieniu do otrzymanej kwoty. Jednocześnie powyższe przepisy uniezależniają powstanie obowiązku podatkowego od wystawienia faktury.

Jak Pani wyjaśniła świadczyła Pani kompleksową usługę, która polegała na pozyskaniu klienta dla Kontrahenta i nadzorze nad zaprojektowaniem i wykończeniem/remontem jego lokalu. Wskazała Pani, że zakończenie świadczenia na rzecz Kontrahenta następowało z chwilą wykonania przez Panią wszystkich czynności składających się na usługę. Zgodnie z umową wykonywała Pani swoje czynności od 7 marca 2017 r. do 27 października 2017 r.

Zatem mając na uwadze charakter wykonywanej przez Panią kompleksowej usługi nazwanej „X” - należy stwierdzić, że w opisanej sytuacji obowiązek podatkowy powstał zgodnie z art. 19a ust. 1 ustawy o VAT, czyli z chwilą jej wykonania, tj. z chwilą wykonania przez Panią wszystkich czynności, które miały zostać wykonane na rzecz Kontrahenta w ramach usługi nazwanej „X”, bowiem w tym momencie nastąpiło zakończenie wykonania wszystkich czynności po Pani stronie, składających się na ww. usługę kompleksową. Usługę kompleksową wykonała Pani dla Spółki. W przypadku, gdy Spółka jest podatnikiem VAT, wykonaną usługę powinna Pani udokumentować fakturą VAT.

Z cytowanych wyżej przepisów wynika, że zgodnie z art. 106i ust. 1 VATU, fakturę wystawia się zasadniczo nie później niż 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano dostawy towaru lub wykonano usługę.

Faktura dokumentująca wykonanie opisanej we wniosku usługi wykonanej przez Panią, na rzecz Kontrahenta - powinna być wystawiona, zgodnie z art. 106i ust. 1 ustawy, najpóźniej do 15 dnia miesiąca następującego po miesiącu wykonania usługi „X”, czyli po zakończeniu wykonywania przez Panią wszystkich świadczeń składających się na tę kompleksową usługę. Skoro 27 października 2017 r. zostały wykonane wszystkie czynności na rzecz Kontrahenta, to fakturę należało wystawić do 15 listopada 2017 r. W przypadku, gdy wykonała Pani również inne usługi odrębne od kompleksowej, to każdą z usług należało udokumentować fakturą.

Zatem odpowiadając na Pani pytanie nr 1, w stosunku do usług, które zostały wykonane w okresie od 7 marca 2017r. do 27 października 2017r., a zostały zasądzone wyrokiem Sądu w 2025 r. obowiązek podatkowy powstał zgodnie z art. 19a ust. 1 ustawy tj. z chwilą wykonania usługi odpowiednio w 2017r.

Wobec powyższego Pani stanowisko, zgodnie z którym na podstawie przepisów obowiązek podatkowy z tytułu usług wykonanych w okresie od 7 marca 2017 r. do 27 października 2017 r., powstał w 2017 r. (w dacie ich zakończenia), zaś termin wystawienia faktury najpóźniej 15 listopada 2017 r. - jest prawidłowe.

Ponadto Pani wątpliwości, objęte pytaniem nr 2, dotyczą kwestii czy w związku z faktem, że obowiązek podatkowy z tytułu usług wykonanych w okresie od 7 marca 2017 r. do 27 października 2017 r., powstał w 2017 r. a ich wykonanie nie zostało potwierdzone wystawieniem faktury i nie zostało opodatkowane podatkiem od towarów i usług, to zobowiązanie w podatku VAT uległo przedawnieniu.

Z uwagi na przedstawiony we wniosku zakres oraz Pani wątpliwości należy wskazać przepisy ustawy Ordynacji podatkowej dotyczące przedawnienia zobowiązania podatkowego.

Zgodnie z art. 59 § 1 pkt 9 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.):

Zobowiązanie podatkowe wygasa w całości lub w części wskutek przedawnienia.

Na podstawie art. 70 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa:

Zobowiązanie podatkowe przedawnia się z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku.

Wskazać należy, że w Ordynacji podatkowej wymieniono również okoliczności, które zawieszają, bądź też przerywają bieg terminu przedawnienia.

Zgodnie z art. 70 § 2 ustawy Ordynacja podatkowa:

Bieg terminu przedawnienia nie rozpoczyna się, a rozpoczęty ulega zawieszeniu:

1) od dnia wydania decyzji, o których mowa w art. 67a § 1 pkt 1 lub 2, do dnia terminu płatności odroczonego podatku lub zaległości podatkowej, ostatniej raty podatku lub ostatniej raty zaległości podatkowej;

2) od dnia wejścia w życie rozporządzenia w sprawie przedłużenia terminu płatności podatku, wydanego przez ministra właściwego do spraw finansów publicznych, do dnia upływu przedłużonego terminu.

W myśl art. 70 § 3 ustawy Ordynacja podatkowa:

Bieg terminu przedawnienia przerywa ogłoszenie upadłości. Po przerwaniu biegu terminu przedawnienia biegnie on na nowo od dnia następującego po dniu uprawomocnienia się postanowienia o zakończeniu lub umorzeniu postępowania upadłościowego.

Stosownie do art. 70 § 4 ustawy Ordynacja podatkowa:

Bieg terminu przedawnienia zostaje przerwany wskutek zastosowania środka egzekucyjnego, o którym podatnik został zawiadomiony. Po przerwaniu biegu terminu przedawnienia biegnie on na nowo od dnia następującego po dniu, w którym zastosowano środek egzekucyjny.

Art. 70 § 6 ustawy Ordynacja podatkowa stanowi, że:

Bieg terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego nie rozpoczyna się, a rozpoczęty ulega zawieszeniu, z dniem:

1) wszczęcia postępowania w sprawie o przestępstwo skarbowe lub wykroczenie skarbowe, o którym podatnik został zawiadomiony, jeżeli podejrzenie popełnienia przestępstwa lub wykroczenia wiąże się z niewykonaniem tego zobowiązania;

2) wniesienia skargi do sądu administracyjnego na decyzję dotyczącą tego zobowiązania;

3) wniesienia żądania ustalenia przez sąd powszechny istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa;

4) doręczenia postanowienia o przyjęciu zabezpieczenia, o którym mowa w art. 33d § 2, lub doręczenia zarządzenia zabezpieczenia w trybie przepisów o postępowaniu egzekucyjnym w administracji;

5) doręczenia zawiadomienia o przystąpieniu do zabezpieczenia w przypadkach określonych w art. 32a § 3 i art. 35 § 2 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz.U. z 2022 r. poz. 479, 1301, 1692, 1967, 2127 i 2180);

6) wystąpienia przez Szefa Krajowej Administracji Skarbowej, na wniosek strony, o którym mowa w art. 119h § 2, o opinię Rady do Spraw Przeciwdziałania Unikaniu Opodatkowania, zwanej dalej "Radą", co do zasadności zastosowania art. 119a lub środków ograniczających umowne korzyści.

Istotą przedawnienia uregulowanego w art. 70 Ordynacji podatkowej jest to, że na skutek upływu czasu zobowiązanie podatkowe wygasa z mocy prawa, zobowiązanie podatkowe bowiem przestaje istnieć.

Przedawnienie zobowiązań podatkowych dotyczy wszystkich zobowiązań, bez względu na sposób ich powstania. Przedawnieniu podlegają zarówno zobowiązania powstałe po doręczeniu decyzji ustalającej, jak i zobowiązania powstające z mocy prawa.

W komentowanym przepisie określony jest jeden termin przedawnienia - wynoszący 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku. Termin ten nie może być ani odroczony (art. 48 Ordynacji podatkowej) przez organ podatkowy, ani też przedłużony przez Ministra Finansów (art. 50 Ordynacji podatkowej).

W związku z powyższym należy przyjąć tezę, że jeżeli przedawnia się zobowiązanie podatkowe, to wraz z nim przedawnieniu ulegają także inne elementy danego stosunku prawno-podatkowego.

W kwestii przedawnienia wypowiedział się również Trybunał Sprawiedliwości UE w orzeczeniu z dnia 21 stycznia 2010 r. w sprawie C-472/08.

W orzeczeniu tym TSUE orzekł, że artykuł 18 ust. 4 szóstej dyrektywy 77/388 w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych należy interpretować w ten sposób, że nie stoi on na przeszkodzie przepisom państwa członkowskiego, wyznaczającym trzyletni termin przedawnienia na wystąpienie z wnioskiem o zwrot nadpłaty VAT nienależnie pobranej przez organy administracji skarbowej tego państwa.

Termin taki sam w sobie nie jest w stanie praktycznie uniemożliwić lub nadmiernie utrudnić wykonywania prawa do odliczenia, ponieważ trzyletni termin przedawnienia może w zasadzie umożliwić każdemu przeciętnie uważnemu podatnikowi skuteczne dochodzenie uprawnień przysługujących mu w porządku prawnym Unii.

Skoro TSUE za zgodny z zasadami uznał 3-letni okres przedawnienia, to tym bardziej za taki należy uznać termin 5-letni przewidziany w polskich przepisach podatkowych.

Upływ terminu przedawnienia wywołuje szereg skutków zarówno ze sfery prawa materialnego jak i prawa procesowego. Skutkiem materialnoprawnym przedawnienia zobowiązania podatkowego jest jego wygaśnięcie o czym stanowi art. 59 § 1 pkt 9 Ordynacji podatkowej.

Zatem instytucja przedawnienia powoduje, że w odniesieniu do okresu, który uległ przedawnieniu nie mogą być dokonywane żadne czynności ani zwiększające zobowiązanie podatkowe, ani zmniejszające zobowiązanie podatkowe.

Konsekwencją przedawnienia zobowiązania podatkowego jest to, że zarówno podatnik jak organ podatkowy nie może ingerować w treść takiego zobowiązania podatkowego. Tego stosunku prawnego nie można bowiem reaktywować i odtworzyć.

Należy wskazać, że konsekwencje wpływają na obie strony stosunku zobowiązaniowego.

Instytucja przedawnienia ma na celu stabilizację stosunków prawnych, przy czym owa stabilizacja działa w obie strony, a więc również na niekorzyść podatnika.

Z opisu sprawy wynika, że część wykonanych usług (przedmiot sporu) nie były przez Panią opodatkowane podatkiem od towarów i usług i z tego tytułu nie zadeklarowała Pani i nie odprowadziła podatku należnego do urzędu skarbowego. Jak Pani wyjaśniła w odniesieniu do usług wykonanych w okresie od 7 marca 2017 r. do 27 października 2017 r., nie nastąpiło przerwanie biegu przedawnienia zobowiązań podatkowych na podstawie żadnego z przepisów ustawy Ordynacja podatkowa: art. 70 § 2, § 3, § 4. § 6. § 7, nie ma również zastosowania § 8.

Mając zatem na uwadze przedstawiony stan prawny oraz opis sprawy należy wyjaśnić, iż w odniesieniu do okresu, który uległ przedawnieniu nie mogą być dokonywane żadne czynności ani zwiększające zobowiązanie podatkowe, ani zmniejszające zobowiązanie podatkowe. Ponadto podatnik nie jest zobowiązany do posiadania dokumentów oraz ewidencji prowadzonych dla celów rozliczania podatku za okresy, które uległy przedawnieniu.

Biorąc pod uwagę ww. rozstrzygnięcie, dotyczące kwestii objętej pytaniem nr 1, z którego wynika, że obowiązek podatkowy dla wykonanych usług „X” powstał w 2017 r., zatem zobowiązanie podatkowe na płaszczyźnie podatku od towarów i usług z tytułu ww. usług, uległo przedawnieniu z końcem 2022 r.

Z cytowanych wyżej przepisów wynika, że zgodnie z art. 106i ust. 1 VATU, fakturę wystawia się zasadniczo nie później niż 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano dostawy towaru lub wykonano usługę.

Faktura dokumentująca wykonanie opisanej we wniosku usługi wykonanej przez Panią, na rzecz Kontrahenta - powinna być wystawiona, zgodnie z art. 106i ust. 1 ustawy, najpóźniej do 15 dnia miesiąca następującego po miesiącu wykonania usługi „X”, czyli po zakończeniu wykonywania przez Panią wszystkich świadczeń składających się na tę kompleksową usługę. Skoro 27 października 2017 r. zostały wykonane wszystkie czynności na rzecz Kontrahenta, to dla tej usługi, w tym dniu powstał obowiązek podatkowy, zaś fakturę należało wystawić do 15 listopada 2017 r.

Zatem należy stwierdzić, że dla usług wykonanych w okresie od 7 marca 2017 r. do 27 października 2017 r., nawet gdy ich wykonanie nie zostało potwierdzone fakturą powstał obowiązek podatkowy w 2017r. Powstało zobowiązanie podatkowe, które uległo przedawnieniu.

Wobec powyższego Pani stanowisko, zgodnie z którym w stanie faktycznym opisanym we wniosku zobowiązanie w podatku od towarów i usług z tytułu należnego od usług wykonanych w okresie od 7 marca 2017 r. do 27 października 2017 r., uległo przedawnieniu z końcem 2023 r. - jest prawidłowe. Jednakże należy wskazać, że zobowiązanie w podatku od towarów i usług uległo przedawnieniu z końcem 2022r, a nie jak Pani wskazała 2023r. Pomimo powyższego błędnego wskazania wywiodła Pani prawidłowy skutek i uznano Pani stanowisko w zakresie pytania 2 za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Pani przedstawiła i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Niniejsza interpretacja rozstrzyga ściśle w zakresie pytań, stąd wszelkie inne kwestie poruszone we wniosku (kompleksowość usług oraz brak okoliczności przerywających bieg przedawnienia) nie były przedmiotem rozstrzygnięcia.

Zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym albo opisem zdarzenia przyszłego. Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Panią w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Jednocześnie należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu sprawy co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

-   Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosują się Państwo do interpretacji.

-  Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1) z zastosowaniem art. 119a;

2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

-  Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

-w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

-w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.