Interpretacja indywidualna po wyroku sądu – stanowisko prawidłowe

Szanowny Panie,

1)ponownie rozpatruję sprawę Pana wniosku z 27 kwietnia 2021 r. (wpływ 30 kwietnia 2021 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej – uwzględniam przy tym wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi sygn. akt I SA/Łd 714/21 z 7 grudnia 2021 r. (wpływ wyroku 31 lipca 2025 r.) oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego z 30 maja 2025 r. sygn. akt I FSK 259/22 (wpływ wyroku 9 lipca 2025 r.); i

2)stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

30 kwietnia 2021 r. wpłynął Pana wniosek z 27 kwietnia 2021 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania podatkiem VAT transakcji sprzedaży działek nr 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8 i 9.

Uzupełnił go Pan – pismem z 5 lipca 2021 r. (wpływ 8 lipca 2021 r.) - w odpowiedzi na wezwanie.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego (z uwzględnieniem uzupełnienia wniosku)

W dniu (…) 1994 roku Wnioskodawca otrzymał od swojego dziadka tytułem darowizny udokumentowanej aktem notarialnym nr (…) grunt rolny o łącznej powierzchni (…) ha (działka 01 o powierzchni (…) ha oraz 02 obręb (…) o powierzchni (…) ha).

W 1997 roku nastąpiło rozszerzenie wspólności ustawowej małżeńskiej i z tytułu posiadanej działki Wnioskodawca wraz z żoną płacił podatek rolny.

W 2019 roku na okres roku Wnioskodawca wydzierżawił grunt rolny rolnikowi.

Dzierżawa nie była zawarta w celach zarobkowych, lecz żeby wywiązać się z obowiązku utrzymania porządku na własności, co było wymagane przez Prezydenta Miasta (...).

Z uwagi na usytuowanie nieruchomości i fakt braku jakiegokolwiek wykorzystywania nieruchomości (nieruchomość była nieruchomością opuszczoną), osoby trzecie często pozostawiały na niej odpady, co skutkowało licznymi interwencjami organu wykonawczego Miasta (...). W celu rozwiązania niniejszego problemu, została zawarta umowa dzierżawy.

Opłata za dzierżawę wynosiła (…) zł (słownie: (…) złotych) była to opłata jednorazowa na pokrycie podatku rolnego zgodnie z corocznym nakazem płatniczym wydawanym przez Prezydenta Miasta (...) za cały rok. Dzierżawa w istocie miała na celu jedynie poniesienie kosztów podatku, a Wnioskodawca nie uzyskiwał z tego tytułu jakichkolwiek korzyści majątkowych. Dzierżawa miała miejsce w 2019 roku, przed wydaniem decyzji Prezydenta Miasta (...) o zatwierdzeniu podziału nieruchomości: działek 01 oraz 02 (obręb …).

Pod koniec 2019 roku Wnioskodawca postanowił dokonać podziału nieruchomości działek 01 oraz 02 obręb (…) na 9 działek rolnych. W tym celu wystąpił (…) 2019 do Urzędu Miasta w (...) o wydanie decyzji o warunkach zabudowy, żeby dokonać podziału nieruchomości na działki rolne zgodnie z przepisami prawa.

Podział nieruchomości został dokonany (…) 2020 roku, gdzie z ww. dwóch działek rolnych powstało 9 działek rolnych, dla których ustalono ogólne warunki zabudowy – podział nieruchomości, łącznie dla wszystkich 9 działek razem, żadna działka nie posiada oddzielnych warunków zabudowy.

Wnioskodawca zwraca uwagę, iż działki dalej mają charakter rolny, leżą na obszarze gdzie brak jest miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Działki mają dostęp do drogi publicznej ul. (…) poprzez drogę powszechnego użytkowania, która ma status drogi polnej, nieutwardzonej.

Do działek nie są podciągnięte żadne media oraz przyłącza (woda, prąd, kanalizacja itd.).

Działki nie posiadają indywidualnych warunków zabudowy.

Wnioskodawca nie będzie dokonywał uatrakcyjnienia tych działek.

Wnioskodawca nie nabył przedmiotowej ziemi rolnej w celach zarobkowych, ale poprzez darowiznę, powyższa informacja skłania do konkluzji na podstawie, której ziemia rolna Wnioskodawcy jest majątkiem prywatnym, nie nabytym w celu prowadzenia działalności gospodarczej.

Z posiadanych 9 działek Wnioskodawca dokonał sprzedaży 2 z nich w celu uzyskania dodatkowych środków na potrzeby osobiste i rodzinne. Pierwsza ze sprzedaży miała miejsce (…) 2020 roku, a druga (…) 2021 roku.

W poniższej sprawie została już wcześniej wydana interpretacja indywidualna, ale z innym błędnie opisanym stanem faktycznym przez podatnika, który występował samodzielnie bez profesjonalnego pełnomocnika.

W uzupełnieniu z dnia 5 lipca 2021 r. Wnioskodawca wskazał, że:

·W wyniku podziału działek nr 01 oraz 02 powstały działki 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9.

·Mocodawca nie zawarł i nie planuje zawrzeć umów przedwstępnych.

Pytanie

Czy z tytułu sprzedaży 9 działek Wnioskodawca jako sprzedający jest zobowiązany do zapłaty podatku VAT?

Pana stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż przedmiotowych działek gruntu nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r. poz. 2174, dalej u.p.t.u.), przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części. Według art. 5 ust. 1 pkt 1 u.p.t.u., opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ust. 1 u.p.t.u., przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Zgodnie z art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o VAT podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zgodnie z interpretacją indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 19 września 2019 roku, 0113-KDIPT1-1.4012.416.2019.3.MH: „Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Określona czynność będzie opodatkowana podatkiem VAT, jeśli zostanie wykonana przez podatnika, a więc osobę prowadzącą działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT”.

Wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, dlatego nie ma obowiązku zapłaty podatku VAT przy transakcji sprzedaży gruntu. Brak jest podstaw do kwalifikowania jako działalności gospodarczej podejmowanych przez osobę fizyczną czynności mieszczących się w zwykłym zarządzie własnym majątkiem, tzn. mających na celu prawidłowe gospodarowanie majątkiem tak, aby zabezpieczyć swoje potrzeby. Wnioskodawca stał się właścicielem przedmiotowej działki jako osoba fizyczna w wyniku darowizny, a nie zakup w celu odsprzedaży. Nieruchomość nie wchodzi w skład majątku firmowego, jest majątkiem prywatnym Wnioskodawcy, została nabyta przez darowiznę i nie była wykorzystywana w działalności gospodarczej, a więc nie w celach zarobkowych. Pieniądze ze sprzedaży Wnioskodawca pragnie wykorzystać na cele osobiste i rodzinne. Pojęcie „majątku prywatnego” nie występuje wprost w ustawie o VAT, ale wynika ono z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy o VAT.

W tym kontekście można wskazać orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości UE (sprawa C-291/92 -Finanzamt Uelzen v. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę będącą podatnikiem VAT, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych.

„Majątek prywatny” to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Ze wskazanego orzeczenia wynika zatem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania części nieruchomości w ramach majątku osobistego. Przykładem takiego wykorzystania nieruchomości mogłoby być np. wybudowanie domu dla zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych.

Podobna argumentacja została zaprezentowana np. wyroku TSUE z 21 kwietnia 2005 r., (sprawa C-25/03 Finanzamt Bergisch Gladbach v. HE), gdzie Trybunał stwierdził, że majątek prywatny to mienie wykorzystywane dla zaspokojenia potrzeb własnych. W 2019 roku Wnioskodawca wydzierżawił grunt rolny rolnikowi. Dzierżawa nie była zawarta w celach zarobkowych, lecz żeby wywiązać się z obowiązku utrzymania porządku na własności, co było wymagane przez władze miasta. Mieszkańcy okolicznych bloków wyrzucali śmieci na nieruchomość, na skutek skarg mieszkańców pobliskich domów Wnioskodawca postanowił wydzierżawić ziemię orną Rolnikowi, na okres roku w celu zagospodarowania i uporządkowania tego terenu. Obowiązek utrzymania terenu na właściwym poziomie i dbanie o porządek ciążyły na Wnioskodawcy, czyli właścicielu ww. nieruchomości. Wnioskodawca nie otrzymał żadnych korzyści w związku z umową dzierżawy. Wnioskodawca również nie dokonywał żadnej inwestycji dotyczącej ulepszenia gruntu w celu zwiększenia jego wartości, czy też nie występował o podciągnięcie mediów oraz przyłączy (woda, prąd, kanalizacja itd.), co mogłoby świadczyć o zamiarze sprzedaży działek w celach zarobkowych.

Niezależnie od powyższego należy wskazać, że w myśl art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane, przy czym, przez tereny budowlane rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu - zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Z przedstawionej treści przepisów wynika, iż istotne znaczenie dla ustalenia obowiązku podatkowego VAT dla przedmiotowej nieruchomości, wywiera miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego. Opodatkowane podatkiem VAT są dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe zabudowane i niezabudowane, z zastrzeżeniem, iż nieruchomości gruntowe niezabudowane opodatkowane są wyłącznie tereny budowlane, czyli przeznaczone pod zabudowę w rozumieniu MPZP lub decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania przestrzennego.

Ustawodawca w żaden sposób nie odniósł się do tego czy do oceny charakteru gruntu należy brać pod uwagę jedynie przeznaczenie podstawowe, czy również dopuszczalne przeznaczenie.

W orzeczeniu WSA w Warszawie z 21 września 2017 r. (III SA/Wa 2559/16) uznano, w przeciwieństwie do interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 21 kwietnia 2016 r. (IPPP2/4512-114/16-4/MAO), że o charakterze nieruchomości na potrzeby VAT rozstrzyga przeznaczenie podstawowe, a nie dopuszczalne, jeżeli te przeznaczenia się różnią. Jeżeli z przeznaczenia podstawowego nie wynikałby charakter budowlany danej nieruchomości, natomiast uwzględnienie przeznaczenia dopuszczalnego pozwalałoby zakwalifikować nieruchomość jako teren budowlany, to w takiej sytuacji, dla kwalifikacji tego terenu decydujące jest wskazane w planie przeznaczenie podstawowe. WSA w Warszawie stwierdził, że skoro z przeznaczenia podstawowego wynika, iż są to tereny zieleni niepublicznej, to dopóki nie zostanie zrealizowany cel dopuszczalny, który zmieniłby podstawowe przeznaczenie nieruchomości na tereny budowlane, działki te należy traktować podatkowo jako tereny inne niż budowlane. Tym samym ich sprzedaż powinna zostać zwolniona z opodatkowania VAT. Odnosząc powyższe uwagi do stanu faktycznego sprawy wobec przeważającej niezabudowanej części działek należy zastosować zwolnienie podatkowe przewidziane jak dla nieruchomości niezabudowanej.

Również orzeczenie WSA w Lublinie z dnia 30 kwietnia 2019 r. (I SA/Lu 55/19), w którym zawarta jest teza definiująca charakter terenu budowlanego w rozumieniu art. 43 ust. 1 pkt 9 u.p.t.u. Na podstawie tego aktu o terenie budowalnym można mówić jedynie w sytuacji, gdy możliwość zabudowy ma dla terenu podstawowe, dominujące znaczenie. Nawet jeśli Wnioskodawca jest zobowiązany do zapłaty podatku VAT, powyższa analiza treści wniosku oraz przywołanych przepisów prawa podatkowego, ale także orzeczenia WSA w Warszawie z 21 września 2017 r. (III SA/Wa 2559/16) i WSA w Lublinie z dnia 30 kwietnia 2019 r. (I SA/Lu 55/19), prowadzi do stwierdzenia, że w przedmiotowej sprawie znajdzie zastosowanie zwolnienie od podatku z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT, gdyż przedmiotowy grunt zgodnie z decyzją nr (…) wydaną 9 czerwca 2020 roku w (...) nie zmienia swojego podstawowego przeznaczenia i dalej pozostaje gruntem rolnym z możliwością zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej.

Interpretacja indywidualna

Rozpatrzyłem Pana wniosek – 28 lipca 2021 r. wydałem interpretację indywidualną znak 0113-KDIPT1-2.4012.306.2021.2.AM, w której uznałem Pana stanowisko za nieprawidłowe.

Interpretację doręczono Pana Pełnomocnikowi 2 sierpnia 2021 r.

Skarga na interpretację indywidualną

30 sierpnia 2021 r. (wpływ do Organu 6 września 2021 r.) wniósł Pan skargę na tę interpretację do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi.

Wniósł Pan o:

-uchylenie zaskarżonej indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego;

-zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego według norm prawem przepisanych.

Postępowanie przed sądami administracyjnymi

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi uchylił skarżoną interpretację – wyrokiem z 7 grudnia 2021 r. sygn. akt I SA/Łd 714/21.

Wniosłem skargę kasacyjną od tego wyroku do Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie – wyrokiem z 30 maja 2025 r. sygn. akt I FSK 259/22 oddalił moją skargę kasacyjną.

Wyrok, który uchylił interpretację indywidualną stał się prawomocny od 30 maja 2025 r. i wpłynął do mnie 31 lipca 2025 r.

Ponowne rozpatrzenie wniosku – wykonanie wyroku

Zgodnie z art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.):

Wykonuję obowiązek, który wynika z tego przepisu, tj.:

·uwzględniam ocenę prawną i wskazania dotyczące postępowania, które wyraził Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi i Naczelny Sąd Administracyjny w ww. wyrokach;

·ponownie rozpatruję Pana wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej – stwierdzam, że stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Na wstępie należy zaznaczyć, że niniejszą interpretację oparto na przepisach prawa podatkowego obowiązujących w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym oraz w przypadku zdarzenia przyszłego w dacie pierwotnej interpretacji, bowiem niniejsza interpretacja stanowi ponowne rozstrzygnięcie tej samej sprawy w wyniku orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z 7 grudnia 2021 r., sygn. akt I SA/Łd 714/21 oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego z 30 maja 2025 r. sygn. akt I FSK 259/22.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2021 r., poz. 685, ze zm.), zwanej dalej „ustawą”:

Na mocy art. 2 pkt 6 ustawy:

Jak stanowi art. 2 pkt 22 ustawy:

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy:

Należy więc przyjąć, że w oparciu o definicję zawartą w art. 2 pkt 6 ustawy, zbycie nieruchomości gruntowych (działek), traktowane jest jako czynność odpłatnej dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy.

Wskazać należy, że nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ aby dana czynność podlegała opodatkowaniu tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

W świetle art. 15 ust. 1 ustawy:

W rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy:

Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Przy czym, w świetle przytoczonych wyżej przepisów status podatnika podatku od towarów i usług wynika z okoliczności dokonania czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem.

Dla ustalenia, czy osoba dokonująca transakcji sprzedaży nieruchomości jest podatnikiem podatku VAT istotne jest stwierdzenie, że prowadzi ona działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Zatem, kiedy osoba fizyczna dokonuje sprzedaży swojego majątku osobistego, a czynność ta wykonywana jest okazjonalnie i nie zmierza do nadania jej stałego charakteru, nie oznacza to prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Jednocześnie wykorzystywanie składników majątku, tj. takie wykorzystywanie majątku, które charakteryzuje się powtarzalnością lub długim okresem trwania, które polega na czerpaniu dochodów ze składnika majątku wskazuje na prowadzenie działalności gospodarczej. Należy stwierdzić, że każdy, kto dokonuje czynności, które zmierzają do wykorzystania nieruchomości dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy powinien być uznany za podatnika podatku od towarów i usług.

W konsekwencji, wykorzystywanie majątku należącego do danej osoby stanowi również działalność gospodarczą jeżeli jest dokonywane w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Podstawowym kryterium dla opodatkowania sprzedaży nieruchomości jest ustalenie, czy działanie to można uznać za wykorzystywanie majątku w sposób ciągły do celów zarobkowych, czy majątek nabyty został i faktycznie wykorzystany na potrzeby własne, czy też z przeznaczeniem do działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ustawy.

W tym miejscu należy zaznaczyć, że pojęcie „majątku prywatnego” nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy, w której zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen v. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. „Majątek prywatny” to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Ze wskazanego orzeczenia wynika zatem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania części nieruchomości w ramach majątku osobistego. Przykładem takiego wykorzystania nieruchomości mogłoby być np. wybudowanie domu dla zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych. Potwierdzone to zostało również w wyroku TSUE z 21 kwietnia 2005 r., sygn. akt C-25/03 Finanzamt Bergisch Gladbach v. HE, który stwierdził, że majątek prywatny to mienie wykorzystywane dla zaspokojenia potrzeb własnych.

W kwestii opodatkowania dostawy gruntów istotne jest, czy w świetle zaprezentowanego we wniosku opisu sprawy, w celu dokonania sprzedaży przedmiotowych działek, podejmował Pan aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania Pana za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpi w ramach zarządu majątkiem prywatnym. Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11.12.2006 s. 1, z późn. zm.), – a tym samym art. 15 ust. 2 ustawy – jako, że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy.

Ponadto, jak wynika z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z 15 września 2011 r. w sprawach w sprawach C-180/10 i C-181/10, dostawę gruntu przeznaczonego pod zabudowę należy uznać za objętą podatkiem od wartości dodanej, pod warunkiem, że transakcja ta nie stanowi jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności.

Z ww. orzeczeń C-180/10 i C-181/10 wynika również, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą.

Inaczej jest natomiast – wyjaśnił Trybunał – w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy. Zatem za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje podobne środki wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym.

Należy wskazać, iż przyjęcie, że dana osoba fizyczna sprzedając nieruchomości działa w charakterze podatnika prowadzącego działalność gospodarczą, w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, wymaga ustalenia, że jej działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną), czego przejawem jest taka aktywność tej osoby w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną, np. nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zagospodarowania terenu (zabudowy), czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu zaistnienia pojedynczych z nich.

Stwierdzić należy, że uznanie, czy dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.

Dokonując rozstrzygnięcia kwestii będącej przedmiotem Pana wątpliwości trzeba mieć na uwadze stanowisko Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi wyrażone w zapadłym w niniejszej sprawie wyroku z 7 grudnia 2021 r. sygn. akt I SA/Łd 714/21 oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego przedstawione w wyroku z 30 maja 2025 r. sygn. akt I FSK 259/22.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi w ww. wyroku z 7 grudnia 2021 r. sygn. akt I SA/Łd 714/21 po przytoczeniu wyroku TSUE z 15 września 2011 r. w sprawie C-181/10 wskazał, że:

NSA podzielił powyższą ocenę prawną, oddalając skargę kasacyjną Organu wyrokiem z 30 maja 2025 r. sygn. akt I FSK 259/22 wskazując, że:

Zatem w świetle powołanych wyżej przepisów, przedstawionych okoliczności sprawy oraz mając na uwadze ww. orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego, stwierdzić należy, że sprzedaż przez Pana działek nr 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8 i 9 nie stanowi/nie będzie stanowiła działalności gospodarczej podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Brak jest bowiem przesłanek świadczących o takiej Pana aktywności w przedmiocie zbycia ww. działek, która jest porównywalna do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem. Nie występuje bowiem ciąg zdarzeń, które jednoznacznie przesądzają, że dostawa przedmiotowych działek wypełnia przesłanki działalności gospodarczej. Jak wynika z całokształtu okoliczności sprawy, nie podejmował Pan aktywnych działań w zakresie obrotu nieruchomościami, które świadczyłyby o angażowaniu środków w sposób podobny do wykorzystywanych przez handlowców.

Wobec powyższego, w rozpatrywanej sprawie sprzedaż działek nr 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8 i 9 jest/będzie czynnością związaną ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. Dokonując dostawy tych działek korzysta/będzie Pan korzystał z przysługującego mu prawa do rozporządzania własnym majątkiem, co oznacza, że nie wypełnia/nie wypełni Pan przesłanek zdefiniowanych w art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy i nie występuje/nie wystąpi w roli podatnika podatku od towarów i usług w stosunku do tej transakcji. Skutkiem powyższego transakcja sprzedaży działek nr 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8 i 9 nie podlega/nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Tym samym Pana stanowisko – z uwzględnieniem wyroków Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z 7 grudnia 2021 r. sygn. akt I SA/Łd 714/21 oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego z 30 maja 2025 r. sygn. akt I FSK 259/22 – należało uznać za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy:

-stanu faktycznego, który Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia oraz

-zdarzenia przyszłego, które Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązywał w dniu wydania pierwotnej interpretacji z 28 lipca 2021 r. znak 0113-KDIPT1-2.4012.306.2021.2.AM.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem sprawy i zastosuje się Pan do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.