Interpretacja indywidualna stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

8 sierpnia 2025 r. wpłynął za pośrednictwem ePUAP Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy nieposiadania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski oraz braku obowiązku wystawiania i odbierania faktur za pomocą KSeF. Uzupełnili go Państwo w odpowiedzi na wezwanie pismami które wpłynęły 18 i 19 września 2025 r. Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego

A. B.V. (dalej: „Spółka” lub „Wnioskodawca”) jest spółką prawa holenderskiego posiadającą siedzibę działalności oraz miejsce faktycznego zarządu na terytorium Holandii.

Spółka jest holenderskim rezydentem podatkowym i jest zarejestrowana na potrzeby podatku od wartości dodanej na terytorium Holandii. Spółka jest także zarejestrowana w Polsce jako podatnik VAT czynny oraz podatnik VAT UE.

Głównym przedmiotem działalności Spółki jest projektowanie oraz dystrybucja rozwiązań związanych z aranżacją przestrzeni handlowych takich jak ekspozytory, regały czy stojaki (dalej: „Produkty”). W ramach prowadzonej działalności handlowej Spółka nabywa w Polsce na podstawie zawieranych umów towary od polskich dostawców, które następnie są wysyłane do klientów poza granicami Polski w ramach wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów lub eksportu towarów w rozumieniu ustawy o VAT. Działalność gospodarcza Spółki w Polsce może również obejmować krajowe dostawy Produktów, jednak obecnie mają one charakter incydentalny.

Towary nabywane przez Spółkę u polskich dostawców to m.in. ekspozytory oraz inne artykuły merchandisingowe. Przed zleceniem produkcji Produktów Spółka zamawia prototypy w celu sprawdzenia, czy jakość oraz możliwości techniczne danego dostawcy spełniają oczekiwane przez Wnioskodawcę standardy oraz wymogi ostatecznych odbiorców. Zarówno prototypy, jak i Produkty końcowe wykonywane są na podstawie zamówień, zgodnie z projektem i wymaganiami technicznymi Wnioskodawcy.

Proces wytworzenia Produktów może odbywać się z wykorzystaniem surowców, komponentów lub półproduktów dostawców, a wyjątkowo dostarczonych przez Spółkę. Wnioskodawca ma prawo do przeprowadzania audytów Produktów w trakcie procesu produkcji w celu weryfikacji ich jakości, nie posiada jednak i nie będzie posiadać swobodnego dostępu do zakładów produkcyjnych, biur czy innych pomieszczeń dostawców. W żadnym zakresie Spółka nie ma prawa do dysponowania takimi przestrzeniami czy decydowania o ich wykorzystaniu. Spółka nie ma prawnego ani faktycznego prawa do korzystania z urządzeń lub wyposażenia dostawców wykorzystywanego przez nich w ich działalności gospodarczej na terytorium kraju.

Spółka nie sprawuje w żadnym zakresie kontroli nad pracownikami dostawców. Spółka może jedynie przekazywać dostawcom wytyczne/instrukcje co do oczekiwanego efektu prac produkcyjnych.

Dostawcy zajmują się produkcją Produktów wedle wytycznych Wnioskodawcy, zgodnie ze złożonym zamówieniem i jego specyfikacją. W procesie produkcji Produktów dostawcy wykorzystują własny sprzęt, wyposażenie i zasoby ludzkie, które podlegają ich kontroli. Proces produkcji opiera się na ich własnych procedurach i wiedzy o procesach produkcyjnych. Działalność ta odbywa się na własne ryzyko dostawców.

Warto nadmienić, że żaden z polskich dostawców Spółki nie produkuje Produktów wyłącznie na rzecz Wnioskodawcy.

Spółka nie dysponuje w Polsce (jako najemca, właściciel lub na podstawie innych praw) żadnymi zasobami technicznymi (w tym nieruchomościami, magazynami, biurami, urządzeniami czy sprzętem). Nie posiada też żadnego personelu czy też stałych przedstawicieli na terytorium kraju ani oddziału, poprzez który prowadziłaby działalność gospodarczą w Polsce.

Decyzje biznesowe, w tym te dotyczące zawierania nowych kontraktów w zakresie nabycia i dystrybucji Produktów podejmowane są przez centralny zespół zlokalizowany w Holandii. Także w centrali prowadzone są procesy projektowe oraz sprzedażowe Spółki, podobnie jak m.in. obsługa klienta, proces obsługi zwrotów Produktów czy ich reklamacji.

Spółka nie posiada w Polsce żadnych organów bądź osób, które byłyby uprawnione do podejmowania wiążących decyzji dotyczących działalności Wnioskodawcy, w tym mogących podejmować np. decyzje w zakresie nawiązania relacji biznesowych z ewentualnymi klientami i kontrahentami. Kompetencje te należą do osób pracujących w centrali Spółki. Pracownicy czy też przedstawiciele Spółki jedynie sporadycznie odwiedzają Polskę w celach biznesowych w ramach krótkich podróży służbowych.

Poza wyżej wymienionymi transakcjami dotyczącymi Produktów, Spółka nabywa/może nabywać również tzw. usługi wspomagające na terytorium Polski, w tym m.in.: (i) usługi transportowe od polskich i zagranicznych firm przewozowych, (ii) usługi prawne, prawnopodatkowe czy księgowe, (iii) usługi związane z prowadzeniem konta bankowego w polskim banku.

Pytania

1)Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, że w przedstawionym stanie faktycznym / zdarzeniu przyszłym nie posiada on/nie będzie posiadał stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski w rozumieniu przepisów ustawy o VAT i przepisów Rozporządzenia?

2)Czy w przypadku uznania, że w przedstawionym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym Wnioskodawca nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski w rozumieniu przepisów ustawy o VAT i przepisów Rozporządzenia, prawidłowe jest stanowisko, że Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do wystawiania i odbierania faktur ustrukturyzowanych przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur począwszy od 1 lutego 2026 r.?

Państwa stanowisko w sprawie

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania 1

Zdaniem Wnioskodawcy w przedstawionym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym nie posiada/nie będzie on posiadał stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski w rozumieniu przepisów ustawy o VAT i przepisów Rozporządzenia.

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania 2

Zdaniem Wnioskodawcy, na gruncie przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, w związku z brakiem stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski, nie będzie on zobowiązany do wystawiania ani odbierania faktur ustrukturyzowanych przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur (KSeF) w rozumieniu ustawy o VAT począwszy od 1 lutego 2026 r.

Uzasadnienie stanowiska w zakresie pytania 1

Na wstępnie Wnioskodawca chciałby zaznaczyć, że pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności nie zostało zdefiniowane w przepisach ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2025, poz. 775, dalej: ustawa o VAT) ani w przepisach wykonawczych do tej ustawy. Pojęcie to zostało natomiast zdefiniowane w Rozporządzeniu wykonawczym Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającym środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej - wersja przekształcona (Dz. Urz. UE.L 77 z dnia 23 marca 2011 r., dalej: Rozporządzenie).

Podstawowym celem Rozporządzenia jest zapewnienie jednolitego stosowania obecnego systemu VAT, poprzez określenie przepisów wykonawczych do dyrektywy 2006/112/WE, w szczególności w odniesieniu do podatników, dostawy towarów i świadczenia usług oraz miejsca transakcji podlegających opodatkowaniu. Rozporządzenie znajduje bezpośrednie zastosowanie w Polsce i nie wymaga implementacji do krajowego porządku prawnego.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 Rozporządzenia stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 Rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Równocześnie art. 11 ust. 2 Rozporządzenia wskazuje, że stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu świadczenie usług, które wykonuje.

Jednocześnie, w myśl art. 11 ust. 3 Rozporządzenia, fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT w danym kraju sam w sobie nie jest wystarczający, by uznać, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w tym kraju.

Na podstawie art. 53 ust. 1 Rozporządzenia, na użytek stosowania art. 192a dyrektywy 2006/112/WE, stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej podatnika jest brane pod uwagę wyłącznie wtedy, gdy charakteryzuje się ono wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu dokonanie dostawy towarów lub świadczenie usług, w których uczestniczy.

Analiza orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: TSUE) na przestrzeni lat wskazuje, że Trybunał wielokrotnie orzekał w kwestii stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej wypracowując katalog przesłanek, które w przypadku łącznego spełnienia, pozwalają na uznanie, że dany podatnik posiada w państwie członkowskim stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Odwołując się do wspomnianego orzecznictwa TSUE, a w szczególności do wyroków w sprawach, C-168/84 Gunter Berkholz, C-231/94 Faaborg-Gelting Linien A/S, C-190/95 ARO Lease By, C- 260/95 Commissioners of Customs and Excise v. DFDS A/S, C-390/96 Lease Plan Luxembourg SA, C-605/12 Welmory Sp. z o.o., C-931/19 Titanium Ltd, C- 333/20 Berlin Chemie A. Menarini SRL, C- 232/22 Cabot Plastics Belgium a także C-533/22 Adient należy wskazać, że o stałym miejscu prowadzenia działalności gospodarczej można mówić, jeżeli występuje odpowiednia struktura w zakresie zaplecza personalnego i technicznego niezbędna do prowadzenia działalności gospodarczej, istnieje pewna minimalna skala takiej działalności pozwalająca na uznanie, że nie jest ona prowadzona przez podatnika w danym miejscu w sposób okresowy, a ponadto działalność ta prowadzona jest w sposób samodzielny w stosunku do działalności siedziby przedsiębiorstwa.

Powyższe cechy stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej wskazywane są także przez polskie sądy administracyjne. W tym kontekście można powołać wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 12 lipca 2017 r., sygn. akt III SA/Wa 1979/16, zgodnie z którym:

„(...) Z przywołanego zgodnie przez Strony orzecznictwa TSUE oraz sądów krajowych (…) wynika kilka uwag, jakie wydają się istotne w sprawach dotyczących wykładni dość nieprecyzyjnego i przez to trudnego w zrozumieniu pojęcia „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej”, użytego w art. 11 Rozporządzenia Rady nr 282/2011. Otóż uznać należy, że:

1)wypracowane kryteria oceny istnienia takiego miejsca dotyczą stałości działalności, niezależności decyzyjnej oraz istnienia wystarczających środków technicznych i osobowych do wykonywania działalności, przy czym elementy te muszą wystąpić łącznie, aby stwierdzić istnienie stałego miejsca,

2)pomimo wypracowania tych ogólnych kryteriów konkretna ocena co do występowania w danym przypadku stałego miejsca działalności gospodarczej wymaga uwzględnienia szeregu czynników specyficznych dla danej dziedziny - określone cechy zaaranżowanej działalności gospodarczej mogą w danych okolicznościach kreować takie stałe miejsce, ale te same cechy mogą w innych okolicznościach istnienie takiego miejsca wykluczyć,

3)orzecznictwo ETS (TSUE) wykazuje pewne różnice w podejściu do omawianego zagadnienia na przestrzeni okresu od roku 1985, kiedy wydano jeden z pierwszych wyroków, sygn. C- 168/84 Berkholz, zaś zaobserwowana ewolucja dotyczy zwłaszcza zakresu i rodzaju władztwa, jakie powinien przejawiać dany podmiot nad pracownikami wykonującymi usługę,

4)okoliczność, czy posiadane w danym miejscu siły i środki są odpowiednie dla zaistnienia stałego miejsca działalności, powinna być oceniana każdorazowo w kontekście konkretnych usług lub dostaw, na co wskazuje już ten fakt, że w art. 11 Rozporządzenie odrębnie definiuje stałe miejsce dla celów nabycia (ust. 1) i odrębnie dla celów sprzedaży (ust. 2). Nie jest więc właściwe dokonywanie oceny, czy podmiot w ogóle (w kontekście całej swojej działalności w kraju innym, niż kraj siedziby) posiada miejsce stałej działalności, a w szczególności nie należy oceniać łącznie zasobów związanych wyłącznie z nabyciem oraz wyłącznie ze sprzedażą.”

Równocześnie NSA w wyroku z 22 października 2021 r., sygn. I FSK 1519/19, zauważył, że:

• dla posiadania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce konieczne jest zawarcie umów o świadczenie usług i umów najmu dotyczących zaplecza technicznego i personalnego, które nie podlegają rozwiązaniu w krótkim czasie i konieczne jest posiadanie przez zagraniczny podmiot kontroli nad tym zapleczem personalnym i technicznym;
• dla ustalenia miejsca opodatkowania podstawowym punktem odniesienia jest siedziba działalności gospodarczej. Inne miejsca powinny być brane pod uwagę tylko wtedy, gdy odniesienie do siedziby prowadzi do nieracjonalnych rezultatów lub stwarza konflikt w odniesieniu do innego państwa członkowskiego. Jednocześnie to inne miejsce powinno zostać ustalone jedynie w wyjątkowych sytuacjach i nie może być domniemywane.

Powyżej przytoczone stanowiska TSUE oraz polskich sądów administracyjnych znajduje odzwierciedlenie w praktyce interpretacyjnej polskich organów podatkowych, w tym najnowszych interpretacjach podatkowych. Organy interpretacyjne niejednokrotnie powoływały się na wypracowane przez TSUE kryteria oceny istnienia bądź nieistnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie. Przykładowo w interpretacji indywidualnej z 12 maja 2025 r., sygn. 0114-KDIP1-2.4012.98.2025.2.RM Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej (dalej: DKIS) potwierdził, że:

„Mając na uwadze definicję stałego miejsca prowadzenia działalności wynikającą z powołanego rozporządzenia 282/2011, utrwalone orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej a także polskich sądów administracyjnych w powyższym zakresie, wymienić można kilka przesłanek, których zaistnienie powoduje, że można mówić o „stałym miejscu prowadzenia działalności”.

Jak wynika z samej nazwy „stały”, to trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny. Powyższe wskazuje, że stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, że działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Zaangażowanie, o którym mowa powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy, pozwalający na świadczenie usług w sposób niezależny. Innymi słowy, dla uznania, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego, który samodzielnie może świadczyć określone czynności. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający. (...) podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na jego terytorium infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Przyjąć zatem należy, że infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu. Tym samym, koniecznym dla uznania za stałe miejsce prowadzenia działalności jest to, aby to miejsce nie tylko wykorzystywało towary i usługi, lecz także samo mogło wykonywać czynności podlegające opodatkowaniu, zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy. Przy czym, dla uznania działalności podmiotu za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce nie jest konieczne, aby przy wykorzystaniu wystarczających środków sam podmiot świadczył usługi, czy też dokonywał dostaw towarów. Ważne jest również to, aby stworzona struktura działalności podmiotu miała możliwość odbioru i korzystania z usług dostarczonych na własne potrzeby. Jednocześnie, do przyjęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego i technicznego. Niemniej jednak podatnikowi musi przysługiwać - na podstawie wymogu wystarczającej stałości miejsca działalności - porównywalna kontrola nad zapleczem personalnym i technicznym innego podmiotu, tak jakby było ono jego własnym zapleczem. Ważne również, aby stworzona struktura działalności podmiotu miała możliwość odbioru i korzystania z usług dostarczonych na własne potrzeby.”

Podobne stanowisko zaprezentowane zostało przez DKIS w interpretacji indywidualnej z 29 listopada 2022 r., sygn. 0114-KDIP1-2.4012.449.2022.2.RST czy w interpretacji indywidualnej z 24 maja 2023 r., sygn. 0112-KDIL1-3.4012.152.2023.1.MR.

Mając na uwadze zarówno definicję stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej płynącą z treści Rozporządzenia, jak również dotychczasowe orzecznictwo TSUE, polskich sądów administracyjnych oraz praktykę interpretacyjną organów podatkowych w powyższym zakresie należy uznać, że o stałym miejscu prowadzenia działalności można mówić, gdy:

a)istnieje pewna minimalna skala działalności gospodarczej i stopień zaangażowania pozwalające na uznanie, że działalność podatnika w danym miejscu nie jest prowadzona w sposób przemijający czy okresowy (tj. ma stały, trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny charakter),

b)występuje odpowiednia struktura w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, niezbędna do prowadzenia działalności gospodarczej oraz

c)działalność z tego miejsca jest prowadzona w sposób samodzielny w stosunku do działalności siedziby przedsiębiorstwa.

Warto dodać, że pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności nie powinno być rozpatrywane bez odniesienia się do definicji działalności gospodarczej zawartej w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT. Zgodnie z tą regulacją należałoby twierdzić, że dany podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na jego terytorium infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych VAT. A zatem infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe muszą pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu. W konsekwencji, koniecznym dla uznania za stałe miejsce prowadzenia działalności jest, aby to miejsce nie tylko wykorzystywało towary i usługi, lecz także mogło samo wykonywać czynności podlegające opodatkowaniu VAT.

Podsumowując, dla powstania stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium kraju, kluczowe znaczenie ma określenie czy ta działalność posiada stały charakter, a także czy w danym przypadku można mówić o istnieniu na terytorium kraju infrastruktury technicznej i personelu podmiotu zagranicznego oraz czy działalność z tego miejsca jest prowadzona w sposób samodzielny w stosunku do działalności siedziby przedsiębiorstwa. Dla stwierdzenia istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium kraju istotnym jest spełnienie wszystkich wskazanych powyżej warunków łącznie.

W konsekwencji, według Spółki nie spełnia ona przesłanek niezbędnych do stwierdzenia istnienia stałego miejsca prowadzenia przez niej działalności na terytorium Polski.

Powyższe wynika z faktu, że Wnioskodawca: (i) nie posiada na terytorium Polski odpowiedniej struktury w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, (ii) nie prowadzi w Polsce działalności gospodarczej w sposób wystarczająco niezależny od działalności głównej realizowanej w Holandii, a w konsekwencji jego (iii) działalność na terytorium Polski nie ma wymaganej stałości.

Poniżej Wnioskodawca odnosi się szczegółowo do powyższych okoliczności.

A.Kryterium odpowiedniego zaplecza osobowego i technicznego

Jak wskazano, Spółka nie dysponuje w Polsce (jako najemca, właściciel lub na podstawie innych praw) żadnymi zasobami technicznymi (w tym nieruchomościami, magazynami, biurami, urządzeniami czy sprzętem). Nie posiada też żadnego personelu czy też stałych przedstawicieli na terytorium kraju ani oddziału, poprzez który prowadziłaby działalność gospodarczą w Polsce.

Poza zawarciem kilku umów dotyczących usług wspomagających, Wnioskodawca nie zawiera i nie planuje zawierać na terenie kraju żadnych umów, w tym zwłaszcza umów dotyczących zaplecza technicznego i personalnego. Jak wskazano w opisie stanu faktycznego, pracownicy Spółki jedynie sporadycznie pojawiają się w Polsce w ramach krótkich podróży służbowych i nie mają uprawnień do reprezentowania/podejmowania decyzji w imieniu Spółki.

Równocześnie Wnioskodawca nie sprawuje kontroli nad pracownikami dostawców, gdyż za taką kontrolę nie można według niego uznać możliwości weryfikacji spełnienia przez dostawców wymogów technologicznych w zakresie jakości Produktów i ich zgodności z projektem/ dokumentacją techniczną.

Proces produkcji Produktów odbywa się na terenie i w pomieszczeniach dostawców, a Wnioskodawca nie ma wolnego dostępu do zakładów produkcyjnych, biur czy innych pomieszczeń dostawców. W żadnym zakresie Spółka nie ma prawa do dysponowania takimi przestrzeniami czy decydowania o sposobie ich wykorzystania.

Wnioskodawca nie posiada prawnego ani faktycznego prawa do korzystania z urządzeń lub wyposażenia dostawców wykorzystywanych przez nich w ich działalności gospodarczej na terytorium kraju.

Zdaniem Spółki, sam fakt nabywania Produktów od podmiotów trzecich w żadnym razie nie jest wystarczający do stwierdzenia, że podmioty te dostarczają Wnioskodawcy własne zaplecze personalne, techniczne i organizacyjne. Skoro brak jest możliwości sprawowania przez Wnioskodawcę kontroli nad zapleczem technicznym/osobowym dostawców, to współpracę pomiędzy nimi należy ocenić jako zwykłą relację nabywca-dostawca, w ramach której zasoby dostawcy służą np. do realizacji danej dostawy i są wykorzystywane na potrzeby jego niezależnej działalności gospodarczej.

Tym samym należałoby uznać, że Wnioskodawca nie posiada na terytorium Polski żadnych zasobów osobowych i technicznych, które byłyby wykorzystywane do prowadzenia w Polsce samodzielnej i niezależnej działalności gospodarczej.

B.Kryterium niezależności prowadzonej działalności

Jak wskazano powyżej kluczową przesłanką dla zaistnienia stałego miejsca prowadzenia działalności jest prowadzenie działalności z wykorzystaniem odpowiednich zasobów, w sposób niezależny w stosunku do działalności głównej danego podmiotu realizowanej w państwie jego siedziby. Niezależność ta rozumiana jest przede wszystkim jako możliwość zawierania umów i podejmowania decyzji zarządczych oraz posiadanie odpowiedniej kontroli nad obecnymi w danym państwie zasobami osobowymi i technicznymi.

W kontekście powyższego warto przytoczyć stanowisko DKIS zaprezentowane w interpretacji indywidualnej z 29 sierpnia 2018 r., sygn. 0111-KDIB3-3.4012.146.2018.1.JS, w której wskazano, że:

„Nie można zatem stwierdzić, że Kontrahent prowadzi na terytorium Polski działalność gospodarczą w sposób samodzielny w stosunku do działalności prowadzonej w siedzibie w państwie członkowskim, gdyż nie posiada on zaplecza na terytorium kraju i jest jedynie odbiorcą usług, świadczonych przez Wnioskodawcę w całości przy pomocy personelu oraz infrastruktury należących do Wnioskodawcy. Ponadto w przedmiotowej sprawie wszelkie decyzje dotyczące działalności przedsiębiorstwa Kontrahenta, dotyczące procesu produkcji, sprzedaży, reklamacji, podejmowane są przez personel Kontrahenta za granicą (Wnioskodawca może jedynie uczestniczyć w rozpatrywaniu reklamacji, jeżeli wada produktu powstała z jego winy), co wskazuje na brak niezależności czynności wykonywanych na terenie kraju od działalności głównej.”

Podobnie wypowiedział się Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z 16 czerwca 2021 r., sygn. III SA/Wa 2074/20 stwierdzając, że:

„Trafnie również wskazuje Spółka, że kryterium co do powstania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej jest też możliwość prowadzenia działalności w sposób niezależny, co oznacza, że takie stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej musi mieć możliwość sporządzania umów bądź podejmowania decyzji o charakterze zarządczym.”

Mając na uwadze powyższe, w omawianym przypadku, w opinii Wnioskodawcy, jego działalności w Polsce nie można przypisać niezależnego charakteru. Decyduje o tym przede wszystkim fakt podejmowania wiążących decyzji dotyczących działalności Spółki, w tym w zakresie negocjowania lub zawierania umów przez Spółkę, przez centralę w Holandii. To tam znajduje się miejsce efektywnego zarządu Wnioskodawcy. W Polsce Spółka nie posiada zasobów ludzkich oraz infrastruktury pozwalającej na podejmowanie decyzji w imieniu Wnioskodawcy, trudno zatem mówić o jakiejkolwiek niezależności/samodzielności działań Spółki na terytorium Polski.

C.Kryterium stałości działalności gospodarczej

Jak wskazano powyżej, pojęcie stałości prowadzenia działalności należy rozumieć jako zamiar  długofalowego prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium danego kraju. Stałość ta dotyczy jednocześnie konieczności zaangażowania określonego zaplecza osobowo-technicznego, którego istnienie w danym kraju przesądza, że działalność nie ma tymczasowego charakteru. W opinii Wnioskodawcy jego działalność na terytorium Polski nie spełnia tego kryterium, gdyż obecność Spółki w Polsce związana jest z nabywaniem Produktów na terytorium Polski od polskich dostawców. Działalność ta nie jest związana z istnieniem stałego zaplecza technicznego i osobowego Spółki na terytorium Polski, co wykazano w punkcie A powyżej.

Tym samym, nie można przyjąć, iż zamiarem Spółki jest prowadzenie na terytoriom Polski działalności w sposób permanentny w kontekście istotnym dla zaistnienia stałego miejsca prowadzenia działalności.

Podsumowując, w świetle przedstawionych okoliczności nie można uznać, że Wnioskodawca posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej dla celów VAT na terytorium Polski.

Uzasadnienie stanowiska w zakresie pytania 2

Ustawą z dnia 16 czerwca 2023 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2023 r. poz. 1598) wprowadzono zmiany w zakresie KSeF, które miały wejść w życie 1 lipca 2024 r. Wskazany termin wejścia w życie obowiązkowego KSeF został przesunięty na 1 lutego 2026 r. na mocy ustawy z dnia 9 maja 2024 r. zmieniającej ustawę o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2024 r. poz. 852).

Stosownie do brzmienia art. 106ga ust. 1 ustawy o VAT, który zacznie obowiązywać od 1 lutego 2026 r., podatnicy są zobowiązani do wystawiania faktur ustrukturyzowanych przy użyciu KSeF. Zgodnie z ustępem 2 pkt 1 wspomnianego powyżej przepisu, przewiduje się wyłączenie z przedmiotowego obowiązku podmiotów nieposiadających w Polsce siedziby działalności gospodarczej ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Równocześnie art. 106gb ust. 4 pkt 2 ustawy o VAT, który zacznie obowiązywać od 1 lutego 2026 r., wskazuje m.in., że w przypadku gdy nabywcą jest podmiot nieposiadający siedziby działalności gospodarczej ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, faktura ustrukturyzowana jest udostępniana nabywcy w sposób z nim uzgodniony.

Mając na uwadze powyższe regulacje, biorąc pod uwagę stanowisko Wnioskodawcy przedstawione w uzasadnieniu stanowiska w zakresie pytania nr 1 niniejszego wniosku, z uwagi na brak posiadania przez Wnioskodawcę siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej dla potrzeb podatku VAT w Polsce, nie będzie miał on, od 1 lutego 2026 r., obowiązku wystawiania ani odbierania faktur ustrukturyzowanych przy użyciu KSeF.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 775 ze zm.), zwanej dalej ustawą:

Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej „podatkiem”, podlegają:

1.odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;

2.eksport towarów;

3.import towarów na terytorium kraju;

4.wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;

5.wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Z regulacji tej wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają wymienione czynności, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia jest terytorium kraju.

Według art. 2 pkt 1 i 3 ustawy:

Przez terytorium kraju rozumie się przez to terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a.

Przez terytorium Unii Europejskiej rozumie się przez to terytoria państw członkowskich Unii Europejskiej.

Według art. 2 pkt 22 ustawy:

Ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o sprzedaży rozumie się przez to odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy:

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy:

Ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o towarach rozumie się przez to rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Na mocy art. 8 ust. 1 ustawy:

Przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Z opisu sprawy wynika, że A. B.V. posiada siedzibę działalności oraz miejsce faktycznego zarządu na terytorium Holandii. Głównym przedmiotem działalności Spółki jest projektowanie oraz dystrybucja rozwiązań związanych z aranżacją przestrzeni handlowych takich jak ekspozytory, regały czy stojaki („Produkty”). W ramach prowadzonej działalności handlowej Spółka nabywa w Polsce na podstawie zawieranych umów towary od polskich dostawców, które następnie są wysyłane do klientów poza granicami Polski w ramach wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów lub eksportu towarów w rozumieniu ustawy o VAT. Działalność gospodarcza Spółki w Polsce może również obejmować krajowe dostawy Produktów, jednak obecnie mają one charakter incydentalny. Towary nabywane przez Spółkę u polskich dostawców to m.in. ekspozytory oraz inne artykuły merchandisingowe. Przed zleceniem produkcji Produktów Spółka zamawia prototypy w celu sprawdzenia, czy jakość oraz możliwości techniczne danego dostawcy spełniają oczekiwane przez Wnioskodawcę standardy oraz wymogi ostatecznych odbiorców. Zarówno prototypy, jak i Produkty końcowe wykonywane są na podstawie zamówień, zgodnie z projektem i wymaganiami technicznymi Wnioskodawcy. Proces wytworzenia Produktów może odbywać się z wykorzystaniem surowców, komponentów lub półproduktów dostawców, a wyjątkowo dostarczonych przez Spółkę.

Na tle tak przedstawionego opisu sprawy Państwa wątpliwości dotyczą m.in. ustalenia czy Spółka posiada/będzie posiadać stałe miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski (pytanie nr 1).

Odnosząc się do przedmiotowych kwestii należy wskazać, że definicja „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej” została zawarta w rozporządzeniu 282/2011.

Z części wstępnej (preambuły) - punkt (4) wynika, że podstawowym celem niniejszego rozporządzenia 282/2011 jest zapewnienie jednolitego stosowania obecnego systemu VAT, poprzez określenie przepisów wykonawczych do dyrektywy 2006/112/WE, w szczególności w odniesieniu do podatników, dostawy towarów i świadczenia usług oraz miejsca transakcji podlegających opodatkowaniu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w art. 5 ust. 4 Traktatu o Unii Europejskiej niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu. Przyjęcie rozporządzenia, jako wiążącego i mającego bezpośrednie zastosowanie we wszystkich państwach członkowskich, w sposób najpełniejszy zapewnia jednolite stosowanie.

Natomiast w punkcie (14) stwierdzono, że:

Aby zapewnić jednolite stosowanie zasad dotyczących miejsca dokonania transakcji podlegających opodatkowaniu, należy wyjaśnić pojęcia, takie jak” siedziba działalności gospodarczej podatnika, stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, stałe miejsce zamieszkania oraz zwykłe miejsce pobytu. Stosowanie możliwie jak najbardziej precyzyjnych i obiektywnych kryteriów powinno ułatwić stosowanie tych pojęć w praktyce; należy przy tym uwzględniać orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości.

W myśl art. 11 ust. 1 rozporządzenia 282/2011:

Na użytek stosowania art. 44 dyrektywy 2006/112/WE „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 11 ust. 2 rozporządzenia 282/2011:

Na użytek stosowania następujących artykułów stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu świadczenie usług, które wykonuje:

a.art. 45 dyrektywy 2006/112/WE;

b.począwszy od 1 stycznia 2013 r. - art. 56 ust. 2 akapit drugi dyrektywy 2006/112/WE;

c.do 31 grudnia 2014 r. - art. 58 dyrektywy 2006/112/WE;

d.art. 192a dyrektywy 2006/112/WE.

Jak stanowi art. 11 ust. 3 rozporządzenia 282/2011:

Fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT sam w sobie nie jest wystarczający, by uznać, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Na podstawie art. 53 ust. 1 rozporządzenia 282/2011:

Na użytek stosowania art. 192a dyrektywy 2006/112/WE stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej podatnika jest brane pod uwagę wyłącznie wtedy, gdy charakteryzuje się ono wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu dokonanie dostawy towarów lub świadczenie usług, w których uczestniczy.

Przy wykładni pojęcia „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej”, odwołując się do orzeczeń TSUE, należy wskazać, że o ww. miejscu można mówić jeżeli występuje odpowiednia struktura w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, niezbędna do prowadzenia działalności gospodarczej oraz istnieje pewna minimalna skala działalności gospodarczej, która pozwala na uznanie, że działalność podatnika w tym miejscu nie jest prowadzona w sposób okresowy, jak również działalność z tego miejsca jest prowadzona w sposób samodzielny w stosunku do działalności siedziby przedsiębiorstwa. W tym zakresie aktualne jest orzecznictwo TSUE, m.in. wyrok C-168/84 Gunter Berkholz, C-231/94 Faaborg-Gelting Linien A/S, C-190/95 ARO Lease By, C-260/95 Commissioners of Customs and Excise v. DFDS A/S, C-390/96 Lease Plan Luxembourg SA, jak również C-605/12 Welmory Sp. z o.o.

Z uwagi na definicję stałego miejsca prowadzenia działalności wynikającą z przedmiotowego rozporządzenia 282/2011, jak również utrwalone orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej oraz orzecznictwo polskich sądów administracyjnych w powyższym zakresie, wymienić można kilka przesłanek, których zaistnienie powoduje, że można mówić o „stałym miejscu prowadzenia działalności”. Jak wynika z samej nazwy „stały”, to trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny. Powyższe wskazuje, że stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, że działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Zaangażowanie, o którym mowa powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy, pozwalający na świadczenie usług w sposób niezależny. Innymi słowy, dla uznania, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego, który samodzielnie może świadczyć określone czynności. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający.

Pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności nie sposób również rozpatrywać w oderwaniu od definicji działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy. Zgodnie z tym przepisem:

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z uwagi na kryteria wskazane w powołanym przepisie należy stwierdzić, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na jego terytorium infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzi działalność, w ramach której wykonuje czynności opodatkowane podatkiem od towarów i usług. Zatem, zarówno infrastruktura techniczna jak i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z wykonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu. Wobec tego, dla rozpoznania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej koniecznym jest, aby dane miejsce nie tylko wykorzystywało towary i usługi, ale także aby samo mogło wykonywać czynności podlegające opodatkowaniu, zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy. Przy czym, dla uznania działalności podmiotu za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce nie jest konieczne, aby przy wykorzystaniu wystarczających środków sam podmiot świadczył usługi czy też dokonywał dostaw towarów. Ważne jest aby stworzona struktura działalności podmiotu miała możliwość odbioru i korzystania z usług dostarczonych na własne potrzeby.

Jeżeli dany podmiot posiada w danym państwie personel oraz strukturę (w tym infrastrukturę techniczną) cechującą się odpowiednią stałością, to posiada stałe miejsce prowadzenia działalności w tym państwie. Co istotne, bez znaczenia dla powyższego rozstrzygnięcia pozostaje kwestia, czy są to pracownicy zatrudnieni bezpośrednio przez ten podmiot, oraz czy jest to infrastruktura „własna”. W wydawanych wyrokach TSUE wskazywał bowiem, że w zależności od okoliczności, dla powstania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie członkowskim może nie być konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego i technicznego, o ile zaplecze udostępnione przez podmiot trzeci umożliwia odbiór świadczonych usług i ich wykorzystywanie w działalności gospodarczej usługobiorcy (np. w wyroku C-605/12 w sprawie Welmory Sp. z o.o.). Przy czym, dostępność zaplecza dostarczonego przez inny podmiot musi być porównywalna do dostępności zaplecza własnego.

W wyroku z 7 kwietnia 2022 r. sygn. C-333/20 w sprawie Berlin Chemie, badając kwestię istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej spółki niemieckiej w Rumunii, która korzystała z zasobów powiązanej z nią spółki rumuńskiej, Trybunał wskazał, że: „Artykuł 44 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, zmienionej dyrektywą Rady 2008/8/WE z dnia 12 lutego 2008 r., i art. 11 rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112 należy interpretować w ten sposób, że spółka mająca siedzibę w jednym państwie członkowskim nie ma stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w innym państwie członkowskim ze względu na to, iż posiada tam spółkę zależną, która na podstawie umów udostępnia jej zaplecze techniczne i personalne, za pomocą których świadczy ona, na zasadach wyłączności, usługi marketingowe, regulacyjne, reklamowe i reprezentacji, mogące mieć bezpośredni wpływ na wielkość sprzedaży”.

TSUE podkreślił, że o ile posiadanie własnego zaplecza personalnego i technicznego nie jest konieczne, aby móc stwierdzić, że podatnik posiada odpowiednią strukturę, która charakteryzuje się wystarczającą stałością w zakresie zaplecza personalnego i technicznego w innym państwie członkowskim, o tyle konieczne jest, aby podatnik był uprawniony do dysponowania tym zapleczem personalnym i technicznym w taki sam sposób, jak gdyby było ono jego zapleczem własnym. Zaplecze personalne i techniczne udostępnione spółce niemieckiej przez spółkę rumuńską, które zdaniem rumuńskich organów podatkowych pozwalało na wykazanie istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej spółki niemieckiej w Rumunii, stanowiło również zaplecze, dzięki któremu spółka rumuńska świadczyła usługi na rzecz spółki niemieckiej. W tym przypadku Trybunał podkreślił, że to samo zaplecze nie może być wykorzystywane jednocześnie do realizacji i odbioru tych samych świadczeń.

Należy także zwrócić uwagę na wyrok TSUE z 13 czerwca 2024 r. o sygn. C‑533/22, w którym TSUE orzekł, że „(...) nie można uznać, iż spółka będąca podatnikiem VAT, mająca siedzibę działalności gospodarczej w jednym państwie członkowskim, która korzysta z usług świadczonych przez spółkę mającą siedzibę w innym państwie członkowskim, posiada dla celów określenia miejsca świadczenia tych usług stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w tym ostatnim państwie członkowskim, z tego tylko powodu, że obie spółki należą do tej samej grupy lub że spółki te są ze sobą związane umową o świadczenie usług (pkt 54). (...) spółka będąca podatnikiem VAT, mająca siedzibę działalności gospodarczej w jednym państwie członkowskim, która korzysta z usług świadczonych przez spółkę z siedzibą w innym państwie członkowskim, nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w tym ostatnim państwie członkowskim, jeżeli zaplecze personalne i techniczne, którym dysponuje ona w rzeczonym państwie członkowskim, nie jest odrębne od zaplecza, za pomocą którego świadczone są na jej rzecz usługi, lub jeżeli to zaplecze personalne i techniczne zapewnia jedynie wykonywanie czynności przygotowawczych lub pomocniczych (pkt 81).”

Z kolei kwestię „samowystarczalności” stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej poruszył Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 3 października 2019 r., sygn. I FSK 980/17 wskazując, że: „To, czy posiadane w danym miejscu siły i środki są odpowiednie, powinno być oceniane każdorazowo w kontekście konkretnych usług. Pamiętać bowiem należy, że owe siły i środki mają być odpowiednie do tego, aby umożliwić albo odbiór i wykorzystanie nabywanych usług, albo świadczenie usług. Innymi słowy, powinno być tak, że to ta właśnie struktura faktycznie konsumuje, zużywa usługi. Jeśli nie jest możliwe, aby dana struktura (z uwagi na swoje zaplecze personalne i techniczne) była w stanie skonsumować nabywane usługi, to należy ją uznać za niebędącą w tym przypadku stałym miejscem prowadzenia działalności. Odpowiednio - stałe miejsce prowadzenia działalności powinno mieć w dyspozycji takie siły i środki, aby było w stanie wyświadczyć usługi, które sprzedaje. Tylko wówczas w odniesieniu do sprzedawanych usług może być ono uznane za stałe miejsce prowadzenia działalności”.

Mając na uwadze powołane orzecznictwo TSUE, przepisy prawa oraz przedstawione okoliczności sprawy należy uznać, że w Spółka A. B.V. nie posiada/nie będzie posiadać w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Spółka nie zorganizuje bowiem w sposób stały na terytorium kraju odpowiednich zasobów osobowych i technicznych umożliwiających samodzielne prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie projektowania oraz dystrybucji rozwiązań związanych z aranżacją przestrzeni handlowych. Z treści wniosku wynika, że A. B.V. w ramach prowadzonej działalności handlowej nabywa w Polsce na podstawie zawieranych umów towary od polskich dostawców, które następnie są wysyłane do klientów poza granicami Polski w ramach wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów lub eksportu towarów w rozumieniu ustawy o VAT. Działalność gospodarcza Spółki w Polsce może również obejmować krajowe dostawy Produktów, jednak obecnie mają one charakter incydentalny. Przed zleceniem produkcji Produktów Spółka zamawia prototypy w celu sprawdzenia, czy jakość oraz możliwości techniczne danego dostawcy spełniają oczekiwane przez Wnioskodawcę standardy oraz wymogi ostatecznych odbiorców. Proces wytworzenia Produktów może odbywać się z wykorzystaniem surowców, komponentów lub półproduktów dostawców, a wyjątkowo dostarczonych przez Spółkę.

Należy wskazać, że za „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” należy uznać każde miejsce inne niż siedziba działalności gospodarczej podatnika, jeżeli łącznie zostaną spełnione warunki: posiadania w tym miejscu zaplecza personalnego i technicznego. Zaplecze to musi posiadać strukturę, która umożliwia odbiór i wykorzystanie nabywanych usług dla własnych potrzeb oraz musi charakteryzować się stałością. W analizowanej sprawie Spółka nie dysponuje w Polsce (jako najemca, właściciel lub na podstawie innych praw) żadnymi zasobami technicznymi (w tym nieruchomościami, magazynami, biurami, urządzeniami czy sprzętem). Nie posiada też żadnego personelu czy też stałych przedstawicieli na terytorium kraju ani oddziału, poprzez który prowadziłaby działalność gospodarczą w Polsce. Co prawda, pracownicy czy też przedstawiciele Spółki sporadycznie odwiedzają Polskę w celach biznesowych w ramach krótkich podróży służbowych. Zatem w analizowanej sprawie obecność pracowników Spółki ma/będzie miała charakter czasowego pobytu. Należy jednak zauważyć, że fakt tymczasowego/okresowego utrzymywania zasobów personalnych nie jest wystarczający do stwierdzenia spełnienia kryterium posiadania odpowiednich zasobów personalnych na terytorium kraju. W konsekwencji należy uznać, że Spółka nie posiada na terytorium Polski żadnych własnych zasobów osobowych ani technicznych/rzeczowych.

Co jednak istotne dla istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego oraz technicznego i kryterium to może być spełnione również w przypadku korzystania przez spółkę z personelu i infrastruktury technicznej podmiotu trzeciego. Jednak w takim przypadku zaplecze to musi być dostępne dla spółki jak jej własne tj. spółka musi sprawować nad nim kontrolę porównywalną do tej, jaką sprawuje nad zapleczem własnym. W analizowanej sprawie Spółka nie posiada i nie będzie posiadać swobodnego dostępu do zakładów produkcyjnych, biur czy innych pomieszczeń dostawców. W żadnym zakresie Spółka nie ma prawa do dysponowania takimi przestrzeniami czy decydowania o ich wykorzystaniu. Spółka nie ma prawnego ani faktycznego prawa do korzystania z urządzeń lub wyposażenia dostawców wykorzystywanego przez nich w ich działalności gospodarczej na terytorium kraju. Dostawcy w procesie produkcji Produktów wykorzystują własny sprzęt, wyposażenie i zasoby ludzkie, które podlegają ich kontroli. Proces produkcji opiera się na ich własnych procedurach i wiedzy o procesach produkcyjnych. Działalność ta odbywa się na własne ryzyko dostawców. Spółka nie sprawuje także w żadnym zakresie kontroli nad pracownikami dostawców. Spółka może jedynie przekazywać dostawcom wytyczne/instrukcje co do oczekiwanego efektu prac produkcyjnych. Dostawcy zajmują się produkcją Produktów wedle wytycznych Spółki, zgodnie ze złożonym zamówieniem i jego specyfikacją. Jednakże należy wskazać, że zupełnie naturalne w realiach rynkowych jest to, że zamawiający chciałby otrzymać świadczenie zgodnie ze swoimi oczekiwaniami i w tym celu dostarcza wykonawcy odpowiednią specyfikację i wytyczne. W żadnej mierze realizacja świadczeń przez dostawców na podstawie wytycznych czy instrukcji Spółki nie może przesądzać o posiadaniu jakiejkolwiek nad nimi kontroli. Zatem relacja pomiędzy Spółką a dostawcami stanowi standardową współpracę gospodarczą, w której odbiorca tj. Spółka określa jak świadczenie powinno zostać wykonane i jakie są jego oczekiwania co do jakości świadczenia. Współpraca ta opiera się na standardowych instrukcjach i relacjach rynkowych. Mając na uwadze powyższe należy uznać, że Spółka nie posiada/nie będzie posiadała na terytorium Polski kontroli nad zapleczem personalnym i technicznym/rzeczowym dostawców porównywalnej do tej jaką sprawuje nad zapleczem własnym.

Do przyjęcia istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej ważne jest również, aby miejsce to charakteryzowało się „wystarczającą stałością”, czyli strukturą o wystarczającej (minimalnie wymaganej dla prowadzenia działalności gospodarczej) trwałości poprzez zorganizowanie zasobów ludzkich i zaplecza technicznego tak, aby miały one możliwości wykorzystania usług dla własnych potrzeb. Zatem, decydujący jest fakt, że struktura funkcjonująca przez określony czas charakteryzuje się wystarczającą stałością, a nie została założona dla potrzeb przemijających. Stałość prowadzonej działalności musi być odnoszona do czynnika czasu, czyli do długości okresu działalności, do jej zamierzonej lub faktycznej powtarzalności i systematyczności.

Ponownie wskazać należy, że Spółka nie posiada/nie będzie posiadała w Polsce żadnych zasobów personalnych i technicznych/rzeczowych oraz nieruchomości. Dodatkowo decyzje biznesowe, w tym te dotyczące zawierania nowych kontraktów w zakresie nabycia i dystrybucji Produktów podejmowane są przez centralny zespół zlokalizowany w Holandii. Także w centrali prowadzone są procesy projektowe oraz sprzedażowe Spółki, podobnie jak m.in. obsługa klienta, proces obsługi zwrotów Produktów czy ich reklamacji. Spółka nie posiada w Polsce żadnych organów bądź osób, które byłyby uprawnione do podejmowania wiążących decyzji dotyczących działalności Spółki, w tym mogących podejmować np. decyzje w zakresie nawiązania relacji biznesowych z ewentualnymi klientami i kontrahentami. Kompetencje te należą do osób pracujących w centrali Spółki. Zatem, skoro Spółka nie posiada/nie będzie posiadać na terytorium Polski odpowiednich zasobów osobowych oraz technicznych niezbędnych do prowadzenia działalności nie można uznać, że jest/będzie spełnione kryterium stałości, bowiem kryterium to należy odnieść m.in. do obecności zasobów osobowych i technicznych.

W konsekwencji, oceniając całokształt przedstawionych okoliczności sprawy należy stwierdzić, że mając na uwadze opis sprawy Spółka nie posiada/nie będzie posiadać stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski.

Zatem Państwa stanowisko w zakresie pytania nr 1 jest prawidłowe.

Przechodząc do Państwa wątpliwości dotyczących obowiązku wystawiania i odbierania faktur ustrukturyzowanych przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur począwszy od 1 lutego 2026 r. należy wskazać, że zgodnie z art. 2 pkt 32a ustawy:

Ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o fakturze ustrukturyzowanej - rozumie się przez to fakturę wystawioną przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur wraz z przydzielonym numerem identyfikującym tę fakturę w tym systemie.

Ustawą z dnia 16 czerwca 2023 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2023 r. poz. 1598), wprowadzono zmiany w zakresie KSeF, które miały wejść w życie 1 lipca 2024 r. Jednak, zgodnie z ustawą z dnia 9 maja 2024 r. zmieniającą ustawę o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2024 r. poz. 852), zwanej dalej „ustawą zmieniającą” - termin wejścia w życie obowiązkowego KSeF został przesunięty na 1 lutego 2026 r.

Stosownie do art. 106ga ust. 1-4 ustawy, który wejdzie w życie od 1 lutego 2026 r.:

1. Podatnicy są obowiązani wystawiać faktury ustrukturyzowane przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur.

2. Obowiązek, o którym mowa w ust. 1, nie dotyczy wystawiania faktur:

1) przez podatnika nieposiadającego siedziby działalności gospodarczej ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju;

2) przez podatnika nieposiadającego siedziby działalności gospodarczej na terytorium kraju, który posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, przy czym to stałe miejsce prowadzenia działalności nie uczestniczy w dostawie towarów lub świadczeniu usług, dla których wystawiono fakturę;

3) przez podatnika korzystającego z procedur szczególnych, o których mowa w dziale XII w rozdziałach 7, 7a i 9, dokumentujących czynności rozliczane w tych procedurach;

4) na rzecz nabywcy towarów lub usług będącego osobą fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej;

5) w przypadku odpowiednio udokumentowanych dostaw towarów lub świadczenia usług, określonych w przepisach wydanych na podstawie art. 106s;

6) przez podatnika korzystającego ze zwolnienia, o którym mowa w art. 113a ust. 1.

3. W przypadku, o którym mowa w ust. 2, wystawia się faktury elektroniczne lub faktury w postaci papierowej.

4. W przypadku, o którym mowa w ust. 2 pkt 1 i 2, podatnicy mogą wystawiać faktury ustrukturyzowane.

Ponadto stosownie do art. 106gb ust. 1 i 2 ustawy, który wejdzie w życie od 1 lutego 2026 r.:

1. Faktura ustrukturyzowana jest wystawiana i otrzymywana przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur za pomocą oprogramowania interfejsowego, w postaci elektronicznej i zgodnie z wzorem dokumentu elektronicznego w rozumieniu ustawy z dnia 17 lutego 2005 r. o informatyzacji działalności podmiotów realizujących zadania publiczne.

2. Oprogramowanie interfejsowe, o którym mowa w ust. 1, jest dostępne na stronie, której adres jest podany w Biuletynie Informacji Publicznej na stronie podmiotowej urzędu obsługującego ministra właściwego do spraw finansów publicznych.

Natomiast według art. 106gb ust. 4 ustawy:

W przypadku gdy:

1)miejscem świadczenia jest terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju lub terytorium państwa trzeciego, lub

2)nabywcą jest podmiot nieposiadający siedziby działalności gospodarczej ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, lub

3)nabywcą jest podmiot nieposiadający siedziby działalności gospodarczej na terytorium kraju, który posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, przy czym to stałe miejsce prowadzenia działalności nie uczestniczy w nabyciu towaru lub usługi, dla którego wystawiono fakturę lub

4)nabywcą jest podatnik korzystający ze zwolnienia, o którym mowa w art. 113a ust. 1,

- faktura ustrukturyzowana jest udostępniana nabywcy w sposób z nim uzgodniony.

Przepis art. 106ga ust. 1 ustawy, który będzie obowiązywał od 1 lutego 2026 r. wskazuje, że podatnicy są obowiązani wystawiać faktury ustrukturyzowane przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur. Jednocześnie ustęp 2 pkt 1 powoływanego przepisu przewiduje wyłączenie z tego obowiązku tych podmiotów, które nie posiadają w Polsce siedziby działalności gospodarczej ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Zatem, skoro jak ustaliłem, Spółka nie posiada/nie będzie posiadać stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, to zgodnie z art. 106ga ust. 2 pkt 1 ustawy, w brzmieniu nadanym ustawą zmieniającą, nie będzie miała obowiązku wystawiania faktur ustrukturyzowanych przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur (KSeF) od 1 lutego 2026 r. Przy czym, Spółka jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku VAT w Polsce, w związku z czym ma możliwość wystawiania faktury ustrukturyzowanej przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur, zgodnie z art. 106ga ust. 4 ustawy, w brzmieniu nadanym ustawą zmieniającą.

Natomiast kwestię otrzymywania faktur ustrukturyzowanych przy użyciu KSeF reguluje przepis art. 106gb ust. 4 ustawy który wskazuje m.in. że w przypadku gdy nabywcą jest podmiot nieposiadający siedziby działalności gospodarczej ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju faktura ustrukturyzowana jest udostępniana nabywcy w sposób z nim uzgodniony. Zatem, skoro Spółka nie posiada/nie będzie posiadać stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce to na podstawie art. 106gb ust. 4 pkt 2 ustawy nie będzie zobowiązana do odbioru faktur od polskich podmiotów przy użyciu KSeF. Jednocześnie Spółka powinna uzgodnić z danym podmiotem inny sposób odbioru ustrukturyzowanej faktury.

Tym samym stanowisko Państwa stanowisko w zakresie pytania nr 2 jest prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy:

• stanu faktycznego, który Państwo przedstawiliście i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia, oraz
• zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawiliście i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Jednocześnie wskazuję, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.