Interpretacja indywidualna - stanowisko w części prawidłowe i w części nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług jest

• prawidłowe w zakresie posiadania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktur otrzymanych od polskich usługodawców dokumentujących usługi świadczone na rzecz tego miejsca, do których stosuje się art. 28b ustawy (pytanie nr 1),
• prawidłowe w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktur zawierających błędną nazwę, adres lub numer NIP Spółki (pytanie nr 2 i 3),
• nieprawidłowe w pozostałym zakresie (pytania nr 4-6).

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

18 lipca 2025 r. wpłynął Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy posiadania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski, prawa do odliczenia podatku naliczonego oraz rozliczenia transakcji nabycia materiałów promocyjnych.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego

1.1 Spółka

A. GmbH („Spółka”) jest spółką z siedzibą na terytorium Federalnej Republiki Niemiec. Przedmiotem działalności Spółki jest handel towarami dla silników i częściami (...) dla przemysłu, a także sprzedaż hurtowa części samochodowych i silnikowych oraz (...) przemysłowej.

Spółka dostarcza towary m.in. do odbiorców (podatników VAT) na terytorium Polski. Spółka nie przechowuje w Polsce żadnych towarów handlowych. Towary dostarczane do polskich odbiorców są wysyłane z terytorium Niemiec. Spółka dostarcza zatem towary polskim odbiorcom w ramach dostaw wewnątrzwspólnotowych wykonywanych z terytorium Niemiec. Co do zasady, polscy nabywcy towarów Spółki rozliczają VAT od wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów na terytorium Polski.

Spółka jest zarejestrowana jako podatnik VAT w Polsce, zgodnie z art. 96 ust. 4 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2025 r. poz. 775, dalej: „Ustawa o VAT”). Spółka podlega w Niemczech opodatkowaniu od całości swoich dochodów niezależnie od miejsca ich powstawania.

1.2 Oddział

W 2023 r. Spółka utworzyła w Polsce oddział w rozumieniu ustawy z dnia 6 marca 2018 r. o zasadach uczestnictwa przedsiębiorców zagranicznych i innych osób zagranicznych w obrocie gospodarczym na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej (Dz.U. z 2025 r. poz. 89 ze zm., dalej: „Ustawa o Zasadach Uczestnictwa”) („Oddział”). Oddział zatrudnia polski personel oraz promuje produkty Spółki  na rynku lokalnym.

Działalność Oddziału w Polsce obejmuje w szczególności:

• budowę sieci sprzedaży/dystrybucji,
• negocjowanie warunków umów,
• przedstawienie oferty produktowej Spółki i cenników,
• zarządzanie i wsparcie procesu sprzedaży,
• obsługę zapytań marketingowych i cenowych,
• udział w targach branżowych,
• prowadzenie działań PR i marketingu w mediach społecznościowych,
• zamawianie materiałów promocyjnych,
• koordynowanie akcji promocyjnych z klientami.

Większość procesów związanych z obsługą zamówień i fakturowaniem realizuje centrala Spółki w Niemczech. Jednakże, niektóre osoby zatrudnione w Oddziale mogą negocjować i zawierać umowy w imieniu Spółki do określonej wartości (€4 mln.). Innymi słowy, Oddział uczestniczy w procesie sprzedażowym towarów Spółki wysyłanych z terytorium Niemiec na terytorium Polski do polskich odbiorców.

Opisana powyżej struktura Oddziału ma charakter wspomagający względem podstawowej działalności Spółki prowadzonej w Niemczech. Zadania realizowane przez Oddział wykonywane są w sposób ciągły, a intencją Spółki jest prowadzenie wskazanej działalności w Polsce długoterminowo.

Obecnie oddział posiada w Polsce jedynie wyposażenie biurowe. Rzeczowe składniki majątku są powierzane do wykorzystania przez pracowników Oddziału. Oddział nabywa w Polsce m.in. artykuły biurowe, media (internet, telefony komórkowe), usługi księgowe oraz usługi najmu powierzchni biurowej, Oddział wynajmuje przestrzeń biurową w nieruchomości położonej na terenie Polski. Oddział jest pracodawcą w rozumieniu przepisów prawa pracy i zatrudnia dziewięciu pracowników na podstawie umów o pracę do realizacji opisanych zadań.

Jako pracodawca, Oddział dokonał zgłoszenia identyfikacyjnego jako płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych oraz płatnik składek na ubezpieczenie społeczne, zgodnie z art. 2 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 13 października 1995 r. o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników (Dz.U. z 2025 r. poz. 237). NIP Oddziału to: (…).

Usługi nabywane przez Oddział są wykorzystywane na potrzeby własne Oddziału i nie są przedmiotem dalszej odsprzedaży. Nie jest wykluczone jednak, że w przyszłości Oddział nabędzie inne rodzaje usług lub towarów/materiałów w zależności od potrzeb.

1.3Materiały marketingowe

Oddział zamawia materiały promocyjne od polskich dostawców i wykorzystuje je do promocji produktów Spółki, w tym poprzez nieodpłatne przekazania towarów.

Spółka opodatkowuje nieodpłatne przekazania towarów dokonywane na terytorium Polski zgodnie  z art. 7 ust. 2-4 Ustawy o VAT. Spółka odlicza podatek naliczony związany z nieodpłatnie przekazanymi w Polsce towarami.

Niekiedy Oddział zamawia materiały promocyjne, które polscy dostawcy wysyłają na terytorium innych państw członkowskich Unii Europejskiej. Tam przedstawiciele Spółki wykorzystują je do celów promocyjnych, w tym poprzez nieodpłatne przekazania towarów.

Transport materiałów jest organizowany przez polskiego dostawcę i przebiega nieprzerwanie z terytorium Polski na terytorium innego państwa członkowskiego UE. Oddział nie dokonuje przeładunku ani konfekcjonowania materiałów. Spółka jest wskazana jako odbiorca towarów w państwie członkowskim Unii Europejskiej, na terytorium którego wysyłane są towary.

Dla potrzeb opisywanych zakupów towarów promocyjnych Spółka posługuje się numerem, pod którym zidentyfikowana jest dla celów podatku VAT w Polsce, tj. (…). Spółka nie jest zarejestrowana dla celów podatku VAT w państwach, do których polscy dostawcy wysyłają omawiane towary. Spółka nie nalicza podatku VAT (ani podatku od wartości dodanej) od nieodpłatnie przekazywanych towarów na terytorium tych państw. Polscy dostawcy dokumentują sprzedaż opisanych materiałów marketingowych na rzecz Spółki fakturami, w których wykazują polski podatek VAT.

Większość materiałów promocyjnych nie ma wartości handlowej i służy wyłącznie celom informacyjnym. Niektóre z materiałów promocyjnych - np. odzież robocza z logo Spółki - stanowią prezenty biznesowe o wartości przekraczającej 20 PLN netto za sztukę. Spółka nie prowadzi ewidencji osób, które otrzymują opisane prezenty.

1.4Faktury otrzymywane przez Oddział

Oddział otrzymuje faktury dokumentujące dostawy towarów i usług nabytych na potrzeby prowadzenia działalności w Polsce. W niektórych przypadkach dostawcy w wystawianych fakturach jako nabywcę wskazują Oddział, a nie Spółkę. W takich sytuacjach na fakturach pojawia się polski adres rejestrowy Oddziału oraz nazwa Oddziału. Faktury zawsze wskazują numer, pod  którym Spółka zidentyfikowana jest dla celów VAT w Polsce, tj. (…).

Rok podatkowy Spółki trwa od 1 kwietnia do 31 marca.

Pytania

1)Czy prawidłowe jest stanowisko Spółki, zgodnie z którym posiada ona w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, w rozumieniu art. 11 ust. 1 Rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiające środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, co w konsekwencji uprawnia ją do odliczenia podatku naliczonego z faktur zakupowych wystawianych przez polskich usługodawców, dokumentujących usługi świadczone na rzecz tego miejsca, do których stosuje się art. 28b Ustawy o VAT (np. usługi księgowe)?

2)Czy w sytuacji, gdy dostawca - w przypadku, gdy dostawa towarów lub świadczenie usług podlegają opodatkowaniu VAT w Polsce - błędnie wskazał na fakturze dane Oddziału (nazwa i adres), jednak podał prawidłowy NIP Spółki, Spółce przysługuje prawo do odliczenia VAT wynikającego z przedmiotowych faktur?

3)Czy w przypadku, gdy dostawca - w przypadku, gdy dostawa towarów lub świadczenie usług podlegają opodatkowaniu VAT w Polsce - błędnie wskazał na fakturze zarówno dane Oddziału jak i jego NIP, Spółce nadal przysługuje prawo do odliczenia VAT wynikającego z przedmiotowych faktur?

4)Czy Spółce przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego związanego z nabyciem materiałów marketingowych (mających jedynie charakter informacyjny i jednocześnie niemających wartości handlowej lub użytkowej), które są wysyłane przez polskich dostawców z Polski do innych państw członkowskich Unii Europejskiej?

5)Czy Spółce przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego związanego z nabyciem prezentów (niebędących prezentami małej wartości ani próbkami), które są wysyłane przez polskich dostawców z Polski do innych państw członkowskich Unii Europejskiej i przekazywane tam nieodpłatnie przez Spółkę?

6)Czy Spółka jest zobowiązana do wykazywania w Polsce wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów na podstawie art. 25 ust. 2 Ustawy o VAT w związku z nabyciem materiałów marketingowych i prezentów, które są wysyłane przez polskich dostawców z Polski do innych państw Unii Europejskiej?

Państwa stanowisko w sprawie

1.(Ad 1) Spółka posiada w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 11 ust. 1 Rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiające środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, co w konsekwencji uprawnia ją do odliczenia podatku naliczonego z faktur zakupowych wystawianych przez polskich usługodawców, dokumentujących usługi świadczone na rzecz tego miejsca, do których stosuje się art. 28b Ustawy o VAT (np. usługi księgowe).

1.1 Pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej

Zgodnie z art. 15 ust. 1 Ustawy o VAT, podatnikami tego podatku są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Na podstawie art. 15 ust. 2 Ustawy o VAT, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Co do zasady, opodatkowaniu VAT podlega m.in. odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju (art. 5 ust. 1 pkt 1 Ustawy o VAT).

Zgodnie z art. 44 Dyrektywy VAT miejscem świadczenia usług na rzecz podatnika działającego w takim charakterze jest miejsce, w którym podatnik ten posiada siedzibę swojej działalności gospodarczej. Jeżeli jednak usługi te są świadczone na rzecz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika znajdującego się w miejscu innym niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. Ustawodawca implementował postanowienia przytoczonego przepisu Dyrektywy VAT w art. 28b Ustawy o VAT.

Zasadą jest zatem, że usługi uznaje się za wyświadczone w miejscu, w którym podatnik (usługobiorca) posiada siedzibę działalności gospodarczej. Wyjątkowo można uznać, że usługi są świadczone na rzecz stałego miejsca działalności gospodarczej innego niż miejsce siedziby, tylko wówczas, gdy spełnione są kryteria materialne dla powstania tego miejsca określone w przepisach prawa i miejsce to jest odbiorcą świadczonych usług.

Pojęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej nie zostało jednak zdefiniowane w Ustawie o VAT. Na podstawie art. 11 ust. 1 Rozporządzenia 282/2011 stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Zgodnie z utrwaloną linią orzeczniczą TSUE powstanie stałego miejsca działalności wymaga zaistnienia łącznie następujących elementów działalności gospodarczej, tj.:

• posiadania przez jednostkę minimalnego rozmiaru działalności charakteryzującej się określonym poziomem stałości,
• obecności ludzkich zasobów koniecznych do prowadzenia działalności gospodarczej podatnika,
• obecności technicznych zasobów koniecznych do prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, czyli tzw. infrastruktury technicznej pozwalającej na prowadzenie tej działalności,
• posiadanie odpowiedniej struktury spełniającej powyższe przesłanki w takim stopniu, aby umożliwić odbiór i wykorzystanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Na konieczność spełnienia zaprezentowanych powyżej kryteriów w zakresie wymaganych zasobów ludzkich i technicznych wielokrotnie wskazywał TSUE w licznych orzeczeniach będących podstawą obecnych przepisów o stałym miejscu prowadzenia działalności:

• sprawa 168/84 Gunter Bergholz przeciwko Finanzamt Hamburg-Mitte-Altstadt,
• sprawa C-190/95 Aro Lease BV przeciwko Inspecteur van de Belastingdienst Grote Ondernemingen te Amsterdam,
• sprawa C-260/95 Commissioners of Customs and Excise przeciwko DFDS A/S,
• sprawa C-231/94 Faaborg-Gelting Linien A/A przeciwko Finanzamt Flensburg.

Wskazane powyżej kryteria powinny być oceniane łącznie z uwzględnieniem rodzaju i przedmiotu działalności wykonywanej przez podatnika, nabywanych i świadczonych usług. Wspomniany substrat osobowo-techniczny nie musi stanowić własności podatnika. Kryterium to może być spełnione również w przypadku korzystania przez podatnika z personelu i infrastruktury innego podmiotu. Jednak w takim przypadku zaplecze to musi być dostępne dla podatnika jak jego własne, tj. podatnik musi sprawować nad nim kontrolę porównywalną do tej, jaką sprawuje nad zapleczem własnym (pkt 51 wyroku TS z 16 października 2014 r., C-605/12, Welmory Sp. z o.o. v. Dyrektor Izby Skarbowej w Gdańsku, ZOTSiS 2014, nr 10, poz. I-2298).

1.2. Sytuacja Spółki

- Zaplecze osobowo-rzeczowe

Występowanie substratu osobowo-technicznego wymaga każdorazowo oceny w konkretnych okolicznościach sprawy. Jak trafnie zauważył Rzecznik Generalny La Pergola w opinii do sprawy C-260/95, niezbędna struktura organizacyjna będzie nieuchronnie różnić się w zależności od sektora, którego dana sprawa dotyczy (wyrok TS z 12 maja 2005 r. C-452/03, RAL (Channel Islands) Ltd i inni v. Commissioners of Customs & Excise, ZOTSiS 2005, nr 5A, poz. I-3947). Analogicznie w opinii do sprawy RAL (Channel Islands) i in. C-452/03 (Zb.Orz. z 2005, s. I-03947), Rzecznik Generalny Poiares Maduro podkreślił, że analiza pojęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej wymaga rozróżnienia pomiędzy dwoma kategoriami zasobów:

„z jednej strony tymi, które muszą pozostawać w określonym miejscu w bezpośredniej zależności od usługodawcy, w celu uprawnienia wniosku, że jest to jego stały zakład, a z drugiej tymi, w stosunku do których, mimo, że nadają zakładowi cechę stałości, okoliczność, iż nie są one w bezpośredniej zależności od usługodawcy, nie umniejsza temu, iż istniejący stały zakład w zasadzie należy do usługodawcy.

Pierwsze - to zasoby bezpośrednio zaangażowane w świadczenie określnej usługi, głównie zawieranie i wykonanie umów z klientami, niezbędnych do świadczenia usług. Jedynie w stosunku do tych zasobów istnieje wymóg w bezpośredniej zależności od usługodawcy celem uprawnienia wniosku, że stały zakład, z którego usługi są świadczone, rzeczywiście należy do niego w rozumieniu art. 9 ust. 1 [Szóstej Dyrektywy].”

Biorąc pod uwagę powyższe rozważania Rzecznika Maduro, należy zbadać, czy zasoby utrzymywane przez Spółkę na terytorium Polski są wystarczające do odbioru nabywanych usług i wykorzystywania ich do prowadzenia działalności gospodarczej. Jak wskazano w opisie stanu faktycznego, przedmiotem działalności Spółki jest handel towarami, w tym towarami do silników spalinowych. Pod pojęciem handlu należy rozumieć działalność polegającą na kupowaniu towaru od kogoś i sprzedawaniu go następnie z zyskiem komuś innemu (https://wsjp.pl/haslo/do_druku/18211/handel). Natomiast sprzedaż hurtowa to działalność polegająca na odsprzedaży zakupionych towarów we własnym imieniu, zwykle nieostatecznym odbiorcom (innym hurtownikom, detalistom, producentom) (https://stat.gov.pl/metainformacje/slownik-pojec/pojecia-stosowane-w-statystyce-publicznej/886,pojecie.html).

Głównym elementem działalności Spółki jest, po pierwsze, zbudowanie sieci zaufanych dostawców, a po drugie, rozwój i utrzymanie sieci odbiorców. W takim stanie rzeczy kluczowego znaczenia nabierają osoby odpowiedzialne za rozwój, negocjacje, utrzymanie komunikacji oraz obsługę dostawców i klientów. W przeciwieństwie do działalności produkcyjnej, w działalności handlowej, kluczową rolę odgrywa wykwalifikowany zespół sprzedaży i marketingu, a nie środki produkcji. Mając powyższe na uwadze, należy podkreślić, że wykładania przepisów o VAT powinna być każdorazowo dokonywana z uwzględnieniem panujących realiów gospodarczych. Na dynamiczną interpretacje analizowanych przepisów zawraca się uwagę w krajowej judykaturze:

„(…) to czy posiadane w danym miejscu siły i środki są odpowiednie, powinno być oceniane każdorazowo w kontekście konkretnych  usług, bowiem siły i środki mają być odpowiednie do tego, aby umożliwić albo odbiór i wykorzystanie nabywanych usług, albo świadczenie usług. Innymi słowy, powinno być tak, że to ta właśnie struktura faktycznie konsumuje, zużywa usługi. Jeśli nie jest możliwe, aby dana struktura (z uwagi na swoje zaplecze personalne i techniczne) była w stanie skonsumować nabywane usługi, to należy ją uznać za niebędącą w tym przypadku stałym miejscem prowadzenia działalności. Odpowiednio - stałe miejsce prowadzenia działalności powinno mieć w dyspozycji takie siły i środki, aby było w stanie wyświadczyć usługi, które sprzedaje. Tylko wówczas w odniesieniu do sprzedawanych usług może być ono uznane za stałe miejsce prowadzenia działalności (wyrok WSA w Gliwicach z 3 grudnia 2021 r., I SA/Gl 1179/21, LEX nr 3284117).”

Pracownicy Spółki należą zatem do pierwszej grupy zasobów wskazanej przez Rzecznika Generalnego Maduro i pozostają w bezpośredniej zależności od Spółki, będąc jednocześnie niezbędni do prowadzenia działalności gospodarczej. Istotne znaczenie ma również fakt, że jeden z pracowników Oddziału jest uprawniony do zawierania umów z klientami Spółki, przedstawiania ofert i cenników Spółki, a także składania zamówień na dostawy towarów dla klientów Spółki.

Zdaniem Spółki, opisana struktura osobowa umożliwia odbiór nabywanych usług i wykorzystywanie ich do prowadzenia działalności gospodarczej na terenie kraju, czyli handlu towarami. Nabywane  usługi umożliwiają i wspomagają prowadzenie działalności gospodarczej w Polsce. W szczególności należy zauważyć, że wymienione w opisie stanu faktycznego usługi nabywane przez Spółkę są faktycznie wykorzystywane przez strukturę osobową funkcjonującą w Polsce. Pracownicy Oddziału korzystają z wynajmowanego biura, sieci internetowej, a także usług księgowych i kadrowo-płacowych.

Spółka stoi zatem na stanowisku, że posiada na terenie Polski wystarczający personel do odbioru i wykorzystania nabywanych usług do własnych potrzeb gospodarczych.

Na przedstawioną ocenę nie powinien mieć wpływu fakt, że towary sprzedawane przez Spółkę nie znajdują się w momencie ich wysyłki na terenie Polski oraz, że dostawa towarów następuje z terytorium Niemiec na terytorium Polski. To właśnie bowiem w Polsce Spółka zatrudnia pracowników, przedstawia oferty i zdobywa klientów, obsługuje zgłoszenia od klientów oraz zawiera umowy na dostawy towarów.

Do podobnych wniosków prowadzi analiza poglądów organów podatkowych wyrażonych w interpretacjach indywidualnych. Przykładowo w interpretacji indywidualnej z dnia 2 sierpnia 2023 r. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdził:

„W analizowanej sprawie Spółka w celu organizacji zamierzonej działalności na terytorium Polski utworzyła Oddział. Oddział będzie posiadał osobę upoważnioną do reprezentowania Spółki w Polsce - będzie to Dyrektor Zarządzający Spółki oraz kierownik oddziału, który będzie nadzorował Oddział w Polsce. Ponadto Oddział w Polsce będzie wynajmował na swoją siedzibę biuro najprawdopodobniej w (…) i zatrudniał pracowników na podstawie umowy o pracę. Ponadto Spółka będzie posiadać na terytorium kraju pracownika - sprzedawcę, który będzie komunikował się z partnerami biznesowymi Spółki (w tym potencjalnymi nowymi partnerami biznesowymi). Co prawda, Oddział nie będzie prowadził działalności bezpośrednio w zakresie zakupu i sprzedaży towarów na terytorium Polski, jednak będzie prowadził działalność w zakresie wsparcia sprzedaży, tj. pracownicy Oddziału będą komunikowali się z klientami, tworzyli oferty cenowe, spotykali z partnerami biznesowymi oraz prowadzili negocjacje z klientami/dostawcami towarów. Oddział będzie także odpowiedzialny za wsparcie w bieżących dostawach towarów w przypadku jakichkolwiek roszczeń ze strony klientów/dostawców. Ponadto Oddział w Polsce może dodatkowo świadczyć na rzecz Spółki usługi serwisu posprzedażowego oraz przyjmowania i rozpatrywania reklamacji. Zatem na terytorium Polski poprzez Oddział będzie prowadzona część działalności Spółki  (w zakresie wsparcia sprzedaży towarów, serwisu posprzedażowego oraz przyjmowania i rozpatrywania reklamacji) i w tym celu zostanie zorganizowane odpowiednie zaplecze personalne (pracownicy Oddziału) oraz techniczne (wynajęte biuro).

Tym samym należy stwierdzić, iż Spółka spełni kryterium posiadania zaplecza technicznego i personalnego na terytorium Polski.” (interpretacja indywidualna z dnia 2 sierpnia 2023 r., 0114-KDIP1-2.4012.158.2023.4.RST, http://sip.mf.gov.pl).

Również wymóg posiadania wystarczających zasobów technicznych należy oceniać na podstawie okoliczności konkretnego przypadku. TSUE wielokrotnie  podkreślał, że uwzględnienie rzeczywistości gospodarczej i handlowej stanowi podstawową dyrektywę wykładni przepisów o VAT (wyrok TS z 7 kwietnia 2022 r., C-333/20, BERLIN CHEMIE A. MENARINI SRL PRZECIWKO ADMINISTRAŢIA FISCALĂ PENTRU CONTRIBUABILI MIJLOCII BUCUREŞTI - DIRECŢIA GENERALĂ REGIONALĂ A FINANŢELOR PUBLICE BUCUREŞTI, LEX nr 3330183 pkt 38-41 i przytoczone tam orzecznictwo). W znanych judykaturze przypadkach zasobami technicznymi wystraczającymi do utworzenia powstania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej były automaty do gier (wyrok TS z 12 maja 2005 r., C-452/03, RAL (CHANNEL ISLANDS) LTD I INNI v. COMMISSIONERS OF CUSTOMS & EXCISE, ZOTSiS 2005, nr 5A, poz. I-3947), biuro lub miejsce postoju dla floty samochodów (wyrok TS z 17 lipca 1997 r., C-190/95 ARO LEASE BV v. INSPECTEUR VAN DE BELASTINGDIENST GROTE ONDERNEMINGEN TE AMSTERDAM, ECR 1997, nr 7, poz. I-4383, wyrok TS z 7 maja 1998 r., C-390/96 Lease Plan Luxembourg SA v. Państwo Belgijskie, ECR 1998, nr 5, poz. I-2553). W niemieckiej judykaturze wskazuje się, że wystarczającymi zasobami technicznymi do ukonstytuowania się stałego miejsca prowadzenia działalności mogą być turbiny wiatrowe (wyrok FG Münster z dnia 5 września 2013 r. 5 K 1768/10, EFG 2013, 1890, wyrok FG Köln z dnia 14 marca 2017 r., 2 K 920/14, BB 2017, 2006, w: A.Bartosiak, J.Sarnowski, P.Selera, Stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na gruncie niemieckiego podatku VAT i niemieckiej praktyki podatkowej, Kw.Pr.Pod. 2018, nr 3, s. 27-42).

W przedstawionych okolicznościach Spółka przekazała pracownikom sprzęt biurowy konieczny do prawidłowego wykonania usług. Spółka wynajmuje również przestrzeń biurową do prowadzenia działalności gospodarczej na terenie Polski. Bez znaczenia w rozpatrywanej sprawie pozostaje fakt, że przestrzeń udostępniana pracownikom nie jest własnością Spółki. Jak zauważył Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 16 lutego 2015 r.:

„Dla ustalenia, czy podmiot ma w określonym państwie stałe miejsce prowadzenia działalności, nie jest niezbędne, aby środki techniczne (składające się na odpowiednie zaplecze techniczne) były własnością tego podmiotu. Istotne jest natomiast to, aby miał on nad nimi faktyczne władztwo tak, aby mógł je wykorzystywać odpowiednio przy nabywaniu i wykorzystywaniu (konsumowaniu) usług, bądź przy ich świadczeniu (wyrok NSA z 16 lutego 2015 r., I FSK 2004/13, LEX nr 1753337).”

Spółka ma zatem w swojej dyspozycji takie siły i środki, aby była w stanie odebrać i wykorzystać nabywane usługi do świadczenia usług na terenie Polski. Infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe Spółki pozostają w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce.

- Kryterium stałości

Zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego Wydawnictwa Naukowego PWN, stały oznacza „trwający nieprzerwanie od dłuższego czasu” (https://wsjp.pl/haslo/do_druku/22219/staly [dostęp: 20.05.2025]). W związku z tym należy uznać, że stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem trwałości, który pozwala na uznanie, iż działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający. Konieczna jest pewna określona minimalna skala działalności, która będzie stanowiła zewnętrzną oznakę, że działalność jest prowadzona w tym miejscu w sposób stały.

W wyroku z dnia 28 czerwca 2007 r. w sprawie C-73/06 TSUE wskazał, że:

„zgodnie z utrwaloną linią orzecznictwa w dziedzinie VAT pojęcie stałego przedsiębiorstwa wymaga minimalnej trwałości poprzez zgromadzenie stałych zasobów ludzkich i technicznych, koniecznych do świadczenia określonych usług (…). Owa minimalna trwałość oznacza zatem wystarczający stopień trwałości oraz strukturę, która z punktu widzenia zasobów ludzkich i technicznych jest w stanie umożliwić świadczenie danych usług w sposób niezależny (wyrok TS z 28 czerwca 2007 r., C-73/06 PLANZER LUXEMBOURG SARL v. BUNDESZENTRALAMT FÜR STEUERN, ZORSiS 2007, nr 6B, poz. I-5655).”

Wystarczająca trwałość powinna być oceniana każdorazowo przez pryzmat konkretnego przypadku. Inny stopień trwałości będzie wystarczający przykładowo przy nabywaniu usług dla potrzeb prowadzenia biura funkcjonującego w ramach oddziału czy przedstawicielstwa, zaś inny będzie wymagany przy świadczeniu usług pośrednictwa w handlu.

Spółka zamierza prowadzić działalność na terenie kraju przez nieoznaczony czas oraz zdobywać nowych klientów i zlecenia. W trakcie działalności Spółka utrzymuje odpowiednie zasoby techniczne i personel pozwalający na świadczenie usług na terenie kraju. Personel Spółki jest uprawniony do podejmowania działań operacyjnych i zarządzania projektami realizowanymi na terenie Polski.

- Kryterium niezależności

Jak wskazano powyżej, zgodnie z orzecznictwem TSUE stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej musi przejawiać się w posiadaniu w danym państwie infrastruktury umożliwiającej odbiór usług na potrzeby prowadzonej działalności oraz minimalną swobodę w zakresie decydowania o wykorzystaniu tych usług na potrzeby działalności. Musi zatem zachodzić możliwość samodzielnego działania przez tę infrastrukturę zlokalizowaną poza państwem siedziby działalności gospodarczej danego podmiotu w kierunku generowania po stronie podatnika obrotu z tytułu czynności opodatkowanych VAT. Powyższe wynika między innymi z wyroku z dnia 17 lipca 1997 r. w sprawie C-90/95, w którym TSUE stwierdził, że:

„16. (…) aby miejsce prowadzenia działalności mogło być traktowane, w drodze odstępstwa od podstawowego kryterium siedziby, jako miejsce świadczenia usług  przez podatnika, musi ono charakteryzować się wystarczającym stopniem trwałości oraz strukturą odpowiednią pod względem zasobów ludzkich i technicznych do świadczenia danych usług w sposób niezależny (wyrok TS z 17 lipca 1997 r., C-190/95 ARO LEASE BV v. INSPECTEUR VAN DE BELASTINGDIENST GROTE ONDERNEMINGEN TE AMSTERDAM, ECR 1997, nr 7, poz. I-4383).”

W najnowszym orzecznictwie podkreśla się, że dla powstania stałego miejsca prowadzenia działalności nie jest konieczne, aby personel Spółki był uprawniony do podejmowania decyzji strategicznych. Tytułem przykłady, w wyroku w sprawie C-333/22 Berlin Chemie, TSUE zauważył, że:

„stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej podatnika charakteryzuje wystarczająca stałość oraz odpowiednia struktura w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych na własne potrzeby tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, a nie fakt, że owa struktura uprawniona jest do podejmowania decyzji (wyrok TS z 7 kwietnia 2022 r., C-333/20, BERLIN CHEMIE A. MENARINI SRL PRZECIWKO ADMINISTRAŢIA FISCALĂ PENTRU CONTRIBUABILI MIJLOCII BUCUREŞTI - DIRECŢIA GENERALĂ REGIONALĂ A FINANŢELOR PUBLICE BUCUREŞTI, LEX nr 3330183).”

Pogląd ten co do zasady znajduje także odzwierciedlenie w orzecznictwie sądów administracyjnych (wyrok NSA z 19 maja 2022 r., I FSK 968/20, ONSAiWSA 2023, nr 1, poz. 11; wyrok NSA z 1 marca 2022 r., I FSK 647/18, LEX nr 3371634; wyrok WSA w Gliwicach z 11 lutego 2021 r., I SA/Gl 1475/20, LEX nr 3148656).

W świetle powyższego należy zauważyć, że pracownik Oddziału jest uprawniony do zawierania umów z kontrahentami oraz prezentowania ofert i cenników Spółki. Istotnie znaczenie ma także fakt, że Spółka zdecydowała się utworzyć jednostkę organizacyjną w postaci oddziału przedsiębiorstwa zagranicznego. Na potrzeby VAT, Oddział nie jest odrębnym podatnikiem. Oddział prowadzi jednak odrębne księgi rachunkowe i rozlicza się ze Spółką jak niezależne przedsiębiorstwo zgodnie z art. 7 ust. 2 umowy między Rzeczpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku, podpisanej w Berlinie dnia 14 maja 2003 r. (Dz. U. z 2005 r. Nr 12, poz. 90). Oddział ma pewną swobodę w ustaleniu sposobu prowadzenia działalności na terenie kraju, choć działalność ta jest ograniczona do zakresu działalności jaką przedsiębiorca prowadzi na terytorium państwa swojej siedziby (art. 15 Ustawy o Zasadach Uczestnictwa). Należy zatem uznać, że Oddział posiada dostateczny stopień niezależności decyzyjnej. Usługi towary nabywane przez polski Oddział będą nabywane w celu prowadzenia działalności gospodarczej samego polskiego Oddziału - dostarczania towarów promocyjnych i wykonywania czynności przedstawicielstwa handlowego Spółki w Polsce.

W kontekście najnowszego orzecznictwa TSUE należy podnieść, że Oddział nie dokonuje odpłatnego świadczenia usług na rzecz Spółki w rozumieniu VAT. Oddział uczestniczy w organizacji dostaw zapewniając popyt na towary Spółki. Nie można zatem uznać, że Oddział jest jednocześnie usługodawcą Spółki i stałym miejscem prowadzenia działalności gospodarczej (zob. wyrok TS z 7 kwietnia 2022 r., C-333/20, BERLIN CHEMIE A. MENARINI SRL PRZECIWKO ADMINISTRAŢIA FISCALĂ PENTRU CONTRIBUABILI MIJLOCII BUCUREŞTI - DIRECŢIA GENERALĂ REGIONALĂ A FINANŢELOR PUBLICE BUCUREŞTI, LEX nr 3330183).

Za argumentacją przedstawioną przez Spółkę przemawiają także poglądy organów skarbowych. W analogicznym do przedstawionego przez Wnioskodawcę stanie faktycznym Dyrektor KIS stwierdził, że:

„(…) Oddział będzie samodzielnie organizować wszystkie usługi, które są niezbędne do jego działalności w Polsce. Umowy takie będą podpisywane przez Dyrektora Zarządzającego Spółki, który jednocześnie będzie osobą upoważnioną do reprezentowania Spółki w Polsce. Oddział na potrzeby swojej działalności będzie ponosił m.in. wydatki na telefony komórkowe, łącze internetowe, bilety na potrzeby podróży służbowych pracowników. (…)

W konsekwencji działalność prowadzona przez Spółkę na terytorium Polski charakteryzuje się stałością. Tym samym, poprzez zorganizowanie odpowiedniego zaplecza osobowego oraz technicznego w postaci Oddziału oraz nabywaniu od niezależnych podmiotów usług logistycznych, magazynowych i sortowania Spółka niezależnie i w długiej perspektywie czasu na terytorium Polski zamierza prowadzić działalność hurtową w zakresie zakupu i sprzedaży towarów m.in. dla polskich klientów.

Ponadto w analizowanym przypadku bez znaczenia pozostaje okoliczność, że wszelkie decyzje zarządcze i biznesowe związane z działalnością Spółki w Polsce będą podejmowane na terytorium Czech, bowiem stałości miejsca prowadzenia działalności gospodarczej nie można utożsamiać z intensywnością i częstotliwością podejmowania działań w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, jak również z decyzjami podejmowanymi przez Spółkę, które nie mają miejsca w kraju. Istotny jest fakt, że decyzje, które zapadają w kraju siedziby dotyczą w rzeczywistości działalności prowadzonej w Polsce.

Podsumowując, aktywność Oddziału Spółki na terytorium kraju, posiadającego zaplecze techniczne w postaci biura i personalne w postaci zatrudnionych pracowników, charakteryzująca się wykonywaniem szeregu czynności operacyjnych prowadzonej działalności - sprowadza się do uznania, że wykorzystanie zasobów technicznych oraz personelu zatrudnionego w Polsce do wykonywania części prowadzonej działalności Spółki w sposób zorganizowany oraz ciągły kwalifikuje prowadzoną aktywność Spółki na terytorium kraju jako stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce. W konsekwencji, posiadany w Polsce przez Spółkę Oddział stanowi stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej Spółki w Polsce (interpretacja indywidualna z dnia 2 sierpnia 2023 r., wydana przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, 0114-KDIP1-2.4012.158.2023.4.RST, http://sip.mf.gov.pl).”

Podsumowując, należy uznać, że Spółka posiada na terenie Polski stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 28b Ustawy o VAT. W rezultacie Spółce przysługuje prawo do pomniejszenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającego z faktur wystawionych przez polskich usługodawców, a dotyczących usług, do których stosuje się art. 28b Ustawy o VAT (np. usług księgowych) - jako, że miejscem świadczenia takich usług jest Polska.

2.(Ad 2) W sytuacji, gdy dostawca - w przypadku, gdy dostawa towarów lub świadczenie usług podlegają opodatkowaniu VAT w Polsce - błędnie wskazał na fakturze dane Oddziału (nazwa i adres), jednak podał prawidłowy NIP Spółki, Spółce przysługuje prawo do odliczenia VAT wynikającego z przedmiotowych faktur; oraz

(Ad 3) W przypadku, gdy dostawca - w przypadku, gdy dostawa towarów lub świadczenie usług podlegają opodatkowaniu VAT w Polsce - błędnie wskazał na fakturze zarówno dane Oddziału jak i jego NIP, Spółce nadal przysługuje prawo do odliczenia VAT wynikającego z przedmiotowych faktur.

2.1 Prawo do odliczenia VAT z faktury dokumentującej dostawę towarów lub usług

Stosownie do art. 2 ustawy z dnia 13 października 1995 r. o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników (t.j. Dz.U. z 2025 r. poz. 237 ze zm., dalej: „Ustawa o NIP”), podatnicy, płatnicy a także inne podmioty będące płatnikami składek ubezpieczeniowych podlegają obowiązkowi ewidencyjnemu.

W myśl art. 5 ust. 1 Ustawy o NIP, podatnicy, z zastrzeżeniem ust. 2a, są obowiązani do dokonania zgłoszenia identyfikacyjnego do naczelnika urzędu skarbowego albo organu właściwego na podstawie odrębnych przepisów.

Zgodnie z art. 5 ust. 3 ustawy o NIP, zgłoszenie identyfikacyjne podatników niebędących osobami fizycznymi zawiera m.in.: pełną i skróconą nazwę (firmę), formę organizacyjno-prawną, adres siedziby, numer identyfikacyjny REGON, organ rejestrowy lub ewidencyjny i numer nadany przez ten organ, wykaz rachunków bankowych, adresy miejsc prowadzenia działalności.

Zgodnie z art. 106e ust. 1 pkt 3 Ustawy o VAT, faktura powinna zawierać m.in. imiona i nazwiska lub nazwy podatnika i nabywcy towarów lub usług oraz ich adresy. Odpowiednio suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu m.in. nabycia towarów i usług stanowi kwotę podatku naliczonego do obniżenia kwoty podatku należnego, jeżeli są wykorzystywane do prowadzenia działalności opodatkowanej VAT. Istotnym jest też, aby transakcja udokumentowana przez fakturę nie była objęta prekluzją odliczenia zgodnie z art. 88 Ustawy o VAT.

Z zasad ogólnych VAT wynika, że do realizacji uprawnienia do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w transakcjach niezbędna jest faktura dokumentująca rzeczywiste zdarzenie gospodarcze i pozwalająca na jednoznaczną identyfikację stron transakcji.

Uzależnienie prawa do odliczenia podatku naliczonego od posiadania faktury spełniającej określone warunki formalne było przedmiotem rozstrzygnięcia TSUE w połączonych sprawach C-128/87 i C-33/87 (C-128/87 i C-33/87 Léa Jorion, z domu Jeunehomme, i Société anonyme d’étude et de gestion immobiliere EGI v. Państwo Belgijskie, wyrok z dnia 14 lipca 1988 r., ECR 1988, s. 4517). Rozstrzygane spory dotyczyły prawa do odliczenia podatku naliczonego udokumentowanego fakturami, które nie spełniały wszystkich wymogów prawa belgijskiego. W orzeczeniu Trybunał stwierdził, że państwa członkowskie mają prawo uzależnić odliczenie podatku naliczonego od faktu posiadania faktury spełniającej określone wymogi formalne. Zdaniem Trybunału takie szczegóły nie mogą jednak powodować, że z powodu ich liczby lub natury technicznej prawo do odliczenia stałoby się praktycznie niemożliwe lub nadmiernie trudne do wykonania.

2.2 Adres Oddziału i NIP Spółki

Jak już zauważono, oddział zagranicznego przedsiębiorcy nie jest odrębnym podatnikiem VAT. Kwestie dotyczące funkcjonowania oddziału podmiotu zagranicznego działającego w Polsce regulują przepisy Ustawy o Zasadach Uczestnictwa.

W myśl art. 19 pkt 1 Ustawy o Zasadach Uczestnictwa, przedsiębiorca zagraniczny, który utworzył oddział, jest obowiązany używać do oznaczenia oddziału oryginalnej nazwy przedsiębiorcy zagranicznego wraz z przetłumaczoną na język polski nazwą formy prawnej przedsiębiorcy oraz dodaniem wyrazów „oddział w Polsce”.

Oddział posiada jedynie samodzielność organizacyjną (jest wydzielony ze struktur firmy macierzystej), natomiast nie dysponuje możliwością prowadzenia działalności gospodarczej we własnym imieniu i na własny rachunek. Prowadzona działalność stanowi jedynie część działalności gospodarczej przedsiębiorcy zagranicznego.

Jako, że Oddział nie jest odrębnym podatnikiem VAT (nabywcą w rozumieniu powyższego przepisu), na fakturach dotyczących dostaw towarów i usług na rzecz Oddziału powinny zostać wskazane dane Spółki. Zdarza się jednak, że niektórzy dostawcy wskazują na fakturach dotyczących dostawy towarów i świadczenie usług na rzecz Oddziału dane adresowe Oddziału oraz NIP Spółki.

Spółka uważa, że w takich okolicznościach Spółce przysługuje prawo do odliczenia VAT, jeżeli spełnione są ogólne warunki odliczenia VAT. Wskazanie na fakturze adresu Oddziału należy uznać za błąd mniejszej wargi niespełniający prekluzyjnych przesłanek odliczenia VAT (art. 86 ust. 1, a contrario art. 88 Ustawy o VAT).

Do takich wniosków prowadzi również analiza poglądów organów skarbowych. W interpretacji indywidualnej z 5 sierpnia 2024 r. Dyrektor KIS zauważył:

„Państwa wątpliwości dotyczą tego, czy faktury, gdzie dostawca doprowadzający do zawarcia umowy leasingu wskazuje nazwę Spółki oraz siedzibę jej oddziału (bez podawania adresu siedziby), spełniają wymagania, o których mowa w art. 106e ust. 1 pkt 3 ustawy VAT.

Mając na uwadze powołane przepisy prawa stwierdzić należy, iż w celu jednoznacznej identyfikacji podatkowej, dane podatnika podawane na fakturach powinny być zgodne z danymi identyfikacyjnymi wskazanymi w zgłoszeniach rejestracyjnych w zakresie podatku od towarów i usług.

W analizowanej sprawie faktury dokumentują prawdziwe zdarzenia gospodarcze. Dane, które podają Państwo kontrahentom jako dane nabywcy - nazwa, numer NIP - pozwalają na jednoznaczną identyfikację Państwa jako strony transakcji, nawet jeśli na fakturze zawarty jest adres Państwa oddziału, a nie siedziby.

Skoro wykonujecie Państwo działalność gospodarczą poprzez utworzone oddziały, które są zgłoszone do KRS oraz właściwego urzędu skarbowego na zgłoszeniu NIP-8, to jesteście Państwo podmiotem identyfikowalnym na podstawie numeru NIP. Państwa oddziały, chociaż stanowią zorganizowane i wyodrębnione miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, nie stanowią odrębnego od Państwa podatnika i posługują się tym samym numerem NIP. W związku z tym, możliwa jest pełna identyfikacja Państwa jako podmiotu otrzymującego fakturę, na podstawie pozostałych danych podanych na fakturze.

Zatem w przypadku, gdy na otrzymanych przez Wnioskodawcę fakturach wskazano nazwę Spółki oraz numer identyfikacji podatkowej Spółki wraz z adresem oddziału, bez wskazania adresu siedziby Spółki, to wskazanie takich danych należy uznać za wystarczające, aby faktury te spełniały wymogi określone w art. 106e ust. 1 ustawy. W związku z powyższym nie macie Państwo obowiązku wystawienia w takim przypadku not korygujących dane adresowe (interpretacja indywidualna z dnia 5 sierpnia 2024 r., wydana przez Dyrektora KIS, 0114-KDIP1-2.4012.320.2024.1.AP, http://sip.mf.gov.pl).”

Podobnie w interpretacji indywidualnej z 1 czerwca 2010 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu wskazał:

„Należy zatem zauważyć, iż błędny adres podmiotu przy jednoczesnej prawidłowej nazwie oraz prawidłowym numerze NIP jest jedynie wadą techniczną, niewyłączającą możliwości prawidłowego określenia nabywcy towaru, a jednocześnie pozostającą bez znaczenia dla wysokości zobowiązania podatkowego.

Z powyższego wynika, iż o prawidłowości faktur VAT wystawianych i otrzymywanych przez podatników powinny decydować przede wszystkim ustalenia, czy dokumenty te potwierdzają rzeczywiste transakcje handlowe. A zatem jeżeli w fakturach dokumentujących transakcje występują tzw. wadliwości mniejszej wagi, należy uznać, że nie ma podstawy do kwestionowania faktur VAT wyłącznie z powodu wspomnianych braków mających charakter wadliwości mniejszej wagi. Są to tego rodzaju wadliwości, które, co prawda, powodują, że faktura nie odpowiada wymogom określonym w przepisach, jednakże same w sobie nie wpływają one na przedmiot i podstawę opodatkowania.

Z tego też względu należy uznać, iż chociaż faktury VAT, w których jako nabywca figuruje nazwa jednostki macierzystej jednakże z adresem oddziału, a nie jednostka macierzysta wraz ze swoim adresem nie spełniają wymogów określonych przepisami prawa, nie można uznać, że faktury te zawierają błędy, które nie pozwalają na rzeczywiste odzwierciedlenie przebiegu zdarzeń gospodarczych (zob. także interpretację indywidualną z 1 czerwca 2010 r., wydaną przez Izbę Skarbową w Poznaniu, znak: ILPP2/443-521/10-2/AK, http://sip.mf.gov.pl; interpretację Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 21 stycznia 2014 r., znak: IPPP2/443-1160/13-2/MM; interpretację Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 6 kwietnia 2018 r., znak: 0114-KDIP1-3.4012.1.2018.2.ISK; interpretację Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 9 lutego 2024 r., wydaną przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, znak: 0114-KDIP1-2.4012.546.2023.2.RST).”

Poglądy organów skarbowych w tej sprawie są w istocie jednolite (zob. też interpretację indywidualną z dnia 16 lutego 2021 r. wydaną przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, 0114-KDIP1-2.4012.545.2020.1.AC, http://sip.mf.gov.pl).

Należy zatem uznać, że w sytuacji, gdy dostawca - w przypadku, gdy dostawa towarów lub świadczenie usług podlegają opodatkowaniu VAT w Polsce - błędnie wskazał na fakturze dane Oddziału (nazwa i adres), jednak podał prawidłowy NIP Spółki, Spółce przysługuje prawo do odliczenia VAT wynikającego z przedmiotowych faktur.

2.3 Adres Oddziału i NIP Oddziału

Kwestią sporną jest, czy oddział występujący jako pracodawca i płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych oraz składek na ubezpieczenie społeczne powinien otrzymać odrębny od spółki macierzystej (podatnika) numer identyfikacji podatkowej.

Mając na uwadze wynik wykładni systemowej wewnętrznej należy stwierdzić, że na gruncie ustawy o NIP ustawodawca rozróżnia dwie kategorie podmiotów: 1) osoby fizyczne, osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które są podatnikami na podstawie innych ustaw oraz inne podmioty, które także na mocy odrębnych ustaw mają przypisany status podatnika, a obok tej grupy 2) płatników podatków, którym odrębne ustawy prawa nie nadają status podatnika.

Zdaniem organów skarbowych oddziałom zagranicznych przedsiębiorców będących płatnikami PIT lub ZUS należy nadawać jeden numer identyfikacji wyłącznie w celu realizacji obowiązków płatników oraz odrębny numer identyfikacji dla spółki, której oddział jest płatnikiem, jako podatników. Taki pogląd jest sprzeczny z utrwaloną linią orzeczniczą sądów administracyjnych. Jak zauważył WSA w Białymstoku w wyroku z 8 maja 2023 r.:

„Istota sporu w niniejszej sprawie sprowadza się do rozstrzygnięcia kwestii, czy dla potrzeb rozliczeń podatkowych i  pracowniczych w Polsce wnioskodawca działając w formie oddziału może występować pod numerem NIP nadanemu podmiotowi zagranicznemu. Dla rozstrzygnięcia owego sporu konieczna jest interpretacja przepisów art. 2 i art. 5 ust. 1 ustawy o NIP. (…)

Zdaniem sądu z treści art. 5 ustawy o NIP można wywieść zasadę jednokrotności zgłoszenia identyfikacyjnego. Zgłoszenia identyfikacyjnego dokonuje się jednokrotnie, co literalnie wynika z ust. 1 tegoż przepisu ustawy o NIP, który stanowi, że „podatnicy obowiązani są do dokonania zgłoszenia identyfikacyjnego; zgłoszenia identyfikacyjnego dokonuje się jednokrotnie, bez względu na rodzaj oraz liczbę opłacanych przez podatnika podatków, formę opodatkowania, liczbę oraz rodzaje prowadzonej działalności gospodarczej oraz liczbę prowadzonych przedsiębiorstw”. Na mocy art. 5 ust. 6 tej ustawy, odnosi on się także do płatników podatków i płatników składek ubezpieczeniowych. (…)

Powstanie oddziału i zatrudnienie przez niego pracowników, czyli de facto zatrudnienie ich przez spółkę, bez wątpienia związane jest z obowiązkiem bycia płatnikiem. Jednakże przymiot bycia płatnikiem, w przypadku podmiotu, który na mocy odrębnych przepisów jest już podatnikiem, nie jest związany z obowiązkiem ponownego zgłoszenia identyfikacyjnego i starania się o drugi NIP. Wynika to z wykładni art. 2 i literalnego odczytania art. 5 ust. 1 ustawy o NIP (wyrok WSA w Białymstoku z dnia 8 maja 2023 r., I SA/Bk 119/23, LEX nr 3558463).”

W konsekwencji, pomimo, że Oddziałowi nadano odrębny numer identyfikacji podatkowej na podstawie art. 2 ust. 2 i 3 Ustawy o NIP, Oddział nie stanowi odrębnego od Spółki podmiotu. W każdej transakcji dotyczącej dostawy towarów lub usług nabywcą jest Spółka, choćby działała za pośrednictwem wyodrębnionego organizacyjnie Oddziału. Trzeba też zauważyć, że zgodnie z art. 19 pkt 1 Ustawy o Zasadach Uczestnictwa nazwa oddziału przedsiębiorstwa zagranicznego, musi zawierać oryginalną nazwę przedsiębiorcy zagranicznego wraz z przetłumaczoną na język polski nazwę formy prawnej przedsiębiorcy oraz dodaniem wyrazów „oddział w Polsce”. Nie ma zatem wątpliwości, że Oddział jest częścią Spółki.

W przypadku, gdy dostawca towarów lub usług do Spółki wskazuje na fakturze dokumentującej przedmiotowe dostawy NIP oraz nazwę i adres Oddziału nie ma wątpliwości, że to Spółka wykorzystuje nabyte towary i usługi i jest stroną przedmiotowej transakcji. Nie istnieją bowiem dwa odrębne podmioty. Tylko Spółka (jej cywilnoprawna emanacja w postaci Oddziału), działając jako podatnik, może wykorzystać nabywane towary i usługi do prowadzenia działalności gospodarczej.

Można też wspomnieć, że nadanie Oddziałowi odrębnego NIP wynika z nieprawidłowej wykładni przepisów Ustawy o NIP przez organy podatkowe. Jednocześnie, zgodnie z zasadą demokratycznego państwa prawnego podatnicy nie mogą ponosić negatywnych konsekwencji błędów popełnionych przez organy administracji publicznej, w tym przez organy podatkowe.

Należy zatem uznać, że pomimo wskazania na fakturze NIP, nazwy i adresu Oddziału, Spółce przysługuje prawo do odliczenia VAT z takiej faktury. Do takich wniosków prowadzi też analiza poglądów organów podatkowych przedstawionych w interpretacjach indywidualnych. Przykładowo w interpretacji z 19 października 2023 r. Dyrektor KIS stwierdził, że:

„Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca - Oddział w Polsce - jako czynny podatnik podatku od towarów i usług prowadzi na terenie Polski działalność gospodarczą w zakresie robót budowlanych, związanych ze wznoszeniem budynków mieszkalnych i niemieszkalnych.

W ramach rejestracji Oddział posiada dwa numery NIP - jeden numer NIP dla celów podatku CIT i PIT oraz drugi numer NIP jako płatnik podatku PIT i składek ZUS.

(…) o prawidłowości faktur wystawianych i otrzymywanych przez podatników powinny decydować przede wszystkim ustalenia, czy dokumenty te potwierdzają rzeczywiste transakcje handlowe. A zatem jeżeli w fakturach dokumentujących transakcje zostanie wskazany błędny NIP nabywcy, przy jednoczesnej możliwości zweryfikowania zdarzenia gospodarczego i prawidłowego określenia nabywcy towaru, nie ma podstaw do kwestionowania faktur, w tym prawa do odliczenia podatku naliczonego, bowiem błąd ten nie wpływa na wysokość zobowiązania podatkowego. Tego rodzaju wadliwość, co prawda, powoduje, że faktura nie odpowiada wymogom określonym w przepisach, jednakże sama w sobie nie wpływa na przedmiot i podstawę opodatkowania.

Zatem, jeśli faktury zawierają błędny numer NIP nabywcy i jednocześnie dokumentują faktyczne świadczenie wykonane na Państwa rzecz, to mają Państwo prawo do odliczenia podatku naliczonego z takich faktur.

Wobec powyższego stwierdzić należy, że w sytuacji, gdy faktury zawierają jedynie błędny numer NIP i jeżeli na podstawie posiadanych faktur jest możliwa identyfikacja Państwa jako nabywcy, to mają Państwo prawo do odliczenia z tych faktur podatku naliczonego związanego wyłącznie z czynnościami opodatkowanymi Spółki. Prawo do odliczenia podatku naliczonego z przedmiotowych faktur przysługuje na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy, z uwzględnieniem ograniczeń określonych w art. 86a ustawy, pod warunkiem niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy (interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 19 października 2023 r., znak: 0114-KDIP1-2.4012.397.2023.2.AP, sip.mf.gov.pl).”

Podobnie, w sprawie o analogicznym do przedmiotowego stanie faktycznym Dyrektor KIS w interpretacji z 27 stycznia 2023 r. zauważył, że:

„Z opisu sprawy wynika, że Spółka - Oddział w Polsce jako czynny podatnik podatku od towarów i usług świadczy na terenie Polski usługi budowlane. Za wykonane usługi wystawia faktury z podstawową stawką podatku VAT dla polskiego podatnika podatku od towarów i usług. W ramach rejestracji oddział posiada jeden numer NIP dla celów podatku CIT i PIT oraz drugi numer NIP jako płatnik podatku PIT i składek ZUS. W ramach czynności związanych ze świadczeniem usług oddział dokonuje zakupu usług leasingu. Usługi te są niezbędne do świadczenia usług opodatkowanych w Polsce. Firma leasingowa w trakcie podpisywania umowy leasingowej, jak i na fakturach użyła numeru NIP oddziału uwidocznionego w KRS. (…)

(…) jeśli faktury zawierają błędny numer NIP nabywcy i jednocześnie dokumentują faktyczne świadczenie usług na Państwa rzecz, to mają Państwo prawo do odliczenia podatku naliczonego z takich faktur.

Wobec powyższego stwierdzić należy, iż w sytuacji, gdy faktury zawierają jedynie błędny Państwa numer NIP i jeżeli na podstawie posiadanych faktur jest możliwa identyfikacja Państwa jako nabywcy, to mają Państwo prawo do odliczenia z tych faktur podatku naliczonego związanego wyłącznie z czynnościami opodatkowanymi Spółki, pomimo braku otrzymania potwierdzonej noty korygującej. Prawo do odliczenia podatku naliczonego z przedmiotowych faktur przysługuje na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy, z uwzględnieniem ograniczeń określonych w art. 86a ustawy. Prawo to przysługuje pod warunkiem niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy (interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 27 stycznia 2023 r., znak: 0111-KDIB3-1.4012.931.2022.1.WN, sip.mf.gov.pl).”

Mając na uwadze powyższe Spółka uważa, że w sytuacji, gdy dostawca (gdy dostawa towarów lub świadczenie usług podlegają opodatkowaniu VAT w Polsce) błędnie wskazał na fakturach zarówno dane Oddziału, jak i jego NIP, Spółce nadal przysługuje prawo do odliczenia VAT wynikającego z przedmiotowych faktur.

3.(Ad 4) Spółce przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego związanego z nabyciem materiałów marketingowych (mających jedynie charakter informacyjny i jednocześnie niemających wartości handlowej lub użytkowej), które są wysyłane przez polskich dostawców z Polski do innych państw członkowskich Unii Europejskiej.

(Ad 5) Spółce przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego związanego z nabyciem prezentów (niebędących prezentami małej wartości ani próbkami), które są wysyłane przez polskich dostawców z Polski do innych państw członkowskich Unii Europejskiej i przekazywane tam nieodpłatnie przez Spółkę.

3.1 Prawo do odliczenia VAT

Zgodnie z ogólnymi zasadami VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego (art. 86 ust. 1 Ustawy o VAT). Zgodnie z art. 86 ust. 8 pkt 1 Ustawy o VAT prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje również, gdy podatnik dokonuje dostawy towarów lub świadczenia usług poza terytorium kraju, jeżeli kwoty te mogłyby być odliczone, gdyby czynności te były wykonywane na terytorium kraju, a podatnik posiada dokumenty, z których wynika związek odliczonego podatku z tymi czynnościami. Czynnościami opodatkowanymi są m.in. odpłatna dostawa towarów na terytorium kraju oraz wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów (art. 5 ust. 1 pkt 1 i 5 Ustawy o VAT).

Przez odpłatną dostawę towarów należy rozumieć przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel za wynagrodzeniem, a także przekazanie nieodpłatnie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa, w szczególności wszelkie inne darowizny, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych, z wyjątkiem próbek i prezentów o małej wartości (art. 7 ust. 1-3 Ustawy o VAT).

Przez prezenty o małej wartości rozumie się przekazywane przez podatnika jednej osobie towary:

• łącznej wartości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 100 zł (bez podatku), jeżeli podatnik prowadzi ewidencję pozwalającą na ustalenie tożsamości tych osób;
• których przekazania nie ujęto w ewidencji, o której mowa w pkt 1, jeżeli jednostkowa cena nabycia towaru (bez podatku), a gdy nie ma ceny nabycia, jednostkowy koszt wytworzenia, określone w momencie przekazywania towaru, nie przekraczają 20 zł (art. 7 ust. 4 Ustawy o VAT).

Próbką jest identyfikowalna jako próbka egzemplarz towaru lub jego niewielka ilość, które pozwalają na ocenę cech i właściwości towaru w jego końcowej postaci, przy czym ich przekazanie (wręczenie) przez podatnika:

• ma na celu promocję tego towaru oraz
• nie służy zasadniczo zaspokojeniu potrzeb odbiorcy końcowego w zakresie danego towaru, chyba że zaspokojenie potrzeb tego odbiorcy jest nieodłącznym elementem promocji tego towaru i ma skłaniać tego odbiorcę do zakupu promowanego towaru (art. 7 ust. 7 Ustawy o VAT).

Należy zatem uznać, że podatnikowi przysługuje prawo do odliczenia VAT z faktur dokumentujących dostawę towarów do tego podatnika, jeżeli podatnik nabywa te towary w ramach prowadzonej działalności opodatkowanej i wprowadza je do przedsiębiorstwa. Jak zauważył WSA w Warszawie w wyroku z 2 września 2021 r.:

„Istotna jest intencja nabycia - jeśli dany towar (usługa) ma służyć wykonywaniu czynności opodatkowanych wówczas - po spełnieniu wymienionych w art. 86 ustawy wymogów formalnych - odliczenie jest prawnie dozwolone, oczywiście jeżeli nie wyłączają go inne przepisy prawa lub aktów wykonawczych. Wystarczającym zatem jest, że z okoliczności towarzyszących nabyciu towaru lub usługi, przy uwzględnieniu rodzaju prowadzonej oraz planowanej przez podatnika działalności gospodarczej wynika, że zakup ten dokonany został w celu jego wykorzystania w ramach działalności opodatkowanej (wyrok WSA w Warszawie z 2 września 2021 r., III SA/Wa 159/21, LEX nr 3294359).”

Argumentację Spółki również wspiera bieżące orzecznictwo sądów administracyjnych. Przykładowo, w wyroku z 26 maja 2021 r. NSA zauważył:

„W tym miejscu wskazać należy, że nieodpłatne przekazanie prezentów pracownikom ma z pewnością cel promocyjny, reklamowy. Uznać także należy, że służy zachęcaniu potencjalnych nabywców do zakupu produktów Spółki i jak zasadnie wskazał Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, działania opisane przez skarżącą we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej mają w założeniu wywołać identyczne skutki jak wydanie napojów na rzecz konsumentów w ramach akcji promocyjnych. W konsekwencji, działania te zmierzają do osiągnięcia zamierzonego efektu w działalności gospodarczej Spółki - promowania marki, identyfikacji pracowników ze Spółką. Nie ulega zatem wątpliwości, że dokonywanie nieodpłatnych przekazań towarów (w szczególności towarów, których dystrybucję prowadzi Spółka) przez skarżącą na rzecz pracowników należy oceniać w kategorii działań podejmowanych na cele działalności gospodarczej podatnika (wyrok NSA z 26 maja 2021 r,. I FSK 1419/18, LEX nr 3209057).”

W przedstawionym wyżej wyroku NSA potwierdził, że przekazanie materiałów reklamowych i promocyjnych pracownikom podatnika uprawnia podatnika do odliczenia VAT poniesionego przy nabyciu tych materiałów i następuje na cele związane z działalnością gospodarczą. Tym bardziej należy uznać, że Spółce przysługuje prawo do odliczenia VAT przy przekazaniu materiałów marketingowych potencjalnym kontrahentom, co przyczynia się do wzrostu obrotów Spółki opodatkowanych.

W konsekwencji, gdyby w opisanym stanie faktycznym Spółka dokonała dostawy prezentów niebędących prezentami małej wartości ani próbkami na terytorium kraju, Spółce przysługiwałoby prawo do odliczenia VAT od wydatków poniesionych na nabycie tych prezentów. Tym samym wypełniona została hipoteza art. 86 ust. 8 Ustawy o VAT. Gdyby Spółka takich transakcji dostawy towarów dokonywała w kraju, dawałyby jej one prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu nabycia tych towarów. W świetle powyższego należy także przytoczyć fragment wyroku NSA z 20 grudnia 2020 r.:

„Zgodnie z powołanym przepisem [art. 86 ust. 8 pkt 1 Ustawy o VAT] podatnik ma również prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, o której mowa w [art. 86] ust. 2, jeżeli importowane lub nabyte towary i usługi dotyczą dostawy towarów lub świadczenia usług przez podatnika poza terytorium kraju, jeżeli kwoty te mogłyby być odliczone, gdyby czynności te były wykonywane na terytorium kraju, a podatnik posiada dokumenty, z których wynika związek odliczonego podatku z tymi czynnościami. Z przepisu tego wynika konieczność zaistnienia łącznie czterech przesłanek: 1. nabycie towarów, 2. istnienie związku między nabytymi towarami a dostawami towarów przez podatnika poza terytorium kraju, 3. Możliwość uznania, że gdyby czynności dostaw lub świadczenia usług wykonywane były na terytorium kraju, to podatnikowi przysługiwałoby prawo do odliczenia podatku naliczonego na podstawie art. 86 ust. 1, 4. Posiadanie przez podatnika dokumentów, z których wynika związek podatku odliczonego z tymi czynnościami.

Organy, co podzielił także sąd I instancji, zakwestionowały spełnienie w stanie faktycznym sprawy drugiej przesłanki: brak dokonania czynności opodatkowanych poza terytorium kraju, które wykazywałyby związek z nabyciem przedmiotowych towarów. Tymczasem w sprawie nie kwestionowano, że nabyte od A. towary skarżąca sprzedawała swoim odbiorcom poza granicami kraju, na terenie Unii Europejskiej. Gdyby spółka takich transakcji sprzedaży dokonywała w kraju, dawałyby jej one prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu nabycia tych towarów. Ponieważ organ, w następstwie dokonanych ustaleń, co do przebiegu transakcji łańcuchowych, nie zweryfikował wszystkich transakcji, w tym dostaw u A., stąd rozliczenie skarżącej musiało być dokonane w sposób, który nie naruszał dla spółki zasady neutralności VAT w jej rozliczeniach (wyrok NSA z 20 grudnia 2022 r., I FSK 1787/17, LEX nr 3527966).”

Prawidłowym jest zatem stanowisko, że Spółce przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego związanego z nabyciem prezentów (niebędących prezentami małej wartości ani próbkami), które są wysyłane przez polskich dostawców z Polski do innych państw członkowskich Unii Europejskiej i przekazywane tam nieodpłatnie przez Spółkę.

3.3 Przekazanie materiałów mających jedynie charakter informacyjny i jednocześnie niemających wartości handlowej lub użytkowej

Nieodpłatne przekazanie materiałów mających jedynie charakter informacyjny i jednocześnie niemających wartości handlowej lub użytkowej nie podlega opodatkowaniu VAT zgodnie z art. 7 ust. 2 Ustawy o VAT. W sytuacji, w której przekazywane materiały nie wykazują konsumpcyjnego charakteru nie dochodzi do dostawy towarów w rozumieniu Ustawy o VAT, na co zwracają uwagę również organy podatkowe:

„W analizowanych okolicznościach, nieodpłatne wydanie kontrahentom materiałów reklamowych wskazanych w treści wniosku (bez względu na cenę nabycia/wytworzenia) nie podlega opodatkowaniu VAT, pomimo, że materiały te nie stanowią prezentów o małej wartości w rozumieniu art. 7 ust. 4 ustawy o VAT i próbek, o których mowa w art. 7 ust. 7 tej ustawy. Przyczyną pozostawienia poza zakresem podatku VAT tych wydań jest brak ich konsumpcyjnego charakteru.

Z wniosku wynika, że wydawaniu przez Państwa materiałów reklamowych, takich jak standy, stojaki, ekspozytory reklamowe, regały ekspozycyjne zawierające logo Spółki oraz hasła reklamowe, (…). Wskazane we wniosku materiały reklamowe nie posiadają więc wartości konsumpcyjnej, użytkowej. Materiały te służą zaprezentowaniu produktów klientom, zachęceniu do zakupu i zwiększeniu ich rozpoznawalności, co ma prowadzić do zwiększenia sprzedaży Państwa produktów.

W konsekwencji, nieodpłatne wydanie kontrahentom przedmiotowych materiałów reklamowych w celu ekspozycji Państwa produktów na terenie obiektów handlowych, niemających dla kontrahentów wartości konsumpcyjnej ani też użytkowej, nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (interpretacja indywidualna z 9 lutego 2024 r., wydana przez Dyrektora KIS, 0114-KDIP4-3.4012.583.2023.1.KŁ, http://sip.mf.gov.pl, zob. też interpretacje o znakach: 0112-KDIL1-3.4012.229.2022.1.AKS, 0114-KDIP1-3.4012.500.2023.1.MPA/LM).”

Jednocześnie, brak opodatkowania VAT nieodpłatnego przekazania materiałów promocyjnych nie oznacza, że wydanie tych materiałów nie ma zawiązku z działalnością opodatkowaną. Należy zauważyć, że wykorzystanie opisanych materiałów promocyjnych przyczynia się jednak do wzrostu sprzedaży towarów Spółki z terytorium Niemiec. Jak zauważył NSA w uchwale z 28 maja 2007 r.:

„Celem bezpośrednim każdego nieodpłatnego przekazania towaru przedsiębiorstwa osobie trzeciej jest przede wszystkim zaspokojenie jej potrzeb konsumenckich (cel niezwiązany z przedsiębiorstwem - ust. 2), lecz z punktu widzenia funkcjonowania i interesu przedsiębiorstwa podatnika zaspokojenie potrzeb osoby trzeciej może być obojętne, jako w ogóle niewiążące się z jego działalnością (np. przekazanie towarów na cele osobiste podatnika, pracowników, itd.), lub też realizowane jest w związku z jego funkcjonowaniem i rozwojem działalności (np. w związku z czynnościami reprezentacji i reklamy, sponsoringu czy tzw. sprzedaży premiowej). To właśnie wskazuje, że celu przekazania towarów przedsiębiorstwa podatnika nie można utożsamiać ze związkiem tej czynności z jego działalnością, z którą może w ogóle nie być związana lub pozostawać w bezpośrednim związku, stanowiąc realizację zadań przedsiębiorstwa.

(…) mimo, że czynności te faktycznie realizowane są na rzecz innych podmiotów (służąc ich konsumpcji, a nie bezpośrednim celom przedsiębiorstwa), przekazywanie towarów ich odbiorcom w ramach realizacji przez przedsiębiorstwo np. czynności reprezentacji i reklamy lub sponsoringu wiąże się bezpośrednio z prowadzonym przez podatnika przedsiębiorstwem (uchwała NSA (7w) z 28 maja 2007 r., I FPS 5/06, ONSAiWSA 2007, nr 5, poz. 108).”

W przypadku, gdy Spółka przekazuje kontrahentom materiały promocyjne niemające wartości użytkowej związek z działalnością opodatkowaną jest pośredni. Materiały promocyjne mają bowiem zachęcić obdarowanych do nabycia produktów Spółki, co potwierdza, że przekazanie następuje na cele związane z działalnością gospodarczą Spółki. Przedstawione stanowisko znalazło potwierdzenie w wielu interpretacjach indywidualnych (interpretacja indywidualna z 2 listopada 2018 r. znak: 0112-KDIL1-1.4012.643.2018.1.OA; interpretacja indywidualna z 9 maja 2018 r. znak: 0114-KDIP1-3.4012.58.2018.2.ISK; interpretacja indywidualna z 13 maja 2015 r. znak: ILPP1/4512-1-115/15-5/NS; interpretacja indywidualna z 22 maja 2013 r. znak: IPPP3/443-142/13-4/JK). Na przykład w interpretacji indywidualnej z 10 listopada 2023 r. Dyrektor KIS zauważył, że:

„Odnosząc się do powyższych wątpliwości wskazać należy, że w opisanych okolicznościach sprawy nieodpłatne przekazanie Materiałów Reklamowych ma na celu zachęcenie obecnych lub potencjalnych klientów do kupna towarów Spółki. Zatem należy uznać, iż czynności te będą pośrednio związane z działalnością gospodarczą Spółki, która jest działalnością opodatkowaną podatkiem VAT. W konsekwencji, nieodpłatne przekazanie wymienionych we wniosku Materiałów Reklamowych, które ma na celu wpływ na pozytywny wizerunek firmy Spółki oraz jej reklamę pośrednio przyczynia się do zwiększenia sprzedaży Spółki - opodatkowanej podatkiem VAT.

Tym samym, skoro nabywane przez Spółkę Materiały Reklamowe w celu ich nieodpłatnego przekazania mają związek z prowadzoną przez Spółkę opodatkowaną podatkiem VAT działalnością gospodarczą, to zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, Spółce przysługiwało/będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego od nabytych/nabywanych w przyszłości Materiałów Reklamowych, pomimo braku obowiązku opodatkowania ich nieodpłatnego wydania kontrahentom (interpretacja indywidualna Dyrektora KIS z 10 listopada 2023 r. znak: 0114-KDIP1-3.4012.500.2023.1.MPA/LM, sip.mf.gov.pl).”

Spółce przysługuje zatem prawo do odliczenia VAT od nabycia materiałów również wysyłanych do innych państw członkowskich Unii Europejskiej. Gdyby bowiem przekazanie towarów nastąpiło na terytorium kraju, Spółce przysługiwałoby prawo do  odliczenia VAT w związku z wydatkami poniesionymi na nabycie tych towarów, co wypełnia hipotezę art. 86 ust. 8 pkt 1 Ustawy o VAT.

W przedstawionym stanie faktycznym należy zatem uznać, że występuje bezsprzeczny związek wydatków ponoszonych na nabycie materiałów marketingowych z działalnością opodatkowaną Spółki i Spółce przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego związanego z nabyciem materiałów marketingowych (mających jedynie charakter informacyjny i jednocześnie niemających wartości handlowej lub użytkowej), które są wysyłane przez polskich dostawców z Polski do innych państw członkowskich Unii Europejskiej.

4.(Ad 6) Spółka nie jest zobowiązana do wykazywania w Polsce wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów na podstawie art. 25 ust. 2 Ustawy o VAT w związku z nabyciem materiałów marketingowych i prezentów, które są wysyłane przez polskich dostawców z Polski do innych państw Unii Europejskiej.

4.1 Miejsce opodatkowania WNT

Zgodnie z art. 9 ust. 1 Ustawy o VAT przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, rozumie się nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz oraz przemieszczenie towarów własnych podatnika, z terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju na terytorium kraju.

Co do zasady, miejscem opodatkowania WNT jest terytorium państwa członkowskiego, na którym towary znajdują się w momencie zakończenia ich wysyłki lub transportu. Jednakże, w sytuacji, gdy nabywca, przy WNT podał numer przyznany mu przez dane państwo członkowskie dla celów transakcji wewnątrzwspólnotowych inne niż państwo członkowskie, na którym towary znajdują się w momencie zakończenia ich wysyłki lub transportu, wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów uznaje się za dokonane również na terytorium tego państwa członkowskiego, chyba że nabywca udowodni, że wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów:

• zostało opodatkowane na terytorium państwa członkowskiego, na którym towary znajdują się w momencie zakończenia ich wysyłki lub transportu, lub
• zostało uznane za opodatkowane na terytorium państwa członkowskiego, na którym towary znajdują się w momencie zakończenia ich wysyłki lub transportu, ze względu na zastosowanie procedury uproszczonej w wewnątrzwspólnotowej transakcji trójstronnej (art. 25 ust. 1 i 2 ustawy o VAT).

Zgodnie z orzecznictwem TSUE zastosowanie art. 25 ust. 2 nie może prowadzić do podwójnego opodatkowania VAT, jeżeli podmioty uczestniczące w (najczęściej łańcuchu) transakcji nie działają w celu nadużycia prawa lub wyłudzeń VAT. W wyroku z 22 kwietnia 2010 r. TSUE zauważył, że:

„32. (…) jeżeli nabywca wykaże, że dokonał wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów do celów późniejszej dostawy w państwie członkowskim określonym w ust. 1, w odniesieniu do której sobą odpowiedzialna za zapłatę podatku należnego zgodnie z art. 28c część E ust. 3 [VI Dyrektywy o VAT] jest jej odbiorca, oraz że nabywca wypełnił zobowiązania dotyczące deklaracji, wymienione w art. 22 ust. 6 lit. b) akapit ostatni wspominanej dyrektywy, to w tych okolicznościach uznaje się, że wewnątrzwspólnotowe nabywanie towarów zostało opodatkowane zgodne z art. 28b część A ust. 1.

35. z powyższego wynika, że art. 28b część A ust. 2 szóstej dyrektywy zmierza, po pierwsze, do zagwarantowania opodatkowania danego nabycia wewnątrzwspólnotowego, oraz, po drugie, do uniknięcia podwójnego opodatkowania tego samego nabycia.

36. Niemniej jednak zastosowanie mechanizmu korekcyjnego przewidzianego w art. 28b część A ust. 2 akapit drugi szóstej dyrektywy zależy od spełnienia przesłanek kumulatywnych ustanowionych w ostatnim akapicie tego artykułu, co zostało przypomniane w pkt 32 niniejszego wyroku (wyrok TS z 22 kwietnia 2010 r., C-536/08, STAATSSECRETARIS VAN FINANCIËN v. X I FISCALE EENHEID FACET BV / FACET TRADING BV, ZOTSiS 2010, nr 4B, poz. I-3581).”

W wyroku z 7 lipca 2022 r. Trybunał rozstrzygał kwestię zastosowania art. 25 ust. 2 Ustawy o VAT do błędnej klasyfikacji transakcji łańcuchowych:

„Tymczasem w braku zwolnienia wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów w państwie rozpoczęcia transportu towarów nie może istnieć ryzyko unikania opodatkowania, w związku z czym opodatkowanie tej transakcji w tym państwie członkowskim na podstawie zasady ustanowionej w art. 41 dyrektywy VAT jest sprzeczne z celami realizowanymi przez ten przepis, przypomnianymi w pkt 41 niniejszego wyroku (wyrok TS z 7 lipca 2022 r., C-696/20, B. przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w W., Lex nr 3362689).”

4.2 Sytuacja Spółki

W przedstawionym stanie faktycznym Spółka nabywa materiały promocyjne, które są wysyłane do innych państw członkowskich UE. Na fakturach dokumentujących przedmiotową dostawę dostawcy wskazują dane Spółki, także NIP nadany Spółce w Polsce. Na fakturach nie pojawia się numer identyfikujący Spółkę do celów transakcji wewnątrzwspólnotowych w innych państwach członkowskich UE.

Spółka nabywa zatem w innym państwie UE towary wysłane z Polski. Należy ustalić, czy w takich okolicznościach Spółka jest obowiązana rozpoznać wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów na terytorium kraju zgodnie z art. 25 ust. 2 Ustawy o VAT.

Trzeba zauważyć, że analizowane dostawy towarów od dostawców krajowych do Spółki są opodatkowane polskim VAT według stawek właściwych dla transakcji krajowych. W szczególności, faktury dokumentujące przedmiotowe dostawy zawierają polski podatek VAT. W świetle powyższego należy mieć na uwadze wyrok TSUE z 7 lipca 2022 r. dotyczący zastosowania art. 25 ust. 2 Ustawy o VAT:

„52. (…) Jako że transakcja ta podlega zatem opodatkowaniu w Polsce, należy uznać, że wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów od spółki BOP na rzecz spółki B. jest traktowana jako niezwolniona z podatku.

53. Tymczasem w braku zwolnienia wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów w państwie rozpoczęcia transportu towarów nie może istnieć ryzyko unikania opodatkowania, w związku z czym opodatkowanie tej transakcji w tym państwie członkowskim na podstawie zasady ustanowionej w art. 41 dyrektywy VAT jest sprzeczne z celami realizowanymi przez ten przepis, przypomnianymi w pkt 41 niniejszego wyroku.

55. Zastosowanie zasady ustanowionej w art. 41 dyrektywy VAT do wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów będącego wynikiem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów niepodlegającej zwolnieniu prowadzi do dodatkowego opodatkowania, które nie jest zgodnie z zasadami proporcjonalności i neutralności podatkowej.

56. (…) Przepis ten [art. 41 Dyrektywy VAT], rozpatrywany w świetle zasad proporcjonalności i neutralności podatkowej, stoi jednak na przeszkodzie tymże przepisom państwa członkowskiego [art. 25 ust. 2 Ustawy o VAT], gdy wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, które uznaje się za dokonane na terytorium tego państwa członkowskiego, wynika z wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, która w tym państwie członkowskim nie została uznana za transakcję zwolnioną z podatku (wyrok TS z 7 lipca 2022 r., C-696/20. B. przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w W., Lex nr 3362689).”

Również NSA w wyroku w tej samej sprawie zauważył, że:

„W konsekwencji należało uznać, że przekwalifikowanie, w wyniku dokonanych ustaleń, przez organ podatkowy dostawy krajowej za dostawę ruchomą (WDT), dokonanej przez B. na rzecz skarżącej, przy jednoczesnym zaniechaniu w zweryfikowanym rozliczeniu VAT potraktowania tej transakcji jako zwolnionej od podatku sprawiało, że zastosowanie art. 25 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług w stanie faktycznym sprawy stawało się nieproporcjonalne (wyrok NSA z 1 grudnia 2022 r., I FSK 1785/17, LEX nr 3591142).”

Rozpatrując sytuację Spółki należy zatem przyjąć, że art. 25 ust. 2 Ustawy o VAT ewentualnie mógłby znaleźć zastosowanie gdyby polski dostawca opodatkował przedmiotowe dostawy stawką 0% właściwą dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów. W sytuacji, gdy dostawa została opodatkowana właściwą stawką krajową zastosowanie analizowanego przepisu prowadziłoby do podwójnego opodatkowania. Spółce nie przysługuje bowiem prawo do odliczenia kwoty VAT odpowiadającej kwocie podatku należnego z WNT opodatkowanego zgodnie z art. 25 ust. 2 Ustawy o VAT (art. 88 ust. 6 ustawy o VAT).

Takie wnioski wspiera także argumentacja przedstawiona przez Rzecznika Generalnego w opinii do sprawy C-696/20:

„86. Fakt, że organy krajowe postanowiły uznać wewnątrzwspólnotową dostawę dokonaną przez BOP [podmiot polski] na rzecz B [podmiot posługujący się polskim nr VAT], po jej przekwalifikowaniu, za „niepodlegającą zwolnieniu”, oznacza, iż podatek został rzeczywiście naliczony od tej czynności w Polsce.

87. Chociaż rzeczywiste opodatkowanie w państwie pochodzenia towarów nie narusza kompetencji państwa członkowskiego przeznaczenia (43), moim zdaniem opodatkowanie to czyni bezprzedmiotową konieczność stosowania art. 41 dyrektywy VAT, ponieważ, jak stwierdzono powyżej, podatek został nałożony i nie ma już miejsca na obawę o ewentualne uchylanie się od opodatkowania.

88. Opierając się na ogólnej systematyce dostaw zwolnionych z podatku i nabycia opodatkowanego, art. 41 dyrektywy VAT przewiduje, że państwo członkowskie rejestracji do celów VAT może interweniować w celu zapobieżenia stratom, jakie mogą powstać w wyniku zwolnienia z podatku w państwie pochodzenia towarów. Jednakże, ponieważ in casu zwolnienie w państwie członkowskim pochodzenia towarów nie miało miejsca, moim zdaniem nie było ryzyka uchylania się od opodatkowania. Nie było zatem powodu, by państwo członkowskie rejestracji do celów VAT interweniowało, jak zasadniczo twierdzi B.

89. Prawda jest, że jeśli B zapłaciłaby podatek od swojego przekwalifikowanego wewnątrzwspólnotowego nabycia w państwie członkowskim przeznaczenia towarów, mogłaby powołać się na mechanizm korygujący z art. 41 dyrektywy VAT, co rząd polski potwierdził na rozprawie. Dodatkowe obciążenia podatkowe, które obecnie wynika z zastosowania w odniesieniu do B. art. 25 ust. 2 ustawy o VAT, rozpatrywanego w oderwaniu, zostałoby wówczas złagodzone. Nie zmienia to jednak wyjściowej przesłanki, że z powodu braku zwolnienia spornej wewnątrzwspólnotowej dostawy zastosowanie tego przepisu stało się niepotrzebne i spowodowało niepotrzebne obciążenia podatkowe.

90. W tych okolicznościach jestem zdania, że stosując art. 25 ust. 2 ustawy o VAT do wewnątrzwspólnotowego nabycia, które wynikało z wewnątrzwspólnotowej dostawy niepodlegającej zwolnieniu, organy krajowe naruszyły zasadę proporcjonalności.

Mając na uwadze powyższe oraz obowiązujący tut. Organ nakaz wykładni prounijnej i zasadę in dubio pro tributario należy uznać, że Spółka nie jest zobowiązana do wykazania w Polsce wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów na podstawie art. 25 ust. 2 Ustawy o VAT w związku z nabyciem materiałów marketingowych i prezentów, które są wysyłane przez polskich dostawców z Polski do innych państw Unii Europejskiej.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest w części prawidłowe i w części nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2025 r. poz. 775 ze zm.), zwanej dalej „ustawą”:

Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie, z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają określone czynności, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia jest terytorium kraju.

W myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 i 4 ustawy:

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy:

Natomiast w myśl art. 8 ust. 1 ustawy:

W przypadku świadczenia usług, istotnym dla prawidłowego rozliczenia podatku od towarów i usług jest określenie miejsca świadczenia danej usługi. Od poprawności określenia miejsca świadczenia zależy, czy dana usługa podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce, czy też nie.

Miejsce świadczenia przy świadczeniu usług regulują przepisy art. 28a do 28o ustawy.

Stosownie do art. 28a ustawy:

Art. 28a ustawy wprowadza drugą definicję podatnika do ustawy. Definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku ustalenia miejsca świadczenia usług. Podatnikiem według tej regulacji jest osoba wykonująca samodzielnie działalność gospodarczą. Ustawodawca odwołuje się w tym celu do definicji działalności gospodarczej ustalonej w art. 15 ust. 2 ustawy. Za podatników są uznawane również podmioty wykonujące działalność gospodarczą zgodnie z regulacjami innych państw członkowskich oraz państw trzecich.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy:

Jak stanowi ust. 2 art. 28b ustawy:

Z niniejszych przepisów ustawy wynika zatem, że co do zasady, usługa świadczona na rzecz podatnika w rozumieniu art. 28a ustawy inna niż wskazana w art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n ustawy podlega opodatkowaniu w miejscu siedziby działalności gospodarczej usługobiorcy, chyba że jest świadczona dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej usługobiorcy, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, wówczas miejscem świadczenia tej usługi jest stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, dla którego ta usługa jest świadczona.

W myśl art. 86 ust. 1 ustawy:

Jednocześnie mając na uwadze art. 86 ust. 8 pkt 1 ustawy:

Stosownie do art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy:

Natomiast stosownie do art. 88 ust. 4 ustawy:

Z treści art. 86 ustawy, wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi. Przedstawiona zasada wyklucza możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z usługami i towarami, które nie są w ogóle wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi.

Natomiast uprawnienie wynikające z art. 86 ust. 8 ustawy odnosi się do podatników prowadzących działalność gospodarczą na terytorium kraju, którzy dokonują dostaw towarów bądź świadczenia usług opodatkowanych poza terytorium kraju, a zakupy, jakich dokonują, są związane właśnie z tymi czynnościami. Warunkiem do odliczenia podatku naliczonego związanego z czynnościami dokonywanymi poza terytorium kraju jest to, aby - hipotetycznie - w przypadku wykonywania tych samych czynności w kraju podatnikowi przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego. Powołany przepis wymaga ponadto, aby podatnik posiadał dokumenty, z których wynikać będzie związek odliczonego podatku z czynnościami wykonywanymi poza terytorium kraju. Powinny to być przede wszystkim dokumenty potwierdzające dokonanie określonych czynności poza terytorium kraju, które będą jednocześnie opisywać te czynności.

Podkreślić również należy, że ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Ten ostatni przepis określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Kwestie dotyczące funkcjonowania oddziału podmiotu zagranicznego działającego w Polsce regulują przepisy ustawy z 6 marca 2018 r. o zasadach uczestnictwa przedsiębiorców zagranicznych i innych osób zagranicznych w obrocie gospodarczym na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (t. j. Dz.U. z 2022 r. poz. 470 ze zm.), zwanej dalej „ustawą o zasadach uczestnictwa przedsiębiorców zagranicznych i innych osób zagranicznych”.

Stosownie do art. 14 ust. 1 ustawy o zasadach uczestnictwa przedsiębiorców zagranicznych i innych osób zagranicznych:

Pojęcie „oddział” zdefiniowane zostało w art. 3 pkt 4 ustawy o zasadach uczestnictwa przedsiębiorców zagranicznych i innych osób zagranicznych, jako:

Na podstawie art. 15 ustawy o zasadach uczestnictwa przedsiębiorców zagranicznych i innych osób zagranicznych:

W myśl art. 19 pkt 1 ustawy o zasadach uczestnictwa przedsiębiorców zagranicznych i innych osób zagranicznych:

Oddział posiada więc jedynie samodzielność organizacyjną (jest wydzielony ze struktur firmy macierzystej), natomiast nie dysponuje możliwością prowadzenia działalności gospodarczej we własnym imieniu i na własny rachunek, a prowadzona działalność stanowi jedynie część działalności gospodarczej przedsiębiorcy zagranicznego.

W świetle powołanych regulacji prawnych, podmiot zagraniczny prowadzący działalność na terytorium Polski w formie oddziału, zarejestrowany dla potrzeb podatku od towarów i usług, traktowany jest jako jeden podmiot - przedsiębiorca zagraniczny. Rejestracja tego oddziału jest jednoznaczna z rejestracją przedsiębiorcy zagranicznego. Oddział posiada więc jedynie samodzielność organizacyjną (jest wydzielony ze struktur firmy macierzystej), natomiast nie posiada możliwości prowadzenia działalności gospodarczej we własnym imieniu i na własny rachunek, zaś prowadzona działalność stanowi jedynie część działalności gospodarczej przedsiębiorcy zagranicznego. Zatem podmiotem prowadzącym działalność w Polsce pozostaje, pomimo utworzenia i funkcjonowania oddziału w Polsce, przedsiębiorca zagraniczny. W kontekście posiadanej podmiotowości prawnej należy stwierdzić, że oddział nie jest odrębnym podmiotem w stosunku do jednostki macierzystej, lecz jest jej częścią.

Zatem oddział nie stanowi odrębnego podatnika podatku od towarów i usług. Przedsiębiorstwo zagraniczne rejestrując swój oddział w Polsce nie dokonuje rejestracji odrębnego podatnika, lecz rejestracji własnego przedsiębiorstwa. Mimo, że na terytorium kraju funkcjonuje oddział przedsiębiorcy zagranicznego, to podatnikiem podatku od towarów i usług pozostaje przedsiębiorca zagraniczny prowadzący działalność za pośrednictwem utworzonego w tym celu oddziału.

Z treści wniosku wynika, że przedmiotem działalności Spółki jest handel towarami dla silników i częściami (...) dla przemysłu, a także sprzedaż hurtowa części samochodowych i silnikowych oraz (...) przemysłowej. Spółka dostarcza towary m.in. do odbiorców (podatników VAT) na terytorium Polski. Spółka nie przechowuje w Polsce żadnych towarów handlowych. Towary dostarczane do polskich odbiorców są wysyłane z terytorium Niemiec. Siedziba Spółki znajduje się na terytorium Federalnej Republiki Niemiec. W 2023 r. Spółka utworzyła w Polsce Oddział, który promuje produkty Spółki na rynku lokalnym.

W pierwszej kolejności Państwa wątpliwości dotyczą ustalenia czy Spółka posiada w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, w rozumieniu art. 11 ust. 1 Rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011, co w konsekwencji uprawnia ją do odliczenia podatku naliczonego z faktur zakupowych wystawianych przez polskich usługodawców dokumentujących usługi świadczone na rzecz tego miejsca, do których stosuje się art. 28b ustawy o VAT (np. usługi księgowe).

W tym miejscu należy wskazać, że dla ujednolicenia stosowanych zasad dotyczących miejsca opodatkowania transakcji podlegających opodatkowaniu definicja „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej” została zawarta w Rozporządzeniu Wykonawczym Rady (UE) Nr 282/2011 z 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE l 77 z 23.03.2011, str.1, ze zm.) zwanego dalej „rozporządzeniem 282/2011”.

Z części wstępnej (preambuły) - punkt (4) wynika, że podstawowym celem niniejszego rozporządzenia 282/2011 jest zapewnienie jednolitego stosowania obecnego systemu VAT, poprzez określenie przepisów wykonawczych do dyrektywy 2006/112/WE, w szczególności w odniesieniu do podatników, dostawy towarów i świadczenia usług oraz miejsca transakcji podlegających opodatkowaniu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w art. 5 ust. 4 Traktatu o Unii Europejskiej niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu. Przyjęcie rozporządzenia, jako wiążącego i mającego bezpośrednie zastosowanie we wszystkich państwach członkowskich, w sposób najpełniejszy zapewnia jednolite stosowanie.

Natomiast w punkcie (14) stwierdzono, że:

W myśl art. 11 ust. 1 rozporządzenia 282/2011:

Zgodnie z art. 11 ust. 2 rozporządzenia 282/2011:

Jak stanowi art. art. 11 ust. 3 rozporządzenia 282/2011:

Na podstawie art. 53 ust. 1 rozporządzenia 282/2011:

Przy wykładni pojęcia „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej”, odwołując się do orzeczeń TSUE, należy wskazać, że o ww. miejscu można mówić jeżeli występuje odpowiednia struktura w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, niezbędna do prowadzenia działalności gospodarczej oraz istnieje pewna minimalna skala działalności gospodarczej, która pozwala na uznanie, że działalność podatnika w tym miejscu nie jest prowadzona w sposób okresowy, jak również działalność z tego miejsca jest prowadzona w sposób samodzielny w stosunku do działalności siedziby przedsiębiorstwa. W tym zakresie aktualne jest orzecznictwo TSUE, m.in. wyrok C-168/84 Gunter Berkholz, C-231/94 Faaborg-Gelting Linien A/S, C-190/95 ARO Lease BV, C-260/95 Commissioners of Customs and Excise v. DFDS A/S, C-390/96 Lease Plan Luxembourg SA, jak również C-605/12 Welmory Sp. z o.o.

Z uwagi na definicję stałego miejsca prowadzenia działalności wynikającą z przedmiotowego rozporządzenia 282/2011, jak również utrwalone orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej oraz orzecznictwo polskich sądów administracyjnych w powyższym zakresie, wymienić można kilka przesłanek, których zaistnienie powoduje, że można mówić o „stałym miejscu prowadzenia działalności”. Jak wynika z samej nazwy „stały”, to trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny. Powyższe wskazuje, że stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, że działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Zaangażowanie, o którym mowa powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy, pozwalający na świadczenie usług w sposób niezależny. Innymi słowy, dla uznania, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego, który samodzielnie może świadczyć określone czynności. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający.

Pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności nie sposób również rozpatrywać w oderwaniu od definicji działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy. Zgodnie z tym przepisem:

Z uwagi na wskazane w powołanym wyżej przepisie kryteria, stwierdzić należy, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na jego terytorium infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Przyjąć zatem należy, że infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe musi pozostawać  w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu. Zatem koniecznym jest dla uznania za stałe miejsce prowadzenia działalności aby to miejsce nie tylko wykorzystywało towary i usługi, lecz także samo mogło wykonywać czynności podlegające opodatkowaniu zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy. Przy czym, nie jest konieczne dla uznania działalności podmiotu za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, aby przy wykorzystaniu wystarczających środków sam podmiot świadczył usługi czy też dokonywał dostaw towarów. Ważne również aby stworzona struktura działalności podmiotu miała możliwość odbioru i korzystania z usług dostarczonych na własne potrzeby.

Jednocześnie do przyjęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego i technicznego, podatnikowi musi jednak przysługiwać - na podstawie wymogu wystarczającej stałości miejsca działalności - porównywalna kontrola nad zapleczem personalnym i technicznym.

Na podstawie wymienionych przesłanek można uznać, że jeżeli dany podmiot posiada w danym państwie personel oraz strukturę (w tym infrastrukturę techniczną), cechującą się odpowiednią stałością, to posiada stałe miejsce prowadzenia działalności w tym państwie. Bez znaczenia pozostaje natomiast - co należy podkreślić - czy są to pracownicy zatrudnieni bezpośrednio przez ten podmiot, czy też „własna” infrastruktura. Orzecznictwo TSUE wskazuje bowiem, że także korzystanie z zasobów ludzkich i technicznych innego podmiotu może prowadzić do powstania stałego miejsca prowadzenia działalności w innym kraju.

Orzeczenie NSA z 3 października 2019 r. (I FSK 980/17) porusza kwestię „samowystarczalności” stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej: „To, czy posiadane w danym miejscu siły i środki są odpowiednie, powinno być oceniane każdorazowo w kontekście konkretnych usług. Pamiętać bowiem należy, że owe siły i środki mają być odpowiednie do tego, aby umożliwić albo odbiór i wykorzystanie nabywanych usług, albo świadczenie usług. Innymi słowy, powinno być tak, że to ta właśnie struktura faktycznie konsumuje, zużywa usługi. Jeśli nie jest możliwe, aby dana struktura (z uwagi na swoje zaplecze personalne i techniczne) była w stanie skonsumować nabywane usługi, to należy ją uznać za niebędącą w tym przypadku stałym miejscem prowadzenia działalności. Odpowiednio - stałe miejsce prowadzenia działalności powinno mieć w dyspozycji takie siły i środki, aby było w stanie wyświadczyć usługi, które sprzedaje. Tylko wówczas w odniesieniu do sprzedawanych usług może być ono uznane za stałe miejsce prowadzenia działalności”.

Mając na uwadze orzecznictwo TSUE, NSA, powyższe przepisy prawa oraz okoliczności rozpoznawanej sprawy należy stwierdzić, że działalność Spółki, tj. A. GmbH realizowana w Polsce spełnia przesłanki do uznania jej za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski, bowiem cechuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego. W przedmiotowej sprawie prowadzenie części działalności w Polsce wynika z posiadania przez Spółkę w kraju wystarczających zasobów osobowych oraz technicznych niezbędnych do prowadzenia części działalności gospodarczej oraz istnienia pewnej minimalnej skali działalność gospodarczej, która pozwala na uznanie, że działalność Spółki w Polsce nie jest prowadzona w sposób okresowy.

Z wniosku wynika, że Spółka prowadzi działalność w zakresie handlu towarami dla silników i częściami (...) dla przemysłu, a także sprzedaż hurtowej części samochodowych i silnikowych oraz (...) przemysłowej. Spółka dostarcza towary m.in. do odbiorców (podatników VAT) na terytorium Polski. Spółka nie przechowuje w Polsce żadnych towarów handlowych. Towary dostarczane do polskich odbiorców są wysyłane z terytorium Niemiec. W 2023 r. Spółka utworzyła w Polsce Oddział, który zatrudnia polski personel i promuje produkty Spółki na rynku lokalnym. Działalność Oddziału w Polsce obejmuje w szczególności: budowę sieci sprzedaży/dystrybucji, negocjowanie warunków umów, przedstawienie oferty produktowej Spółki i cenników, zarządzanie i wsparcie procesu sprzedaży, obsługę zapytań marketingowych i cenowych, udział w targach branżowych, prowadzenie działań PR i marketingu w mediach społecznościowych, zamawianie materiałów promocyjnych, koordynowanie akcji promocyjnych z klientami.

Należy zauważyć, że aby dane miejsce można było uznać za „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” powinno ono posiadać odpowiednie zaplecze personalnego oraz techniczne. Zaplecze to powinno przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy w kontekście prowadzonej działalności gospodarczej. W analizowanej sprawie Spółka utworzyła na terytorium kraju Oddział, który zatrudnia polski personel. Większość procesów związanych z obsługą zamówień i fakturowaniem realizuje centrala Spółki w Niemczech. Jednakże niektóre zatrudnione osoby w Oddziale mogą negocjować i zawierać umowy w imieniu Spółki do określonej wartości (€ 4 mln.), tym samym Oddział uczestniczy w procesie sprzedażowym towarów Spółki wysyłanych z terytorium Niemiec na terytorium Polski do polskich odbiorców. Ponadto, Oddział wynajmuje przestrzeń biurową w nieruchomości położonej w Polsce oraz posiada wyposażenie biurowe powierzone pracownikom Oddziału. Zatem na terytorium Polski poprzez Oddział będzie prowadzona część działalności Spółki (w zakresie promocji i wsparcia sprzedaży produktów Spółki na lokalnym rynku) i w tym celu zostanie zorganizowane odpowiednie zaplecze personalne (pracownicy Oddziału) oraz techniczne (wynajęte biuro). Tym samym należy stwierdzić, że Spółka spełni kryterium posiadania zaplecza technicznego i personalnego na terytorium Polski.

Ponadto z wniosku wynika, że Oddział nabywa m.in. artykuły biurowe, media (internet i telefony komórkowe), usługi księgowe i usługi wynajmu przestrzeni biurowej. Nabywane usługi są wykorzystywane na potrzeby Oddziału i nie są przedmiotom dalszej odsprzedaży. W przyszłości Oddział może również nabywać inne rodzaje usług lub towarów w zależności od potrzeb. Oddział również nabywa materiały promocyjne od polskich dostawców i wykorzystuje je do promocji produktów Spółki, w tym, poprzez nieodpłatne przekazania towarów. Zatem struktura (w postaci zasobów osobowych i personalnych Oddziału) jaką Spółka zorganizowała na terytorium Polski jest w stanie odbierać i wykorzystywać nabywane usługi dla własnych potrzeb. Usługi nabywane na terytorium Polski są faktycznie wykorzystywane przez Spółkę. Również sam fakt utworzenia Oddziału w Polsce (spełnienie warunków formalnych oraz podjęcie czynności prawnych) stanowi o tym, że Spółka zamierza prowadzić działalność na terytorium Polski w sposób zorganizowany oraz trwały. W konsekwencji działalność prowadzona przez Spółkę na terytorium Polski charakteryzuje się stałością. Tym samym, poprzez zorganizowanie odpowiedniego zaplecza osobowego i technicznego oraz nabywanie od niezależnych podmiotów usług i towarów Spółka niezależnie i w długiej perspektywie czasu na terytorium Polski zamierza prowadzić działalność gospodarczą.

Jednocześnie w analizowanym przypadku bez znaczenia pozostaje okoliczność, że wszelkie decyzje dotyczące działalności Spółki na terytorium Polski podejmowane są w kraju siedziby tj. w Niemczech, bowiem stałości miejsca prowadzenia działalności gospodarczej nie można utożsamiać z intensywnością i częstotliwością podejmowania działań w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, jak również z decyzjami podejmowanymi przez Spółkę, które nie mają miejsca w kraju. Istotny jest fakt, że decyzje, które zapadają w kraju siedziby dotyczą w rzeczywistości działalności prowadzonej w Polsce.

Podsumowując aktywność Oddziału Spółki na terytorium kraju, posiadającego zaplecze techniczne w postaci biura i personalne w postaci zatrudnionych pracowników, charakteryzująca się wykonywaniem szeregu czynności operacyjnych prowadzonej działalności - sprowadza się do uznania, że wykorzystanie zasobów technicznych oraz personelu zatrudnionego w Polsce do wykonywania części prowadzonej działalności Spółki w sposób zorganizowany oraz ciągły kwalifikuje prowadzoną aktywność Spółki na terytorium kraju jako stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce. W konsekwencji, posiadany w Polsce przez Spółkę Oddział stanowi stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej Spółki w Polsce. A zatem na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy Spółce przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego z faktur zakupowych wystawianych przez polskich usługodawców, dokumentujących usługi świadczone na rzecz tego miejsca, do których stosuje się art. 28b ust. 2 ustawy (np. usługi księgowe).

Tym samym Państwa stanowisko w zakresie pytania nr 1 jest prawidłowe.

Wątpliwości Spółki dotyczą również prawa do odliczenia podatku VAT wynikającego z faktur wystawionych przez dostawcę - gdy dostawa towarów i świadczenie usług podlega opodatkowaniu VAT w Polsce - w sytuacji, gdy dostawca błędnie wskazał na fakturze dane Oddziału (nazwa, adres), jednak podał prawidłowy NIP Spółki lub błędnie wskazał na fakturze zarówno dane Oddziału (nazwa, adres), jak i jego NIP.

Uregulowania dotyczące szczegółowych zasad wystawiania faktur oraz danych, które powinny zawierać zawarte są w art. 106a-106e ustawy o podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy:

Według art. 106e ust. 1 pkt 1-15 ustawy:

Z ww. uregulowań wynika, że faktura powinna m.in. jednoznacznie określać imiona i nazwiska lub nazwy podatnika (sprzedawcy) i nabywcy, ich adresy. Faktura winna zawierać dane nabywcy towaru lub usługi i tym samym dokumentować rzeczywiste zdarzenia gospodarcze, a jako wystawca i nabywca powinni widnieć faktyczni uczestnicy transakcji.

Każdorazowo należy ustalić więc nabywcę towaru lub usługi, który winien wynikać z zawartej umowy.

Faktury są dokumentem o charakterze sformalizowanym. Zatem, co do zasady, faktury muszą być wystawione zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie przepisami prawa. Prawidłowość materialnoprawna faktury zachodzi, jeżeli odzwierciedla ona prawdziwe zdarzenie gospodarcze. Oznacza to, że nie można uznać za prawidłową fakturę, gdy sprzecznie z jej treścią wskazuje ona zdarzenie gospodarcze, które w ogóle nie zaistniało. Faktura potwierdza zaistniałe zdarzenia gospodarcze, a jej elementy formalne wymagane przez art. 106e ust. 1 ustawy mają wyłącznie znaczenie dowodowe. Jedynie braki merytoryczne faktury mogą wywołać skutek materialny w postaci zmian w przedmiocie lub podstawie opodatkowania, a także doprowadzić do niewłaściwego określenia wysokości podatku.

Z powyższego wynika, że o prawidłowości faktur wystawianych i otrzymywanych przez podatników powinny decydować przede wszystkim ustalenia, czy dokumenty te potwierdzają rzeczywiste transakcje handlowe. A zatem jeżeli w fakturach dokumentujących transakcje występują tzw. wadliwości mniejszej wagi, należy uznać, że nie ma podstawy do kwestionowania faktur, w tym prawa do odliczenia podatku naliczonego, wyłącznie z powodu braków mających charakter tzw. wadliwości mniejszej wagi. Są to tego rodzaju wadliwości, które, co prawda, powodują, że faktura nie odpowiada wymogom określonym w przepisach, jednakże same w sobie nie wpływają na przedmiot i podstawę opodatkowania.

Prawidłowo wystawiona faktura powinna zawierać nazwę jednostki macierzystej z jej danymi i numerem NIP. Dodatkowo, w celu łatwiejszej identyfikacji, oprócz danych identyfikacyjnych Spółki, faktury mogą zawierać informacje dodatkowe pozwalające na identyfikację oddziału (np. nazwę jaką posługuje się w obrocie gospodarczym oraz jego adres).

Dane zawarte na fakturze muszą przede wszystkim umożliwiać jednoznaczną identyfikację stron transakcji gospodarczej, zarówno po stronie nabywcy, jak i sprzedawcy. Chociaż faktura powinna zawierać dane dotyczące nabywcy wymienione w art. 106e ustawy, to niewskazanie niektórych z tych informacji nie wyklucza możliwości identyfikacji nabywcy na podstawie pozostałych danych zawartych na fakturze.

Zgodnie z art. 106k ust. 1 ustawy:

Na mocy art. 106k ust. 2 ustawy:

Jak stanowi art. 106k ust. 3 ustawy:

Noty korygujące mogą zostać wystawione przez nabywcę towaru lub usługi, w przypadku, gdy otrzymał on fakturę lub fakturę korygującą zawierającą pomyłki dotyczące jakiejkolwiek informacji wiążącej się zwłaszcza ze sprzedawcą lub nabywcą lub oznaczeniem towaru lub usługi (z wyjątkiem pomyłek w pozycjach faktury określonych w art. 106e ust. 1 pkt 8-15 ustawy).

Jak wynika z powyższych regulacji noty korygujące mogą zostać wystawione przez nabywcę towaru lub usługi, w przypadku, gdy otrzymał on fakturę lub fakturę korygującą zawierającą pomyłki dotyczące jakiejkolwiek informacji wiążącej się zwłaszcza ze sprzedawcą lub nabywcą lub oznaczeniem towaru lub usługi (z wyjątkiem pomyłek w pozycjach faktury określonych w art. 106e ust. 1 pkt 8-15 ustawy).

Ponadto, zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z 13 października 1995 r. o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 237 ze zm.), zwanej dalej „ustawą o NIP”:

Art. 5 ust. 2b ustawy o NIP:

Art. 5 ust. 3 ustawy o NIP:

Art. 6 ust. 1 ustawy o NIP:

Obowiązek złożenia zgłoszenia identyfikacyjnego, o którym mowa w art. 6 ust. 1 ustawy o NIP, wynika z art. 96 ust. 1 ustawy:

Wzór dokumentu VAT-R zgłoszenia rejestracyjnego w zakresie podatku od towarów i usług określony został rozporządzeniem Ministra Finansów z dnia 9 marca 2020 r. w sprawie wzorów dokumentów związanych z rejestracją podatników w zakresie podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2023 r. poz. 55) zmienionym rozporządzeniem Ministra Finansów z 8 sierpnia 2023 r. (Dz. U. 2023 r. poz. 1731).

W § 1 ww. rozporządzenia określony został wzór zgłoszenia rejestracyjnego w zakresie podatku od towarów i usług, stanowiący załącznik nr 1 do rozporządzenia (VAT-R). W części B1 tego zgłoszenia - „Dane identyfikacyjne” w poz. 12 należy podać nazwę pełną podatnika, a w części B2 zgłoszenia w poz. 16-24 - „Adres siedziby”.

Odnosząc powyższe przepisy do Państwa wątpliwości w kwestii prawa do odliczenia podatku VAT z faktur w sytuacji, gdy dostawca wystawił faktury z danymi Oddziału (nazwa, adres), ale z NIP Spółki lub wystawił faktury z danymi Oddziału (nazwa, adres) i z NIP Oddziału, należy wskazać, że w celu jednoznacznej identyfikacji podatkowej, dane podatnika podawane na fakturach powinny być zgodne z danymi identyfikacyjnymi wskazanymi w zgłoszeniach rejestracyjnych w zakresie podatku od towarów i usług.

W analizowanej sprawie, w sytuacji gdy polscy dostawcy wystawiają faktury z danymi Oddziału (nazwa, adres), ale z NIP Spółki, to faktury dokumentują prawdziwe zdarzenia gospodarcze. Dane, które Spółka podaje polskim dostawcom jako dane nabywcy - nazwa, numer NIP - pozwalają na jednoznaczną identyfikację Spółki jako strony transakcji, nawet jeśli na fakturze zawarty jest adres Oddziału, a nie siedziby Spółki.

Skoro Spółka wykonuje działalność gospodarczą poprzez utworzony Oddział w Polsce, to Spółka jest podmiotem identyfikowalnym na podstawie numeru NIP. Oddział, chociaż stanowi zorganizowane i wyodrębnione miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, nie stanowi odrębnego od Spółki podatnika, na gruncie podatku VAT spółka macierzysta i jej oddział stanowią jednego podatnika. Oznacza to, że mimo iż na terytorium kraju funkcjonuje oddział przedsiębiorcy zagranicznego, podatnikiem podatku od towarów i usług pozostaje przedsiębiorca zagraniczny prowadzący działalność za pośrednictwem utworzonego w tym celu oddziału. W związku z tym, możliwa jest pełna identyfikacja Spółki jako podmiotu otrzymującego fakturę, na podstawie pozostałych danych podanych na fakturze.

Jak już zaznaczono, prawo do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktury VAT uzależnione jest nie tylko od spełnienia warunków wynikających z przepisu art. 86 ust. 1 ustawy, ale również od niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Należy w tym miejscu zaznaczyć, że wskazany art. 88 ustawy nie przewiduje braku prawa do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktury zawierającej błędne oznaczenie adresu nabywcy czy też błędny numer NIP nabywcy. Zatem, pomimo, że otrzymywane przez Spółkę faktury powinny co do zasady zawierać nazwę, adres i NIP Spółki, ewentualnie jedynie dodatkowo adres Oddziału - to podkreślić należy, że o prawidłowości faktur wystawianych i otrzymywanych przez podatników powinny decydować przede wszystkim ustalenia, czy dokumenty te potwierdzają rzeczywiste transakcje handlowe. A zatem jeżeli faktury zawierają błędne dane nabywcy, przy jednoczesnej możliwości zweryfikowania zdarzenia gospodarczego i prawidłowego określenia nabywcy towaru, nie ma podstaw do kwestionowania faktur, w tym prawa do odliczenia podatku naliczonego, bowiem takie błędy nie wpływają na wysokość zobowiązania podatkowego. Tego rodzaju wadliwość, co prawda, powoduje, że faktura nie odpowiada wymogom określonym w przepisach, jednakże sama w sobie nie wpływa na przedmiot i podstawę opodatkowania.

W konsekwencji stwierdzić należy, że w sytuacji, gdy faktury zawierają błędy w nazwie, adresie czy też numerze NIP i jeżeli na podstawie posiadanych faktur jest możliwa identyfikacja Spółki jako nabywcy, to Spółka ma prawo do odliczenia z tych faktur podatku naliczonego. Przy czym podkreślam, że w sytuacji, gdy nabywca otrzymał fakturę zawierającą błędy w elementach nazwy sprzedawcy lub nabywcy albo oznaczenia towaru lub usługi, może je skorygować notą korygującą. Należy jednak stwierdzić, że przez wystawienie noty korygującej nie można zmienić podmiotu umowy sprzedaży. W przypadku, gdy błędne są wszystkie dane nabywcy towaru lub usługi wskazane na fakturze, nie jest dopuszczalne jej korygowanie przez nabywcę notą korygującą. Jedynym sposobem naprawienia tego typu błędu jest wystawienie faktury korygującej przez sprzedawcę.

Zatem Państwa stanowisko w zakresie pytania nr 2 i 3 jest prawidłowe.

Ponadto Państwa wątpliwości dotyczą prawa do odliczenia podatku naliczonego związanego z nabyciem materiałów marketingowych (mających jedynie charakter informacyjny i jednocześnie niemających wartości handlowej lub użytkowej) jak i prezentów (niebędących prezentami małej wartości ani próbkami), które są wysyłane przez polskich dostawców z Polski do innych państw członkowskich Unii Europejskiej i przekazywane tam nieodpłatnie przez Spółkę oraz braku obowiązku wykazywania w Polsce wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów na podstawie art. 25 ust. 2 ustawy w związku z nabyciem materiałów marketingowych i prezentów, które są wysyłane przez polskich dostawców z Polski do innych państw Unii Europejskiej.

Z przedstawionych we wniosku okoliczności wynika, że Oddział zamawia materiały promocyjne od polskich dostawców i wykorzystuje je do promocji produktów Spółki, w tym poprzez nieodpłatne przekazania towarów. Spółka opodatkowuje nieodpłatne przekazania towarów dokonywane na terytorium Polski zgodnie z art. 7 ust. 2-4 ustawy. Spółka odlicza podatek naliczony związany z nieodpłatnie przekazanymi w Polsce towarami.

Niekiedy Oddział zamawia materiały promocyjne, które polscy dostawcy wysyłają na terytorium innych państw członkowskich Unii Europejskiej. Tam przedstawiciele Spółki wykorzystują je do celów promocyjnych, w tym poprzez nieodpłatne przekazania towarów.

Transport materiałów jest organizowany przez polskiego dostawcę i przebiega nieprzerwanie z terytorium Polski na terytorium innego państwa członkowskiego UE. Oddział nie dokonuje przeładunku ani konfekcjonowania materiałów.

Spółka jest wskazana jako odbiorca towarów w państwie członkowskim Unii Europejskiej, na terytorium którego wysyłane są towary. Dla potrzeb opisywanych zakupów towarów promocyjnych Spółka posługuje się numerem, pod którym zidentyfikowana jest dla celów podatku VAT w Polsce. Przy czym Spółka nie jest zarejestrowana dla celów podatku VAT w państwach, do których polscy dostawcy wysyłają omawiane towary. Spółka nie nalicza podatku VAT (ani podatku od wartości dodanej) od nieodpłatnie przekazywanych towarów na terytorium tych państw. Polscy dostawcy dokumentują sprzedaż opisanych materiałów marketingowych na rzecz Spółki fakturami, w których wykazują polski podatek VAT.

Większość materiałów promocyjnych nie ma wartości handlowej i służy wyłącznie celom informacyjnym. Niektóre z materiałów promocyjnych - np. odzież robocza z logo Spółki - stanowią prezenty biznesowe o wartości przekraczającej 20 PLN netto za sztukę. Spółka nie prowadzi ewidencji osób, które otrzymują opisane prezenty.

Mając na uwadze przedstawiony opis sprawy w pierwszej kolejności należy wskazać, że stosownie do art. 13 ust. 1 ustawy:

W myśl art. 13 ust. 2 pkt 1 i 2 ustawy:

Stosownie do art. 13 ust. 6 ustawy:

Zatem, co do zasady, przy spełnieniu warunków odnośnie podmiotów biorących udział w transakcji,  w przypadku gdy w wykonaniu czynności określonych w art. 7 ustawy następuje wywóz towarów z Polski na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju występuje wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów. W takiej sytuacji zachodzi wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów w sprzedaży, której po stronie nabywcy odpowiada wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów w zakupie.

Z art. 13 ust. 3 ustawy wynika, że:

Powołany przepis rozszerza pojęcie wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów na czynności, które nie mają charakteru czynności dwustronnych (pomiędzy dwoma odrębnymi podmiotami), polegające na przemieszczeniu towarów przedsiębiorstwa z Polski do innego kraju Unii Europejskiej, które mają służyć działalności gospodarczej podatnika. W takim przypadku dostawca pełni jednocześnie rolę nabywcy towarów na terytorium innego państwa członkowskiego.

Stosownie do art. 25 ust. 1 ustawy:

Przy czym, jak wskazuje art. 25 ust. 2 ustawy:

Na mocy art. 41 ust. 3 ustawy:

Stosownie do art. 42 ust. 1 ustawy:

Na mocy art. 42 ust. 1a ustawy:

Ww. warunki muszą być spełnione łącznie. Spełnienie pierwszego z nich ma zagwarantować, że czynność zostanie potraktowana jako wewnątrzwspólnotowe nabycie w kraju odbiorcy i zostanie tam faktycznie opodatkowana, a drugi wskazuje, że istotnie nastąpił wywóz towarów z jednego państwa członkowskiego (z kraju) i jego transport (przemieszczenie) do innego państwa członkowskiego niż terytorium kraju. Istotą transakcji wewnątrzwspólnotowych jest faktyczne opodatkowanie dostawy towaru w państwie przeznaczenia (do którego towar jest docelowo przemieszczany).

Jak stanowi art. 42 ust. 2 ustawy:

Stosownie do art. 42 ust. 3 ustawy:

Brzmienie art. 42 ustawy, w tym wprowadzony w niej wymóg podania przez nabywcę dwuliterowego kodu stosowanego dla podatku od wartości dodanej nadanego przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy oraz wymóg wykazania transakcji w informacji podsumowującej, jest wynikiem implementacji Dyrektywy Rady (UE) 2018/1910 z 4 grudnia 2018 r. zmieniającej dyrektywę 2006/112/WE w odniesieniu do harmonizacji i uproszczenia niektórych przepisów w systemie podatku od wartości dodanej dotyczących opodatkowania handlu między państwami członkowskimi.

Zgodnie z punktem 7 preambuły do ww. Dyrektywy:

Mając na uwadze powyższe, trzeba stwierdzić, że dostawa towarów do kontrahenta z innego kraju członkowskiego, który nie jest zarejestrowany jako podatnik VAT-UE, nie może podlegać opodatkowaniu stawką podatku VAT w wysokości 0%.

Jak wynika z opisu sprawy Oddział zamawia materiały promocyjne, które polscy dostawcy wysyłają na terytorium innych państw członkowskich Unii Europejskiej. Spółka jest wskazana jako odbiorca towarów w państwie członkowskim Unii Europejskiej, na terytorium którego wysyłane są towary. Jednakże dla tej transakcji Spółka posługuje się numerem, pod którym zidentyfikowana jest dla celów podatku VAT w Polsce, gdyż nie jest zarejestrowana dla celów podatku VAT w państwach, do których polscy dostawcy wysyłają omawiane towary. W związku z zaistniałą sytuacją polscy dostawcy dokumentują sprzedaż opisanych materiałów marketingowych na rzecz Spółki fakturami, w których wykazują polski podatek VAT.

W związku z powyższym należy stwierdzić, że w tak opisanej transakcji Spółka podając swój polski nr NIP staje się właścicielem tych towarów na terytorium kraju. Tym samym dokonując ich przemieszczenia z terytorium kraju będąc ich odbiorcą na terytorium innych państw członkowskich Unii Europejskiej Spółka dokonuje przemieszczenia towarów własnych. Towary te w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą będą na terytorium innych państw UE przekazywane przez Spółkę nieodpłatnie. Spełnione będą więc wszystkie przesłanki, o których mowa w art. 13 ust. 3 ustawy i transakcje przemieszczenia towarów własnych należy uznać za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów na własną rzecz.

Z uwagi na powyższe okoliczności należy ustalić czy nieodpłatne przekazanie przez Spółkę materiałów marketingowych (mających jedynie charakter informacyjny i jednocześnie niemających wartości handlowej lub użytkowej) jak i prezentów (niebędących prezentami małej wartości ani próbkami), które są przemieszczane przez Spółkę z terytorium Polski do innych krajów UE podlega opodatkowaniu.

Stosownie do art. 7 ust. 2 ustawy:

Na mocy art. 7 ust. 3 ustawy:

W myśl art. 7 ust. 4 ustawy:

W świetle art. 7 ust. 7 ustawy:

W świetle przywołanych uregulowań, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług - co do zasady - podlega każde nieodpłatne przekazanie towarów należących do przedsiębiorstwa, z którym wiąże się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, o ile podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu, imporcie lub wytworzeniu tych towarów lub ich części składowych. Wyjątek stanowi przekazanie towarów stanowiących zdefiniowane w art. 7 ust. 4 ustawy prezenty o małej wartości lub próbki, o których mowa w art. 7 ust. 7 tej ustawy.

Przy rozstrzygnięciu kwestii opodatkowania podatkiem VAT czynności nieodpłatnego przekazania materiałów promocyjnych, marketingowych stosownym jest odwołanie się do założeń konstrukcyjnych podatku od towarów i usług. Otóż, u podstaw podatku VAT leży obciążenie tym podatkiem konsumpcji, co jest realizowane poprzez doliczanie go do ceny nabywanych przez konsumentów dóbr. Faktyczny ciężar podatku jest przerzucany na kolejnych nabywców, aby w końcu obciążyć ostatniego nabywcę - konsumenta, który nie uczestniczy już w tym systemie i nie ma możliwości dalszego przerzucenia podatku. Zatem podatek VAT obciąża konsumpcję danego towaru (lub usługi), przez którą należy rozumieć użycie nabytego towaru (lub usługi) w celu zaspokojenia jakiejkolwiek potrzeby konsumenta.

W przedstawionym zdarzeniu Spółka nieodpłatnie przekazuje materiały promocyjne, które mają jedynie charakter informacyjny i jednocześnie nie mają wartości handlowej lub użytkowej. Przekazanie materiałów, które nie wykazują konsumpcyjnego charakteru nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT pomimo, że materiały te nie stanowią prezentów o małej wartości w rozumieniu art. 7 ust. 4 ustawy VAT i próbek, o których mowa w art. 7 ust. 7 tej ustawy. Przekazane materiały promocyjne mają na celu zachęcić obdarowanych do nabycia produktów Spółki. Oznacza to, że odbiorca wydawanych towarów nie konsumuje ich, nie jest też w wyniku dokonanej dostawy zaspokojona jakakolwiek potrzeba, ani też nie pojawia się wskutek tego przysporzenie majątkowe.

W konsekwencji, nieodpłatne przekazanie materiałów promocyjnych, które mają jedynie charakter informacyjny i jednocześnie nie mają wartości handlowej lub użytkowej nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, co powoduje, że Spółka z tego tytułu nie ma obowiązku rozpoznania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów na podstawie art. 13 ust. 3 ustawy.

Odnosząc się do prawa do odliczenia podatku z tytułu nabycia materiałów promocyjnych, które mają jedynie charakter informacyjny i jednocześnie nie mają wartości handlowej lub użytkowej wskazać należy, że warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest niewątpliwy i bezsporny związek zakupów z wykonanymi czynnościami opodatkowanymi. Odliczyć zatem można podatek naliczony, który jest związany z transakcjami opodatkowanymi podatnika, tzn. których następstwem jest określenie podatku należnego. Ustawa wyłącza zatem możliwość dokonywania odliczeń podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku oraz niepodlegających opodatkowaniu. Ustawodawca nie precyzuje, w jakim zakresie i w jaki sposób towary i usługi muszą być wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, aby pozwoliło to podatnikowi na odliczenie podatku naliczonego. Związek ten może być zatem bezpośredni lub pośredni. O związku bezpośrednim dokonywanych zakupów z działalnością gospodarczą można mówić wówczas, gdy nabywane towary lub usługi służą, np. dalszej odprzedaży, bowiem bezpośrednio wiążą się z czynnościami opodatkowanymi wykonywanymi przez podatnika.

Natomiast ze związkiem pośrednim mamy do czynienia w sytuacji, gdy ponoszone wydatki nie mają bezpośredniego odzwierciedlenia w osiąganych obrotach, jakkolwiek ich ponoszenie warunkuje uzyskanie obrotu opodatkowanego podatkiem od towarów i usług.

Aby jednak można było wskazać, że określone zakupy mają pośredni związek z działalnością, istnieć musi związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy dokonanymi zakupami towarów i usług a powstaniem obrotu. O pośrednim związku dokonanych zakupów z działalnością podatnika można mówić wówczas, gdy zakup towarów i usług przyczynia się pośrednio do uzyskania obrotu przez podatnika poprzez wpływ na ogólne funkcjonowanie przedsiębiorstwa jako całości.

W kwestii prawa do odliczenia wielokrotnie w swych orzeczeniach wypowiadał się Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Wskazywał on, że aby można było przyznać podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego i określić zakres takiego prawa, zasadniczo konieczne jest istnienie bezpośredniego i ścisłego związku pomiędzy konkretną transakcją powodującą naliczenie podatku, a transakcją lub kilkoma transakcjami objętymi podatkiem należnym, które rodzą prawo do odliczenia (por. wyroki TSUE w sprawach C-29/08 SKF, C-435/05 Investrand). Uzupełnienie tej reguły stanowi przyznanie podatnikowi prawa do odliczenia, gdy taki bezpośredni i ścisły związek nie występuje, lecz poniesione wydatki należą do kosztów ogólnych tego podatnika i jako takie stanowią elementy cenotwórcze dostarczanych towarów i usług. Takie wydatki mają bowiem bezpośredni związek z całością działalności gospodarczej podatnika (por. wyrok TSUE w sprawie C-126/14 Sveda UAB). Z orzecznictwa TSUE wynika ponadto, że krajowe organy podatkowe i sądy, stosując owe kryteria bezpośredniego związku, powinny brać pod uwagę wszelkie okoliczności, w jakich przebiegały rozpatrywane transakcje i uwzględnić tylko te z pośród nich, które były w sposób obiektywny związane z opodatkowaną działalnością podatnika (por. wyrok TSUE w sprawie C-104/12 Becker).

Innymi słowy, prawo do odliczenia powstaje zarówno wtedy, gdy dany wydatek pozostaje w ścisłym związku z konkretną czynnością opodatkowaną, jak również, gdy jest związany z większą liczbą takich czynności, a także, gdy zostaje poniesiony w związku z ogółem czynności, kształtujących zakres działalności gospodarczej podatnika. W każdym bowiem z tych przypadków podatek naliczony zapłacony w cenie nabytych towarów lub usług stanowi, w sposób pośredni lub bezpośredni, element cenotwórczy czynności opodatkowanych.

W opisanych okolicznościach sprawy nieodpłatne przekazanie materiałów promocyjnych ma na celu zachęcić obdarowanych do nabycia produktów Spółki. Zatem należy uznać, że czynności te są pośrednio związane z działalnością gospodarczą Spółki, która jest działalnością opodatkowaną podatkiem VAT. W konsekwencji, nieodpłatne przekazywanie materiałów promocyjnych, które mają jedynie charakter informacyjny i jednocześnie nie mają wartości handlowej lub użytkowej, a które ma na celu wpływ na reklamę Spółki, pośrednio przyczynia się do zwiększenia sprzedaży Spółki - opodatkowanej podatkiem VAT.

Tym samym, skoro nabywane przez Spółkę materiały promocyjne w celu ich nieodpłatnego przekazania na terytorium innych niż polska krajów UE mają związek z prowadzoną przez Spółkę opodatkowaną podatkiem VAT działalnością gospodarczą, to zgodnie z art. 86 ust. 8 pkt 1 ustawy, Spółce z tytułu ich nabycia przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego, pomimo braku obowiązku opodatkowania ich nieodpłatnego przekazania.

Natomiast w odniesieniu do nieodpłatnego przekazania przez Spółkę prezentów (niebędących prezentami małej wartości ani próbkami) np. odzież robocza z logo Spółki, które są przemieszczane przez Spółkę z terytorium Polski do innych krajów UE należy wskazać, że skoro przekazywane prezenty nie stanowią prezentów o małej wartości w rozumieniu art. 7 ust. 4 ustawy i próbek, o których mowa w art. 7 ust. 7 tej ustawy, to ich nieodpłatne przekazanie zgodnie z art. 7 ust. 2 pkt 2 ustawy, będzie zrównane z odpłatną dostawą towarów, w przypadku gdy Spółce przysługiwać będzie prawo do odliczenia podatku naliczonego przy ich zakupie.

W kwestii prawa Spółki do odliczenia podatku z tytułu nabycia od polskich dostawców prezentów (niebędących prezentami małej wartości ani próbkami) wskazać należy, że przekazanie tych prezentów ma zachęcić obdarowanych do nabycia produktów Spółki co przyczynia się do wzrostu obrotów Spółki i ma związek z prowadzoną przez Spółkę opodatkowaną podatkiem VAT działalnością gospodarczą. Tym samym Spółce przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu ich nabycia.

Powyższe oznacza, że nieodpłatne przekazanie prezentów (niebędących prezentami małej wartości ani próbkami) np. odzież robocza z logo Spółki podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, w związku z czym transakcja przemieszczenia towarów własnych w celu ich nieodpłatnego przekazania na terytorium innych krajów UE stanowi dla Spółki wewnątrzwspólnotową dostawę towarów na podstawie art. 13 ust. 3 ustawy. Przy czym, z uwagi na to, że nie jest spełniony warunek wynikający z art. 42 ust. 1 pkt 1 ustawy, tj. Spółka nie jest zarejestrowana dla celów podatku VAT w państwach, do których przemieszczane są przedmiotowe prezenty, Spółka nie może do tej transakcji zastosować 0% stawki podatku. Niemniej jednak należy zauważyć, że jest to czynność podlegająca opodatkowaniu na terytorium kraju, co oznacza, że na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy Spółce przysługuje prawo do odliczenia podatku z tytułu nabycia od polskich dostawców prezentów (niebędących prezentami małej wartości ani próbkami).

We wniosku Spółka wskazała, że nie nalicza podatku VAT od nieodpłatnie przekazywanych towarów. Z uwagi na wskazane powyżej rozstrzygnięcie nie sposób uznać, że takie postępowanie Spółki jest prawidłowe.

Odnośnie zaś zastosowania art. 25 ust. 2 ustawy dotyczącego wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów wskazać należy, że jak ustaliłem w sprawie będącej przedmiotem wniosku transakcja przemieszczenia przez Spółkę towarów własnych w części dotyczącej materiałów marketingowych nie podlega opodatkowaniu. Natomiast w części dotyczącej prezentów podlega opodatkowaniu na terytorium kraju jako wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów, o której mowa w art. 13 ust. 3 ustawy, a zatem transakcja ta nie będzie objęta ww. przepisem.

Zatem, choć wywiedli Państwo prawidłowo, że Spółka będzie miała prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w związku z nabytymi materiałami promocyjnymi i prezentami jak i braku zastosowania art. 25 ust. 2 ustawy, to oceniając całościowo stanowisko w zakresie pytań nr 4-6 i przyjęty przez Spółkę sposób rozliczeń należy uznać za nieprawidłowe.

Natomiast odnośnie powołanych przez Państwa we wniosku orzeczeń na poparcie własnego stanowiska wskazać należy, że wyroki sądów administracyjnych, są to rozstrzygnięcia odnoszące się do indywidualnych spraw i co do zasady wiążą one strony postępowania w tych konkretnych, indywidualnych sprawach nie rozciągając swojego oddziaływania na inne, choćby podobne lub zbieżne sprawy. Zatem powołane orzeczenia nie mogą wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy:

• stanu faktycznego, który Państwo przedstawiliście i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia, oraz
• zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.