Interpretacja indywidualna – stanowisko w części nieprawidłowe i w części prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku od towarów i usług jest:

-nieprawidłowe w zakresie wskazania, czy podnośniki nożycowe samojezdne i dźwigi samojezdne stanowią środki transportu w rozumieniu art. 28j ustawy (część pytania oznaczonego we wniosku nr 1),

-prawidłowe w zakresie wskazania, czy wózki widłowe stanowią środki transportu w rozumieniu art. 28j ustawy (część pytania oznaczonego we wniosku nr 1),

-nieprawidłowe w zakresie określenia miejsca świadczenia usług wynajmu, w zależności od długości okresu wynajmu, podnośnika nożycowego, dźwigu samojezdnego oraz wózka widłowego na rzecz hiszpańskiego kontrahenta posługującego się polskim numerem NIP (pytania oznaczone we wniosku nr 2 i 3).

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

29 lipca 2025 r. wpłynął Państwa wniosek z 24 lipca 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, w zakresie:

-wskazania, czy podnośniki nożycowe samojezdne, dźwigi samojezdne oraz wózki widłowe stanowią środki transportu w rozumieniu art. 28j ustawy (pytanie oznaczone we wniosku nr 1),

-określenia miejsca świadczenia usług wynajmu, w zależności od długości okresu wynajmu, podnośnika nożycowego, dźwigu samojezdnego oraz wózka widłowego na rzecz hiszpańskiego kontrahenta posługującego się polskim numerem NIP (pytania oznaczone we wniosku nr 2 i 3).

Uzupełnili go Państwo pismem z 1 września 2025 r. (wpływ 2 września 2025 r.).

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego (ostatecznie przedstawiony w piśmie z 1 września 2025 r.)

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą m.in. w zakresie wynajmu własnych wózków widłowych oraz, na prośbę klienta, w zakresie wynajmu specjalistycznych urządzeń budowlanych (podnośniki samojezdne, dźwigi samojezdne).

Spółka zawierała z hiszpańskim kontrahentem odrębne umowy najmu dla każdego urządzenia (wózka widłowego, podnośnika nożycowego samojezdnego, dźwigu samojezdnego), każdorazowo na okres (zgodnie z zapisem w umowie) około 14 dni z możliwością przedłużenia na czas nieokreślony. Sprzęt był pozostawiony do dyspozycji kontrahenta na terenie Polski, również w okresach, gdy nie był używany. Okres ciągłego posiadania przez hiszpańskiego kontrahenta podnośników i wózków wynosił więcej niż 30 dni, dźwigów mniej niż 30 dni. Opłaty były naliczane wyłącznie za faktyczne dni robocze użytkowania sprzętu, przy czym faktury obejmowały okresy nieprzekraczające 30 dni. Brak było fizycznego zwrotu sprzętu pomiędzy okresami użytkowania. Wynajem był fakturowany stawką dobową w dni od poniedziałku do soboty. Fakturowanie wynajmu cyklicznego odbywało się na koniec miesiąca, a w przypadku wynajmu jednorazowego po zakończeniu wynajmu.

Wnioskodawca uznał, że usługa wynajmu wózka widłowego oraz podnośnika nożycowego samojezdnego jest długoterminowym wynajmem środków transportu, a wynajem dźwigu samojezdnego jest krótkoterminowym wynajmem środka transportu.

Zgodnie z powyższym, Wnioskodawca rozpoznał miejsce świadczenia usług, w odniesieniu do wynajmu podnośników i wózków, na zasadach ogólnych według art. 28b ustawy o VAT i w konsekwencji wystawił pierwszą fakturę na rzecz hiszpańskiego kontrahenta na jego hiszpański numer NIP i zastosował do wystawionej faktury mechanizm odwrotnego obciążenia (reverse change).

Hiszpański kontrahent:

-jest podatnikiem w rozumieniu art. 28a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

-pierwotnie posługiwał się hiszpańskim numerem NIP, ale po wystawieniu pierwszej faktury zażądał wystawienia faktur na polski NIP;

-jest zarejestrowany dla celów VAT w Polsce i posiada polski numer NIP;

-prowadził na terytorium Polski na rzecz polskiego kontrahenta, na jego nowo wybudowanej hali prace montażowe związane z instalacją linii produkcyjnej przez okres ok. 10 miesięcy;

-korzystał z wynajętych przez Wnioskodawcę urządzeń (podnośników nożycowych samojezdnych, wózków widłowych i dźwigów samojezdnych) na terenie Polski.

Z uwagi na fakt posługiwania się przez hiszpańskiego kontrahenta polskim numerem NIP, wielomiesięczne prowadzenie działalności montażowej w Polsce, fizyczne korzystanie z wynajmowanego sprzętu na terytorium Polski, oddelegowanych do pracy w Polsce pracowników z Hiszpanii, Wnioskodawca uznał, że kontrahent posiada w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności oraz przyjął żądanie hiszpańskiego klienta o wystawianiu faktur na polski NIP, ze stawką VAT 23%. Do pierwszej faktury została wystawiona korekta dotycząca stawki VAT (z NP – nie podlega opodatkowaniu na 23%).

Wynajmowany wózek widłowy:

-może służyć do przewozu osób lub rzeczy z miejsca na miejsce i zasadniczo jest zaprojektowany oraz faktycznie nadaje się do wykorzystania w celu transportu;

-nie jest objęty obowiązkiem posiadania tablic rejestracyjnych;

-nie może poruszać się po drogach publicznych;

-nie podlega przepisom ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym;

-był w ciągłym posiadaniu u hiszpańskiego kontrahenta więcej niż 30 dni.

Wynajmowany podnośnik nożycowy samojezdny:

-może służyć do przewozu osób lub rzeczy z miejsca na miejsce i zasadniczo jest zaprojektowany oraz faktycznie nadaje się do wykorzystania w celu transportu;

-nie jest objęty obowiązkiem posiadania tablic rejestracyjnych;

-nie może poruszać się po drogach publicznych;

-nie podlega przepisom ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym;

-był w ciągłym posiadaniu u hiszpańskiego kontrahenta więcej niż 30 dni.

Wynajmowany dźwig samojezdny:

-może służyć do przewozu osób lub rzeczy z miejsca na miejsce i zasadniczo jest zaprojektowany oraz faktycznie nadaje się do wykorzystania w celu transportu;

-jest objęty obowiązkiem posiadania tablic rejestracyjnych;

-może poruszać się po drogach publicznych;

-podlega przepisom ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym;

-był w ciągłym posiadaniu u hiszpańskiego kontrahenta mniej niż 30 dni.

Hiszpański kontrahent zakwestionował poprawność opodatkowania w odniesieniu do podnośników nożycowych samojezdnych, twierdząc, że nie są to środki transportu, co skutkowałoby zastosowaniem mechanizmu odwrotnego obciążenia (reverse charge) i stawką NP – nie podlega opodatkowaniu w Polsce. Według Wnioskodawcy, zarówno wynajmowane wózki widłowe, jak i dźwigi samojezdne i podnośniki nożycowe samojezdne są środkami transportu.

Pytania (ostatecznie sformułowane w piśmie z 1 września 2025 r.)

1.Czy podnośniki nożycowe samojezdne, dźwigi samojezdne oraz wózki widłowe Wnioskodawca prawidłowo uznaje za środki transportu w rozumieniu art. 28j ustawy o VAT oraz art. 38 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego Rady UE 282/2011?

2.Czy w sytuacji, gdy każda umowa wynajmu podnośnika nożycowego, dźwigu samojezdnego oraz wózka widłowego zawierana była na 14 dni z możliwością przedłużenia na czas nieokreślony, a sprzęt pozostawał u kontrahenta i nie był zwracany między okresami wynajmu, usługa ta powinna być traktowana jako krótkoterminowy wynajem środka transportu zgodnie z art. 28j ustawy o VAT, czy jako długoterminowy wynajem podlegający zasadzie ogólnej określonej w art. 28b ustawy o VAT?

3.Gdzie podlegają opodatkowaniu VAT usługi wynajmu podnośników nożycowych samojezdnych, dźwigów samojezdnych oraz wózków widłowych, w sytuacji gdy hiszpański kontrahent posługuje się polskim numerem NIP, prowadzi wielomiesięczne prace montażowe na terytorium Polski, korzysta z wynajmowanego sprzętu na terytorium Polski, oddelegowuje do pracy w Polsce pracowników z Hiszpanii, a więc według definicji z art. 11 rozporządzenia wykonawczego Rady UE 282/2011 ma stałe miejsce prowadzenia działalności w Polsce?

Państwa stanowisko w sprawie (ostatecznie wyrażone w piśmie z 1 września 2025 r.)

Państwa zdaniem:

Ad 1.

W ocenie Wnioskodawcy, wynajmowane urządzenia: wózki widłowe, podnośniki nożycowe samojezdne i dźwigi samojezdne, spełniają definicję środków transportu zgodnie z art. 28j ustawy o VAT oraz art. 38 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego Rady UE 282/2011.

Zgodnie z art. 38 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego Rady UE 282/2011, pojęcie „środek transportu” obejmuje m.in. pojazdy i urządzenia służące do przemieszczania osób lub rzeczy. Podnośniki nożycowe samojezdne, wózki widłowe i dźwigi samojezdne są przystosowane do przemieszczania osób lub rzeczy i faktycznie nadają się do wykorzystania w celu transportu. Ich funkcjonalność odpowiada zakresowi definicji środka transportu.

W interpretacji z dnia 10 października 2024 r. nr 0111-KDIB3-3.4012.362.2024.1.PJ Dyrektor KIS stwierdził, że wózek widłowy jest środkiem transportu, o którym mowa w art. 28j ustawy o VAT.

Dodatkowo, w interpretacji indywidualnej z dnia 8 września 2015 r., nr ILPP4/4512-1-207/15-2/ISN Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu uznaje za środki transportu dźwigi samojezdne oraz podnośniki samojezdne. Choć brak jest dedykowanej interpretacji dla podnośników nożycowych samojezdnych, Wnioskodawca uznał, że analogia funkcjonalna i klasyfikacyjna pozwala traktować je jako środki transportu.

Zatem, w ocenie Wnioskodawcy, prawidłowo uznaje On wózki widłowe, podnośniki nożycowe samojezdne oraz dźwigi samojezdne za środki transportu.

Ad 2.

W ocenie Wnioskodawcy, usługa wynajmu wózka widłowego oraz podnośnika nożycowego jest usługą długoterminowego wynajmu środków transportu. Mimo, że każda umowa wynajmu wózka widłowego, podnośnika nożycowego samojezdnego oraz dźwigu samojezdnego była zawierana na okres około 14 dni należy wziąć pod uwagę okoliczność, że sprzęt fizycznie pozostawał u kontrahenta przez dłuższy czas, bez faktycznego zwrotu, a umowy przewidywały możliwość przedłużenia na czas nieokreślony.

Choć umowy zawierały zapis o możliwości przedłużenia „na czas nieokreślony”, to przedłużenie wymagało odrębnego ustalenia i nie wynikało automatycznie z warunków pierwotnej umowy. Oznacza to, że okres wynajmu nie był z góry znany jako przekraczający 30 dni.

Każde zlecenie najmu konkretnego sprzętu, tj. wózka widłowego, podnośnika nożycowego samojezdnego oraz dźwigu samojezdnego było dokumentowane osobną umową. Sprzęt nie był użytkowany w niedziele ani w okresach przestojów – Wnioskodawca naliczał opłaty wyłącznie za faktyczne dni robocze, tj. dni kiedy sprzęt był używany, co mogło podkreślać brak ciągłości i tymczasowy charakter korzystania. Występowały okresy, w których kontrahent nie korzystał z danego urządzenia.

Dodatkowo przepis art. 28j ust. 2 ustawy o VAT, definiujący co należy rozumieć pod pojęciem krótkoterminowego wynajmu środków transportu, nie odnosi się do kwestii tego, w jaki sposób ustalać/liczyć okres 30 dni, o którym mowa w tym przepisie. Dotyczy to zwłaszcza sytuacji, gdy pomiędzy okresem wynajmu występują przerwy, np. w niedziele i święta lub inne okresy przestojów. Może to sugerować, że najem miał w rzeczywistości charakter krótkoterminowy.

Pomimo że rozliczenie opierało się na dniach roboczych, a umowy były zawierane na krótsze okresy, okoliczność, że sprzęt przez ponad 30 dni pozostawał w dyspozycji kontrahenta i nie był zwracany pomiędzy okresami rozliczeniowymi, przesądza o tym, że w rzeczywistości mamy do czynienia z usługą najmu o charakterze długoterminowym.

W ocenie Wnioskodawcy, biorąc pod uwagę ciągłość posiadania sprzętu przez kontrahenta, możliwość nieprzerwanego korzystania z niego, a także konstrukcję umów umożliwiającą ich przedłużanie na czas nieokreślony — świadczone usługi wynajmu wózka widłowego i podnośnika nożycowego samojezdnego należy kwalifikować jako usługi najmu o charakterze długoterminowym, wyłączone spod definicji krótkoterminowego najmu, o której mowa w art. 28j ust. 2 ustawy o VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy, usługa wynajmu podnośnika nożycowego samojezdnego oraz wózka widłowego powinna być traktowana jako długoterminowy wynajem środka transportu, z uwagi na fakt ciągłego posiadania sprzętu przez kontrahenta przez okres powyżej 30 dni, a do wystawionych faktur zastosowanie ma art. 28b ustawy o VAT.

Usługa wynajmu dźwigu samojezdnego powinna być traktowana jako krótkoterminowy wynajem środka transportu, do którego zastosowanie ma art. 28j ustawy o VAT, ze względu na to, że był on w ciągłym posiadaniu u hiszpańskiego kontrahenta mniej niż 30 dni.

Ad 3.

Posługiwanie się przez hiszpańskiego kontrahenta polskim numerem NIP potwierdza jego rejestrację na potrzeby VAT w Polsce, jednak – zgodnie z dominującą linią interpretacyjną oraz orzecznictwem TSUE – nie przesądza samo w sobie o istnieniu stałego miejsca prowadzenia działalności (fixed establishment, FE) na terytorium Polski.

Zastosowanie krajowej stawki VAT (zamiast mechanizmu odwrotnego obciążenia, tzw. reverse charge) następuje w sytuacji, gdy miejscem świadczenia usługi jest Polska i usługobiorca posiada na jej terytorium stałe miejsce prowadzenia działalności, z którego rzeczywiście korzysta przy zawarciu umowy i odbiorze usługi.

W przedmiotowym przypadku – z uwagi na:

-fakt posługiwania się przez hiszpańskiego kontrahenta polskim numerem NIP oraz żądanie kontrahenta o wystawianiu faktur na polski numer NIP,

-wielomiesięczne prowadzenie działalności montażowej w Polsce,

-fizyczne korzystanie z wynajmowanego sprzętu na terytorium Polski,

-oddelegowanych do pracy w Polsce pracowników z Hiszpanii,

Wnioskodawca uznał, że kontrahent posiada w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności.

W konsekwencji, w ocenie Wnioskodawcy, uznać należy, że usługi wynajmu wózka widłowego, podnośnika nożycowego samojezdnego oraz dźwigu samojezdnego podlegają opodatkowaniu w Polsce zgodnie z art. 28b ust. 2 ustawy o VAT, a Wnioskodawca był zobowiązany do wystawienia faktur z krajową stawką VAT 23%.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest:

-nieprawidłowe w zakresie wskazania, czy podnośniki nożycowe samojezdne i dźwigi samojezdne stanowią środki transportu w rozumieniu art. 28j ustawy (część pytania oznaczonego we wniosku nr 1),

-prawidłowe w zakresie wskazania, czy wózki widłowe stanowią środki transportu w rozumieniu art. 28j ustawy (część pytania oznaczonego we wniosku nr 1),

-nieprawidłowe w zakresie określenia miejsca świadczenia usług wynajmu, w zależności od długości okresu wynajmu, podnośnika nożycowego, dźwigu samojezdnego oraz wózka widłowego na rzecz hiszpańskiego kontrahenta posługującego się polskim numerem NIP (pytania oznaczone we wniosku nr 2 i 3).

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 775 ze zm.), zwanej dalej ustawą:

Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m.in. odpłatne świadczenie usług oraz odpłatna dostawa towarów, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia (określanym na podstawie przepisów ustawy) jest terytorium kraju.

W myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy:

Na mocy art. 2 pkt 22 ustawy:

Według art. 7 ust. 1 ustawy:

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy:

Z treści art. 15 ust. 1 ustawy wynika, że:

Podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Jak stanowi art. 15 ust. 2 ustawy:

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W przypadku świadczenia usług, istotnym dla prawidłowego rozliczenia podatku od towarów i usług jest określenie miejsca świadczenia danej usługi. Od poprawności określenia miejsca świadczenia zależeć będzie, czy dana usługa podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce, czy też nie.

Regulacje prawne w zakresie określania miejsca świadczenia usług, zostały zawarte w ustawie o podatku od towarów i usług w rozdziale 3 działu V „Miejsce świadczenia przy świadczeniu usług”.

W myśl art. 28a ustawy:

Wskazany powyżej art. 28a ustawy, wprowadza drugą definicję podatnika do ustawy. Definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku ustalenia miejsca świadczenia usług. Podatnikiem według tej regulacji jest osoba wykonująca samodzielnie działalność gospodarczą. Ustawodawca odwołuje się w tym celu do definicji działalności gospodarczej ustalonej w art. 15 ust. 2 ustawy. Za podatników są uznawane również podmioty wykonujące działalność gospodarczą zgodnie z regulacjami innych państw członkowskich oraz państw trzecich.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy:

Jak stanowi art. 28b ust. 2 ustawy:

Z powołanych przepisów ustawy wynika, że co do zasady, usługa świadczona na rzecz podatnika w rozumieniu art. 28a ustawy, inna niż wskazana w art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n ustawy, podlega opodatkowaniu w miejscu siedziby działalności gospodarczej usługobiorcy, chyba że jest świadczona dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej usługobiorcy, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, wówczas miejscem świadczenia tej usługi jest stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, dla którego ta usługa jest świadczona.

Ponadto, w odniesieniu do pewnych kategorii usług, przepisy dotyczące podatku od towarów i usług wprowadzają szczególne regulacje dotyczące miejsca świadczenia. Jedną z nich są usługi krótkoterminowego wynajmu środków transportu.

W myśl art. 28j ustawy:

Powyższe przepisy wynikają z zaimplementowania do ustawy postanowień art. 56 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE. L z 2006 r., nr 347, str. 1, ze zm.), zwanej dalej Dyrektywą 2006/112/WE Rady.

Przepisy o VAT nie precyzują, co należy rozumieć pod pojęciem „środki transportu”. Należy więc tu sięgnąć do Rozporządzenia Wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do Dyrektywy 2006/112/WE Rady – zwanego dalej rozporządzeniem 282/2011.

Zgodnie z art. 38 ust. 1 i 2 rozporządzenia 282/2011:

Analiza regulacji art. 38 rozporządzenia 282/2011 wskazuje, że elementem przesądzającym o uznaniu danej maszyny, urządzenia czy pojazdu za środek transportu jest jej przeznaczenie, tzn. przewóz osób lub rzeczy z miejsca na miejsce. Użyty w definicji „środka transportu” zwrot dotyczący przewozu osób lub rzeczy z miejsca na miejsce, dotyczy zarówno pojazdów, jak i innego rodzaju wyposażenia i urządzeń.

Z opisu sprawy wynika, że prowadzą Państwo działalność gospodarczą m.in. w zakresie wynajmu własnych wózków widłowych oraz, na prośbę klienta, w zakresie wynajmu specjalistycznych urządzeń budowlanych (podnośniki samojezdne, dźwigi samojezdne).

Zawierali Państwo z hiszpańskim kontrahentem odrębne umowy najmu dla każdego urządzenia (wózka widłowego, podnośnika nożycowego samojezdnego, dźwigu samojezdnego), każdorazowo na okres (zgodnie z zapisem w umowie) około 14 dni z możliwością przedłużenia na czas nieokreślony. Sprzęt był pozostawiony do dyspozycji kontrahenta na terenie Polski, również w okresach, gdy nie był używany. Okres ciągłego posiadania przez hiszpańskiego kontrahenta podnośników i wózków wynosił więcej niż 30 dni, dźwigów mniej niż 30 dni. Opłaty były naliczane wyłącznie za faktyczne dni robocze użytkowania sprzętu, przy czym faktury obejmowały okresy nieprzekraczające 30 dni. Brak było fizycznego zwrotu sprzętu pomiędzy okresami użytkowania. Wynajem był fakturowany stawką dobową w dni od poniedziałku do soboty. Fakturowanie wynajmu cyklicznego odbywało się na koniec miesiąca, a w przypadku wynajmu jednorazowego po zakończeniu wynajmu.

Uznali Państwo, że usługa wynajmu wózka widłowego oraz podnośnika nożycowego samojezdnego jest długoterminowym wynajmem środków transportu, a wynajem dźwigu samojezdnego jest krótkoterminowym wynajmem środka transportu.

Zgodnie z powyższym, rozpoznali Państwo miejsce świadczenia usług, w odniesieniu do wynajmu podnośników i wózków, na zasadach ogólnych według np. 28b ustawy o VAT i w konsekwencji wystawili pierwszą fakturę na rzecz hiszpańskiego kontrahenta na jego hiszpański numer NIP i zastosował do wystawionej faktury mechanizm odwrotnego obciążenia (reverse change).

Hiszpański kontrahent:

-jest podatnikiem w rozumieniu np. 28a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

-pierwotnie posługiwał się hiszpańskim numerem NIP, ale po wystawieniu pierwszej faktury zażądał wystawienia faktur na polski NIP;

-jest zarejestrowany dla celów VAT w Polsce i posiada polski numer NIP;

-prowadził na terytorium Polski na rzecz polskiego kontrahenta, na jego nowo wybudowanej hali prace montażowe związane z instalacją linii produkcyjnej przez okres ok. 10 miesięcy;

-korzystał z wynajętych przez Państwa urządzeń (podnośników nożycowych samojezdnych, wózków widłowych i dźwigów samojezdnych) na terenie Polski.

Z uwagi na fakt posługiwania się przez hiszpańskiego kontrahenta polskim numerem NIP, wielomiesięczne prowadzenie działalności montażowej w Polsce, fizyczne korzystanie z wynajmowanego sprzętu na terytorium Polski, oddelegowanych do pracy w Polsce pracowników z Hiszpanii, uznali Państwo, że kontrahent posiada w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności oraz przyjęli żądanie hiszpańskiego klienta o wystawianiu faktur na polski NIP, ze stawką VAT 23%. Do pierwszej faktury została wystawiona korekta dotycząca stawki VAT (z NP. – nie podlega opodatkowaniu na 23%).

Wynajmowany wózek widłowy:

-może służyć do przewozu osób lub rzeczy z miejsca na miejsce i zasadniczo jest zaprojektowany oraz faktycznie nadaje się do wykorzystania w celu transportu;

-nie jest objęty obowiązkiem posiadania tablic rejestracyjnych;

-nie może poruszać się po drogach publicznych;

-nie podlega przepisom ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym;

-był w ciągłym posiadaniu u hiszpańskiego kontrahenta więcej niż 30 dni.

Wynajmowany podnośnik nożycowy samojezdny:

-może służyć do przewozu osób lub rzeczy z miejsca na miejsce i zasadniczo jest zaprojektowany oraz faktycznie nadaje się do wykorzystania w celu transportu;

-nie jest objęty obowiązkiem posiadania tablic rejestracyjnych;

-nie może poruszać się po drogach publicznych;

-nie podlega przepisom ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym;

-był w ciągłym posiadaniu u hiszpańskiego kontrahenta więcej niż 30 dni.

Wynajmowany dźwig samojezdny:

-może służyć do przewozu osób lub rzeczy z miejsca na miejsce i zasadniczo jest zaprojektowany oraz faktycznie nadaje się do wykorzystania w celu transportu;

-jest objęty obowiązkiem posiadania tablic rejestracyjnych;

-może poruszać się po drogach publicznych;

-podlega przepisom ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym;

-był w ciągłym posiadaniu u hiszpańskiego kontrahenta mniej niż 30 dni.

Hiszpański kontrahent zakwestionował poprawność opodatkowania w odniesieniu do podnośników nożycowych samojezdnych, twierdząc, że nie są to środki transportu, co skutkowałoby zastosowaniem mechanizmu odwrotnego obciążenia (reverse charge) i stawką NP. – nie podlega opodatkowaniu w Polsce. Według Państwa, zarówno wynajmowane wózki widłowe, jak i dźwigi samojezdne i podnośniki nożycowe samojezdne są środkami transportu.

Państwa wątpliwości w analizowanej sprawie w pierwszej kolejności dotyczą wskazania, czy podnośniki nożycowe samojezdne, dźwigi samojezdne oraz wózki widłowe stanowią środki transportu w rozumieniu art. 28j ustawy.

W przywołanym rozporządzeniu 282/2011 wymieniono przykładowe środki transportu. Jednocześnie wskazano, że za środki transportu uznaje się pojazdy, mechaniczne lub inne, a także innego rodzaju wyposażenie i urządzenia służące do przewozu osób lub rzeczy z miejsca na miejsce, w tym przeznaczone do ciągnięcia, przesuwania lub pchania przez pojazdy, i zasadniczo zaprojektowane oraz faktycznie nadające się do wykorzystania w celu transportu.

Analiza powyższych regulacji wskazuje, że elementem przesądzającym o uznaniu danego pojazdu za środek transportu jest jego przeznaczenie, którym jest przewóz osób lub rzeczy z miejsca na miejsce.

Odnosząc się do ww. sprzętów należy zauważyć, że podnośniki nożycowe samojezdne oraz dźwigi samojezdne mogą wykonywać pracę, do której są przeznaczone, wyłącznie po ich ustabilizowaniu i unieruchomieniu, natomiast nie wykonują one swojej głównej funkcjonalności w trakcie przemieszczania się. Choć podnośniki nożycowe samojezdne oraz dźwigi samojezdne mogą samodzielnie przemieszczać się to nie służą one do przewożenia osób ani rzeczy. Ich mobilność przejawia się wyłącznie w tym, że możliwe jest przemieszczanie się z miejsca na miejsce, ale w trakcie przemieszczania nie może być realizowana funkcja, dla której tego typu maszyny zostały zaprojektowane i wykonane. Ponadto wskazać należy, że podnośniki nożycowe samojezdne, wbrew Państwa twierdzeniu, nie służą do transportu osób lub rzeczy, a ich zasadniczym przeznaczeniem jest wyłącznie wsparcie pracowników w pracach na wysokościach.

Mając zatem na uwadze funkcjonalność podnośników nożycowych samojezdnych oraz dźwigów samojezdnych należy stwierdzić, że nie spełniają one warunków przewidzianych w art. 38 ust. 1 rozporządzenia 282/2011. Tym samym, podnośniki nożycowe samojezdne oraz dźwigi samojezdne nie są środkami transportu, o których mowa w art. 28j ustawy.

Natomiast wózek widłowy stanowi środek transportu, o którym mowa w art. 28j ustawy, bowiem jest przystosowany do załadunku, rozładunku i przewozu materiałów.

W konsekwencji stwierdzić należy, że:

-podnośniki nożycowe samojezdne i dźwigi samojezdne Wnioskodawca nieprawidłowo uznaje za środki transportu w rozumieniu art. 28j ustawy,

-wózki widłowe Wnioskodawca prawidłowo uznaje za środki transportu w rozumieniu art. 28j ustawy.

Tym samym, Państwa stanowisko w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 1, zgodnie z którym:

-podnośniki nożycowe samojezdne i dźwigi samojezdne, spełniają definicję środków transportu zgodnie z art. 28j ustawy o VAT oraz art. 38 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego Rady UE 282/2011 jest nieprawidłowe,

-wózki widłowe spełniają definicję środków transportu zgodnie z art. 28j ustawy o VAT oraz art. 38 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego Rady UE 282/2011 jest prawidłowe.

Państwa wątpliwości dotyczą również określenia miejsca świadczenia usług wynajmu, w zależności od długości okresu wynajmu, podnośnika nożycowego, dźwigu samojezdnego oraz wózka widłowego na rzecz hiszpańskiego kontrahenta posługującego się polskim numerem NIP.

Z powołanych powyżej przepisów wynika, że miejscem świadczenia usług krótkoterminowego (nieprzekraczającego 30 dni) wynajmu środków transportu jest miejsce, w którym najemca lub osoba trzecia działająca w jego imieniu przejmuje nad nim fizyczne posiadanie.

Ponadto wskazać należy, że według art. 39 ust. 1 rozporządzenia 282/2011:

Natomiast na podstawie art. 39 ust. 2 rozporządzenia 282/2011:

Przepis art. 40 rozporządzenia 282/2011 stanowi, że:

Z powyższych przepisów wynika więc, że w przypadku gdy kolejne umowy zawierane przez strony powodują ciągłe posiadanie lub korzystanie przez usługobiorcę ze środka transportu, wówczas do obliczenia okresu wynajmu przyjmuje się korzystanie lub posiadanie przez usługobiorcę ze środka transportu na podstawie kolejnych umów.

Jak wskazano powyżej, wózek widłowy stanowi środek transportu, o którym mowa w art. 28j ustawy. Ponadto, wskazali Państwo, że wózek widłowy był w ciągłym posiadaniu u hiszpańskiego kontrahenta więcej niż 30 dni.

Zatem uznać należy, że wynajem wózka widłowego nie stanowi krótkoterminowego wynajmu środków transportu.

Ponadto, jak wskazano powyżej, podnośniki nożycowe samojezdne i dźwigi samojezdne nie stanowią środków transportu, o których mowa w art. 28j ustawy.

W konsekwencji, dla określenia miejsca wynajmu podnośników nożycowych samojezdnych, dźwigów samojezdnych oraz wózków widłowych nie znajdzie zastosowania art. 28j ustawy. Tym samym, miejsce świadczenia tych usług należy ustalić zgodnie z zasadą ogólną wyrażoną w art. 28b ustawy.

Wskazali Państwo, że hiszpański kontrahent jest podatnikiem w rozumieniu art. 28a ustawy. Ponadto stwierdzili Państwo, że skoro hiszpański kontrahent posługuje się polskim numerem NIP, prowadzi wielomiesięczne prace montażowe na terytorium Polski, korzysta z wynajmowanego sprzętu na terytorium Polski, oddelegowuje do pracy w Polsce pracowników z Hiszpanii, to według definicji z art. 11 rozporządzenia wykonawczego Rady UE 282/2011 ma stałe miejsce prowadzenia działalności w Polsce.

Zatem, w sytuacji gdy hiszpański kontrahent posiada w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności, miejscem opodatkowania usług wynajmu podnośników nożycowych samojezdnych, dźwigów samojezdnych oraz wózków widłowych, zgodnie z art. 28b ust. 2 ustawy, jest terytorium Polski.

Podsumowując, wynajem hiszpańskiemu kontrahentowi podnośników nożycowych samojezdnych, dźwigów samojezdnych oraz wózków widłowych nie stanowi wynajmu krótkoterminowego środków transportu, tym samym, miejsce świadczenia tych usług należy określić zgodne z art. 28b ustawy, tj. w sytuacji gdy hiszpański kontrahent posiada w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności, miejscem opodatkowania usług wynajmu podnośników nożycowych samojezdnych, dźwigów samojezdnych oraz wózków widłowych, zgodnie z art. 28b ust. 2 ustawy, jest terytorium Polski.

Zatem, Państwa stanowisko w zakresie pytań oznaczonych we wniosku nr 2 i 3 oceniając całościowo jest nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej:

Jestem ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Państwo ponoszą ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) podanym przez Państwa w złożonym wniosku. Zatem, wydając przedmiotową interpretację oparłem się na wynikającym z treści wniosku opisie stanu faktycznego. Zatem wydając przedmiotową interpretację – zgodnie z przedstawionym przez Państwa stanem faktycznym – jako element opisu sprawy przyjęto, że hiszpański kontrahent posiada w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. Powyższe zostało przyjęte jako element przedstawionego przez Państwa opisu sprawy i nie było przedmiotem oceny. W przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych. Ponadto, w sytuacji zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego w opisie sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Należy ponadto podkreślić, że zakres przedmiotowy wniosku wyznaczają zadane przez Państwa pytania. Wskazuję tym samym, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem Państwa wniosku (zapytania). Inne kwestie przedstawione we własnym stanowisku, które nie zostały objęte pytaniami, nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone. Dotyczy to w szczególności kwestii obowiązku wystawienia faktur z krajową stawką VAT 23%.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosują się Państwo do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.