Temat interpretacji

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani, przedstawione we wniosku z dnia 29.08.2007 r. (data wpływu 31.08.2007 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie stosowania przepisów ww. ustawy - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 31.08.2007 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie stosowania przepisów ww. ustawy.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Zgodnie z Postanowieniem Sądu Rejonowego dla Warszawy-Mokotów z dnia 23.11.2000 r. nabyła Pani prawo (łącznie z synem) do spadku po zmarłym 31.07.2000 r. mężu. W marcu 2001 r. dopełniła Pani wszelkich formalności w Urzędzie Skarbowym Warszawa Mokotów, uiszczając wyznaczone opłaty. Do masy spadkowej wchodziło mieszkanie własnościowe, samochód oraz pieniądze pozostające na koncie w banku. Zgodnie z ustawą o realizacji prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej spadkobiercom przysługuje prawo do ekwiwalentu za tzw. mienie zabużańskie. Świadczenie pieniężne zostanie zrealizowane na przełomie III i IV kwartału br. na konto w B. Posiada Pani zaświadczenie od wojewody potwierdzające prawo do rekompensaty.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy w związku z otrzymaniem tej rekompensaty wystąpi obowiązek zgłoszenia tego faktu w urzędzie skarbowym? Jeżeli tak to na jakim wzorze i w jakim terminie?

Zdaniem wnioskodawcy:

Nabycie prawa do rekompensaty za tzw. mienie zabużańskie nie podlega podatkowi od spadków i darowizn.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

W myśl art. 1 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (t. j. Dz. U. z 2004 r. Nr 142, poz. 1514 ze zm.) podatkowi od spadków i darowizn podlega nabycie przez osoby fizyczne własności rzeczy znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub praw majątkowych wykonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Ustawa o podatku od spadków i darowizn nie zawiera definicji pojęcia spadek, dlatego należy w tym zakresie odwołać się do przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (t. j. Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.). W myśl przepisu art. 922 § 1 i § 2 Kodeksu cywilnego przez spadkobranie należy rozumieć przejście praw i obowiązków majątkowych zmarłego z chwilą jego śmierci na jedną lub kilka osób. Na spadek składa się ogół praw i obowiązków należących do zmarłego w chwili jego śmierci, które ze swej istoty mogą przejść na jego następców prawnych. Zgodnie z poglądami doktryny przedmiotu, nie należą do spadku prawa i obowiązki zmarłego ściśle związane z jego osobą, jak również prawa, które z chwilą jego śmierci przechodzą na oznaczone osoby niezależnie od tego, czy są one spadkobiercami. Określenie spadku następuje w drodze zastosowania czterech kryteriów: prawa i obowiązki mają charakter cywilnoprawny, majątkowy, nie są ściśle związane z osobą zmarłego, nie przechodzą na oznaczone osoby niezależnie od tego, czy osoby te są spadkobiercami.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku od spadków i darowizn zwalnia się od podatku nabycie w drodze spadku prawa do rekompensaty w rozumieniu ustawy z dnia 8 lipca 2005 r. o realizacji prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza granicami RP (Dz. U. z 2005 r. nr 169, poz. 1418).

Na podstawie art. 2 ww. ustawy prawo do rekompensaty przysługuje właścicielowi nieruchomości pozostawionych poza granicami Rzeczypospolitej Polskiej, jeżeli spełnia łącznie następujące wymogi:

1. był w dniu 1 września 1939 r. obywatelem polskim, zamieszkiwał w tym dniu na byłym terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz opuścił je z przyczyn, o których mowa w art. 1 ww. ustawy,
2. posiada obywatelstwo polskie.

W myśl art. 3 ustawy o realizacji prawa do rekompensaty w przypadku gdy nieruchomości pozostawione poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej były przedmiotem współwłasności, prawo do rekompensaty przysługuje wszystkim współwłaścicielom, spełniającym wymogi określone w art. 2 tej ustawy albo niektórym z nich, wskazanym przez pozostałych współwłaścicieli. Wskazanie osoby uprawnionej do rekompensaty następuje przez złożenie oświadczenia podpisem poświadczonym notarialnie lub przed organem administracji publicznej albo przez złożenie oświadczenia w polskiej placówce konsularnej.

W wypadku śmierci właściciela nieruchomości utraconej, który nie skorzystał z uprawnienia przysługującego mu na mocy art. 2 ww. ustawy, uzyskanie przez jego spadkobierców prawa do ekwiwalentu za taką nieruchomość następuje z mocy przepisu art. 3 ust. 2 tej ustawy, a nie w drodze dziedziczenia. Ustawa o realizacji rekompensaty uzależnia uzyskanie przez spadkobierców właściciela mienia zabużańskiego prawa do ekwiwalentu od spełnienia dodatkowych warunków w postaci: posiadania obywatelstwa polskiego i zamieszkiwania na stałe w RP co najmniej od dnia wejścia w życie ustawy. Oznacza to, że do zaliczenia określonej osoby do kręgu uprawnionych do uzyskania przedmiotowego prawa nie wystarcza fakt posiadania przymiotu spadkobiercy, ale muszą być spełnione warunki dodatkowe, które przy spadkobraniu zgodnie z przepisami Księgi IV Kodeksu cywilnego nie są wymagane.

Reasumując, należy stwierdzić, że nabycie w drodze spadku prawa do rekompensaty za nieruchomości pozostawione poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej nie wchodzi w skład masy spadkowej i nie podlega podatkowi od spadków i darowizn.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistniałego zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, a w przypadku interpretacji dotyczącej zdarzenia przyszłego stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.