Interpretacja indywidualna z dnia 29 grudnia 2022 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDIB2-2.4015.164.2022.1.MZ
Temat interpretacji
Skutki podatkowe zniesienia współwłasności nieruchomości.
Interpretacja indywidualna
– stanowisko prawidłowe
Szanowny Panie,
stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.
Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej
13 grudnia 2022 r. wpłynął Pana wniosek z 9 grudnia 2022 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku od spadków i darowizn w zakresie skutków podatkowych zniesienia współwłasności nieruchomości. Treść wniosku jest następująca:
Opis zdarzenia przyszłego
W dniu 30 sierpnia 2016 r. wraz z ówczesną partnerką K. W. dokonał Pan nabycia po 1/2 części lokalu mieszkalnego o łącznej powierzchni użytkowej 65,15 m2, przynależnej do lokalu komórki lokatorskiej o powierzchni użytkowej 4,01 m2 wraz z udziałem wynoszącym 6916/254457 części w nieruchomości wspólnej, którą stanowi grunt oraz część budynku i urządzeń, które nie służą do wyłącznego użytku właścicieli lokali. Wymieniona nieruchomość została nabyta za łączną kwotę brutto 317.000 zł. Ponadto w dniu 30 sierpnia 2016 r. dokonał Pan również z K. W. zakupu udziału po 1/42 części w lokalu niemieszkalnym – garażu wraz z odpowiednim udziałem w nieruchomości wspólnej za łączną kwotę 20.000 zł. Lokal mieszkalny znajduje się w (…) i jest dla niego prowadzona przez Sąd (…) księga wieczysta nr (…), zaś dla garażu księga wieczysta nr (…). Powyższy zakup został sfinansowany z zaciągniętego przez Państwa kredytu hipotecznego udzielonego przez Bank umową z 26 sierpnia 2016 r na kwotę 360.000 zł. Do spłaty kredytu pozostało jeszcze 317.840 zł.
Tytułem zabezpieczenia spłaty kredytu udzielonego Panu oraz byłej partnerce, na zakup lokalu wraz z pomieszczeniem przynależnym (komórka) oraz garażu, Bank ustanowił hipotekę umowną łączną w wysokości 540.000 zł. K. W. wyprowadziła się i nie pozostajecie już w związku. W wyniku rozstania ustaliliście, że w związku z faktem, iż K. W. nie będzie korzystać z przedmiotowego lokalu ani miejsca garażowego, nie będzie również ponosić kosztów spłaty rat kredytowych. Ponadto ustaliliście, że zostanie zniesiona współwłasność przedmiotowej nieruchomości w ten sposób, że K. W. przeniesie swój udział w nieruchomości wynoszący 1/2, nieodpłatnie na Pana rzecz. Obecna wartość nieruchomości określona przez biegłego rzeczoznawcę majątkowego w operacie szacunkowym z 18 listopada 2022 r. wynosi dla lokalu mieszkalnego wraz z komórką 432.000 zł, a dla garażu 28.000 zł. Oznacza to że udział Pani K. W. nie jest wart więcej niż 230.000 zł zaś 1/2 hipoteki wynosi 270.000 zł.
Pytanie
Czy wskutek nieodpłatnego zniesienia współwłasności lokalu mieszkalnego w ten sposób, że K. W. nieodpłatnie przeniesie przysługujący jej udział w przedmiotowej nieruchomości z jednoczesnym zastrzeżeniem, że to Pan samodzielnie będzie spłacać zobowiązania z tytułu kredytu hipotecznego oraz z uwzględnieniem, że hipoteka umowna przewyższa wartość nieruchomości, będzie Pan zobowiązany do odprowadzenia z tego tytułu podatku od spadków i darowizn?
Pana stanowisko w sprawie
Pana zdaniem, nie będzie Pan zobowiązany do odprowadzenia z tego tytułu podatku od spadków i darowizn. Zgodnie bowiem z art. 1 ust. 4 ustawy o podatku od spadków i darowizn, podatkowi od spadków i darowizn, zwanemu dalej „podatkiem”, podlega nabycie przez osoby fizyczne własności rzeczy znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub praw majątkowych wykonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, tytułem nieodpłatnego zniesienia współwłasności. Zgodnie zaś z art. 7 ust. 6 ustawy podatku od spadków i darowizn, przy nabyciu w drodze nieodpłatnego zniesienia współwłasności podstawę opodatkowania stanowi wartość rzeczy lub praw majątkowych, w części przekraczającej wartość udziału we współwłasności, który przed jej zniesieniem przysługiwał nabywcy. W myśl zaś art. 7 ust. 1 ww. ustawy, podstawę opodatkowania stanowi wartość nabytych rzeczy i praw majątkowych po potrąceniu długów i ciężarów (czysta wartość), ustalona według stanu rzeczy i praw majątkowych w dniu nabycia i cen rynkowych z dnia powstania obowiązku podatkowego.
Zgodnie z art. 244 § 1 Kodeksu cywilnego, hipoteka stanowi jedno z ograniczonych praw rzeczowych. Zgodnie zaś z art. 65 ust. 1 ustawy o księgach wieczystych i hipotece, w celu zabezpieczenia oznaczonej wierzytelności wynikającej z określonego stosunku prawnego można nieruchomość obciążyć prawem, na mocy którego wierzyciel może dochodzić zaspokojenia z nieruchomości bez względu na to, czyją stała się własnością, i z pierwszeństwem przed wierzycielami osobistymi właściciela nieruchomości (hipoteka). Ustanowiona na nieruchomości hipoteka stanowi wg Pana obciążenie, które jest długiem lub ciężarem w myśl art. 7 ustawy od spadków i darowizn. Tym samym wartość udziału przenoszonego na Pana rzecz przez K. W. wskutek nieodpłatnego zniesienia współwłasności powinna zostać pomniejszona o wartość hipoteki przypadającej na ten udział, (tj. połowa jej wartości). Mając zaś na względzie fakt, iż wartość hipoteki, a tym samym wartość połowy hipoteki, przekracza wartość połowy nieruchomości, to podstawa opodatkowania wyniesie 0 zł. Tym samym obowiązek podatkowy co prawda powstaje, jednakże biorąc pod uwagę przepisy dotyczące obliczenia podstawy opodatkowania, a wynikające z art. 7, nie dojdzie do powstania zobowiązania podatkowego, gdyż wynosiłoby ono 0 zł. Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie chociażby w interpretacji indywidualnej z 21 maja 2018 r. Znak: 0111-KDIB2-2.4015.23.2018.1.PB, oraz interpretacjach: 0111-KDIB2-2.4015.122.2021.2.PB, 0111-KDIB2-2.4015.150.2021.1 .PB, 0111-KDIB2-2.4015.33.2020.2.MZ.
Ocena stanowiska
Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest prawidłowe.
Uzasadnienie interpretacji indywidualnej
Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (t.j. Dz. U. z 2021 r. poz. 1043 ze zm.):
Podatkowi od spadków i darowizn, zwanemu dalej „podatkiem”, podlega nabycie przez osoby fizyczne własności rzeczy znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub praw majątkowych wykonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, tytułem nieodpłatnego zniesienia współwłasności.
W związku z tym, że ustawa o podatku od spadków i darowizn nie zawiera definicji współwłasności, należy w tej kwestii odnieść się do przepisów uregulowanych w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz. U. z 2022 r. poz. 1360 ze zm.).
Na podstawie art. 195 Kodeksu cywilnego:
Własność tej samej rzeczy może przysługiwać niepodzielnie kilku osobom (współwłasność).
W myśl art. 196 § 1 i § 2 Kodeksu cywilnego:
§ 1. Współwłasność jest albo współwłasnością w częściach ułamkowych, albo współwłasnością łączną.
§ 2. Współwłasność łączną regulują przepisy dotyczące stosunków, z których ona wynika. Do współwłasności w częściach ułamkowych stosuje się przepisy niniejszego działu.
Zgodnie z art. 210 § 1 Kodeksu cywilnego:
Każdy ze współwłaścicieli może żądać zniesienia współwłasności. Uprawnienie to może być wyłączone przez czynność prawną na czas nie dłuższy niż lat pięć. Jednakże w ostatnim roku przed upływem zastrzeżonego terminu dopuszczalne jest jego przedłużenie na dalsze lat pięć; przedłużenie można ponowić.
Sposoby wyjścia ze stanu współwłasności regulują postanowienia art. 211 i art. 212 Kodeksu cywilnego.
W świetle wyżej powołanych przepisów zniesienie współwłasności może nastąpić w drodze umowy między współwłaścicielami albo, w braku zgody między współwłaścicielami, na podstawie orzeczenia sądu.
W ramach wymienionych trybów ustawodawca przewiduje trzy sposoby zniesienia współwłasności:
1)podział rzeczy wspólnej, czyli np. podzielenie jednej nieruchomości na kilka mniejszych (tzw. podział fizyczny),
2)przyznanie rzeczy jednemu lub niektórym ze współwłaścicieli,
3)sprzedaż rzeczy wspólnej (tzw. podział cywilny).
Zniesienie współwłasności dokonane poprzez przyznanie rzeczy (nieruchomości) jednemu ze współwłaścicieli bez spłat i dopłat podlega opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn.
Na podstawie art. 5 ustawy o podatku od spadków i darowizn:
Obowiązek podatkowy ciąży na nabywcy rzeczy i praw majątkowych.
W myśl art. 6 ust. 1 pkt 7 ww. ustawy:
Obowiązek podatkowy powstaje przy nabyciu w drodze nieodpłatnego zniesienia współwłasności - z chwilą zawarcia umowy albo ugody lub uprawomocnienia się orzeczenia sądu, jeżeli ich skutkiem jest nieodpłatne zniesienie współwłasności.
Zgodnie z art. 7 ust. 1 ww. ustawy:
Podstawę opodatkowania stanowi wartość nabytych rzeczy i praw majątkowych po potrąceniu długów i ciężarów (czysta wartość), ustalona według stanu rzeczy i praw majątkowych w dniu nabycia i cen rynkowych z dnia powstania obowiązku podatkowego. Jeżeli przed dokonaniem wymiaru podatku nastąpi ubytek rzeczy spowodowany siłą wyższą, do ustalenia wartości przyjmuje się stan rzeczy w dniu dokonania wymiaru, a odszkodowanie za ubytek należne z tytułu ubezpieczenia wlicza się do podstawy wymiaru.
W myśl art. 7 ust. 6 ww. ustawy:
Przy nabyciu w drodze nieodpłatnego zniesienia współwłasności podstawę opodatkowania stanowi wartość rzeczy lub praw majątkowych, w części przekraczającej wartość udziału we współwłasności, który przed jej zniesieniem przysługiwał nabywcy.
Ustawodawca nie podaje definicji długów i ciężarów. Jednocześnie rozszerza to pojęcie w ust. 2 i 3 art. 7 ustawy o podatku od spadków i darowizn przykładowo wyliczając przypadki, które stanowią długi i ciężary. Oznacza to, iż długi i ciężary w rozumieniu ustawy o podatku od spadków i darowizn stanowią katalog otwarty. Pojęcie „długów” w rozumieniu tego artykułu obejmuje wszelkie pieniężne roszczenia cywilnoprawne związane z przedmiotem nabycia, do których poniesienia zobowiązany jest nabywca. Równowartość tych roszczeń podlega potrąceniu od jego wartości. „Ciężarem” natomiast jest inne niż dług obciążenie nabytej rzeczy lub prawa, które w chwili nabycia zmniejsza jego wartość rynkową. Odliczenie długów i ciężarów jest wyrazem istoty (elementem konstrukcyjnym) podatku od spadków i darowizn, polegającej na opodatkowaniu przyrostu czystej wartości majątku podatnika.
Ustalenie podstawy opodatkowania składa się więc z dwóch etapów. W pierwszym należy określić wartość rzeczy lub praw majątkowych, których dotyczy zniesienie współwłasności, według zasady generalnej wyrażonej w art. 7 ust. 1 ustawy (czysta wartość, ustalona według stanu rzeczy i praw majątkowych w dniu nabycia i cen rynkowych z dnia powstania obowiązku podatkowego). W drugim etapie ustala się udział, jaki przysługiwał dotychczas współwłaścicielowi i jego wartość. Podatkowi podlega bowiem nadwyżka wartości udziału.
Wskazać również należy, że wartość nieruchomości przy zniesieniu współwłasności przyjmuje się z dnia powstania obowiązku podatkowego, tzn. z chwili zawarcia umowy albo ugody lub uprawomocnienia się orzeczenia sądu, jeżeli jego skutkiem jest nieodpłatne zniesienie współwłasności.
Na mocy art. 8 ust. 1 ww. ustawy:
Wartość nabytych rzeczy i praw majątkowych przyjmuje się w wysokości określonej przez nabywcę, jeżeli odpowiada ona wartości rynkowej tych rzeczy i praw, a wartość praw do wkładów oszczędnościowych - w wysokości tych wkładów.
Stosownie natomiast do art. 8 ust. 3 ww. ustawy:
Wartość rynkową rzeczy lub praw majątkowych określa się na podstawie przeciętnych cen stosowanych w obrocie rzeczami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem ich miejsca położenia, stanu i stopnia zużycia, oraz w obrocie prawami majątkowymi tego samego rodzaju, z dnia powstania obowiązku podatkowego.
Zgodnie z art. 9 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy w związku z § 1 pkt 2 lit. c) rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 10 października 2022 r. w sprawie ustalenia kwot wartości rzeczy i praw majątkowych zwolnionych od podatku od spadków i darowizn iniepodlegających opodatkowaniu tym podatkiem oraz skal podatkowych, według których oblicza się ten podatek (Dz.U. z 2022 r. poz. 2084):
Opodatkowaniu podlega nabycie przez nabywcę, od jednej osoby, własności rzeczy i praw majątkowych o czystej wartości przekraczającej 5308 zł − jeżeli nabywcą jest osoba zaliczona do III grupy podatkowej.
Art. 14 ust. 1 ww. ustawy stanowi, że:
Wysokość podatku ustala się w zależności od grupy podatkowej, do której zaliczony jest nabywca.
Zgodnie z art. 14 ust. 2 ww. ustawy:
Zaliczenie do grupy podatkowej następuje według osobistego stosunku nabywcy do osoby, od której lub po której zostały nabyte rzeczy i prawa majątkowe.
W myśl art. 14 ust. 3 ww. ustawy:
Do poszczególnych grup podatkowych zalicza się:
1)do grupy I – małżonka, zstępnych, wstępnych, pasierba, zięcia, synową, rodzeństwo, ojczyma, macochę i teściów;
2)do grupy II – zstępnych rodzeństwa, rodzeństwo rodziców, zstępnych i małżonków pasierbów, małżonków rodzeństwa i rodzeństwo małżonków, małżonków rodzeństwa małżonków, małżonków innych zstępnych;
3)do grupy III – innych nabywców.
Stosownie do treści art. 244 Kodeksu cywilnego:
§ 1. Ograniczonymi prawami rzeczowymi są: użytkowanie, służebność, zastaw, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu oraz hipoteka.
§ 2. Spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu oraz hipotekę regulują odrębne przepisy.
W świetle powyższych przepisów – hipoteka stanowi ograniczone prawo rzeczowe i regulują ją odrębne przepisy, a mianowicie ustawa z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece (t.j. Dz. U. z 2022 r. poz. 1728 ze zm.).
W myśl art. 65 ust. 1 ustawy o księgach wieczystych i hipotece:
W celu zabezpieczenia oznaczonej wierzytelności wynikającej z określonego stosunku prawnego można nieruchomość obciążyć prawem, na mocy którego wierzyciel może dochodzić zaspokojenia z nieruchomości bez względu na to, czyją stała się własnością, i z pierwszeństwem przed wierzycielami osobistymi właściciela nieruchomości (hipoteka).
Z sytuacji przedstawionej we wniosku wynika, że w dniu 30 sierpnia 2016 r. wraz z ówczesną partnerką K. W. nabył Pan w udziale po 1/2 części lokal mieszkalny o łącznej powierzchni użytkowej 65,15 m2, przynależnej do lokalu komórki lokatorskiej o powierzchni użytkowej 4,01 m2 wraz z udziałem wynoszącym 6916/254457 części w nieruchomości wspólnej, którą stanowi grunt oraz część budynku i urządzeń, które nie służą do wyłącznego użytku właścicieli lokali. Wymieniona nieruchomość została nabyta za łączną kwotę brutto 317.000 zł. Ponadto w dniu 30 sierpnia 2016 r. zakupił Pan wraz z K. W. udział po 1/42 części w lokalu niemieszkalnym – garażu wraz z odpowiednim udziałem w nieruchomości wspólnej za łączną kwotę 20.000 zł. Powyższy zakup został sfinansowany z zaciągniętego przez Pana i K.W. kredytu hipotecznego udzielonego przez Bank umową z 26 sierpnia 2016 r na kwotę 360.000 zł. Do spłaty kredytu pozostało jeszcze 317.840 zł. Tytułem zabezpieczenia spłaty kredytu udzielonego Panu oraz byłej partnerce, na zakup lokalu wraz z pomieszczeniem przynależnym (komórka) oraz garażu, Bank ustanowił hipotekę umowną łączną w wysokości 540.000 zł. W wyniku rozstania ustalił Pan z K.W., że w związku z faktem, iż K. W. nie będzie korzystać z przedmiotowego lokalu ani miejsca garażowego, nie będzie również ponosić kosztów spłaty rat kredytowych. Ponadto ustalił Pan, że zostanie zniesiona współwłasność przedmiotowej nieruchomości w ten sposób, że K. W. przeniesie swój udział w nieruchomości wynoszący 1/2, nieodpłatnie na Pana rzecz. Obecna wartość nieruchomości określona przez biegłego rzeczoznawcę majątkowego w operacie szacunkowym z 18 listopada 2022 r. wynosi dla lokalu mieszkalnego wraz z komórką 432.000 zł, a dla garażu 28.000 zł. Zatem łączna wartość udziału K. W. wynosi 230.000 zł, a wartość hipoteki przypadającej na ten udział wynosi 270.000 zł.
Wobec powyższego stwierdzić należy, że skoro – jak wynika z wniosku – dokonana zostanie czynność prawna dotycząca nieodpłatnego zniesienia współwłasności nieruchomości, to czynność ta podlega opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku od spadków i darowizn. Podstawę opodatkowania należy ustalić zgodnie z art. 7 ust. 1 i 6 tej ustawy.
Ustanowiona na nieruchomości hipoteka w wysokości proporcjonalnej do wielkości udziału przypadającego zbywcy (Pana byłej partnerce) przed zniesieniem współwłasności stanowi obciążenie, które będzie można zaliczyć do długów i ciężarów w rozumieniu art. 7 ww. ustawy.
W analizowanej sprawie wartość udziału w nieruchomości (wraz z odpowiednimi udziałami w nieruchomościach wspólnych) jaki zamierza Pan nabyć w drodze zniesienia współwłasności, powinna być pomniejszona o część kwoty hipoteki przypadającą na przenoszony na Pana udział. Skoro zatem w wyniku zniesienia współwłasności nabędzie Pan udział ½ w nieruchomości (ponieważ jest już Pan właścicielem pozostałej jej części), to tylko o tę część kwoty hipoteki będzie można pomniejszyć wartość przedmiotu nabycia czyli ½ udziału w nieruchomości. Dla kwestii ustalenia podstawy opodatkowania nie ma znaczenia fakt ewentualnego przejęcia przez Pana kosztów spłaty kredytu, jaka kwota kredytu pozostała do spłacenia i jaka jest wartość zadłużenia. Istotna jest kwota hipoteki, którą została obciążona opisana we wniosku nieruchomość. A zatem w omawianej sprawie wartość udziału w nieruchomości nabytego w wyniku zniesienia współwłasności może zostać pomniejszona o ½ część kwoty hipoteki.
Skoro w rozpatrywanej sprawie – jak wynika z wniosku – wartość ½ hipoteki przekroczy wartość ww. nabywanego udziału w nieruchomości, to podstawa opodatkowania (stanowiąca czystą wartość udziału w nieruchomości) wyniesie zero. Tym samym w przedmiotowej sprawie wystąpi wprawdzie obowiązek podatkowy, jednak nie dojdzie do powstania zobowiązania podatkowego w podatku od spadków i darowizn. A zatem, w związku z opisanym we wniosku zniesieniem współwłasności nie będzie Pan zobowiązany do zapłaty podatku od spadków i darowizn.
Dodatkowe informacje
Informacja o zakresie rozstrzygnięcia
Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.
Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji
Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pan do interpretacji.
Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:
1)z zastosowaniem art. 119a;
2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację
Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.; dalej jako „PPSA”).
Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):
- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).
Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawa prawna dla wydania interpretacji
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651).