Zatem Wnioskodawca uważa, że prawidłowe jest jego stanowisko, zgodnie z którym klienci nie otrzymują przychodu podatkowego i w związku z tym Wnioskodawca nie jest zobowiązany do sporządzenia i przekazania klientowi oraz właściwemu dla niego urzędowi skarbowemu informacji PIT-11, w której jako przychód podatkowy zostałaby wykazana przekazana kwota na pokrycie kosztów najmu lokalu zastępczego.

Gdyby jednak Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej uznał, że otrzymana kwota, którą klient przeznaczył na pokrycie kosztów najmu lokalu zastępczego stanowi przychód podatkowy to klient powinien w rozliczeniu rocznym jako koszt uzyskania przychodów wykazać kwotę, którą poniósł na najem lokalu zastępczego.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Stosownie do art. 42a ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2025 r., poz. 163, ze zm.):

Osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują wypłaty należności lub świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1, z wyjątkiem dochodów (przychodów) wymienionych w art. 21, art. 52, art. 52a i art. 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku, od których nie są obowiązane pobierać zaliczki na podatek lub zryczałtowanego podatku dochodowego, są obowiązane sporządzić informację według ustalonego wzoru o wysokości przychodów i przesłać ją podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika wykonuje swoje zadania, a w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania.

Ww. przepis nakłada na podmioty wypłacające świadczenia, o których mowa w art. 20 ust. 1, z wyjątkiem dochodów (przychodów) wymienionych w art. 21, art. 52, art. 52a i art. 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku, od których nie są obowiązane pobierać zaliczki na podatek lub zryczałtowanego podatku dochodowego, obowiązek informacyjny, czyli obowiązek wykazania tych świadczeń w informacji PIT-11.

Art. 9 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że:

Dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 23o, art. 23u, art. 24-24b, art. 24c, art. 24e, art. 30ca, art. 30da oraz art. 30f nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

Treść art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje, że:

Przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Z art. 10 ust. 1 pkt 9 ww. ustawy wynika, że źródłem przychodów są inne źródła.

Stosownie do art. 20 ust. 1 ustawy:

Za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, świadczenia otrzymane z tytułu umowy o pomocy przy zbiorach, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Z ogólnej definicji przychodów zawartej w art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, iż przychodami są w szczególności otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Do przychodów podatkowych zalicza się tylko takie przychody, które w danym momencie są trwałe, definitywne i bezwarunkowe. Nie będą to zatem jakiekolwiek przychody, lecz przychody, które stanowić będą trwałe przysporzenie majątkowe. Co do zasady więc o zaliczeniu danego przysporzenia majątkowego do przychodów podlegających opodatkowaniu decyduje definitywny charakter tego przysporzenia w tym sensie, że w sposób ostateczny faktycznie powiększa majątek podatnika (takie przysporzenie, którym może rozporządzać jak właściciel). Przychód podatkowy musi charakteryzować się definitywnością i nie mieć charakteru zwrotnego.

Z opisu zdarzenia w szczególności wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność deweloperską, w ramach której realizuje inwestycje polegające na budowie wielorodzinnych budynków mieszkalnych i sprzedaży na rzecz klientów m.in. lokali mieszkalnych w takich budynkach.

Wnioskodawca jako sprzedawca odpowiedzialny jest względem kupującego za wady sprzedanej rzeczy, na podstawie ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (dalej „Kodeks cywilny" lub „KC").

Zdarzają się sytuacje, że po sprzedaży lokalu mieszkalnego na rzecz klienta ujawniane są wady takiego mieszkania, które wymagają usunięcia i naprawy. W sytuacji, gdy usunięcie wad wymaga opuszczenia przez klienta lokalu mieszkalnego na czas takiej naprawy, to w takich przypadkach, Wnioskodawca ponosi koszt zapewnienia klientowi zastępczego lokalu mieszkalnego na czas naprawy. Na podstawie porozumienia z klientem, Spółka wypłaca klientowi uzgodnioną kwotę tytułem pokrycia kosztów najmu lokalu zastępczego, a klient zapewnia sobie lokal zastępczy we własnym zakresie. Wnioskodawca prosi klienta o przedstawienie dokumentów potwierdzających wysokość ponoszonych kosztów, jednakże nie zawsze takie dokumenty są przez klienta przedstawiane. Wtedy Wnioskodawca wypłaca środki pieniężne na podstawie oświadczenia klienta o wysokości ponoszonych kosztów.

Kwestie odnoszące się do odpowiedzialności związanej z wadami rzeczy zostały uregulowane w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 1061).

Stosownie do art. 556 tej ustawy:

Sprzedawca jest odpowiedzialny względem kupującego, jeżeli rzecz sprzedana ma wadę (rękojmia).

Z art. 556¹ § 1 ustawy Kodeks cywilny wynika, że:

Wada polega na niezgodności rzeczy sprzedanej z umową. W szczególności rzecz sprzedana jest niezgodna z umową, jeżeli:

1)nie ma właściwości, które rzecz tego rodzaju powinna mieć ze względu na cel w umowie oznaczony albo wynikający z okoliczności lub przeznaczenia;

2)nie ma właściwości, o których istnieniu sprzedawca zapewnił kupującego, w tym przedstawiając próbkę lub wzór;

3)nie nadaje się do celu, o którym kupujący poinformował sprzedawcę przy zawarciu umowy, a sprzedawca nie zgłosił zastrzeżenia co do takiego jej przeznaczenia;

4)została kupującemu wydana w stanie niezupełnym.

Na mocy art. 560 § 1 ww. ustawy:

Jeżeli rzecz sprzedana ma wadę, kupujący może złożyć oświadczenie o obniżeniu ceny albo odstąpieniu od umowy, chyba że sprzedawca niezwłocznie i bez nadmiernych niedogodności dla kupującego wymieni rzecz wadliwą na wolną od wad albo wadę usunie. Ograniczenie to nie ma zastosowania, jeżeli rzecz była już wymieniona lub naprawiana przez sprzedawcę albo sprzedawca nie uczynił zadość obowiązkowi wymiany rzeczy na wolną od wad lub usunięcia wady.

Zgodnie z art. 561 § 1 ustawy Kodeks cywilny:

Jeżeli rzecz sprzedana ma wadę, kupujący może żądać wymiany rzeczy na wolną od wad albo usunięcia wady.

Z art. 568 § 1 ww. ustawy wynika natomiast, że:

Sprzedawca odpowiada z tytułu rękojmi, jeżeli wada fizyczna zostanie stwierdzona przed upływem dwóch lat, a gdy chodzi o wady nieruchomości - przed upływem pięciu lat od dnia wydania rzeczy kupującemu.

Na mocy ww. przepisów sprzedający jest zobowiązany do podjęcia określonych czynności zmierzających do usunięcia wady rzeczy. Zapewnienie lokalu zastępczego pozostaje również w bezpośrednim związku z obowiązkiem usunięcia wady wynikającym z przepisów o rękojmi. Jednakże w opisanym zdarzeniu taka sytuacja nie miała miejsca, bowiem na podstawie porozumienia z klientem, Wnioskodawca jedynie wypłaca klientowi uzgodnioną kwotę tytułem pokrycia kosztów najmu lokalu zastępczego na czas usuwania wad w sprzedanym lokalu mieszkalnym, a klient we własnym zakresie zapewnia sobie lokal zastępczy. Wobec powyższego wypłacona przez Wnioskodawcę kwota stanowi dla klienta przychód w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który należy zakwalifikować do przychodów z innych źródeł, wskazanych w art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W związku z wypłatą przez Wnioskodawcę - jako sprzedającego - uzgodnionej kwoty klient uzyskał bowiem przysporzenie majątkowe mające konkretny wymiar finansowy.

Odnosząc się zatem wprost do zadanego pytania stwierdzić należy, że w opisanym zdarzeniu klienci, otrzymują przychód podatkowy i w związku z tym Wnioskodawca jest zobowiązany do sporządzenia i przekazania klientowi oraz właściwemu dla niego urzędowi skarbowemu informacji PIT-11, w której jako przychód podatkowy Wnioskodawca jest zobowiązany wykazać kwotę przekazaną na pokrycie kosztów najmu lokalu zastępczego.

Końcowo wskazać należy, że klient, który faktycznie poniósł wydatki na zapewnienie - we własnym zakresie - zastępczego lokalu mieszkalnego może, na mocy art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, uwzględnić te wydatki w kosztach uzyskania przychodu, o ile posiada on imienne dokumenty potwierdzające poniesienie tych wydatków i ich wysokość.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Odnosząc się natomiast do powołanej przez Państwa interpretacji indywidualnej należy stwierdzić, że rozstrzygnięcie to zapadło w indywidualne sprawie i w świetle art. 87 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej nie jest źródłem powszechnie obowiązującego prawa i tym samym nie może być wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację, tym bardziej, że interpretacja ta została wydana w oparciu o inny stan faktyczny.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz.U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz.U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.