Interpretacja indywidualna

– stanowisko prawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

16 sierpnia wpłynął Pana wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej w zakresie kosztów uzyskania przychodów. Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Jako osoba bezrobotna, otrzymał Pan dofinansowanie na podjęcie działalności gospodarczej w postaci usług informatycznych z Funduszu Pracy. Dofinansowanie zostało przyznane w ramach projektu (...) współfinansowanego ze środków Europejskiego Funduszu (...) w ramach Programu (...). W zaświadczeniu o pomocy de minimis, określono, że pomoc ta została udzielona na podstawie art. 46 ust 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. z 2025 r. poz. 214) oraz rozporządzenia Ministra Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 14 lipca 2017 r. (Dz. U. z 2022 r. poz. 243 z późn. zm.). Udzielona pomoc jest pomocą de minimis spełniającą warunki określone w rozporządzeniu Komisji (UE) Nr 2023/2831 z dnia 13 grudnia 2023 r. w sprawie stosowania art. 107 i 108 traktatu o Funkcjonowaniu Unii Europejskiej do pomocy de minimis (Dz. Urz. UE. L 2023/2831 z 15.12.2023 r.).

2 kwietnia 2025 r. rozpoczął Pan prowadzenie działalności gospodarczej. Większą część otrzymanych środków przeznaczył Pan na zakup wyposażenia niezaliczonego do środków trwałych, wykorzystywanego wyłącznie do celów prowadzonej działalności gospodarczej.

Część dotacji przeznaczył Pan również na nabycie jednego środka trwałego, którego jednak nie zamierza Pan zaliczać do kosztów uzyskania przychodów, wobec czego element ten nie stanowi przedmiotu niniejszego wniosku. Prowadzona przez Pana działalność gospodarcza jest opodatkowana na zasadach ogólnych i wszystkie wydatki były ponoszone po otwarciu działalności.

Pytanie

Czy wydatki na zakup wyposażenia (tj. składniki majątkowe, które nie są zaliczone do środków trwałych ani wartości niematerialnych i prawnych) mającego związek przyczynowo-skutkowy z prowadzoną przez Pana działalnością gospodarczą, sfinansowane z opisanej powyżej dotacji może Pan zakwalifikować jako koszt podatkowy (koszt uzyskania przychodu)?

Pana stanowisko w sprawie

Pana zdaniem może Pan zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu wydatki poniesione na zakup materiałów oraz wyposażenia z opisanej dotacji, które nie są zaliczone do środków trwałych ani wartości niematerialnych i prawnych, mającego związek przyczynowo-skutkowy z prowadzoną działalnością gospodarczą. Analiza treści zarówno art. 22 ust. 1, jak i art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje, że co do zasady nie ma przeszkód, aby podatnik zaliczył do kosztów uzyskania przychodów wydatki poniesione na zakup materiałów oraz składników majątku, niezaliczonych do środków trwałych ani wartości niematerialnych i prawnych, a które zostały sfinansowane ze środków z dotacji otrzymanej z urzędu pracy. Warunkiem jest związek przyczynowo-skutkowy między poniesionymi wydatkami a przychodami z prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej, co w Pana przypadku zostało spełnione. Poniesione wydatki będą miały związek z przychodami z prowadzonej przez Pana działalności. Środki pochodzące z dotacji urzędu pracy przyznane osobie bezrobotnej na rozpoczęcie działalności gospodarczej korzystają ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 121 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przepis ten nie jest jednak wymieniony w art. 23 ust. 1 pkt 56 ustawy o podatku od osób fizycznych.

Przyjęte przez Pana stanowisko zostało potwierdzone w indywidualnych interpretacjach podatkowych z dnia 28 grudnia 2020 r. o nr 0112-KDIL2- 2.4011.720.2020.2.MM, z dnia 14 maja 2014 r. o nr ITPB1/415-195/14/EM oraz z dnia 28 kwietnia 2023 r. o nr 0112-KDIL2-2.4011.211.2023.1.MBN.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2025 r. poz. 163 ze zm.):

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Na podstawie art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Źródłem przychodów jest pozarolnicza działalność gospodarcza.

Stosownie do art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

W myśl art. 14 ust. 2 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Przychodem z działalności gospodarczej są również dotacje, subwencje, dopłaty, z zastrzeżeniem ust. 3 pkt 13, i inne nieodpłatne świadczenia otrzymane na pokrycie kosztów albo jako zwrot wydatków, z wyjątkiem gdy przychody te są związane z otrzymaniem, zakupem albo wytworzeniem we własnym zakresie środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, od których, zgodnie z art. 22a-22o, dokonuje się odpisów amortyzacyjnych.

Stwierdzam, że ustawodawca różnicuje skutki podatkowe otrzymanych dotacji i innych nieodpłatnych świadczeń w zależności od celu, na jaki zostały one przeznaczone, tj.:

·dotacje, subwencje, dopłaty i inne nieodpłatne świadczenia otrzymane na cele inne niż nabycie lub wytworzenie środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych zaliczane są do przychodów z działalności gospodarczej,

·świadczenia takie otrzymane na pokrycie kosztów albo jako zwrot wydatków poniesionych przez podatnika na zakup/wytworzenie we własnym zakresie środków trwałych lub nabycie wartości niematerialnych i prawnych, od których dokonuje się odpisów amortyzacyjnych – nie stanowią przychodów z działalności gospodarczej.

Stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 121 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w stanie prawnym obowiązującym do 31 maja 2025 r.:

Wolne od podatku dochodowego są jednorazowe środki przyznane na podjęcie działalności, o których mowa w art. 46 ust. 1 pkt 2 i 3 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy.

Jak stanowi natomiast art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz.U. z 2025 r. poz. 214 ze zm.):

Starosta z Funduszu Pracy może przyznać bezrobotnemu lub poszukującemu pracy, o którym mowa w art. 49 pkt 7, jednorazowo środki na podjęcie działalności gospodarczej, w tym na pokrycie kosztów pomocy prawnej, konsultacji i doradztwa związanych z podjęciem tej działalności, w wysokości określonej w umowie, nie wyższej jednak niż 6-krotnej wysokości przeciętnego wynagrodzenia.

Z dniem 31 maja 2025 r. ww. ustawa o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy straciła jednak moc, bowiem w życie weszła ustawa z dnia 20 marca 2025 r. o rynku pracy i służbach zatrudnienia (Dz.U. z 2025 r. poz. 620 ze zm.). Wynika to z treści art. 460 i 461 tej ustawy.

W ustawie o rynku pracy i służbach zatrudnienia zawarta jest jednak tożsama – do art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy – regulacja. Zgodnie z art. 147 ust. 1 pkt 1 tej ustawy:

Starosta może przyznać z Funduszu Pracy bezrobotnemu jednorazowo środki na podjęcie działalności gospodarczej, w tym na pokrycie kosztów pomocy prawnej, konsultacji i doradztwa związanych z podjęciem tej działalności, zwane dalej „dofinansowaniem podjęcia działalności gospodarczej”, w wysokości określonej w umowie, nie wyższej jednak niż 6-krotność przeciętnego wynagrodzenia obowiązującego w dniu zawarcia umowy.

W konsekwencji, również w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych ustawodawca wprowadził stosowne zmiany nowelizując treść art. 21 ust. 1 pkt 121 oraz dodając pkt 121a.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 121a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, obowiązującym od 1 czerwca 2025 r.:

Wolne od podatku dochodowego jest dofinansowanie podjęcia działalności gospodarczej, o którym mowa w art. 147 ust. 1 ustawy z dnia 20 marca 2025 r. o rynku pracy i służbach zatrudnienia.

Z uzasadnienia do ustawy o rynku pracy i służbach zatrudnienia wynika, że:

Ustawa z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. z 2024 r. poz. 475, z późn. zm.) obowiązuje już od 20 lat i podlegała licznym nowelizacjom (łącznie około dwustu razy). Założenia, na których oparta jest ta ustawa stały się w znacznej mierze nieaktualne. Rozwijający i zmieniający się rynek pracy wymusza opracowanie nowych regulacji, które będą odpowiadać na obecne potrzeby osób poszukujących pracy, bezrobotnych oraz przedsiębiorców. Jednocześnie konieczne jest wprowadzenie regulacji, które zwiększą efektywność działania publicznych służb zatrudnienia (PSZ) w zakresie świadczenia usług dla klientów.

Jak wynika z powyższego uzasadnienia, potrzeba zmiany przepisów o rynku pracy i służbach zatrudnienia wynikała głownie ze zmian na rozwijającym się rynku pracy, co powodowało wymuszenie nowych regulacji. Nie mniej w ustawie tej zastosowano podobny mechanizm jednorazowej pomocy na rozpoczęcie działalności gospodarczej, a w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych tożsame zwolnienie przedmiotowe.

Jak wskazał Pan w opisie stanu faktycznego jako osoba bezrobotna, otrzymał Pan dofinansowanie na podjęcie działalności gospodarczej w postaci usług informatycznych z Funduszu Pracy.

Dofinansowanie zostało przyznane w ramach projektu (...) współfinansowanego ze środków Europejskiego Funduszu (...) w ramach Programu (...).

W zaświadczeniu o pomocy de minimis, określono, że pomoc ta została udzielona na podstawie obowiązującego wtedy art. 46 ust 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. z 2025 r. poz. 214) oraz rozporządzenia Ministra Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 14 lipca 2017 r. (Dz. U. z 2022 r. poz. 243 z późn. zm.).

2 kwietnia 2025 r. rozpoczął Pan prowadzenie działalności gospodarczej, a większą część otrzymanych środków przeznaczył Pan na zakup wyposażenia niezaliczonego do środków trwałych, wykorzystywanego wyłącznie do celów prowadzonej działalności gospodarczej.

Dlatego też otrzymane przez Pana środki na podjęcie działalności gospodarczej w części przeznaczonej na zakup niezbędnego wyposażenia pozwalającego na wykonywanie Pana działalności gospodarczej, stanowią przychód ze źródła działalność gospodarcza, jednak zarówno na podstawie art. 121 ust. 1:

·pkt 121 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w stanie prawnym obowiązującym do 31 maja 2025 r.

·pkt 121a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w stanie prawnym obowiązującym od 1 czerwca 2025 r.

-przychód ten jest zwolniony od opodatkowania.

Innymi słowy, niezależnie od tego czy otrzymał Pan dofinansowanie w reżimie ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy czy też ustawy o rynku pracy i służbach zatrudnienia, jest ono zwolnione z opodatkowania.

Zgodnie natomiast z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodów, powinien spełniać łącznie następujące warunki:

·pozostawać w związku przyczynowym z przychodami lub źródłem przychodów i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,

·być właściwie udokumentowany;

·nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 56 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków i kosztów bezpośrednio sfinansowanych z dochodów (przychodów), o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 29b, 46, 47a, 47d, 116, 122, 129, 136 i 137.

Jednocześnie, stosownie do art. 23 ust. 1 pkt 49 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków poniesionych na zakup zużywających się stopniowo rzeczowych składników majątku przedsiębiorstwa, niezaliczanych zgodnie z odrębnymi przepisami do środków trwałych – w przypadku stwierdzenia, że składniki te nie są wykorzystywane dla celów prowadzonej działalności gospodarczej, lecz służą celom osobistym podatnika, pracowników lub innych osób, albo bez uzasadnienia znajdują się poza siedzibą przedsiębiorstwa.

Analiza zacytowanych przepisów wskazuje, że co do zasady nie ma przeszkód, aby podatnik zaliczył do kosztów uzyskania przychodów wydatki poniesione na zakup składników majątku, niezaliczonych do środków trwałych ani wartości niematerialnych i prawnych, a które zostały sfinansowane ze środków dofinansowania otrzymanego z Funduszu Pracy. Jak wskazano wyżej, warunkiem jest związek przyczynowo-skutkowy między poniesionymi wydatkami a przychodami z prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej.

Stąd, sfinansowanie zakupu wyposażenia, które nie zostało zaliczone do środków trwałych, ze środków przyznanych z Funduszu Pracy osobie bezrobotnej na podjęcie działalności gospodarczej nie wyklucza możliwości zaliczenia tych wydatków do kosztów uzyskania przychodów, mimo że przyznane środki korzystają ze zwolnienia z opodatkowania. Przepis ten nie został bowiem wymieniony w art. 23 ust. 1 pkt 56 tej ustawy.

Dlatego też poniesione przez Pana wydatki na zakup wyposażenia niezbędnego do prowadzenia działalności gospodarczej, sfinansowane ze środków otrzymanych z dotacji z Funduszu Pracy może Pan zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu zaistnienia zdarzenia.

Odnośnie powołanych przez Pana interpretacji indywidualnych informuję, że dotyczą one tylko konkretnych, indywidualnych spraw podatników, w określonych stanach faktycznych czy zdarzeniach przyszłych. Wydając tę interpretację miałem jednak na względzie zawarte w nich stanowiska dotyczące rozumienia i stosowania przepisów prawa podatkowego.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pan do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego.

Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.