Interpretacja indywidualna

– stanowisko prawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

23 czerwca 2025 r. wpłynął Pana wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej. Uzupełnił go Pan – w odpowiedzi na wezwania – pismami z 24 lipca i 4 sierpnia 2025 r. (daty wpływu). Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Ugoda sądowa zawarta została (...) 2025 r. z X S.A. z siedzibą w (...).

(…) 2007 r. Wnioskodawca wraz z żoną wziął kredyt w PLN, w kwocie 165 616 PLN z przeznaczeniem na zaspokojenie własnych potrzeb mieszkaniowych. (…) 2008 r. Wnioskodawca wraz z żoną podpisał aneks, po którym bank przewalutował kredyt na walutę CHF. Kredyt CHF Wnioskodawca wraz z żoną całościowo spłacił (…) 2018 r. (łącznie przez cały okres obowiązywania umowy Wnioskodawca wraz z żoną spłacił: kapitał 305 692,77 PLN, odsetki 67 434,23 PLN, spłacone odsetki skapitalizowane 4 251,49 PLN).

Bank i Kredytobiorców łączyła Umowa kredytu mieszkaniowego (...) (poprzednio: (...) z (…) 2007 r., zwana dalej „Umową”).

1)Kredyt mieszkaniowy rozumiany jest jako kredyt udzielony w całości lub w części na finansowanie własnego celu mieszkaniowego Kredytobiorcy.

2)Pomiędzy Stronami powstał spór dotyczący skuteczności poszczególnych postanowień umownych i całej Umowy (oraz jej ważności), który zawisł w sprawie o sygn. (...) o zapłatę toczącej się przed Sądem Okręgowym (...), z powództwa Kredytobiorcy przeciwko Bankowi, zwany dalej „Sporem”.

3)W dniu (…) 2018 r. Kredytobiorca dokonał przedterminowej spłaty kredytu, na skutek czego w księgach Banku na dzień zawarcia niniejszej Ugody nie figuruje żadne zobowiązanie z tytułu Umowy.

4)Zamiarem Banku i Kredytobiorcy jest polubowne zakończenie Sporu i uchylenie stanu niepewności co do roszczeń wynikających ze spłaconej w dniu (…) 2018 r. Umowy, poprzez przyjęte w Ugodzie rozwiązania, w tym rozliczenia zakończonej Umowy w ten sposób, jakby Strony dokonały zmiany Umowy w zakresie waluty, wysokości i zasad spłaty wierzytelności kredytowej.

5)Kredytobiorca mając pełną świadomość i rozumiejąc skutki dokonywanej czynności prawnej (w tym w szczególności finansowe), dobrowolnie godzi się odstąpić od dochodzenia od Banku roszczeń objętych Sporem oraz innych wywodzonych z zarzutu nieważności Umowy lub niedozwolonego charakteru postanowień Umowy w brzmieniu sprzed zmiany Umowy dokonanej niniejszą Ugodą, w zamian za zmianę postanowień Umowy w zakresie zobowiązań Kredytobiorcy (i odpowiadających im praw Banku) w sposób opisany w § 1 ust. 4 i nast. Ugody.

6)Zgodnym zamiarem Stron jest również zaniechanie dochodzenia w przyszłości roszczeń w zakresie związanym z postanowieniami dotyczącymi zawarcia i wykonywania Umowy w walucie obcej w okresie poprzedzającym zawarcie niniejszej Ugody.

Strony zawierają Ugodę o następującej treści:

(...)

Uzupełnienie wniosku

Na mocy ugody Bank został zobowiązany do dokonania wypłaty kwoty dodatkowej, której wysokość została ustalona w toku negocjacji z kredytobiorcą, uwzględniając przy tym jego oczekiwania oraz zarzuty co do ważności umowy kredytu.

Wypłacona kwota dodatkowa nie stanowi przysporzenia ponad kwoty uiszczane tytułem spłaty kredytu, tj. mieści się w kwocie wpłacanej podczas spłaty kredytu (łączna suma spłat dokonanych na rzecz banku wyniosła: 377 378,49 PLN; podczas gdy suma kwot – udzielonego kredytu, zwrotu oraz kwoty dodatkowej – wyniosła łącznie: 357 616 PLN).

Wypłata kwoty dodatkowej nie doprowadziła zatem do sytuacji, w której Wnioskodawca miałby do Banku uiścić mniej niż pierwotna wartość udzielonego kredytu. Innymi słowy, kwota dodatkowa obejmowała wyłącznie środki wpłacone wcześniej do Banku w celu wypełnienia obowiązku spłaty – w konsekwencji można uznać, że kwota dodatkowa była formą zwrotu Wnioskodawcy wpłat, które zostały dokonane w trakcie funkcjonowania umowy kredytu z tytułu odsetek i spłaty kapitału w części wywołanej deprecjacją złotówki.

Ponadto, w tytule przelewu dotyczącego kwoty dodatkowej, Bank sam potwierdził powyższe, wskazując: „ugoda z dnia (…) 2025 kwota dodatkowa zwrot kwoty kosztów”.

Wnioskodawca wraz z żoną (drugim kredytobiorcą, z którym Wnioskodawca pozostaje w ustawowej wspólności małżeńskiej) przez cały okres obowiązywania umowy spłacili:

1)305 692,77 PLN kapitału,

2)67 434,23 PLN odsetek,

3)4 251,49 PLN odsetek skapitalizowanych

–tj. łącznie 377 378,49 PLN (dodatkowo, Wnioskodawca spłacił 0,67 PLN odsetek karnych, co daje łączną sumę spłat w wysokości 377 379,16 PLN).

Bank nie wystawił Wnioskodawcy PIT-11. Jednocześnie Wnioskodawca wskazał, że zgodnie z art. 42g ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, płatnicy oraz podmioty, o których mowa w art. 42a, przesyłają roczne obliczenie podatku, o którym mowa w art. 34 ust. 7, oraz informacje, o których mowa w art. 34 ust. 8, art. 35 ust. 6, art. 39 ust. 1 i 3, art. 42 ust. 2 pkt 1, art. 42a ust. 1 oraz art. 42e ust. 6:

1)urzędowi skarbowemu – w terminie do końca stycznia roku następującego po roku podatkowym;

2)podatnikowi – w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym.

Pytanie

1.Czy wypłacona przez bank kwota 76 310,66 PLN wynikająca z tytułu ugody sądowej dot. kredytu frankowego zaciągniętego na realizację inwestycji mieszkaniowej stanowi przychód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

2.Czy w świetle opisanego stanu faktycznego Wnioskodawca jest zobowiązany zapłacić podatek dochodowy od ww. kwoty?

Pana stanowisko w sprawie

1.Zdaniem Wnioskodawcy, wypłacona przez bank kwota 76 310,66 PLN wynikająca z tytułu ugody sądowej dot. kredytu frankowego zaciągniętego na realizację inwestycji mieszkaniowej nie stanowi przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ wypłata ta ma charakter zwrotny i nie wiąże się z przysporzeniem po stronie Wnioskodawcy, tj. wypłata kwoty dodatkowej nie doprowadziła zatem do sytuacji, w której Wnioskodawca miałby do banku uiścić mniej niż pierwotna wartość udzielonego kredytu.

2.Zdaniem Wnioskodawcy, w świetle opisanego stanu faktycznego, ze względu na brak powstania przychodu Wnioskodawca nie jest zobowiązany do zapłaty podatku dochodowego od ww. kwoty.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 163 ze zm.) jest zasada powszechności opodatkowania, która wyrażona została w art. 9 ust. 1 tej ustawy.

Zgodnie z jego treścią:

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 9 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Jeżeli podatnik uzyskuje dochody z więcej niż jednego źródła, przedmiotem opodatkowania w danym roku podatkowym jest, z zastrzeżeniem art. 25e, art. 29-30cb, art. 30da-30dh, art. 30e-30g, art. 30j-30p oraz art. 44 ust. 7e i 7f, suma dochodów z wszystkich źródeł przychodów.

Stosownie do art. 9 ust. 2 ww. ustawy:

Dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 23o, art. 23u, art. 24-24b, art. 24c, art. 24e, art. 30ca, art. 30da oraz art. 30f nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

Ogólne pojęcie przychodu zostało wyjaśnione w art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z tym przepisem:

Przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Ustawodawca przyjął zasadę, że przychodami są:

1)pieniądze i wartości pieniężne, które:

•zostały otrzymane przez podatnika – czyli takie pieniądze i wartości pieniężne, które podatnik rzeczywiście „dostał, odebrał, zainkasował, objął w posiadanie”;

•zostały postawione do dyspozycji podatnika – czyli takie przysporzenia, które zostały mu faktycznie udostępnione/przekazane do odbioru; takie pieniądze i środki pieniężne, które podatnik ma możliwość włączyć do swojego władztwa, a więc ma możliwość skorzystania z tychże pieniędzy i wartości pieniężnych i nie jest to uzależnione od dodatkowej zgody osoby stawiającej określone pieniądze i wartości pieniężne do dyspozycji podatnika.

2)wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń – czyli takie przysporzenia majątkowe, które mają postać:

•świadczeń w naturze (otrzymane rzeczy lub prawa);

•nieodpłatnych świadczeń innych niż świadczenia w naturze (np. otrzymane usługi).

Pojęcie przychodu wiąże się zatem z przysporzeniem majątkowym po stronie podatnika, z wartością wchodzącą do jego majątku. Przychodami w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych mogą być tylko takie świadczenia, które nie mają charakteru zwrotnego. Skoro bowiem przychód jest określonym przyrostem majątkowym po stronie podatnika, jego otrzymanie musi mieć charakter definitywny. Z uwagi na wyróżnienie przez ustawodawcę przychodów o charakterze niepieniężnym, uznaje się, że przychodem w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy jest nie tylko uzyskanie przez podatnika nowych aktywów, ale także zmniejszenie jego pasywów.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawierają definicji pojęcia „nieodpłatnego świadczenia”. Dokonując zatem wykładni gramatycznej, za „nieodpłatne świadczenie” uznać należy świadczenia „nie wymagające opłaty, takie, za które się nie płaci, bezpłatne”. Zatem należy przyjąć, że nieodpłatnym świadczeniem jest takie zdarzenie, którego skutkiem (następstwem) jest nieodpłatne przysporzenie majątku jednej osobie kosztem majątku innej osoby, innego podmiotu. Nieodpłatne świadczenie w znaczeniu prawa podatkowego obejmuje nie tylko świadczenie w rozumieniu prawa cywilnego (działanie lub zaniechanie na rzecz innej strony), ale w jego zakres wchodzą także wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne oraz gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne przysporzenie majątku mające konkretny wymiar finansowy.

Ustawodawca tworząc system opodatkowania dochodów osób fizycznych miał na względzie, że przysporzenia uzyskiwane przez osoby fizyczne mogą być skutkiem różnych rodzajów czynności i zdarzeń. Stworzył więc klasyfikację tych przysporzeń w oparciu o kryterium źródła przychodów i system ich opodatkowania uwzględniający specyfikę poszczególnych źródeł przychodów. W języku powszechnym mianem „źródła” określane jest „to, co stanowi początek czegoś”, „przyczyna czegoś”, a synonimami tego pojęcia są m.in. czynnik sprawczy, powód, pochodzenie.

Przepis art. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zawiera katalog źródeł przychodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 9 ww. ustawy:

Źródłami przychodów są:

-inne źródła.

Stosownie do art. 20 ust. 1 ww. ustawy:

Za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, świadczenia otrzymane z tytułu umowy o pomocy przy zbiorach, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Jak dowodzi użycie sformułowania „w szczególności” definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i nie ma przeszkód, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 ustawy. W związku z tym każde świadczenie mające realną korzyść finansową, o ile nie stanowi konkretnej kategorii przychodu zaliczanego do jednego ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1-8b ww. ustawy, jest dla świadczeniobiorcy przychodem z innych źródeł.

Instytucja kredytu uregulowana została przepisami ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 1646 ze zm.). Zgodnie z treścią art. 69 ust. 1 tej ustawy:

Przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu.

Otrzymanie kredytu i jego spłata na warunkach przewidzianych w umowie kredytowej są obojętne podatkowo. Przychód po stronie kredytobiorcy pojawia się w przypadku, kiedy dochodzi do umorzenia kredytu, jego części lub odsetek. Wtedy bowiem kredytobiorca osiąga konkretne przysporzenie majątkowe (przychód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Zgodnie natomiast z definicją dochodu jest nim nadwyżka przychodów ze źródła nad kosztami jego uzyskania. Pojęciem pierwotnym dla dochodu jest więc pojęcie przychodu. Ten z kolei definiowany jest przez ustawodawcę w przytoczonym już wcześniej art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Z definicji tej wywieść można również, że za przychody podatkowe mogą być uznane tylko takie świadczenia, które są określonym przyrostem majątkowym (zarówno zwiększającym aktywa, jak i zmniejszającym pasywa) o charakterze definitywnym, nie mające charakteru zwrotnego.

Stosownie natomiast do treści art. 917 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 1061 ze zm.):

Przez ugodę strony czynią sobie wzajemne ustępstwa w zakresie istniejącego między nimi stosunku prawnego w tym celu, aby uchylić niepewność co do roszczeń wynikających z tego stosunku lub zapewnić ich wykonanie albo by uchylić spór istniejący lub mogący powstać.

Powołana definicja ugody pozwala wyróżnić elementy konstrukcyjne tej instytucji. Po pierwsze, ugoda jest zawierana w sytuacji, gdy między stronami stosunku prawnego istnieje niepewność albo spór, co do roszczeń wynikających z tego stosunku. Po drugie, celem zawarcia ugody jest uchylenie tej niepewności lub sporu. Wreszcie po trzecie, strony dążą do osiągnięcia celu przez wzajemne ustępstwa. Tak więc nieodłącznym elementem ugody są wzajemne ustępstwa stron. Poza tym, zarówno w doktrynie, jak i w orzecznictwie podkreśla się szczególną przyczynę prawną ugody. Oznacza to, że ugoda nie tworzy nowego stosunku prawnego, a jedynie odnosi się do istniejącego stosunku prawnego stanowiącego podstawę powództwa, a tym samym podstawę zawarcia ugody.

W opisie sprawy wskazał Pan, że (…) 2007 r. wraz z żoną „wziął” Pan kredyt w PLN, w kwocie 165 616 PLN, z przeznaczeniem na zaspokojenie własnych potrzeb mieszkaniowych. (…) 2008 r. wraz z żoną podpisał Pan aneks, po którym bank przewalutował kredyt na walutę CHF. Kredyt CHF całościowo spłacili Państwo (…) 2018 r.

(...) 2025 r. zawarta została Ugoda sądowa z X S.A. z siedzibą w (...). Na mocy ugody Bank został zobowiązany m.in. do dokonania wypłaty kwoty dodatkowej, której wysokość została ustalona w toku negocjacji z kredytobiorcą, uwzględniając przy tym jego oczekiwania oraz zarzuty co do ważności umowy kredytu. Wypłacona kwota dodatkowa nie stanowi przysporzenia ponad kwoty uiszczane tytułem spłaty kredytu, tj. mieści się w kwocie wpłacanej podczas spłaty kredytu (łączna suma spłat dokonanych na rzecz banku wyniosła: 377 378,49 PLN; podczas gdy suma kwot – udzielonego kredytu, zwrotu oraz kwoty dodatkowej – wyniosła łącznie: 357 616 PLN).

Wypłata kwoty dodatkowej nie doprowadziła zatem do sytuacji, w której miałby Pan do Banku uiścić mniej niż pierwotna wartość udzielonego kredytu. Innymi słowy, kwota dodatkowa obejmowała wyłącznie środki wpłacone wcześniej do Banku w celu wypełnienia obowiązku spłaty – w konsekwencji można uznać, że kwota dodatkowa była formą zwrotu Pana wpłat, które zostały dokonane w trakcie funkcjonowania umowy kredytu z tytułu odsetek i spłaty kapitału w części wywołanej deprecjacją złotówki.

Wraz z żoną (drugim kredytobiorcą, z którym pozostaje Pan w ustawowej wspólności małżeńskiej) przez cały okres obowiązywania umowy spłacił Pan:

1)305 692,77 PLN kapitału,

2)67 434,23 PLN odsetek,

3)4 251,49 PLN odsetek skapitalizowanych

–tj. łącznie 377 378,49 PLN (dodatkowo, spłacił Pan 0,67 PLN odsetek karnych, co daje łączną sumę spłat w wysokości 377 379,16 PLN).

Z przytoczonej w niniejszej interpretacji definicji przychodu, zawartej w art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wywieść należy, że za przychody podatkowe mogą być uznane tylko takie świadczenia, które są określonym przyrostem majątkowym (zarówno zwiększającym aktywa, jak i zmniejszającym pasywa) o charakterze definitywnym, niemające charakteru zwrotnego.

Zatem, jeśli faktycznie na podstawie opisanej ugody dotyczącej kredytu mieszkaniowego udzielonego w PLN i przewalutowanego do CHR otrzymał Pan kwotę dodatkową, która stanowi zwrot środków wpłaconych wcześniej do Banku w celu wypełnienia obowiązku spłaty kredytu, a tym samym kwota ta – jak wynika z przedstawionych okoliczności – mieści się w kwocie wpłacanej podczas spłaty kredytu (z uwzględnieniem wartości udostępnionego kredytu), to uznać trzeba, że nie uzyskał Pan faktycznie korzyści majątkowej, która mogłaby zostać potraktowana jako trwałe przysporzenie w Pana majątku, spełniając w ten sposób definicję przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Tym samym, w związku z wypłatą przez bank kwoty 76 310,66 PLN wynikającej z ugody, po Pana stronie nie powstanie przychód w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i w konsekwencji nie wystąpi również obowiązek zapłaty podatku z tego tytułu.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Należy zastrzec, że interpretacja indywidualna stanowi rozstrzygnięcie tylko i wyłącznie w zakresie objętym zakresem wniosku i odnosi się do przedstawionego opisu sprawy. A zatem, nie dotyczy innych kwestii zawartych we wniosku, które nie były przedmiotem pytań interpretacyjnych.

Ponadto należy podkreślić, że interpretacje prawa podatkowego wydawane są w indywidualnej sprawie zainteresowanego, co wynika z treści art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa. W związku z tym, interpretacje te wywierają skutki prawne jedynie w stosunku do tego podmiotu, do którego są skierowane. Zatem, niniejsza interpretacja indywidualna dotyczy wyłącznie Pana jako osoby występującej z wnioskiem, natomiast nie wywołuje skutków prawnych dla innych osób (Pana żony).

Procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego oraz nie analizuje załączonych dokumentów. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. Pełna weryfikacja prawidłowości Pana stanowiska może być dokonana jedynie w toku ewentualnego postępowania podatkowego, kontroli podatkowej lub postępowania kontrolnego organu kontroli celno-skarbowej, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej, do której zastosowanie mają przepisy określone w art. 14h (w zamkniętym katalogu) ustawy Ordynacja podatkowa.

Niniejszą interpretację wydano w oparciu o opis stanu faktycznego przedstawionego we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest ustalanie stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego), stanowi to bowiem domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Organ nie prowadzi postępowania dowodowego, ograniczając się do analizy okoliczności podanych we wniosku. W stosunku do tych okoliczności wyraża swoje stanowisko, które zawsze musi być jednak ustosunkowaniem się do poglądu (stanowiska) prezentowanego w danej sprawie przez wnioskodawcę. Jeżeli w toku ewentualnego postępowania organ uzna, że zdarzenie opisane we wniosku różni się od zdarzenia występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie Pana chroniła.