Interpretacja indywidualna

  – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

31 lipca 2025 r. wpłynął Państwa wniosek wspólny o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Zainteresowani, którzy wystąpili z wnioskiem:

1)Zainteresowany będący stroną postępowania:

Pan A. A, ul. A 1, (...), NIP (...),

2)Zainteresowana niebędąca stroną postępowania:

Pani B. A, ul. B 2, (...), NIP (...).

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Są Państwo wspólnikami spółki X s. c z siedzibą w C.

2018 r. na podstawie decyzji nr 1/1 wydanej prze starostę D X s. c (dalej spółka) rozpoczęła budowę budynku handlowo- usługowego z częścią mieszkalną wraz z instalacjami o powierzchni użytkowej 3 422,34 m², w tym powierzchnia użytkowa części usługowej 2 945,88 m², a części mieszkalnej 476,46 m², oraz dwóch zbiorników przeciwpożarowych i miejsc parkingowych dla samochodów osobowych.

Budynek został wybudowany w celu wynajmu. W budynku znajdują się lokale handlowo-usługowe biurowe oraz mieszkalne.

23 maja 2024 r. Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego wydał decyzję nr 1/2, na podstawie, której udzielił pozwolenia na użytkowanie budynku w całości.

W momencie wydania decyzji do ukończenia wszystkich robót budowlanych pozostały roboty wykończeniowe lokali mieszkalnych i usługowych na drugim piętrze, oznaczenie miejsc postojowych (...).

Po zakończeniu prac jesteście Państwo zobowiązani zawiadomić organ nadzoru budowlanego o zakończeniu robót budowlanych prowadzonych, po przystąpieniu do użytkowania obiektu budowlanego. Organ już w tej sprawie nie wyda żadnej nowej decyzji, gdyż decyzja z 23 maja 2024 r., nr 1/2 jest ostateczna i pozwala na użytkowanie całości budynku.

12 czerwca 2024 r. oddali Państwo budynek do użytku firmie X na podstawie umowy najmu. Firma X od tej daty prowadzi w budynku (...).

W tym samym dniu wprowadzili Państwo budynek do środków trwałych firmy pod KŚT 103 Budynki handlowo-usługowe.

24 stycznia 2025 r. otrzymali Państwo potwierdzenie od Urzędu Statystycznego w Łodzi, że budynek został prawidłowo zakwalifikowany do KŚT 103.

Pod datą 31 grudnia 2024 r. dokonali Państwo rocznego odpisu amortyzacyjnego budynku w wartości 6/12 rocznego odpisu amortyzacyjnego (stosują Państwo art. 22h ust 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i amortyzacja od lipca 2024 r. do grudnia 2024 r. została ujęta jedną kwotą w kosztach firmy).

Po 12 czerwca 2024 r. kontynuują Państwo prace wykończeniowe w budynku i po ich zakończeniu o wartość poniesionych wydatków zwiększą wartość początkową budynku.

Od 1 listopada 2024 r. firma X ograniczyła wielkość wynajmowanej powierzchni i od tej chwili do nadal wynajmują Państwo tylko część budynku.

Pytania

1)Czy w zaistniałym stanie faktycznym spełniliśmy warunki art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i postąpiliśmy prawidłowo wprowadzając budynekhandlowo-usługowy do środków trwałych z datą oddania go do użytku, tj. 12 czerwca 2024 r. i od lipca 2024 r. rozpoczęliśmy jego amortyzację?

2)Czy od momentu, kiedy tylko część budynku jest faktycznie użytkowana, możemy nadal dokonywać odpisów amortyzacyjnych od całości budynku?

Państwa stanowisko w sprawie

W Państwa ocenie:

W zakresie pytania pierwszego – postąpili Państwo prawidłowo wprowadzając budynek handlowo-usługowy do środków trwałych z datą oddania go do użytku, tj. 12 czerwca 2024 r. i od lipca 2024 r. rozpoczęli jego amortyzację.

Na podstawie art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

a)budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,

b)maszyny, urządzenia i środki transportu,

c)inne przedmioty

–o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W Państwa ocenie, spełnili Państwo wszystkie warunki wymienione w przytoczonym powyżej przepisie, gdyż:

·Lokal [powinno być: budynek – przypis organu] stanowi własność podatnika.

·Posiadają pozwolenie na budowę wystawione na wspólników spółki. Spółka cywilna nie posiada osobowości prawnej i tym samym nie może złożyć wniosku o wydanie pozwolenia na budowę. Taki wniosek mogą natomiast złożyć wspólnicy spółki cywilnej.

·Budynek został wytworzony we własnym zakresie, co potwierdza fakt, że dysponują Państwo fakturami dotyczącymi poniesionych wydatków wystawionymi na spółkę,

·Budynek jest kompletny i zdatny do użytku, co potwierdza decyzja 1/2 o pozwoleniu na użytkowanie. Gdyby budynek nie był kompletny i zdatny do użytku nie otrzymaliby Państwo zgody na jego użytkowanie w całości, a taką decyzję posiadają.

·Jest to budynek o przewidywanym okresie użytkowania dłuższym niż rok.

·Został oddany do użytkowania na podstawie umowy najmu.

W zakresie pytania drugiego - przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie przewidują innej możliwości, niż amortyzację kompletnego środka trwałego, dlatego też nie ma możliwości wyodrębnienia części budynku i amortyzacji tylko tej części.

Dlatego bezzasadne byłoby zmniejszanie odpisów amortyzacyjnych za każdym razem, gdy dochodzi do wypowiedzenia umowy najmu jakiejś części nieruchomości.

Art. 22f pkt 4 [powinno być: art. 22f ust. 4] ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie stoi w sprzeczności do naszego stanowiska, gdyż dotyczy sytuacji, gdy część nieruchomości jest wykorzystywana w działalności gospodarczej, a pozostała część służy innym celom (prywatnym).

W Państwa przypadku cały budynek służy prowadzonej działalności gospodarczej, tylko mogą się zdarzać sytuacje, że przez jakiś czas pewna część budynku nie będzie wynajmowana, gdyż będą Państwo szukać kolejnego najemcy. Tak jest w Państwa przypadku od listopada 2024 r.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Koszty uzyskania przychodów

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2024 r. poz. 226 ze zm.):

Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny związku z prowadzoną działalnością winno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła.

Konstrukcja powyższego przepisu daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni, bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, bądź zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w ww. ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych wydatki na nabycie, wytworzenie i ulepszenie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nie są jednorazowo zaliczane do kosztów uzyskania przychodów.

Zgodnie bowiem z art. 23 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy:

Nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

a)nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,

b)nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,

c)ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

–wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d), oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Kosztami uzyskania mogą być natomiast w myśl art. 22 ust. 8 (zdanie pierwsze) omawianej ustawy:

(…) odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Środki trwałe

Problematyka amortyzacji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych uregulowana została w przepisach art. 22a do art. 22m ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jak stanowi art. 22a ust. 1 pkt 1 cytowanej na wstępie ustawy:

Amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 22c pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Amortyzacji nie podlegają składniki majątku, które nie są używane na skutek zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej na podstawie przepisów dotyczących zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej albo zaprzestania działalności, w której te składniki były używane; w tym przypadku składniki te nie podlegają amortyzacji od miesiąca następującego po miesiącu, w którym zawieszono albo zaprzestano tej działalności - zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Jak stanowi art. 22d ust. 2 ww. ustawy:

Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Przy czym art. 22f ust. 4 cytowanej na wstępie ustawy stanowi, że:

Jeżeli tylko część nieruchomości lub lokalu użytkowego jest wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej, wynajmowana lub wydzierżawiana, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się w wysokości ustalonej od wartości początkowej nieruchomości lub lokalu odpowiadającej stosunkowi powierzchni użytkowej wykorzystywanej do prowadzenia działalności gospodarczej, wynajmowanej lub wydzierżawianej, do ogólnej powierzchni użytkowej tej nieruchomości lub lokalu.

Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 2 omawianej ustawy:

Za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie wytworzenia we własnym zakresie – koszt wytworzenia.

Stosownie do ust. 4 powyższego artykułu:

Za koszt wytworzenia uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się wartości własnej pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

W myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Na podstawie art. 22h ust. 2 ww. ustawy:

Podatnicy z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Jak stanowi art. 22h ust. 4 omawianej ustawy:

Podatnicy mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych w równych ratach co miesiąc albo w równych ratach co kwartał, albo jednorazowo na koniec roku podatkowego, z uwzględnieniem art. 22i. Suma odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonanych w pierwszym roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji, nie może przekroczyć wartości tych odpisów przypadających za okres od wprowadzenia ich do ewidencji (wykazu) do końca tego roku podatkowego.

Państwa wniosek

Z treści wniosku wynika, że:

·2018 r. rozpoczęli Państwo budowę budynku handlowo- usługowego z częścią mieszkalną wraz z instalacjami o powierzchni użytkowej 3 422,34 m2, w tym powierzchnia użytkowa części usługowej 2 945,88 m2, a części mieszkalnej 476,46 m2, oraz dwóch zbiorników przeciwpożarowych i miejsc parkingowych dla samochodów osobowych.

·Budynek został wybudowany w celu wynajmu. W budynku znajdują się lokale handlowo-usługowe biurowe oraz mieszkalne.

·23 maja 2024 r. Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego wydał decyzję na podstawie, której udzielił pozwolenia na użytkowanie budynku w całości. W momencie wydania decyzji do ukończenia wszystkich robót budowlanych pozostały roboty wykończeniowe lokali mieszkalnych i usługowych na drugim piętrze, oznaczenie miejsc postojowych (...). Po zakończeniu prac Jesteście Państwo zobowiązani zawiadomić organ nadzoru budowlanego o zakończeniu robót budowlanych prowadzonych, po przystąpieniu do użytkowania obiektu budowlanego. Organ już w tej sprawie nie wyda żadnej nowej decyzji, gdyż decyzja z 23 maja 2024 r. jest ostateczna i pozwala na użytkowanie całości budynku.

·12 czerwca 2024 r. oddali Państwo budynek do użytku firmie X na podstawie umowy najmu. Firma X od tej daty prowadzi w budynku (...).

·12 czerwca 2024 r. wprowadzili Państwo budynek do środków trwałych firmy pod KŚT 103 Budynki handlowo-usługowe. 24 stycznia 2025 r. otrzymali Państwo potwierdzenie od Urzędu Statystycznego w Łodzi, że budynek został prawidłowo zakwalifikowany do KŚT 103.

·Pod datą 31 grudnia 2024 r. dokonali Państwo rocznego odpisu amortyzacyjnego budynku w wartości 6/12 rocznego odpisu amortyzacyjnego (stosują Państwo art. 22h ust 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i amortyzacja od lipca 2024 r. do grudnia 2024 r. została ujęta jedną kwotą w kosztach firmy).

·Po 12 czerwca 2024 r. kontynuują Państwo prace wykończeniowe w budynku i po ich zakończeniu o wartość poniesionych wydatków zwiększą wartość początkową budynku.

·Od 1 listopada 2024 r. firma X ograniczyła wielkość wynajmowanej powierzchni i od tej chwili do nadal wynajmują Państwo tylko część budynku.

W związku z powyższym wątpliwości Państwa budzi m.in. kwestia:

·Czy w zaistniałym stanie faktycznym spełnili Państwo warunki art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i postąpili prawidłowo wprowadzając budynek handlowo- usługowy do środków trwałych z datą oddania go do użytku, tj. 12 czerwca 2024 r. i od lipca 2024 r. rozpoczęli jego amortyzację, oraz

·Czy od momentu, kiedy tylko część budynku jest faktycznie użytkowana, mogą Państwo nadal dokonywać odpisów amortyzacyjnych od całości budynku.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że budynek może zostać zaliczony do środków trwałych, jeżeli łącznie zostaną spełnione następujące warunki:

·stanowi on własność lub współwłasność podatnika,

·został nabyty lub wytworzony we własnym zakresie,

·jest kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,

·przewidywany okres jego używania na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej jest dłuższy niż rok (decyzja w tym względzie należy do podatnika),

·jest wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo został oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu, o której mowa w art. 23a pkt 1 ustawy o podatku dochodowego od osób fizycznych.

Zatem jedną z ww. przesłanek warunkujących uznanie budynku za środek trwały w prowadzonej działalności gospodarczej jest jego kompletność i zdatność do użytku w dniu przyjęcia do używania.

Składnik majątku spełnia kryterium kompletności, jeżeli jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjnie umożliwiające jego funkcjonowanie, zgodnie z przeznaczeniem.

Przez sformułowanie „zdatny do użytku” należy rozumieć możliwość faktycznego oraz prawnego użytkowania. W przypadku nieruchomości budowlanych o kryterium kompletności i zdatności do użytku przesądza uzyskanie przez podatnika potwierdzenia w postaci wydanej przez właściwy organ administracji państwowej decyzji o pozwoleniu na użytkowanie obiektu. W tej kwestii należy odnieść się do przepisów prawa budowanego, które regulują możliwość prawnego wykorzystania budynków.

Zgodnie z art. 3 pkt 1 ustawy z 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (t.j. Dz.U. z 2025 r. poz. 418):

Ilekroć w ustawie jest mowa o obiekcie budowlanym - należy przez to rozumieć budynek, budowlę bądź obiekt małej architektury, wraz z instalacjami zapewniającymi możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, wzniesiony z użyciem wyrobów budowlanych.

Stosownie do art. 54 ust. 1 ww. ustawy:

Do użytkowania obiektu budowlanego, na budowę którego wymagana jest decyzja o pozwoleniu na budowę albo zgłoszenie budowy, o której mowa w art. 29 ust. 1 pkt 1-2, można przystąpić, z zastrzeżeniem art. 55 i art. 57, po zawiadomieniu organu nadzoru budowlanego o zakończeniu budowy, jeżeli organ ten, w terminie 14 dni od dnia doręczenia zawiadomienia, nie zgłosi sprzeciwu w drodze decyzji. Przepis art. 30 ust. 6a stosuje się.

Przy czym, w myśl art. 55 ust. 1 pkt 3 cytowanej ustawy:

Przed przystąpieniem do użytkowania obiektu budowlanego należy uzyskać decyzję o pozwoleniu na użytkowanie, jeżeli przystąpienie do użytkowania obiektu budowlanego ma nastąpić przed wykonaniem wszystkich robót budowlanych.

Natomiast zgodnie z art. 59 ust. 1 ustawy Prawo budowlane:

Organ nadzoru budowlanego wydaje decyzję w sprawie pozwolenia na użytkowanie obiektu budowlanego po przeprowadzeniu obowiązkowej kontroli, o której mowa w art. 59a.

Przepis art. 59 ust. 2 ww. ustawy stanowi, że:

Organ nadzoru budowlanego może w pozwoleniu na użytkowanie obiektu budowlanego określić warunki użytkowania tego obiektu albo uzależnić jego użytkowanie od wykonania, w oznaczonym terminie, określonych robót budowlanych.

Stosownie do treści art. 59 ust. 3 cytowanej ustawy:

Jeżeli organ nadzoru budowlanego stwierdzi, że obiekt budowlany spełnia warunki, określone w ust. 1, pomimo niewykonania części robót wykończeniowych lub innych robót budowlanych związanych z obiektem, w wydanym pozwoleniu na użytkowanie może określić termin wykonania tych robót.

Z powołanych wyżej przepisów prawa budowlanego wynika, że to właściwy organ budowlany musi dokonać oceny, czy obiekt budowlany może być użytkowany przed wykonaniem konkretnych robót budowlanych, które są niezbędne do wykonania całości obiektu i to właśnie ten organ decyduje w takim przypadku czy jest możliwe wcześniejsze użytkowanie obiektu, a tym samym czy dany obiekt jest już kompletny i zdatny do użytku, pomimo niewykonania niektórych prac.

Skoro zatem 23 maja 2024 r. otrzymali Państwo decyzję od Państwowego Inspektora Nadzoru Budowalnego na użytkowanie budynku w całości, budynek od 12 czerwca 2024 r. został oddany do użytkowania najemcy na podstawie umowy najmu, to oznacza, że budynek pomimo prac wykończeniowych na drugim piętrze jest kompletny i zdatny do użytku, a przez to spełnia podstawową przesłankę do uznania go za środek trwały w prowadzonej przez Państwo pozarolniczej działalności gospodarczej.

W konsekwencji, w sytuacji, gdy znajdujące się w budynku lokale mieszkalne nie zostały wyodrębnione jako odrębne własności, zgodnie z treścią art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nabyli Państwo prawo do rozpoczęcia amortyzacji całego budynku od miesiąca lipca 2024 r.

Odnosząc się z kolei do kwestii czy w przypadku, gdy tylko część budynku jest faktycznie użytkowana, mogą Państwo nadal dokonywać odpisów amortyzacyjnych od całości budynku należy mieć na uwadze dyspozycję przepisu art. 22c pkt 5 oraz art. 22f ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z treści powyższych przepisów wynika, że wyłączenie możliwości dokonywania odpisów amortyzacyjnych dotyczy:

·środków trwałych, które nie są używane na skutek zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej na podstawie przepisów o swobodzie działalności gospodarczej albo zaprzestania działalności, w której te składniki były używane. W takim przypadku składniki te nie podlegają amortyzacji od miesiąca następującego po miesiącu, w którym zawieszono albo zaprzestano wykonywania tej działalności, bądź

·sytuacji, gdy tylko część nieruchomości jest wykorzystywana wynajmowana. W takim przypadkuodpisów amortyzacyjnych dokonuje się w wysokości ustalonej od wartości początkowej nieruchomości odpowiadającej stosunkowi powierzchni użytkowej wynajmowanej, do ogólnej powierzchni użytkowej tej nieruchomości lub lokalu.

W sytuacji opisanej we wniosku cały budynek jest przeznaczony na wynajem. Zatem, przepis art. 22f ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie ma zastosowania.

Z kolei, z treści art. art. 22c pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że czasowe nieużywanie środka trwałego nie powoduje konieczności zaprzestania dokonywania odpisów amortyzacyjnych. Amortyzację należałoby przerwać, gdyby środek trwały nie był używany na skutek zawieszenia albo zaprzestania wykonywania działalności gospodarczej, w której był używany, co nie ma miejsca w Państwa sytuacji.

Zatem, jeśli Państwa zamiarem jest ciągłość najmu, a brak najemcy jest spowodowany czynnikami niezależnymi od Państwa, to mają Państwo prawo do realizacji odpisów amortyzacyjnych za okres, w którym brak jest najemcy.

Tak więc w zaprezentowanej sytuacji mają Państwo prawo do dalszej amortyzacji budynku przeznaczonego na wynajem w okresie braku najemcy, pod warunkiem, że nie zrezygnowali Państwo z najmu tego budynku i czynią starania dla pozyskania najemcy.

W świetle powyższego stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Informacje dodatkowe

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Przy czym interpretacja nie rozstrzyga o prawidłowości dokonanej przez Państwo klasyfikacji budynku do odpowiedniego klasyfikowania KŚT (zasady formalnego przyporządkowania do grupowania statystycznego nie są przepisami prawa podatkowego).

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a,

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług,

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację przez Zainteresowanego który jest stroną postępowania

Zainteresowany będący stroną postępowania – (art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej) ma prawo wnieść skargę na tę interpretację indywidualną do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - t.j. Dz.U. z 2024 r. poz. 935 ze zm., dalej jako: „PPSA”.

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, (art. 47 § 1 PPSA) albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa.