Interpretacja indywidualna

– stanowisko prawidłowe

Szanowna Pani,

stwierdzam, że Pani stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

9 maja 2025 r. wpłynął Pani wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej. Uzupełniła go Pani – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 18 czerwca 2025 r. Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Wnioskodawczyni posiada dwa lokale mieszkalne (symbol PKOB: 1121), jest jedynym właścicielem. Do końca 2022 roku wynajmowała je na zasadach ogólnych jako najem prywatny. Na zakup owych nieruchomości zostały zaciągnięte dwa kredyty hipoteczne, a odsetki były wprowadzone do kosztów przychodu najmu. W 2023 roku Wnioskodawczyni rozpoczęła jednoosobową działalność gospodarczą (kod PKD 68.20.Z), w ramach której wynajmuje owe nieruchomości. JDG rozlicza się na zasadach ogólnych.

Dodatkowe szczegóły:

·Wszystkie kredyty hipoteczne zostały zaciągnięte przez Wnioskodawczynię w latach: 2019 i 2021.

·Wnioskodawczyni jest zobowiązana do spłaty kredytu hipotecznego.

·Cały kredyt został przeznaczony na zakup nieruchomości.

·Nieruchomości zostały wprowadzone do ewidencji jako środki trwałe i amortyzowane przy wynajmie prywatnym.

·Przed 2023 roku Wnioskodawczyni nie prowadziła pozarolniczej działalności gospodarczej.

·Wnioskodawczyni w ramach JDG zarządza innymi nieruchomościami (mieszkalnymi) w wynajmie, jednak nie ma kosztów z nimi związanych.

Uzupełnienie wniosku

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawczyni:

·Wyjaśniła, że oczekuje wykładni przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – przedmiotem wniosku jest art. 22 tej ustawy.

·Doprecyzowała, że informacje zawarte we wniosku dotyczą jej.

·Poinformowała, że wniosek dotyczy przyszłych lat (zdarzenia przyszłego).

·Oświadczyła, że mylnie wskazała numer PKOB. Poprawny numer to PKOB 1122 - Budynki o trzech i więcej mieszkaniach:

a) Wnioskodawczyni jest właścicielką dwóch lokali mieszkalnych,

b) Lokale są wyodrębnione zgodnie z ustawą o własności lokali.

·Została poproszona o doprecyzowanie następującego fragmentu:

„Nieruchomości zostały wprowadzone do ewidencji jako środki trwałe i amortyzowane przy wynajmie prywatnym”.

W tym zakresie Wnioskodawczyni oświadczyła, że:

a)wyodrębnione lokale zostały wprowadzone do ewidencji jako środki trwałe i amortyzowane przy wynajmie prywatnym,

b)lokale zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych w 2017 roku,

c)lokale były amortyzowane w latach 2017-2023,

d)oba lokale były amortyzowane stawką w wysokości 2,5%.

·Została poproszona o doprecyzowanie następującego fragmentu:

„Podatnik w ramach JDG zarządza innymi nieruchomościami (mieszkalnymi) w wynajmie, jednak nie ma kosztów z nimi związanych.”

 W odpowiedzi, Wnioskodawczyni oświadczyła, że:

a)Podatnik jest zarządcą lokali mieszkalnych i w imieniu Właścicieli dokonuje comiesięcznych rozliczeń z Najemcami, dba o przeglądy itp.,

b)brak jest związku pomiędzy nieruchomościami mieszkalnymi zarządzanymi przez „Podatnika”, a złożonym wnioskiem o interpretację indywidualną,

c)brak jest związku pomiędzy zarządzaniem nieruchomościami mieszkalnymi przez „Podatnika”, a złożonym wnioskiem o interpretację indywidualną,

d)podatnik jest „pośrednikiem” nadzorującym wynajem, a nie inwestorem i przy ew. kosztach serwisu danej nieruchomości nie ponosi kosztów, tylko obciążeni są Najemcy/Wynajmujący.

Pytanie

Czy jeżeli nieruchomości zostaną wprowadzone do ewidencji środków trwałych w ramach JDG, to czy będzie możliwe wprowadzanie odsetek jako koszt prowadzenia działalności?

Pani stanowisko w sprawie

W ocenie Wnioskodawczyni, po wprowadzeniu owych nieruchomości do ewidencji środków trwałych w ramach JDG może wliczać odsetki od kredytów hipotecznych jako koszt prowadzenia działalności.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawiła Pani we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 163 ze zm.):

Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodów, winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

·pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym z przychodami lub źródłem przychodów i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,

·nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

·być właściwie udokumentowany.

Przepis ten wskazuje, że przy ocenie danego wydatku przede wszystkim musi istnieć źródło przychodów. Z zasadą tą skorelowane są przepisy ustanawiające reguły potrącania wydatków w określonym czasie.

Stwierdzenie, że określone wydatki poniesione przez podatnika spełniają wszystkie wskazane przez ustawodawcę warunki podatkowego uznania ich za koszty uzyskania przychodów, stanowi bowiem niezbędną przesłankę odliczenia ich przez podatnika od osiągniętych przychodów.

W przypadku źródła przychodów, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza, należy stwierdzić, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Przy czym – związek przyczynowy między poniesieniem wydatku a osiągnięciem przychodów bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem ich źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodów, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodów to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało.

Natomiast kosztami służącymi zabezpieczeniu źródła przychodów są koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu niedopuszczenia do utraty źródła przychodów w przyszłości.

Obowiązek jednoznacznego wykazania związku przyczynowo-skutkowego między poniesionym wydatkiem a przychodami uzyskanymi z działalności, zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła tych przychodów – każdorazowo spoczywa na podatniku.

Ustawodawca, posługując się zwrotem „koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów”, przypisuje temu określeniu cechę świadomego, zamierzonego, przemyślanego i logicznego działania podatnika przyporządkowanego osiągnięciu przychodów, a nie odwołuje się do skutku będącego następstwem określonego działania.

Wykładnia językowa użytego przez ustawodawcę pojęcia „koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów” oznacza, że podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod warunkiem wykazania, że świadomie poniósł określony wydatek, który ma związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a jego poniesienie miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów.

Zależność między poniesionymi w danym czasie kosztami, a możliwością uzyskania przychodów trzeba zatem rozpatrywać na podstawie adekwatnego związku przyczynowego. Przy kwalifikowaniu określonych wydatków poczynionych przez podatnika do kosztów podatkowych należy jednocześnie brać pod uwagę przeznaczenie wydatku (jego celowość), jak też potencjalną możliwość przyczynienia się wydatku do osiągnięcia przychodów podatnika.

Z wniosku wynika, że posiada Pani dwa lokale mieszkalne (symbol PKOB: 1122) – lokale te są wyodrębnione zgodnie z ustawą o własności lokali. Pani jest jedynym właścicielem tych lokali. Do końca 2022 roku wynajmowała je Pani na zasadach ogólnych jako najem prywatny. Na zakup tych nieruchomości zostały zaciągnięte dwa kredyty hipoteczne, a odsetki były wprowadzone do kosztów przychodu najmu. W 2023 roku rozpoczęła Pani jednoosobową działalność gospodarczą (kod PKD 68.20.Z) w ramach której wynajmuje Pani te nieruchomości. JDG rozlicza Pani na zasadach ogólnych. Kredyty hipoteczne zaciągnęła Pani w latach: 2019 i 2021. Cały kredyt został przeznaczony na zakup nieruchomości. Nieruchomości zostały wprowadzone w 2017 roku do ewidencji jako środki trwałe i amortyzowane przy wynajmie prywatnym – były amortyzowane w latach 2017-2023, według stawki 2,5%.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na spłatę pożyczek (kredytów), z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek (kredytów), z tym że kosztem uzyskania przychodów są wydatki na spłatę pożyczki (kredytu) w przypadku, gdy pożyczka (kredyt) była waloryzowana kursem waluty obcej, jeżeli:

- pożyczkobiorca (kredytobiorca) w związku ze spłatą pożyczki (kredytu) zwraca kwotę kapitału większą niż kwota otrzymanej pożyczki (kredytu) - w wysokości różnicy pomiędzy kwotą zwrotu kapitału a kwotą otrzymanej pożyczki (kredytu),

- pożyczkodawca (kredytodawca) otrzymuje środki pieniężne stanowiące spłatę kapitału w wysokości niższej od kwoty udzielonej pożyczki (kredytu) - w wysokości różnicy pomiędzy kwotą udzielonej pożyczki (kredytu) a kwotą zwróconego kapitału.

Ponadto, stosownie do art. 23 ust. 1 pkt 32 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Nie uważa się za koszty uzyskania przychodów naliczonych, lecz niezapłaconych albo umorzonych odsetek od zobowiązań, w tym również od pożyczek (kredytów).

Natomiast zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 33 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odsetek, prowizji i różnic kursowych od pożyczek (kredytów) zwiększających koszty inwestycji w okresie realizacji tych inwestycji.

Na podstawie powołanych przepisów – dopiero zapłacenie odsetek od kredytu (pożyczki) daje możliwość zaliczenia ich do kosztów uzyskania przychodów, o ile odsetki nie zwiększają kosztów inwestycji.

W konsekwencji, odsetki są kosztem podatkowym, jeśli spełniają następujące przesłanki:

·są faktycznie zapłacone,

·pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z przychodami,

·nie zwiększają kosztów inwestycji w okresie realizacji tych inwestycji.

Z cytowanych przepisów prawa wynika, że aby prawidłowo rozliczyć koszty uzyskania przychodów, istotny jest moment poniesienia przez podatnika wydatków związanych ze spłatą odsetek od kredytu (pożyczki).

Odnosząc się zatem do możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu wydatków z tytułu odsetek od udzielonego kredytu, zauważyć należy, że przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uzależniają możliwości zaliczania do kosztów uzyskania przychodów, ww. wydatków dotyczących kredytów przeznaczonych na sfinansowanie kosztów prowadzonej działalności gospodarczej, od klasyfikacji, czy nazwy kredytów stosowanych przez instytucje finansowe, jak również od rodzaju zaciągniętego kredytu.

Warunkiem uznania za koszt uzyskania przychodów, odsetek od kredytu jest przede wszystkim istnienie związku przyczynowo-skutkowego między kredytem, a przychodem z działalności gospodarczej, o którym mowa w art. 22 ust. 1 tej ustawy.

Mając na uwadze przedstawiony opis zdarzenia oraz powołane przepisy prawa podatkowego stwierdzam, że zapłacone odsetki od kredytu hipotecznego na zakup lokali mieszkalnych wykorzystywanych w prowadzonej przez Panią działalności gospodarczej mogą stanowić koszty uzyskania przychodów tej działalności.

Żeby odsetki od kredytu mogły stanowić koszty uzyskania przychodu prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej zaciągnięte kredyty muszą pozostawać w związku z uzyskiwanymi przez Panią z tego źródła przychodami, a odsetki muszą zostać faktycznie zapłacone. Ponadto musi Pani wykazać, że zostały one poniesione w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Pani przedstawiła, i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Zaznaczam również, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego czy kontrolnego. Wydając interpretację indywidualną w trybie art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa, opieram się wyłącznie na opisie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego podanym we wniosku – nie prowadzę postępowania dowodowego. Przy wydawaniu tej interpretacji dokonałem więc wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku.

Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawione we wniosku stan faktyczny/zdarzenie przyszłe jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego.

To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Jeżeli zatem przedstawiony we wniosku stan faktyczny różnić się będzie od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie Pana chroniła w zakresie rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Podkreślam, że przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b Ordynacji podatkowej jest sam przepis prawa. Istotą interpretacji indywidualnej jest rozstrzygnięcie, czy zainteresowany prawidłowo postrzega, jakie skutki prawne na gruncie określonych przepisów prawa podatkowego wywołuje przedstawiony przez niego stan faktyczny albo zdarzenie przyszłe.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pani sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pani do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1) z zastosowaniem art. 119a;

2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.