Temat interpretacji
Temat interpretacji
Temat interpretacji
Temat interpretacji
Interpretacja indywidualna
– stanowisko prawidłowe
Szanowny Panie,
stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.
Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej
21 czerwca 2025 r. wpłynął Pana wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej. Uzupełnił go Pan pismem z 25 lipca 2025 r. (wpływ) – w odpowiedzi na wezwanie. Treść wniosku jest następująca:
Opis stanu faktycznego
Prowadzi Pan jednoosobową działalność gospodarczą od 10 lutego 2015 r. będąc podatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych opodatkowanym podatkiem liniowym. Ma Pan nieograniczony obowiązek podatkowy w Polsce. Prowadzi Pan podatkową księgę przychodów i rozchodów (dalej: księga). Jest Pan również czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług.
Prowadzi Pan działalność gospodarczą w zakresie (...). W dniu 17 stycznia 2019 r. zawarł Pan umowę leasingu operacyjnego z X spółka z o. o. w V (dalej: Spółka) nr (...) (dalej: Umowa leasingu). Przedmiotem Umowy był samochód osobowy marki (...) rok produkcji 2018, gdzie cena nabycia wynosiła netto 176 422 zł 76 gr. Umowę zawarto na okres 59 miesięcy, tj. do dnia 23 grudnia 2025 r.
Finansujący - Spółka - w dniu zawarcia Umowy leasingu nie korzystała ze zwolnień, o których mowa w art. 23b ust. 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: ustawa o p.d.o.f.).
Umowa leasingu, na moment jej zawarcia, spełniała warunki art. 23b ust. 1 ustawy o p.d.o.f., co dawało prawo do uznania czynszu leasingowego jako kosztu uzyskania przychodów.
Samochód spełniał definicje samochodu osobowego uregulowaną w art. 5a pkt 19 ustawy o p.d.o.f.
Wykorzystywał go Pan do celów mieszanych: związanych z działalnością gospodarczą i prywatnych. Odliczał Pan 50 % podatku VAT.
Koszty wynikające z Umowy leasingu rozliczał Pan w księdze według proporcji w jakiej kwota 150 000 zł pozostaje do wartości samochodu będącego przedmiotem Umowy leasingu.
23 lutego 2020 r. nastąpiła szkoda komunikacyjna na ww. pojeździe. Samochód został utracony w wyniku szkody całkowitej (kradzieżowej). (...) odmówiło Spółce wypłaty odszkodowania, ponieważ nie zostały dostarczone do nich dwa komplety kluczy, które prawdopodobnie zostały zagubione podczas procesowania sprawy.
W związku z powyższym Umowa leasingu wygasła zgodnie z art. 7095 § 1 Kodeksu cywilnego.
W myśl postanowień Umowy leasingu, w takim przypadku, Spółce przysługuje roszczenie do Pana o zapłatę pozostałej należnej kwoty, którą winien Pan zapłacić.
Spółka, pismem z dnia 25 maja 2021 r. wystąpiła do Pana o zapłatę, informując o sposobie rozliczenia szkody oraz powstałej niedopłacie w wysokości 179 110 zł 91 gr, wskazując jednocześnie 7 - dniowy termin do uregulowania tych należności.
Nie uregulował Pan tego zobowiązania. Nie uznał Pan również w kosztach uzyskania przychodów pozostałego do spłaty zobowiązania.
W tej sytuacji doszło do zawarcia ugody pozasądowej w dniu 28 lutego 2022 r. pomiędzy stronami leasingu dotyczącej spłaty długu, ustalając kwotę 134 096 zł 77 gr do spłaty, rozłożoną na 36 rat płaconych miesięcznie.
Kwota ta określa Pana całkowite wymagalne zobowiązanie wobec Spółki wynikające z Umowy leasingu.
W lutym 2025 r. raty zostały spłacone w całości wskutek czego zobowiązanie wygasło.
Spółka nie wystawiła żadnego dokumentu księgowego potwierdzającego zawarte porozumienie, który spełniałby warunki dowodu księgowego dającego podstawę dla Pana do uznania w koszty uzyskania przychodów i uwzględnienia tego w księdze.
Jako podstawę do zaksięgowania (ujęcia kosztu w księdze) posiada Pan jedynie wystawione przez Spółkę pismo z dnia 25 maja 2021 r. wzywające do zapłaty pozostałej kwoty wynikającej z Umowy leasingu po powstałej szkodzie oraz zawartą w dniu 28 lutego 2022 r. ugodę pozasądową dotyczącą spłaty długu.
W kosztach uzyskania przychodów nie ujął Pan w księdze rozliczenia Umowy leasingu na podstawie zawartej ugody, przy czym dotyczy to też spłacanych rat.
Uzupełnienie wniosku
Ad 1.
Zgodnie z warunkami umowy leasingu, po utracie przedmiotu leasingu, Spółka dokonała rozliczenia wszystkich, pozostałych rat do spłaty zgodnie z harmonogramem spłat, które zostały dodatkowo zdyskontowane o kwotę wykupu pojazdu w wartości netto. Wskutek tych wyliczeń powstała niedopłata w wysokości 179 110 zł 91 gr. Następnie w dniu 28 lutego 2022 r. zawarto ugodę dotyczącą spłaty długu pomiędzy Panem a Spółką, gdzie zawarto zapis, iż Pana „wymagalne zobowiązanie wobec X wynikające z umowy wynosi kwotę 134 096 zł 77 gr”.
Kwota określona w ugodzie wynosząca 134 096 zł 77 gr została określona jako Pana wymagalne zobowiązanie wobec X. Z dniem zawarcia ugody X wstrzymał naliczanie dalszych odsetek od zadłużenia. Zadłużenie, do spłaty, zostało rozłożone na 36 rat.
Ad 2.
Tak, w lutym 2025 spłacił Pan ostatnią ratę zobowiązania wynikającego z Ugody, wskutek czego zobowiązanie wygasło. Pan spłacał raty i Pan poniósł wydatek na spłatę zobowiązania wynikającego z ugody zgodnie z harmonogramem i terminowo.
Ad 3.
Tak, spłat dokonywał Pan przelewem ze swojego konta bankowego związanego z działalnością gospodarczą na konto bankowe X wskazane w Ugodzie.
Posiada Pan potwierdzenia ze swojego konta bankowego dokumentujące tę transakcję i te płatności.
Zlecenia przelewu zawierają:
a)konto bankowe - X,
b)wskazanie odbiorcy - X,
c)wskazanie nadawcy - A. A,
d)tytuł wpłaty „rata i jej numer kolejny do Ugody”
e)kwotę raty.
Ad 4.
Zawarta ugoda pozasądowa zawiera:
a)datę jej zawarcia, czyli 28 lutego 2022 r.,
b)okres dokonania operacji gospodarczej, której dotyczy, czyli okres 36 miesięcy (od dnia 15 marca 2022 r. do dnia 15 lutego 2025 r.) spłaty zadłużenia płatne zgodnie z harmonogramem spłaty zadłużenia i jego warunkami,
c)wskazanie stron ugody, czyli X Sp. z o.o. siedzibą w V ul. B 1 wraz z numerem KRS, NIP i REGON i A. A prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą C wraz z numerem NIP, REGON, PESEL,
d)przedmiot ugody:
·potwierdzenie i uznanie przez Pana swojego zobowiązania – wskutek zawarcia umowy leasingu nr (...) - wobec X w kwocie 134 096 zł 77 gr,
·wyrażenie zgody przez X na rozłożenie na 36 rat Pana zadłużenia w kwocie 134 096 zł 77 gr, płatnych zgodnie z harmonogramem spłaty będącym załącznikiem do ugody,
·podpisy stron: X reprezentowany przez Dyrektora Działu Obsługi i Windykacji pana B. B i Pana.
Pytania
1.Czy Pana zobowiązanie wobec Spółki w wysokości 134 096 zł 77 gr z tytułu rozliczenia Umowy leasingu (naliczone przez firmę leasingową w oparciu o postanowienia Umowy leasingu) stanowią dla wnioskodawcy koszty uzyskania przychodu na podstawie ugody jednorazowo, w dacie jego poniesienia, tj. w dacie zawarcia ugody w dniu 28 lutego 2022 r., a ugoda jest dokumentem księgowym stanowiącym podstawę do dokonywania zapisów w księdze?
2.Czy wnioskodawca winien te koszty z tytułu rozliczenia umowy leasingu ująć w księdze w takiej proporcji w jakiej kwota 150 000 zł pozostaje do wartości samochodu osobowego będącego przedmiotem Umowy leasingu?
Pana stanowisko w sprawie
Ad 1
Pana zdaniem, może Pan ująć w księdze po stronie kosztów uzyskania przychodów koszty rozliczenia Umowy leasingu na podstawie zawartej ugody w dniu jej zawarcia, czyli 28 lutego 2022 r. w całości, gdyż ten wydatek jest kosztem uzyskania przychodów na podstawie art. 22 ust. 1 ustawy o p.d.o.f, a nie jest wymieniony w art. 23 ust. 1 tej ustawy.
Wskutek kradzieży przedmiotu leasingu zobowiązany Pan był na mocy zawartej Umowy leasingu do zapłaty pozostałej należnej kwoty. Nie jest to już opłata za korzystanie z przedmiotu leasingu, lecz podpisując umowę zobowiązał się Pan do jej poniesienia w określonej sytuacji by móc korzystać z przedmiotu Umowy. Zobowiązanie to było więc niezbędne w celu zawarcia umowy leasingu.
Nie ma decydującego znaczenia czy opłaty ustalone w umowie leasingu operacyjnego ponoszone są w trakcie trwania tej umowy czy też po jej zakończeniu. W dalszym ciągu są to jednak opłaty leasingowe wynikające z tej umowy, które decydował się Pan ponieść zawierając umowę leasingu.
Rozstrzygając kwestię momentu zaliczenia wydatku z tytułu zapłaconej kwoty wynikającej z rozliczenia umowy leasingu wskazać należy, że na podstawie art. 22 ust. 4 ustawy o p.d.o.f, koszty przychodów potrącane są tylko w roku podatkowym, w którym zostały poniesione - gdzie w myśl ust. 6b - za dzień poniesienia kosztu, w przypadku podatników prowadzących księgę, uważa się dzień wystawienia faktury lub innego dowodu stanowiącego podstawę do zaksięgowania (ujęcia) kosztu.
Odnosząc powyższe do Pana sytuacji, stwierdzić należy, że wydatek związany z kwotą wynikającą z rozliczenia Umowy leasingu podlega zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów jednorazowo w dacie jego poniesienia, czyli w dacie dowodu stanowiącego podstawę do zaksięgowania kosztu. W Pana ocenie koszty te winny zostać ujęte w momencie ich zaistnienia, tj. dnia zawarcia ugody jednorazowo.
W myśl art. 24a ust. 1 ustawy o p.d.o.f, osoby fizyczne wykonujące działalność gospodarczą, obowiązane są prowadzić podatkową księgę przychodów i rozchodów.
Szczegółowe warunki, jakie musi spełniać dokument, aby mógł stanowić podstawę wpisu w księdze określają przepisy rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 23 grudnia 2019 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U z 2019, poz. 2544).
Tylko bowiem prawidłowo sporządzony dowód księgowy stanowi podstawę do dokonywania zapisów w podatkowej księdze, przez co może zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów.
W myśl § 23 ww. rozporządzenia, zapisy w księdze dotyczące wydatków (kosztów) są dokonywane na podstawie dowodów, o których mowa w §11-15.
Zgodnie z § 11 ust. 3 podstawą zapisów w księdze są dowody księgowe, którymi są m. in. faktury, rachunki - a w pkt 3 tego ustępu, określono także inne dowody, wymienione w § 12 i § 13 stwierdzające fakt dokonania operacji gospodarczej zgodnie z jej rzeczywistym przebiegiem i zawierające co najmniej wiarygodne określenie wystawcy lub wskazanie stron uczestniczących w operacji gospodarczej, datę wystawienia dowodu, przedmiot operacji gospodarczej i jego wartość, podpisy osób uprawnionych do prawidłowego udokumentowania operacji gospodarczych. Koszty te mogą być udokumentowane innymi dowodami, o których mowa w § 12 rozporządzenia o ile zawierają one wszystkie elementy wymienione w § 11 ust. 3 pkt 3.
Pana zdaniem, w związku z powyższym, biorąc pod uwagę przepisy tegoż rozporządzenia, w przypadku w którym ugoda zawiera wszystkie dane wskazane w wymienionych wyżej przepisach, a także spełnia przesłanki kosztów uzyskania przychodów zdefiniowanych w art. 22 ust. 1 ustawy o p. d. o. f. może stanowić dowód księgowy, na podstawie którego wydatek ten zostanie zaksięgowany po stronie kosztów uzyskania przychodów.
Umowa leasingu spełniała przesłanki wydatku jako kosztów uzyskania przychodów, gdyż:
1)był poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania i zabezpieczenia tegoż źródła,
2)nie jest wymieniony w art. 23 ustawy o.p.d.o.f wśród wydatków nie stanowiących kosztów,
3)musi być należycie udokumentowany.
Wszystkie te kryteria spełnia zawarta przez Pana Umowa leasingu.
Ponadto, zawarta przez Pana ugoda spełnia wszystkie przesłanki tego przepisu: datę jej zawarcia, strony ugody, przedmiot ugody, wysokość roszczenia, podpisy stron.
Przy zastosowaniu, wyjątkowo, wykładni rozszerzającej ugoda może zostać zaakceptowana jako prawidłowy dowód księgowy, ale tylko, jeśli będzie z korzyścią dla podatnika. Zawarta przez Pana ugoda zawiera wszystkie przesłanki wyszczególnione w przepisach szczególnych.
Uważa Pan, w tej części, że ma prawo, na podstawie zawartej ugody, ująć w kosztach uzyskania przychodów kwotę 134 096 zł 77 gr jednorazowo, w dniu zawarcia ugody 28 lutego 2022 r., niezależnie od tego, że płatność nastąpiła w ratach.
Ad 2
Pana zdaniem, koszty uzyskania przychodów winny być rozliczone w takiej proporcji w jakiej kwota 150 000 zł pozostaje do wartości samochodu osobowego będącego przedmiotem tej Umowy.
Zgodnie z brzmieniem art. 23 ust. 1 pkt 47a ustawy o PIT nie uznaje się za koszt uzyskania przychodów opłat wynikających z umowy leasingu samochodu osobowego, z wyjątkiem opłat z tytułu składek na ubezpieczenie tego samochodu w wysokości przekraczającej ich część ustaloną w takiej proporcji, w jakiej kwota 150 000 zł pozostaje do wartości samochodu będącego przedmiotem leasingu.
Zgodnie więc z literalnym brzmieniem tego przepisu za podlegające proporcjonalnemu rozliczeniu koszty należy uznać wszelkie wydatki wynikające z umowy leasingu niezależnie od tego czy są ponoszone w trakcie trwania umowy czy też po jej zakończeniu.
W kontekście wyżej przywołanych przepisów w dalszym ciągu są to jednak opłaty leasingowe wynikające z tej umowy. Pozostałą do zapłaty kwotę rozliczeniową należy więc uznać za koszt związany z umową leasingową.
Skoro czynsz leasingowy rozliczał Pan proporcjonalnie to uważa Pan, że kwotę rozliczeniową również winien Pan rozliczyć proporcjonalnie i uwzględnić po stronie kosztów uzyskania przychodów w księdze.
Ocena stanowiska
Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest prawidłowe.
Uzasadnienie interpretacji indywidualnej
Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2025 r. poz. 163 ze zm.):
Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.
Ten przepis ma charakter ogólny. Z tego względu – każdy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy badać istnienie związku przyczynowego między poniesieniem kosztu a powstaniem przychodów lub realną szansą powstania przychodów podatkowych bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.
Oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli między jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź możliwością powstania przychodów istnieje związek przyczynowy.
Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodów, winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:
·pozostawać w związku przyczynowym z przychodami lub źródłem przychodów i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
·nie znajdować się na liście wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
· być właściwie udokumentowany.
Przesłankę celowości kosztu uważa się za spełnioną, gdy istnieje związek przyczynowy między poniesieniem danego kosztu a powstaniem lub realną szansą powstania przychodów podatkowych bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Nie ma przy tym znaczenia, czy dany wydatek przyniósł oczekiwany skutek w postaci osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia ich źródła. Istotne jest, czy w momencie jego ponoszenia podatnik mógł – obiektywnie oceniając – oczekiwać takiego efektu.
Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 23 ust. 1 omawianej ustawy, mogą stanowić koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowym z osiągniętymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów.
Zatem do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały one prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów.
Uznanie danego wydatku za koszt uzyskania przychodów jest możliwe tylko wtedy, gdy z prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń wynika ponad wszelką wątpliwość, że jest to wydatek celowy i racjonalnie uzasadniony. Zatem to podatnik jest zobowiązany wykazać, że poniesione wydatki pozostają w związku z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą i z uzyskiwanymi przez niego przychodami, a jednocześnie wydatki te nie mogą znajdować się w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Zasady opodatkowania stron umowy leasingu reguluje rozdział 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Zgodnie z art. 23a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Ilekroć w rozdziale jest mowa o umowie leasingu – rozumie się przez to umowę nazwaną w Kodeksie cywilnym, a także każdą inną umowę, na mocy której jedna ze stron, zwana dalej „finansującym”, oddaje do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków na warunkach określonych w ustawie drugiej stronie, zwanej dalej „korzystającym”, podlegające amortyzacji środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne, a także grunty oraz prawo wieczystego użytkowania gruntów.
Z kolei art. 23a pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że:
Ilekroć w rozdziale jest mowa o podstawowym okresie umowy leasingu – rozumie się przez to czas oznaczony, na jaki została zawarta ta umowa, z wyłączeniem czasu, na który może być przedłużona lub skrócona; w przypadku zmiany strony lub stron tej umowy podstawowy okres umowy uważa się za zachowany, jeżeli inne postanowienia umowy nie uległy zmianie.
W świetle art. 23b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Opłaty ustalone w umowie leasingu, ponoszone przez korzystającego w podstawowym okresie umowy z tytułu używania środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych stanowią przychód finansującego i odpowiednio w przypadku, o którym mowa w pkt 1, koszt uzyskania przychodów korzystającego, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, jeżeli:
1)umowa leasingu, w przypadku gdy korzystającym nie jest osoba wymieniona w pkt 2, została zawarta na czas oznaczony, stanowiący co najmniej 40% normatywnego okresu amortyzacji, jeżeli przedmiotem umowy leasingu są podlegające odpisom amortyzacyjnym rzeczy ruchome lub wartości niematerialne i prawne, albo została zawarta na okres co najmniej 5 lat, jeżeli jej przedmiotem są podlegające odpisom amortyzacyjnym nieruchomości;
2)umowa leasingu, w przypadku gdy korzystającym jest osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej, została zawarta na czas oznaczony;
3)suma ustalonych opłat w umowie leasingu, o której mowa w pkt 1 lub 2, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, odpowiada co najmniej wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, a w przypadku zawarcia przez finansującego następnej umowy leasingu środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej będących uprzednio przedmiotem takiej umowy odpowiada co najmniej jego wartości rynkowej z dnia zawarcia następnej umowy leasingu; przepis art. 19 stosuje się odpowiednio.
Przepis art. 23b ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych określa, że:
Jeżeli finansujący w dniu zawarcia umowy leasingu korzysta ze zwolnień w podatku dochodowym przysługujących na podstawie:
1)art. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych,
2)przepisów o specjalnych strefach ekonomicznych,
3)art. 23 i 37 ustawy z dnia 14 czerwca 1991 r. o spółkach z udziałem zagranicznym (Dz. U. z 1997 r. poz. 143, z 1998 r. poz. 1063 oraz z 1999 r., poz. 484 i 1178)
– do umowy tej stosuje się zasady opodatkowania określone w art. 23f˗23h.
We wniosku wskazał Pan, że:
·Prowadzi Pan jednoosobową działalność gospodarczą od 10 lutego 2015 r. w zakresie (...).
·17 stycznia 2019 r. zawarł Pan umowę leasingu operacyjnego z X spółka z o. o. w V. Przedmiotem Umowy był samochód osobowy, którego cena nabycia wynosiła netto 176 422 zł 76 gr. Umowę zawarto na okres 59 miesięcy, tj. do dnia 23 grudnia 2025 r.
·Finansujący - Spółka - w dniu zawarcia Umowy leasingu nie korzystała ze zwolnień, o których mowa w art. 23b ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
·Umowa leasingu, na moment jej zawarcia, spełniała warunki art. 23b ust. 1 ww. ustawy, co dawało prawo do uznania czynszu leasingowego jako kosztu uzyskania przychodów.
·Samochód spełniał definicje samochodu osobowego uregulowaną w art. 5a pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
·Samochód wykorzystywał Pan do celów mieszanych: związanych z działalnością gospodarczą i prywatnych. Odliczał Pan 50 % podatku VAT.
·Koszty wynikające z Umowy leasingu rozliczał Pan w księdze przychodów i rozchodów według proporcji w jakiej kwota 150 000 zł pozostaje do wartości samochodu będącego przedmiotem umowy leasingu.
·23 lutego 2020 r. nastąpiła szkoda komunikacyjna na ww. pojeździe. Samochód został utracony w wyniku szkody całkowitej (kradzieżowej). (...) odmówiło Spółce wypłaty odszkodowania.
·W związku z powyższym Umowa leasingu wygasła zgodnie z art. 7095 § 1 Kodeksu cywilnego.
·W myśl postanowień Umowy leasingu, w takim przypadku, Spółce przysługiwało roszczenie do Pana o zapłatę pozostałej należnej kwoty, którą winien Pan zapłacić. Spółka, pismem z dnia 25 maja 2021 r. wystąpiła do Pana o zapłatę, informując o sposobie rozliczenia szkody oraz powstałej niedopłacie w wysokości 179 110 zł 91 gr, wskazując jednocześnie 7 - dniowy termin do uregulowania tych należności. Nie uregulował Pan tego zobowiązania.
·W tej sytuacji doszło do zawarcia ugody pozasądowej w dniu 28 lutego 2022 r. pomiędzy stronami leasingu dotyczącej spłaty długu. W zawartej ugodzie dotyczącej spłaty długu pomiędzy Panem a Spółką, zawarto zapis, iż Pana „wymagalne zobowiązanie wobec X wynikające z umowy wynosi kwotę 134 096 zł 77 gr”. Kwota ta określa Pana całkowite wymagalne zobowiązanie wobec Spółki wynikające z Umowy leasingu. Zadłużenie, do spłaty, zostało rozłożone na 36 rat.
·W lutym 2025 r. raty zostały spłacone w całości wskutek czego zobowiązanie wygasło.
·Spłat dokonywał Pan przelewem ze swojego konta bankowego związanego z działalnością gospodarczą na konto bankowe X wskazane w Ugodzie. Posiada Pan potwierdzenia ze swojego konta bankowego dokumentujące tę transakcję i te płatności.
·Spółka nie wystawiła żadnego dokumentu księgowego potwierdzającego zawarte porozumienie, który spełniałyby warunki dowodu księgowego dającego podstawę dla Pana do uznania w koszty uzyskania przychodów i uwzględnienia tego w księdze.
·Jako podstawę do zaksięgowania (ujęcia kosztu w księdze) posiada Pan jedynie wystawione przez Spółkę pismo z dnia 25 maja 2021 r. wzywające do zapłaty pozostałej kwoty wynikającej z Umowy leasingu po powstałej szkodzie oraz zawartą w dniu 28 lutego 2022 r. ugodę pozasądową dotyczącą spłaty długu.
Stosownie do art. 7091 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2024 r. poz. 1061 ze zm.):
Przez umowę leasingu finansujący zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, nabyć rzecz od oznaczonego zbywcy na warunkach określonych w tej umowie i oddać tę rzecz korzystającemu do używania albo używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony, a korzystający zobowiązuje się zapłacić finansującemu w uzgodnionych ratach wynagrodzenie pieniężne, równe co najmniej cenie lub wynagrodzeniu z tytułu nabycia rzeczy przez finansującego.
W myśl art. 7095 Kodeksu cywilnego:
§ 1. Jeżeli po wydaniu korzystającemu rzecz została utracona z powodu okoliczności, za które finansujący nie ponosi odpowiedzialności, umowa leasingu wygasa.
§ 2. Korzystający powinien niezwłocznie zawiadomić finansującego o utracie rzeczy.
§ 3. Jeżeli umowa leasingu wygasła z przyczyn określonych w § 1, finansujący może żądać od korzystającego natychmiastowego zapłacenia wszystkich przewidzianych w umowie a niezapłaconych rat, pomniejszonych o korzyści, jakie finansujący uzyskał wskutek ich zapłaty przed umówionym terminem i wygaśnięcia umowy leasingu oraz z tytułu ubezpieczenia rzeczy, a także naprawienia szkody.
Z powyższej regulacji wynika, że jeżeli po wydaniu korzystającemu rzecz została utracona (zniszczona) z powodu okoliczności, za które finansujący nie ponosi odpowiedzialności, umowa leasingu wygasa. Finansujący może w takiej sytuacji żądać od korzystającego natychmiastowego zapłacenia wszystkich przewidzianych w umowie, a niezapłaconych rat, pomniejszonych o korzyści, jakie finansujący uzyskał wskutek ich zapłaty, a także naprawienia szkody.
Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie regulują wprost sytuacji, gdy przedmiot leasingu zostaje skradziony, dlatego też zastosowanie znajdą tu ogólne zasady zaliczania wydatku do kosztu podatkowego, tj. wydatek ma służyć osiągnięciu przychodu lub zachowaniu lub zabezpieczeniu źródeł przychodów w przyszłości. Opłaty ustalone w umowie leasingu, ponoszone przez korzystającego stanowią koszt uzyskania przychodów, o ile umowa spełnia warunki wynikające z przepisów art. 23b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nie ma decydującego znaczenia, czy opłaty te ponoszone są w trakcie trwania umowy, czy też po jej zakończeniu. W dalszym ciągu są to bowiem opłaty leasingowe wynikające z umowy leasingu.
Jeżeli w wyniku zdarzenia losowego (np. kradzieży lub zniszczenia), następuje utrata przedmiotu leasingu, a na mocy zawartej z finansującym umowy korzystający zobowiązany jest do zapłaty kwoty „rozliczeniowej”, to kwotę tę należy uznać za koszt związany z umową leasingową i zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów. Nie jest to już wprawdzie opłata za korzystanie z przedmiotu leasingu, lecz korzystający podpisując umowę zobowiązuje się do poniesienia jej w określonej sytuacji, by móc korzystać z przedmiotu umowy. Zobowiązanie to było więc niezbędne w celu zawarcia umowy leasingu.
Tym samym, zapłacona przez Pana kwota wynikająca z rozliczenia umowy leasingu po kradzieży przedmiotu leasingu stanowi koszt uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej.
Dla ustalenia momentu zaliczenia wydatków w ciężar kosztów uzyskania przychodów, należy rozpoznać rodzaj powiązania kosztów z przychodami. W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania koszty podatkowe można podzielić na:
·bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód),
·inne niż bezpośrednio związane z przychodami, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).
Zgodnie z ugruntowanym poglądem, kosztami uzyskania przychodów bezpośrednio związanymi z przychodami są takie wydatki, których poniesienie przekłada się wprost (w sposób bezpośredni) na uzyskanie konkretnych przychodów. Klasycznym przykładem bezpośredniego związku kosztów z przychodami jest relacja, w jakiej pozostają wydatki na nabycie lub wytworzenie jednostki towaru i przychód ze zbycia tej jednostki towaru.
Pośrednie koszty uzyskania przychodów to takie wydatki, których nie da się przypisać wprost do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia. Nie pozostają one w uchwytnym związku z konkretnymi przysporzeniami podatnika, brak jest możliwości ustalenia, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód.
Rozstrzygając kwestię momentu zaliczenia wydatku z tytułu zapłaconej kwoty wynikającej z rozliczenia umowy leasingu w związku z kradzieżą przedmiotu leasingu, do kosztów uzyskania przychodów wskazać należy, że na podstawie art. 22 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Koszty uzyskania przychodów są potrącane tylko w tym roku podatkowym, w którym zostały poniesione, z zastrzeżeniem ust. 4a-5, 6 i 10.
Zgodnie z art. 22 ust. 5 ww. ustawy:
U podatników prowadzących księgi rachunkowe koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 5a i 5b.
Stosownie natomiast do postanowień art. 22 ust. 5c ww. ustawy
Koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.
Stosowanie powyższej metody potrącania kosztów uzyskania przychodów przez podatników prowadzących podatkową księgę przychodów i rozchodów uzależnione jest od spełnienia warunków określonych w art. 22 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z którego to przepisu wynika, iż:
Zasady określone w ust. 5-5c, z zastrzeżeniem ust. 6b, mają zastosowanie również do podatników prowadzących podatkowe księgi przychodów i rozchodów, pod warunkiem że stale w każdym roku podatkowym księgi te będą prowadzone w sposób umożliwiający wyodrębnienie kosztów uzyskania przychodów odnoszących się tylko do tego roku podatkowego.
W myśl art. 22 ust. 6b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów w przypadku podatników, o których mowa w ust. 6, z zastrzeżeniem ust. 5e, 6ba, 6bb i 7b, uważa się dzień wystawienia faktury (rachunku) lub innego dowodu stanowiącego podstawę do zaksięgowania (ujęcia) kosztu.
Zauważyć należy, że definicja momentu poniesienia kosztu zawarta w powołanym wyżej art. 22 ust. 6b dotyczy wszystkich podatników prowadzących podatkową księgę przychodów i rozchodów niezależnie od przyjętej metody ewidencjonowania zdarzeń gospodarczych. Innej definicji dnia poniesienia kosztu uzyskania przychodów w odniesieniu do podatników prowadzących podatkową księgę przychodów i rozchodów ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera.
Skoro zatem wydatek związany z zapłaceniem kwoty wynikającej z rozliczenia umowy leasingu w związku z kradzieżą przedmiotu leasingu może stanowić koszt podatkowy na podstawie art. 22 ust. 1 ww. ustawy i nie jest bezpośrednio związany z przychodami, to wydatek ten należy zaliczyć do kosztów pośrednich.
Odnosząc powyższe do sytuacji będącej przedmiotem wniosku stwierdzić należy, że wskazany we wniosku wydatek związany z zapłaceniem kwoty wynikającej z rozliczenia umowy leasingu podlega zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów jednorazowo w dacie jego poniesienia, tj. w dacie zawarcia ugody pozasądowej.
Odnosząc się z kolei do kwestii czy ww. kwotę powinien Pan rozliczyć w proporcji w jakiej rozliczał Pan raty leasingowe należy wskazać, że na mocy art. 23 ust. 1 pkt 47a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Nie uważa się za koszty uzyskania przychodów dotyczących samochodu osobowego opłat wynikających z umowy leasingu, o której mowa w art. 23a pkt 1, umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze, z wyjątkiem opłat z tytułu składek na ubezpieczenie samochodu osobowego, w wysokości przekraczającej ich część ustaloną w takiej proporcji, w jakiej kwota 150 000 zł pozostaje do wartości samochodu osobowego będącego przedmiotem tej umowy.
Celem wprowadzenia tej regulacji było ujednolicenie zasad podatkowego rozliczania przez podatników wykorzystywania w prowadzonej działalności samochodów osobowych, niezależnie od rodzaju umowy, na podstawie której podatnik korzysta z takiego samochodu. W przepisie tym zakłada się wprowadzenie limitu zaliczania do kosztów uzyskania przychodów rat leasingowych w tej części, która stanowi spłatę wartości samochodu osobowego na podstawie umowy leasingu, najmu, dzierżawy oraz innej umowy o podobnym charakterze.
Zgodnie bowiem z art. 23 ust. 5c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
W przypadku samochodu osobowego oddanego do używania na podstawie umowy leasingu, o której mowa w art. 23a pkt 1, ograniczenie, o którym mowa w ust. 1 pkt 47a, stosuje się do tej części opłaty, która stanowi spłatę wartości samochodu osobowego.
Zatem podatnik, który zawarł umowę leasingu operacyjnego samochodu osobowego o wartości wyższej niż 150 000 zł, do kosztów uzyskania przychodów może zaliczyć opłaty w wysokości nieprzekraczającej ich części ustalonej w takiej proporcji, w jakiej kwota 150 000 zł pozostaje do wartości samochodu osobowego będącego przedmiotem tej umowy.
Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że wartość samochodu określona w umowie leasingu przekraczała 150 000 zł. Koszty wynikające z Umowy leasingu rozliczał Pan w księdze przychodów i rozchodów według proporcji w jakiej kwota 150 000 zł pozostaje do wartości samochodu będącego przedmiotem umowy leasingu w myśl art. 23 ust. 1 pkt 47a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Wydatki z tytułu zawartej ugody stanowią formę rozliczenia umowy leasingu, w związku z tym również powinny podlegać limitowaniu.
Zatem zapłata przez Pana kwoty z tytułu rozliczenia umowy leasingu w związku z zawartą ugodą powinna być zaliczona do kosztów uzyskania przychodów z uwzględnieniem limitu określonego w art. 23 ust. 1 pkt 47a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Dodatkowe informacje
Informacja o zakresie rozstrzygnięcia
Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.
Przedstawiony przez Pana zakres żądania (zadane pytania) zakreśla granice w jakich mogę wydać interpretację indywidualną. Niniejsza interpretacja dotyczy więc tylko wyznaczonego przez Pana przedmiotu wniosku - zakresu Pana pytań.
Wyjaśniam przy tym, że przedmiotem interpretacji indywidualnej może być wyłącznie sam przepis prawa. Procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega bowiem regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Nie prowadzę również postępowania dowodowego. Z tych powodów w interpretacji indywidualnej nie można jednoznacznie przesądzić, co będzie wystarczającym dokumentem do ujęcia wydatku w kosztach podatkowych. Ostateczna ocena, czy wydatek został prawidłowo udokumentowany, leży w kompetencjach organów podatkowych właściwych dla Podatnika w danej sprawie w toku odpowiedniego postępowania.
Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe wyłącznie wobec Pana i tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (zdarzeniem przyszłym) podanym przez wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.
Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji
·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pan do interpretacji.
·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:
1)z zastosowaniem art. 119a;
2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację
Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego.
Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).
Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):
·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).
Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawa prawna dla wydania interpretacji
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.