Temat interpretacji
Temat interpretacji
Interpretacja indywidualna – stanowisko nieprawidłowe
Szanowna Pani,
stwierdzam, że Pani stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest nieprawidłowe.
Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej
25 czerwca 2025 r. wpłynął Pani wniosek z 13 czerwca 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej. Uzupełniła go Pani pismem z 31 lipca 2025 r. (wpływ 5 sierpnia 2025 r.) – w odpowiedzi na wezwanie. Treść wniosku jest następująca:
Opis stanu faktycznego
W dniu (…) 2025 r. przed Sądem (…) zawarła Pani ugodę z X oraz Y, na mocy której otrzymała Pani tytułem odszkodowania za wypowiedzenie umowy o pracę:
-od X kwotę (…) zł brutto;
-od Y kwotę (…) zł brutto.
Wypłata odszkodowań została pomniejszona o podatek dochodowy w kwotach po (…) zł.
W piśmie, stanowiącym uzupełnienie wniosku wyjaśniła Pani co następuje:
W sprawie zawarto jedną ugodę - w sprawie, gdzie stroną pozwaną było X (sygn. akt …), jednak w treści ugody wyraźnie zaznaczano, że obejmuje ona także roszczenie przeciwko Y (sygn. akt …). Obie sprawy były zawisłe przed tym samym Sądem (…).
Zawarta ugoda była ugodą sądową i stanowi załącznik do protokołu posiedzenia przed Sądem (…) z dnia (…) r. (sygn. akt …).
Istotne postanowienia ugody:
a)Ugoda obejmuje roszczenia z obu przez Panią wytoczonych spraw o odszkodowanie (przeciwko Y oraz X) - punkt 1 ugody,
b)X zobowiązuje się wypłacić Pani kwotę (…) zł (… złotych) brutto tytułem odszkodowania i jako wszelkich należności wynikających z łączącego strony stosunku pracy - punkt 2 ugody,
c)Y zobowiązuje się wypłacić Pani kwotę (…) zł (…. złotych) brutto tytułem odszkodowania za wypowiedzenie umowy o pracę i jako wszelkich należności wynikających z łączącego strony stosunku pracy - punkt 3 ugody,
d)Ugoda zlikwidowała zaistniały spór i strony oświadczyły, że w przyszłości nie będą względem siebie dochodzić z tego tytułu żadnych roszczeń w obu sprawach zawisłych przed Sądem (…) - punkt 4 ugody,
e)Zrzekła się Pani w stosunku do obydwu pracodawców wszelkich pozostałych roszczeń - punkt 5 ugody,
f)Strony poniosły koszty związane z udziałem w sprawach samodzielnie — punkt 6 ugody.
Wartość przedmiotu sporu w obu sprawach wynosiła po (…) zł, co stanowiło równowartość Pani 3-miesięcznego wynagrodzenia u każdego z pracodawców. Kwota świadczeń ustalonych w ugodzie stanowiła więc (…) z żądanych przez Panią kwot i na takiej zasadzie, w wyniku obopólnej zgody, została ona ustalona. Uwzględniała więc ona interesy wszystkich stron ugody, bowiem przyznawała Pani świadczenie, a pracodawcy zyskiwali zmniejszenie odszkodowania poniżej pełnego wymiaru.
Świadczenia były związane z nieuzasadnionym i naruszającym przepisy o wypowiadaniu umów o pracę, wypowiedzeniem Pani umów o pracę - tak jak podała Pani w odwołaniu od wypowiedzenia umów o pracę złożonych (…) 2025 r. do Sądu (…). Świadczenie dotyczyło więc odszkodowania, a nie rekompensaty. W ugodzie wyraźnie zaznaczono, że jest to świadczenie „tytułem odszkodowania".
Nie odwołano się wprost w treści ugody do tego, że wysokość lub zasady ustalania wskazanych we wniosku odszkodowań wynikały wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw lub aktów administracyjnych wydanych na podstawie tych przepisów lub z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy.
W treści ugody nie podano wprost podstawy prawnej przyznania ww. świadczeń, ale Pani roszczenie dotyczyło art. 45 Kodeksu pracy, co wynika z pism inicjujących całe postępowanie.
W ugodzie nie zawarto zapisów, że w związku z wypowiedzeniem umowy o pracę przez pracodawców doszło do naruszenia przepisów prawa pracy dotyczących rozwiązywania umów o pracę.
W treści ww. ugody wszystkie Strony zgodnie oświadczyły, że niniejszą ugodą likwidują zaistniały między nimi spór objęty przedmiotowym postępowaniem i nie będą względem siebie dochodzić w przyszłości z tego tytułu żadnych roszczeń.
W związku z zawartą ugodą zrzekła się Pani w stosunku do obydwojga pracodawców wszelkich pozostałych roszczeń.
Pytanie
Czy w przypadku odszkodowania otrzymanego na podstawie art. 45 Kodeksu pracy właściwym jest pomniejszanie kwoty o podatek dochodowy?
Pani stanowisko w sprawie
W Pani ocenie, niewłaściwe jest pomniejszanie, ponieważ odszkodowanie to korzysta ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, bowiem jego wysokość oraz zasady wynikają wprost z przepisu ustaw, tj. art. 45 Kodeksu pracy.
Ocena stanowiska
Stanowisko, które przedstawiła Pani we wniosku jest nieprawidłowe.
Uzasadnienie interpretacji indywidualnej
Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 163 ze zm.) jest zasada powszechności opodatkowania, która wyrażona została w art. 9 ust. 1 tej ustawy. Zgodnie z tym przepisem:
Opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.
Stosownie do treści art. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.
Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych wyraźnie rozróżnia źródła przychodów oraz sposób opodatkowania dochodów z poszczególnych źródeł. Z przepisów tej ustawy wynika, że odrębnym źródłem przychodów są określone w art. 10 ust. 1 pkt 1:
Stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.
Według art. 12 ust. 1 omawianej ustawy:
Za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.
Przy czym, w świetle art. 12 ust. 4 cytowanej ustawy:
Za pracownika w rozumieniu ustawy uważa się osobę pozostającą w stosunku służbowym, stosunku pracy, stosunku pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunku pracy.
Użyty w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zwrot „w szczególności” oznacza, że wymieniane kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.
Na podmioty dokonujące świadczeń ze stosunku pracy ustawodawca nałożył obowiązki płatnika, polegające na obliczeniu i pobraniu zaliczki na podatek dochody oraz przekazaniu jej do właściwego urzędu skarbowego.
Zgodnie bowiem z art. 32 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Zakłady pracy będące osobami fizycznymi, osobami prawnymi oraz jednostkami organizacyjnymi nieposiadającymi osobowości prawnej są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, z pracy nakładczej lub ze spółdzielczego stosunku pracy, z zasiłków pieniężnych z ubezpieczenia społecznego wypłacanych przez zakłady pracy lub z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej wypłacanej w spółdzielniach pracy.
Stosownie natomiast do art. 38 ust. 1 omawianej ustawy:
Płatnicy, o których mowa w art. 32-35, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jeżeli między kwotą potrąconego podatku a kwotą wpłaconego podatku występuje różnica, należy ją wyjaśnić w deklaracji, o której mowa w ust. 1a.
Mając na uwadze przedstawiony we wniosku opis sprawy, wskazać należy, że odszkodowanie stanowi, co do zasady, przychód w rozumieniu cytowanego wyżej art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nie oznacza to jednak, że wszystkie odszkodowania podlegają opodatkowaniu. Niektóre z nich, wymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych, określonym w art. 21 ust. 1 ww. ustawy, korzystają ze zwolnienia od podatku. Jednakże należy podkreślić, że korzystanie z każdej preferencji podatkowej, w tym zwolnienia od podatku, jest możliwe wyłącznie w sytuacji, gdy spełnione są wszelkie przesłanki określone w przepisie stanowiącym podstawę prawną danej preferencji.
I tak, zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw lub aktów administracyjnych wydanych na podstawie tych przepisów, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz.U. z 2023 r. poz. 1465 oraz z 2024 r. poz. 878, 1222, 1871 i 1965), z wyjątkiem:
a)określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
b)odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
c)odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
d)odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
e)odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
f)odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
g)odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.
W myśl natomiast art. 21 ust. 1 pkt 3b ww. ustawy:
Wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:
a)otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,
b)dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.
W kontekście powyższego wyjaśnić należy, że zwolnieniem określonym w art. 21 ust. 1 pkt 3 cyt. ustawy objęte są odszkodowania lub zadośćuczynienia, w sytuacji gdy ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw lub aktów administracyjnych wydanych na podstawie tych przepisów; lub też jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy, z wyjątkiem wymienionych w lit. a-g tego przepisu.
Oznacza to, że zwolnienie nie obejmuje wszystkich odszkodowań, a tylko te, których wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost ze stosownych przepisów prawa lub aktów administracyjnych wydanych na podstawie tych przepisów, z wyjątkiem enumeratywnie wymienionych kategorii odszkodowań.
Natomiast, zwolnienie przedmiotowe, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3b analizowanej ustawy, obejmuje swym zakresem odszkodowania lub zadośćuczynienia przyznane na podstawie wyroku lub ugody sądowej, których wysokość lub zasady ustalania nie wynikają wprost z regulacji wskazanych w art. 21 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy. Przy czym ze zwolnienia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wyłączone są świadczenia otrzymane w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz świadczenia dotyczące korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Zakres tego zwolnienia obejmuje tylko odszkodowania za tzw. szkodę rzeczywistą, czyli poniesione straty, a nie dotyczy utraconych korzyści. Specyfika prawa podatkowego nakazuje inaczej traktować odszkodowanie z tytułu poniesionych przez poszkodowanego strat i odszkodowanie z tytułu utraconych korzyści. Odszkodowanie z tytułu utraconych korzyści, jakich poszkodowany mógł się spodziewać, gdyby mu szkody nie wyrządzono, podlega bowiem opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Warunkiem wystarczającym do powstania obowiązku podatkowego na zasadach przewidzianych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, będzie więc niezrealizowanie choćby jednej ze wskazanych wyżej przesłanek.
Należy również podkreślić, że wszelkie zwolnienia i ulgi podatkowe są wyjątkiem, istotnym odstępstwem od zasady sprawiedliwości podatkowej – powszechności i równości opodatkowania, a ich zastosowanie nie może odbywać się na podstawie wykładni rozszerzającej, tzn. muszą być interpretowane ściśle. W przedmiocie stosowania wszelkiego rodzaju ulg podatkowych trzeba mieć na uwadze także przepis art. 84 Konstytucji RP dotyczący zasady powszechności opodatkowania, stąd każdy wyjątek od tej zasady, w tym także ulga podatkowa, nie może być interpretowany dowolnie, ani uzupełniany w drodze interpretacji o treść, której nie zawiera.
Jak wynika wprost z art. 21 ust. 1 pkt 3 lub art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, aby dane świadczenie mogło korzystać ze zwolnienia przedmiotowego na podstawie ww. przepisów, musi być odszkodowaniem lub zadośćuczynieniem.
Należy mieć również na uwadze, że o kwalifikacji danego świadczenia nie przesądza sama jego nazwa, lecz rzeczywisty charakter. Świadczenie nazwane odszkodowaniem, nie musi mieć bowiem rzeczywiście charakteru odszkodowawczego bądź odwrotnie – niesprecyzowanie, że dane świadczenie jest odszkodowaniem, nie determinuje takiego charakteru wskazanego rodzaju świadczenia.
Wobec powyższego wyjaśniam, że w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych ustawodawca nie zdefiniował pojęcia odszkodowania czy zadośćuczynienia, tym niemniej rozumienie tych pojęć nie może odbiegać od ich znaczenia przyjętego w systemie prawa cywilnego. Wiele pojęć z katalogu zwolnień przedmiotowych nie zostało zdefiniowanych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych – nie może to jednak oznaczać dowolności w ich rozumieniu i stosowania wykładni rozszerzającej. Przy czym oczywistym jest, że aby uniknąć takiej dowolności, kryteria rozumienia tych pojęć, niezdefiniowanych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, muszą mieć w pierwszej kolejności charakter kryteriów ustawowych.
Odwołując się do prawa cywilnego stwierdzić należy, że zasady odpowiedzialności odszkodowawczej w prawie cywilnym opierają się na zasadzie winy lub ryzyka. Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 1061 ze zm.) przewiduje dwa zasadnicze rodzaje odpowiedzialności: deliktową, która wynika z czynów niedozwolonych (art. 415 Kodeksu cywilnego i następne) oraz kontraktową – powstającą z mocy umowy (art. 471 K.c. i nast.). Tym samym, na tle Kodeksu cywilnego świadczenie odszkodowawcze jest następstwem niewykonania bądź nienależytego wykonania zobowiązania lub czynu niedozwolonego.
Powyższe regulacje, mają również zastosowanie do przepisów Kodeksu pracy, choć w ograniczonym zakresie. Jak stanowi bowiem art. 300 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy ( t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 277 ze zm.).
W sprawach nieunormowanych przepisami prawa pracy do stosunku pracy stosuje się odpowiednio przepisy Kodeksu cywilnego, jeżeli nie są one sprzeczne z zasadami prawa pracy.
Powyższe oznacza, że przepisy Kodeksu cywilnego wybrane do zastosowania w prawie pracy (stosunku pracy) nie mogą się sprzeciwiać ogólnym normom prawa pracy, mającym podstawowe znaczenie dla regulacji stosunków pracy.
Natomiast przepisy Kodeksu pracy posługują się terminami „odszkodowanie” oraz „zadośćuczynienie” w odniesieniu do konkretnych świadczeń pracowniczych, do których uprawniony jest pracownik lub były pracownik (np. w art. 183d, art. 361 § 1, art. 45, art. 56, art. 943 § 3, art. 99, art. 1012 Kodeksu pracy).
W kontekście rozwiązania umowy o pracę ustawodawca przewiduje odszkodowanie, w sytuacji gdy wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony jest nieuzasadnione lub narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę (art. 45 komentowanego Kodeksu), przepisy o wypowiadaniu warunków pracy i płacy (art. 45 w zw. z art. 42 § 1 cytowanego Kodeksu), bądź rozwiązano umowę o pracę bez wypowiedzenia z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę w tym trybie (art. 56 wskazanego Kodeksu). Ponadto, odszkodowanie przysługuje również w przypadku gdy pracodawca dopuścił się ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków wobec pracownika (art. 55 § 11 omawianego Kodeksu).
Należy zatem uznać, że funkcję odszkodowawczą w Kodeksie pracy pełnią wyłącznie te świadczenia, których celem jest zrekompensowanie pracownikowi skutków zdarzeń, które noszą cechy czynu niedozwolonego lub zawinionego przez pracodawcę.
Kwestia ugody natomiast zdefiniowana została zaś w art. 917 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 1061 ze zm.). Zgodnie z art. 917 ustawy:
Przez ugodę strony czynią sobie wzajemne ustępstwa w zakresie istniejącego między nimi stosunku prawnego w tym celu, aby uchylić niepewność co do roszczeń wynikających z tego stosunku lub zapewnić ich wykonanie albo by uchylić spór istniejący lub mogący powstać.
Powołana definicja ugody pozwala wyróżnić elementy konstrukcyjne tej instytucji. Po pierwsze, zauważyć należy, że umowa ta może być zawarta wyłącznie w sytuacji, gdy między stronami stosunku prawnego istnieje niepewność albo spór, co do roszczeń wynikających z tego stosunku. Po drugie, celem zawarcia ugody jest uchylenie tej niepewności lub sporu. Wreszcie po trzecie, strony dążą do osiągnięcia celu przez wzajemne ustępstwa. Tak więc nieodłącznym elementem ugody są wzajemne ustępstwa stron. W literaturze przedmiotu podkreśla się, że z ustępstwem mamy do czynienia, gdy ktoś rezygnuje z jakiegoś warunku, wymagania, zmniejsza swoje żądania, czy też odstępuje od nich. Ustępstwa mogą polegać m.in. na zrzeczeniu się uprawnień, czy też zarzutów, zaciąganiu zobowiązań, obniżeniu świadczenia itp.
W konsekwencji, w przypadku, w którym wypłata świadczenia następuje na podstawie zawartego przez strony porozumienia (ugody), a więc wyrażonej w ten sposób woli takiego ułożenia wzajemnych relacji prawnych, nie może być mowy o bezprawności działania i naprawieniu wyrządzonej szkody lub krzywdy.
W niniejszej sprawie, jak Pani wyjaśniła w uzupełnieniu wniosku, w treści ugody:
-nie podano wprost, że wysokość lub zasady ustalania wskazanych we wniosku odszkodowań wynikały wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw lub aktów administracyjnych wydanych na podstawie tych przepisów lub z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy;
-nie podano wprost podstawy prawnej przyznania ww. świadczeń (mimo, że Pani roszczenie dotyczyło art. 45 Kodeksu pracy, co wynika z pism inicjujących całe postępowanie);
-nie zawarto zapisów, że w związku z wypowiedzeniem umowy o pracę przez pracodawców doszło do naruszenia przepisów prawa pracy dotyczących rozwiązywania umów o pracę.
W związku z tym należy uznać, że w okolicznościach niniejszej sprawy określone w ugodzie (przyznane Pani) świadczenia nie są odszkodowaniem wynikającym z przepisów odrębnych ustaw, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wobec powyższego wynikające z ugody świadczenia nie spełniają wymogów określonych w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a w konsekwencji nie są objęte zwolnieniem przedmiotowym wynikającym z tego przepisu.
Do wypłaconych Pani świadczeń nie może mieć również zastosowanie zwolnienie, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Świadczenie to, co prawda zostało wypłacone na podstawie ugody sądowej, jednak nie stanowi odszkodowania lub zadośćuczynienia, o którym mowa w tym przepisie. Z okoliczności podanych we wniosku wynika bowiem, że świadczenia te mają charakter umowny, gdyż wynikają z ustaleń pomiędzy stronami ugody, a ich wysokość uwzględnia interesy wszystkich stron – co potwierdza wskazanie, że kwota świadczenia została ustalona „w wyniku obopólnej zgody (…). Uwzględniała więc ona interesy wszystkich stron ugody, bowiem przyznawała Pani świadczenie, a pracodawcy zyskiwali zmniejszenie odszkodowania poniżej pełnego wymiaru”. Ponadto, wskazując na istotne postanowienia ugody poinformowała Pani m.in., że: X zobowiązuje się wypłacić Pani kwotę (…) zł brutto tytułem odszkodowania i jako wszelkich należności wynikających z łączącego strony stosunku pracy, a Y zobowiązuje się wypłacić Pani kwotę (…) zł brutto tytułem odszkodowania za wypowiedzenie umowy o pracę i jako wszelkich należności wynikających z łączącego strony stosunku pracy, a Ugoda zlikwidowała zaistniały spór i strony oświadczyły, że w przyszłości nie będą względem siebie dochodzić z tego tytułu żadnych roszczeń (w obu sprawach zawisłych przed Sądem …), jak również zrzekła się Pani w stosunku do obydwóch pracodawców wszelkich pozostałych roszczeń. Dodatkowo podała Pani, że „Wartość przedmiotu sporu w obu sprawach wynosiła po (…) zł, co stanowiło równowartość Pani 3-miesięcznego wynagrodzenia u każdego z pracodawców. Kwota świadczeń ustalonych w ugodzie stanowiła więc (…) z żądanych przez Panią kwot i na takiej zasadzie, w wyniku obopólnej zgody, została ona ustalona. Uwzględniała więc ona interesy wszystkich stron ugody, bowiem przyznawała Pani świadczenie, a pracodawcy zyskiwali zmniejszenie odszkodowania poniżej pełnego wymiaru”.
Wobec tego, określone w ugodzie sądowej świadczenia stanowiły dla Pani należności za odstąpienie przez Panią od roszczeń wobec pracodawców w związku z wypowiedzeniem umowy o pracę. Otrzymane przez Panią kwoty są zapłatą za zrzeczenie się przez Panią wszelkich roszczeń w stosunku do pracodawców w związku z rozwiązaniem stosunku pracy, stanowiącą dla pracodawców gwarancję, że nie będzie Pani składała jakichkolwiek innych żądań w związku z wypowiedzeniem umowy o pracę.
Zatem, wypłacone Pani przez byłych pracodawców kwoty nie są rekompensatą za szkodę z tytułu bezpodstawnego (krzywdzącego) sposobu rozwiązania umowy o pracę, jeśli w tej kwestii strony doszły do porozumienia zawierając ugodę (czyli porozumienie za zgodą Pani jako pracownika). Wobec tego, uznać należy, że jest to należność za utracony zarobek, jaki mogłaby Pani otrzymać, gdyby do wypowiedzenia umowy o pracę nie doszło (a więc dotyczy utraconych korzyści, które mogłaby Pani osiągnąć, gdyby Pani szkody nie wyrządzono, ponieważ gdyby nie wypowiedzenie umowy o pracę otrzymałaby Pani wynagrodzenie w ramach trwającego stosunku pracy).
W związku z tym, wypłacone Pani kwoty przez byłych pracodawców nie będą również korzystały ze zwolnienia na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
W konsekwencji, wypłacone przez Pani (byłych) pracodawców świadczenia stanowią dla Pani przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podlegający opodatkowaniu tym podatkiem, ponieważ wypłata tych świadczeń miały swoje źródło w uprzednio łączącym Panią (pracownicę) z pracodawcami stosunku pracy. Wskazać należy, że gdyby tego stosunku nie było – nie miałaby Pani podstaw występować z roszczeniem przeciwko pracodawcom o ich zasądzenie. Świadczenia te – jak już wyżej wyjaśniono – nie zostały objęte zwolnieniem z podatku wymienionym w art. 21 ust. 1 pkt 3 lub pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – w związku z powyższym podlegały opodatkowaniu.
Podsumowując, wypłacone Pani świadczenia nie korzystają ze zwolnienia przedmiotowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 lub art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zatem określone w ugodzie sądowej ww. świadczenia stanowią dla Pani przychód ze stosunku pracy, podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji, właściwym było potrącenie zaliczki na podatek dochodowy od ww. wypłaconych kwot.
Dodatkowe informacje
Informacja o zakresie rozstrzygnięcia
Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pani przedstawiła i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.
Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji
·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pani sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pani do interpretacji.
·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:
1) z zastosowaniem art. 119a;
2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację
Ma Pani prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).
Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):
·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).
Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawa prawna dla wydania interpretacji
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.