Odpowiedź: Tak, Wnioskodawczyni używając sformułowania zawartego w opisie sprawy pierwotnie złożonego wniosku, tj. „Wnioskodawca wraz z żoną nabyli 9 mieszkań.” miała na myśli (…)  (ojca) i  (…) (matkę).

3)Czy całość środków uzyskanych w związku z kredytem mieszkaniowym została przeznaczona na cele mieszkaniowe, jeśli nie to prosimy wskazać na jaki cel zostały przeznaczone pozostałe środki pieniężne?

W przesłanym przez Panią uzupełnieniu nie udzieliła Pani wprost odpowiedzi na to pytanie. Podała Pani, że:

W udzielonej odpowiedzi odniosła się Pani do kwestii przeznaczenia na cele mieszkaniowe otrzymanej nadwyżki kredytu, jednakże zagadnienie to nie było przedmiotem sformułowanego przez Organ pytania w wezwaniu z 29.05.2025 r. Zadane pytanie dotyczy przeznaczenia środków uzyskanych z kredytu mieszkaniowego na cele mieszkaniowe (umowa kredytu mieszkaniowego (…) na kwotę 1.353.410,00 CHF z dnia 5 marca 2008 r.)

Odpowiedź: Tak, całość środków uzyskanych z kredytu mieszkaniowego została przeznaczona na cele mieszkaniowe.

4)Na jakiej konkretnie nieruchomości (prawie majątkowym) kredyt hipoteczny został zabezpieczony hipoteką − prosimy wskazać miejsce położenia tej nieruchomości i tytuł prawny przysługujący do niej?

W uzupełnieniu wniosku w odpowiedzi na ww. pytania wskazała Pani:

Należy zauważyć, że podane przez Panią ww. informacje są niespójne z informacjami podanymi w opisie stanu faktycznego gdzie wskazała Pani, że: „Za środki uzyskane z kredytu Pani nabyła 1 mieszkanie.”

Odpowiedź: Kredyt został zabezpieczony na nieruchomości położonej w A.  przy ul. (…). Dla ww. nieruchomości Sąd Rejonowy  (…) prowadzi księgę wieczystą o numerze (…).

Pytania (pytanie nr 2 ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku z 17 czerwca 2025 r.)

1)Czy umorzona kwota wskazana przez Bank w PIT-11 podlega opodatkowaniu, a jeśli tak to w jakim zakresie?

2)Czy Wnioskodawczyni przysługuje, a jeśli tak to w jakim zakresie prawo do skorzystania z zaniechania poboru podatku w zakresie umorzonej kwoty zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Finansów z dnia 11 marca 2022 r. w sprawie zaniechania poboru podatku dochodowego od niektórych dochodów (przychodów) związanych z kredytem hipotecznym udzielonym na cele mieszkaniowe?

Pani stanowisko w sprawie

Ad. 1.

W ocenie Wnioskodawczyni umorzona przez Bank kwota nie stanowi przychodu Wnioskodawczyni i nie podlega opodatkowaniu.

Ad.2. (Ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku z 17 czerwca 2025 r.)

W ocenie Wnioskodawczyni przysługuje Jej prawo do skorzystania ze zwolnienia albowiem nigdy wcześniej nie korzystała ze zwolnienia. W ocenie Wnioskodawczyni w analizowanej sytuacji ma zastosowanie regulacja wynikająca z rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 11 marca 2022 r. w sprawie zaniechania poboru podatku dochodowego od niektórych dochodów (przychodów) związanych z kredytem hipotecznym udzielonym na cele mieszkaniowe. W tym przypadku, zgodnie z ugodą, nastąpiła zapłata kwoty 700.000,00 PLN na rzecz Banku. Wnioskodawczyni nie otrzymała żadnej kwoty tytułem zwrotu.

W ocenie Wnioskodawczyni wskazać należy, że umorzona kwota nie będzie stanowić dla Niej przychodu. Czynność ta nie spowoduje uzyskania przez Wnioskodawczynię przysporzenia majątkowego, wzrostu majątku. Pieniądze te nie będą jego przychodem w rozumieniu art. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Umorzenie nie będzie skutkować powstaniem obowiązku podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych. Tym samym, nie będzie miała obowiązku rozliczenia tych środków dla celów podatkowych.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawiła Pani we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. 2022 r. poz. 2647 ze zm.) jest zasada powszechności opodatkowania, która wyrażona została w art. 9 ust. 1 tej ustawy.

Zgodnie z jego treścią:

Z powyższego przepisu wynika reguła, że każdy dochód osiągnięty przez osobę fizyczną podlega opodatkowaniu, wyjątkiem zaś jest sytuacja, gdy dochód opodatkowaniu nie podlega. Wyjątki od omawianej zasady dotyczą:

-dochodów, które zostały wprost wymienione przez ustawodawcę w art. 21, 52, 52a i 52c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jako zwolnione z podatku oraz

-dochodów, od których zaniechano poboru podatku w drodze rozporządzenia ministra właściwego do spraw finansów publicznych wydanego na podstawie art. 22 ustawy Ordynacja podatkowa (rozporządzenie takie może być wydane w przypadkach uzasadnionych interesem publicznym lub ważnym interesem podatników).

W myśl art. 9 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Stosownie do art. 9 ust. 2 ww. ustawy:

Jak stanowi art. 11 ust. 1 cytowanej ustawy:

Z przedstawionych przepisów wynika, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlega – co do zasady – każdy dochód osiągnięty przez osobę fizyczną. Zgodnie natomiast z definicją dochodu jest nim nadwyżka przychodów ze źródła nad kosztami jego uzyskania. Pojęciem pierwotnym dla dochodu jest więc pojęcie przychodu. Ten z kolei definiowany jest przez ustawodawcę, czemu dał wyraz w art. 11 ust. 1 ww. ustawy, jako otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Niemniej jednak z definicji tej wywieść można również, że za przychody podatkowe mogą być uznane tylko takie świadczenia, które są określonym przyrostem majątkowym (zarówno zwiększającym aktywa, jak i zmniejszającym pasywa) o charakterze definitywnym, niemające charakteru zwrotnego.

Za przychody należy zatem uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika. Dla celów podatkowych przyjmuje się, że nieodpłatne świadczenie obejmuje każde działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności podmiotów, których skutkiem jest przysporzenie majątku innej osoby, mające konkretny wymiar finansowy.

O uzyskaniu przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym do osób fizycznych można więc mówić w każdej sytuacji gdy podatnik – czy to na skutek otrzymania określonych wartości majątkowych (środków pieniężnych, świadczeń w naturze czy też innych nieodpłatnych świadczeń), czy też gdy na skutek określonego zdarzenia powodującego zmniejszenie jego zobowiązań wobec innych podmiotów – uzyskuje określone przysporzenie majątkowe.

Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem, przysporzeniem majątkowym i przychodem w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych są nie tylko aktywa, które ulegają zwiększeniu u podatnika, ale także zmniejszenie jego pasywów.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych wyraźnie rozróżnia źródła przychodów oraz sposób opodatkowania dochodów z poszczególnych źródeł. Stosownie do przepisów tej ustawy odrębnym źródłem przychodów są określone w art. 10 ust. 1 pkt 9:

W myśl art. 20 ust. 1 ww. ustawy:

Użycie w powyższym przepisie sformułowania „w szczególności”, wskazuje, że definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i nie ma przeszkód, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W związku z tym każde świadczenie mające realną korzyść finansową, o ile nie stanowi konkretnej kategorii przychodu zaliczanego do jednego ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1-8b ww. ustawy, jest dla świadczeniobiorcy przychodem z innych źródeł.

Przystępując do oceny skutków podatkowych zwolnienia Pani z długu (umorzenia zadłużenia) wynikającego z zaciągniętego przez Panią kredytu, wskazuję, że instytucja kredytu uregulowana została przepisami ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 1646 ze zm.).

Zgodnie z treścią art. 69 ust. 1 ww. ustawy:

Z kolei umorzenie wierzytelności następuje w przypadku zwolnienia z długu, czyli zrzeczenia się przez wierzyciela prawa do wierzytelności, bez uzyskania świadczenia ze strony dłużnika. Takie zrzeczenie się, pod warunkiem, że dłużnik je przyjmie, powoduje, że zobowiązanie wygasa.

Zgodnie bowiem z instytucją zwolnienia z długu uregulowaną w art. 508 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 1061 ze zm.):

Tak więc, dla umorzenia wierzytelności konieczna jest zgoda dłużnika (np. uzyskana w wyniku ugody, czy poprzez oświadczenie).

Z wyżej wymienionego przepisu Kodeksu cywilnego wynika wprost, że w sytuacji gdy wierzyciel zwalnia dłużnika z długu, a dłużnik zwolnienie przyjmuje dochodzi do wygaśnięcia zobowiązania. Instytucja zwolnienia z długu może odnosić się jedynie do wierzytelności istniejących. Zatem zwolnienie z długu to instytucja prawa cywilnego zmierzającego do umorzenia zobowiązania (zwolnienie z długu ma na celu umorzenie zobowiązania).

Stosownie natomiast do art. 917 Kodeksu cywilnego:

Powołana definicja ugody pozwala wyróżnić elementy konstrukcyjne tej instytucji. Po pierwsze, ugoda jest zawierana w sytuacji, gdy między stronami stosunku prawnego istnieje niepewność albo spór, co do roszczeń wynikających z tego stosunku. Po drugie, celem zawarcia ugody jest uchylenie tej niepewności lub sporu. Wreszcie po trzecie, strony dążą do osiągnięcia celu przez wzajemne ustępstwa. Tak więc nieodłącznym elementem ugody są wzajemne ustępstwa stron. Poza tym, zarówno w doktrynie, jak i w orzecznictwie podkreśla się szczególną przyczynę prawną ugody. Oznacza to, że ugoda nie tworzy nowego stosunku prawnego, a jedynie odnosi się do istniejącego stosunku prawnego stanowiącego podstawę powództwa, a tym samym podstawę zawarcia ugody.

Otrzymanie kredytu i jego spłata na warunkach przewidzianych w umowie kredytowej są obojętne podatkowo. Przychód po stronie kredytobiorcy pojawia się w przypadku, kiedy dochodzi do umorzenia kredytu, jego części lub odsetek. Wtedy bowiem kredytobiorca osiąga konkretne przysporzenie majątkowe (przychód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Z przedstawionego przez Panią opisu sprawy wynika, że w ramach ugody dotyczącej kredytu mieszkaniowego wpłaciła Pani do Banku kwotę 700.000,00 zł, a Bank zwolnił Panią jako kredytobiorcę z długu w pozostałym zakresie. Na umorzoną kwotę składały się raty kapitałowe oraz odsetkowe.

Wobec tego, umorzona Pani kwota wierzytelności z tytułu kredytu, stanowi dla Pani przysporzenie majątkowe, czyli przychód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Tym samym, umorzona Pani kwota kredytu na podstawie ugody stanowi dla Pani przychód w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Umorzoną kwotę wierzytelności z tytułu kredytu mieszkaniowego należy zakwalifikować do przychodu z innych źródeł, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 w zw. z art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Kwestia zaniechania poboru podatku od kwoty umorzonych wierzytelności została uregulowana w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 11 marca 2022 r. w sprawie zaniechania poboru podatku dochodowego od niektórych dochodów (przychodów) związanych z kredytem hipotecznym udzielonym na cele mieszkaniowe (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 102 ze zm.) – w brzmieniu obowiązującym w 2023 r. bowiem do zawarcia ugody dotyczącej kredytu doszło w 2023 r.

Zgodnie z § 1 ww. rozporządzenia Ministra Finansów:

Natomiast z § 3 ust. 1 ww. rozporządzenia wynika, że:

Z kolei § 4 cytowanego rozporządzenia stanowi, że:

§ 4 omawianego rozporządzenia został zmieniony rozporządzeniem z dnia 20 grudnia 2024 r. (Dz.U. z 2024 r. poz. 1912), które weszło w życie 24 grudnia 2024 r. i przyjął następujące brzmienie:

Zgodnie z treścią art. 21 ust. 25 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Dochody, od których zaniechano poboru podatku nie są wykazywane w zeznaniach rocznych i nie podlegają opodatkowaniu oraz zgłoszeniu do urzędu skarbowego.

Zaniechanie poboru podatku znajdzie zastosowanie do umorzonych osobom fizycznym kwot wierzytelności z tytułu kredytów zaciągniętych na cele mieszkaniowe i zabezpieczonych hipotecznie, udzielonych przed dniem 15 stycznia 2015 r. przez podmioty uprawnione do udzielania kredytów na podstawie odrębnych ustaw, w przypadku, gdy osoba fizyczna będąca stroną umowy kredytu mieszkaniowego nie korzystała z zaniechania poboru podatku od kwot umorzonych wierzytelności z tytułu kredytu mieszkaniowego zaciągniętego na realizację innej niż określona w lit. a) inwestycji mieszkaniowej (§ 1 ust. 1 pkt 1 lit. b) ww. rozporządzenia). Istotne jest, żeby kredyt mieszkaniowy został przeznaczony na wydatki, o których mowa w art. 21 ust. 25 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że w 2008 r. zawarła Pani wraz z matką i ojcem umowę kredytu mieszkaniowego. Za środki uzyskane z kredytu nabyła Pani tylko i wyłącznie 1 mieszkanie w A.  przy ul. (…), którego jest jednym właścicielem, natomiast Pani rodzice nabyli 9 mieszkań i to oni są ich jedynymi właścicielami. W umowie kredytu jako cel kredytu został wskazany zakup lokali mieszkalnych na rynku pierwotnym. Był to kredyt mieszkaniowy zaciągnięty na cele mieszkaniowe, o których mowa w art. 21 ust. 25 pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych. Z treści umowy kredytowej wynika, iż został on zaciągnięty na realizację jednej inwestycji mieszkaniowej. Całość środków uzyskanych z kredytu mieszkaniowego została przeznaczona na cele mieszkaniowe. Kredyt został zabezpieczony na nieruchomości położonej w A przy ul. (…) . W związku ze wzrostem kursu CHF oraz faktem, iż była Pani stroną umowy kredytu denominowanego otrzymała Pani nadwyżkę w wysokości 511.693,00 PLN, która to została przeznaczona na wykończenie mieszkań. Pozostałe transze zostały przekazane przez Bank do dewelopera. W 2023 r. została zawarta ugoda z Bankiem. W ramach ugody wpłaciła Pani do Banku kwotę 700.000,00 zł, a Bank zwolnił Panią jako kredytobiorcę z długu w pozostałym zakresie. Na umorzoną kwotę składały się raty kapitałowe oraz odsetkowe. Wszyscy kredytobiorcy odpowiadali za dług solidarnie. Umorzenie kredytu dotyczyło wszystkich kredytobiorców. Nie korzystała Pani w przeszłości z zaniechania poboru podatku od kwot umorzonych wierzytelności z tytułu kredytu mieszkaniowego.

Zatem z opisanego stanu faktycznego wynika, że kredyt mieszkaniowy, nie został zaciągnięty na realizację wyłącznie jednej inwestycji mieszkaniowej, tj. związanej z jednym lokalem mieszkalnym, lecz dotyczył dziesięciu odrębnych inwestycji mieszkaniowych (dziesięciu lokali mieszkalnych), z których Pani jest właścicielem jednego mieszkania, zaś Pani rodzice są właścicielami dziewięciu pozostałych mieszkań.

W tym miejscu wyjaśnić należy, że przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiują pojęcia lokalu mieszkalnego, zatem dla zdefiniowania tego pojęcia należy odwołać się do przepisów ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (t. j. Dz. U. z 2021 r. poz. 1048).

Stosownie do art. 2 ust. 2 ww. ustawy:

Ponadto, zgodnie z art. 2 ust. 4 ww. ustawy:

Z powyższego wynika, że do lokalu mieszkalnego mogą przynależeć inne pomieszczenia. W sytuacji, gdy pomieszczenia typu miejsce postojowe, garaż czy np. komórka lokatorska są ściśle powiązane z lokalem mieszkalnym i nie stanowią odrębnej nieruchomości nabytej odrębnym aktem notarialnym, wówczas można przyjąć, że jako całość stanowią lokal mieszkalny mieszczący się w katalogu wydatków, o którym mowa w art. 21 ust. 25 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Tymczasem, z § 1 ww. rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 11 marca 2022 r. w sprawie zaniechania poboru podatku dochodowego od niektórych dochodów (przychodów) związanych z kredytem hipotecznym udzielonym na cele mieszkaniowe wynika, że kredyt mieszkaniowy winien zostać zaciągnięty na realizację jednej inwestycji mieszkaniowej, a w przypadku więcej niż jednego kredytu mieszkaniowego kredyty mieszkaniowe powinny zostać zaciągnięte na realizację wyłącznie jednej inwestycji mieszkaniowej.

Przy czym, przez jedną inwestycję mieszkaniową, rozumie się inwestycję, której celem jest zaspokojenie potrzeb mieszkaniowych: jednego gospodarstwa domowego albo więcej niż jednego gospodarstwa domowego, w przypadku gdy osoby fizyczne mające zajmować wspólnie jeden budynek mieszkalny, nie mniej niż jedna osoba fizyczna z każdego takiego gospodarstwa, są osobami zaliczonymi do I grupy podatkowej w rozumieniu art. 14 ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn.

Natomiast, przez jedno gospodarstwo domowe, rozumie się gospodarstwo prowadzone przez osobę fizyczną zajmującą jeden lokal mieszkalny albo jeden budynek mieszkalny jednorodzinny, samodzielnie lub wspólnie z innymi osobami stale z nią zamieszkującymi i gospodarującymi.

Zatem, z ww. rozporządzenia wynika wprost, że aby kwota umorzona osobom fizycznym wierzytelności z tytułu kredytu hipotecznego zaciągniętego na własne cele mieszkaniowe mogła skorzystać z zaniechania poboru podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie tego rozporządzenia, kredyt hipoteczny powinien zostać zaciągnięty na jedną inwestycję mieszkaniową –  tj. w przedmiotowej sprawie powinien dotyczyć jednego lokalu mieszkalnego. Zaś w Pani przypadku kredyt hipoteczny dotyczył więcej niż jednej nieruchomości (dotyczył dziesięciu mieszkań).

W przedmiotowej sprawie – jak wskazała Pani w opisie sprawy - w umowie kredytu jako cel kredytu został wskazany zakup lokali mieszkalnych na rynku pierwotnym. Pani nabyła tylko i wyłącznie jedno mieszkanie.

Zatem, omówione powyżej definicje jednej inwestycji mieszkaniowej i jednego gospodarstwa domowego są kluczowe.

W związku z powyższym, w Pani przypadku przedmiotem kredytowania był zakup więcej niż jednego lokalu mieszkalnego sfinansowany jednym kredytem mieszkaniowym, za spłatę którego solidarnie odpowiadali wszyscy współkredytobiorcy. Bank umorzył kredyt wszystkim współkredytobiorcom. Zatem w stosunku do każdego ze współkredytobiorców został umorzony kredyt, z którego sfinansowano więcej niż jedną inwestycję mieszkaniową służącą zaspokojeniu potrzeb mieszkaniowych więcej niż jednego gospodarstwa domowego.

Reasumując, stwierdzam, że kwota wierzytelności z tytułu kredytu hipotecznego zaciągniętego w 2008 r., która została Pani umorzona przez Bank w 2023 r., stanowi dla Pani przychód w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, klasyfikowany do źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 w zw. z art. 20 ust. 1 ww. ustawy, podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Skoro kredyt zaciągnięty w 2008 r. finansował nabycie więcej niż jednej inwestycji mieszkaniowej (więcej niż jednego lokalu mieszkalnego), zaniechanie poboru podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 11 marca 2022 r. w sprawie zaniechania poboru podatku dochodowego od niektórych dochodów (przychodów) związanych z kredytem hipotecznym udzielonym na cele mieszkaniowe nie znajdzie zastosowania do przychodu związanego z umorzeniem wierzytelności z tytułu kredytu hipotecznego.

W konsekwencji, nie spełnia Pani warunków określonych w ww. rozporządzeniu i od przychodu, który uzyskała Pani w związku z umorzeniem kwoty wierzytelności z tytułu kredytu hipotecznego, jest Pani zobowiązana do zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pani przedstawiła i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Ponadto, wskazuję, że z uwagi na to, że interpretacje prawa podatkowego wydawane są w indywidualnej sprawie zainteresowanego, co wynika z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa – niniejsza interpretacja dotyczy wyłącznie Pani. Nie wywołuje skutków prawnych dla innych osób (np. pozostałych współkredytobiorców –  (…)(ojca) i (…) (matki)).

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pani sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pani do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pani prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.