Interpretacja indywidualna

– stanowisko nieprawidłowe

Szanowna Pani,

stwierdzam, że Pani stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

15 maja 2025 r. wpłynął Pani wniosek z 13 maja 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej. Uzupełniła go Pani pismem z 15 lipca 2025 r. (wpływ 16 lipca 2025 r.) – w odpowiedzi na wezwanie. Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Zawarła Pani 29 maja 2006 r. umowę nr (...) z X SA o kredyt budowlany na budowę lokalu mieszkalnego. Następnie zawarła Pani umowę nr (...) z Z SA o kredyt hipoteczny dla osób fizycznych (...) waloryzowany kursem euro z 27 maja 2011 r. na cele mieszkaniowe, która stanowiła podstawę do wypłaty Pani kapitału kredytu w wysokości 304.000,05 zł. Oba kredyty zostały przeznaczone na zakup różnych lokali mieszkalnych. Po powzięciu przez Panią wiedzy o abuzywności poszczególnych klauzul w obu umowach wytoczyła Pani powództwa odpowiednio przeciwko Y SA (następcy X SA) przed Sądem Okręgowym (...), sygn. akt (...) oraz W SA (następcy Z SA) przed Sądem Okręgowym (...), sygn. akt (...).

W sprawie przeciwko Y 11 czerwca 2024 r. wydany został wyrok, ustalający, że umowa nr (...) zawarta z X S.A. o kredyt budowlany na budowę lokalu mieszkalnego jest nieważna; Sąd zasądził od Y na rzecz Pani kwotę 451.960,47 zł z odsetkami ustawowymi i orzekł o kosztach. Strony zawarły porozumienie, w którym dokonały wzajemnych rozliczeń i zrzekły dalszych roszczeń związanych z kwestionowaną umową. W związku z zapadłym wyrokiem oraz podpisanym porozumieniem strony nie wnosiły środków zaskarżenia, co doprowadziło do uprawomocnienia się orzeczenia.

W sprawie przeciwko W SA (sygn. akt (...)) 14 listopada 2024 r. w toku procesu zawarła Pani ugodę nr (...) datowaną na 14 listopada 2024 r. Strony w Ugodzie uznały, że: „Zamiarem Banku i Klienta jest:

a.polubownie rozstrzygnąć spór między stronami w zakresie wzajemnie przysługujących Stronom roszczeń, które są przedmiotem sporu sądowego zainicjowane pozwem Klienta [...], a także,

b.uchylić niepewność co do roszczeń Stron związanych z zawarciem i wykonywaniem Umowy przez przyjęte w ugodzie rozwiązania, w tym dokonanie wzajemnych rozliczeń, a w konsekwencji tego zakończenie Umowy oraz sporu [...] w sposób definitywny i bez żadnych dalszych roszczeń którejkolwiek Strony”.

W § 1 pkt 1 Ugody Strony potwierdziły, że wnioskodawczyni przysługują następujące roszczenia:

A. 263.361,18 PLN tytułem rat kapitałowo-odsetkowych;

B. 7.846,90 PLN tytułem Ubezpieczenia Niskiego Wkładu Własnego;

C. 14.514,79 PLN tytułem składek na poczet ubezpieczenia;

D. 29.497,34 PLN tytułem odsetek ustawowych za opóźnienie wyliczonych za okres od dnia wpływu pozwu do Banku (tj. 17.01.2023 r.) do dnia 10.10.2024 r.

Tym samym Pani w stosunku do banku przysługują roszczenia w wysokości 315.229,21 PLN.

Natomiast w § 1 pkt 2 Ugody Strony wskazały, że: „w związku z wykonaniem Umowy (wypłatą kapitału kredytu) Bankowi przysługuje w stosunku do Klienta roszczenie o zapłatę 304.000,05 PLN”.

Strony na mocy Ugody postanowiły, że potrąciły wzajemnie swoje roszczenia do wysokości roszczenia niższego. Wobec tego Bank zobowiązany był do zapłaty na rzecz Pani kwoty 11.220,16 PLN. Dodatkowo Bank zobowiązał się do zapłaty na rzecz Pani kosztów zastępstwa procesowego w wysokości 18.900 PLN – o czym stanowił § 1 pkt 3 i 4 Ugody. Na skutek zawartej Ugody postępowanie w sprawie sygn. akt (...) zostało umorzone, a strony wypełniły swoje zobowiązania zawarte w Ugodzie nr (...).

Uzupełnienie wniosku

Wniosek dotyczy wyłącznie skutków podatkowych świadczeń z ugody opisanych we wniosku jako A, B, C, D.

Pytanie

Czy zawarcie ugody nr (...) będzie powodowało powstanie obowiązku podatkowego w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych jedynie od kwoty stanowiącej różnicę pomiędzy kwotą udzielonego kredytu, tj. kwotą 304.000,05 zł, a kwotą nienależnie pobranych przez bank rat kapitałowo-odsetkowych, tj. kwoty 263.361,18 zł?

Pani stanowisko w sprawie

W Pani ocenie obowiązek taki powstanie jedynie w zakresie różnicy pomiędzy kwotą udzielonego kredytu a kwotą nienależnie pobranych przez bank wpłat tytułem rat kapitałowo-odsetkowych, tj. podstawa opodatkowania wynosić będzie 40.638,87 PLN.

Jak wskazuje § 1 ust. 1 pkt 1 lit. a Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 11 marca 2022 r. w sprawie zaniechania poboru podatku dochodowego od niektórych dochodów (przychodów) związanych z kredytem hipotecznym udzielonym na cele mieszkaniowe (Dz.U. 2022 poz. 592) zaniechanie poboru podatku dochodowego od osób fizycznych może wystąpić m.in. w sytuacji, gdy kredyty mieszkaniowe zostały zaciągnięte na realizację wyłącznie jednej inwestycji mieszkaniowej, podczas gdy umorzone wierzytelności z tytułu kredytu mieszkaniowego - na podstawie ugody (...) - związane były z drugą inwestycją mieszkaniową.

Natomiast co do oceny składników majątkowych stanowiących podstawę opodatkowania należy zauważyć, że zgodnie z treścią art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tj. Dz.U. z 2024 r. poz. 226 ze zm.): Opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 9 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: Dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 23o, art. 23u, art. 24-24b, art. 24c, art. 24e, art. 30ca, art. 30da oraz art. 30f nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

Jak stanowi art. 11 ust. 1 ww. ustawy: Przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

O uzyskaniu przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym do osób fizycznych można więc mówić w każdej sytuacji, gdy podatnik – czy to na skutek otrzymania określonych wartości majątkowych (środków pieniężnych, świadczeń w naturze czy też innych nieodpłatnych świadczeń), czy też gdy na skutek określonego zdarzenia powodującego zmniejszenie jego zobowiązań wobec innych podmiotów – uzyskuje określone przysporzenie majątkowe.

Na podstawie obowiązujących przepisów należy uznać, że opodatkowaniu nie będą podlegać składniki opisane w pkt B i C, bowiem nie stanowią one przysporzenia majątkowego, a jedynie zwrot świadczenia nienależnie pobranego przez Bank.

Na podstawie art. 58 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (tj. Dz.U. z 2024 r. poz. 1061 ze zm.): Czynność prawna sprzeczna z ustawą albo mająca na celu obejście ustawy jest nieważna, chyba że właściwy przepis przewiduje inny skutek, w szczególności ten, iż na miejsce nieważnych postanowień czynności prawnej wchodzą odpowiednie przepisy ustawy.

Natomiast stosownie do treści art. 58 § 2 tej ustawy: Nieważna jest czynność prawna sprzeczna z zasadami współżycia społecznego.

Spór pomiędzy Panią a Bankiem dotyczył ustalenia nieważności umowy o kredyt walutowy. Strony zawarły w tej sprawie ugodę, tj. poczyniły względem siebie wzajemne ustępstwa w zakresie istniejącego między nimi stosunku prawnego w tym celu, aby uchylić niepewność co do roszczeń wynikających z tego stosunku lub zapewnić ich wykonanie albo by uchylić spór istniejący lub mogący powstać. Tak więc Bank de facto uznał Pani roszczenia i zgodził się na jej zaspokojenie. W związku z tym należy uznać, że de facto – pomimo braku wyroku sądowego – ugoda doprowadziła do stanu, w którym umowa łącząca Panią i bank została wycofana z obrotu prawnego ex tunc. Nie stanowi zatem przysporzenia majątkowego zwrot kwoty wskazanej w pkt A i nie może ona podlegać opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Jednocześnie należy zauważyć, że na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 95b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: Wolne od podatku dochodowego są odsetki z tytułu nieterminowej wypłaty należności niepodlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym, wolnych od podatku dochodowego lub od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku. Zatem wypłacone – na mocy ugody nr (...) – odsetki ustawowe, pierwotnie żądane w powództwie za opóźnienie zwrotu nienależnie pobranych świadczeń, dotyczą świadczenia niepodlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym. Oznacza to, że odsetki te podlegają zwolnieniu od opodatkowania na podstawie wyżej zacytowanego art. 21 ust. 1 pkt 95b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a zatem kwota wskazana w pkt D nie będzie podlegała opodatkowaniu.

Zatem w Pani ocenie opodatkowaniu będzie podlegać jedyne realne przysporzenie majątkowe jakiego doznała, tj. różnica pomiędzy tym, co otrzymała od banku (304.000,05 zł), a tym co faktycznie bankowi zwróciła (263.361,18 zł). Opodatkowaniu będzie podlegać jedynie kwota: 40.638,87 zł.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawiła Pani we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 163 ze zm.) jest zasada powszechności opodatkowania, która wyrażona została w art. 9 ust. 1 tej ustawy:

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 9 ust. 2 ww. ustawy:

Dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 23o, art. 23u, art. 24-24b, art. 24c, art. 24e, art. 30ca, art. 30da oraz art. 30f nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

Jak stanowi art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlega – co do zasady – każdy dochód osiągnięty przez osobę fizyczną. Zgodnie z definicją dochodu jest nim nadwyżka przychodów ze źródła nad kosztami jego uzyskania. Pojęciem pierwotnym dla dochodu jest więc pojęcie przychodu. Ten z kolei definiowany jest przez ustawodawcę, w art. 11 ust. 1 ww. ustawy, jako otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Z definicji tej wywieść można, że za przychody podatkowe mogą być uznane tylko takie świadczenia, które są określonym przyrostem majątkowym (zarówno zwiększającym aktywa, jak i zmniejszającym pasywa) o charakterze definitywnym, niemające charakteru zwrotnego.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych wyraźnie rozróżnia źródła przychodów oraz sposób opodatkowania dochodów z poszczególnych źródeł.

Stosownie do przepisów tej ustawy odrębnym źródłem przychodów są określone w art. 10 ust. 1 pkt 9 „inne źródła”.

W myśl art. 20 ust. 1 ww. ustawy:

Za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, świadczenia otrzymane z tytułu umowy o pomocy przy zbiorach, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Użycie w powyższym przepisie sformułowania „w szczególności” wskazuje, że definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i nie ma przeszkód, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 ustawy. O przychodzie podatkowym z innych źródeł będziemy mówić w każdym przypadku, kiedy u podatnika wystąpią realne korzyści majątkowe.

Na podstawie art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 1646 ze zm.):

Przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu.

Otrzymanie kredytu i jego spłata na warunkach przewidzianych w umowie kredytowej są obojętne podatkowo. O uzyskaniu przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym do osób fizycznych można więc mówić w każdej sytuacji, gdy podatnik – czy to na skutek otrzymania określonych wartości majątkowych (środków pieniężnych, świadczeń w naturze czy też innych nieodpłatnych świadczeń), czy też na skutek określonego zdarzenia powodującego zmniejszenie jego zobowiązań wobec innych podmiotów – uzyskuje określone przysporzenie majątkowe.

Zasady i skutki dokonywania kompensaty (potrącenia) reguluje przepis art. 498 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r Kodeks cywilny (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 1061). Zgodnie z tym przepisem:

Gdy dwie osoby są jednocześnie względem siebie dłużnikami i wierzycielami, każda z nich może potrącić swoją wierzytelność z wierzytelności drugiej strony, jeżeli przedmiotem obu wierzytelności są pieniądze lub rzeczy tej samej jakości oznaczone tylko co do gatunku, a obie wierzytelności są wymagalne i mogą być dochodzone przed sądem lub przed innym organem państwowym.

Wskutek potrącenia obie wierzytelności umarzają się nawzajem do wysokości wierzytelności niższej.

Potrącenie wierzytelności jest jedną z form wygaśnięcia zobowiązania w wyniku wykonania świadczenia przez umorzenie wzajemnych wierzytelności między stronami. Wygaśnięcie zobowiązania przez potrącenie, czyli kompensata wierzytelności, następuje wówczas, jeżeli jedna strona jest w stosunku do drugiej dłużnikiem i jednocześnie wierzycielem, tj. ma zarówno wierzytelność, jak i zobowiązanie względem tej drugiej strony. Potrącenie, mimo że dotyczy świadczeń tego samego rodzaju (z reguły pieniężnych), prowadzi do zaliczenia jednej wierzytelności na poczet drugiej. Dochodzi w ten sposób do zaspokojenia wierzyciela i osiągnięcia tym samym celu zobowiązania. Na skutek potrącenia wierzytelności obydwu stron umarzają się nawzajem do wysokości wierzytelności niższej. Instytucja potrącenia jest substytutem świadczenia, dzięki któremu dłużnik płaci swój dług i zwalnia się z zobowiązania. W momencie potrącenia następuje faktyczne spełnienie świadczenia. Potrącenie jest więc formą wykonania zobowiązania, do którego, w myśl art. 503 Kodeksu cywilnego, stosuje się przepisy o zaliczeniu zapłaty.

Przez potrącenie strony nie otrzymują efektywnie należnych im świadczeń, ale wskutek zaliczenia wierzytelności jednej z nich na poczet wierzytelności drugiej każda ze stron zostaje zwolniona ze swego długu, co pozwala uznać ich długi za spłacone. Tym samym potrącenie, jako sposób wygaszenia stosunku zobowiązaniowego, uznaje się za równoważny spełnieniu świadczenia (zapłacie).

W sytuacji, gdy dojdzie do umorzenia należności poprzez potrącenie wierzytelności, u stron nie wystąpi przychód podatkowy. Przychód podatkowy wystąpiłby wówczas, gdy doszłoby do częściowej kompensaty wierzytelności, a wierzyciel zwolniłby dłużnika z pozostałej części długu.

Mając na uwadze powyższe, w Pani stanowisku znalazło się słuszne stwierdzenie, że kwoty z punktów A, B, C nie będą podlegać opodatkowaniu i nie stanowią przysporzenia majątkowego. Jednak konkluzja, że powstał przychód w kwocie 40.638,87 zł jest nieprawidłowa. W Pani sprawie nie mają zastosowania przepisy dotyczące zaniechania poboru podatku. Przepisy rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 11 marca 2022 r. stosuje się w zakresie umorzenia wierzytelności w rozumieniu „zwolnienie z długu”, a nie umorzenia wierzytelności w wyniku potrącenia. Stąd też Pani stanowisko jest nieprawidłowe, bowiem w Pani sytuacji w ogóle nie powstanie przychód podatkowy.

Odnosząc się natomiast do odsetek za opóźnienie, to są one przysporzeniem, które podlega zwolnieniu na gruncie art. 21 ust. 1 pkt 95b ustawy, zgodnie z którym:

Wolne od podatku dochodowego są odsetki z tytułu nieterminowej wypłaty należności niepodlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym, wolnych od podatku dochodowego lub od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Jak wynika z brzmienia art. 21 ust. 1 pkt 95b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zwolnienie to obejmuje tylko takie odsetki, które spełniają równocześnie dwa warunki:

1)są naliczane z tytułu nieterminowej wypłaty należności,

2)świadczenia, od których są naliczane nie podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym, są wolne od podatku dochodowego lub od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W konsekwencji pieniądze w części odsetkowej korzystają ze zwolnienia, a ich otrzymanie nie skutkuje po Pani stronie obowiązkiem zapłaty podatku dochodowego.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pani przedstawiła i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pani sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pani do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pani prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.