Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowna Pani,

stwierdzam, że Pani stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanych zdarzeń przyszłych w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

4 czerwca 2025 r. wpłynął Pani wniosek z 2 czerwca 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej. Uzupełniła go Pani pismem z 23 lipca 2025 r. (wpływ 23 lipca 2025 r.). Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzeń przyszłych

(…) (dalej określana również jako Wnioskodawca) od 28 sierpnia 2014 roku prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą pod firmą (…), zarejestrowaną w CEiDG pod numerem NIP: (…) i numerem REGON: (…). Głównym przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest działalność weterynaryjna (kod PKD 75.00.Z).

Wnioskodawca pozostaje w związku małżeńskim. Pomiędzy Wnioskodawcą a jej małżonkiem funkcjonuje ustrój rozdzielności majątkowej małżeńskiej. Zarówno Wnioskodawca, jak i małżonek Wnioskodawcy podlegają w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania.

Wnioskodawca wspólnie z małżonkiem zamierza nabyć lokal użytkowy wraz ze związanymi z nim miejscem parkingowym oraz udziałem w gruncie i częściach wspólnych (dalej określany również jako Nieruchomość). Nieruchomość zostanie nabyta przez małżonków w udziałach: Wnioskodawca 1/2, małżonek 1/2. Zakup zostanie sfinansowany za pośrednictwem kredytu hipotecznego zaciągniętego wspólnie przez małżonków.

Pomimo nabycia Nieruchomości w ramach majątku prywatnego, Wnioskodawca zamierza wykorzystywać całą Nieruchomość w prowadzonej działalności gospodarczej. Nieruchomość będzie stanowić środek trwały w działalności Wnioskodawcy. Część Nieruchomości przypadająca na małżonka Wnioskodawcy będzie wykorzystywana przez Wnioskodawcę na podstawie umowy użyczenia zawartej pomiędzy małżonkami.

Uzupełnienie

Wnioskodawca aktualnie rozlicza się w ramach prowadzonej działalności gospodarczej wg zasad liniowych (tj. 19% PIT).

Pytanie

1.Czy zapłacone odsetki od uzyskanego kredytu hipotecznego, w części przypadającej na Wnioskodawcę będą mogły stanowić koszt uzyskania przychodu w ramach działalności gospodarczej Wnioskodawcy?

2.Jaką wartość początkową Nieruchomości powinien przyjąć Wnioskodawca na potrzeby amortyzacji?

Pani stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy – w odniesieniu do pytania nr 1 – odsetki, które zostały naliczone i zapłacone po przyjęciu Nieruchomości jako środek trwały, w części przypadającej na Wnioskodawcę, będą stanowić koszt uzyskania przychodu w działalności gospodarczej Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o PIT kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu:

·osiągnięcia przychodów lub

·zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,

– z wyjątkiem wydatków wymienionych w art. 23 ustawy o PIT.

Innymi słowy, jeśli podatnik jest w stanie wykazać związek danego wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą, wydatek ten może stanowić koszt uzyskania przychodów. Warunkiem jest jednak, by wydatek nie został wymieniony w art. 23 ustawy o PIT.

Art. 23 ustawy o PIT zawiera katalog wydatków, które pomimo związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, zostały przez ustawodawcę wyłączone jako dopuszczalny podatkowy koszt uzyskania przychodu.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 8 lit. a ustawy o PIT nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na spłatę pożyczek (kredytów), z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek (kredytów).

Natomiast, w myśl art. 23 ust. 1 pkt 32 ustawy o PIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów naliczonych, lecz niezapłaconych odsetek albo umorzonych odsetek od kredytów.

Ponadto, jak wskazano w art. 23 ust. 1 pkt 33 ustawy o PIT, odsetki, prowizje i różnice kursowe od kredytów zwiększających koszty inwestycji w okresie realizacji tych inwestycji nie stanowią kosztów uzyskania przychodów.

Z powyższych regulacji wynika, że odsetki od kredytu stanowią koszty uzyskania przychodów, jeżeli kredyt został zawarty w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów oraz jeżeli naliczone odsetki zostały opłacone i nie zwiększają kosztów inwestycji w trakcie jej trwania.

Wydatki związane ze spłatą kredytu hipotecznego zaciągniętego na sfinansowanie nabycia Nieruchomości, która będzie wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej, będą stanowić koszty poniesione w celu dalszego uzyskiwania przychodów z działalności gospodarczej. Ponadto, w sytuacji Wnioskodawcy nie zajdą przesłanki wykluczające wskazane w art. 23 ustawy o PIT.

Biorąc pod uwagę powyższe, w ocenie Wnioskodawcy, odsetki od kredytu zaciągniętego wspólnie z małżonkiem, które zostały naliczone i zapłacone po przyjęciu Nieruchomości jako środek trwały, mogą stanowić koszt uzyskania przychodu działalności gospodarczej Wnioskodawcy w części, w jakiej przypadają na Wnioskodawcę.

Powyższe podejście potwierdzają stanowiska organów podatkowych, m.in.:

•   interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 22 stycznia 2025 roku, sygn. 0113-KDIPT2-1.4011.814.2024.1.AP:

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz powołane przepisy prawa podatkowego stwierdzić należy, że zapłacone odsetki od kredytu hipotecznego na zakup lokalu mieszkalnego wykorzystywanego w prowadzonej działalności gospodarczej będą stanowiły koszt uzyskania przychodów w ramach prowadzonej przez Pana działalności gospodarczej.

•interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 31 października 2023 roku, sygn. 0115-KDIT3.4011.539.2023.2.AWO:

Częściowo lokal został sfinansowany z własnych środków, a częściowo właściciel zaciągnął kredyt prywatnie i zapłacił prowizję, odsetki. Po ostatecznym sfinansowaniu ma Pan zamiar przyjąć lokal do używania w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. [...] Mając na uwadze przedstawione przez Pana informacje stwierdzam więc, że jeśli kredyt został zaciągnięty w celu uzyskania, zabezpieczenia lub zachowania źródła przychodów, to: prowizja i odsetki od kredytu, wymagalne przed oddaniem lokalu do używania, powiększają wartość początkową środka trwałego, zgodnie z art. 22g ust. 1 i 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i mogą zastać uwzględnione w kosztach podatkowych jedynie poprzez odpisy amortyzacyjne, – odsetki od kredytu, wymagalne po oddaniu lokalu do używania, podlegają bezpośredniemu zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodu.

Zdaniem Wnioskodawcy – w odniesieniu do pytania nr 2 – wartość początkową Nieruchomości będzie stanowić cena nabycia Nieruchomości, w części przypadającej na Wnioskodawcę, tj. 1/2 wartości nabywanej Nieruchomości. Wartość początkowa będzie mogła być powiększona m.in. o przypadającą na Wnioskodawcę część odsetek naliczonych i zapłaconych przed przyjęciem lokalu do użytkowania jako środek trwały.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ustawy o PIT amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c ustawy o PIT, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

•budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,

•maszyny, urządzenia i środki transportu,

•inne przedmioty

– o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu, zwane środkami trwałymi.

Na gruncie art. 22c ustawy o PIT amortyzacji nie podlegają:

•grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów,

•budynki mieszkalne oraz lokale mieszkalne stanowiące odrębną nieruchomość; spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego służące do prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy,

•dzieła sztuki i eksponaty muzealne,

•wartość firmy określona inaczej niż zgodnie z art. 22b ust. 2 pkt 1 i 1a ustawy o PIT;

•składniki majątku, które nie są używane na skutek zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej albo zaprzestania wykonywania działalności gospodarczej, w której te składniki były używane.

W myśl art. 22d ust. 2 ustawy o PIT składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c ustawy o PIT i których wartość początkowa przekracza 10 tys. złotych, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania.

Na podstawie art. 22f ust. 1 ustawy o PIT od składników majątku określonych w art. 22a ust. 1 ustawy o PIT podatnicy dokonują odpisów amortyzacyjnych od ustalonej wartości początkowej tych składników.

Zasady ustalania wartości początkowej określa art. 22g ustawy o PIT. Stosownie do treści art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy o PIT za wartość początkową środków trwałych uważa się w razie odpłatnego nabycia, cenę ich nabycia, a jeżeli były używane przez podatnika przed wprowadzeniem ich do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych i nie były wcześniej amortyzowane – cenę ich nabycia, nie wyższą jednak od ich wartości rynkowej.

Zgodnie z art. 22g ust. 3 ustawy o PIT za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

Dodatkowo, w przypadku składników majątku stanowiących współwłasność podatnika, zgodnie z art. 22g ust. 11 ustawy o PIT wartość początkową tego składnika ustala się w takiej proporcji jego wartości, w jakiej pozostaje udział podatnika we własności tego składnika majątku; zasada ta nie ma zastosowania do składników majątku stanowiących wspólność majątkową małżonków, chyba że małżonkowie wykorzystują składnik majątku w działalności gospodarczej prowadzonej odrębnie.

Jak zostało wskazane w opisie zdarzenia przyszłego:

•Wnioskodawca zamierza przyjąć nabywaną nieruchomość jako środek trwały,

•Nieruchomość zostanie nabyta przez Wnioskodawcę wspólnie z małżonkiem, w udziałach po ½,

•pomiędzy małżonkami funkcjonuje ustrój rozdzielności majątkowej małżeńskiej.

W związku z powyższym, w ocenie Wnioskodawcy, wartość początkową Nieruchomości będzie stanowić cena nabycia Nieruchomości, w części przypadającej na Wnioskodawcę, tj. ½ wartości nabywanej Nieruchomości. Wartość początkowa będzie mogła być powiększona m.in. o przypadającą na Wnioskodawcę część odsetek naliczonych i zapłaconych przed przyjęciem lokalu do użytkowania jako środek trwały.

Powyższe potwierdzają stanowiska organów podatkowych, m.in.:

•interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 15 grudnia 2018 roku, sygn. 0113-KDIPT2-1.4011.505.2018.2.MM:

A zatem, jeżeli środek trwały stanowi współwłasność podatnika i nie jest przedmiotem wspólności majątkowej małżeńskiej, to jego wartość początkową należy ustalić, stosując proporcję do udziału we współwłasności. Jak wskazano, od zasady tej jest tylko jeden wyjątek dotyczący składników majątku stanowiących wspólność majątkową małżonków. W rozpatrywanej sprawie wyjątek ten nie znajdzie jednak zastosowania, ponieważ w związku z ustanowieniem rozdzielności majątkowej przez sąd środki trwałe (budynki) nie będą już przedmiotem wspólności majątkowej małżeńskiej, będą jedynie przedmiotem współwłasności w częściach ułamkowych.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawiła Pani we wniosku, jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 163 ze zm.):

Zatem, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

-musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,

-nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów,

-musi być należycie udokumentowany.

Powołany przepis wskazuje, że przy ocenie danego wydatku przede wszystkim musi istnieć źródło przychodów. Z zasadą tą skorelowane są przepisy ustanawiające reguły potrącania wydatków w określonym czasie.

Stwierdzenie, że określone wydatki poniesione przez podatnika spełniają wszystkie wskazane przez ustawodawcę warunki podatkowego uznania ich za koszty uzyskania przychodów, stanowi bowiem niezbędną przesłankę odliczenia ich przez podatnika od osiągniętych przychodów.

W przypadku źródła przychodów, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza, wskazuję, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Przy czym – związek przyczynowy między poniesieniem wydatku a osiągnięciem przychodów bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem ich źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodów bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodów to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast kosztami służącymi zabezpieczeniu źródła przychodów są koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu niedopuszczenia do utraty źródła przychodów w przyszłości.

Zwracam przy tym uwagę, że obowiązek jednoznacznego wykazania związku przyczynowo-skutkowego między poniesionym wydatkiem a przychodami uzyskanymi z działalności, zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła tych przychodów – każdorazowo spoczywa na podatniku.

Ustawodawca, posługując się zwrotem „koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów”, przypisuje temu określeniu cechę świadomego, zamierzonego, przemyślanego i logicznego działania podatnika przyporządkowanego osiągnięciu przychodów, a nie odwołuje się do skutku będącego następstwem określonego działania. Wykładnia językowa użytego przez ustawodawcę pojęcia „koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów” oznacza, że podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod warunkiem że wykaże, że świadomie poniósł określony wydatek, który ma związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a jego poniesienie miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów. Zależność między poniesionymi w danym czasie kosztami a możliwością uzyskania przychodów trzeba zatem rozpatrywać na podstawie adekwatnego związku przyczynowego. Przy kwalifikowaniu określonych wydatków poczynionych przez podatnika do kosztów podatkowych należy jednocześnie brać pod uwagę przeznaczenie wydatku (jego celowość), jak też potencjalną możliwość przyczynienia się wydatku do osiągnięcia przychodów podatnika.

Z opisu sprawy wynika, że prowadzi Pani jednoosobową działalność gospodarczą w zakresie weterynarii. Pozostaje Pani w związku małżeńskim – między Panią a Pani małżonkiem funkcjonuje ustrój rozdzielności majątkowej. Wspólnie z małżonkiem zamierza Pani nabyć lokal użytkowy wraz ze związanymi z nim miejscem parkingowym oraz udziałem w gruncie i częściach wspólnych (dalej: Nieruchomość). Nieruchomość zostanie nabyta przez Panią i Pani małżonka w udziałach: Pani 1/2, małżonek 1/2. Zakup zostanie sfinansowany za pośrednictwem kredytu hipotecznego zaciągniętego wspólnie przez Panią i Pani małżonka. Mimo nabycia Nieruchomości w ramach majątku prywatnego, zamierza Pani wykorzystywać całą Nieruchomość w prowadzonej działalności gospodarczej. Nieruchomość będzie stanowić środek trwały w Pani działalności. Część Nieruchomości przypadająca na Pani małżonka będzie wykorzystywana przez Panią na podstawie umowy użyczenia zawartej między Panią a Pani małżonkiem.

W odniesieniu do kwestii zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odsetek od kredytu hipotecznego zapłaconych po oddaniu Nieruchomości do używania jako środek trwały wyjaśniam, co następuje.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 8 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Ponadto stosownie do art. 23 ust. 1 pkt 32 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Natomiast na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 33 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Na podstawie powołanych regulacji – dopiero zapłacenie odsetek od kredytu (pożyczki) daje możliwość zaliczenia ich do kosztów uzyskania przychodów, o ile odsetki nie zwiększają kosztów inwestycji.

W konsekwencji, odsetki są kosztem podatkowym, jeśli spełniają następujące przesłanki:

-są faktycznie zapłacone,

-pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z przychodami,

-nie zwiększają kosztów inwestycji w okresie realizacji tych inwestycji.

Z tych przepisów wynika, że aby prawidłowo rozliczyć koszty uzyskania przychodów, istotny jest moment poniesienia przez podatnika wydatków związanych ze spłatą odsetek od kredytu (pożyczki).

Skoro wskazany przez Panią lokal użytkowy będzie wykorzystywany przez Panią w prowadzonej przez Panią działalności gospodarczej, to odsetki od kredytu zaciągniętego na jego zakup – w części przypadającej na Panią – mogą stanowić koszty uzyskania przychodów tej działalności.

Podsumowanie: zapłacone odsetki od uzyskanego kredytu hipotecznego, w części przypadającej na Panią, będą mogły stanowić koszty uzyskania przychodów w ramach Pani działalności gospodarczej.

Odnosząc się do kwestii ustalenia wartości początkowej Nieruchomości wskazuję na art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym:

W myśl art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Zgodnie z art. 22c pkt 1 i 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Z przytoczonych przepisów wynika, że środkami trwałymi podlegającymi amortyzacji są m.in. nabyte budynki oraz lokale będące odrębną własnością, o ile spełniają określone warunki:

-stanowią własność lub współwłasność podatnika,

-są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do użytkowania,

-przewidywany okres ich użytkowania jest dłuższy niż rok,

-są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą bądź też najmem.

Amortyzacji zatem nie podlegają grunty oraz udział w gruncie przypadający na wyodrębniony lokal.

Jak stanowi art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 22a i 22b, których wartość początkowa, określona zgodnie z art. 22g, nie przekracza 10 000 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania. Składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 22f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Z kolei zgodnie z art. 22f ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych stanowi wartość początkowa środków trwałych. Szczegółowe zasady ustalania wartości początkowej zawarte są w art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Przy czym, zgodnie z art. 22g ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Z powyższych uregulowań wynika, że podatnik jest zobowiązany ustalić wartość początkową posiadanego środka trwałego, która to wartość stanowi podstawę dokonywania odpisów amortyzacyjnych. Sposób jej ustalenia zależy przy tym od sposobu nabycia danego składnika majątku. Na prawidłowe ustalenie wartości początkowej środka trwałego będą miały wpływ wszelkie wydatki mające związek z jego przystosowaniem do stanu kompletności i zdatności do użytku w dniu przyjęcia do używania. W związku z tym do wartości początkowej środka trwałego należy zaliczyć zarówno wydatki poniesione na jego zakup, jak również wydatki poniesione na odsetki od kredytu naliczone do dnia przekazania środka trwałego do używania.

Zauważam również, że zgodnie z art. 22g ust. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Z tej regulacji wynika, że w sytuacji gdy składnik majątku trwałego stanowi współwłasność podatnika, wartość początkowa tego składnika jest ustalana i wprowadzana do stosownej ewidencji w takiej proporcji, w jakiej podatnik posiada udział w jego współwłasności. Ta zasada nie ma zastosowania do składników majątku stanowiących współwłasność majątkową małżonków, chyba że małżonkowie wykorzystują dany składnik w działalności gospodarczej prowadzonej odrębnie.

Na podstawie informacji przedstawionych we wniosku oraz przywołanych regulacji prawnych stwierdzam, że wartość początkową Nieruchomości powinna Pani ustalić jako cenę jej nabycia (bez wartości udziału w gruncie), proporcjonalnie do udziału we własności nieruchomości, tj. w ½ powiększoną o wydatki poniesione na przypadające na Panią odsetki od kredytu naliczone do dnia przekazania środka trwałego do używania.

Podsumowanie: wartość początkową Nieruchomości będzie stanowić cena nabycia Nieruchomości (pomniejszona o wartość udziału w gruncie), w części przypadającej na Panią, tj. 1/2 wartości nabywanej Nieruchomości. Wartość początkowa będzie mogła być powiększona o przypadającą na Panią część odsetek naliczonych przed przyjęciem Nieruchomości do użytkowania jako środek trwały. Od tak ustalonej wartości początkowej odpisy amortyzacyjne będą stanowić Pani koszty podatkowe w działalności gospodarczej.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzeń przyszłych, które Pani przedstawiła, i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

W odniesieniu do powołanych przez Panią interpretacji stwierdzam, że zapadły one w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego tę interpretację.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pani sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem zdarzeń przyszłych i zastosuje się Pani do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pani prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.