Interpretacja indywidualna

– stanowisko nieprawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

21 maja 2025 r. wpłynął Pana wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej. Uzupełnił go Pan pismem z 7 czerwca 2025 r. – w odpowiedzi na wezwanie. Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

A.A. mieszkający przy ulicy (…), NIP: (…) (dalej jako: Wnioskodawca), jest obywatelem Białorusi (a od czerwca 2024 roku również obywatelem Polski), który przyjechał wraz z małżonką do Polski 25 lutego 2022 r. na podstawie wizy pracowniczej w ramach programu (…).

Po przyjeździe założył jednoosobową działalność gospodarczą w zakresie usług IT (marzec 2022 roku). Od kwietnia do lipca 2022 r. wynajmowali razem mieszkanie w ramach (...) niedaleko (…), a wcześniej przez trzy miesiące zamieszkiwali na podstawie innej umowy najmu. W całym 2022 roku Wnioskodawca osiągał wyłącznie dochody z działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Polski.

15 września 2022 r. Wnioskodawca otrzymał decyzję o przyznaniu Karty Polaka. Pod koniec października 2022 r. zakończył prowadzenie działalności gospodarczej na Białorusi.

W latach 2022 i 2023 Wnioskodawca korzystał z ulgi na powrót przewidzianej w art. 21 ust. 1 pkt 152 ustawy o PIT. Przed przyjazdem do Polski Wnioskodawca zamieszkiwał na Białorusi, gdzie mieszkał w mieszkaniu należącym do jego rodziców. Ponadto nabył działkę, na której rozpoczął budowę domu, jednakże przed jej ukończeniem zdecydował się na przeprowadzkę do Polski.

Uzupełnienie opisu stanu faktycznego

Wnioskodawca chce skorzystać z ulgi podatkowej w latach 2022, 2023, 2024, 2025.

Wnioskodawca powrócił do Polski 25 lutego 2022 roku.

Przeniesienie interesów życiowych, osobistych i gospodarczych (centrum interesów życiowych) do Polski nastąpiło z dniem 25 lutego 2022 roku.

W wyniku przeniesienia miejsca zamieszkania od 25 lutego 2022 roku Wnioskodawca podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.

Białoruś, zgodnie ze swoim prawem wewnętrznym uważała Wnioskodawcę za swojego podatnika do roku 2021. Zgodnie z prawem wewnętrznym Białorusi Wnioskodawca nie był w roku 2022 tam rezydentem podatkowym, ponieważ przebywał na Białorusi poniżej 183 dni w roku.

Zgodnie z białoruskimi przepisami o podatku dochodowym, to kryterium dni decyduje o rezydencji podatkowej. Nadto Wnioskodawca zwraca uwagę, że zgodnie z polsko - białoruską umową o unikaniu podwójnego opodatkowania (art. 4) jego miejsce zamieszkania i centrum interesów życiowych od 25 lutego 2022 roku znajdowało się i znajduje się w Polsce.

W roku podatkowym 2019, 2020, 2021 oraz przez okres od początku roku 2022 do dnia poprzedzającego dzień, w którym Wnioskodawca zmienił miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (do 25 lutego 2022 roku) nie przebywał on na terytorium Polski dłużej niż 183 dni.

W latach 2019-2021 oraz na początku 2022 (do 25 lutego 2022 roku) miejsce zamieszkania Wnioskodawcy było na Białorusi.

W latach 2022-2023 Wnioskodawca korzystał z ulgi na powrót, ale mając na względzie niejasność przepisów, dokonał korekty zeznań podatkowych, dopłacając podatek z odsetkami.

W okresie, w którym Wnioskodawca zamierza skorzystać z ulgi na powrót, uzyskiwał dochody z pozarolniczej działalności gospodarczej na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym w zakresie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych. 

Wnioskodawca chciałby skorzystać z ulgi na powrót z działalności gospodarczej opodatkowanej w formie ryczałtu ewidencjonowanego.

Wnioskodawca nie miał miejsca zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez co najmniej 5 lat kalendarzowych poprzedzających okres pobytu zagranicą. Do momentu przyjazdu do Polski 25 lutego 2022 Polska nie była jego miejscem zamieszkania. Wnioskodawca urodził się i mieszkał do momentu przyjazdu do Polski nieprzerwanie na Białorusi.

Suma przychodów w latach, w których Wnioskodawca chce skorzystać z ulgi na powrót przekroczy kwotę 85 528 zł.

Wnioskodawca nie posiada certyfikatu rezydencji z Białorusi, ale posiada dokumenty potwierdzające jego rezydencję podatkową na Białorusi w latach 2019-2021 oraz w roku 2022 do momentu przeprowadzki do Polski:

1.Wyciągi z białoruskiego konta bankowego;

2.Zeznania podatkowe złożone do białoruskich organów podatkowych (VAT i PIT);

3.Umowa z Wnioskodawcą jako niezależnym wykonawcą (independent Contractor Agreement). Dokument ten reguluje współpracę z podwykonawcą, który nie jest pracownikiem. Określa on, że wykonawca odpowiada za swoje podatki, urlop, a także, że zleceniodawca nie ma obowiązków wobec pracodawcy;

4.Wystawione przez Wnioskodawcę faktury dokumentujące sprzedaż usług na rzecz kontrahenta;

5.Protokoły do wykonanych usług. Są to dokumenty przede wszystkim potwierdzające zakończenie prac;

6.Aneksy do umowy o świadczenie usług, które precyzują następujące warunki umowy, jak: wynagrodzenie, terminy, zakres prac, specyfikacje techniczne, zmiany w umowie.

Pytanie

Czy podatnik, który przeniósł miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w marcu 2022 r., nie posiadając w tym momencie Karty Polaka, lecz uzyskał ją w październiku 2022 r., spełnia warunki do skorzystania z ulgi na powrót, o której mowa w art. 21 ust. 1 pkt 152 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Pana stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, spełnia on warunki do zastosowania zwolnienia od podatku dochodowego, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 152 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w związku z art. 21 ust. 43 tej ustawy, albowiem w roku podatkowym, w którym przeniósł miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, spełnił wszystkie przesłanki warunkujące prawo do zastosowania ulgi na powrót, w tym przesłankę posiadania Karty Polaka.

Wnioskodawca przybył do Polski w marcu 2022 r. i od tego czasu posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej ośrodek interesów osobistych i gospodarczych w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy PIT. Od momentu przyjazdu do Polski prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą, z której uzyskuje przychody opodatkowane zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W październiku 2022 r. Wnioskodawcy została przyznana Karta Polaka. Wnioskodawca nie posiadał miejsca zamieszkania w Polsce w okresie trzech lat kalendarzowych poprzedzających rok 2022, ani w okresie od początku roku 2022 do dnia poprzedzającego przyjazd do Polski. Jednocześnie nie korzystał wcześniej, w całości ani w części, z ulgi na powrót.

W ocenie Wnioskodawcy, z literalnego brzmienia art. 21 ust. 43 pkt 3 lit. a ustawy PIT nie wynika, że warunek posiadania Karty Polaka musi być spełniony najpóźniej w dniu przeniesienia miejsca zamieszkania na terytorium Polski. Przepis posługuje się formą „posiada”, a nie „posiadał w dacie zmiany miejsca zamieszkania”, co oznacza, że wystarczające jest, aby podatnik posiadał Kartę Polaka w roku podatkowym, w którym zamierza skorzystać z ulgi. Stanowisko to znajduje potwierdzenie w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 10 kwietnia 2024 r., sygn. akt III SA/Wa 294/24: “Trudno byłoby w tym przypadku zaakceptować sytuację, w której prawodawca z jednej strony dopuściłby do prowadzenia postępowania o przyznanie Karty Polaka na terytorium RP, która niejednokrotnie (o ile nie z reguły) jest inicjowana przez ubiegającą się osobę dopiero po zmianie miejsca zamieszkania na terytorium kraju, z drugiej strony natomiast uzależnił stosowanie zwolnienia od podatku (m.in. dla osób posiadających Kartę Polaka) od tego, że taka karta została uzyskana najpóźniej na moment przeniesienia miejsca zamieszkania do Polski. W ten sposób ustawodawca podatkowy (przy przyjęciu interpretacji zaprezentowanej przez Organ interpretacyjny) pozbawiłby preferencji podatkowej osoby, które po zmianie miejsca zamieszkania na terytorium kraju zainicjowały procedurę przyznania Karty Polaka (mimo że prawodawca przewiduje zainicjowanie tej procedury w kraju). W tym miejscu Sąd zwraca również uwagę na to, że Skarżąca wskazała w skardze, że "od 2020 roku na B. nie ma możliwości złożenia wniosku o przyznanie Karty Polaka". W tym kontekście zaproponowana przez Organ interpretacyjny wykładnia przepisów w istotny sposób ograniczyłaby (lub wręcz nawet uniemożliwiłaby) skorzystanie z przedmiotowej preferencji przez podatników, którzy uprzednio mieli miejsce zamieszkania na Białorusi. Sąd nie znajduje uzasadnienia dla takiej wykładni przepisów, w szczególności biorąc pod uwagę wyrażoną w art. 32 Konstytucji RP zasadę równości. w którym sąd jednoznacznie uznał, że posiadanie Karty Polaka w momencie przeniesienia miejsca zamieszkania nie jest warunkiem koniecznym. Wystarczające jest, aby podatnik uzyskał Kartę Polaka najpóźniej do końca pierwszego roku podatkowego, za który zamierza skorzystać ze zwolnienia.

Tym samym, skoro Wnioskodawca uzyskał Kartę Polaka w październiku 2022 r., a przeniósł miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w marcu 2022 r., spełnia przesłankę posiadania Karty Polaka w rozumieniu art. 21 ust. 43 pkt 3 lit. a ustawy PIT.

W konsekwencji, wobec spełnienia wszystkich pozostałych warunków ustawowych, przysługuje mu prawo do zastosowania zwolnienia przewidzianego w art. 21 ust. 1 pkt 152 ustawy PIT od 2022 r. lub - wedle wyboru - od 2023 r., zgodnie z zasadą przewidzianą w treści tego przepisu.”

Wnioskodawca podkreśla, że celem ustawodawcy, wynikającym z uzasadnienia projektu nowelizacji wprowadzającej art. 21 ust. 1 pkt 152 ustawy PIT, było stworzenie mechanizmu zachęcającego do przyjazdu lub powrotu do Polski osób polskiego pochodzenia i podjęcia tutaj legalnej działalności zarobkowej. Celem tym było zwiększenie atrakcyjności Polski jako miejsca prowadzenia działalności zawodowej. W tym kontekście rygorystyczne i zawężające wykładnie warunku posiadania Karty Polaka, odczytywane w sposób oderwany od literalnego brzmienia przepisu oraz celu regulacji, należy uznać za nieuzasadnione i w sposób sprzeczny z intencją ustawodawcy utrudnia lub nawet uniemożliwia skorzystanie z tej ulgi.

Interpretacja uniemożliwiająca skorzystanie z ulgi w sposób szczególny dyskryminuje osoby, które z obawy o siebie i o swoich bliskich podjęli szybko decyzję o wyjeździe do Polski, co kłóci się z zasadami sprawiedliwości społecznej. Nadto, mając na uwadze zasadę in dubio pro tributario, wyrażoną w art. 2a Ordynacji podatkowej, wszelkie wątpliwości interpretacyjne co do zakresu warunków uprawniających do skorzystania z preferencji podatkowej powinny być rozstrzygane na korzyść podatnika.

Z tych względów, Wnioskodawca wnosi o potwierdzenie, że w opisanym stanie faktycznym przysługuje mu prawo do zastosowania zwolnienia z podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 152 ustawy PIT, począwszy od roku podatkowego, w którym przeniósł miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i uzyskał Kartę Polaka.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 152 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 163 ze zm.):

Na podstawie art. 21 ust. 39 ww. ustawy:

Stosownie do art. 21 ust. 43 powołanej ustawy:

W myśl natomiast art. 21 ust. 44 cytowanej ustawy:

Przepisy te zostały wprowadzone z dniem 1 stycznia 2022 r. przez art. 1 pkt 13 lit. a) tiret 13 ustawy z 29 października 2021 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2021 r. poz. 2105).

Ponadto, z art. 53 ww. ustawy zmieniającej wynika, że:

Zwolnienie przedmiotowe, o którym mowa w ww. art. 21 ust. 1 pkt 152 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych polega na zwolnieniu od podatku dochodowego niektórych przychodów osiągniętych w czterech kolejno po sobie następujących latach podatkowych przez podatników, którzy w wyniku przeniesienia miejsca zamieszkania na terytorium Polski po dniu 31 grudnia 2021 r. podlegają w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.

Osoby podlegające w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Wynika to z art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jak wynika z art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

W świetle art. 4a ww. ustawy:

Aby zapewnić sobie możliwość skorzystania z omawianej preferencji podatkowej, należy zarówno przez trzy lata kalendarzowe poprzedzające bezpośrednio rok, w którym zmieniono miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, oraz w okresie od początku roku, w którym zmieniono miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, do dnia poprzedzającego ten dzień, nie posiadać miejsca zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i co istotne w wyniku przeniesienia miejsca zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, należy mieć nieograniczony obowiązek podatkowy na terytorium RP.

Z przedstawionego przez Pana opisu wynika, że w wyniku przeniesienia w 2022 roku miejsca zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej podlega Pan nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Zatem, warunek wskazany w art. 21 ust. 43 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych został spełniony.

Następny warunek, który określa art. 21 ust. 43 pkt 2 lit. a) ww. ustawy również został spełniony. Z przedstawionych informacji wynika bowiem, że w okresie trzech lat kalendarzowych poprzedzających rok, w którym zmienił Pan miejsce zamieszkania oraz w okresie od początku tego roku do dnia poprzedzającego dzień, w którym zmienił Pan miejsce swojego zamieszkania na Polskę, nie miał Pan miejsca zamieszkania na terytorium Polski.

Kolejnym istotnym kryterium umożliwiającym zastosowanie „ulgi na powrót” jest stosownie do art. 21 ust. 43 pkt 4 ustawy, posiadanie certyfikatu rezydencji lub innych dowodów dokumentujących miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w okresie niezbędnym do ustalenia prawa do tego zwolnienia.

Zgodnie z art. 5a pkt 21 ww. ustawy:

Z treści ww. regulacji wynika, że dokumentowanie miejsca zamieszkania dla celów podatkowych w okresie niezbędnym do ustalenia prawa do „ulgi na powrót” może alternatywnie nastąpić posiadanym przez podatnika certyfikatem rezydencji lub innym dowodem. Wystarczy zatem, że podatnik posiada inne dokumenty, które potwierdzą jego miejsce zamieszkania w innym państwie, niemniej muszą być to dokumenty potwierdzające miejsce zamieszkania dla celów podatkowych. Takimi dokumentami mogą być np. umowa o pracę, albo umowa najmu mieszkania za granicą, albo zaświadczenie od byłego pracodawcy.

Choć przepisy podatkowe nie wymieniają w tym zakresie żadnego katalogu, to należy pamiętać, że zgodnie z art. 180 § 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.):

Powyższe oznacza, że innymi dowodami wskazującymi na miejsce zamieszkania poza Polską mogą być m.in. umowa o pracę, historia zatrudnienia, zagraniczne zeznania podatkowe, zagraniczna umowa najmu nieruchomości, paski wynagrodzeń, wyciągi bankowe czy też zagraniczne zaświadczenie od pracodawcy. Można w tym zakresie przedstawić również inne dowody.

Z przedstawionego przez Pana opisu zdarzenia wynika, że posiada Pan inne dokumenty potwierdzające, że Pana miejsce zamieszkania dla celów podatkowych przed przyjazdem do Polski znajdowało się na Białorusi tj.:

1.Wyciągi z białoruskiego konta bankowego;

2.Zeznania podatkowe złożone do białoruskich organów podatkowych (VAT i PIT);

3.Umowa z Wnioskodawcą jako niezależnym wykonawcą (independent Contractor Agreement). Dokument ten reguluje współpracę z podwykonawcą, który nie jest pracownikiem. Określa on, że wykonawca odpowiada za swoje podatki, urlop, a także, że zleceniodawca nie ma obowiązków wobec pracodawcy;

4.Wystawione przez Wnioskodawcę faktury dokumentujące sprzedaż usług na rzecz kontrahenta;

5.Protokoły do wykonanych usług. Są to dokumenty przede wszystkim potwierdzające zakończenie prac;

6.Aneksy do umowy o świadczenie usług, które precyzują następujące warunki umowy, jak: wynagrodzenie, terminy, zakres prac, specyfikacje techniczne, zmiany w umowie.

Spełnił Pan zatem warunek wskazany w art. 21 ust. 43 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W celu skorzystania z ww. preferencji podatkowej, tj. tzw. „ulgi na powrót” spełnione muszą być jednak wszystkie warunki wskazane w art. 21 ust. 39, 43 i 44 ustawy.

Jednym z warunków, wymienionych w art. 21 ust. 43 pkt 3 lit. a) jest również posiadanie przez podatnika Karty Polaka.

Zgodnie z art. 1 ustawy z 7 września 2007 r. o Karcie Polaka (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 192):

Stosownie do art. 2 ust. 1-3 ww. ustawy:

Natomiast w art. 3 ww. ustawy wskazano, że:

Jak wynika z art. 17 ww. ustawy:

W świetle art. 18 ww. ustawy:

Zgodnie z art. 20 ww. ustawy:

Stosownie do art. 23 ust. 1 i ust. 3 ww. ustawy:

Natomiast zgodnie z art. 195 ust. 1 pkt 9 ustawy z 12 grudnia 2013 r. o cudzoziemcach (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 769 ze zm.):

Stosownie zaś do art. 229 ust. 7 ww. ustawy:

Stosownie do art. 240 ww. ustawy:

Zgodnie z art. 242 ww. ustawy:

Natomiast zgodnie z art. 243 ww. ustawy:

Z treści wniosku wynika, że przeniósł Pan swoje miejsce zamieszkania do Polski z dniem 25 lutego 2022 roku, natomiast decyzję o przyznaniu Karty Polaka otrzymał Pan dopiero 15 września 2022 r.

Wobec literalnego brzmienia przepisów regulujących omawiane zwolnienie, w tym w szczególności zestawiając brzmienie lit. a) i b) w art. 21 ust. 43 pkt 3 ww. ustawy wskazać należy, że w przypadku tzw. „ulgi na powrót” powinniśmy mieć do czynienia z jedną z dwóch kategorii podatników „powracających” – tj. z podatnikiem, który we wcześniejszym okresie miał określone w lit. b) miejsce zamieszkania lub posiada np. Kartę Polaka wymienioną w lit. a), czyli uzyskał ją wcześniej – najpóźniej na moment przeniesienia miejsca zamieszkania do Polski.

Z przedstawionych przez Pana okoliczności wynika, że przed przeniesieniem miejsca zamieszkania do Polski, tj. w latach 2019-2021 oraz w okresie od początku roku 2022 do momentu zmiany miejsca zamieszkania zamieszkiwał Pan na Białorusi. Ponadto przed 2019 r. nie miał Pan miejsca zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieprzerwanie co najmniej przez 5 lat kalendarzowych.

Zatem nie spełnia Pan warunku wskazanego w art. 21 ust. 43 pkt 3 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. nie miał Pan miejsca zamieszkania:

• nieprzerwanie co najmniej przez okres, o którym mowa w art. 21 ust. 43 pkt 2 ww. ustawy, w państwie członkowskim Unii Europejskiej lub państwie należącym do Europejskiego Obszaru Gospodarczego, Konfederacji Szwajcarskiej, Australii, Republice Chile, Państwie Izrael, Japonii, Kanadzie, Meksykańskich Stanach Zjednoczonych, Nowej Zelandii, Republice Korei, Zjednoczonym Królestwie Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej lub Stanach Zjednoczonych Ameryki, lub
• na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieprzerwanie przez co najmniej 5 lat kalendarzowych poprzedzających okres, o którym mowa w art. 21 ust. 43 pkt 2 ww. ustawy.

Na moment przeniesienia miejsca zamieszkania do Polski nie posiadał Pan również obywatelstwa polskiego, jak też obywatelstwa innego niż Rzeczpospolita Polska państwa członkowskiego Unii Europejskiej lub państwa należącego do Europejskiego Obszaru Gospodarczego albo Konfederacji Szwajcarskiej, bowiem jak Pan wskazał – posiadał wyłącznie obywatelstwo białoruskie.

W Pana przypadku możliwość skorzystania z ulgi na powrót jest więc uwarunkowana posiadaniem Karty Polaka.

Mając na względzie unormowania dotyczące przyznawania, utraty ważności i unieważniania Karty Polaka wskazać należy, że podatnik, który posiada Kartę Polaka (art. 21 ust. 43 pkt 3 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) to osoba, która ma przyznaną i ważną Kartę Polaka na moment przeniesienia miejsca zamieszkania do Polski. Karta jest przyznawana w drodze decyzji przez właściwy organ, a może stracić ważność z mocy prawa lub może zostać unieważniona stosownie do obowiązujących w tym zakresie przepisów odrębnych.

Wobec powyższego nie spełnił Pan warunku posiadania Karty Polaka wskazanego w art. 21 ust. 43 pkt 3 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, bowiem w momencie przeniesienia miejsca zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nie posiadał Pan Karty Polaka. Uzyskał ją Pan dopiero po przyjeździe do Polski.

Zatem nie przysługuje Panu prawo do skorzystania z ulgi na powrót w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 152 w związku z art. 21 ust. 43 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z uwagi na brak Karty Polaka w momencie przeniesienia miejsca zamieszkania z Białorusi do Polski.

Pana stanowisko należało więc uznać za nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Przedmiotem interpretacji nie jest ustalenie obowiązku podatkowego i miejsca zamieszkania. Fakt, że 25 lutego 2022 r. przeniósł Pan miejsce zamieszkania do Polski i od tego dnia podlega Pan nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce, przyjęto jako podany przez Pana element opisu stanu faktycznego.

Rolą organu interpretacyjnego nie jest ustalanie stanu faktycznego (nie ma uprawnień do przeprowadzania postępowania dowodowego), a informacje niezbędne do wydania interpretacji może przyjmować wyłącznie z przedstawionego przez wnioskodawcę opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego. Jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie się różnił od stanu występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego. Należy też zauważyć, że na podatniku spoczywa obowiązek udowodnienia w toku ewentualnego postępowania kontrolnego czy podatkowego okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Odnosząc się natomiast do przywołanego przez Pana wyroku sądu należy zaznaczyć, że każdy z wyroków zapada na gruncie unikalnego stanu faktycznego i w zasadzie wyłącznie do niego się ogranicza. Zatem są to rozstrzygnięcia odnoszące się do indywidualnych spraw i co do zasady wiążą one strony postępowania w tych konkretnych, indywidualnych sprawach nie rozciągając swojego oddziaływania na inne, choćby podobne lub zbieżne sprawy.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pan do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”). Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.