Interpretacja indywidualna

– stanowisko nieprawidłowe

Szanowna Pani,

stwierdzam, że Pani stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

30 kwietnia 2025 r. wpłynął Pani wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej. Uzupełniła go Pani – na wezwanie organu – pismem z 26 czerwca 2025 r. (wpływ) oraz pismem z 3 lipca 2025 r. Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

13 września 2023 r. nabyła Pani wraz z mężem, w ramach współwłasności małżeńskiej w częściach ułamkowych 50%/50%, pojazd marki X za łączną kwotę 65 000 zł, opłacając podatek PCC.

Zakup został udokumentowany umową kupna-sprzedaży, w której jako kupujący wskazani byliście Państwo oboje w równych częściach. Od zakupu pojazdu do faktycznej sprzedaży minął 1 rok, 2 miesiące.

29 października 2024 r. zawarła Pani z mężem umowę darowizny, na mocy której przekazał on na Pani rzecz swoją połowę udziału w przedmiotowym pojeździe, tj. 50% udziału we współwłasności pojazdu. Wartość darowizny określona w umowie wyniosła 20 000 zł.

Darowizna została dokonana bez zamiaru dalszego zbywania pojazdu. Celem było przeniesienie własności w ramach małżeństwa. Niecałe trzy tygodnie później, tj. 16 listopada 2024 r., pojawiła się osoba zainteresowana kupnem pojazdu.

Finalnie została zawarta umowa sprzedaży całego pojazdu na kwotę 50 000 zł.

Na sprzedaży pojazdu poniosła Pani stratę w wysokości 15 000 zł, co wynika z dokumentów potwierdzających zarówno nabycie, jak i sprzedaż pojazdu.

Uzupełnienie stanu faktycznego

Nie prowadziła Pani oraz nie prowadzi Pani jednoosobowej działalności gospodarczej.

Związek małżeński zawarła Pani 24 sierpnia 2024 r. Przez cały okres małżeństwa obowiązuje rozdzielność majątkowa.

W dniu dokonania zakupu pojazdu marki X (13 września 2023 r.) nie obowiązywała wspólność majątkowa małżeńska. Nabycia pojazdu marki X Pani i Pani mąż nie dokonaliście ze środków należących do majątku wspólnego małżeńskiego Pani i Pani męża. Środki pochodziły z indywidualnie zawartych kredytów gotówkowych.

13 września 2023 r. Pani i Pani mąż nie dokonaliście zakupu pojazdu marki X do majątku wspólnego małżeńskiego. Pojazd został nabyty przed zawarciem związku małżeńskiego. Umowa została zawarta na współwłasność w proporcjach 50%/50%.

Mąż prowadził pozarolniczą działalność gospodarczą w okresie 2 października 2021 r. do 1 listopada 2024 r. Przeważająca działalność gospodarcza PKD 62.01.Z – działalność związana z oprogramowaniem. Samochód nie był wprowadzony do środków trwałych działalności. Działalność gospodarcza, która była prowadzona przez Pani męża w podanym okresie, była opodatkowana w formie ryczałtu. W związku z powyższym koszty związane z użytkowaniem pojazdu marki X, w tym koszty eksploatacyjne, nie były uwzględniane w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Pojazd marki X, który stanowił w 50% majątek prywatny Pani męża, był wykorzystywany głównie do celów osobistych, ale również wykorzystywał go w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Pojazd marki X był wykorzystywany do użytku codziennego tj. Pani dojazdy do pracy, zakupy i tym podobne.

Przed 29 października 2024 r. zawarła Pani z mężem umowę o rozdzielności majątkowej małżeńskiej. Została zawarta ona przed zawarciem związku małżeńskiego, obowiązuje od 24 sierpnia 2024 r.

W odpowiedzi na pytanie z wezwanie dotyczące tego z jakich przyczyn i w jakim celu zawarła Pani 29 października 2024 r. umowę darowizny z mężem dotyczącą udziału w pojeździe marki X wyjaśniła Pani, że docelowo każde z Państwa miało posiadać pojazd na własność.

Pojazd marki X był wykorzystywany od momentu darowania Pani udziału do momentu jego zbycia do użytku codziennego. Pojazd zbyła Pani 16 listopada 2024 r. Odpłatne zbycie pojazdu marki X nie miało miejsca w wykonaniu działalności gospodarczej.

Nie posiada Pani pojazdu do sprzedaży. W najbliższym czasie (tj. do końca roku 2025) nie planuje Pani zakupu oraz sprzedaży pojazdu. Wcześniej była Pani w posiadaniu i sprzedała Pani jeden pojazd marki Y. Pojazd nabyła Pani indywidualnie 30 marca 2022 r. na podstawie umowy kupna-sprzedaży. Pojazd został nabyty w celach użytkowania codziennego, głównie dojazdów do pracy. Pojazd był przeznaczony do użytku codziennego: dojazdy do pracy, zakupy i tym podobne.

Powodem zbycia pojazdu marki Y był zakup pojazdu marki X 13 września 2023 r., który stał się Pani głównym środkiem transportu. Pojazd marki Y zbyła Pani 28 sierpnia 2024 r., ponieważ był on bardzo rzadko użytkowany.

Oprócz wskazanych powyżej 2 pojazdów (marki Y oraz X) użytkowanych na własne potrzeby, nie sprzedała Pani innych pojazdów. Środki zostały przeznaczone na codzienne potrzeby, raty zawartego wcześniej kredytu oraz zakup pojazdu marki Z dnia 19 listopada 2024 r., rok produkcji 2005, celem dojazdów do pracy.

Pojazd marki Z wciąż Pani posiada i nie jest przeznaczony na sprzedaż. Nie planuje Pani również jego sprzedaży.

Pytanie:

Czy w danym stanie faktycznym musi Pani zapłacić jakikolwiek podatek?

Pani stanowisko w sprawie

Pani zdaniem, w przedstawionym stanie faktycznym nie powstaje obowiązek zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych z tytułu sprzedaży pojazdu.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, opodatkowaniu podlega odpłatne zbycie rzeczy (w tym samochodu), jeżeli nie następuje ono w ramach działalności gospodarczej i zostało dokonane przed upływem 6 miesięcy, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie.

W niniejszej sprawie pojazd został nabyty przez Panią i Pani męża jako współwłaścicieli 13 września 2023 r., zatem 6-miesięczny okres wskazany w przepisie upłynął z końcem marca 2024 r.

29 października 2024 r. otrzymała Pani w darowiźnie pozostałe 50% udziału w pojeździe od Pani męża. 16 listopada 2024 r. sprzedała Pani cały pojazd. Uważa Pani, że mimo formalnego przeniesienia własności części udziału od Pani męża w drodze darowizny, należy uznać, że ciągłość posiadania pojazdu została zachowana, ponieważ wcześniej była Pani współwłaścicielem pojazdu od momentu jego nabycia, a darowizna nastąpiła między małżonkami i nie wiązała się z realną zmianą władztwa nad rzeczą.

W takiej sytuacji uważa Pani, że można zastosować jednolitą datę nabycia całego pojazdu, tj. wrzesień 2023 r. Dodatkowo, sprzedaż pojazdu przyniosła stratę, co również wyklucza osiągnięcie przychodu podlegającego opodatkowaniu.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawiła Pani we wniosku, jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania wyrażoną w przepisie art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 226 ze zm.):

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Brzmienie tego przepisu wskazuje zatem, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody uzyskane przez podatnika, z wyjątkiem tych, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę w katalogu zwolnień przedmiotowych ustawy, bądź od których zaniechano poboru podatku, w drodze rozporządzenia.

Stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy:

Źródłami przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

a)nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,

b)spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,

c)prawa wieczystego użytkowania gruntów,

d)innych rzeczy,

–jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a-c - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy - przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany.

Z treści powołanego wyżej przepisu wynika, że gdy sprzedaż rzeczy nie następuje w wykonywaniu działalności gospodarczej i jest dokonywana przed upływem pół roku (6 miesięcy), licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie, wówczas stanowi źródło przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przy czym w myśl art. 5a pkt 6 wyżej powołanej ustawy:

Ilekroć w ustawie jest mowa o działalności gospodarczej albo pozarolniczej działalności gospodarczej - oznacza to działalność zarobkową:

a)wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową,

b)polegającą na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż,

c)polegającą na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych

–prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9.

Należy jednak wskazać, że treść definicji zawartej w wyżej cytowanym przepisie daje podstawę, by przyjąć, że dla uznania określonej działalności za działalność gospodarczą konieczne jest m.in. łączne spełnienie trzech warunków: po pierwsze – dana działalność musi być działalnością zarobkową, po drugie – działalnością wykonywaną w sposób zorganizowany oraz po trzecie – w sposób ciągły.

Zatem działalność gospodarcza to taka działalność, która:

–jest prowadzona w celu osiągnięcia dochodu, przy czym nawet ewentualna strata będąca wynikiem tej działalności nie pozbawia jej statusu działalności gospodarczej, ponieważ istotny jest sam zamiar osiągnięcia dochodu,

–wykonywana jest w sposób ciągły; jednak przesłanki tej nie należy rozumieć jako konieczność wykonywania działalności bez przerwy, istotny jest zamiar powtarzalności określonych czynności celem osiągnięcia dochodu, np. powtarzalna sprzedaż przedmiotów własności posiadających tożsamy charakter,

–prowadzona jest w sposób zorganizowany, co oznacza, że podejmowane działania są podporządkowane obowiązującym regułom, normom i służą osiągnięciu celu, mają wpływ na racjonalność gospodarowania posiadanymi środkami, a tym samym uczestnictwa w obrocie gospodarczym.

Jeżeli więc rozmiar, powtarzalność, zarobkowy charakter oraz sposób zorganizowania wskazują na znamiona działalności gospodarczej, to w takim przypadku zbycie rzeczy spełnia przesłanki uznania ich za działalność gospodarczą w rozumieniu art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i winno zostać rozliczone na zasadach właściwych dla tej działalności.

Natomiast stosownie do art. 24 ust. 6 omawianej ustawy:

Dochodem z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d, jeżeli przychód z odpłatnego zbycia nie stanowi przychodu z działalności gospodarczej, jest różnica pomiędzy przychodem uzyskanym z odpłatnego zbycia rzeczy a kosztem ich nabycia, zmniejszona o wartość nakładów poczynionych w czasie posiadania rzeczy.

W myśl zaś art. 19 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych rzeczy, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8, jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie, pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia. Jeżeli jednak cena, bez uzasadnionej przyczyny, znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy w wysokości wartości rynkowej. Przepis art. 14 ust. 1 zdanie drugie stosuje się odpowiednio.

Wskazania wymaga, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęcia „rzeczy”, należy więc w tym zakresie odwołać się do przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 1061 ze zm.).

Zgodnie z art. 45 Kodeksu cywilnego:

Rzeczami w rozumieniu niniejszego kodeksu są tylko przedmioty materialne.

W myśl art. 46 § 1 Kodeksu cywilnego:

Nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.

Z powyższego przepisu wynika, że rzeczą ruchomą jest każdy przedmiot materialny niebędący nieruchomością.

Z analizy przedstawionych w opisie zdarzenia informacji wynika w szczególności, że 13 września 2023 r. nabyła Pani wraz z mężem, w częściach po 50% w ramach współwłasności, pojazd marki X za 65 000 zł na podstawie umowy kupna-sprzedaży. W chwili zakupu nie byliście Państwo małżeństwem, a pojazd nie stanowił majątku wspólnego. Zakup został sfinansowany z zaciągniętych indywidualnych kredytów. Państwa małżeństwo zostało zawarte 24 sierpnia 2024 r., przy jednoczesnym ustanowieniu rozdzielności majątkowej. Przez cały okres małżeństwa obowiązuje rozdzielność majątkowa. Pojazd marki X wykorzystywała Pani do celów prywatnych, na dojazdy do pracy, zakupy i do użytku codziennego. Pani mąż prowadził pozarolniczą działalność gospodarczą w okresie 2 października 2021 r. do 1 listopada 2024 r. Przeważająca działalność gospodarcza PKD 62.01.Z – działalność związana z oprogramowaniem. Działalność gospodarcza, która była prowadzona przez Pani męża w podanym okresie, była opodatkowana w formie ryczałtu. W związku z powyższym koszty związane z użytkowaniem pojazdu marki X, w tym koszty eksploatacyjne, nie były uwzględniane w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Samochód nie był wprowadzony do środków trwałych działalności. Pojazd marki X, który stanowił w 50% majątek prywatny Pani męża, był wykorzystywany głównie do celów osobistych, ale również wykorzystywał go w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. 29 października 2024 r. Pani mąż darował Pani swój udział w pojeździe o wartości 20 000 zł. Celem tego było, aby każde z Państwa posiadało pojazd na własność. Darowizna została dokonana bez zamiaru dalszego zbywania pojazdu. 16 listopada 2024 r. sprzedała Pani pojazd marki X za 50 000 zł, ponieważ pojawiła się osoba zainteresowana kupnem pojazdu. Wcześniej posiadała Pani i użytkowała prywatnie (do użytku codziennego, na dojazdy do pracy i zakupy) samochód marki Y, który zakupiła Pani indywidualnie 30 marca 2022 r. i sprzedała go Pani 28 sierpnia 2024 r. Powodem zbycia pojazdu marki Y był zakup 13 września 2023 r. pojazdu marki X, który stał się Pani głównym środkiem transportu. Środki ze sprzedaży przeznaczono na potrzeby codzienne, spłatę kredytu oraz zakup 19 listopada 2024 r. samochodu marki Z, który nadal Pani posiada i nie planuje Pani sprzedaży. Oprócz pojazdów marki Y oraz X, użytkowanych na własne potrzeby, nie sprzedała Pani innych pojazdów. W najbliższym czasie (tj. do końca roku 2025) nie planuje Pani zakupu oraz sprzedaży pojazdu. Nie prowadziła Pani oraz nie prowadzi Pani jednoosobowej działalności gospodarczej.

Na tle powyższego powzięła Pani wątpliwość czy odpłate zbycie 16 listopada 2024 r. pojazdu marki X podlegało opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W przedmiotowej sprawie, dla rozstrzygnięcia skutków podatkowych odpłątego zbycia w 2024 r. przez Panią pojazdu marki X decydujące znaczenie ma ustalenie daty nabycia przez Panią opisanego wyżej pojazdu oraz podstawa prawna jego nabycia.

Wyjaśnienia wymaga, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęcia „nabycia”. Zatem, mając na uwadze jego znaczenie językowe, należy odwołać się do przepisów ustawy Kodeks cywilny, a w szczególności do art. 155 § 1, który stanowi, że

Umowa sprzedaży, zamiany, darowizny, przekazania nieruchomości lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia własności rzeczy co do tożsamości oznaczonej przenosi własność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

Z treści tego przepisu wynika, że przeniesienie własności rzeczy oznaczonej co do tożsamości może nastąpić na mocy różnych umów, takich jak np. sprzedaż, darowizna, zamiana. Własność przechodzi na nabywcę z chwilą zawarcia umowy, chyba że strony postanowią inaczej lub przepis szczególny stanowi inaczej.

Stosownie do art. 535 ww. Kodeksu:

Przez umowę sprzedaży sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę.

Ww. przepis definiuje umowę sprzedaży jako czynność prawną, przez którą sprzedawca zobowiązuje się względem kupującego do przeniesienia własności rzeczy i wydania mu jej, zaś kupujący zobowiązuje się względem sprzedawcy do odebrania rzeczy i zapłaty ceny. W wyniku zawarcia umowy sprzedaży następuje przejście własności rzeczy w zamian za cenę wyrażoną w pieniądzu.

Z kolei art. 888 § 1 Kodeksu cywilnego stanowi, że:

Przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku.

Istotą umowy darowizny jest więc dokonanie świadczenia na rzecz innego podmiotu nieodpłatnie, tj. tytułem darmym. Darowizna to czynność, której skutkiem darczyńca dokonuje przysporzenia majątkowego na rzecz obdarowanego, nie otrzymując za to ekwiwalentu gospodarczego dokonanej czynności. Celem tej czynności jest zazwyczaj realizacja wyższych uczuć i postaw darczyńcy (J. Jezioro, w: E. Gniewek, P. Machnikowski, Komentarz KC, 2021, art. 888, Nb 1).

W przypadku darowizny mamy zatem do czynienia z nieodpłatnym, jednostronnym świadczeniem. W związku z umową darowizny darczyńca nie otrzymuje żadnych wartości pieniężnych ani innego przysporzenia majątkowego.

Zatem, zarówno umowa sprzedaży, jak i umowa darowizny stanowią moment nabycia własności rzeczy przez nabywcę w rozumieniu prawa cywilnego.

Natomiast stosownie do art. 31 § 1 ustawy z 25 lutego 1964 r. Kodreks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. 2023 r. poz. 2809 ze zm.):

Z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

Zgodnie zaś z art. 47 § 1 ww. Kodeksu:

Małżonkowie mogą przez umowę zawartą w formie aktu notarialnego wspólność ustawową rozszerzyć lub ograniczyć albo ustanowić rozdzielność majątkową lub rozdzielność majątkową z wyrównaniem dorobków (umowa majątkowa). Umowa taka może poprzedzać zawarcie małżeństwa.

W myśl zaś art. 33 pkt 1 i 2 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego:

Do majątku osobistego każdego z małżonków należą:

1)przedmioty majątkowe nabyte przed powstaniem wspólności ustawowej;

2)przedmioty majątkowe nabyte przez dziedziczenie, zapis lub darowiznę, chyba że spadkodawca lub darczyńca inaczej postanowił.

Na podstawie ww. przepisów Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego można wskazać, że przedmioty majątkowe nabyte przed zawarciem małżeństwa lub otrzymane w drodze darowizny, zapisu bądź dziedziczenia stanowią majątek osobisty danego małżonka, chyba że darczyńca lub spadkodawca wyraźnie postanowi inaczej. Natomiast przedmioty majątkowe nabyte w trakcie trwania małżeństwa przez jednego lub oboje małżonków wchodzą co do zasady do majątku wspólnego, o ile nie zawarto umowy majątkowej małżeńskiej (np. ustanawiającej rozdzielność majątkową) ani nie wynika inaczej z przepisów.

Biorąc powyższe po uwagę oraz przedstawiony we wniosku opis zdarzenia stwierdzam, że 13 września 2023 r. nabyła Pani udział (50%) w pojeździe marki X na podstawie zawartej umowy kupna-sprzedaży. Nabyty przez Pania udział wszedł do Pani majątku osobistego, bowiem jak wskazała Pani w opsie zdarzenia pojazd został zakupiony przed zawarciem związku małżeńskiego. Stała się więc Pani współwłaścicielem ww. pojazdu. Następnie na mocy dokonanej 29 października 2024 r. darowizny od Pani męża nabyła Pani pozostały udział w ww. pojeździe i stała się Pani faktycznym, jedynym właścicielem pojazdu marki X. Nabycie to również weszło do Pani majatku osobistego.

Wobec powyższego pojazd marki X nabyła Pani w dwóch datach, tj. 13 września 2023 r. udział w ramach umowy kupna-sprzedaży oraz 29 października 2024 r. udział w ramach dokonanej darowizny.

16 listopada 2024 r. sprzedała Pani pojazd marki X.

W odniesieniu zatem do Pani udziału nabytego 13 września 2023 r. upłynął już sześciomiesięczny termin, o którym mowa w przepisie art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W tej części zbycie samochodu nie spowodowało powstania źródła przychodu i w konsekwencji obowiązku wykazania dochodu/ straty z tego tytułu w zeznaniu podatkowym.

Natomiast w odniesieniu do udziału nabytego przez Panią 29 października 2024 r. w drodze darowizny, wyjaśniam, że do dnia jego odpłatnego zbycia, tj. 16 listopada 2024 r. nie upłynął sześciomiesięczny termin, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W związku z tym odpłatne zbycie tego udziału przed upływem wskazanego okresu spowodowało powstanie źródła przychodu. Tym samym odpłatne zbycie 16 listopada 2024 r. pojazdu marki X, w udziale nabytym w drodze darowizny, podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Uzyskany przez Panią dochód ze sprzedaży udziału w pojeździe marki X, który otrzymała Pani w drodze darowizny, należy ustalić w oparciu o przytoczony wcześniej przepis art. 24 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zatem, dochodem ze zbycia wskazanego udziału w pojeździe marki X nabytego w drodze darowizny, jest różnica pomiędzy przychodem uzyskanym z jego odpłatnego zbycia a kosztem nabycia, zmniejszona o wartość nakładów poczynionych w czasie posiadania rzeczy. W przedmiotowej sprawie jednakże nie może Pani pomniejszyć przychodu uzyskanego z tytułu odpłatnego zbycia ww. udziału o koszty związane z jego nabyciem, bowiem ww. udział w tym pojeździe nabyła Pani nieodpłatnie (w drodze darowizny), a więc nie poniósła Pani w tej części wydatku na jego nabycie.

Ustalony w powyższy sposób dochód, łączy się z innymi dochodami uzyskanymi w trakcie roku podatkowego i opodatkowuje na zasadach ogólnych, wykazując go w zeznaniu podatkowym składanym, według ustalonego wzoru, do końca kwietnia roku następującego po roku, za który składane jest zeznanie – zgodnie z art. 45 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zatem dochód uzyskany ze sprzedaży udziału w pojeździe marki X, otrzymanego przez Panią w drodze darowizny od Pani męża, powinna Pani wykazać w zeznaniu rocznym (PIT-36) za rok 2024 w części E, w wierszu „Odpłatne zbycie rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d ustawy”.

Pani stanowisko należało zatem uznać za nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pani przedstawiła i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zaznaczam również, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego czy kontrolnego. Wydając interpretację indywidualną w trybie art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa, opieram się wyłącznie na opisie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego podanym we wniosku – nie prowadzę postępowania dowodowego. Przy wydawaniu tej interpretacji dokonałem więc wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku.

Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawione we wniosku stan faktyczny/zdarzenie przyszłe jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego.

To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Jeżeli zatem przedstawiony we wniosku stan faktyczny różnić się będzie od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie Pani chroniła w zakresie rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

•Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pani sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosuje się Pani do interpretacji.

•Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

•Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pani prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

•w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

•w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.