Temat interpretacji
Interpretacja indywidualna
– stanowisko prawidłowe
Szanowny Panie,
stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego jest prawidłowe.
Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej
25 kwietnia 2025 r. wpłynął Pana wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej. Uzupełnił go Pan – na wezwanie organu – 17 czerwca 2025 r. Treść wniosku jest następująca:
Opis stanu faktycznego
Jest Pan obywatelem Polski. Od czerwca 2019 r. mieszka Pan w Norwegii.
W roku 2024 był Pan zatrudniony na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony, z której uzyskiwał dochody stanowiące główne źródło utrzymania. Charakter wykonywanej pracy to praca konserwatorska „vaktmester” w hotelu (...) i firmie turystycznej (...) oraz (...).
Od 1 czerwca 2019 r. jest Pan pracownikiem (...). Od 1 marca 2022 r. do 3 lutego 2023 r. pracował Pan jako monter w (...), następnie powrócił do (...), od 4 lutego 2023 r. na stanowisko (...) do chwili obecnej.
W roku 2024 przebywał Pan w Norwegii 320 dni.
W Norwegii wynajmuje Pan mieszkanie, posiada tam konto bankowe oraz oszczędności w postaci konta oszczędnościowego. Ponadto w Norwegii nie posiada Pan kredytu.
Ma Pan zarejestrowany na siebie samochód w Norwegii, którego jest Pan właścicielem. Jak również główne życie polityczne, towarzyskie i gospodarcze toczy się w Norwegii.
Pana pobyty w Polsce bywają okazjonalne i sporadyczne na Święta, jak również w odwiedziny u dzieci oraz mamy.
Posiada Pan certyfikat rezydencji wydany w:
–lutym 2024 r. poświadczający rezydencje podatkową w Norwegii w roku 2023,
–maju 2022 r. poświadczający rezydencje podatkową w Norwegii w roku 2021.
Intencją Pana jest pozostanie w Norwegii i kontunuowanie życia w tym kraju.
Z Polską łączy Pana mama, która nadal mieszka w mieszkaniu, którego jest Pan właścicielem. Jest Pan od 2024 r. rozwiedziony i posiada dwóch synów.
W roku 2024 ani dzieci ani ówcześnie żona nie mieszkała z Panem w Norwegii. Dzieci są przy matce i chodzą do szkoły w Polsce. Na wakacje zdarzało się, iż syn przyjeżdżał do Norwegii na miesiąc do Pana dorobić na wakacje jako praca sezonowa, a przy okazji odwiedzić ojca. Obaj synowie mają ukończone 18 lat.
Na dzień dzisiejszy nie posiada Pan partnerki ani w Polsce, ani w Norwegii.
W roku 2024 nie uzyskał Pan dochodów w Polsce. Jak również w Polsce nie posiada Pan żadnych ruchomości jak samochód.
Natomiast w Polsce posiada Pan oszczędności w postaci konta oszczędnościowego oraz mieszkanie, w którym mieszka Pana mama, jednakże docelowo planuje pozostawić w darowiźnie mieszkanie synowi, który dogląda babcię.
Uzupełnienie stanu faktycznego
Nie posiada Pan obywatelstwa norweskiego.
W roku 2019 w momencie podjęcia decyzji przez Pana o wyjeździe do Norwegii kierowały Panem pobudki związane z zarobkowaniem. Jednakże w miarę upływu lat przebywania w Norwegii i pracowania żyło się Panu tam dobrze i stabilnie i w związku z tym nie wyklucza Pan zamiaru pozostania na stałe. Jednakże na dany moment jest to zbyt trudne do jednoznacznego określenia. Na ten moment przebywa Pan, pracuje Pan w Norwegii zgodnie z opisaną sytuacją we wniosku.
Norwegia w 2024 r. traktowała Pana jako osobę mającą miejsce zamieszkania dla celów podatkowych – zgodnie z wewnętrznym prawem tego państwa.
Na pytanie z wezwania, w którym z krajów (Norwegia, Polska) w 2024 r. zazwyczaj Pan przebywał, wyjaśniono, że zgodnie z opisanym stanem faktycznym we wniosku w roku 2024 przebywał Pan w Norwegii 320 dni pozostałe dni przebywał w Polsce.
Świadczona przez Pana praca od 2019 r. do 2024 r. miała charakter pracy najemnej, tj. zatrudnienie było równoznaczne z uzyskiwaniem przychodów ze stosunku pracy. Uzyskiwał Pan przychody ze stosunku pracy.
W roku 2024 nie uzyskał Pan żadnych dochodów/przychodów w Polsce.
W 2024 r. Pana rodzina mieszkająca w Polsce (matka, dwoje synów, żona) nie była na Pana utrzymaniu. Jednakże udziela Pan od czasu do czasu pomocy mamie w doraźnych sytuacjach, jednakże Pana mama posiada własną emeryturę, z której się utrzymuje.
W całym 2024 r. był Pan osoba rozwiedzioną. Uprawomocnienie się wyroku nastąpiło w listopadzie w 2023 r.
Jeden z synów (...) 2024 r. ukończył 18 rok życia, drugi w 2024 r. był pełnoletni.
Zarobione w 2024 r. w Norwegii środki nie inwestuje/nie zainwestował Pan w Polsce.
W 2024 r. od przychodów uzyskanych z Norwegii odprowadzał Pan podatki w Norwegii.
W roku 2024 mieszkał Pan w mieszkaniu służbowym za które nie ponosił opłat. Umowa z pracodawcą określała, iż ma Pan dbać o mieszkanie, jak bieżące naprawy i konserwacje, koszenie trawnika i dbanie o ogród. Od 2025 r. sytuacja uległa zmianie mianowicie wynajmuje Pan samodzielnie na własny koszt mieszkanie.
Z uwagi na brak obywatelska norweskiego nie ma Pan prawa udziału w wyborach parlamentarnych i prezydenckich, jednakże ma Pan prawo i bierze udział w wyborach regionalnych. Ponadto brał Pan udział w aktualnych wyborach prezydenckich w pierwszej i drugiej turze.
Pana pracodawca z uwagi na umowę o pracę, opłacał jako płatnik składki na ubezpieczenie zdrowotne. W Polsce nie opłacał Pan żadnych składek na ubezpieczenie zdrowotne.
W 2024 r. korzystał Pan ze służby zdrowia w Norwegii. W 2024 r. nie należał Pan do organizacji zawodowych w Norwegii czy w Polsce. W 2024 r. nie uczestniczył Pan w żadnych kursach ani szkoleniach w Norwegii ani w Polsce. W Norwegii posiada Pan polisę ubezpieczeniową z uwagi na umowę o pracę, jednakże jest to obowiązkowe ubezpieczenie. Nie posiada Pan innych polis. W 2024 r. w Norwegii miał Pan większe zobowiązania handlowe i gospodarcze.
Uzyskał Pan certyfikat rezydencji na 2024 r. dokumentujący miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w Norwegii.
W 2024 r. nie przebywał Pan na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni. W 2024 r. w trakcie pobytów w Polsce zamieszkiwał Pan w mieszkaniu, którego jest Pan właścicielem.
Na bazie informacji jakie Pan posiada, czyli umowy o pracę może jedynie Pan stwierdzić kto jest jego pracodawcą i gdzie zarejestrowana jest firma (pracodawca) bazując na norweskich rejestrach przedsiębiorców, natomiast czy miejsce faktycznego zarządu zgodnie z definicją w Umowie o unikaniu podwójnego opodatkowania nie jest Pan w stanie określić nie zna ani struktur kapitałów ani innych niezbędnych aspektów do jego określenia.
Na pytanie z wezwania dotyczące tego, czy na terytorium Norwegii przebywał Pan przez okres lub okresy nieprzekraczające łącznie 183 dni w okresie dwunastu miesięcy rozpoczynającym się lub kończącym w danym roku podatkowym, tj. 2024 r., wyjaśnił Pan, że w Norwegii w 2024 r. przebywał Pan 320 dni zgodnie z tym co wskazał we wniosku.
Pytania
1)Czy zgodnie z art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w związku z art. 4 umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania (tekst syntetyczny Konwencji MLI oraz Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Norwegii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu), będzie Pan podlegał ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce w roku 2024?
2)Jeżeli odpowiedź na pytanie 1 jest twierdząca, to czy nie musi Pan rozliczać się z podatku w Polsce z tytułu uzyskanych dochodów z umowy o pracę w Norwegii w roku 2024?
Pana stanowisko w sprawie
Pana zdaniem – w zakresie pytania nr 1 – zgodnie z art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w związku z art. 4 umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania (tekst syntetyczny Konwencji MLI oraz Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Norwegii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu) będzie Pan podlegał ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce w roku 2024.
Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).
Natomiast art. 3 ust. 2a cytowanej ustawy stanowi, że osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).
Na podstawie art. 3 ust. 1a ww. ustawy za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:
1)posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2)przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce.
Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a więc – podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.
Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych.
Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika „lub” w sformułowaniu „centrum interesów osobistych lub gospodarczych” dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Przez „centrum interesów osobistych” należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczną, polityczną, kulturalną, obywatelską, przynależność do organizacji/klubów, uprawiane hobby itp.
Z kolei „centrum interesów gospodarczych” to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.
Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
W świetle art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, warunek ten stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium Polski centrum interesów życiowych.
Uznanie osoby fizycznej za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy, nie przesądza o uznaniu tej osoby, za osobę podlegającą w Rzeczypospolitej Polskiej nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego.
Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce.
Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów.
Natomiast jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).
Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a, 2b ustawy stosuje się bowiem z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).
Ocena, czy podatnik podlega w Rzeczypospolitej Polskiej ograniczonemu czy nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu powinna być dokonana w każdym przypadku indywidualnie z uwzględnieniem postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.
Na podstawie art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. Do dochodów uzyskiwanych od dnia 1 stycznia 2011 r. zastosowanie ma Konwencja z 9 września 2009 r. między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Norwegii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu oraz Protokół do tej Konwencji (Dz. U. z 2010 r. Nr 134 poz. 899 ze zm.), zmieniona Protokołem sporządzonym w Oslo dnia 5 lipca 2012 r. (dalej: „Protokół zmieniający”), zmodyfikowana przez Konwencję wielostronną implementującą środki traktatowego prawa podatkowego mające na celu zapobieganie erozji podstawy opodatkowania i przenoszeniu zysku, podpisaną przez Polskę i Norwegię dnia 7 czerwca 2017 r. (Dz. U. z 2018 r., poz. 1369 - „Konwencja MLI”).
Na podstawie art. 4 ust. 1 ww. Konwencji określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie” oznacza każdą osobę, która według ustawodawstwa tego Państwa podlega tam opodatkowaniu ze względu na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze, i obejmuje również to Państwo oraz każdą jednostkę jego podziału terytorialnego lub organ władzy lokalnej. Jednakże, określenie to nie obejmuje żadnej osoby, która podlega opodatkowaniu w tym Państwie tylko ze względu na dochód jaki osiąga ona ze źródeł położonych w tym Państwie.
Definicja „osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie” odnosi się zatem bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.
W myśl art. 4 ust. 2 ww. Konwencji jeżeli, stosownie do postanowień ustępu 1 niniejszego artykułu, osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, wówczas jej status określa się zgodnie z następującymi zasadami:
a)uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania; jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Państwach, wówczas uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, z którym ma ściślejsze powiązania osobiste oraz gospodarcze (ośrodek interesów życiowych);
b)jeżeli nie jest możliwe ustalenie, w którym Państwie osoba posiada ośrodek interesów życiowych albo nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Państw, uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, w którym stale przebywa;
c)jeżeli przebywa ona zazwyczaj w obu Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, którego jest obywatelem;
d)jeżeli osoba jest obywatelem obydwu Państw lub nie jest obywatelem żadnego z tych Państw, właściwe organy Umawiających się Państw rozstrzygną sprawę w drodze wzajemnego porozumienia.
Dla potrzeb dokonania interpretacji ww. przepisu, należy sięgnąć do Komentarza Modelowej Konwencji OECD. Według tego Komentarza posiadanie stałego ogniska domowego oznacza, że osoba fizyczna urządziła je i zastrzegła dla swojego trwałego użytkowania, w przeciwieństwie do przebywania w konkretnym miejscu, ale w takich warunkach, z których wynika, że dany pobyt jest zamierzony na krótki czas.
Istotnym czynnikiem jest trwałość zamieszkania, dbałość o ognisko domowe, co należy rozumieć, że osoba zainteresowana czyni wszystko, co jest niezbędne, aby mieć to mieszkanie do własnej dyspozycji w każdym czasie, w sposób ciągły, a nie od czasu do czasu, na pobyt, który z różnych względów może mieć charakter krótkotrwały.
Jeżeli osoba fizyczna posiada ognisko domowe w obu Umawiających się państwach, wówczas pierwszeństwo ma państwo, z którym osobiste i ekonomiczne powiązania danej osoby są ściślejsze.
Przez takie powiązania, Komentarz nakazuje rozumieć ośrodek interesów życiowych, przy ustalaniu którego należy wziąć pod uwagę stosunki rodzinne i towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczną, kulturalną i wszelką inną, miejsce działalności gospodarczej i miejsce, z którego zarządza swoim mieniem. Wszystkie te okoliczności należy rozważyć w całości, uwzględniając indywidualne postępowanie danej osoby. Jeśli miejsca zamieszkania nie można ustalić na podstawie tego kryterium, należy ustalić je biorąc pod uwagę przede wszystkim miejsce, w którym osoba fizyczna zwykle przebywa, a następnie obywatelstwo danej osoby.
Tekst Modelowej Konwencji stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak i brzmienie Komentarza do niej zostały wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD. Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej, nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania.
Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy, czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce.
Jak wskazano we wniosku:
1.Jest Pan obywatelem Polski.
2.W Norwegii w roku 2024 przebywał Pan 320 dni.
3.W Norwegii pracuje i uzyskuje Pan dochód z tytułu umowy o pracę stanowiącej główne źródło otrzymania.
4.W Norwegii posiada Pan konto bankowe oraz oszczędności.
5.W Norwegii posiada Pan samochód.
6.W Norwegii wynajmuje Pan mieszkanie.
7.W Polsce posiada Pan nieruchomość, w której mieszka Pana mama.
8.W Polsce nie posiada Pan ruchomości.
9.W Polsce mieszka Pana mama oraz Pana synowie.
Fakty te wskazują, że posiada Pan w Norwegii stałe miejsce zamieszkania co oznacza, iż w Polsce ma Pan ograniczony obowiązek podatkowy.
Za twierdzeniem tym przemawiają w szczególności fakty, iż w Norwegii, jest Pan zatrudniony na umowę o pracę. Wynajmuje Pan mieszkanie w Norwegii. Intencją Pana jest pozostanie na terenie Norwegii oraz jednocześnie wiąże swoją przyszłość z Norwegią zawodowo i osobiście.
Pana zdaniem – w zakresie pytania nr 2 – nie będzie musiał Pan rozliczać się z podatku w Polsce z tytułu uzyskanych dochodów z umowy o prace w Norwegii.
W myśl art. 14 ust. 1 Konwencji z 9 września 2009 r. o unikaniu podwójnego opodatkowania z zastrzeżeniem postanowień artykułów 15 oraz 17 i 18 niniejszej Konwencji, wynagrodzenia, pensje oraz inne podobne świadczenia uzyskane przez osobę mającą miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie w związku z wykonywaniem pracy najemnej podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tam wykonywana, to otrzymane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Państwie.
Następnie art. 14 ust. 2 ww. Konwencji wskazuje, że bez względu na postanowienia ustępu 1 niniejszego artykułu, wynagrodzenie, pensja lub inne podobne świadczenie uzyskane przez osobę mającą miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie w związku z wykonywaniem pracy najemnej w drugim Umawiającym się Państwie podlega opodatkowaniu tylko w pierwszym wymienionym Państwie, jeżeli:
a)odbiorca wynagrodzenia przebywa w drugim Państwie przez okres lub okresy nieprzekraczające łącznie 183 dni w każdym dwunastomiesięcznym okresie rozpoczynającym się lub kończącym w danym roku podatkowym; i
b)wynagrodzenie jest wypłacane przez pracodawcę lub w imieniu pracodawcy, który nie posiada miejsca zamieszkania lub siedziby w drugim Państwie; i
c)wynagrodzenie nie jest ponoszone przez zakład, który pracodawca posiada w drugim Państwie; i
d)praca najemna nie stanowi przypadku wynajmowania siły roboczej.
W świetle powyższych przepisów należy stwierdzić, że wynagrodzenia pracownika mającego miejsce zamieszkania w Norwegii podlegają opodatkowaniu tylko w Norwegii, chyba że praca wykonywana jest na terytorium innego państwa.
W tej sytuacji, dochody z pracy najemnej podlegają opodatkowaniu w kraju zamieszkania, oraz w kraju, w którym praca jest rzeczywiście wykonywana.
Przepisy te określają wyjątek od powyższej zasady, zgodnie z którym wynagrodzenie pracownika podlega opodatkowaniu wyłącznie w państwie rezydencji, o ile łącznie zostaną spełnione określone w tym artykułach warunki. Niespełnienie któregokolwiek z tych warunków powoduje, że wynagrodzenie pracownika podlega opodatkowaniu w państwie, w którym praca jest wykonywana oraz w państwie miejsca zamieszkania podatnika.
Dochód z umowy o pracę który zostanie uzyskany w roku 2024 r. na terytorium Norwegii, stosownie do art. 14 ust. 1 Konwencji z 9 września 2009 r., podlega opodatkowaniu zarówno w państwie wykonywania pracy, jak i w państwie zamieszkania.
W roku 2024 r. ma Pan miejsce zamieszkania w Norwegii, w związku z czym podlega opodatkowaniu w Polsce tylko od dochodów uzyskanych na terytorium Polski. Dochody z umowy o pracę uzyskane zostały na terytorium Norwegii, zatem zastosowanie ma zdanie 1 art. 14 ust. 1 Konwencji z 9 września 2009 r., wynagrodzenia, pensje oraz inne podobne świadczenia uzyskane przez osobę mającą miejsce zamieszkania w Norwegii w związku z wykonywaniem pracy najemnej podlegają opodatkowaniu tylko w Norwegii.
Zatem dochody uzyskane w tym okresie nie podlegają opodatkowaniu w Polsce.
Ocena stanowiska
Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku, jest prawidłowe.
Uzasadnienie interpretacji indywidualnej
Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 226 ze zm.):
Osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).
Na podstawie art. 3 ust. 1a ww. ustawy:
Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:
1)posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2)przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
Natomiast art. 3 ust. 2a cytowanej ustawy stanowi, że:
Osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).
Zgodnie zaś z art. 3 ust. 2b ww. ustawy:
Za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w ust. 2a, uważa się w szczególności dochody (przychody) z:
1) pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
2) działalności wykonywanej osobiście na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
3) działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w tym poprzez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraniczny zakład;
4) położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości lub praw do takiej nieruchomości, w tym ze zbycia jej w całości albo w części lub zbycia jakichkolwiek praw do takiej nieruchomości;
5) papierów wartościowych oraz pochodnych instrumentów finansowych niebędących papierami wartościowymi, dopuszczonych do publicznego obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w ramach regulowanego rynku giełdowego, w tym uzyskane ze zbycia tych papierów albo instrumentów oraz z realizacji praw z nich wynikających;
5a) umorzenia, odkupienia, wykupienia i unicestwienia w inny sposób tytułów uczestnictwa w funduszach kapitałowych utworzonych na podstawie przepisów obowiązujących w Rzeczypospolitej Polskiej oraz odpłatnego zbycia tych tytułów uczestnictwa;
6) tytułu przeniesienia własności udziałów (akcji) w spółce, ogółu praw i obowiązków w spółce niebędącej osobą prawną lub tytułów uczestnictwa w funduszu inwestycyjnym, instytucji wspólnego inwestowania lub innej osobie prawnej i praw o podobnym charakterze lub z tytułu należności będących następstwem posiadania tych udziałów (akcji), ogółu praw i obowiązków, tytułów uczestnictwa lub praw - jeżeli co najmniej 50% wartości aktywów tej spółki, spółki niebędącej osobą prawną, tego funduszu inwestycyjnego, tej instytucji wspólnego inwestowania lub osoby prawnej, bezpośrednio lub pośrednio, stanowią nieruchomości położone na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub prawa do takich nieruchomości;
6a) tytułu przeniesienia własności udziałów (akcji), ogółu praw i obowiązków, tytułów uczestnictwa lub praw o podobnym charakterze w spółce nieruchomościowej;
7) tytułu należności regulowanych, w tym stawianych do dyspozycji, wypłacanych lub potrącanych, przez osoby fizyczne, osoby prawne albo jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, mające miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, niezależnie od miejsca zawarcia umowy i wykonania świadczenia;
8) niezrealizowanych zysków, o których mowa w art. 30da.
Stosownie zaś do art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.
Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy, czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).
Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki zostały określone jako tzw. alternatywa łączna (w postaci spójnika „lub”). Zatem spełnienie choćby jednego z ww. warunków jest wystarczające dla uznania, że podatnik ma miejsce zamieszkania w Polsce w rozumieniu omawianego przepisu, a więc podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.
Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie danej osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika „lub” w sformułowaniu „centrum interesów osobistych lub gospodarczych” dla doprecyzowania kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP. Tym samym, określona osoba, która ma ścisłe powiązania biznesowe czy gospodarcze w Polsce, a całą rodzinę i znajomych w innym państwie, może w takiej sytuacji podlegać opodatkowaniu w Polsce od całości swoich dochodów.
Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ww. warunek stanowi samodzielną podstawę do uznania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania przez nich na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej ośrodka interesów życiowych.
Co istotne, posiadanie miejsca zamieszkania dla celów podatkowych w Polsce w świetle ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest ściśle związane ze spełnieniem ww. przesłanek. Podatnik spełniający kryteria wymienione w art. 3 ust. 1a ustawy, jest uznawany za osobę mającą nieograniczony obowiązek podatkowy w Polsce, natomiast podatnik który tych kryteriów nie spełnia podlega w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.
Ponadto wymienione powyżej kryteria stosuje się z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania.
Stosownie do art. 4 ust. 1 Konwencji z dnia 9 września 2009 r. między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Norwegii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu oraz Protokół do tej Konwencji (Dz. U. z 2010 r. Nr 134 poz. 899 ze zm.):
W rozumieniu niniejszej Konwencji, określenie ,,osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie'' oznacza każdą osobę, która według ustawodawstwa tego Państwa podlega tam opodatkowaniu ze względu na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze, i obejmuje również to Państwo oraz każdą jednostkę jego podziału terytorialnego lub organ władzy lokalnej. Jednakże, określenie to nie obejmuje żadnej osoby, która podlega opodatkowaniu w tym Państwie tylko ze względu na dochód jaki osiąga ona ze źródeł położonych w tym Państwie.
Definicja „osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie” odnosi się zatem bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.
Na podstawie zaś art. 4 ust. 2 ww. Konwencji:
Jeżeli, stosownie do postanowień ustępu 1 niniejszego artykułu, osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, wówczas jej status określa się zgodnie z następującymi zasadami:
a)uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania; jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Państwach, wówczas uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, z którym ma ściślejsze powiązania osobiste oraz gospodarcze (ośrodek interesów życiowych);
b)jeżeli nie jest możliwe ustalenie, w którym Państwie osoba posiada ośrodek interesów życiowych albo nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Państw, uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, w którym stale przebywa;
c)jeżeli przebywa ona zazwyczaj w obu Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, którego jest obywatelem;
d)jeżeli osoba jest obywatelem obydwu Państw lub nie jest obywatelem żadnego z tych Państw, właściwe organy Umawiających się Państw rozstrzygną sprawę w drodze wzajemnego porozumienia.
Przy czym wyjaśnienia wymaga, że postanowienia ww. art. 4 ust. 2 Konwencji, mają zastosowanie wyłącznie w sytuacji, gdy w myśl postanowień ust. 1 ww. Konwencji, osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, tzn. gdy zachodzi kolizja ustawodawstw wewnętrznych obu państw w kwestii dotyczącej ustalenia miejsca zamieszkania.
W konsekwencji reguły kolizyjne mają zastosowanie wyłącznie w sytuacji gdy podatnik w tym samym czasie ma miejsce zamieszkania w obu umawiających się państwach.
Dla potrzeb dokonania interpretacji ww. przepisów, należy sięgnąć do Komentarza do Modelowej Konwencji OECD. Przedtem, jednak wyjaśnienia wymaga, że głównym celem Modelowej Konwencji OECD jest umożliwienie rozwiązywania w sposób jednolity najczęściej występujących problemów w zakresie międzynarodowego prawnego podwójnego opodatkowania. Zgodnie z zaleceniami Rady OECD, państwa członkowskie przy zawieraniu lub rewizji dwustronnych konwencji powinny stosować się do Modelowej Konwencji i do interpretacji zawartej w Komentarzu do tej Konwencji. Postanowienia Konwencji zyskały powszechne (światowe) uznanie wyrażające się włączaniem ich do większości dwustronnych umów. Wiele umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, które zawarła Polska z innymi krajami została sporządzona w zgodzie z postanowieniami Modelowej Konwencji OECD, w tym Konwencja zawarta między Polską i Norwegią.
Według Komentarza do Modelowej Konwencji OECD posiadanie stałego ogniska domowego oznacza, iż osoba fizyczna urządziła je i zastrzegła dla swojego trwałego użytkowania, w przeciwieństwie do przebywania w konkretnym miejscu, ale w takich warunkach, z których wynika, że dany pobyt jest zamierzony na krótki czas. Zgodnie z Komentarzem, istotnym czynnikiem jest trwałość zamieszkania, dbałość o ognisko domowe, co należy rozumieć, że osoba zainteresowana czyni wszystko, co jest niezbędne, aby mieć to mieszkanie do własnej dyspozycji w każdym czasie, w sposób ciągły, a nie od czasu do czasu, na pobyt, który z różnych względów może mieć charakter krótkotrwały.
Jeżeli osoba fizyczna posiada ognisko domowe w obu Umawiających się państwach, wówczas pierwszeństwo ma państwo, z którym osobiste i ekonomiczne powiązania danej osoby są ściślejsze. Przez takie powiązania, Komentarz nakazuje rozumieć ośrodek interesów życiowych, przy ustalaniu którego należy wziąć pod uwagę stosunki rodzinne i towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczną, kulturalną i wszelką inną, miejsce działalności gospodarczej i miejsce, z którego zarządza swoim mieniem. Wszystkie te okoliczności należy rozważyć w całości, uwzględniając indywidualne postępowanie danej osoby.
Jeśli miejsca zamieszkania nie można ustalić na podstawie tego kryterium, należy ustalić je biorąc pod uwagę przede wszystkim miejsce, w którym osoba fizyczna zwykle przebywa, a następnie obywatelstwo danej osoby.
W przypadku, zaś jeżeli osoba jest obywatelem obydwu państw lub nie jest obywatelem żadnego z tych państw, właściwe organy tych państw rozstrzygną sprawę w drodze wzajemnego porozumienia.
Tekst Modelowej Konwencji stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak i brzmienie Komentarza do niej zostały wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień.
Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej, nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania.
Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy, czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce.
Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast, jeśli podatnik ma miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce płaci podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).
Jak wynika z przedstawionego przez Pana opisu zdarzenia mieszka Pan od czerwca 2019 r. w Norwegii. W roku 2019 w momencie podjęcia decyzji o wyjeździe do Norwegii kierowały Panem pobudki związane z zarobkowaniem. Jednakże w miarę upływu lat przebywania w Norwegii i pracowania żyło się tam Panu dobrze i stabilnie. W związku z tym nie wyklucza Pan zamiaru pozostania tam na stałe. Intencją Pana jest pozostanie w Norwegii i kontunuowanie życia w tym kraju. Jednakże na dany moment jest to zbyt trudne do jednoznacznego określenia. Od 2019 r. do chwili obecnej pracuje Pan w Norwegii, świadcząc pracę najemną (stosunek pracy), z której to uzyskiwał i uzyskuje Pan dochody stanowiące główne źródło Pana utrzymania. Posiada Pan certyfikat rezydencji wydany w lutym 2024 r. poświadczający rezydencje podatkową w Norwegii w roku 2023 oraz wydany w maju 2022 r. poświadczający rezydencję podatkową w Norwegii w roku 2021. Norwegia w 2024 r. traktowała Pana jako osobę mającą miejsce zamieszkania dla celów podatkowych (na podstawie norweskiego prawa). Nie posiada Pan obywatelstwa norweskiego. Uzyskał Pan certyfikat rezydencji dokumentujący miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w Norwegii na 2024 r. W roku 2024 przebywał Pan w Norwegii 320 dni. Pozostałe dni przebywał Pan w Polsce. W 2024 r. od przychodów uzyskanych z Norwegii odprowadzał Pan podatki w Norwegii. Pana pracodawca opłacał składki na ubezpieczenie zdrowotne w Norwegii. W 2024 r. korzystał Pan ze służby zdrowia w Norwegii. Posiada Pan obowiązkową polisę ubezpieczeniową wynikającą z umowy o pracę. W 2024 r. mieszkał Pan w mieszkaniu służbowym, nie ponosząc opłat, zobowiązany był Pan do dbania o lokal i ogród. Od 2025 r. wynajmuje Pan samodzielnie mieszkanie na własny koszt. W Norwegii w 2024 r. miał Pan większe zobowiązania gospodarcze i handlowe. Ponadto, w Norwegii posiada Pan konto bankowe oraz oszczędności w postaci konta oszczędnościowego. W Norwegii nie posiada Pan kredytu. W 2024 r. miał Pan prawo udziału w wyborach regionalnych w Norwegii i z niego korzystał. W Norwegii ma Pan zarejestrowany na siebie samochód, którego jest Pan właścicielem. Pana główne życie polityczne, towarzyskie i gospodarcze toczy się w Norwegii.
W Polsce zaś bywa Pan okazjonalnie i sporadycznie na święta, jak również w odwiedziny u dzieci oraz mamy. Z Polską łączy Pana mama, która nadal mieszka w mieszkaniu, którego jest Pan właścicielem. Docelowo planuje Pan pozostawić w darowiźnie mieszkanie synowi, który dogląda babcię. W 2024 r. w trakcie pobytów w Polsce zamieszkiwał Pan w ww. mieszkaniu. W 2024 r. był Pan rozwiedziony i posiada dwóch synów. Wyrok rozwodowy uprawomocnił się w listopadzie 2023 r. Dzieci są przy matce i chodzą do szkoły w Polsce. Na dzień dzisiejszy nie posiada Pan partnerki ani w Polsce, ani w Norwegii. W 2024 r. Pana rodzina mieszkająca w Polsce nie była na Pana utrzymaniu. Pana matka posiada emeryturę i samodzielnie się utrzymuje. W 2024 r. udzielał jej Pan doraźnej pomocy. Jeden z synów (...) 2024 r. ukończył 18 rok życia, drugi w 2024 r. był pełnoletni. W roku 2024 nie uzyskał Pan żadnych dochodów/przychodów w Polsce. Jak również w Polsce nie posiada Pan żadnych ruchomości jak samochód. W Polsce posiada Pan oszczędności w postaci konta oszczędnościowego. Zarobione w 2024 r. w Norwegii środki nie inwestuje/nie zainwestował Pan w Polsce. W Polsce brał Pan udział w aktualnych wyborach prezydenckich w pierwszej i drugiej turze. W Polsce nie opłacał Pan żadnych składek na ubezpieczenie zdrowotne. W 2024 r. nie należał Pan do organizacji zawodowych w Norwegii czy w Polsce. W 2024 r. nie uczestniczył Pan w żadnych kursach ani szkoleniach w Norwegii ani w Polsce. W 2024 r. nie przebywał Pan na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni.
Biorąc powyższe pod uwagę, stwierdzam, że w 2024 r. nie posiadał Pan miejsca zamieszkania dla celów podatkowych w Polsce. Zatem podlegał Pan w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, o którym mowa w art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. wyłącznie od dochodów (przychodów) uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z uwzględnieniem Konwencji o unikaniu podwójnego opodatkowania.
Wskazana powyżej zasada ograniczonego obowiązku podatkowego stanowi, że Rzeczpospolita Polska ma prawo do opodatkowania osób fizycznych niebędących jej rezydentami podatkowymi, ale tylko w zakresie dochodów uzyskiwanych ze źródła przychodów położonych na jej terytorium.
Tym samym, Pana dochody uzyskane z Norwegii nie podlegają opodatkowaniu w Polsce. Zatem, nie miał Pan obowiązku rozliczania tych dochodów w Polsce.
Wobec tego Pana stanowisko uznałem za prawidłowe.
Dodatkowe informacje
Informacja o zakresie rozstrzygnięcia
Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.
Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji
•Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosuje się Pan do interpretacji.
•Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:
1)z zastosowaniem art. 119a;
2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
•Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację
Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).
Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):
•w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
•w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).
Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawa prawna dla wydania interpretacji
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.