Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

7 kwietnia 2025 r. wpłynął Pana wniosek z 2 kwietnia 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania ze zwolnienia przedmiotowego. Uzupełnił go Pan – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 15 czerwca 2025 r. (wpływ 17 czerwca 2025 r.). Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Od dnia narodzin, tj. … r., do 4 kwietnia 2005 r. Pana miejscem zamieszkania była Polska. 4 kwietnia 2005 r. wyjechał Pan do Niemiec, gdzie spędził ponad 18 lat, aż do 30 czerwca 2023 r., zachowując obywatelstwo polskie. Przez wskazany okres czasu zameldowany był Pan w Polsce, w domu, którego jest Pan współwłaścicielem z żoną. W latach 2005-2023 uzyskiwał Pan dochody z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie Niemiec, tam też od tego dochodu płacił podatki, składał do niemieckiego organu podatkowego zeznania podatkowe. W tymże okresie czasu, wynajmował Pan w Niemczech mieszkanie i z tego tytułu płacił czynsz oraz wszelkie inne rachunki i opłaty, niezbędne do prowadzenia gospodarstwa domowego. W latach 2005-2023 miał Pan znajomych w Niemczech, tam także miała miejsce Pana aktywność społeczna i kulturowa.

Do Polski w tymże okresie przyjeżdżał Pan sporadycznie, nie dłużej niż na 50 dni w roku podatkowym, wobec czego Pana miejscem zamieszkania były Niemcy, co oznacza, iż posiadał Pan status rezydenta podatkowego w Niemczech w tymże okresie czasu. Równocześnie w ww. okresie dla celów podatkowych na terenie Rzeczypospolitej Polskiej złożył Pan za lata od 2005 r. do 2012 r. zeznania podatkowe PIT-36 wraz z załącznikiem PIT/ZG, w których wykazywał Pan jedynie dochody z działalności gospodarczej prowadzonej w Niemczech.

W 2022 r., a potem w 2023 r. kupił Pan wraz z żoną w Polsce dwa mieszkania, które postanowili Państwo wynająć – najem prywatny. Od uzyskanego przychodu z tytułu tegoż najmu, płacił Pan w 2022 r., 2023 r., 2024 r. i płaci nadal ryczałt od przychodów ewidencjonowanych według stawki 8% oraz za wymienione lata, tj. 2022, 2023 i 2024 złożył Pan do Urzędu Skarbowego zeznania podatkowe PIT-28. Ponadto, kwoty uzyskane z najmu wykazywał Pan w rozliczeniach podatkowych, składanych do niemieckiego organu podatkowego.

1 lipca 2023 r. rozpoczął Pan pracę w Polsce co oznacza, iż miejsce zamieszkania dla celów podatkowych (tzw. rezydencja podatkowa) oraz nieograniczony obowiązek podatkowy znajduje się obecnie w Polsce.

Odnosząc się do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w art. 3 ust. 1a uznaje się, że osoba ma miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, jeżeli posiada ośrodek interesów życiowych (osobistych lub gospodarczych) lub przebywa w Polsce dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Z uwagi na to, że 1 lipca 2023 r. zmienił Pan rezydencję podatkową na polską, złożył w zakładzie pracy – płatnikowi oświadczenie o spełnieniu warunków uprawniających do skorzystania z ulgi na powrót i wskazał, jako rok bazowy do stosowania ulgi, rok 2024. Płatnik uwzględnił to oświadczenie przy obliczaniu zaliczki na podatek.

W uzupełnieniu wniosku wskazał Pan, że:

·data powrotu do Polski na stałe to 29.06.2023 r.;

·od momentu powrotu do Polski w 2023 r. Pana centrum interesów osobistych i życiowych znajduje się w Polsce, od dnia 01.07.2023 r. podjął Pan pracę na podstawie umowy o pracę w firmie X.;

·dowody dokumentujące Pana miejsce zamieszkania dla celów podatkowych poza Polską w latach 2020-2022 oraz 2023 do 29.06, kiedy na stałe przeprowadził się Pan do Polski, to zagraniczne umowy najmu mieszkania, poświadczenie zameldowania na terenie Niemiec, a poza tym informacja z firmy Y o ubezpieczeniu zdrowotnym w okresie od 2019 do 2023 roku na terenie Niemiec, informacja o wysokości podatku za lata 2019-2020 od działalności gospodarczej, jaką prowadził Pan na terenie Niemiec;

·do Niemiec wyjechał Pan z zamiarem przesiedlenia się na stałe, ściślejsze powiązania osobiste miał Pan w ww. latach w Niemczech, tam także miała miejsce Pana aktywność społeczna, kulturalna, tam także miał Pan znajomych i rodzinę. Pana młodsza córka w 2011 r. zamieszkała z Panem i podjęła w Niemczech naukę w szkole średniej – na tę okoliczność przedłożył Pan stosowne dokumenty; natomiast starsza córka zamieszkała z Panem po ukończeniu studiów.

·Pomiędzy Panem a żoną istnieje wspólność majątkowa rodzinna;

·w ww. okresie Pana rodzina, która pozostała w Polsce, utrzymywała się przede wszystkim z wynagrodzenia za pracę żony oraz z dochodów z gospodarstwa rolnego, Pan natomiast, w ograniczonym stopniu dokładał do tego budżetu;

·w latach 2005-2023 miał Pan ściślejsze powiązania gospodarcze z Niemcami, tam uzyskiwał Pan dochody z tytułu działalności gospodarczej, tam też był Pan ubezpieczony, posiadał konto bankowe. Ponadto, w Niemczech kupił Pan samochód, który wykorzystywał dla celów działalności gospodarczej, a po powrocie sprowadził do Polski jako mienie przesiedleńcze;

·do Polski w tymże okresie przyjeżdżał Pan sporadycznie, nie dłużej niż na 50 dni w roku;

·w Polsce, poza opisanymi nieruchomościami, posiada Pan dom mieszkalny o pow. 160 m² oraz nieruchomości gruntowe o łącznej pow. 7,20 ha;

·od momentu powrotu Pana stałym miejscem zamieszkania jest Polska;

·po przeprowadzeniu się do Polski, podjął Pan pracę na podstawie umowy o pracę i z tego tytułu uzyskuje dochody.

Pytanie

Czy w oparciu o przedstawiony stan faktyczny kwalifikuje się Pan do skorzystania z ulgi na powrót, o której mowa w art. 21 ust. 1 pkt 152 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Pana stanowisko w sprawie

Pana zdaniem, odnosząc się do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w art. 3 ust. 1a, gdzie uznaje się, że osoba ma miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, jeżeli posiada ośrodek interesów życiowych (osobistych lub gospodarczych) lub przebywa w Polsce dłużej niż 183 dni w roku podatkowym, sądzi Pan, iż kwalifikuje się do skorzystania z preferencji podatkowej skierowanej do osób fizycznych, które zdecydują się na przeniesienie swojej rezydencji podatkowej do Polski, ponieważ spełnia Pan warunki konieczne do uzyskania ulgi na powrót.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 152 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 226 ze zm.; t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 163 ze zm.):

Na podstawie art. 21 ust. 39 ww. ustawy:

Stosownie do art. 21 ust. 43 ww. ustawy:

W myśl natomiast art. 21 ust. 44 ww. ustawy:

Powyższe przepisy zostały wprowadzone z dniem 1 stycznia 2022 r. przez art. 1 pkt 13 lit. a) tiret 13 ustawy z dnia 23 listopada 2021 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2021 r. poz. 2105 ze zm.).

Ponadto, z art. 53 ww. ustawy zmieniającej wynika, że:

W konsekwencji, zwolnienie przedmiotowe, o którym mowa w ww. art. 21 ust. 1 pkt 152 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, polega na zwolnieniu od podatku dochodowego niektórych przychodów osiągniętych w czterech kolejno po sobie następujących latach podatkowych przez podatników, którzy w wyniku przeniesienia miejsca zamieszkania na terytorium Polski po dniu 31 grudnia 2021 r. podlegają w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.

W celu skorzystania z ww. preferencji podatkowej, tj. tzw. „ulgi na powrót” spełnione muszą być wszystkie dodatkowe warunki wskazane w art. 21 ust. 39, 43 i 44 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Aby zapewnić sobie możliwość skorzystania z omawianej preferencji podatkowej, należy zarówno przez trzy lata kalendarzowe poprzedzające bezpośrednio rok, w którym zmieniono miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, oraz w okresie od początku roku, w którym zmieniono miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, do dnia poprzedzającego ten dzień, nie posiadać miejsca zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i co istotne – w wyniku przeniesienia miejsca zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej należy mieć nieograniczony obowiązek podatkowy na terytorium RP.

Kwestie związane z posiadaniem miejsca zamieszkania na terytorium Polski zostały uregulowane w art. 3 i art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ww. ustawy:

Na podstawie art. 3 ust. 1a ww. ustawy:

W myśl natomiast art. 4a ww. ustawy:

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast, jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a więc – podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Definicja „osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie” odnosi się bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika „lub” w sformułowaniu „centrum interesów osobistych lub gospodarczych” dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Przez „centrum interesów osobistych” należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczną, polityczną, kulturalną, obywatelską, przynależność do organizacji/klubów, uprawiane hobby itp. Z kolei „centrum interesów gospodarczych” to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, warunek ten stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium Polski centrum interesów życiowych.

Wymienione powyżej kryteria stosuje się z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania.

W rozpatrywanej sprawie należy się odnieść do przepisów Umowy z dnia 14 maja 2003 r. między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku (Dz. U. z 2005 r. Nr 12 poz. 90).

Stosownie do art. 4 ust. 1 ww. Umowy:

Jak wynika z kolei z art. 4 ust. 2 ww. Umowy:

Definicja „osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie” odnosi się zatem bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Przy tym wskazać należy, że według Komentarza do Modelowej Konwencji OECD posiadanie stałego ogniska domowego oznacza, że osoba fizyczna urządziła je i zastrzegła dla swojego trwałego użytkowania, w przeciwieństwie do przebywania w konkretnym miejscu, ale w takich warunkach, z których wynika, że dany pobyt jest zamierzony na krótki czas. Zgodnie z Komentarzem, istotnym czynnikiem jest trwałość zamieszkania, dbałość o ognisko domowe, co należy rozumieć, że osoba zainteresowana czyni wszystko, co jest niezbędne, aby mieć to mieszkanie do własnej dyspozycji w każdym czasie, w sposób ciągły, a nie od czasu do czasu, na pobyt, który z różnych względów może mieć charakter krótkotrwały. Jeżeli osoba fizyczna posiada ognisko domowe w obu Umawiających się państwach, wówczas pierwszeństwo ma państwo, z którym osobiste i ekonomiczne powiązania danej osoby są ściślejsze. Przez takie powiązania, Komentarz nakazuje rozumieć ośrodek interesów życiowych, przy ustalaniu którego należy wziąć pod uwagę stosunki rodzinne i towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczną, kulturalną i wszelką inną, miejsce działalności gospodarczej i miejsce, z którego zarządza swoim mieniem. Wszystkie te okoliczności należy rozważyć w całości, uwzględniając indywidualne postępowanie danej osoby. Jeśli miejsca zamieszkania nie można ustalić na podstawie tego kryterium, należy ustalić je biorąc pod uwagę przede wszystkim miejsce, w którym osoba fizyczna zwykle przebywa, a następnie obywatelstwo danej osoby.

Z treści wniosku wynika, że od 2005 r. do 2023 r. pracował Pan w Niemczech, prowadząc działalność gospodarczą, tam był Pan zameldowany i zamieszkiwał w wynajętym mieszkaniu. Posiadał Pan w Niemczech konto bankowe, ponadto, kupił Pan samochód, który wykorzystywał dla celów działalności gospodarczej, a po powrocie sprowadził do Polski jako mienie przesiedleńcze. Ściślejsze powiązania osobiste miał Pan w ww. latach w Niemczech, tam także miała miejsce Pana aktywność społeczna, kulturalna, tam także miał Pan znajomych i rodzinę. W dniu 29 czerwca 2023 r. powrócił Pan do Polski na stałe. Od tego momentu Pana centrum interesów osobistych i życiowych znajduje się w Polsce, od dnia 1 lipca 2023 r. podjął Pan pracę na podstawie umowy o pracę. Od dnia powrotu Pana stałym miejscem zamieszkania jest Polska.

Zatem warunek, o którym mowa w art. 21 ust. 43 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest spełniony.

Następny warunek określa art. 21 ust. 43 pkt 2 lit. a) i b) ww. ustawy.

Z treści wniosku wynika, że spełnia Pan również wymagania wskazane w powyższym przepisie ponieważ, nie miał Pan miejsca zamieszkania na terytorium Polski w okresie trzech lat kalendarzowych poprzedzających bezpośrednio rok, w którym przeprowadził się Pan do Polski oraz od początku roku do dnia poprzedzającego dzień, w którym przeprowadził się Pan do Polski.

Spełnił Pan również warunek wskazany w art. 21 ust. 43 pkt 3 lit. a) ww. ustawy, ponieważ posiada Pan polskie obywatelstwo.

Kolejnym istotnym kryterium umożliwiającym zastosowanie „ulgi na powrót” jest stosownie do art. 21 ust. 43 pkt 4 ww. ustawy, posiadanie certyfikatu rezydencji lub innych dowodów dokumentujących miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w okresie niezbędnym do ustalenia prawa do tego zwolnienia.

Zgodnie z art. 5a pkt 21 ww. ustawy:

Z treści ww. regulacji wynika, że dokumentowanie miejsca zamieszkania dla celów podatkowych w okresie niezbędnym do ustalenia prawa do „ulgi na powrót” może alternatywnie nastąpić posiadanym przez podatnika certyfikatem rezydencji lub innym dowodem. Wystarczy zatem, że podatnik posiada inne dokumenty, które potwierdzą jego miejsce zamieszkania w innym państwie, niemniej muszą być to dokumenty potwierdzające miejsce zamieszkania dla celów podatkowych. Takimi dokumentami mogą być np. umowa o pracę, albo umowa najmu mieszkania za granicą, albo zaświadczenie od byłego pracodawcy.

Choć przepisy podatkowe nie wymieniają w tym zakresie żadnego katalogu, należy pamiętać, że zgodnie z art. 180 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.):

Powyższe oznacza, że innymi dowodami wskazującymi na miejsce zamieszkania poza Polską mogą być m.in. umowa o pracę, historia zatrudnienia, zagraniczne zeznania podatkowe, zagraniczna umowa najmu nieruchomości, paski wynagrodzeń, wyciągi bankowe czy też zagraniczne zaświadczenie od pracodawcy. Można w tym zakresie przedstawić również inne dowody.

Z opisu sprawy wynika, że posiada Pan dowody dokumentujące Pana miejsce zamieszkania dla celów podatkowych poza Polską, tj. w latach 2020-2022 oraz do 29 czerwca 2023 r., kiedy na stałe przeprowadził się Pan do Polski. Są to zagraniczne umowy najmu mieszkania, poświadczenie zameldowania na terenie Niemiec, informacja z firmy Y o ubezpieczeniu zdrowotnym w okresie od 2019 r. do 2023 r. na terenie Niemiec, informacja o wysokości podatku za lata 2019-2020 od działalności gospodarczej, jaką prowadził Pan na terenie Niemiec.

Spełnił Pan zatem warunek wskazany w art. 21 ust. 43 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jednocześnie, w sposób oczywisty spełnił Pan również zastrzeżenie wynikające z art. 21 ust. 43 pkt 5 ww. ustawy, jako że skorzystanie z przedmiotowej ulgi jest możliwe dopiero poczynając od rozliczenia za rok 2022.

Stosownie do przedstawionego we wniosku opisu sprawy, spełnił Pan również zastrzeżenie wynikające z art. 53 ustawy o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw, ponieważ przeniósł Pan swoje miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej po dniu 31 grudnia 2021 r.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego oraz powołane przepisy prawa podatkowego należy uznać, że przysługuje Panu prawo do skorzystania z tzw. „ulgi na powrót”, o której mowa w art. 21 ust. 1 pkt 152 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przedmiotowe zwolnienie z opodatkowania będzie obejmowało przychody do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 85 528 zł, osiągnięte z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 152 lit. a)-d) ww. ustawy – w czterech kolejno po sobie następujących latach podatkowych, licząc od początku roku, w którym nastąpiło przeniesienie miejsca zamieszkania, tj. w latach 2023-2026, albo od początku roku następnego, tj. w latach 2024-2027.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Należy zastrzec, że interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku w kontekście przedstawionego pytania i własnego stanowiska, natomiast nie rozstrzyga innych kwestii wynikających z opisu sprawy, które nie były przedmiotem pytania i własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej.

Procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Postępowanie w sprawie wydania interpretacji indywidualnej ma na celu wyjaśnienie wątpliwości co do sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego materialnego do określonego stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.) jest sam przepis prawa. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest ustalanie stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego), stanowi to bowiem domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Organ nie prowadzi postępowania dowodowego, ograniczając się do analizy okoliczności podanych we wniosku. W stosunku do tych okoliczności wyraża swoje stanowisko, które zawsze musi być jednak ustosunkowaniem się do poglądu (stanowiska) prezentowanego w danej sprawie przez wnioskodawcę.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pan do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.