Interpretacja indywidualna

  – stanowisko prawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

25 marca 2025 r. wpłynął Pana wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy skutków podatkowych zawarcia ugody z bankiem i otrzymania zwrotu środków. Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

29 marca 2006 r. Wnioskodawca wraz z A. A zawarli z X S.A. umowę o kredyt mieszkaniowy nr (...). Kwota kredytu została zwiększona aneksem nr 1 z 28 września 2007 r. W konsekwencji kredyt został udzielony w złotych w kwocie stanowiącej równowartość 54.852,57 CHF, co stanowiło 129.892,68 zł. Kredyt przeznaczony został na finansowanie własnego celu mieszkaniowego. Powyższy cel został zrealizowany. Na dzień 1 stycznia 2023 r. Kredytobiorcy w trakcie spłaty kredytu wpłacili do Banku kwotę w wysokości 142.099,15 zł (od kwietnia 2023 roku nie spłacano rat kredytu na skutek udzielenia przez Sąd zabezpieczenia).

Na skutek powzięcia wiadomości o zawarciu w umowie kredytu klauzul niedozwolonych Wnioskodawca wraz z A. A złożyli pozew z 13 marca 2023 r. o ustalenie nieistnienia stosunku prawnego wynikającego z umowy kredytu oraz o zapłatę kwoty 142.099,15 zł oraz 890,10 CHF tytułem całych rat kapitałowo-odsetkowych uiszczonych na rzecz Banku oraz innych opłat i prowizji. Sprawa zawisła przed Sądem Okręgowym w Y pod sygn. akt (...).

21 listopada 2024 r. celem polubownego zakończenia sporu zawarta została ugoda sądowa. Celem rozliczenia zakończonej umowy kredytu Bank jednostronnie, na podstawie wytycznych KNF w sprawie warunków ugód, dokonał w ugodzie zmiany w zakresie waluty, wysokości i zasad spłaty wierzytelności kredytowej. Za podstawę wysokości zadłużenia na dzień zawarcia ugody przyjęto fikcję, że kredyt udzielony na podstawie umowy kredytu zostanie rozliczony tak, jakby od daty zawarcia umowy kredytu stanowił kredyt złotowy udzielony na warunkach:

a)kwota kredytu (kapitał) stanowiła sumę kwot wypłaconych tytułem kredytu i wynosiła 132.019,50 PLN, jeśli jakakolwiek część wypłaty nastąpiła w CHF, Bank przeliczył ją na walutę polską po średnim kursie Narodowego Banku Polskiego z dnia wypłaty;

b)oprocentowanie kredytu według zmiennej stopy procentowej zostało ustalone jako suma wskaźnika referencyjnego WIBOR 3M i marży w wysokości 1,68%, w dniu wypłaty kredytu lub pierwszej transzy kredytu oprocentowanie wynosiło 5,79%, zaś wartość wskaźnika referencyjnego WIBOR 3M z dnia wypłaty kredytu lub pierwszej transzy kredytu wynosiła 4,11%, pierwszy okres obowiązywania wskaźnika referencyjnego WIBOR 3M obowiązywał od dnia wypłaty kredytu lub pierwszej transzy i mógł być krótszy niż kolejne okresy trzymiesięczne wyznaczane w dniu wymagalności raty kredytu i odsetek.

Inna forma ugody nie była przez Bank dopuszczana. Na skutek ugody Bank zobowiązał się do wypłaty w terminie 21 dni od daty podpisania ugody m.in. kwoty w wysokości 13.100 PLN na rachunek Wnioskodawcy. Kwota ta mieści się w kwocie wpłaconej przez Kredytobiorców na rzecz Banku podczas spłaty kredytu (142.099,15 zł). Jednocześnie wskazano, iż Kredytobiorca przyjął do wiadomości, że w związku z wypłatą ww. kwoty powstaje po jego stronie przychód, a na Banku ciąży wypełnienie obowiązku informacyjnego (sporządzanie informacji PIT-11). Strony ugody zgodnie oświadczyły, że zawarta ugoda wyczerpuje wszelkie wzajemne roszczenia w zakresie objętym sporem.

Uzupełnienie wniosku

Bank udzielił Wnioskodawcy i jego żonie kredytu w wysokości 129.892,68 zł. Kwota wskazana w ugodzie sądowej, tj. kwota 132.019,50 zł ustalona została w wyniku fikcyjnej symulacji narzuconej małżonkom przez Bank na potrzeby zawarcia ugody i w konsekwencji przyjęto, że kredyt udzielony na podstawie umowy kredytu zostanie rozliczony tak, jakby od daty zawarcia umowy kredytu stanowił kredyt złotowy. Bank jednostronnie, na podstawie wytycznych KNF w sprawie warunków ugód, dokonał w ugodzie zmiany w zakresie waluty, wysokości i zasad spłaty wierzytelności kredytowej, zaś faktycznie kredyt wypłacony został niewątpliwie w kwocie 129.892,68 zł.

Kwota 13.100 zł wypłacona przez Bank stanowiła zwrot części tego, co Wnioskodawca świadczył wraz z żoną na rzecz Banku w trakcie trwania umowy. Zwrot ten związany był z porozumieniem co do sposobu ponownego przeliczenia wartości wykonanych świadczeń i pozostałych do spłaty zobowiązań z umowy kredytu wskutek przyjęcia w ugodzie zasad przeliczania kredytu i kwot wpłaconych przez małżonków do Banku innych niż zasady, które pierwotnie przewidywała umowa kredytu. Gdyby bowiem w niniejszej sprawie ostatecznie zapadł wyrok uznający umowę za nieważną, to Sąd Okręgowy w Y zasądziłby na rzecz Wnioskodawcy i jego żony pełną kwotę środków nienależnie uiszczonych przez nich w okresie spłaty kredytu, tj. 142.099,15 zł oraz 890,10 CHF wraz z należnymi odsetkami za opóźnienie.

Kwota 13.100 zł należna jest Wnioskodawcy i jego żonie z uwagi na wspólność majątkową małżeńską. Umowa kredytu, o której mowa we wniosku, przewiduje solidarną odpowiedzialność za zaciągnięte zobowiązania kredytowe.

Na pytanie organu, czy mocą ugody sądowej – poza wypłatą kwoty 13.100 zł – bank umorzył wierzytelności kredytowe Wnioskodawcy i jego żony z tytułu spłaty kapitału kredytu albo spłaty odsetek od kredytu, Wnioskodawca udzielił odpowiedzi twierdzącej. Jednocześnie doprecyzował, że zgodnie z § 1 ust. 9 zawartej ugody Bank umorzył zadłużenie Kredytobiorcy z tytułu spłaty kapitału kredytu i odsetek od kredytu. Zgodnie jednak z Rozporządzeniem Ministra Finansów z dnia 11 marca 2022 r. w sprawie zaniechania poboru podatku dochodowego od niektórych dochodów (przychodów) związanych z kredytem hipotecznym udzielonym na cele mieszkaniowe (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 102 ze zm.) małżonkowie spełnili warunki wskazane w ww. rozporządzeniu, co Bank wprost potwierdził w treści § 4 ust. 2 ugody, wobec czego korzystają oni z przewidzianego przez powyższą regulację zwolnienia z podatku w związku z umorzeniem zadłużenia w wyniku zawarcia ugody.

Pytanie

Czy w związku z zawarciem ugody sądowej z Bankiem przez Wnioskodawcę i jego żonę, mającej na celu zakończenie sporu na tle wadliwej umowy, otrzymana kwota 13.100 zł stanowić będzie dla Wnioskodawcy przychód i czy w związku z tym po stronie Wnioskodawcy powstanie obowiązek zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie przepisów ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 226 ze zm.)?

Pana stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, kwota 13.100 zł otrzymana od Banku wskutek zawarcia ugody nie będzie stanowić przychodu dla Wnioskodawcy, w związku z czym nie powstanie obowiązek zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych.

Ustawodawca w art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: „u.p.d.o.f.”) wymienia źródła przychodów, z których przychód (dochód) podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Nienależne świadczenie w podanym rozumieniu przyjętym w art. 410 w zw. z art. 405 Kodeksu Cywilnego nie zostało wymienione jako odrębne źródło przychodów w art. 10 ust. 1 pkt 1-8 u.p.d.o.f.

Mając na uwadze fakt, iż w projekcie ugody nie została wskazana podstawa, na jakiej Bank zobowiązany jest do zwrotu na rzecz Wnioskodawcy kwoty 13.100 zł, kwota ta tym bardziej nie powinna podlegać opodatkowaniu, jako że zgodnie z założeniami ugody Wnioskodawca miał otrzymać zwrot tego, co w czasie trwania umowy kredytu świadczył. Zwrot tego, co świadczono, nie stanowi przychodu. Bank na podstawie umowy udzielił Wnioskodawcy kredytu na łączną kwotę 129.892,68 zł, a w wyniku zawarcia w umowie przez Bank klauzul abuzywnych miał dowolność ustalania kursu CHF. Kwota uiszczana przez Kredytobiorców na skutek abuzywności umowy stanowi świadczenie nienależne, a otrzymana przez Wnioskodawcę w wyniku Ugody kwota 13.100 zł stanowi jedynie niewielki zwrot część kosztu, jaki poniósł w związku z zawarciem z Bankiem wadliwej umowy. Otrzymanie zwrotu nie stanowi dla Wnioskodawcy żadnej dodatkowej korzyści, a jedynie prowadzi do stanu rozliczeń, który jest zgodny z prawem, tj. stanowi następstwo pozbawienia umowy kredytu jej abuzywnych postanowień.

Z uwagi na to, że nie ma możliwości przyporządkowania danego świadczenia do jakiegokolwiek źródła przychodu (w tym również do „innych źródeł przychodu”, o których mowa w art. 20 u.p.d.o.f.), to nie można go uznać za przychód podatkowy, choćby nawet odpowiadał ogólnej definicji przychodu zawartego w przepisach art. 11 u.p.d.o.f. Ponadto ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych określa dochód jako nadwyżkę przychodów nad kosztami ich uzyskania (art. 9 ust. 2 u.p.d.o.f.). Przychód podatkowy warunkuje możliwość powstania dochodu podatkowego w tym znaczeniu, że dopóki nie mamy do czynienia z przychodem w sensie podatkowym, dopóty nie może powstać dochód podatkowy.

Otrzymanego zwrotu Wnioskodawca nie może traktować w kategorii przychodu podatkowego w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z zasadami wynikającymi z art. 11 u.p.d.o.f., ponieważ w tej sytuacji nie następuje po stronie Wnioskodawcy żadne przysporzenie majątkowe.

Podkreślić należy, że otrzymanie kredytu i jego spłata na warunkach przewidzianych w umowie kredytowej są obojętne podatkowo. Przychód po stronie kredytobiorcy pojawia się w przypadku, kiedy dochodzi do umorzenia kredytu, jego części lub odsetek. Wtedy bowiem kredytobiorca osiąga konkretne przysporzenie majątkowe (przychód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Zgodnie natomiast z definicją dochodu jest nim nadwyżka przychodów ze źródła nad kosztami jego uzyskania. Pojęciem pierwotnym dla dochodu jest więc pojęcie przychodu. Ten z kolei definiowany jest przez ustawodawcę w art. 11 ust. 1 jako otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Niemniej jednak z definicji tej wywieść można również, że za przychody podatkowe mogą być uznane tylko takie świadczenia, które są określonym przyrostem majątkowym (zarówno zwiększającym aktywa, jak i zmniejszającym pasywa) o charakterze definitywnym, niemające charakteru zwrotnego. Zaś w następstwie dokonanego ugodą przewalutowania, ustalenia wysokości zadłużenia do rozliczenia kredytu i przyjęcia przez Strony określonego sposobu zaliczenia dokonanych spłat Strony uznały, że dochodzi do całkowitego rozliczenia kredytu (jego spłaty), a ponadto Kredytobiorca w następstwie zawarcia ugody otrzymuje nadpłacone przez niego kwoty. Zatem Wnioskodawca otrzymuje jedynie zwrot tego, co w czasie trwania umowy kredytowej świadczył. Jednocześnie zwrot nie stanowi żadnej dodatkowej korzyści dla Wnioskodawcy, ponieważ zwrot ma na celu doprowadzenie do rozliczeń w następstwie zastosowania postanowień ugody, które mają na celu usunięcie abuzywności. Otrzymanie zwrotu prowadzi zatem do stanu rozliczeń, który jest zgodny z prawem, tj. nie jest następstwem stosowania abuzywnych postanowień umowy.

Wnioskodawca wskazuje, że zgodnie z art. 917 k.c. przez ugodę strony czynią sobie wzajemne ustępstwa w zakresie istniejącego między nimi stosunku prawnego w tym celu, aby uchylić niepewność co do roszczeń wynikających z tego stosunku lub zapewnić ich wykonanie albo by uchylić spór istniejący lub mogący powstać. Ugoda ma na celu uniknięcie sporu pomiędzy stronami poprzez przewalutowanie i dokonanie rozliczenia dotychczas spłaconych rat kredytu, aby w ten sposób zapobiec uznaniu niektórych postanowień umowy za bezskuteczne czy też uznaniu całej umowy za bezskuteczną czy też nieważną.

Wnioskodawca utrzymuje stanowisko, że jego zdaniem (które znajduje potwierdzenie w ukształtowanej linii orzeczniczej) wiążąca go z Bankiem umowa kredytu zawierała postanowienia abuzywne, a także, że umowa jest nieważna. Zawarcie ugody przez Wnioskodawcę nie stanowi zaprzeczenia twierdzeniom podnoszonym w toku procesu zawisłego przed Sądem Okręgowym w Y w zakresie nieważności umowy. Celem ugody było zakończenie sporu i rozliczenie z Bankiem. W oparciu o dorobek orzecznictwa sądów powszechnych i orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, w przypadku których postanowień w umowach kredytowych z bardzo wysokim prawdopodobieństwem graniczącym z pewnością byłyby one uznane za abuzywne. W następstwie zawarcia ugody dochodzi do dobrowolnego wyeliminowania skutków stosowania postanowień abuzywnych i zastosowania w ich miejsce takich postanowień (ustalenie waluty zadłużenia w PLN, ustalenie wysokości zadłużenia do rozliczenia kredytu, ustalenie sposobu rozliczenia dokonanych spłat itp.), które nie wiążą się z ryzykiem stwierdzenia bezskuteczności czy też nieważności. Zatem ugoda niejako zastępuje wyrok, który w relacji pomiędzy stronami mógłby doprowadzić do analogicznego skutku, do którego doprowadza ugoda.

Tożsame stanowisko można zaobserwować w wielu interpretacjach podatkowych wydawanych w oparciu o analogiczny stan faktyczny jak w niniejszej sprawie, m.in. z interpretacji z 14 października 2022 r. nr 0112-KDIL2-1.4011.699.2022.1.MKA wynika, że:

w związku z zawarciem Ugody Kredytobiorca otrzymuje niejako ekwiwalent środków pieniężnych, które wcześniej na mocy Umowy Klient przekazał na rzecz Banku w ramach spłaty rat kapitałowo-odsetkowych od otrzymanego Kredytu. Klient otrzymuje środki będące ekwiwalentem wydatków, które były uprzednio poniesione z jego własnych środków. Zatem kwoty te nie powodują faktycznego przyrostu w jego majątku, a jedynie „wyrównanie” wcześniejszego zmniejszenia w jego majątku. W konsekwencji, można uznać, że taka operacja nie spełnia celu przychodu jakim jest zwiększenie majątku podatnika - ani poprzez zwiększenie aktywów ani poprzez zmniejszenie jego pasywów.

Stanowisko Wnioskodawcy znajduje potwierdzenie również w następujących interpretacjach indywidualnych:

-z 28 kwietnia 2023 r. nr 0114-KDIP3-2.4011.243.2023.1.MN oraz

-z 28 sierpnia 2023 r. nr 0114-KDIP3-2.4011.607.2023.2.MN.

Mając na uwadze powyższe Wnioskodawca podtrzymuje swoje stanowisko, że kwota 13.100 zł otrzymana od Banku wskutek zawarcia ugody nie będzie stanowić przychodu dla Wnioskodawcy, w związku z czym nie powstanie obowiązek zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Podstawa opodatkowania podatkiem dochodowym

Zgodnie z art. 9 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 226 ze zm.):

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 23o, art. 23u, art. 24-24b, art. 24c, art. 24e, art. 30ca, art. 30da oraz art. 30f nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

Dla ustalenia dochodu kluczowe znaczenie mają dwa elementy: przychód oraz koszty uzyskania przychodu.

Przychód

W świetle art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Jak wynika z powołanego przepisu ustawodawca przyjął zasadę, że przychodem są:

·pieniądze i wartości pieniężne, które zostały otrzymane przez podatnika – tj. takie pieniądze i wartości pieniężne, które podatnik rzeczywiście „dostał, odebrał, zainkasował, objął w posiadanie”;

·pieniądze i wartości pieniężne, które zostały postawione do dyspozycji podatnika – tj. takie przysporzenia, które zostały mu faktycznie udostępnione/przekazane do odbioru; takie pieniądze i środki pieniężne, które podatnik ma możliwość włączyć do swojego władztwa, a więc ma możliwość skorzystania z tychże pieniędzy i wartości pieniężnych i nie jest to uzależnione od dodatkowej zgody osoby stawiającej określone pieniądze i wartości pieniężne do dyspozycji podatnika.

Pojęcie przychodu wiąże się zatem z przysporzeniem majątkowym po stronie podatnika, z wartością wchodzącą do jego majątku. Przychodami w rozumieniu art. 11 powołanej ustawy mogą być tylko takie świadczenia, które nie mają charakteru zwrotnego. Skoro bowiem przychód jest określonym przyrostem majątkowym po stronie podatnika, jego otrzymanie musi mieć charakter definitywny.

Ustawodawca tworząc system opodatkowania dochodów osób fizycznych miał na względzie, że przysporzenia uzyskiwane przez osoby fizyczne mogą być skutkiem różnych rodzajów czynności i zdarzeń. Stworzył więc klasyfikację tych przysporzeń w oparciu o kryterium źródła przychodów i system ich opodatkowania uwzględniający specyfikę poszczególnych źródeł przychodów (obejmujący m.in. kwestię uwzględniania kosztów uzyskania przychodów dla celów ustalenia dochodu z danego źródła przychodów).

Źródła przychodów zostały określone w art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wśród nich ustawodawca wyodrębnił – w punkcie 9 ww. przepisu – „inne źródła”.

Stosownie do treści art. 20 ust. 1 tejże ustawy:

Za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, świadczenia otrzymane z tytułu umowy o pomocy przy zbiorach, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Użycie w powyższym przepisie sformułowania „w szczególności” wskazuje, że definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i nie ma przeszkód, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w treści art. 20 ust. 1 ustawy. O przychodzie podatkowym z innych źródeł będziemy mówić w każdym przypadku, kiedy u podatnika wystąpią realne korzyści majątkowe.

Instytucja kredytu a podatek dochodowy

Instytucja kredytu uregulowana została przepisami ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 1646 ze zm.). Zgodnie z treścią art. 69 ust. 1 tej ustawy:

Przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu.

Otrzymanie kredytu i jego spłata na warunkach przewidzianych w umowie kredytowej co do zasady są obojętne podatkowo. Uzyskana kwota kredytu nie jest przychodem, ponieważ nie jest definitywnym przysporzeniem majątkowym kredytobiorcy – kredytobiorca musi ją zwrócić kredytodawcy. Jednocześnie, spłata kwoty kredytu oraz spłata odsetek co do zasady nie jest kosztem uzyskania przychodu. Przychód po stronie kredytobiorcy pojawia się w przypadku, kiedy dochodzi do umorzenia kredytu, jego części lub odsetek. Wtedy bowiem kredytobiorca osiąga konkretne przysporzenie majątkowe (przychód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Pana sytuacja faktyczna

Z informacji przez Pana przedstawionych wynika, że:

·29 marca 2006 r. zawarł Pan wraz z żoną umowę kredytu mieszkaniowego,

·21 listopada 2024 r. zawarli Państwo z bankiem ugodę sądową będącą odpowiedzią na Państwa pozew przeciwko Bankowi o ustalenie nieistnienia stosunku prawnego wynikającego z umowy kredytu,

·celem ugody było zakończenie sporu dotyczącego niedozwolonych klauzul zawartych w umowie kredytu. Na mocy ugody doszło do ponownego przeliczenia wynikających z umowy kredytowej zobowiązań stron umowy kredytu – na zasadach przyjętych w ugodzie,

·na podstawie ugody Bank wypłacił Państwu kwotę w wysokości 13.100 zł. Jak wynika z opisu sprawy, powyższa kwota jest zwrotem części tego, co świadczyli Państwo na rzecz Banku w trakcie trwania umowy kredytowej.

Skoro w związku z zawarciem ugody otrzymał Pan zwrot środków pieniężnych, które wcześniej na mocy umowy przekazał na rzecz banku w ramach spłaty rat udzielonego Panu kredytu, to otrzymana kwota na podstawie ugody z bankiem – w części przypadającej na Pana jako jednego z kredytobiorców – nie spowodowała faktycznego przyrostu w Pana majątku. W konsekwencji zwrot ten nie jest dla Pana przychodem w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podlegającym opodatkowaniu.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Ta interpretacja uznaje Pana stanowisko za prawidłowe wyłącznie w zakresie, w jakim odnosi się ono do okoliczności podanych w opisie sprawy i do przepisów prawa podatkowego. Interpretacja nie ocenia Pana stanowiska w zakresie, w jakim wykracza ono poza te ramy. W szczególności nie ocenia Pana stanowiska w części, w jakiej twierdzi Pan, że umowa z Bankiem jest nieważna, a „zawarcie ugody (…) nie stanowi zaprzeczenia twierdzeniom podnoszonym w toku procesu zawisłego przed Sądem Okręgowym w Y w zakresie nieważności umowy”. Elementy te nie korespondują bowiem z przedstawionym przez Pana opisem okoliczności faktycznych sprawy.

Interpretacja dotyczy tylko Pana sytuacji prawnopodatkowej – jej wydanie nie ma skutków prawnych dla Pana żony.

Rozstrzygnięcia, które podał Pan we własnym stanowisku w sprawie zostały wydane dla odrębnych podmiotów, w ich indywidualnych sprawach. Wydając tę interpretację miałem jednak na względzie zawarte w nich stanowiska dotyczące rozumienia i stosowania przepisów prawa podatkowego.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pan do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1) z zastosowaniem art. 119a;

2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawyz dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.