Interpretacja indywidualna

 – stanowisko nieprawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

11 kwietnia 2025 r. wpłynął Pana wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej. Uzupełnił go Pan pismem z 6 maja 2025 r. (wpływ) – w odpowiedzi na wezwanie. Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

23 września 2019 r., prowadząc jednoosobową działalność gospodarczą (A) zawarł Pan umowę leasingu operacyjnego nr (...) z B S.A. („finansujący”), w ramach której finansujący przekazał Panu do odpłatnego korzystania samochód osobowy (leasing).

Umowa została zawarta na czas określony do 23 września 2024 r. W umowie określono wartość początkową przedmiotu leasingu na kwotę 37 398,37 zł netto.

W ramach umowy, do końca okresu prowadzenia przez Pana jednoosobowej działalności gospodarczej (tj. do końca października 2021 r.) dokonywał Pan wpłat do finansującego w ratach miesięcznych.

Po zakończeniu prowadzenia działalności gospodarczej, tj. od listopada 2021 r., kontynuował Pan ww. umowę leasingu jako osoba fizyczna, również płacąc finansującemu comiesięczne raty.

Całkowita kwota zapłacona do finansującego w okresie od listopada 2021 r. do września 2024 r. wyniosła 26 725,06 zł brutto. Wszystkie wpłaty zostały udokumentowane fakturami VAT wystawianymi przez finansującego.

Również w okresie od listopada 2021 r. do września 2024 r. ponosił Pan koszty związane z utrzymaniem i eksploatacją samochodu (naprawy, przeglądy), w łącznej kwocie 37 690,64 zł brutto.

Wszystkie uwzględnione przez Pana koszty zostały udokumentowane fakturami VAT wystawianymi przez warsztaty samochodowe zajmujące się naprawami i przeglądami pojazdów osobowych w ramach eksploatacji samochodu.

Zgodnie z umową 23 września 2024 r. finansujący przeniósł na Pana własność pojazdu.

Jak już wcześniej wspomniano, nie prowadził Pan w tym okresie działalności gospodarczej.

23 listopada 2024 r. dokonał Pan zbycia pojazdu za cenę rynkową 42 000 zł brutto.

Wskazany we wniosku samochód to samochód osobowy, o którym mowa w art. 5a pkt 19a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Prowadził Pan jednoosobową działalność gospodarczą w okresie lipiec 2019 r. - październik 2021 r.

Przy zbyciu pojazdu osobowego, rozpoznał Pan raty leasingowe oraz koszty utrzymania samochodu (naprawy, przeglądy) w okresie kiedy nie prowadził Pan już jednoosobowej działalności gospodarczej, jako koszt nabycia pojazdu osobowego przy wyliczaniu dochodu ze zbycia (w rozumieniu art. 24 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Uzupełnienie wniosku

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej wybrał Pan formę opodatkowania na zasadach ogólnych, według skali podatkowej (stawka podatkowa 12% i 32%).

Dla celów podatkowych prowadził Pan księgę przychodów i rozchodów.

Podczas prowadzenia działalności gospodarczej ujmował Pan w kosztach uzyskania przychodów raty leasingowe.

W trakcie trwania umowy leasingu, podczas prowadzenia działalności gospodarczej, wykorzystywał Pan samochód do celów prowadzenia działalności gospodarczej, ale również prywatnie (tzw. użytek mieszany).

Umowa leasingu w momencie jej zawarcia spełniała wszystkie warunki określone w art. 23b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Umowa leasingu zobowiązywała Pana do następujących opłat: opłaty leasingowe w kwotach netto + VAT. W umowie leasingu znajdował się ponadto zapis, że coroczne ubezpieczenia samochodu osobowego dokonuje Pan na własny koszt (jako Korzystający), wskazując jako ubezpieczonego Finansującego. Zgodnie z załącznikiem nr 1 do Umowy leasingu operacyjnego, wszystkie wyszczególnione (60 pozycji - opłata początkowa + 59 miesięcznych rat) opłaty/raty dotyczyły spłaty wartości samochodu. W trakcie prowadzenia przez Pana działalności gospodarczej zapłacił Pan opłatę początkową plus 25 opłat/rat leasingowych (tj. do października 2021 r. włącznie), zawsze do 20 dnia każdego miesiąca. Jak wcześniej wspomniano, wszystkie raty leasingowe płacone w tym okresie ujmował Pan w kosztach uzyskania przychodów.

Na pytania, o jakich kosztach związanych z utrzymaniem samochodu mowa, o jakich kosztach związanych z eksploatacją samochodu mowa, czy koszty utrzymania i eksploatacji samochodu miały wpływ na wartość samochodu oraz czy faktury VAT dokumentujące poniesione koszty zostały wystawione na Pana dane odpowiedział Pan, że najpierw chciałby Pan skorygować podaną kwotę 37 690,64 zł brutto (podaną we wniosku omyłkowo na kwotę 10 965,58 zł brutto. Odpowiadając na zadane pytania być może błędnie użył Pan osobnych sformułowań („utrzymanie” i „eksploatacja”), wobec czego chciałbym Pan zachować jedynie informację o kosztach związanych z utrzymaniem samochodu osobowego. W ujętych przez Pana kosztach znalazły się m.in.:

·koszty przeglądów technicznych,

·koszty wymiany filtrów, olejów,

·koszty dezynfekcji klimatyzacji,

·koszty wymiany żarówek,

·koszty wymiany klocków hamulcowych, tarcz hamulcowych,

·koszty materiałów w ww. pozycjach,

·koszty napraw, np.: wymiany pompy głównej sprzęgła.

Wszystkie pozostałe, niewymienione koszty są udokumentowane fakturami VAT.

Koszty utrzymania samochodu miały wpływ na wartość samochodu - bez tych czynności, samochód stałby się podatny na liczne awarie, czy wręcz niezdolny do użytku, wobec czego jego wartość by spadła. Faktury VAT dokumentujące poniesione koszty zostały wystawione na moje dane (osoby fizycznej).

Pytanie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku)

Czy przy zbyciu pojazdu osobowego ma Pan prawo rozpoznać raty leasingowe oraz koszty utrzymania samochodu (naprawy, przeglądy), ponoszone po zamknięciu działalności gospodarczej, jako koszt jego nabycia przy wyliczeniu dochodu ze zbycia, w rozumieniu art. 24 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Pana stanowisko w sprawie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku)

Uważa Pan, że w świetle przedstawionych przez Pana okoliczności, tj. zamknięcia jednoosobowej działalności gospodarczej i kontynuowaniu umowy leasingu operacyjnego jako osoba fizyczna, przy zbyciu pojazdu osobowego ma Pan prawo rozpoznać raty leasingowe oraz koszty utrzymania samochodu (naprawy, przeglądy), ponoszone po zamknięciu działalności gospodarczej, jako koszt jego nabycia przy wyliczeniu dochodu ze zbycia, w rozumieniu art. 24 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 163 ze zm.) jest zasada powszechności opodatkowania, która wyrażona została w art. 9 ust. 1 tej ustawy.

Zgodnie z jego treścią:

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy jednym ze źródeł przychodów jest pozarolnicza działalność gospodarcza.

Natomiast w myśl art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Z art. 14 ust. 2 pkt 1 tej ustawy wynika, że:

Przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia składników majątku będących:

a)środkami trwałymi albo wartościami niematerialnymi i prawnymi, podlegającymi ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych,

b)składnikami majątku, o których mowa w art. 22d ust. 1, z wyłączeniem składników, których wartość początkowa ustalona zgodnie z art. 22g nie przekracza 1500 zł,

c)składnikami majątku, które ze względu na przewidywany okres używania równy lub krótszy niż rok nie zostały zaliczone do środków trwałych albo wartości niematerialnych i prawnych,

d)składnikami majątku stanowiącymi spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego lub udział w takim prawie, które zgodnie z art. 22n ust. 3 nie podlegają ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych

–wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą lub przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej, z zastrzeżeniem ust. 2c; przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.

Zgodnie zaś z art. 19 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych rzeczy, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8, jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie, pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia. Jeżeli jednak cena, bez uzasadnionej przyczyny, znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej w wysokości wartości rynkowej. Przepis art. 14 ust. 1 zdanie drugie stosuje się odpowiednio.

Odrębnym od pozarolniczej działalności gospodarczej źródłem przychodu jest wymienione w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

a)nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,

b)spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,

c)prawa wieczystego użytkowania gruntów,

d)innych rzeczy,

–jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a)-c) - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy – przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany.

Na gruncie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychód ze sprzedaży rzeczy ruchomej kwalifikowany jest do źródła przychodów, o którym mowa w cytowanym art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d tej ustawy, czyli do odpłatnego zbycia rzeczy, chyba że sprzedaż następuje w wykonywaniu działalności gospodarczej.

Wyłączenie zastosowania art. 10 ust. 1 pkt 8 obejmuje w szczególności te składniki majątku, które są wykorzystywane w działalności gospodarczej lub zostały z niej wycofane, a przy tym spełniają warunki określone w art. 14 ust. 2 pkt 1, a więc podlegają ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

W opisie sprawy wskazał Pan, że:

·prowadził Pan działalność gospodarczą, opodatkowaną na zasadach ogólnych;

·jako przedsiębiorca we wrześniu 2019 r. zawarł Pan umowę leasingu operacyjnego na samochód osobowy, którego wartość została określona na 37 398,37 zł;

·   podczas prowadzenia działalności gospodarczej ujmował Pan raty leasingowe w kosztach uzyskania przychodów;

·   po zakończeniu działalności gospodarczej, tj. od listopada 2021 r. kontynuował Pan umowę leasingu jako osoba fizyczna, płacąc finansującemu comiesięczne raty;

·   we wrześniu 2024 r. wykupił Pan samochód z leasingu;

·   w listopadzie 2024 r. dokonał Pan sprzedaży samochodu.

Z uwagi na fakt, że wątpliwości Pana budzi kwestia skutków podatkowoprawnych związanych ze sprzedażą przedmiotowego samochodu koniecznym jest odwołanie się do ustawy z dnia 29 października 2021 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (t. j. Dz. U. z 2021 r. poz. 2105), która wprowadziła m.in. zmiany w omawianym temacie.

Skutkiem wprowadzenia ww. ustawy zmieniającej jest m.in. fakt, że do art. 10 ust. 2 dodano pkt 4, zgodnie z którym:

Przepisów ust. 1 pkt 8 nie stosuje się do odpłatnego zbycia: składników, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 19, nawet jeżeli przed zbyciem zostały wycofane z działalności gospodarczej, a między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki te zostały wycofane z działalności gospodarczej, i dniem ich odpłatnego zbycia, nie upłynęło 6 lat.

Natomiast do art. 14 do ust. 2 dodano m.in. punkt 19, na podstawie którego:

Przychodem z działalności gospodarczej są również: przychody z odpłatnego zbycia składników będących rzeczami ruchomymi, wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą lub przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej, na podstawie umowy, o której mowa w art. 23b ust. 1, przy czym przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.

Ww. przepis ma także zastosowanie do składników wykorzystywanych w działalności gospodarczej na podstawie umowy leasingu operacyjnego, o której mowa w art. 23b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wyjaśniam, że na podstawie art. 51 ustawy zmieniającej, przepisy art. 10 ust. 2 pkt 4 i art. 14 ust. 2 pkt 19 ustawy zmienianej w art. 1 mają zastosowanie do składników nabytych po 31 grudnia 2021 r.

Zatem, skoro samochód osobowy wykorzystywał Pan w działalności gospodarczej na podstawie umowy leasingu operacyjnego, jego wykup z leasingu nastąpił we wrześniu 2024 r., a sprzedaż w październiku 2024 r., tj. przed upływem 6 lat licząc od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym samochód ten został wycofany z działalności gospodarczej (działalność zakończył Pan w październiku 2021 r.), to przychód uzyskany z tej sprzedaży będzie stanowił przychód z działalności gospodarczej w związku z art. art. 14 ust. 2 pkt 19 i art. 10 ust. 2 pkt 3 ustawy.

Wątpliwości Pana budzi kwestia ustalenia, czy może Pan w związku ze sprzedażą samochodu zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatki związane ze spłatą rat leasingowych oraz koszty związane z jego utrzymaniem.

Przechodząc do wyjaśnienia Pana wątpliwości należy odwołać się do art. 24 ust. 2 zdanie pierwsze ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który stanowi, że:

U podatników osiągających dochody z działalności gospodarczej i prowadzących księgi przychodów i rozchodów dochodem z działalności jest różnica pomiędzy przychodem w rozumieniu art. 14 a kosztami uzyskania powiększona o różnicę pomiędzy wartością remanentu końcowego i początkowego towarów handlowych, materiałów (surowców) podstawowych i pomocniczych, półwyrobów, produkcji w toku, wyrobów gotowych, braków i odpadków, jeżeli wartość remanentu końcowego jest wyższa niż wartość remanentu początkowego, lub pomniejszona o różnicę pomiędzy wartością remanentu początkowego i końcowego, jeżeli wartość remanentu początkowego jest wyższa.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ww. ustawy:

Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu, powinien - w myśl powołanego przepisu - spełniać łącznie następujące warunki:

·   musi zostać poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

·   musi być definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

·   musi pozostawać w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

·   mu zostać poniesiony w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

·   musi zostać właściwie udokumentowany,

·   nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 wskazanej ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 23 ust. 1 ww. ustawy, stanowić mogą koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami.

Zauważam, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów.

Ponadto podkreślam, że podatnik uznając wydatek za koszt uzyskania przychodów odnosi ewidentne korzyści albowiem o ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Na nim więc spoczywa ciężar udowodnienia, że określony wydatek jest kosztem uzyskania przychodów.

Uznanie danego wydatku za koszt uzyskania przychodów jest możliwe tylko wtedy, gdy z prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń wynika, że jest to wydatek celowy i racjonalnie uzasadniony.

Co więcej, w oparciu o kryterium stopnia tego powiązania wyróżnia się koszty podatkowe bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód) oraz inne niż bezpośrednio z nimi związane, których nie można wprost przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako zmierzające do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).

Kosztami będą zarówno koszty uzyskania przychodów pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami (pozostające w związku pośrednim) – jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia przychodów, nawet wówczas, gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty.

Przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów każdy wydatek - poza wyraźnie wskazanymi w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - wymaga indywidualnej oceny pod kątem bezpośredniego lub pośredniego związku z przychodem i racjonalnością działania dla osiągnięcia tego przychodu. Kosztami uzyskania przychodów będą zatem wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, jeżeli są one racjonalnie uzasadnione, a każdy wydatek powinien być oceniany przede wszystkim z tego punktu widzenia. Wszystkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione koszty pozwalają na normalne funkcjonowanie przedsiębiorstwa, a w sensie podatkowym zabezpieczają źródło przychodów.

Zgodnie z art. 22 ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

U podatników prowadzących księgi rachunkowe koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 5a i 5b.

W myśl z art. 22 ust. 6 ww. ustawy:

Zasady określone w ust. 5-5c, z zastrzeżeniem ust. 6b, mają zastosowanie również do podatników prowadzących podatkowe księgi przychodów i rozchodów, pod warunkiem że stale w każdym roku podatkowym księgi te będą prowadzone w sposób umożliwiający wyodrębnienie kosztów uzyskania przychodów odnoszących się tylko do tego roku podatkowego.

Stosownie zaś do art. 22 ust. 6b tej ustawy:

Za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów w przypadku podatników, o których mowa w ust. 6, z zastrzeżeniem ust. 5e, 6ba, 6bb i 7b, uważa się dzień wystawienia faktury (rachunku) lub innego dowodu stanowiącego podstawę do zaksięgowania (ujęcia) kosztu.

Mając na uwadze zacytowane przepisy stwierdzam, że koszty poniesione po zamknięciu działalności gospodarczej, a związane z ratami leasingowymi oraz cena jego wykupu mogą zostać przez Pana uznane za koszty uzyskania przychodów przy sprzedaży samochodu jednak w takiej części w jakiej dotyczą spłaty wartości samochodu.

W opisie sprawy wskazał Pan również, że po zamknięciu działalności gospodarczej ponosił Pan koszty związane z utrzymaniem samochodu. Były to koszty:

·przeglądów technicznych,

·wymiany i zakupu części dot.

–filtrów i olejów,

–dezynfekcji klimatyzacji,

–żarówek,

–klocków hamulcowych i tarcz hamulcowych,

·koszty napraw – wymiana pompy głównej ciepła.

Wyjaśnił Pan, że ww. koszty utrzymania samochodu miały wpływ na wartość samochodu. Dodał Pan, że bez tych czynności Pana samochód stałby się podatny na liczne awarie i w konsekwencji niezdolny do użytku, dlatego też jego wartość by spadła.

Ponadto wskazał Pan, że poniesione wydatki zostały przez Pana udokumentowane fakturami VAT wystawionymi na Pana dane.

Mając na uwadze powyższe wyjaśniam, że koszty związane z utrzymaniem samochodu to nic innego jak wydatki eksploatacyjne. Koszty te były bez wątpienia przez Pana ponoszone, aby mógł Pan korzystać z pojazdu. Sam bowiem Pan wskazał, że bez poniesienia tych kosztów samochód byłby „niezdolny do użytku”.

W sytuacji gdyby nadal kontynuował Pan prowadzenie działalności gospodarczej i wykorzystywał Pan samochód w sposób mieszany to poniesione koszty utrzymania tego samochodu, które były związane z jego użytkowaniem mogłyby być w 75% zaliczone przez Pana do kosztów uzyskania przychodów.

Zgodnie bowiem z art. 23 ust. 1 pkt 46a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Nie uważa się za koszty uzyskania przychodów 25% poniesionych wydatków, z zastrzeżeniem pkt 36, z tytułu kosztów używania samochodu osobowego, innego niż określony w pkt 46, na potrzeby prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej - jeżeli samochód osobowy jest wykorzystywany również do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą prowadzoną przez podatnika.

Dlatego też, nie mogę zgodzić się z Panem, że poniesione przez Pana wydatki na utrzymanie samochodu miały wpływ na jego wartość.

Nie mogę zatem uznać, że poniesione przez Pana koszty utrzymania samochodu po zamknięciu działalności gospodarczej mogą być przez Pana rozpoznane przy sprzedaży tego samochodu.

Co więcej, we własnym stanowisku błędnie odwołuje się Pan do art. 24 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z tym przepisem:

Dochodem z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d, jeżeli przychód z odpłatnego zbycia nie stanowi przychodu z działalności gospodarczej, jest różnica pomiędzy przychodem uzyskanym z odpłatnego zbycia rzeczy a kosztem ich nabycia, zmniejszona o wartość nakładów poczynionych w czasie posiadania rzeczy.

Ww. artykuł odnosi się do ustalenia dochodu, w przypadku sprzedaży rzeczy (samochodu), która nie jest dokonana w ramach działalności gospodarczej. Jak już wyżej wyjaśniłem, przychód uzyskany ze sprzedaży samochodu stanowił u Pana przychód z działalności gospodarczej w związku z art. 14 ust. 2 pkt 19 i art. 10 ust. 2 pkt 3 ustawy. Dlatego też powołany przez Pana art. 24 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie ma u Pana zastosowania.

Podsumowując:

·przychód uzyskany przez Pana ze sprzedaży samochodu osobowego będzie stanowił przychód z działalności gospodarczej w związku z art. art. 14 ust. 2 pkt 19 i art. 10 ust. 2 pkt 3 ustawy;

·jest Pan zobowiązany rozliczyć uzyskany dochód i złożyć zeznanie podatkowe zgodnie z ostatnią formą opodatkowania (w Pana przypadku jest to PIT-36);

·przy sprzedaży samochodu:

–może Pan rozliczyć jako koszty uzyskania przychodów koszty poniesione po zamknięciu działalności gospodarczej, a związane z ratami leasingowymi oraz ceną jego wykupu w takiej części w jakiej dotyczą spłaty wartości samochodu,

–nie może Pan rozliczyć jako koszty uzyskania przychodów poniesione po zamknięciu działalności gospodarczej wymienionych we wniosku wydatków związanych z utrzymaniem samochodu.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zastrzegam, że w interpretacji dokonuję wykładni przepisów prawa i nie prowadzę klasycznego postępowania dowodowego. Dlatego też nie potwierdzam konkretnych kwot przychodu, dochodu, czy kosztów uzyskania przychodu.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy  z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pan do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy  z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.