Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

9 lutego 2025 r. wpłynął Pana wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na opłaty za Internet.

Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą od 2017 r. pod firmą X, z siedzibą przy Y. Firma jest zarejestrowana w CEiDG pod numerem NIP: … i numerem REGON: …. Podstawowym przedmiotem działalności jest działalność związana z oprogramowaniem (budowa i rozwój oprogramowania do obsługi klientów …).

Wnioskodawca posiada nieograniczony obowiązek podatkowy w Polsce zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych i rozlicza się na podstawie podatkowej księgi przychodów i rozchodów, wybierając formę opodatkowania jako podatek liniowy w wysokości 19%.

Działalność Wnioskodawcy jest prowadzona w miejscu zamieszkania, a Jego praca ma charakter głównie biurowy i wymaga stałego dostępu do Internetu. Z uwagi na fakt, że pracuje z domu, z Internetu korzysta również do celów prywatnych poza godzinami pracy. Pełen zakres działalności Wnioskodawcy obejmuje programowanie, rozwój oprogramowania, zarządzanie bazami danych oraz testowanie aplikacji. Umowa na Internet zostanie zawarta przez Wnioskodawcę w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Wnioskodawca planuje obliczać proporcję podziału wydatków na Internet na cele służbowe i prywatne, zakładając, że czas pracy wynosi 8 godzin dziennie, a średni czas korzystania z Internetu po pracy wynosi 4 godziny. Z tej proporcji wynika, że do celów służbowych Wnioskodawca korzysta z Internetu przez 66,(6)% czasu. Wnioskodawca zamierza prowadzić elektroniczną ewidencję czasu pracy, która umożliwi korektę czasu pracy i proporcji podziału kosztów na Internet na cele prywatne i służbowe. Tę ewidencję Wnioskodawca będzie dołączał do comiesięcznych dokumentów księgowych firmy. Wnioskodawca aktualnie korzysta z dwóch różnych źródeł dostępu do Internetu w ramach działalności gospodarczej. Pierwsze z nich to Internet radiowy, który stanowi główne łącze wykorzystywane do codziennej pracy. Drugie to Internet mobilny od operatora …, zapewniający dostęp awaryjny w sytuacjach, gdy połączenie radiowe jest niestabilne lub niedostępne. Internet mobilny obejmuje abonament z trzema kartami … - dwoma dedykowanymi do obsługi numerów służbowych, a trzecią do dodatkowego dostępu do Internetu mobilnego do biura, lecz z limitem transferu danych. Internet radiowy, mimo braku limitów transferu danych, cechuje się niską stabilnością, co w pracy Wnioskodawcy ma kluczowe znaczenie, szczególnie w kontekście zadań wymagających stałego, szybkiego połączenia, takich jak wideokonferencje, wspólne programowanie on-line (np. zdalna pomoc stażystom lub współpraca z kontrahentami), czy szybki dostęp do zdalnych zasobów serwerów i baz danych kontrahentów. Dlatego Wnioskodawca, chce zrezygnować z Internetu radiowego na rzecz nowego bardziej stabilnego Internetu światłowodowego. Wnioskodawca pozostawiłby Internet mobilny do zapewnienia dodatkowej redundancji i stabilności połączenia, zwłaszcza podczas wyjazdów służbowych do kontrahentów lub w sytuacjach awarii głównego łącza. Dzięki zastosowaniu dwóch źródeł dostępu do Internetu Wnioskodawca minimalizuje ryzyko przerw w pracy, co jest istotne ze względu na charakter działalności opartej na dostępie do zasobów on-line. Z uwagi na powyższe, zarówno główne, jak i awaryjne łącze internetowe pozostają w ścisłym związku z uzyskiwaniem przychodów z działalności gospodarczej, co uzasadnia zaliczenie wydatków na Internet do kosztów uzyskania przychodów, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Koszty Internetu Wnioskodawca będzie zaliczał do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Internet jest podstawowym narzędziem pracy Wnioskodawcy, niezbędnym do kontaktu z klientami (pozyskiwanie nowych klientów, dostęp do zasobów firmy, konsultacje bieżących projektów, przesyłanie gotowych części kodu na serwer, diagnostyka błędów na serwerze). Internet jest też wymagany do poprawnego działania wykorzystywanych przez Wnioskodawcę narzędzi programistycznych, opłacania i kontroli licencji na oprogramowanie. Bez dostępu do Internetu korzystanie z tych programów nie jest możliwe. Podsumowując, bez dostępu do Internetu Wnioskodawca nie jest w stanie świadczyć usług. Związek między wydatkami na Internet a uzyskiwaniem przychodów z działalności jest bezpośredni.

Pytanie

Czy Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej wydatki poniesione na opłaty za Internet, zgodnie z przedstawionym w opisie zdarzenia przyszłego podziałem kosztów pozwalającym na określenie i rozgraniczenie celów prywatnych oraz firmowych, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Pana stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, koszty uzyskania przychodów obejmują wydatki poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub utrzymania oraz zabezpieczenia źródła przychodów.

W świetle tego przepisu Wnioskodawca uważa, że wydatki na opłaty za Internet, ponoszone w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, spełniają definicję kosztów uzyskania przychodów. Internet stanowi nieodzowny element działalności gospodarczej Wnioskodawcy, ponieważ jest wykorzystywany zarówno w codziennej pracy programistycznej, jak i w kontaktach z klientami. Wnioskodawca argumentuje, że istnieje bezpośredni związek między tymi wydatkami a prowadzoną działalnością gospodarczą. Usługa Internetu umożliwia realizację podstawowych zadań zawodowych, takich jak rozwój oprogramowania, przesyłanie kodu źródłowego, diagnostyka błędów, praca na zdalnych serwerach, zarządzanie bazami danych, jak również kontakt i konsultacje z klientami w formie wideokonferencji. Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki na Internet mają racjonalny i ekonomiczny wpływ na generowanie przychodów z działalności gospodarczej. Jednakże kluczowym elementem do ciągłego monitorowania bezpieczeństwa systemów IT i gotowości do ich napraw jest bezawaryjny dostęp do Internetu. Niestety, na każdym łączu do Internetu może wystąpić niespodziewana awaria, dlatego występuje konieczność posiadania redundantnego dostępu do wielu źródeł Internetu.

Konieczność posiadania stabilnego dostępu do Internetu jest powszechnie uznawanym warunkiem prowadzenia współczesnej działalności gospodarczej, co znajduje potwierdzenie w orzecznictwie, m.in. w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 16 października 2012 r. sygn. akt II FSK 430/11.

Wnioskodawca wskazuje, że jest w stanie precyzyjnie rozdzielić wydatki na Internet związane z działalnością gospodarczą od kosztów ponoszonych na cele prywatne. Do kosztów uzyskania przychodów zaliczana będzie wyłącznie proporcjonalna część wydatków, obliczona na podstawie elektronicznej ewidencji czasu pracy oraz przyjętej proporcji użytkowania (np. czas pracy wynoszący 66,(6)% dobowego użytkowania Internetu).

Takie podejście jest zgodne z zasadami wynikającymi z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz interpretacjami podatkowymi, w tym stanowiskiem Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 28 kwietnia 2022 r. Nr 0113-KDIPT2-1.4011.88.2022.2.MM.

Każdy wydatek związany z Internetem będzie odpowiednio udokumentowany, m.in. za pomocą faktur wystawianych na Wnioskodawcę jako przedsiębiorcę. Wydatek ten nie znajduje się również w katalogu kosztów wyłączonych z kosztów uzyskania przychodów, o którym mowa w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Uwzględniając powyższe, Wnioskodawca uważa, że wydatki na Internet spełniają warunki umożliwiające ich zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów w odpowiedniej proporcji. Są one ściśle związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, racjonalnie uzasadnione, odpowiednio udokumentowane oraz prawidłowo rozdzielone na cele prywatne i służbowe.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 163):

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny - nie wskazuje enumeratywnie jakie wydatki mogą być uznane za koszty uzyskania przychodu. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu, a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem, bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy. Zatem przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane ze źródłem przychodów, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów tak, aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości. W takim ujęciu kosztami tymi będą zarówno wydatki pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym, dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów) nawet wówczas, gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Generalnie zatem należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki, których celem jest osiągnięcie przychodów, bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów.

Możliwość zaliczenia konkretnego wydatku do kategorii kosztów uzyskania przychodów uzależniona została zatem od istnienia związku przyczynowo-skutkowego, polegającego na tym, że poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu, bądź funkcjonowanie źródła tego przychodu. Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Zauważyć przy tym należy, że konieczność poniesienia danego wydatku nie może wynikać z zaniedbań, braku nadzoru lub sprzecznych z prawem działań podatnika.

Innymi słowy podstawową cechą kosztu podatkowego jest związek tego kosztu z przychodem (ewentualnie z zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów). Istotne znaczenie ma również cel, w jakim został poniesiony.

Zgodnie z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z 4 kwietnia 2017 r. sygn. akt II FSK 3526/16:

Do wskazanego związku przyczynowo-skutkowego Naczelny Sąd Administracyjny odniósł się także w wyroku z 8 sierpnia 2017 r. sygn. akt II FSK 1859/15, gdzie stwierdził, że:

Ponadto w orzecznictwie sądowoadministracyjnym, wskazuje się, że: (...) zwrot „w celu” oznacza, że nie każdy wydatek poniesiony przez podatnika w związku z prowadzoną działalnością podlega odliczeniu od podstawy opodatkowania, lecz tylko ten wydatek, który pozostaje w takim związku przyczynowo-skutkowym. Poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodów. Wydatek należy oceniać mając na uwadze racjonalność określonego działania dla osiągnięcia przychodu. Poniesienie wydatku musi zatem być powiązane z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą, ukierunkowaną na uzyskanie przychodów; wydatek powinien, przynajmniej potencjalnie, wpływać na wielkość uzyskiwanych lub spodziewanych przychodów z tej działalności. Kosztowa kwalifikacja konkretnego wydatku u konkretnego podatnika musi więc uwzględniać charakter i profil prowadzonej działalności gospodarczej oraz ekonomiczną racjonalność poniesionego wydatku – wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z 16 października 2012 r. sygn. akt II FSK 430/11 oraz z 17 stycznia 2017 r. sygn. akt II FSK 3813/14.

Zatem, warunkiem uznania wydatku poniesionego przez podatnika za koszt uzyskania przychodów, jest łączne spełnienie następujących przesłanek:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

W związku z powyższym należy stwierdzić, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, które nie są wymienione w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Koszty ponoszone przez podatnika należy oceniać pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów.

Wyrażenie „w celu osiągnięcia przychodu” zawarte we wskazanym przepisie art. 22 ust. 1 ww. ustawy oznacza, że nie wszystkie wydatki ponoszone przez podatnika w związku z prowadzoną działalnością, podlegają odliczeniu od podstawy opodatkowania. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu, zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów. Zauważyć należy, że przez sformułowanie „w celu” należy rozumieć dążenie do osiągnięcia jakiegoś stanu rzeczy (przychodu), a dążenie podatnika ma przymiot „celowości”.

Zatem, możliwość kwalifikowania konkretnego wydatku, jako kosztu uzyskania przychodu, uzależniona jest od rzetelnej i całościowej oceny tego, czy w świetle wszystkich występujących w sprawie okoliczności, przy zachowaniu należytej staranności, podatnik w momencie dokonywania wydatku mógł i powinien przewidzieć, że wydatek ten przyczyni się do powstania, zachowania lub zabezpieczenia przychodu.

Dokonując oceny charakteru ponoszonych przez Pana wydatków należy rozstrzygnąć, czy spełniają one kryteria określone w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz czy nie podlegają wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Ocena prawna danego wydatku wymaga, bowiem uwzględnienia unormowań art. 23 ust. 1 ww. ustawy, w którym ustawodawca dokonał enumeratywnego wyliczenia wydatków niestanowiących kosztów podatkowych, nawet, jeśli ponoszone są w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Przy kwalifikowaniu poniesionych wydatków trzeba brać pod uwagę ich celowość oraz potencjalną możliwość przyczynienia się danego wydatku do osiągnięcia przychodu, a także racjonalność wydatków, to znaczy ich adekwatność do rzeczywistych potrzeb i zakresu prowadzonej działalności oraz konieczność ich poniesienia dla osiągnięcia przychodu. Wobec powyższego, możliwe jest zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów wydatku, który – racjonalnie oceniając – mógłby przyczynić się do powstania przychodu, czy jego zwiększenia, nawet, jeżeli przychód faktycznie nie wystąpi.

W przypadku źródła przychodów, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza, należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów.

Ponadto, należy mieć na względzie, że podatnik uznając wydatek za koszt uzyskania przychodu odnosi ewidentne korzyści, albowiem o ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Zatem, możliwość kwalifikowania konkretnego wydatku jako kosztu uzyskania przychodu, uzależniona jest od rzetelnej i całościowej oceny tego, czy w świetle wszystkich występujących w sprawie okoliczności, przy zachowaniu należytej staranności, podatnik w momencie dokonywania wydatku mógł i powinien wiedzieć, że wydatek ten przyczyni się do powstania, zachowania lub zabezpieczenia przychodu.

W zakresie obowiązków podatnika, jako odnoszącego ewidentną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie, w oparciu o zgromadzone dowody, związku pomiędzy poniesieniem kosztu, a uzyskaniem przychodu, zgodnie z art. 22 ust. 1 ww. ustawy. Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła, należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Wydatki np. na media ponoszone przez przedsiębiorców, którzy zarejestrowali firmę w mieszkaniu, nie są co do zasady wyłączone z kosztów uzyskania przychodów na mocy art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jeżeli zatem takie wydatki pozostają w związku z uzyskanym przychodem lub zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodu, to w takim zakresie wydatki te będą kwalifikowały się do kosztów uzyskania przychodów z działalności gospodarczej.

Stosownie do treści cytowanych wyżej przepisów stwierdzić należy, że w opisanym zdarzeniu przyszłym wydatki, które poniesie Pan na Internet wykorzystywany na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej, mogą stanowić koszt uzyskania przychodu na podstawie art. 22 ust. 1 ustawy o  podatku dochodowym od osób fizycznych. Jak wskazał Pan we wniosku Internet to podstawowe narzędzie Pana pracy. Internet jest niezbędny do kontaktu z klientami (pozyskiwanie nowych klientów, dostęp do zasobów firmy, konsultacje bieżących projektów, przesyłanie gotowych części kodu na serwer, diagnostyka błędów na serwerze). Jest też wymagany do poprawnego działania wykorzystywanych przez Pana narzędzi programistycznych, opłacania i kontroli licencji na oprogramowanie. Ponadto, jak Pan wskazał, bez dostępu do Internetu nie ma Pan możliwości świadczenia usług, a zatem związek pomiędzy wydatkami na Internet, a zachowaniem przychodów z  działalności jest zachowany. Dodatkowo, w opisie wskazał Pan, że planuje obliczać proporcję podziału wydatków na Internet na cele służbowe i prywatne, zakładając, że czas pracy wynosi 8 godzin dziennie, a średni czas korzystania z Internetu po pracy wynosi 4 godziny. Wyjaśnił Pan, że z tej proporcji wynika, że do celów służbowych korzysta Pan z Internetu przez 66,(6)% czasu.

Reasumując, mając na względzie treść przytoczonych przepisów stwierdzić należy, że może Pan zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej wydatki poniesione na Internet, zgodnie z przedstawionym w opisie zdarzenia przyszłego podziałem koszów, pozwalającym na określenie i rozgraniczenie celów prywatnych oraz firmowych, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, pod warunkiem ich prawidłowego udokumentowania.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Pana i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji. Zaznaczam jednak, że kwestia prawidłowości zastosowanego przez Pana podziału kosztów nie podlega mojej ocenie. Stanowi to bowiem domenę ewentualnego postępowania dowodowego.

Przy wydawaniu niniejszej interpretacji dokonałem wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe będzie zgodne ze stanem rzeczywistym. W ramach postępowania o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego nie przeprowadzam postępowania dowodowego, lecz opieram się jedynie na zdarzeniu przyszłym przedstawionym we wniosku. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

W odniesieniu do powołanych przez Pana wyroków sądów administracyjnych i interpretacji indywidualnej zaznaczam, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach innych podmiotów i nie mają zastosowania w sprawie będącej przedmiotem Pana wniosku.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pan do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.