Możliwość amortyzacji lokalu mieszkalnego.

Interpretacja indywidualna – stanowisko nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku wspólnego o wydanie interpretacji indywidualnej

1 września 2023 r. wpłynął Państwa wniosek wspólny z 1 września 2023 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy amortyzacji lokalu mieszkalnego. Uzupełnili go Państwo dwoma pismami z dnia 1 września 2023 r. Treść wniosku wspólnego jest następująca:

Zainteresowani, którzy wystąpili z wnioskiem

1)  Zainteresowany będący stroną postępowania:

Wnioskodawca 1

2)  Zainteresowany niebędący stroną postępowania:

Wnioskodawca 2

Opis stanu faktycznego

Pan (...) (dalej jako: Wnioskodawca 1) oraz Pan (...) (dalej jako: Wnioskodawca 2) są polskimi rezydentami podatkowymi i podlegają opodatkowaniu w Polsce od całości osiąganych przez siebie dochodów niezależnie od miejsca ich uzyskania. Wnioskodawca 1 oraz Wnioskodawca 2 (dalej łącznie jako: Wnioskodawcy albo Wspólnicy) są wspólnikami w (...) (dalej jako: Spółka) będącej spółką prawa handlowego, wpisaną do Krajowego Rejestru Sądowego pod numerem (...). Spółka nie jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych. Zobowiązanymi do rozpoznania przychodów oraz kosztów uzyskania przychodów, a w konsekwencji określenia dochodu albo straty, są Wspólnicy Spółki stosownie do wysokości przysługującego każdemu z nich prawa do udziału w zyskach Spółki. Zgodnie z wpisem do Krajowego Rejestru Sądowego, przeważającym przedmiotem działalności gospodarczej prowadzonej przez Spółkę jest działalność sklasyfikowana pod kodem PKD 68.20.Z Wynajem i zarządzanie nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi. Przedmiot pozostałej działalności Spółki został określony następującymi kodami PKD:

·69.10.Z Działalność prawnicza;

·69.20.Z Działalność rachunkowo-księgowa; doradztwo podatkowe;

·70.21.Z Stosunki międzyludzkie (public relations) i komunikacja;

·70.22.Z Pozostałe doradztwo w zakresie prowadzenia działalności gospodarczej i zarządzania;

·68.31.Z Pośrednictwo w obrocie nieruchomościami;

·68.32.Z Zarządzanie nieruchomościami wykonywane na zlecenie;

·66.29.Z Pozostała działalność wspomagająca ubezpieczenia i fundusze emerytalne;

·66.21.Z Działalność związana z oceną ryzyka i szacowaniem poniesionych strat;

·66.19.Z Pozostała działalność wspomagająca usługi finansowe, z wyłączeniem ubezpieczeń i funduszów emerytalnych.

Spółka posiada tytuł własności stanowiącego odrębną nieruchomość lokalu mieszkalnego, zlokalizowanego w (...) (dalej jako: Lokal), który nabyła aktem notarialnym z (...). Lokal ten został wówczas wprowadzony do ewidencji środków trwałych Spółki, a do końca 2022 roku dokonywano od niego odpisów amortyzacyjnych. Lokal był i nadal jest wykorzystywany w ramach działalności gospodarczej i jako siedziba Spółki pełni obecnie funkcje biurowe.

Pytanie

Czy Wnioskodawcy mają prawo zaliczać do kosztów uzyskania przychodów, proporcjonalnie do przysługującego im prawa do udziału w zysku Spółki, odpisy amortyzacyjne od Lokalu, aż do momentu jego pełnego zamortyzowania?

Stanowisko Zainteresowanych w sprawie

Wnioskodawcy mają prawo zaliczać do kosztów uzyskania przychodów, proporcjonalnie do przysługującego im prawa do udziału w zysku Spółki, odpisy amortyzacyjne od Lokalu, aż do momentu jego pełnego zamortyzowania.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawców

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o PIT przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe. W myśl art. 8 ust. 2 pkt 1 ustawy o PIT regułę proporcjonalnego rozliczania przychodów z udziału w spółce niebędącej osobą prawną u każdego podatnika stosuje się odpowiednio do kosztów uzyskania przychodów.

Natomiast według art. 24a ust. 1 ustawy o PIT (…) spółki jawne osób fizycznych oraz spółki partnerskie, wykonujące działalność gospodarczą, są obowiązane prowadzić podatkową księgę przychodów i rozchodów, zwaną dalej „księgą”, z zastrzeżeniem ust. 3, 5 i 5a, albo księgi rachunkowe, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający ustalenie dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, w tym za okres sprawozdawczy, a także uwzględniać w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacje niezbędne do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 22a-22o. Spółka jest więc zobowiązana do ustalania wysokości odpisów amortyzacyjnych, które z uwagi na fakt, iż Spółka jest podmiotem transparentnym podatkowo, podlegają proporcjonalnemu rozliczeniu w kosztach podatkowych Wspólników będących podatnikami, stosownie do przysługującego im prawa do udziału w zysku.

Jak stanowi art. 22a ust. 1 pkt 1 ustawy o PIT amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Z kolei art. 22c pkt 2 ustawy o PIT wyłącza spod amortyzacji budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami, lokale mieszkalne stanowiące odrębną nieruchomość, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego oraz prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Powyższe wykluczenie jest efektem nowelizacji wprowadzonej na mocy art. 1 pkt 16 ustawy z dnia 29 października 2021 roku o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2021 r. poz. 2105 ze zm.; dalej jako: ustawa nowelizująca), który wszedł w życie z dniem 1 stycznia 2022 roku. Zgodnie z art. 71 ust. 2 ustawy nowelizującej podatnicy podatku dochodowego od osób fizycznych i podatnicy podatku dochodowego od osób prawnych mogą, nie dłużej niż do dnia 31 grudnia 2022 r., zaliczać do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne od środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych będących odpowiednio budynkami mieszkalnymi, lokalami mieszkalnymi stanowiącymi odrębną nieruchomość, spółdzielczym własnościowym prawem do lokalu mieszkalnego lub prawem do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej, nabytych lub wytworzonych przed dniem 1 stycznia 2022 r.

Z literalnego brzmienia przytoczonych wyżej przepisów wynika, iż dopuszczalność amortyzowania budynków i lokali mieszkalnych na dotychczasowych zasadach została najpierw ograniczona w stosunku do tych nieruchomości mieszkalnych, które zostały nabyte lub wytworzone do końca 2021 roku. Z kolei począwszy od 1 stycznia 2023 roku podatnicy zostali całkowicie pozbawieni możliwości dokonywania odpisów amortyzacyjnych od tego rodzaju składników majątku.

Uniemożliwienie kontynuowania amortyzacji budynków i lokali mieszkalnych (a także spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej) podatnikom, którzy nabyli lub wytworzyli je przed uchwaleniem zmian przewidzianych ustawą nowelizującą, stanowiłoby naruszenie konstytucyjnych wartości, zwłaszcza zasady ochrony praw nabytych oraz interesów w toku. Definiując pierwszą z owych zasad Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 24 lutego 2010 roku (sygn. K 6/09) stwierdził:

„Z zasady ochrony zaufania jednostki do państwa i stanowionego przez nie prawa wynika szereg zasad szczegółowych, do których należy m.in. zasada ochrony praw nabytych. Zasada ochrony praw nabytych zakazuje arbitralnego znoszenia lub ograniczania praw podmiotowych przysługujących jednostce lub innym podmiotom prywatnym występującym w obrocie prawnym. Zasada ochrony praw nabytych zapewnia ochronę praw podmiotowych - zarówno publicznych, jak i prywatnych, a także maksymalnie ukształtowanych ekspektatyw tych praw, a więc sytuacji prawnych, w których zostały spełnione wszystkie zasadnicze przesłanki ustawowe nabycia określonych praw podmiotowych określone przez prawo”.

Odnosząc się z kolei do zasady ochrony interesów w toku, Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 25 listopada 1997 roku (sygn. K 26/97) orzekł:

„(…) ustawodawca musi kształtować nowe regulacje podatkowe z uwzględnieniem faktu, że podatnik - zakładając stabilność wcześniejszych przepisów - zaplanował pewne posunięcia ekonomiczne, a różne jego interesy znajdować się mogą w toku. (…) w sytuacjach, gdy przepisy prawa wyznaczały pewien horyzont czasowy dla zaplanowania i przeprowadzenia określonego przedsięwzięcia finansowego czy gospodarczego, nie można zmieniać takich „reguł gry” przed upływem okresu czy terminu, który przewidział sam ustawodawca. Skoro bowiem, w zaufaniu do obowiązującego prawa, zostało już rozpoczęte określone przedsięwzięcie, a prawo przewidywało, iż będzie się ono realizować w pewnym okresie czasu, to – wyjąwszy sytuacje szczególne – obywatel powinien mieć pewność, że będzie mógł ten okres czasu bezpiecznie wykorzystać. Rozpoczęcie przedsięwzięcia finansowego czy gospodarczego wiąże się z reguły z dokonaniem pierwszych nakładów, a nagła zmiana ram prawnych takiego przedsięwzięcia może narazić obywatela na poważne straty”.

Warto mieć także na uwadze, iż wyrokiem z dnia 10 lutego 2015 roku (sygn. P 10/11) Trybunał Konstytucyjny uznał za stanowiącą naruszenie zasady ochrony interesów w toku zmianę przepisów, która z dniem 1 stycznia 2000 roku pozbawiła podatników możliwości dalszego dokonywania odpisów amortyzacyjnych od prawa użytkowania udziału w nieruchomości wprowadzonego do ewidencji środków trwałych przed tą datą.

Co równie istotne, w zbliżonym do przedstawionego w niniejszym wniosku stanie faktycznym wypowiedział się Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi, który w wyroku z dnia 27 czerwca 2023 roku (sygn. I SA/Łd 258/23) stwierdził:

„(…) skarżąca, która przed uchwaleniem przepisów nowelizujących nabyła nieruchomości oraz wprowadziła je na stan środków trwałych, a także dokonywała amortyzacji, podlega ochronie wynikającej z zasady ochrony praw nabytych i interesów w toku (art. 2 Konstytucji). Sąd podziela pogląd skarżącej, że z uwagi na sposób wprowadzania nowych regulacji (zmiana reguł gry w trakcie gry), ich w istocie retrospektywne działanie oraz zaskoczenie podatników, nowe zasady powinny mieć zastosowanie wyłącznie do tych lokali mieszkalnych, które zostały nabyte lub wytworzone po wejściu w życie ustawy zmieniającej, a więc po 1 stycznia 2022 r.”.

Ochrona wskazanych wyżej wartości konstytucyjnych wymaga więc zapewnienia podatnikom, w razie zmiany przepisów na ich niekorzyść, możliwości kompletnego rozpoznania skutków podatkowych przedsięwzięć będących w toku. Dokonując w imieniu Spółki nabycia Lokalu z zamiarem jego stopniowej amortyzacji Wnioskodawcy nie mogli przewidzieć, iż ustawodawca planuje wprowadzenie rewolucyjnych zmian w przepisach podatkowych, które pozbawią podatników prawa rozliczania w kosztach uzyskania przychodów, poprzez odpisy amortyzacyjne, wydatków poniesionych na nabycie lokalu mieszkalnego służącego prowadzonej działalności gospodarczej. Ze względu na istotę oraz prawny charakter amortyzacji, która odzwierciedla systematyczne zużywanie się składników majątku, Wnioskodawcy oczekiwali, iż nabywając Lokal przed wejściem w życie przepisów ustawy nowelizującej (a nawet przed oficjalnym opublikowaniem projektu tej ustawy przez Rządowe Centrum Legislacji) będą mieli prawo do jego amortyzacji na dotychczasowych zasadach. Ponadto, decyzja o nabyciu Lokalu i wydatkowaniu na ten cel znacznej sumy pieniężnej była także podyktowana możliwością rozłożenia w czasie rzeczywiście poniesionego ciężaru ekonomicznego transakcji poprzez odpisy amortyzacyjne. Dopuszczalność amortyzacji była więc jednym z czynników wpływających na ocenę opłacalności zainwestowania środków pieniężnych w zakup Lokalu. Niewykluczone, iż mając świadomość braku możliwości zaliczania do kosztów podatkowych odpisów amortyzacyjnych od wykorzystywanych w działalności gospodarczej nieruchomości mieszkalnych Wnioskodawcy nie zdecydowaliby się na nabycie przedmiotowego Lokalu.

Zdaniem Wnioskodawców, wykładnia językowa przepisu art. 22c pkt 2 ustawy o PIT powinna zostać uzupełniona pozajęzykową metodą wykładni prawa podatkowego. Za odejściem od literalnej interpretacji analizowanego przepisu (pomimo jego jednoznaczności) przemawia okoliczność, iż rezultat wykładni językowej stałby w sprzeczności ze wskazanymi wcześniej wartościami, tj. konstytucyjną zasadą ochrony praw nabytych oraz interesów w toku.

W ocenie Wnioskodawców, dla pełnej rekonstrukcji normy prawnej należy odwołać się do uzasadnienia ustawy nowelizującej i zastosować wykładnię celowościową, która to zmierza do ustalenia treści przepisu ze względu na cel, któremu ten przepis służy.

Z uzasadnienia ustawy nowelizującej (druk sejmowy nr 1532) wynika, iż zakaz dokonywania odpisów amortyzacyjnych od budynków i lokali mieszkalnych ma przede wszystkim ograniczyć zjawisko minimalizowania dochodu pasywnego z tytułu wynajmowanych mieszkań, co często miało skutkować brakiem opodatkowania takiego dochodu. W ocenie projektodawcy, amortyzacja podatkowa w połączeniu z możliwością sprzedaży nieruchomości bez podatku po upływie pięciu lat (licząc od końca roku kalendarzowego, w którym zostały nabyte) negatywnie wpływała na rynek mieszkaniowy. Preferencje te powodowały bowiem, iż bardzo opłacalne było wówczas inwestowanie wolnych środków w nabywanie nieruchomości mieszkalnych (zwłaszcza mieszkań), co miało wpływ na wzrost ich cen i jednocześnie utrudniało zaspokajanie potrzeb mieszkaniowych obywateli. Powyższe prowadzi do wniosku, iż intencją ustawodawcy towarzyszącą wprowadzanym zmianom było w pierwszej kolejności wyeliminowanie praktyki skupowania mieszkań celem czerpania z nich dochodu pasywnego, który mógłby być efektywnie pomniejszany za pomocą odpisów amortyzacyjnych.

Wnioskodawcy pragną podkreślić, iż Lokal nie został zakupiony z zamiarem jego odpłatnego wynajmowania i czerpania z tego finansowych korzyści. Lokal jest i był wykorzystywany do bieżącej działalności usługowej prowadzonej przez Spółkę i jako siedziba Spółki pełnił i nadal pełni funkcje biurowe. Formalne przeznaczenie nieruchomości powinno mieć więc znaczenie drugorzędne i ustępować faktycznemu sposobowi jej użytkowania.

Reasumując, zdaniem Wnioskodawców nieprawidłowym jest ograniczenie się do literalnego brzmienia art. 22c pkt 2 ustawy o PIT, a w konsekwencji arbitralne wykluczenie spod amortyzacji wszystkich tych nieruchomości, które zostały sklasyfikowane jako mieszkalne. Niezależnie jednak od zamiaru, jaki przyświecał ustawodawcy uchwalającemu zmiany w zakresie dopuszczalności dokonywania odpisów amortyzacyjnych od budynków i lokali mieszkalnych – ze względu na konstytucyjną ochronę praw nabytych oraz interesów w toku, Wnioskodawcy powinni mieć zapewnioną możliwość pełnego zamortyzowania Lokalu, na zasadach obowiązujących przed 1 stycznia 2022 roku.

Biorąc pod uwagę powyższe, Wnioskodawcy stoją na stanowisku, iż w związku z nabyciem Lokalu przed dniem 1 stycznia 2022 roku i wprowadzeniem go do ewidencji środków trwałych mają prawo zaliczać do kosztów uzyskania przychodów, proporcjonalnie do posiadanego prawa do udziału w zysku Spółki, odpisy amortyzacyjne od Lokalu na zasadach obowiązujących na dzień 31 grudnia 2021 roku do czasu jego pełnej amortyzacji, pomimo faktu, iż Lokal ten został zaklasyfikowany jako lokal mieszkalny. Wnioskodawcy wnoszą o potwierdzenie przedstawionego powyżej stanowiska.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2647 ze zm.):

W myśl art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Stosownie do art. 22c pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Ten przepis obowiązuje od 1 stycznia 2022 r. Został on bowiem zmieniony przez art. 1 pkt 16 ustawy z dnia 29 października 2021 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2021 r. poz. 2105; dalej: ustawa zmieniająca).

Jednocześnie z art. 71 ust. 2 ustawy zmieniającej wynika, że:

Tym samym, na podstawie przepisu przejściowego, który jest przepisem szczególnym, podatnicy tylko do końca 2022 r. mogli stosować przepisy dotyczące amortyzacji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych obowiązujące na 31 grudnia 2021 r., w odniesieniu do budynków i lokali mieszkalnych nabytych lub wytworzonych przed 1 stycznia 2022 r.

Innymi słowy – na podstawie przepisu przejściowego – podatnicy mogli do końca 2022 r. zaliczać do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne od budynków i lokali mieszkalnych nabytych lub wytworzonych przed 1 stycznia 2022 r.

W odniesieniu do Państwa stanowiska w zakresie niezgodności art. 71 ust. 2 ustawy zmieniającej z ustawą z dnia 2 kwietnia 1997 r. Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 78 poz. 483 ze zm.) wskazuję, że postępowanie w sprawie wydawania interpretacji indywidualnych, z uwagi na przedmiot i charakter wydawanych w jego toku rozstrzygnięć, jest postępowaniem szczególnym, odrębnym, do którego nie mają bezpośredniego zastosowania inne (poza wskazanymi w ustawie) przepisy Ordynacji podatkowej.

Dlatego też ta interpretacja indywidualna ogranicza się wyłącznie do udzielenia informacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w okolicznościach podanego przez Państwa stanu faktycznego oraz w zakresie postawionego przez Państwa pytania, które wyznacza zakres Państwa żądania.

Kontrola norm (abstrakcyjna i konkretna; a posteriori i a priori), której istota polega na orzekaniu o hierarchicznej (pionowej) zgodności aktów normatywnych (norm prawnych) niższego rzędu z aktami normatywnymi (normami prawnymi) wyższego rzędu i na eliminowaniu tych pierwszych z systemu obowiązującego prawa w razie stwierdzenia braku zgodności, należy natomiast do kompetencji Trybunału Konstytucyjnego.

Reasumując – amortyzacja opisanych we wniosku lokali mieszkalnych, nabytych i amortyzowanych w okresie poprzedzającym 1 stycznia 2022 r., nie może być kontynuowana po 31 grudnia 2022 r., a co za tym idzie – odpisy amortyzacyjne nie będą stanowić dla Państwa kosztów uzyskania przychodów, ustalonych proporcjonalnie do przysługujących Państwu praw do udziału w zysku Spółki, zgodnie z art. 22 ust. 8 w związku z art. 8 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Ponadto wskazujemy, że powołane w treści wniosku orzeczenia sądów administracyjnych nie mogą wpłynąć na ocenę prawidłowości tej kwestii. Nie negując tych orzeczeń, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego, stwierdzam, że tezy badanych rozstrzygnięć nie mają zastosowania w tym postępowaniu. W odniesieniu do powołanych w treści wniosku interpretacji stwierdzam, że zapadły one w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego tą interpretację.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·   Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego. Z funkcji ochronnej będą mogli skorzystać Ci z Państwa, którzy zastosują się do interpretacji.

·   Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację przez Zainteresowanego, który jest stroną postępowania

Pan (...) (Zainteresowany będący stroną postępowania – art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej) ma prawo wnieść skargę na tę interpretację indywidualną do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (...). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·    w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·    w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a, art. 14b § 1 i art. 14r ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).