Temat interpretacji

W której kolumnie podatkowej księgi przychodów i rozchodów należy ewidencjonować zakup materiałów zużywanych do świadczenia usług fryzjersko-kosmetycznych. W kolumnie 10 czy 13?

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 6 grudnia 2011 r. (data wpływu 12 grudnia 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu ewidencjonowania wydatków w prowadzonej podatkowej księdze przychodów i rozchodów jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 grudnia 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu ewidencjonowania wydatków w prowadzonej podatkowej księdze przychodów i rozchodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni prowadzi działalność opodatkowaną na zasadach ogólnych. Przedmiotem działalności jest świadczenie usług kosmetycznych i fryzjerskich (PKD 9602Z). W procesie świadczenia ww. usług Zainteresowana wykorzystuje m.in.: kremy, maseczki, szampony, farby, itp.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

W której kolumnie podatkowej księgi przychodów i rozchodów należy ewidencjonować zakup materiałów zużywanych do świadczenia usług fryzjersko-kosmetycznych. W kolumnie 10 czy 13...

Zdaniem Wnioskodawczyni, zgodnie z § 3 pkt 1 lit. b i c Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. Nr 152, poz. 1475 ze zm.) zakup materiałów zużywanych w celu świadczenia usług kosmetyczno-fryzjerskich należy ujmować w kolumnie 13 podatkowej księgi przychodów i rozchodów. Zainteresowana uważa, że materiały wykorzystywane przy świadczeniu usług fryzjersko-kosmetycznych nie mogą być uznane za podstawowe czy pomocnicze. Materiały te służą świadczeniu usług, jednak nie stają się główną substancją gotowego wyrobu (§ 3 pkt 1 lit. b ww. Rozporządzenia), ani też nie oddają bezpośrednio wyrobowi swoich właściwości (§ 3 pkt 1 lit. c ww. Rozporządzenia), co w rozumieniu przepisów ww. Rozporządzenia, stanowi przesłanki zakwalifikowania ich do materiałów podstawowych lub pomocniczych. Wyrobem gotowym w tym przypadku jest usługa kosmetyczna lub fryzjerska i ma ona niematerialny charakter.

Dodatkowo ogromną trudność sprawić może przeprowadzenie rzetelnej inwentaryzacji materiałów w związku z częściowym ich zużyciem i niemożność oszacowania wartości pozostałych w pojemnikach substancji.

Podobne zdanie zostało wyrażone w interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach (sygnatura akt IBPBI/1/415-375/10/WRz) oraz w wyroku NSA z 2000 r. (sygnatura akt SA/Łd 2172/98).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ww. ustawy.

Przy kwalifikowaniu wydatku w koszty podatkowe trzeba stwierdzić, czy spełniają one dwa warunki: wydatek musi być poniesiony w celu uzyskania przychodu lub zabezpieczenia albo zachowania źródła przychodów oraz nie może to być wydatek wymieniony w zamkniętym katalogu negatywnym, wymienionym w przepisie art. 23 ww. ustawy.

W myśl art. 24 ust. 2 ww. ustawy, u podatników osiągających dochody z działalności gospodarczej i prowadzących księgi przychodów i rozchodów dochodem z działalności jest różnica pomiędzy przychodem w rozumieniu art. 14 a kosztami uzyskania powiększona o różnicę pomiędzy wartością remanentu końcowego i początkowego towarów handlowych, materiałów (surowców) podstawowych i pomocniczych, półwyrobów, produkcji w toku, wyrobów gotowych, braków i odpadków, jeżeli wartość remanentu końcowego jest wyższa niż wartość remanentu początkowego, lub pomniejszona o różnicę pomiędzy wartością remanentu początkowego i końcowego, jeżeli wartość remanentu początkowego jest wyższa ().

Tym samym w remanencie początkowym oraz końcowym podatnik zobowiązany jest ująć m.in. materiały podstawowe oraz materiały pomocnicze.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera jednak definicji obu wyżej wskazanych pojęć. Wyjaśnienie tych pojęć można odnaleźć w przepisach rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. Nr 152, poz. 1475 ze zm.).

W świetle § 3 pkt 1 lit. b) ww. rozporządzenia, materiałami (surowcami) podstawowymi są materiały, które w procesie produkcji lub przy świadczeniu usług stają się główną substancją gotowego wyrobu; do materiałów podstawowych zalicza się również materiały stanowiące część składową (montażową) wyrobu lub ściśle z wyrobem złączone (np. opakowania - puszki, butelki) oraz opakowania wysyłkowe wielokrotnego użytku (np. transportery, palety), jeżeli opakowania te nie są środkami trwałymi.

Natomiast zgodnie z § 3 pkt 1 lit. c) powołanego rozporządzenia materiałami pomocniczymi są materiały niebędące materiałami podstawowymi, które są zużywane w związku z działalnością gospodarczą i bezpośrednio oddają wyrobowi swoje właściwości.

W myśl przepisów rozporządzenia wyrobami gotowymi są wyroby własnej produkcji, których proces przerobu został całkowicie zakończony, wykonane usługi, prace naukowo-badawcze, prace projektowe, geodezyjno-kartograficzne, zakończone roboty, w tym także budowlane (§ 3 pkt 1 lit. d) rozporządzenia).

Wykonywane przez Wnioskodawczynię usługi fryzjersko-kosmetyczne należy uznać za wyroby gotowe w rozumieniu przepisów rozporządzenia. Wskazane zaś we wniosku zużyte do ich wykonania materiały m.in. kremy, maseczki, szampony, farby nie mogą wchodzić w skład usługi świadczonej przez Wnioskodawczynię z uwagi na jej niematerialny charakter.

Zatem materiały wskazane w opisie stanu faktycznego nie stanowią materiałów podstawowych.

Z przywołanej powyżej definicji materiału pomocniczego wynika, iż warunkiem uznania określonego materiału za pomocniczy jest łączne spełnienie trzech warunków:

1. materiał nie stanowi materiału podstawowego w rozumieniu przepisów rozporządzenia, oraz
2. materiał musi być zużywany w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, oraz
3. musi on bezpośrednio oddawać wyrobowi swoje właściwości.

Jednocześnie przedmioty te są zużywane w związku z prowadzoną przez Wnioskodawczynię działalnością gospodarczą. Tym samym w analizowanym przypadku spełnione są dwa pierwsze warunki, których spełnienie pozwala uznać dany materiał za materiał pomocniczy. Jednakże w świetle trzeciego warunku materiał pomocniczy musi bezpośrednio oddawać wyrobowi swoje właściwości, a ten warunek w przypadku Wnioskodawczyni nie może być spełniony, gdyż wyrobem są świadczone przez Nią usługi niematerialne.

W oparciu o przytoczone przepisy, jak również przedstawiony przez Wnioskodawczynię stan faktyczny należy stwierdzić, iż materiały (m.in.: kremy, maseczki, szampony, farby, itp.) wykorzystywane przy świadczeniu usług fryzjersko-kosmetycznych, nie mogą zostać uznane za materiały pomocnicze w rozumieniu § 3 pkt 1 lit. c ww. rozporządzenia.

Zgodnie z objaśnieniami do podatkowej księgi przychodów i rozchodów przy dokonywaniu zapisów w księdze, wynikających z prowadzonych przez podatnika:

1. ewidencji sprzedaży,
2. ewidencji kupna i sprzedaży wartości dewizowych,
3. ewidencji pożyczek i zastawionych rzeczy,
4. ewidencji na potrzeby podatku od towarów i usług

kolumna 10 jest przeznaczona do wpisywania zakupu materiałów oraz towarów handlowych według cen zakupu, natomiast kolumna 13 jest przeznaczona do wpisywania pozostałych kosztów (poza wymienionymi w kolumnach 10-12), z wyjątkiem kosztów, których zgodnie z art. 23 ustawy o podatku dochodowym nie uznaje się za koszty uzyskania przychodów.

W świetle powyższego ww. zakup materiałów winien być ewidencjonowany w kol. 13 podatkowej księgi przychodów i rozchodów (pozostałe wydatki).

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Odnosząc się do powołanego przez Wnioskodawczynię pisma co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, tut. organ informuje, że zostało ono wydane w indywidualnej sprawie i nie ma zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Odnosząc się natomiast do powołanego przez Wnioskodawczynię wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego tut. organ informuje, że został on wydany w indywidualnej sprawie i dotyczy wyłącznie tej sprawy, w której zapadł.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

Wniosek ORD-IN

Treść w pliku PDF 377 kB

Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu