Temat interpretacji

Powstanie przychodu pracowników z tytułu wykupu przez Spółkę abonamentów na miejsca parkingowe.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 15 listopada 2011 r. (data wpływu 18 listopada 2011 r.), uzupełnionym w dniu 16 stycznia 2012 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie powstania przychodu pracowników z tytułu wykupu przez Wnioskodawcę abonamentów na miejsca parkingowe - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 listopada 2011 r. został złożony ww. wniosek, uzupełniony w dniu 16 stycznia 2012 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie powstania przychodu pracowników z tytułu wykupu przez Wnioskodawcę abonamentów na miejsca parkingowe.

We wniosku tym został przedstawiony następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest podmiotem działającym w branży informatycznej. W ostatnim czasie zmienił lokalizację biura. Nowe biuro znajduje się w części miasta, w której nie ma płatnych stref parkingowych, jednakże z uwagi na system wąskich i często jednokierunkowych ulic znalezienie wolnego miejsca do zaparkowania samochodu jest niezwykle trudne. Sytuację tę potęguje fakt, iż nowe biuro znajduje się w kompleksie kilku biurowców, w których łącznie pracuje kilkaset osób. W związku z powyższym (wąskie i liczne jednokierunkowe ulice oraz duża ilość osób szukających miejsca i parkujących samochody - często w tym samym czasie) pracownicy Wnioskodawcy każdego dnia długotrwale szukali wolnego miejsca do zaparkowania samochodu, którym przyjeżdżali do pracy. W rzeczywistości czynność ta polegała na sukcesywnym oddalaniu się od miejsca pracy z brakiem możliwości szybkiego zawrócenia. W konsekwencji dochodziło do częstych spóźnień co skutkowało dla Wnioskodawcy stratami w zakresie możliwości płynnego świadczenia usług informatycznych wymagających niejednokrotnie szybkiego reagowania na prośby/sygnały od klientów Wnioskodawcy. Ponadto Wnioskodawca miał ograniczoną możliwość planowania zadań oraz zarządzania zasobami ludzkimi w ramach przydzielania projektów na początku danego dnia.

Z uwagi na wysoką wiedzę specjalistyczną zatrudnionych pracowników, którzy tworzą zgrany zespół doświadczonych ekspertów (zajmujący się tworzeniem oprogramowania m.in. w zakresie map awiacyjnych i morskich) oraz brak możliwości ich płynnego zastąpienia, Wnioskodawca nie może pozwolić sobie na zbyt rygorystyczne środki dyscyplinarne. W poprzedniej lokalizacji z uwagi na znacznie lepsze uwarunkowania infrastrukturalne przedmiotowy problem z parkowaniem nie występował.

W celu likwidacji przedstawionych wyżej niekorzystnych skutków Wnioskodawca wykupił pewną pulę miejsc parkingowych w podziemnej hali garażowej znajdującej się w biurowcu, w którym dzierżawi biuro. Następnie Wnioskodawca wydał zarządzenie zobowiązujące pracowników do parkowania swoich samochodów w podziemnej hali garażowej podczas pobytu w pracy. Dodatkowo w zarządzeniu zawarto postanowienie, zgodnie z którym, parkowanie poza godzinami pracy może odbywać się tylko za zgodą pracodawcy i jest odpłatne.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy pokrywana przez Wnioskodawcę kwota miesięcznych abonamentów za opisane w stanie faktycznym miejsca parkingowe w podziemnej hali garażowej będzie stanowiła dla pracowników przychód ze stosunku pracy w świetle art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i w związku z tym czy powinna podlegać opodatkowaniu podatkiem dochodowym z tego tytułu i w konsekwencji czy Wnioskodawca, jako płatnik, powinien obliczyć, pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy dla tych pracowników...

Zdaniem Wnioskodawcy, finansowanie przez Niego kosztów wynajęcia miejsc parkingowych nie stanowi dla pracowników przychodu w świetle ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (w szczególności ze stosunku pracy) i w związku z tym nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym. Jednocześnie Wnioskodawca nie jest płatnikiem podatku dochodowego z tego tytułu i nie powinien obliczać, pobierać i odprowadzać zaliczki na podatek.

Wnioskodawca uważa, że w świetle art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jedynym przychodem pracownika, który ewentualnie mógłby powstać z tytułu wykupienia abonamentów za miejsca parkingowe w podziemnej hali garażowej, jest wartość innych nieodpłatnych świadczeń. Jednak, zdaniem Wnioskodawcy, aby powstał ten rodzaj przychodu, niezbędne byłoby łączne spełnienie następujących przesłanek:

1. zaistnienie zjawiska gospodarczego lub zdarzenia prawnego
2. uzyskanie w ich następstwie korzyści dla jednego podmiotu
3. kosztem innego podmiotu

albo

1. zaistnienie zdarzenia prawnego lub zdarzenia gospodarczego
2. których skutkiem jest nieodpłatne (niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu), przysporzenie majątku osobie
3. mające konkretny wymiar finansowy.

Wnioskodawca uważa, że powyższe znajduje potwierdzenie w wyrokach i uchwałach Naczelnego Sądu Administracyjnego (np. wyrok NSA z dnia 1 marca 2011 r. sygn. II FSK 1938/09). W przywołanym wyroku można również znaleźć tezę, iż nieodpłatnym świadczeniem jest zdarzenie, którego następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, tj. takim, w którym korzyść majątkową otrzymuje tylko jedna strona.

Według Wnioskodawcy, aby powstał przychód z tytułu nieodpłatnego świadczenia bezsprzecznie muszą nastąpić łącznie trzy zdarzenia:

1. jeden podmiot musi uzyskać wymierną finansowo korzyść (przysporzenie majątkowe)
2. musi się to odbyć kosztem drugiego - innego - podmiotu
3. korzyść nie może być obopólna.

Zdaniem Wnioskodawcy, w przedmiotowym stanie faktycznym, żaden z tych trzech elementów nie zaistniał. Pracownicy nie uzyskali wymiernej korzyści i ich sytuacja nie zmieniła się po wydaniu przez Wnioskodawcę zarządzenia o obowiązku parkowania w hali garażowej, gdyż przed wydaniem tego zarządzenia mogli bezpłatnie parkować na ulicach przyległych do kompleksu biurowców. Nie będzie miało miejsca przysporzenie majątkowe u pracowników, gdyż przed wydaniem zarządzenia nie ponosili z tytułu parkowania żadnych kosztów z własnych prywatnych środków. W rzeczywistości bowiem Wnioskodawca nie ponosi kosztu za pracownika, lecz koszt, którego pracownik nie musiał do tej pory sam pokrywać.

Ponadto mimo iż Wnioskodawca ponosi koszty wynajmu miejsc postojowych, to z punktu widzenia ekonomicznego jest to dla niego sytuacja korzystniejsza niż przed podjęciem tej decyzji. W tym przypadku bowiem korzyść ze zminimalizowania spóźnień przewyższa koszty miejsc postojowych - w istocie pojedynczy miesięczny abonament nie przekracza kosztu kilku roboczogodzin jednego pracownika.

Wnioskodawca uważa, iż nawet gdyby uznać, że pracownicy osiągali/osiągają korzyść, to korzyść ta byłaby obopólna (również dla Wnioskodawcy co wyżej wskazano). Jednakże w rzeczywistości jedynym podmiotem, który osiąga korzyść jest Wnioskodawca, który czyni to swoim własnym kosztem w celu uniknięcia kosztu wyższego. Konieczność poniesienia wydatków wynika więc bezpośrednio z decyzji samego Wnioskodawcy.

Zdaniem Wnioskodawcy, nieodpłatne świadczenia podlegające opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych występują, gdy pracodawca ponosi wydatki zmierzające do zaspokojenia osobistych potrzeb pracownika i ponoszone w jego interesie. Natomiast w przedmiotowym stanie faktycznym wydatki ponoszone są w wyłącznym interesie Wnioskodawcy i nie stanowią dla pracowników prywatnej korzyści.

Wnioskodawca uważa, że w firmie informatycznej ciągłość pracy i błyskawiczne reagowanie na sygnały od klientów są niezbędnym elementem sukcesu firmy i satysfakcji jej klientów. W sytuacji zachwiania ciągłości pracy, poprzez niestawianie się pracowników na czas, może dojść do poważnych strat finansowych firmy. Pracodawca otrzyma wymierną korzyść z tego faktu, że zobowiąże pracowników do parkowania w podziemnej hali garażowej budynku, w którym znajduje się jego biuro stanowiące ich miejsce pracy. W konsekwencji zostanie zminimalizowany czas spóźnień, co wpłynie na oszczędność czasu oraz efektywność pracy pracowników.

Zdaniem Wnioskodawcy, cel pobytu w pracy nie jest osobisty tylko służbowy, a obowiązek szybkiego zaparkowania w miejscu pracy służy prawidłowemu wykonaniu przez pracowników obowiązków służbowych. Wnioskodawca zobowiązał pracowników do parkowania ich samochodów w podziemnej hali garażowej podczas wykonywania pracy i jednocześnie nie mogą oni wjeżdżać na ten parking poza godzinami pobytu w pracy. Jednakże jeżeli pracownik to uczyni, będzie zobowiązany do uiszczenia opłat parkingowych, które będą potrącane z jego wynagrodzenia.

W przedmiotowym przypadku nie ma zatem osobistej korzyści pracownika, lecz biznesowa korzyść Wnioskodawcy. Obowiązek parkowania w hali garażowej można zatem traktować po stronie pracowników jako narzędzie służące prawidłowemu wykonaniu przez nich obowiązków służbowych. Podobne tezy zawarto w interpretacji z 27 sierpnia 2010 r. wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu, sygn. ILPB1/415-634/10-2/AG.

Wskutek braku opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych zdaniem Wnioskodawcy nie będą na Nim spoczywały obowiązki, o których mowa w art. 31, 32 oraz art. 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z tymi przepisami osoby prawne są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku w odpowiedniej wysokości zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od nich przychody ze stosunku pracy oraz przekazać kwoty pobranych zaliczek w terminie do dnia 20 miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na właściwy rachunek urzędu skarbowego. Wnioskodawca uważa, że skoro obowiązek parkowania samochodów w hali garażowej nie jest przychodem pracowników, nie jest w tym zakresie płatnikiem podatku dochodowego.

Zdaniem Wnioskodawcy, finansowanie kosztów wynajęcia miejsc parkingowych, na których pracownicy mają obowiązek parkować swoje samochody, nie stanowi dla pracowników przychodów w świetle ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (w szczególności ze stosunku pracy) i w związku z tym nie podlega opodatkowaniu tym podatkiem. Jednocześnie Wnioskodawca nie jest płatnikiem podatku dochodowego z tego tytułu i nie powinien obliczać, pobierać i odprowadzać zaliczki na podatek dochodowy dla tych pracowników.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

W myśl z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem, przysporzeniem majątkowym i przychodem w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych są nie tylko aktywa, które ulegają zwiększeniu u podatnika, ale także zmniejszenie jego pasywów.

Art. 11 ust. 2a ustawy stanowi, iż wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia - według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu;
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku - według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
4. w pozostałych przypadkach - na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawierają definicji pojęcia nieodpłatnego świadczenia. Dokonując zatem wykładni gramatycznej, za nieodpłatne świadczenie uznać należy świadczenie nie wymagające opłaty, takie za które się nie płaci, bezpłatne (Nowy Słownik Języka Polskiego, PWN, Warszawa 2003 r.). Zatem należy przyjąć, że nieodpłatnym świadczeniem jest takie zdarzenie, którego skutkiem (następstwem) jest nieodpłatne przysporzenie majątku jednej osobie, kosztem majątku innej osoby, innego podmiotu.

Dla celów podatkowych przyjmuje się co znajduje potwierdzenie w orzecznictwie że pojęcie nieodpłatnego świadczenia ma szerszy zakres niż w prawie cywilnym. Obejmuje ono bowiem wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku danej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

W myśl art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Tak szerokie zdefiniowanie pojęcia przychodu pracownika wskazuje, iż w każdym przypadku, w którym uzyska on realną korzyść, będzie to rodzić obowiązek zwiększenia jego przychodu, z wyjątkiem świadczeń określonych w katalogu zwolnień przedmiotowych, zawartych w art. 21, 52, 52a i 52c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Biorąc powyższe pod uwagę do przychodów ze stosunku pracy (stosunku służbowego) zalicza się każde świadczenie, które pracownik otrzymał w związku z faktem pozostawania w stosunku pracy z pracodawcą. Do przychodów ze stosunku pracy zalicza się więc zarówno otrzymane przez pracownika pieniądze, jak i wartość pieniężną świadczeń w naturze, świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. Do nieodpłatnych świadczeń na rzecz pracownika związanych ze stosunkiem pracy (stosunkiem służbowym) zaliczyć należy zatem również nieodpłatne udostępnienie miejsc parkingowych w podziemnej hali garażowej pracownikom Wnioskodawcy.

Natomiast, zgodnie z uregulowaniami zawartymi w art. 12 ust. 3 ww. ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

Z opisanego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca jest podmiotem działającym w branży informatycznej i w ostatnim czasie zmienił lokalizację biura. Nowe biuro znajduje się w części miasta, w której znalezienie wolnego miejsca do zaparkowania samochodu jest dla pracowników sporym utrudnieniem.

W celu poprawy organizacji pracy Wnioskodawca wykupił pewną pulę miejsc parkingowych w podziemnej hali garażowej znajdującej się w biurowcu, w którym dzierżawi biuro. Następnie Wnioskodawca wydał zarządzenie zobowiązujące pracowników do parkowania swoich samochodów w podziemnej hali garażowej podczas pobytu w pracy. Dodatkowo w zarządzeniu zawarto postanowienie, zgodnie z którym, parkowanie poza godzinami pracy może odbywać się tylko za zgodą pracodawcy i jest odpłatne.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że sfinansowanie przez Wnioskodawcę abonamentów za miejsca parkingowe dla pracowników będzie stanowić dla nich nieodpłatne świadczenie. Stosownie do treści art. 11 ust. 2a pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych równowartość tego świadczenia należy ustalić według ceny zakupu.

Reasumując, wartość ww. świadczenia, które uzyska pracownik Wnioskodawcy stanowi przychód ze stosunku pracy podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji płatnik ma obowiązek doliczyć je do wynagrodzenia wypłacanego w danym miesiącu i od łącznej wartości obliczyć, pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy według zasad przewidzianych przepisami art. 31, 32 i 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

Wniosek ORD-IN

Treść w pliku PDF 2 MB

Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy